Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[formoza58]

Gen. Stefan Dąb Biernacki...

urodził się 7 stycznia 1890 r. w Gnojnie kolo Błonia. Był absolwentem Wyższej Szkoły Rolniczej w Dublanach.

Od 1907 r. działał w ruchu niepodległościowym.

W 1913 r. ukończył kurs oficerski w Drużynach Strzeleckich.

W sierpniu 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich.

Dowodził kompanią, a potem batalionem l pułku piechoty, a następnie batalionem 3 pułku piechoty.

W 1917 r. po kryzysie przysięgowym został internowany w Beniaminowie.

Po odzyskaniu wolności od sierpnia do października 1918 r. był komendantem Polskiej Organizacji Wojskowej okręgu Ciechanów.

W listopadzie 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego.

Do wybuchu II wojny światowej pełnił funkcje: dowódcy batalionu, a następnie dowódcy 32 pułku piechoty (1918/1919), dowódcy   5 pułku piechoty Legionów (1919), dowódcy I Brygady Legionów (1919-1920), dowódcy 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie (1920-1926).

Od listopada 1926 r. do grudnia 1930 r. był generałem do prac przy Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych. W grudniu 1930 r. został Inspektorem Armii "Wilno", funkcję tę pełnił aż do wybuchu wojny.

W 1923 r. został awansowany do stopnia generała brygady, a w 1931 r. do generała dywizji.

W czasie kampanii polskiej w 1939 r. dowodził odwodową Armią „Prusy".

Po bitwie pod Tomaszowem Lubelskim przedostał się przez Węgry do Francji, gdzie pozostawał w dyspozycji Naczelnego Wodza.

Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii od czerwca do listopada 1940 r. pozostawał bez przydziału w obozie Rothesay w Szkocji. W listopadzie 1940 r. został zwolniony z wojska.

Zmarł 9 lutego 1959 r. w Londynie, pochowany został na cmentarzu Brompton.

Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari klasy III, IV i V, Krzyżem Niepodległości, Orderem Polonia Restituta klasy II i III, czterokrotnie Krzyżem Walecznych oraz Złotym Krzyżem Zasługi. 

[Sedco Express]

Gen.dyw. Stefan Dąb - Biernacki

Na Węgrzech organizował opozycję przeciw gen. Sikorskiemu  i porozumieniu z Francją. Przedostał się do Francji i tam został w w styczniu 1940 r. zdegradowany do szeregowca i uwięziony za odmowę posłuszeństwa wobec Naczelnego Wodza gen. W.Sikorskiego.

[formoza58]

No to jeden z tych, którzy po śmierci Sikorskiego pili" zdrowie liberatora"...

[Sedco Express]

Gen.bryg. Bronisław Bohatyrewicz

Od 1889 w armii rosyjskiej. Podczas I wojny światowej dowódca batalionu. Ranny w 1914, do końca wojny pozostawał w niemieckiej niewoli.

Od 1918 w Wojsku Polskim. Organizator i dowódca oddziału Samoobrony Grodna (1918–1919), który włączył do Dywizji Piechoty Litewsko-Białoruskiej. W wojnie 1920 dowódca batalionu, później pułku piechoty oraz Nadniemeńskiej Brygady Piechoty, a następnie dowodził 2 i 1 Dywizją Litewsko-Białoruską.

Uczestniczył w buncie gen. Żeligowskiego, zajęcia Wileńszczyzny; oficer sztabu Naczelnego Dowództwa Wojsk Litwy Środkowej do stycznia 1922. Dowódca piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty (1922-23) i p.o. dowódcy 18 Dywizji Piechoty oraz dowódca okręgu korpusu Warszawa (do końca 1926). W 1927 przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie, zajął się działalnością społeczną.

We wrześniu 1939 znalazł się na wschodzie Polski okupowanym przez Sowiety, został aresztowany przez NKWD i wywieziony do obozu w Kozielsku. Zamordowany prawdopodobnie 7.04.1940 w Katyniu.

Virtuti Militari, Krzyż Walecznych – czterokrotnie

 

[Koloman]

W dniu 16.10.2020 o 20:05, Koloman napisał:

Na wyższy stopień i dostęp do sztabowego stolika oficerowie - Polacy czekali długo, nieraz ponad 18 lat. Prowadziła tam ciernista droga,..........

