otton1

Jak rozumiem, wtorek 4.maja godzina 24:00

Jak sprawdziłem, to Kolega Koloman swoje dodatki obskoczył. A Kolega Sedco Express to może nie ma czasu bo maturzysta; covidova nie covidowa ta matura ale do matury trzeba się przygotować. Więc może za niego. Akurat Koloman jak znalazł wstawił wyżej grupową fotografię z gen.Sawickim więc wstawiam: Poz.37 Jan Sawicki (ur. 24 czerwca 1872 w Telatyczach, zm. w maju 1940 w Jarosławlu) – generał major kawalerii Armii Imperium Rosyjskiego oraz generał brygady Wojska Polskiego. Kształcił się w Szkole Realnej w Białymstoku. Mając 20 lat wstąpił do kawalerii armii rosyjskiej. W 1894 ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii w Petersburgu w stopniu podporucznika kawalerii. Podpułkownik z 1910, a od 1914 pułkownik i dowódca pułku dragonów. Podczas I wojny światowej dowodził pułkiem oraz brygadą kawalerii na frontach austriackim i niemieckim. 23 lipca 1917 awansował do stopnia generała majora. Po rewolucji październikowej był członkiem Polskiego Komitetu Wojskowego przy rosyjskiej 8 Armii i dowódcą tworzonych w niej oddziałów polskich. W marcu 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany dowódcą III Brygady Jazdy na froncie galicyjskim i wołyńskim. Przejściowo dowodził także 13 Dywizją Piechoty. 1 maja 1920 został zatwierdzony z dn. 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika. W czasie wojny polsko-bolszewickiej 1919–1920 był dowódcą 1 Dywizji Jazdy (od czerwca) i Grupy Operacyjnej Jazdy (od 15 lipca). Skutecznie walczył z oddziałami Konarmii Siemiona Budionnego na Wołyniu i Podolu. Po wojnie (sierpień 1920 – czerwiec 1924) służył w Centralnej Komisji Kontroli Stanów. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dn. 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. 1 czerwca 1924 objął dowództwo 3 Dywizji Kawalerii w Poznaniu. 16 listopada 1925 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 2 Dywizji Kawalerii w Warszawie. Przeniesienie miało bezpośredni związek z usunięciem gen. bryg. Gustawa Orlicz-Dreszera ze stołecznego garnizonu przez ówczesnego ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, za wygłoszone dzień wcześniej w Sulejówku przemówienie. 31 grudnia 1925 – po objęciu teki ministra spraw wojskowych przez gen. broni Lucjana Żeligowskiego – został przywrócony na poprzednie stanowisko służbowe. Podczas zamachu stanu w maju 1926 opowiedział się po stronie legalnych władz RP. Z dn. 30 kwietnia 1927 został przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w rodzinnym majątku w Telatyczach. We wrześniu 1939 był ciężko chory i nie mógł chodzić o własnych siłach. Po agresji sowieckiej na Polskę został wywieziony 10 lutego 1940 roku na wschód. Według relacji naocznego świadka został wraz z synem załadowany do transportu na stacji w Wysokim Litewskim i zmarł w wagonie kilka dni później. Ordery i odznaczenia Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari Krzyż Walecznych

Rozumiem, Kolego formoza58, że akurat ten zakres działalności generała popierasz.

Niesmaczny widok!!!!!!

