Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[Sedco Express]

Nie ma żadnego dylematu "Orlicz" to pseudonim i generał musi poczekać aż nadejdzie litera ":O"

Poprawnie :

Gustaw Orlicz-Dreszer (z łącznikiem !)

[formoza58]

Tak myślałem . A Wieniawa ?

[formoza58]

5 godzin temu, Sedco Express napisał:

Maj 1935 r. gen. Bończa na polowaniu.

Na pogrzebie kpt. Łagiewskiego, który zginął z gen, Orlicz Dreszerem.

[otton1]

3 godziny temu, formoza58 napisał:

Tak myślałem . A Wieniawa ?

Też powinien poczekać na literę "W".

[Sedco Express]

Tak jest, niech grzecznie czeka

[Sedco Express]

I jeszcze takie zdjęcie gen. Bończy (pierwszy z prawej)

[Koloman]

[formoza58]

W dniu 29.10.2020 o 00:29, formoza58 napisał:

Gen. Jerzy Dobrodzicki.

Urodził się 14 grudnia 1884 w Wadowicach, w rodzinie Ignacego i Izabeli Frank^]. Absolwent Gimnazjum im. Marcina Wadowity. Od 1905 oficer zawodowy austriackiej piechoty. Był aktywnym członkiem Związku Walki Czynnej, w 1908 nawiązał kontakt ze Związkiem Strzeleckim - instruktor szkolenia bojowego.

W I wojnie światowej walczył na froncie rosyjskim, dowódca kompanii i batalionu. W 1915 r. czynił starania o przeniesienie do I Brygady Legionów, w której służył jako brat Adam. Dopiero w grudniu 1916 r. otrzymał przydział do 6 pułku piechoty, w Zambrowie i Ostrowi Maz. jako instruktor. Po kryzysie przysięgowym powrócił w szeregi austriackiego pułku, z którym trafił na front włoski. W walczących oddziałach nad rzeką Piawą było wielu Polaków-legionistów, wśród których Dobrodzicki utworzył komórkę POW. Jako politycznie podejrzany został wycofany z frontu do Bochni, gdzie doczekał rozbrojenia Austriaków, sam czynnie w nim uczestnicząc.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego dekretem z 3 kwietnia 1919 z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1918. Otrzymał przydział z dniem 1 listopada 1918 do 20 pułku piechoty. Generał Bolesław Roja, organizator Wojska Polskiego na terenie Galicji, mianował go majorem i polecił zorganizować w Bochni i okolicy późniejszy 2 pułk strzelców podhalańskich, którego dowódcą został Dobrodzicki. Na front wojny polsko-ukraińskiej wyruszył jako dowódca baonu 2 psp.

W wojnie polsko-bolszewickiej dowódca 5 pułku piechoty Legionów (2 IX 1919 – 12 VI 1920) i 1 Brygady Piechoty Legionów. Podczas bitwy pod Borodzianką (12 czerwca 1920 r.) ciężko ranny. Zabrany do szpitala, uniknął śmierci z rąk żołnierzy Budionnego. W latach 1921–1926 dowódca 1 pułku strzelców podhalańskich. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 123. lokatą w korpusie oficerów piechoty.

W październiku 1926 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 18 Dywizji Piechoty w Łomży. W kwietniu 1928 został zwolniony ze stanowiska dowódcy piechoty dywizyjnej 18 DP i czasowo przeniesiony służbowo do dyspozycji II wiceministra spraw wojskowych. W lipcu tego roku został przeniesiony służbowo na stanowisko pomocnika dowódcy Okręgu Korpusu III w Grodnie do spraw uzupełnień. 1 stycznia 1929 roku Prezydent RP mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 2. lokatą w korpusie generałów^[. 24 grudnia 1929 został mianowany dowódcą Okręgu Korpusu II w Lublinie. Zmarł 15 listopada 1934 w Warszawie^[. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A5-7-11)^[

Uzupełnienie... Generał Dobrodzicki i jego grób na warszawskich Powązkach Wojskowych.

[Koloman]

29 minut temu, formoza58 napisał:

Zatrzymało się na " D", nie znalazłem na " E", zaczynam na " F".

Kolego formoza58, a Dowbor!!!!!!!!!????

