otton1

Też powinien poczekać na literę "W".

Generał Romuald Dąbrowski.

Romuald Dąbrowski herbu Jelita ur. 25 października 1874 w Liteni, zm. w grudniu 1939 – generał brygady Wojska Polskiego W 1894 roku zakończył naukę w Korpusie Kadetów w Budapeszcie i rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. Jego oddziałem macierzystym był węgierski pułk piechoty Nr 44 w Budapeszcie. W 1899 roku był adiutantem pułku. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. W 1914 roku był komendantem oddziału karabinów maszynowych. I wojnę światową rozpoczął w stopniu kapitana, dowodząc kompanią karabinów maszynowych. W czasie służby awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów piechoty: kadeta–zastępcy oficera (1 września 1894 roku), podporucznika (1 listopada 1895 roku), porucznika (1 listopada 1899 roku), kapitana (1 listopada 1909 roku) i majora (1 sierpnia 1916 roku). Wojnę zakończył w stopniu podpułkownika dowodząc pułkiem piechoty. 1 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika, ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1918. W maju 1919 objął dowództwo II batalionu w 15 pułku piechoty „Wilków”. W październiku tego roku dowodził Podgrupą „Słucz” w składzie 4 Dywizji Piechoty Frontu Wołyńskiego. Walczył w rejonie Olewska. 2 grudnia 1919 objął dowództwo 15 pułku piechoty „Wilków” i sprawował je do 19 stycznia 1920. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Poznań”. Od 24 sierpnia tego roku dowodził XXXV Brygadą Piechoty. 19 listopada objął dowództwo XXXVI Brygady Piechoty, a od 1 marca 1921 roku ponownie dowodził XXXV BP. Jesienią 1921, w wyniku przejścia wojska na stopę pokojową, dowództwo XXXV BP zostało przeformowane w dowództwo piechoty dywizyjnej 18 DP, a płk Dąbrowski mianowany został dowódcą piechoty dywizyjnej 18 DP. Przejściowo pełnił obowiązki dowódcy tej wielkiej jednostki. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 30. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 71 pułk piechoty. Następnie pozostawał oficerem nadetatowym 33 pułku piechoty w Łomży. 8 grudnia 1922 roku przeniesiony został do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu. Z dniem 1 grudnia 1923 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 28 Dywizji Piechoty w Warszawie. W 1926, po zamachu majowym objął dowództwo tej dywizji. 3 stycznia 1927 roku odkomenderowany został do Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie, w charakterze słuchacza III Kursu. 16 marca 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 4. lokatą w korpusie generałów. Następnego dnia został zwolniony ze stanowiska dowódcy 28 DP w Warszawie i mianowany dowódcą Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi. 24 czerwca 1927 roku zakończył naukę w CWSW i 9 lipca tego roku objął obowiązki dowódcy OK IV. 15 lipca 1927 roku został zwolniony z tego stanowiska i z dniem 30 września 1927 roku przeniesiony w stan spoczynku. Do wybuchu II wojny światowej mieszkał w Stanisławowie. Po agresji ZSRR aresztowany. Zmarł wskutek uduszenia w zamkniętym wagonie kolejowym, w drodze na Syberię. Figuruje na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni. Żonaty z Elżbietą (Elizabeth) z Broulików, córką tenora opery wiedeńskiej Franciszka Brolika i Leopoldyny von Schweda. Synem tej pary był Franciszek Dąbrowski, zastępca komendanta Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte. Ordery i odznaczenia Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – 17 maja 1921 roku Krzyż Walecznych – czterokrotnie Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy” Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Wojskowej Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy po raz drugi Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce Krzyż Wojskowy Karola Brązowy Jubileuszowy Medal Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Prima zdjęcie. Mógł sobie założyć kapelusik tyrolski z kitką a nie szargać czapki generalskiej.

A teraz generał tylko z synami; Karolem i Antonim. Pierwsze zdjęcie; przed 1918 rokiem drugie zdjęcie; po 1918 roku

Jak już wstawiamy opinie to takowe o gen.Bończy - Uzdowskim: Opinie Opinia sporządzona przez Juliusza Rómmla prawdopodobnie w marcu lub kwietniu 1945 w oflagu VII A Murnau – „Jednostka bez wartości. Nie posiada żadnych zalet dowódczych. W roku 1939 „odłączył się” od swojej 28 dywizji i znalazł się w Warszawie, skąd potem był przeze mnie odesłany do Modlina – gdzie jednak niczym nie dowodził. Do wojska nie nadaje się. Nie nadaje się.” Zapis z 22 maja 1939 w prywatnych notatkach Stefana Roweckiego – „(...) dowodzi ponad 10 lat dywizją, z czego już pięć lat niczym się już nie zajmuje poza polowaniem, piciem i grą w karty. Podobno kiedyś był niezłym dowódcą liniowo-bojowym. Obecnie nerwus, przykry dla otoczenia, widać, że czas mu na emeryturę. Szkoda, żeby jakie miejsce w wojsku zabierał.”