Poz. 35 Generał brygady Aureliusz Serda-Teodorski urodził się 25 kwietnia 1860 r. w Tarnowie, zmarł w Zagrzebiu w 1942 roku. W 1881 roku został jednorocznym ochotnikiem w 1. pułku ułanów armii austro-wegierskiej, stacjonującym w Krakowie. Po zakończeniu rocznej służby pozostał w wojsku jako żołnierz zawodowy w randze wachmistrza w tym samym pułku. W 1883 r. mianowano go na podporucznika, posiadał już wtedy spore doświadczenie wojskowe i co ważne dobrą znajomość języka niemieckiego nabytą w trakcie pobytu na studiach w Wiedniu. W styczniu 1884 r. awansowany został na porucznika i w tym stopniu służył w 3. szwadronie pułku przez kilka lat. Był osobistym adiutantem dowódcy XIII Korpusu od maja 1889 r. do połowy 1894 r. W 1891 r. otrzymał Order Żelazny Korony, co dowodzi wyśmienitego wypełniania powierzonych mu obowiązków. W styczniu 1895 r. został słuchaczem Szkoły Wojskowej (Korpuśnej) w Przemyślu. Kilkumiesięczne zajęcia poświęcone były organizacji wyższych związków wojskowych, zasadom użycia różnych rodzajów broni i organizacji pola walki[4]. Po zakończeniu nauki z wyróżnieniem w tej szkole dostał w lipcu 1895 r. przydział do 3. pułku ułanów, obejmując w nim stanowisko dowódcy 4. szwadronu oraz mianowano go rotmistrzem. Do wybuchu wojny pełnił służbę w różnych jednostkach na terenie Austrii i na Węgrzech. W 1905 r. zdał egzamin z odznaczeniem na oficera sztabowego i został wykładowcą Szkoły Wojskowej (Korpuśnej) w Wiedniu, prowadząc tam zajęcia z taktyki i jazdy. Swoją przygodę ze Szkołą Wojskową w Wiedniu zakończył w połowie 1909 r. Następnie już w stopniu majora został przeniesiony do 1. pułku dragonów w Wiedniu, w którym objął dowództwo 2 szwadronu. W 1912 r. został podpułkownikiem, a w 1914 r. już w trakcie wojny mianowano go do stopnia pułkownika i otrzymał stanowisko dowódcy 12. pułku dragonów. Dowodzony przez Aureliusza Serdę 12. pułk dragonów wchodził w skład 9. Dywizji Kawalerii, która brała udział w kampaniach na froncie rosyjskim (Królestwo Polskie, Galicja, Wołyń). Za ofiarną postawę pod Teodorówką oraz ogólne zasługi bojowe w połowie 1916 r. otrzymał szlachectwo i przydomek Teodorski, który stał się drugą częścią jego nazwiska. Po wyleczeniu kontuzji odniesionej pod Tobołami nad Stochodem otrzymał dowództwo grupy przeszkolenia kawalerii 9. Dywizji w Kryninie, a od maja 1917 r. dowództwo przeszkolenia uzupełnień jazdy całego frontu. W lutym 1918 r. został inspektorem wyszkolenia 7 Armii i komendantem obozu wojskowego w Hunszt na Węgrzech, gdzie osadzeni byli legioniści polscy z 2. Brygady Legionów Józefa Hallera. Serda-Teodorski okazywał im dużą przychylność, za co został przeniesiony przez swojego zwierzchnika gen. Jana Schilinga na niższe stanowisko do jednostki na terenie Czech, jednocześnie wystawiając mu opinię „szkodliwą”. W lipcu 1918 r. otrzymał przydział na front włoski. Dowodził między innymi 25. Brygadą Strzelców Konnych, 34. Brygadą Piechoty oraz 12. Dywizją Strzelców Konnych. Jako dowódca tego ostatniego zgrupowania wykazał się dużą odwagą i aktywnością. Po załamaniu się frontu, niektóre oddziały austriackie zostały okrążone przez jednostki włoskie. Właśnie w takiej sytuacji znalazł się Serda-Teodorski ze swoją 12. Dywizją Strzelców Konnych. Jednak nie poddał się Włochom, lecz silnym uderzeniem i forsownym marszem wyszedł z okrążenia i przez Alpy Julijskie przyprowadził dowodzone oddziały do Austrii[5]. W Wojsku Polskim faktycznie służbę rozpoczął od stycznia 1919 r. Pierwszym jego stanowiskiem w armii polskiej było dowództwo rezerw armii „Wschód”. Następnie w czasie walk polsko-ukraińskich został dowódcą oddziału wchodzącego w skład grupy gen. Zygmunta Zielińskiego i skierowany wraz z tymże oddziałem do Przemyśla. Po ciężkich walkach zajął Kiernicę oraz Lubień Mały i Wielki. Po tych wydarzeniach Serda-Teodorski zyskał duże uznanie swego przełożonego gen. Zielińskiego. 27 stycznia 1919 r. objął dowództwo nad Grupą Operacyjną „Gródek Jagielloński”, której zadaniem była obrona linii kolejowej Przemyśl-Lwów[7]. W trakcie walk 28 lutego 1919 r. został ranny i udał się na leczenie do szpitala wojskowego w Krakowie. 1 czerwca 1919 r. awansował na generała brygady, a następnie wysłany został do Francji z misją wojskową, której celem było sprowadzenie armii gen. Józefa Hallera do Polski. Misja się udała, a gen. Serda-Teodorski został zastępcą dowódcy 3. Dywizji Strzelców Polskich w armii gen. Józefa Hallera. Dywizję tą skierowano na front wołyński, gdzie brała udział w walkach nad Horyniem. We wrześniu 1919 r. 3. Dywizję strzelców rozwiązano, gen. Serda-Teodorski został przydzielony do pracy w Inspektoracie Frontów. Zajmował się tam sprawami administracyjnymi, informacją, przygotowaniem i zaopatrzeniem oddziałów frontowych. Od 22 maja 1920 r. był generałem do zadań szczególnych przy naczelnym dowództwie, jako szef Polskiej Misji Wojskowej przy rządzie Ukraińskiej Republiki Ludowej atamana Semena Petlury. Następnie został powołany na stanowisko Głównego Inspektora Kawalerii, a później zastępcą dowódcy Okręgu Generalnego Nr VII w Poznaniu. 31 maja 1921 r. został awansowany na generała dywizji i przeniesiony w stan spoczynku, lecz pozostał w służbie czynnej do końca września 1925 r. 22 września 1922 r. został powołany na Komendanta Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Jako Komendant tej szkoły dokonał skonsolidowania jej kadry, a także uporządkował finanse i strukturę. Od listopada 1925 r. ostatecznie przeszedł na emeryturę. Zajął się działalnością publicystyczną. Był recenzentem prac o charakterze wojskowym. Został kierownikiem Koła Naukowego Sztabu Generalnego, prezesem Towarzystwa Wiedzy Wojskowej oraz Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej w Poznaniu. Wchodził też w skład Komitetu Honorowego „Przeglądu Kawaleryjskiego”. Na jego łamach publikował artykuły poświęcone organizacji i szkoleniu kawalerii polskiej. Redagował dział wojskowy w „Dzienniku Poznańskim”, pisał też w „Żołnierzu Polskim”, gdzie surowo ocenił armię francuską. Poza tym pisywał na łamach „Życia gospodarczego” i „Bellony”. W 1928 r. został członkiem zarządu Towarzystwa Geograficznego w Poznaniu, a od 1929 r. prezesem Stowarzyszenia Polsko-Jugosłowiańskiego. W 1936 r. wyemigrował do Jugosławii i osiadł w mieście Rijeka. Prowadził korespondencję z członkami Stowarzyszenia Polsko- Jugosłowiańskiego, generałami wojska polskiego oraz przyjaciółmi w Polsce. Interesował się sytuacją polityczną w Polsce i Europie. Zmarł w Zagrzebiu w 1942 r. Odznaczony został w trakcie służby w armii austro-wegierskiej: Orderem Żelaznej Korony, Medalem Jubileuszowym, Krzyżem Oficerskim III klasy, Wojskowym Krzyżem Zasługi III i II klasy i Krzyżem Żelaznym III klasy. Natomiast w Wojsku Polskim otrzymał czterokrotnie Krzyż Walecznych oraz odznaczony został Orderem Virtuti Militari V klasy, Medalem 10-lecia Odzyskania Niepodległości, Odznaką Honorową „Orlęta” za obronę Lwowa. Posiadał też odznaczenia zagraniczne takie jak: Francuska Legia Honorowa III klasy, Wstęga Korony Rumuńskiej I klasy i jugosłowiański Order Orła Białego III klasy. Syn generała, Józef był aspirantem marynarki wojennej Austro-Węgier i zginął na storpedowanym pancerniku „Szent Istvan” na Adriatyku wraz z 80 członkami załogi. 1. 1919 2. 1925 3. Na zawodach hippicznych w Poznaniu w lipcu 1929r. Gen.Serda Teodorski siedzi pierwszy od prawej. Obok gen.Dzierżanowski.

