Jedburgh_Ops
-
Content Count
2198 -
Joined
-
Last visited
-
Days Won
9
Everything posted by Jedburgh_Ops
-
Jeszcze w nawiązaniu do krótkiej wcześniejszej wymiany myśli koleżeństwa na temat kółek w tych maksymalnie uproszczonych szybowcach szkolnych o designie ramy kadłubowej. Wszyscy w tamtych czasach mieli jakieś swoje przemyślenia, czy dawać tym szybowcom płozy, czy najprostsze koła? Poniżej jest szybowiec КПИР-3 (KPIR-3) skonstruowany przez studentów z Kijowa.
-
Przy czym nie jest to w najmniejszym stopniu jakiś zarzut wobec II RP. Wszyscy wtedy tak latali na świecie. Poniżej start do trójholu szybowców LNS-1 USMC z II w.ś. Mądrości to zdjęcie nie ukazuje. Latanie w wieloholu z mikroskopijnymi separacjami było szaleństwem. Wielu pilotów szybowcowych zapłaciło za to życiem. Nawet II wojna nikogo niczego nie nauczyła pod tym względem. Amerykanom szybowce transportowe zderzały się w powietrzu już w dwuholu, a co dopiero mówić o możliwości zderzania się takich szybowców w trójholu. Dopiero po wojnie jakoś to się zaczęło zmieniać na rozwiązania mądrzejsze i bezpieczniejsze. Nie wiem tylko, czy to FAI żelazną ręką chwyciła te sprawy i każdy członek FAI dostał nakaz dużych separacji, czy może stopniowo narodowe organy nadzoru lotniczego różnych państw same wprowadzały przepisy o dużych separacjach w wieloholach.
-
Wszystko to bardzo, bardzo ciekawe. I szaleństwo. Widać to nie tylko na zdjęciach, ale też na rysunkach. Dziś w wieloholu separacje są zupełnie inne. Wyobrażam sobie, ile uwagi musieli wkładać w lot ci przedwojenni piloci szybowcowi lecąc w trójholu na linach o mikroskopijnych różnicach długości. Bardzo to dziwne. Dziś w dwuholu, trójholu lub czteroholu separacje podłużne w osi kierunku lotu są dla bezpieczeństwa bardzo duże - w zakresie 30-40 m i takie też są liny do wieloholu. Jeśli mamy trójhol to szybowiec nr 1 jest na linie powiedzmy ok. 60-metrowej, nr 2 już będzie na ok. 100-metrowej, a nr 3 na 140-metrowej. Bardzo ciekawe, że przed wojną jakoś o tym nie pomyślano.
-
Jak deklarowałem wcześniej postaram się to jeszcze sprawdzić, bo USmeni boksują się z Übermenschami, kto był pierwszy w tróholu.
-
Jest w tym wielka mądrość, choć może nie każdy ją rozpoznaje. Bardzo dobrze, że Grzeszczyk zaczynał nad terenami płaskimi. Ja zaczynałem nad trenem pofałdowanym i zalesionym, a efekt tego był taki, że (ćwicząc hol w środku wyjątkowo upalnego lata z temperaturami w słońcu 50+ st. C) doceniałem to, jak musieli latać piloci szybowcowi USAAF w Birmie i dlaczego tam mało kto dolatywał do celu. Jednego lotu na takim wariackim holu bym nie przeżył, gdybym nie zrobił czegoś, co jest - powiedzmy - „w szarej strefie” prawa lotniczego i procedur. Niby nie jest to zakazane, ale zalecane zdecydowanie nie jest. Tylko że to coś ratuje życie i właśnie nad takim terenem i w takich strasznych temperaturach uratowało mi to życie, bo inaczej zderzyłbym się z holownikiem. Dlatego wielka mądrość Grzeszczyka, że zaczynał spokojnie nad płaskim terenem, gdzie sensacji zawsze mniej.
-
Hłe, hłe, francuskie żony fajne też w lotnictwie. Dziś już jesteśmy wymordowani naszymi home office'ami po 10-12 h pracy, ale małżonka obiecała, że w tym tygodniu mi to przeczyta po polsku, nagram to sobie i zredaguję i wrzucę tutaj. Samego mnie też bardzo ciekawi, jakie PR robiła sobie II RP za granicą na poletku szybowcowym. A ten „M.J. Rozadowski” to chyba raczej będzie Rozwadowski...?
-
Ważna informacja. W takim razie datowanie pierwszego polskiego holu za samolotem przesuwamy z roku 1933 na 1932. Szukamy jedynie wyrazistej informacji, kto dokonał pionierskiego polskiego holu? Informacja powyższa jest ciekawa i sporo wnosząca, ale właśnie nie jest wyrazista. Trudno powiedzieć, czy to był właśnie ów hol pionierski, czy tylko Grzeszczyk rozpoczął swój sezon lotniczy w maju '32?