 

[otton1]

Godzinę temu, formoza58 napisał:

Zatrzymało się na " D", nie znalazłem na " E", zaczynam na " F".

Oj, Kolego formoza58 - nie tak szybko. Jeszcze znajdą się generałowie na "D", nie licząc Dowbora (o którym pisał kol.Koloman).

Więc kontynuuję:

Juliusz Alfred Drapella

ur. 3 listopada 1886^[a] w Wieprzu, w pow. żywieckim, zm. 25 października 1946 w Nicei 

– generał brygady Wojska Polskiego.

 

Juliusz Alfred Drapella urodził się 3 listopada 1886 w Wieprzu, w rodzinie Ludwika (1852–1935) i Marii z Mierowskich. W 1906 ukończył siedmioklasową szkołę realną z maturą w Kromieryżu i rozpoczął studia w Wyższej Szkole Technicznej w Wiedniu. W 1908 przeniósł się do cesarskiej i królewskiej Akademii Handlowej w Wiedniu (niem k. und k. Exportakademie).

W okresie od 1 października 1907 do 30 października 1908 odbył obowiązkową jednoroczną służbę wojskową w armii Austro-Węgier. Studia handlowe ukończył w Wiedniu. W latach 1910–1914 był członkiem „Sokoła” w Żywcu. Na stopień kadeta został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1911 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty, a jego oddziałem macierzystym był pułk piechoty nr 56 w Krakowie. W 1913 został przemianowany z kadeta na chorążego z zachowaniem starszeństwa. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach, a w latach 1914–1918 walczył na frontach I wojny światowej. Jego oddziałem macierzystym nadal był pułk piechoty nr 56. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1915 w korpusie oficerów rezerwy piechoty. W 1915 otrzymał najwyższe pochwalne uznanie za waleczność.

W Wojsku Polskim od 8 listopada 1918. Podczas wojny polsko-bolszewickiej pełnił funkcje m.in. dowódcy batalionu zapasowego w Żywcu, szefa sztabu Grupy generała Aleksandrowicza i generała Krajowskiego, zastępcy szefa sztabu i szefa Oddziału Operacyjnego Sztabu 4 Dywizji Piechoty oraz szefa sztabu 18 Dywizji Piechoty (26 września 1920 – 30 czerwca 1921).

20 listopada 1922 mianowany został zastępcą szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. Z dniem 1 kwietnia 1923 przeniesiony został w stan nieczynny na okres 6 miesięcy bez prawa do poborów. W latach 1923–1924 był słuchaczem Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 15 października 1924, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie na stanowisko szefa Oddziału Ogólnego. 2 listopada tego roku przeniesiony został na identyczne stanowisko w Sztabie Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. 1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na pułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 46. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 14 stycznia 1925 został przeniesiony z DOK VI we Lwowie do Inspektoratu Armii Nr IV w Krakowie na stanowisko I referenta. 15 października 1925 został przeniesiony do 73 pułku piechoty w Katowicach na stanowisko dowódcy pułku. 31 marca 1927 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 27 Dywizji Piechoty w Kowlu.

29 października 1932 został mianowany dowódcą 27 Dywizji Piechoty. 17 grudnia 1933 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 2. lokatą w korpusie generałów. Obowiązki na stanowisku dowódcy dywizji pełnił do września 1939.

W kampanii wrześniowej 1939 dowodził 27 Dywizją Piechoty w składzie Armii „Pomorze”, a od 6 do 11 września także Grupą Operacyjną własnego imienia. 20 września został ciężko ranny w bitwie nad Bzurą. Przedostał się do Modlina, skąd został wzięty do niewoli niemieckiej po kapitulacji twierdzy. Przebywał w Oflagu VII A Murnau. Po uwolnieniu w 1945 osiadł we Francji. Zamierzał powrócić do Polski. Zmarł na serce 25 października 1946 w Nicei. Został pochowany na miejscowym cmentarzu Caucade.

