otton1

W maju 1919 roku Armia Polska we Francji wraz ze swoim dowódcą przyjechała do Polski. Generał Józef Haller był entuzjastycznie witany w wielu polskich miastach. Na załączonej fotografii przywitanie generała w Rzeszowie. P.S. Kogoś musiała żółć zalewać jak czytał te entuzjastyczne artykuły o gen.Hallerze i jego armii w prasie.

Feldzug-Polen 1939.

Polen-Feldzug 1939

Wiosna 1920.

Pomyliłem się w imieniu; mea culpa!!!!!!!!!!! A tak jest w rzeczywistości: Witold Horodyński ur. 4 grudnia 1865 w majątku Niedźwiadka k. Łukowa, zm. 1 grudnia 1954 w Siedlcach – lekarz chirurg, tytularny generał brygady Wojska Polskiego. Był synem Witolda Eustachego, ziemienina, i Zofii z Krzywoszewskich. W latach 1877–1884 uczył się w gimnazjum w Warszawie, a następnie studiował medycynę na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. W 1889 uzyskał dyplom lekarza medycyny. 6 grudnia 1898 po raz pierwszy w Polsce przeprowadził operację polegającą na zaopatrzeniu kłutej rany serca. Wynik był niepomyślny – operowana przez niego pacjentka zmarła w 22 dniu po zabiegu. W 1900 pogłębiał wiedzę lekarską w klinice chirurgicznej w Dublinie. 21 czerwca 1919 roku, jako lekarz cywilny, został przyjęty do Wojska Polskiego w randze majora lekarza i zatwierdzony na stanowisku starszego ordynatora Szpitala Zapasowego Nr 1 w Warszawie. Następnie pełnił służbę w Szpitalu Ujazdowskim na stanowisku starszego ordynatora i kierownika naukowego Oddziału Chirurgii. Zatrzymany w służbie czynnej do października 1923. Z dniem 31 października 1923 został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu tytularnego generała brygady. Mieszkał w Warszawie przy ulicy Nowogrodzkiej 34. Praktykował, jako lekarz kontraktowy, w Oddziale Chirurgicznym 1 Szpitala Okręgowego im. Marszałka Piłsudskiego w Warszawie przy ulicy 6 Sierpnia 33/35. W czasie kampanii wrześniowej uczestniczył w obronie Warszawy, jako lekarz szpitala polowego. Do sierpnia 1944 praktykował w Szpitalu Ujazdowskim jako starszy ordynator Oddziału Chirurgii. W poniedziałek 28 sierpnia 1944 Niemcy kazali wszystkim pracownikom sanitarnym zaraz opuścić Warszawę. Opiekę nad pozostałymi chorymi i rannymi przejął dr. Horodyński, który w końcu października 1944 ewakuował ich do jednego ze szpitali w Krakowie niemieckim pociągiem sanitarnym. Po krótkim pobycie pod Krzeszowicami, we wrześniu 1944 razem z żoną zamieszkał w Siedlcach. W Siedlcach podjął pracę w Ubezpieczalni Społecznej. Zmarł 1 grudnia 1954 w Siedlcach. Pochowany 4 grudnia 1954 na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Ordery i odznaczenia Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych Złoty Krzyż Zasługi (trzykrotnie: 13 maja 1933, 19 marca 1937, 25 lutego 1939)

Jak zwał tak zwał ale ta tabliczka z "Zochną" jest znacznie solidniej przymocowana do maszyny niż ta kartelucha z "Adzią".

To by chyba znaczyło, że nie jest to taka "nazwa przechodnia" czyli wielbiciel Zochny jest bardziej stały w uczuciach.

Tytuł działu na forum jakby kto zapomniał: IIRP - Wojsko Polskie 1918-1939

Ciekawe, który z nich, Dzieżgowski czy Smętkowski był taki pomysłowy żeby oszukać pannę w ten sposób.

19. Horodyński-Juchnowicz Zdzisław

10. Haller Jozef 11. Haller Stanisław 12. Hajdukiewicz Edward 13. Hubischta Jan 14. Hlawaty Stanisław 15. Horoszkiewicz Kazimierz 16. Horodyński Wiktor 17. Hein Edward 18. Habicht Kazimierz

ORP "Iskra"

Załoga ORP "Iskra" 1930.

Zgadza się, przepraszam Kolego formoza58.

P.S. Ale z takiego interesu to ja sie wypisuję. Żegnam więc.

Wcale nie, tak definiowany jest koniec II.RP: "Ryszard Kaczorowski był ostatnim prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie. 22 grudnia 1990 złożył urząd na ręce nowo wybranego w pierwszych, od zakończenia II wojny światowej, wolnych wyborach w kraju i zaprzysiężonego prezydenta RP Lecha Wałęsy. Na Zamku Królewskim w Warszawie uroczyście przekazał mu insygnia władzy państwowej II Rzeczypospolitej Polskiej." Więc jak to będzie szanowni Koledzy - bedziemy więc ciagnąć generałów awansowanych przez rządy w Londynie również w okresie 1940-1990? Wbrew nazwie działu forum: "IIRP - Wojsko Polskie 1918-1939"? Wbrew regule przyjetej w Wikipedii, ktorą w poście wyżej zacytował Kolega formoza58? Cholernie dużo bedzie tych generałów.