-
Czyli wychodziłoby na to, że rok 1933 to jest nie tyle rok pionierskiego polskiego trójholu, co jest to rok, w którym Polska w ogóle zaczęła jakikolwiek szybowcowy hol samolotowy. Najprawdopodobniej więc pionierski polski dwuhol odbył się gdzieś między styczniem a majem 1933 r.
-
Luftwaffe. Ciekawostki z aukcji - część 3
Jedburgh_Ops replied to bodziu000000's topic in Marynarka, Lotnictwo i okolice
Zdjęcie ciekawe nie tylko z powodu tego prototypowego P1101. Jest tu także temat nie tknięty przez historyków, a mianowicie byłe robotnice przymusowe w paramilitarnej służbie US Army, coś na wzór męskich kompanii wartowniczo-porządkowych tworzonych przez Amerykanów z byłych robotników przymusowych, jeńców, więźniów KL-i itp. O nich też prawie nic się nie pisze (a byłoby o czym pisać, że ho ho), ale o tego typu służbach kobiecych, jak uwidoczniona na tym zdjęciu, to już w ogóle zero badań historycznych. Cztery kobiety z tego zdjęcia mają ładne nowiutkie kurtki M1943. -
Świetna praca zespołowa! Spółdzielnia pionierski polski trójhol rozkminiła. Super! Gdyby się spółdzielni chciało rozkminić tak samo pionierski polski dwuhol to też byłoby znakomicie.
-
Byłoby jedynie pytanie, czy jako holujący, czy holowany? Wikipedia: „W 1933 r. podczas II Międzynarodowego Mitingu Lotniczego uczestniczył w pokazie jednoczesnego holowania trzech szybowców przez samolot Lublin R.XIII”. I tu jest to pytanie - jako kto, zważywszy, ze był pilotem wojskowym?
-
PS Chyba że ów „S. Stępniewski” to był ktoś z wojska, kto był doświadczonym pilotem i tylko bardzo lubił szybownictwo, ale miał w nosie jakieś tam związane z tym splendory, odznaki szybowcowe, miał w nosie rekordy Polski i dobre miejsca w szybowcowych mistrzostwach Polski. Osobiście znam taki przypadek przedwojennego i drugowojennego pilota wojskowego, których kochał szybownictwo. Jednym palcem i z zamkniętymi oczami zrobiłby złotą odznakę i wszystkie diamenty do niej, ale miał to w nosie. Latał szybowcami dla przyjemności latania, a nie dla splendorów.
-
A kto wie? Możesz mieć rację, jak się tak temu przyjrzeć...
-
Też nie wiem. O ile Szczepan Grzeszczyk, poza faktem bycia konstruktorem i pilotem doświadczalnym to także przedwojenny 10-krotny rekordzista Polski w szybownictwie, a Bolesław Łopatniuk to rekordzista 3-krotny, o tyle kim był „S. Stępniewski” to już się nie zapisało w historii. W materiałach udostępnianych publicystom starej Skrzydlatej Polski (WKiŁ) przez wspominanego tutaj przeze mnie Kazimierza Plenkiewicza, a piszącym o przedwojennym polskim szybownictwie, ktoś o personaliach „S. Stępniewski” nie widnieje jako jakaś postać wybitniejsza, bo w ogóle ktoś taki nie istnieje. Tymczasem trójhol to nie jest coś dla jakichś chłopaczków, nawet dziś. Chwila nieuwagi i mogiła. Ten trzeci pilot - poza Grzeszczykiem i Łopatniukiem - musiał być pilotem doświadczonym, czy wręcz bardzo doświadczonym. Byłoby dziwne, żeby ktoś taki nie zapisał się kompletnie niczym w szybownictwie II RP. I nie mówię, żeby zaraz miał srebrną odznakę, ale kimś odrobinę wybitniejszym musiałby być choćby z grona instruktorów. A tu ani widu, ani słychu o „S. Stępniewskim”. Polska prasa przedwojenna miała tendencję do wypisywania rzeczy nie całkiem dokładnych w kwestiach lotniczych, mylenia personaliów, funkcji ludzi lotnictwa itp. Pokazałem to w innym wątku tego forum. Być może z owym „S. Stępniewskim” w taki sam sposób jest coś nie halo.
-
Tak. Nasz SP-1373 w Elmirze tuż przed 12. Otwartymi Szybowcowymi Mistrzostwami Stanów Zjednoczonych (28 czerwca – 13 lipca 1941 r.). Zdjęcie wykonał fotoreporter wydawnictwa Street & Smith Publications, Inc. Wykonał ich wtedy więcej z różnych ujęć. Fajka - Askania Ldü 41.
-
A czy był ktoś w Muzeum Sportu i Turystyki? Tam sprawy lotnicze są i nawet powstawały w moim rodzinnym domu, bo mój ojciec nad tym pracował. Może tam przypadkiem jest przedwojenny mundur aeroklubowy...?