Przysłowie mówi; kto pierwszy, ten lepszy!!!!!

Generał Bułak-Bałachowicz: Wiosna 1916, oficerowie oddziału atamana Leonida Punina odpoczywają. Od lewej podporucznik Nikołaj Zujew, chorąży Lew Punin (brat atamana Leonida Punina), kornet Stanisław Bałachowicz, kornet Gieorgij Kozubowskij. Na ścianie przyczepione są krzyż św Jerzegoi i order św Anny 3 stopnia z mieczami należące do Bałachowicza.

Dzięki za korektę!!!!!

1. Leon Berbecki w armii rosyjskiej 2. Aleksander Karnicki w armii wielkopolskiej 3. i 4. - Waclaw Iwaszkiewicz w armii rosyjskiej i polskiej. Fotografie za: Советская военная энциклопедия. Т. 2. М., 1933.

A tutaj punkt 3 czyli dr Rydygier w 1920 roku.

Pomorzanin spod Grudziądza, światowej slawy chirurg dr Ludwik Rydygier. 1 - jako rektor Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie 2 - jako generał brygady WP (zamiast szabli powinien mieć chyba skalpel) 3 - w 1920 roku

Pierś prawie jak u sowieckiego generała - a to przecież L.Rayski. O Gwieździe Galipoli nie zapomniał - wydaje się, że na noszenie tureckiego odznaczenia przymykano oko. Kwieciński też się z nim obnosił (slusznie zresztą).

Ppłk pilot W.Kalkus w 3.Pułku Lotniczym. Jak zwykle w jasnym, nieregulaminowym płaszczu.