I dobrze, Kolego Koloman. Pośpiech jest dobry przy łapaniu pcheł. Ale rozumiem niecierpliwość - oj, młodość, młodość!!!!! Wracając do generałów na literę "G" - wzorem Kolegi Sedco-Express zrobiłem zestawienie opublikowanych biografii: 1. GĄSIECKI JAKUB 2. GALICA ANDRZEJ 3. GĄSIOROWSKI JANUSZ 4. GAWLINA JÓZEF 5. GOŁOGÓRSKI EMIL 6. GÓRECKI ROMAN 7. GAWROŃSKI WIKTOR MIECZYSLAW 8. GŁUCHOWSKI JANUSZ 9. GROBELNY JÓZEF EDWARD 10.GROTOWSKI ERAZM KAZIMIERZ 11.GRUDZIELSKI KAZIMIERZ 12.GRANDOWSKI EUGENIUSZ 13.GRZYWIŃSKI STANISŁAW 14.GÓRECKI MIECZYSŁAW CZESŁAW 15.GURBSKI STANISŁAW 16.GODZIEJEWSKI EUGENIUSZ 17.GALL STANISŁAW 18.GODLEWSKI MARIAN 19.GRIEBSCH HUGO 20.GAŁECKI TADEUSZ 21.GRUBER EDWARD 22.GALIŃSKI ADAM 23.GEISLER PIOTR 24.GRZMOT - SKOTNICKI STANISŁAW I narazie to byłoby na tyle - jeszcze chyba kilku na "G" się znajdzie.

Masz w 100% rację Kolego Sedco-Express. Perini był organizatorem "od zera" dwóch pułków lotniczych a organizację trzeciego pułku przejął niedługo po jego utworzeniu przez innego lotnika - sprawy organizacyjne miał więc w przysłowiowym "małym palcu". A jeśli chodzi o zasługi Periniego dla szybownictwa to może Kolega Jedburgh_Ops nie wie, że szybownictwo to bardzo kosztowny sport i działalność Periniego jako referenta d/s szybownictwa polegała głównie na szukaniu i zdobywaniu pieniędzy. II.RP to nie był PRL jeśli chodzi o zakres finansowanie działalności aeroklubowej. Jak polska ekipa pojechała na pamiętne zawody do Niemiec to jej kierownikiem był wlasnie Perini, jak któregoś roku kierownikiem zawodów szybowcowych LOPP został major pilot Jerzy Bajan to jego zastępcą zostal Perini, bo ktoś musiał pociągnąć tą czarną robotę organizacyjną.

Kolego Koloman, nie denerwuj się, chyba Kolega Jedburgh_Ops ma małe pojecie o zakresie prac przy organizacji zawodów szybowcowych (i innych też). Już widzę jak ci wybitni w skali świata piloci szybowcowi załatwiają np. wszelkiego rodzaju druki i formularze, sienniki, poduszki i koce, sraj-papier i takie tam pierdóły niezbedne do życia nawet w spartańskich warunkach zawodów. No i forsę na taką imprezkę.

Też póki co bez fotografii: Stanisław Grzywiński ur. 13 listopada 1855[1] we Lwowie, zm. 19 lutego 1927 w Krakowie - Feldmarschalleutnant (generał dywizji) cesarskiej i królewskiej Armii, generał porucznik Wojska Polskiego. Ukończył szkołę średnią i Akademię Wojskowo-Techniczną w Wiedniu (1875-79). Następnie ukończył Wyższy Kurs Inżynierii i został oficerem sztabowym. Od 1900 roku dowodził 12 batalionem pionierów. Od 1905 roku służył w 25 Pułku Piechoty. W 1908 roku został dowódcą 13 Pułku Piechoty. W 1912 roku zostaje dowódcą bazy morskiej Pola. Następnie, w latach 1913-17 dowódca Twierdzy Petrovaradin. 1 czerwca 1917 roku przeszedł na emeryturę, lecz reaktywowano go i mianowano przewodniczącym komisji zażaleń w Krakowie. W listopadzie 1918 roku, na rozkaz generała Roji pozostawał na stanowisku przewodniczącego krakowskiej komisji zażaleń. Po rozwiązaniu komisji od 1 marca 1919 roku ponownie na emeryturze. 11 września 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała porucznika i z zaliczeniem do Rezerwy armii. W 1920 roku trzykrotnie składał podanie o przyjęcie do służby czynnej, rozpatrzone negatywnie ze względu na podeszły wiek generała i brak odpowiedniego etatowego stanowiska. Osiadł w Krakowie, pochowany został naCmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie. Awanse porucznik - 1879 nadporucznik - 1883 kapitan II klasy - 1888 kapitan I klasy - 1892 major - 1900 podpułkownik - 1 maja 1905 pułkownik - 1909 generał major - 1 listopada 1913 generał dywizji - 1 maja 1916