 

• podporucznik – 1914,
• porucznik – 1915,
• kapitan – 1920,
• major – 1920,
• podpułkownik – 1922,
• pułkownik – 1924,
• generał brygady – 1934.
• Odznaczenia
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (30 czerwca 1921)
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie, 1922)
• Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Krzyż Zasługi Wojskowej III kl. z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry)
• Srebrny Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)
• Brązowy Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)
• Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry)

[formoza58]

Ojj, to przepraszam najmocniej  

[otton1]

17 godzin temu, formoza58 napisał:

Ojj, to przepraszam najmocniej

Nie ma sprawy, wtręty mogą być byle nie za często.

To taki przerywnik w literowej wyliczance.

[otton1]

Stanisław Dowoyno-Sołłohub 
ur. 8 czerwca 1885 w Kijowie, zm. 22 września 1939 w Ziołowie 
– generał brygady Wojska Polskiego.

Stanisław Dowoyno-Sołłohub urodził się 8 czerwca 1885 roku w Kijowie. Pochodził z dawnego litewskiego rodu bojarskiego herbu Prawdzic, skoligaconego ze Świrskimi, Giedroyciami, Ogińskimi, Puzynami, Sapiehami i Radziwiłłami. Po ukończeniu Korpusu Kadetów w Kijowie w 1903 rozpoczął zawodową służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. W 1905 ukończył Oficerską Szkołę Piechoty w Moskwie, a w 1912 Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego w Petersburgu. Podpułkownik z 1916 elitarnego Lejb-Gwardyjskiego Siemionowskiego pułku w Sankt Petersburgu. Pełnił służbę w sztabach związków taktycznych.
W czasie I wojny światowej walczył na froncie austriackim. W latach 1917–1918 był szefem sztabu 4 Dywizji Strzeleckiej, a w 1918 – II Korpusu Polskiego w Rosji. W 1919 został awansowany przez gen. Józefa Hallera do stopnia pułkownika. Był jego pełnomocnikiem i szefem polskiej misji wojskowej w Murmaniu na północy Rosji.
Do Polski przybył w lipcu 1920 i po formalnym przyjęciu do Wojska Polskiego pozostawał w dyspozycji Ministerstwa Spraw Zagranicznych, będąc przedstawicielem II Rzeczypospolitej na konferencji w Baranowiczach i Rydze. W 1923 roku został dowódcą 61 pułku piechoty. W czerwcu 1924 roku został odkomenderowany z 14 Dywizji Piechoty do Obozu Warownego Poznań w celu pełnienia obowiązków komendanta obozu. W sierpniu tego roku powrócił z odkomenderowania do dowództwa 14 DP. Od października 1924 roku do stycznia 1927 roku pełnił funkcję dowódcy piechoty dywizyjnej w 4 Dywizji Piechoty w Toruniu. W maju 1926 roku, w czasie zamachu stanu, stanął po stronie Józefa Piłsudskiego. Razem z majorem Sztabu Generalnego Stanisławem Krzysikiem był aresztowany z rozkazu dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII generała dywizji Jana Hubischty.
7 marca 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go dowódcą 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu, a 16 marca 1927 roku awansował na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 10. lokatą w korpusie generałów. Obowiązki dowódcy dywizji sprawował do września 1935 roku. W 1936 roku został przeniesiony został w stan spoczynku.
Na emeryturze osiadł w Warszawie, a lato spędzał w majątku Ziołowo w powiecie kobryńskim, będącym własnością jego żony Olgi Anatoliewnej – z domu księżniczki Dołgorukiej. We wrześniu 1939 gościł w nim gen. Leonarda Skierskiego z żoną Natalią i płk. dypl. Rajmunda Brzozowskiego, z którymi usiłował przeciwdziałać rabunkom i grabieżom mienia dokonywanym przez Sowietów po wkroczeniu Armii Czerwonej. Stanisław Dowoyno-Sołłohub zginął zastrzelony 22 września 1939 roku o godzinie 7 rano przez sowieckiego oficera, a naoczny świadek zbrodni gen. Skierski w wyniku donosu został aresztowany i uwięziony w Kobryniu, potem przewieziony do obozu w Starobielsku, gdzie podzielił tragiczny los polskich więźniów.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
Krzyż Walecznych – dwukrotnie (po raz pierwszy w 1921)
Złoty Krzyż Zasługi
Distinguished Service Order (Wielka Brytania)
Kawaler Legii Honorowej (Francja)
Krzyż Wojenny (Francja)
Oficer Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
Medal międzysojuszniczy „Médaille Interalliée” (zezwolenie Naczelnika Państwa w 1921)
Nishan-i-Izzat-i-Afghaniya (Order Godności Afgańskiej)

[otton1]

P.S.