Oj, kolego Koloman, marudny jesteś - tu kolega-forumowicz stara się zabłysnąć iloscią opublikowanych zdjęć nie bacząc na powtórki czy popularność zdjęcia a Ty masz za złe. Nikomu korona z głowy nie spadnie jak jakieś zdjęcie obejrzy piąty czy dziesiąty raz!!!!!

Myśmy narzucili takie tempo z "D" a tu się jeszcze na "C" się objawił. Co bardzo interesujące, z Armii Polskiej we Francji. Edward de Castellaz ur. 18 września 1855, zm. 16 lutego 1923 w Warszawie – generał brygady Wojska Polskiego, formalny zastępca dowódcy Armii Polskiej we Francji gen. Józefa Hallera. Edward de Castellaz urodził się 18 września 1855 roku w Skierniewicach. Uczył się w gimnazjum realnym w Łowiczu i Włocławku, a następnie w Korpusie Kadetów w Warszawie. Od 1876 roku zawodowy oficer wojsk rosyjskich. W latach 1877-1878 uczestniczył w wojnie rosyjsko-tureckiej. Walczył w bitwie pod Plewną. 1 lipca 1903 roku powierzono mu dowództwo 6 Pułku Strzelców w Kielcach. W 1904 roku na czele tego oddziału wyruszył na wojnę rosyjsko-japońską. 6 grudnia 1905 roku został mianowany generałem majorem. 31 grudnia 1906 roku został dowódcą 2 Brygady 9 Dywizji Piechoty. W kwietniu 1907 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Wyjechał do Francji i zamieszkał w Cannes. Wiosną 1919 roku został inspektorem oddziałów zapasowych Armii gen. Hallera w Skierniewicach. Następnie został wyznaczony na stanowisko zastępcy Generalnego Inspektora Piechoty przy Naczelnym Wodzu. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w „stały stan spoczynku”, w stopniu generała podporucznika. Był pierwszym prezesem (przewodniczącym zarządu) Związku Hallerczyków. Zmarł 16 lutego 1923 roku w Warszawie w wieku 67 lat. 20 lutego 1923, po uroczystym pogrzebie z honorami wojskowymi, któremu przewodniczył biskup polowy Stanisław Gall, został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Nad grobem przemawiał generał Józef Haller i podpułkownik Marian Dienstl-Dąbrowa).. Awanse podporucznik - 1 maja 1877 chorąży Gwardii - 4 marca 1878 podporucznik - 30 sierpnia 1878 porucznik - 30 sierpnia 1883 sztabskapitan - 24 kwietnia 1888 kapitan - 5 kwietnia 1892 pułkownik - 6 grudnia 1897 generał major - 6 grudnia 1905 Na fotografiach generał de Castellaz wizytuje obóz wojsk polskich w La Mandria we Włoszech. Oddziały tam stacjonujące zostały zorganizowane głównie z jeńców, byłych żołnierzy armii austro-węgierskiej.

Ponieważ zaczęliśmy literę "D" od generałów broni to Tobie kol.formoza58 pozostawiam biografię znakomitego generała broni, który nie otrzymał za życia ani jednego polskiego odznaczenia państwowego!!!!!!!! Pamiętliwy był marszałek, oj pamiętliwy. Choć Durskiemu mimo iż był jego zwierzchnikiem w Legionach przeszło jakoś bokiem.