Żaden problem - najważniejsze, że jest biografia i w końcu Dreszer nie został pominięty. Ale chyba z tej subiekcji jak wyżej nie wstawileś Kolego formoza58 informacji o awansach o odznaczeniach Dreszera co niniejszym czynię: Awanse chorąży – 1913 podporucznik – 1914 porucznik – 1918 rotmistrz – 1918 major – 1921 podpułkownik – 1924 pułkownik – 1 stycznia 1929 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii generał brygady – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 w korpusie generałów Ordery i odznaczenia Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921) Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1930) Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz pierwszy w 1922) Złoty Krzyż Zasługi (1928) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Kawaler Legii Honorowej (Francja, 1928) Odznaka Oficerów Sztabu Generalnego Opinie Taktycznie przejawia dość dużo temperamentu i inicjatywy, o zdrowych i słusznych zasadach działania broni, lecz oprócz tych dodatnich cech w szkoleniu daje się wyczuć pewien schematyzm i niepewność siebie. Charakter dość twardy i nie wpływowy, o bezwzględnym osądzie podwładnych i ich działań. W metodzie szkolenia umie jasno i w zdrowy sposób podchodzić, do zagadnień taktycznych. Umysł jasny, zwięzły, bez zbytnich frazesów. Ogólnie dobry. /-/ gen.Dąb-Biernacki. P.S. biorąc pod uwagę osobę wystawiającą opinię chyba lepiej byłoby schować ją głęboko do szuflady i nie pokazywać.

No i na "F" się jeszcze znalazł!!!!!!!!: Wojciech Falewicz ur. 13 lutego 1863 w okolicach Wilna, zm. 4 września 1935 w Warszawie – tytularny generał dywizji Wojska Polskiego, generał major rosyjskich saperów. ] W 1881 powołany został do służby wojskowej w Armii Imperium Rosyjskiego. Wstąpił do Mikołajewskiej Szkoły Inżynieryjnej, którą ukończył w 1884 otrzymując stopień podporucznika saperów i skierowanie do służby liniowej. Zawodowy oficer rosyjskich saperów. W 1889 ukończył Wojskową Akademię Inżynieryjna w Petersburgu w stopniu kapitana i został skierowany do Głównego Zarządu Inżynierii w Moskwie do sekcji fortyfikacji. Od 1890 kierownik rozbudowy umocnień twierdzy Modlin i twierdzy Dęblin. W latach 1891–1892 kierował badaniami geograficznymi głównych rzek Polski; Niemna, Narwi, Warty i Wisły pod kątem wykorzystania ich w obronie. W latach 1892–1897 kierował rozbudową fortyfikacji w rejonie Dubna na Wołyniu. Dało mu to możliwość poznania bliżej kraju ojczystego. Podpułkownik z 1897. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych kierował budową linii kolejowych z ramienia Głównego Komitetu Wojskowo Inżynieryjnego w Petersburgu. Pułkownik z 1899. W latach 1904–1905 inspektor w Głównym Zarządzie Szkół Wojskowych, a w latach 1906–1916 szef budownictwa w Petersburskim Okręgu Wojskowym. Generał major z 1906. Następnie był szefem oddziału w Głównym Zarządzie Inżynierii Sztabu Generalnego. W 1917 krótko w Kwaterze Głównej Najwyższego Naczelnego Dowódcy – Stawka. W 1918 złożył dymisję, po czym z trudnościami powrócił do Polski. Od grudnia 1918 w Wojsku Polskim. W okresie od 19 grudnia 1918 do 12 kwietnia 1919 szef Instytutu Wojskowo Geograficznego. Od 13 kwietnia 1919 r. komendant twierdzy Grodno. Na początku 1920 skierowany do gen. Cherriona w celu opracowania planów fortyfikacji kraju. W dniu 14 stycznia 1920 r. zostaje dowódcą w twierdzy Grudziądz. Na początku lutego 1920 r. dochodzi do incydentu, który zaważył na dalszej służbie i życiu generała. W czasie kolacji wydanej w kasynie grudziądzkim przez korpus oficerski 18 pułku ułanów (na którą był zaproszony jako dowódca garnizonu) Falewicz powiedział, że „oficerowie legioniści to banda, nieuki i zakała armii polskiej”[.Jeden z oficerów złożył w tej sprawie meldunek do MSWojsk. W związku z tym wytoczono mu sprawę honorową za obrazę Legionów i we wrześniu 1920 oddano go do dyspozycji ministra Spraw Wojskowych. Legioniści domagali się oddania sprawy pod sąd. 14 października 1920 został przydzielony do Centralnej Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie. Z dniem 1 kwietnia 1921, na podstawie dekretu Naczelnego Wodza marszałka J. Piłsudskiego przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika. 26 października 1923 zatwierdzony został w stopniu tytularnego generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.