Druga fotografia ma podpis:

"Gen. Mieczysław Kuliński, płk Stanisław Dowoyno-Sołłohub, kpt. Jaworowski, dr Frenkner 14 września 1920 roku"

[Sedco Express]

Na literę "D" jeszcze są:

- gen.por. Wacław Dziewanowski

- gen.dyw. Stefan Dąb-Biernacki

[otton1]

W dniu 18.10.2020 o 22:33, Sedco Express napisał:

Gen.dyw. Stefan Dąb - Biernacki

Na Węgrzech organizował opozycję przeciw gen. Sikorskiemu  i porozumieniu z Francją. Przedostał się do Francji i tam został w w styczniu 1940 r. zdegradowany do szeregowca i uwięziony za odmowę posłuszeństwa wobec Naczelnego Wodza gen. W.Sikorskiego.

Dąb - Biernacki był, patrz strona 4. Nawet kol.Sedco Express pisałeś uzupełnienie na jego temat - jak wyżej.

[formoza58]

3 godziny temu, Sedco Express napisał:

Na literę "D" jeszcze są:

- gen.por. Wacław Dziewanowski

- gen.dyw. Stefan Dąb-Biernacki

Spoko, Dziewanowski również jest. Na stronie 8.

[Koloman]

W dniu 4.11.2020 o 18:59, otton1 napisał:

Gen. Mieczysław Kuliński, płk Stanisław Dowoyno-Sołłohub, kpt. Jaworowski, dr Frenkner 14 września 1920 roku"

Na fotografii jest pokazany wyjazd części polskiej delegacji do Rygi na "rozmowy" z bolszewikami.

Ten epizod w życiu Stanislawa Dowoyno-Sołłohuba nie jest takim, którym mozna się chwalić a wręcz przeciwnie.

Generał Kuliński jako pochodzący z Galicji, z zaboru austriackiego mógł nie mieć wiedzy na temat działalności bolszewików oraz wiedzy na temat polskości mińszczyzny i ziemi kijowskiej ale Dowoyno-Sołłohub jako urodzony w Kijowie miał tą wiedzę jak najbardziej.

Tak więc wzięcie udziału w "negocjacjach", któte oddawały setki tysięcy Polaków w łapy reżimu bolszewickiego z łatwym do przewidzenia efektem nie jest czymś chwalebnym (bardzo delikatnie mówiąc).

[otton1]

59 minut temu, formoza58 napisał:

Spoko, Dziewanowski również jest. Na stronie 8.

A Dowbora jak nie było tak nie ma!!!!!!!!!!!!

[otton1]