To zaczynamy literę "D". Karol Durski vonTrzasko ur. 6 września 1849 w Spasie, zm. 15 sierpnia 1935 w Wadowicach – Feldmarschalleutnant cesarskiej i królewskiej Armii, generał broni Wojska Polskiego. W latach 1864–1868 słuchacz Wojskowej Wyższej Szkoły Realnej w Hranicach (niem. Mährisch Weißkirchen). Od 1 października 1868 służył w cesarskiej i królewskiej Armii. W 1893 został przeniesiony do pułku artylerii dywizyjnej nr 8 w Radgersburgu. W 1895 został przeniesiony do pułku artylerii dywizyjnej Nr 32 we Lwowie. W 1899 został przeniesiony do pułku artylerii dywizyjnej Nr 28 w Przemyślu na stanowisko komendanta pułku. W kwietniu 1904 został przeniesiony do pułku artylerii korpuśnej Nr 11 we Lwowie na stanowisko komendanta pułku. 9 listopada 1907 awansował na generała majora ze starszeństwem z 1 listopada 1907 i został mianowany komendantem 6 Brygady Artylerii w Koszycach. 30 września 1908 przeszedł na emeryturę w stopniu generała majora. 16 maja 1912 został mianowany tytularnym marszałkiem polnym porucznikiem (Feldmarschalleutnant) . W chwili wybuchu I wojny światowej powołany został do służby czynnej. Od 23 września 1914 do grudnia 1915 był komendantem Legionów Polskich z ramienia Austrii. 24 grudnia 1915 został mianowany rzeczywistym marszałkiem polnym porucznikiem. 16 marca 1916 został ponownie przeniesiony w stan spoczynku. Od marca 1919 służył w Wojsku Polskim. Do 20 września 1920 dowodził Okręgiem Generalnym „Warszawa”. Był także członkiem Rady Wojennej. Z dniem 1 października 1920 Minister Spraw Wojskowych powierzył mu synekurę, w postaci urzędu Inspektora Instytucji Oficerskich. 21 grudnia 1920 został mianowany przewodniczącym Ogólnej Komisji Weryfikacyjnej. Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała broni. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała broni. Mieszkał w Gniewie i Wadowicach. Zmarł 15 sierpnia 1935 w Szpitalu powszechnym w Wadowicach. Awanse podporucznik (Leutnant) – 1868 porucznik (Oberleutnant) – 1875 kapitan (Hauptmann II kl.) – 1883 kapitan (Hauptmann I kl.) – 1887 major – 1 stycznia 1894 podpułkownik (Oberstleutnant) – 1 maja 1898 pułkownik (Oberst) – 1 listopada 1901 Odznaczenia Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1922), Krzyż Walecznych (dwukrotnie), Złoty Krzyż Zasługi (1928), Krzyż Kawalerski Orderu Leopolda z Dekoracją Wojenną (1914, Austria), Order Korony Żelaznej III klasy (Austria), Krzyż Zasługi Wojskowej (Austria), Medal Wojenny (Austria), Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (Austria), Krzyż Jubileuszowy (Austria), Krzyż Żelazny II klasy (1915, Prusy).

No a teraz braciszek Feliksa. Ale ten to już faktyczny generał WP. Paweł Piotr Kajetan Cyrus-Sobolewski ur. 29 czerwca 1863 w Osieczanach, zm. 8 października 1930 w Mikulicach – generał major cesarskiej i królewskiej armii, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego. Był synem Marcelego, właściciela ziemskiego, i Konstancji z Dąmbskich. Jego starszy brat Feliks był także generałem majorem c.k. armii. W latach 1881–1884 był słuchaczem oddziału artyleryjskiego Wojskowej Akademii Technicznej w Wiedniu. 18 sierpnia 1884 w stopniu podporucznika rozpoczął służbę czynną w artylerii. Do roku 1888 był oficerem baterii w 21 dywizjonie artylerii we Lwowie, a następnie oficerem w 11 pułku artylerii korpuśnej. W 1891 przeniesiony został do 3 dywizjonu artylerii w Jarosławiu. W latach 1892–1893 był słuchaczem Wyższego Kursu Artylerii. W 1897 powrócił do 11 pułku artylerii korpuśnej, w którym między innymi dowodził parkiem amunicyjnym. W 1906 skierowany został do 1 pułku artylerii dywizyjnej, a następnie do 1 pułku artylerii korpuśnej na stanowisko dowódcy baterii. W 1908 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 1 dywizjonu artylerii konnej. 7 czerwca 1913 objął dowództwo krakowskiego 3 pułku artylerii polowej. W czasie I wojny światowej walczył na stanowisku dowódcy 3 pułku artylerii polowej (do 14 sierpnia 1915) i dowódcy Brygady Artylerii (do 1 maja 1916). 1 lipca 1917 został przeniesiony w stan spoczynku i równocześnie reaktywowany na czas wojny. W latach 1916–1918 w Okręgu Wojskowym Kraków. 12 listopada 1918 „objął komendę„ nad całą artylerią” podległą Polskiej Komendzie Wojskowej w Krakowie. 1 kwietnia 1919 objął dowództwo VI Brygady Artylerii Frontu Cieszyńskiego. Następnie był inspektorem artylerii Armii gen. J. Hallera i dowódcą XI Brygady Artylerii na froncie bolszewickim. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. 2 czerwca 1920 zwolniony został ze stanowiska dowódcy XI BA i przeniesiony do Stacji Zbornej dla Oficerów w Krakowie. Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika. 12 marca 1921 Naczelny Wódz przyznał mu prawo noszenia munduru. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji. Po przeniesieniu w stan spoczynku osiadł w Krakowie. 8 października 1930 zmarł w Mikulicach w pow. przeworskim (według innego źródła w Krakowie). Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Awanse podporucznik (Leutnant) – 1884 porucznik (Oberleutnant) – 1890 kapitan (Hauptmann II kl.) – 1897 kapitan (Hauptmann I kl.) – 1901 major (Major) – 1908 podpułkownik (Oberstleutnant) – 1 listopada 1911 pułkownik (Oberst) – 1 sierpnia 1914 generał major (Generalmajor) – 5 stycznia 1918 ze starszeństwem z 1 listopada 1917 P.S. Może się znajdzie jakieś zdjęcie i w polskim mundurze.