Moim zdaniem to zaproszenie to bardzo wysoka ocena osoby generała Hallera. Zauważmy, że nie ma przedstawiciela naszych południowych sąsiadów.

Wstawiłeś Kolego formoza58 prawie dokładnie 10 lat temu na innym forum bardzo ciekawą fotografię generała Jana Romera. Pozwolisz, ze wstawię ją na tym forum (jak nie, to wpis skasuję): Uroczystość wręczenia sztandaru 21 Pułku Ułanów Nadwiślańskich w dniu Swięta Pułku,15 czerwca 1924.Generał Jan Romer w rozmowie z biskupem Hlondem.

Ładna fotografia, okręt mniej ale jego fotografią reklamowała się stocznia AUGUSTIN-NORMAND w Hawrze.

no i wykrakałeś Kolego Formoza58!!!!!!!

interesujące!!

Jak by kto był ciekawy gdzie zamieszczono tą informację to podaję: "KurWar" z 03.09.1931

i dobrze, że szef sanitarny wziął się za kanalizację w Warszawie. Taki generał z następnej litery, "S" zabrał się za kanalizację na prowincji.

ORP "Wilja".

Co racja to racja. To z tego pośpiechu ten błąd. Głupio mi i biję się w piersi Wikipedii bo stamtąd ściągnąłem biografię generała.

No temu właśnie służy antrakt - zawsze jakiś mundurowy może się zapodziać i ujawnić po czasie. A wtedy uzupełni się go w antrakcie.

Chwila moment!!!! Znalazł się nadprogramowy: Piasecki Karol ur. 3 lutego 1859 w Tudorkowicach, zm. 25 lutego 1947 we Wschowie – tytularny generał major cesarskiej i królewskiej armii, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego. Karol Piasecki urodził się 3 lutego 1859 w Tudorkowicach, w powiecie sokalskim, w rodzinie urzędnika państwowego. Po ukończeniu gimnazjum we Lwowie 11 lutego 1876 powołany został do służby w c. i k. 80 pułku piechoty[a]. Następnie uczył się w lwowskiej prowizorycznej szkoły kadetów. Po zakończeniu nauki w 1879 przydzielony z powrotem do tego regimentu. Zajmował w nim m.in. stanowiska oficera uzbrojeniowego batalionu (1881), oficera prowiantowego batalionu i pułku (1886–1889), dowódcy kompanii (1893–1906) i batalionu (1907). W 1904 roku ukończył kurs dla oficerów sztabowych w Wiedniu. Wziął udział w I wojnie światowej. 6 sierpnia 1914 objął dowództwo c. i k. Brygady Piechoty Landsturmu „Piasecki”. Od września do listopada 1914 na froncie galicyjskim dowodził c. i k. 95 Brygadą Piechoty Landsturmu. Od grudnia 1914 do stycznia 1915 był tymczasowym dowódcą c. i k. 30 pułku piechoty[b]. Od 22 stycznia 1915 pełnił funkcję inspektora szpitali i domów rekonwalescentów przy Dowództwie Wojskowym Kraków. Przeniesiony w stan spoczynku z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku. 20 listopada 1917 został awansowany do stopnia tytularnego generała majora. 27 grudnia 1918 został przyjęty z dniem 1 listopada 1918 do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika. Uznany za niezdolnego do służby w polu, zajmował stanowisko zastępcy dowódcy Okręgu Generalnego „Kraków” do spraw lokalnych w Krakowie. Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stały stan spoczynku w stopniu generała podporucznika. Od 5 maja 1922, po wejściu w życie ustawy z dnia 23 marca 1922 o podstawowych obowiązkach i prawach oficerów Wojsk Polskich, był generałem brygady. 26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji. Zamieszkał w Złoczowie, gdzie przebywał do repatriacji w 1945. Repatriowany do Wschowy, gdzie zmarł 25 lutego 1947. Awanse W cesarskiej i królewskiej armii: porucznik (leutnant) – 1881 nadporucznik (oberleutnant) – 1887 kapitan (hauptmann II kl.) – 1893 kapitan (hauptmann I kl.) – 1895 major (major) – 1 maja 1906 podpułkownik (oberstleutnant) – 1 maja 1910 pułkownik (oberst) – 1 maja 1913 tytularny generał brygady (titular generalmajor) – 20 listopada 1917 W Wojsku Polskim: generał podporucznik - 1 listopada 1918 generał brygady - 5 maja 1922 tytularny generał dywizji - 26 października 1923 Ordery i odznaczenia Złoty Krzyż Zasługi - 28 listopada 1938 Krzyż Rycerski Orderu Franciszka Józefa z wojenną dekoracją Krzyż Zasługi Wojskowej III klasy Złoty Medal za Odwagę dla Oficerów