Stefan Jacek Dembiński-Dembina 
ur. 30 września 1887 w Nowym Siole, zm. 27 marca 1972 w Londynie 
– generał brygady Wojska Polskiego II 
Stefan Jacek Dembiński urodził się 30 września 1887 roku w Nowym Siole, w powiecie cieszanowskim. Absolwent Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt i Wyższej Szkoły Jazdy w Wiedniu. Oficer zawodowy cesarskiej i królewskiej armii od 1908. W 1913 jako porucznik w szeregach 1 pułku ułanów brał udział w zawodach hippicznych. Walczył na frontach I wojny światowej jako dowódca szwadronu 1 pułku ułanów w stopniu rotmistrza.
W Wojsku Polskim od listopada 1918, dowódca batalionu w obronie Lwowa, potem do lutego 1919 dowódca samodzielnego dywizjonu 8 pułku ułanów w Grupie „Wołyń”. Luty 1919 – lipiec 1920 instruktor w Oficerskiej Szkole Jazdy w Przemyślu. Lipiec 1920 – październik 1921 dowódca 9 pułku ułanów. 1 maja 1920 mianowany majorem.
Od listopada 1921 roku był zastępcą dowódcy 18 pułku ułanów Pomorskich. 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów jazdy. 15 maja 1923 roku został przesunięty na stanowisko dowódcy 18 pułku ułanów Pomorskich.
1 stycznia 1928 roku awansowany został na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 3. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[4]. 28 stycznia 1928 roku został przeniesiony do 8 pułku ułanów w Krakowie na stanowisko dowódcy pułku. Od grudnia 1929 roku równocześnie pełnił obowiązki dowódcy 5 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Krakowie. 31 marca 1930 roku został mianowany dowódcą XII Brygady Kawalerii w Ostrołęce[6]. W międzyczasie, od 6 grudnia 1930 roku do 31 lipca 1931 roku, był słuchaczem V Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Z końcem 1932 przeniesiony został na stanowisko kierownika Wojskowego Zakładu Remontu Koni w Warszawie. Od grudnia 1934 roku do września 1939 roku był dowódcą Taborów i szefem Remontów w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Na stopień generała brygady został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 6. lokatą w korpusie generałów. 10 września 1939 roku został mianowany dowódcą Grupy „Stryj”, z zadaniem obrony przyczółka na Dniestrze. Po napaści sowieckiej na czele swych oddziałów przeszedł na Węgry.
Po kampanii wrześniowej do kwietnia 1940 przedstawiciel Naczelnego Wodza na Węgrzech. Zorganizował tam system opieki nad żołnierzami i ich przerzut do Francji. Wykorzystywał tam znane nazwisko gen. Henryka Dembińskiego, bohatera Węgier. W kwietniu 1940 na skutek nacisków Niemców wyjechał do Francji. Maj–czerwiec 1940 szef Wydziału Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Paryżu. Po klęsce Francji wyjechał do Szkocji. Od czerwca 1940 roku do listopada 1941 roku był komendantem Stacji Zbornej Oficerów Rothesay na wyspie Bute w Szkocji. Od 6 listopada 1941 do demobilizacji szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej w Londynie. Po demobilizacji pozostał na tym stanowisku. Osiadł w Londynie, gdzie mieszkał już do końca życia. 11 listopada 1964 Prezydent RP na uchodźstwie August Zaleski awansował go na generała dywizji[10]. W latach 1964–1966 był prezesem Zrzeszenia Kół Pułków Kawalerii w Wielkiej Brytanii[1]. Do 15 września 1969 był ministrem obrony narodowej w rządzie Aleksandra Zawiszy. Został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie.

Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1921)
Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1966)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)
Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz 2, 3 i 4 w 1921)
Złoty Krzyż Zasługi
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Krzyż Komandorski Orderu Zasługi Wojskowej (Bułgaria)
Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej (Francja)

[otton1]

Ślub Stefana Dembińskiego. Hutki 1928.

[formoza58]

48 minut temu, otton1 napisał:

A Dowbora jak nie było tak nie ma!!!!!!!!!!!!

Panowie Oficerowie, dalibóg

Ja tutaj nie jestem sam, a nie chcę, abym był natrętny w temacie. Proszę bardzo, czekam ze zdjęciami . Niech się w końcu ktoś upora z tym Dowborem, a nie wykrzykniki i przypomnienia  

 

[otton1]

Godzinę temu, formoza58 napisał:

Ja tutaj nie jestem sam, a nie chcę, abym był natrętny w temacie. Proszę bardzo, czekam ze zdjęciami

No właśnie kolego formoza58 - jesteś najbardziej kompetentny w temacie Dowbora i stąd oczekiwanie, że to Ty zajmiesz się biografią generała.

[formoza58]

Nie wiem czemu ja jestem najbardziej kompetentny w temacie Dowbora, ale chętnie oddaję " pałeczkę" komukolwiek z Kolegów , biorących do tej pory udział w tym wątku  

[otton1]