Całkowita zgoda - to jest właśnie to o czym pisałem wyżej - ustawienie członów w nazwisku wieloczłonowym musi mieć umocowanie prawne/administracyjne i tyle. Można mówić Rydz-Śmigły czy Śmigły-Rydz ale własciwe jest to, które ma podstawę prawną/administracyjną.

Jako uzupełnienie wstawionego wcześniej przez kol.Kolomana nekrologu. Niezbyt pasującego do tematu bo jakkolwiek generał zgłosił się w 1920 do WP to ze względu na wiek nie został przyjęty. Feliks Mikołaj Stanisław Cyrus-Sobolewski herbu Taczała ur. 22 maja 1855 w Osieczanach, zm. 16 maja 1925 w Krakowie – generał major cesarskiej i królewskiej Armii. Urodził się w rodzinie Marcelego, właściciela ziemskiego, i Konstancji z Dąmbskich. Był starszym bratem Pawła Cyrus-Sobolewskiego. W 1875 ukończył Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. W skład wojska zaliczony został na podstawie zwykłego poboru 20 maja 1875, służbę zaczął jako jednoroczny ochotnik w 1876, w 1877 awansował na stopień porucznika rezerwy w Galicyjskim Pułku Piechoty Nr 56. W 1878 zdecydował, że pozostanie w wojsku uzyskał wówczas status oficera zawodowego. Do 1884 pozostawał w służbie liniowej, zaliczony w swoim pułku do stanu nadliczbowego został urlopowany na okres półtora roku. Czas wykorzystał na studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Z końcem 1885 powrócił do służby czynnej w Galicyjskim Pułku Piechoty Nr 56 w Wadowicach pozostał do 1910. W 1896 był w stopniu kapitana, w 1904 został majorem a w 1907 podpułkownikiem. W październiku 1910 powierzono mu dowództwo Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 9 w Przemyślu. 17 grudnia 1910 został mianowany na stopień pułkownika ze starszeństwem z 1 listopada tego roku. 18 września 1914, po wybuchu I wojny, powierzono mu dowództwo walczącej na froncie rosyjskim 9 Brygady Piechoty z Ołomuńca. Na tym stanowisku 1 listopada 1914 otrzymał stopień generała majora. Ze względu na stan zdrowia 1 stycznia 1915 został urlopowany, a 1 lipca przeniesiony na własna prośbę w stan spoczynku. Zamieszkał w Wiedniu w 1916 przeniósł się do Krakowa. W lipcu 1920 w obliczu groźnej sytuacji na froncie zgłosił się do Wojska Polskiego, ale ze względu na wiek i kłopoty zdrowotne nie został przyjęty. Zmarł w Krakowie pochowany został na Cmentarzu Rakowickim gdzie do dziś znajduje się obelisk ku jego czci. P.S. ale zdjęcie ładne!!!!

Oczywiście że tak!! Bardzo ciekawa biografia i fotografia. Ja sam byłem lekko zdumiony jak przeczytałem, że powszechnie używane "Boruta-Spiechowicz" jest niewłaściwe a to właściwe to na odwyrtkę. Zaraz wstawię dwóch braci generałów na "C" a potem zaczniemy "D" - jak się znajdzie niedobitek z poprzedniej litery to się uzupełni i tyle. No problem.

Sprawa nie jest taka prosta, choć w ostatecznym wyniku do bólu jasna jak wyrok trybunału rewolucyjnego. Są ludzie, których określa: nazwisko, pseudonim lub herb (chyba że to cham tak jak ja i herbu nie posiada). Pseudonim i herb to były określenia zwyczajowe ale co poniektórzy dodawali oficjalnie (czyli w sposób mający znaczenie prawne) herb czy pseudonim do nazwiska. Stąd powstały nazwiska dwuczłonowe i bez znaczenia jest czy jako pierwszym jest pseudonim czy herb (na przykład Śmigły-Rydz, gdzie Śmigły to pseudonim a Rydz nazwisko) czy jako pierwszym jest nazwisko (np.Spiechowicz - Boruta, gdzie Spiechowicz to nazwisko a Boruta to pseudonim). Liczy się pierwsza litera pierwszego członu nazwiska w wersji oficjalnej (czyli mającej odniesienie prawne) Jeżeli oficjalne (używane w dokumentach) nazwisko Emanuela brzmi: de Charlenz Hohenauer to oczywiście, że właściwie.