-
To jest oczywiście nie do Ciebie, bo z przyjemnością czytam Twoje posty. Str. 336 tego PDF-a - nieprofesjonalne tłumaczenie. Jest „Women’s ankle boots” - powinno być „Woman’s ankle boots”. Ale nie to jest najważniejsze. To jest nieprawda. „Ankle boots” to jest coś kompletnie, ale to kompletnie innego. Sama ta nazwa o tym mówi. „Ankle boots” to są buty zakrywające kostkę, a te takie nie są.
-
Okay, czyli wyglądałoby na to, że z trójholem byliśmy o rok przed ruskimi. Byłaby jeszcze kwestia pionierstwa trójholu w skali świata. Podejrzewam, że znowu mogli to być bracia Espenlaubowie, jako inicjatorzy pomysłu, ale zapytam o to Petera Ockera, którego wspominałem wcześniej, bo on jest guru od takich spraw. Liny wspomniałem właśnie dlatego, że nylonów nie było, tylko były liny grube i siermiężne, często dobrze widoczne na zdjęciach.
-
Spiricie, nomen omen - flaszka się należy za tę informację! Super! Nazwa „train aérien” typowa dla tamtych czasów. U ruskich w tamtych czasach dwuhol, trójhol i wielohol nazywał się поезд albo аэропоезд, więc podobny kierunek myślenia. Ale jeszcze pytanie - czy ta nasza próba była w końcu pomyślna? Bo coś lin holowniczych nie widać, a i układ szybowców jest niekoniecznie taki, jaki jest bezpieczny w trójholu...
-
Na podstawie tego, co już w tym wątku widać, można powiedzieć, że II RP miała trochę inny design butów damskich, niż na Zachodzie. W Polsce zdecydowanie więcej było butów damskich na płaskich obcasach, podczas gdy na Zachodzie odwrotnie. Dlatego niełatwo czasami określać style butów na nogach polskich pilotek. Poniżej: 1. Znowu mamy coś, co się stylistycznie przenika. Pozornie wygląda to na damską wersję oksfordów, tylko że one miały wyższy obcas, coś jak w espadrylach. To co tu widać to taka hybryda damskich butów określanych jako Oxford i Sport Shoes albo Bowling Shoes. 2. Bardzo stylowe buty znowu wymykające się prostym definicjom. Takie ozdobne boczne wyłogi miewały buty damskie zwane Pumps, tylko miały one wyższy obcas. I również pumpsy były wkładane na nogi w sposób „mokasynowy”, bez sznurowania, jak na tej fotografii. 3. Jeszcze inna wersja czegoś z okolic pumpsów, z ozdobnym językiem i na obcasie niższym niż w klasycznych pumpsach.
-
Ale w ówczesnej Polsce czy na ówczesnym świecie?
-
Za dużo trawa zasłania; nie da się stwierdzić, w jakim stylu ma buty.
-
U RAF-owców nigdy monk strapów nie widziałem. U USAAF-owców jak najbardziej, na dużą skalę, mimo że były nieregulaminowe. Powyższy gentleman nosi (chyba, bo zdjęcie nie za dobre) albo buty w stylu Chukka (ówczesnym, nie obecnym, bo dziś Chukka to coś innego), albo jedną z odmian oksfordów.
-
Monk strapy.
-
Buty c.d. Zanim powiem, co jest poniżej, to zacznijmy od elementarza. Posługuję się tutaj terminologią języka angielskiego nie z jakiegoś snobizmu, tylko do polskiej mody przeniknęły angielskojęzyczne nazwy stylów obuwniczych, a jedynie zostały one spolszczone. Dziś o butach mówi się i pisze w publikacjach modowych – bluchery, oksfordy, monk strapy itp. Czy tak samo było w przedwojennej Polsce? Nie wiem, nie mam polskich katalogów modowych tamtych lat, ani innych publikacji lifestyle'owych z II RP. Ale być może wykluczyć tego nie można. Poniżej kolejna aeroklubowa pilotka i w kolejnych butach. Są to klasyczne czółenka damskie tamtych lat. Ten styl damskich butów dojechał do przełomu lat 60./70. w designie kompletnie nienaruszonym. Jak patrzę na buty poniższej pilotki to mam w oczach identyczne buty mojej mamy. I teraz jaki to jest styl tych butów? Odpowiedź nie jest jednoznaczna, ponieważ przenikają się w tych butach dwa style – po angielsku Espadrille i Pomps. Słowo „espadryle” też przeniknęło do polskiej terminologii obuwniczej. Wcześniej pilotki pokazywane w tym wątku raczej miały buty na płaskich obcasach – tutaj pilotka ma buty na nieco wyższym obcasie typowym właśnie dla ówczesnych damskich espadryli.