Józef Dowbor-Muśnicki
ur. 25 października 1867 w Garbowie, zm. 26 października 1937 w Batorowie 
–  generał porucznik Armii Imperium Rosyjskiego i generał broni Wojska Polskiego. 
Urodził się 25 października 1867 w majątku Garbów koło Sandomierza w rodzinie Romana Muśnickiego, który był właścicielem Garbowa, pochodzącego z litewskiego rodu Dowborów (Daubor) osiadłego od XVII w. w Sandomierskiem, herbu Przyjaciel oraz Antoniny z Wierzbickich. Był młodszym bratem Konstantego, także generała lejtnanta.
Do 10 roku życia uczył się w domu pod kierunkiem guwernantki, a następnie nauczyciela ludowego ze wsi Góry Wysokie. Naukę kontynuował w gimnazjum w Radomiu. Po skończeniu 4 klas gimnazjum klasycznego został przyjęty do Korpusu Kadetów im. Mikołaja I w Petersburgu. W roku 1886 skończył korpus z drugą lokatą i stopniem podoficerskim. Kolejnym etapem edukacji była Konstantynowska Szkoła Wojskowa w Petersburgu. Po ukończeniu w 1888 szkoły piechoty w stopniu podporucznika rozpoczął służbę w 140 Zarajskim Pułku Piechoty w Kostromie. Wobec niedopuszczania katolików do wyższych stopni oficerskich w Armii Imperium Rosyjskiego i do wyższych studiów wojskowych, dla kontynuowania kariery wojskowej dokonał w 1890 konwersji na kalwinizm. W 1891 awansował na porucznika. Od 1896 służył w 11 Pułku Grenadierów w Jarosławiu, gdzie spędził 3 lata. W 1899 po zdaniu egzaminów rozpoczął kształcenie w Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu, którą ukończył w 1902. W trakcie studiów dwukrotnie awansował. W 1900 roku został sztabskapitanem, a w roku 1901 – kapitanem. W kolejnych latach odbył staż dla oficerów Sztabu Generalnego w sztabie Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, a następnie w 2 Pułku Grenadierów. W latach 1904-1905 był uczestnikiem wojny rosyjsko-japońskiej. Pełnił funkcję oficera do zleceń w I Syberyjskim Korpusie. Po wojnie został szefem sztabu Korpusu Wojsk Nadgranicznych (Zaamurski Okręg Wojskowy) w Harbinie. W 1906 został przeniesiony do Irkucka do powstającego Irkuckiego Okręgu Wojskowego. W 1908 został skierowany do sztabu X Korpusu w Charkowie, a następnie w 1910 został szefem sztabu 11 Dywizji Piechoty. Dwa lata później objął to samo stanowisko w 7 Dywizji Piechoty z Woroneża.
W momencie wybuchu wojny, w 1914, został awansowany do stopnia pułkownika i zajmował stanowisko szefa sztabu 7 Dywizji Piechoty. Brał udział w bitwie przasnyskiej dowodząc 14 Pułkiem Strzelców Syberyjskich (dowódca pułku od 7(29?).11.1914 – 11.09.1915), podczas przeprawy przez Orzyc we wsi Stary Podoś został ciężko ranny i wyjechał na leczenie do Moskwy. Za postawę podczas bitwy został przez Anglików odznaczony Orderem Łaźni. Walczył na froncie austriackim, w 1916 dowódca 123 i 38 Dywizji Piechoty, w okresie kwiecień-lipiec 1917 dowódca XXXVIII Korpusu Armijnego. Brał udział w bitwach pod Jarosławiem, Warszawą i Łodzią. W 1917 otrzymał awans na generała lejtnanta. Po rewolucji lutowej i obaleniu caratu oddał się do dyspozycji utworzonego w czerwcu 1917 w Piotrogrodzie Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego (Naczpolu), który mianował go w ostatnich dniach lipca 1917 dowódcą I Korpusu Polskiego w Rosji.
Po przewrocie bolszewickim (rewolucji październikowej) Dowbor-Muśnicki ogłosił neutralność Korpusu wobec walk wewnętrznych w Rosji. Jednak kiedy I Korpus został zaatakowany przez oddziały Gwardii Czerwonej na początku lutego 1918 przystąpił do walki, odniósł kilka zwycięstw, z których najważniejsze to zdobycie Bobrujska i osadzenie się w jego twierdzy.
Po pokoju brzeskim wojska niemieckie okupowały zachodnie gubernie państwa rosyjskiego, otaczając zajęty przez Polaków Bobrujsk i żądając kapitulacji i rozbrojenia oddziałów polskich. 
Dowbor-Muśnicki nie uzyskawszy poparcia od Rady Regencyjnej, do której zwrócił się o pomoc i próbował podporządkować korpus, został zmuszony do złożenia broni. Wraz z innymi rozbrojonymi żołnierzami Korpusu przybył do okupowanego przez państwa centralne Królestwa Polskiego, zamieszkał w Staszowie.
W dniu 6 stycznia 1919 otrzymał wezwanie od Naczelnej Rady Ludowej do objęcia dowództwa nad powstaniem wielkopolskim. Muśnicki udał się najpierw do Warszawy, gdzie odbył rozmowę z Józefem Piłsudskim, który potwierdził nominację NRL, a następnie do Poznania, gdzie przybył 8 stycznia. Oficjalnie stanowisko dowódcy przejął od majora Stanisława Taczaka 16 stycznia. Kontynuował on organizację Armii Wielkopolskiej („Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim”) wprowadzając m.in. obowiązkową służbę wojskową i powołując pod broń 11 roczników rekrutów, dzięki czemu udało mu się stworzyć blisko 100-tysięczną armię. Dążył do apolityczności wojska odsuwając od wpływu na decyzje oficerów o radykalnych poglądach oraz likwidując rady żołnierskie. Jako dowódca popierał idee rozszerzenia powstania na Pomorze Gdańskie i ofensywę w kierunku Gdańska, sprzeciwiając się jednocześnie uszczuplaniu Armii Wielkopolskiej poprzez posyłanie oddziałów na wschód. W marcu 1919 został awansowany na generała broni. Następnie przeprowadził proces integracji Armii Wielkopolskiej z resztą WP, pozostając faktycznym jej dowódcą jako dowódca Frontu Wielkopolskiego.
Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej oddał się do dyspozycji Piłsudskiego, który chciał, aby przejął od gen. Wacława Iwaszkiewicza, jego dawnego podwładnego, dowództwo armii południowej pod Lwowem. Dowbor odmówił, bowiem cenił Iwaszkiewicza. W kwietniu 1920 odmówił przyjęcia stanowiska dowódcy 4 Armii, a w sierpniu tego roku stanowiska dowódcy Frontu Południowego wobec czego w dniu 6 października 1920 przeniesiony został do rezerwy, a z dniem 31 marca 1924 w stan spoczynku.
W końcu marca 1920 osiadł w Lusowie, a następnie w Batorowie koło Poznania. 

Zmarł na serce 26 października 1937 w Batorowie. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu w Lusowie, gdzie znajduje się też jego pomnik, odsłonięty w 2015.
Ordery, odznaczenia i wyróżnienia
Order Orła Białego (pośmiertnie, 27 grudnia 2018, w 100-lecie wybuchu powstania wielkopolskiego)
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie, 18 grudnia 1998)
Odznaka Pamiątkowa I Korpusu Polskiego w Rosji
Order św.Anny z Mieczami I klasy (21.12.1916, Imperium Rosyjskie)
Order św.Stanisława z Mieczami I klasy (13.01.1916, Imperium Rosyjskie)
Szabla św. Jerzego (09.03.1915, Imperium Rosyjskie)
Order Wojenny św. Jerzego IV klasy (03.02.1915, Imperium Rosyjskie)
Miecze do Orderu św. Włodzimierza III klasy (styczeń 1915, Imperium Rosyjskie)
Order św. Włodzimierza III klasy (18.08.1913, Imperium Rosyjskie)
Order św. Anny z Mieczami II klasy (1906, Imperium Rosyjskie)
Order św. Włodzimierz z Mieczami i Kokardą IV klasy (1906, Imperium Rosyjskie)
Order św. Anny z Mieczami i Kokardą III klasy (1905, Imperium Rosyjskie)
Order św. Stanisława z Mieczami II klasy (13.05.1905, Imperium Rosyjskie)
Order św. Stanisława z Mieczami i Kokardą III klasy (13.05.1905, Imperium Rosyjskie)
Order św. Anny IV klasy (13.05.1905, Imperium Rosyjskie)
Order Łaźni (Wielka Brytania)
Order Korony Włoch III klasy (Włochy)
Krzyż Wolności II klasy (Estonia)
Order Pogromcy Niedźwiedzia II klasy (Łotwa)
Order Podwójnego Smoka 3. stopnia III klasy (Chiny)
Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”
Honorowy Obywatel Miasta Sandomierza (1918).
Gen. Dowbor-Muśnicki nie otrzymał za życia ani jednego polskiego odznaczenia państwowego.