Tą ciernistą drogę ale i możliwości i szanse kariery w armii austro-wegierskiej nie tylko dla przedstawicieli elit pokazuje życiorys generała Bijaka. Tak napisano o nim w jednym z artykułów historycznych:

"Juliusz Bijak, skromny syn dozorcy więziennego doszedł w cesarstwie austro-węgierskim do szczytów hierarchii wojskowej. Nie dane mu było wprawdzie zapisać się złotymi zgłoskami w historii oręża, niemniej jednak staranną służbą dochrapał się akselbantów i cenionego - nie tylko zresztą w Austrii - tytułu ekscelencji. Dochrapał się, choć jego droga zawodowa nie była bynajmniej ani błyskotliwa, ani olśniewająca."

I kilka fotografii dotyczących gen.Bijaka jeszcze jako pułkownika i dowódcy 57.PP w Tarnowie a także jego portret malowany przez Jacka Malczewskiego

[formoza58]

12 godzin temu, Sedco Express napisał:

Gen.bryg. Bronisław Bohatyrewicz

Od 1889 w armii rosyjskiej. Podczas I wojny światowej dowódca batalionu. Ranny w 1914, do końca wojny pozostawał w niemieckiej niewoli.

Od 1918 w Wojsku Polskim. Organizator i dowódca oddziału Samoobrony Grodna (1918–1919), który włączył do Dywizji Piechoty Litewsko-Białoruskiej. W wojnie 1920 dowódca batalionu, później pułku piechoty oraz Nadniemeńskiej Brygady Piechoty, a następnie dowodził 2 i 1 Dywizją Litewsko-Białoruską.

Uczestniczył w buncie gen. Żeligowskiego, zajęcia Wileńszczyzny; oficer sztabu Naczelnego Dowództwa Wojsk Litwy Środkowej do stycznia 1922. Dowódca piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty (1922-23) i p.o. dowódcy 18 Dywizji Piechoty oraz dowódca okręgu korpusu Warszawa (do końca 1926). W 1927 przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie, zajął się działalnością społeczną.

We wrześniu 1939 znalazł się na wschodzie Polski okupowanym przez Sowiety, został aresztowany przez NKWD i wywieziony do obozu w Kozielsku. Zamordowany prawdopodobnie 7.04.1940 w Katyniu.

Virtuti Militari, Krzyż Walecznych – czterokrotnie

 

Zwłoki gen. Bohatyrewicza, na kolejnym zdjęciu nad zwłokami generałów Bohatyrewicza i Smorawińskiego, na trzecim pochówek generałów...

[formoza58]

W dniu 14.10.2020 o 00:46, otton1 napisał:

Kontynuujemy literę"B". No chyba, że ktoś doda jeszcze innych generałów na "A".

Generał broni Leon Berbecki
ur. 28 lipca 1874  -  zm. 23 marca 1963
Co interesujące, oprócz wielu innych, posiadał odznaczenia wszystkich trzech państw zaborczych, jak niżej:
Order Leopolda III klasy (Austro-Węgry, 1916)
Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry, 1915)
Odznaka za Służbę Wojskową dla Oficerów III klasy (Austro-Węgry)
Krzyż Żelazny II klasy (Prusy)
Order Świętej Anny II i IV klasy (Rosja)
Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Rosja, 1904)
Order Świętego Stanisława III klasy (Rosja).
P.S. na zdjęciu jeszcze jako generał dywizji.

Uzupełnienie... Z czasów legionowych.

[Koloman]

Uzupełnienie do nieco oszczędnej biografii generała broni Zygmunta Zielińskiego i kilka fotografii.

Awanse
chorąży (Fähnrich) – 18 sierpnia 1878
podporucznik (Leutnant) – 1 listopada 1878
porucznik (Oberleutnant) – 1 listopada 1883
kapitan (Hauptmann) – 1 listopada 1890
major (Major) – 1 listopada 1902
podpułkownik (Oberstleutnant) – 1 listopada 1907
pułkownik (Oberst) – 1 września 1910
generał major (Generalmajor) – 1 listopada 1917
generał porucznik – 1920
generał broni – 22 września 1922 z dniem 1 stycznia 1923
Ordery i odznaczenia
Order Orła Białego (1921)
Krzyż Komandorski Orderu Virtuti Militari (1922)
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 60)
Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz pierwszy 1921)
Medal Niepodległości
Komandor Legii Honorowej (Francja, zezwolenie Naczelnika Państwa w 1922)
Krzyż Rycerski Orderu Leopolda z dekoracją wojenną i mieczami - 26 czerwca 1917 roku „w uznaniu dzielnego i skutecznego zachowania się przed nieprzyjacielem”
Krzyż Zasługi Wojskowej (Austria)
brązowy Signum Laudis Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstędze
Odznaka za Służbę Wojskową
Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (Austro-Węgry)

[otton1]

26 minut temu, Koloman napisał:

Uzupełnienie do nieco oszczędnej biografii generała broni Zygmunta Zielińskiego i kilka fotografii.

Kol.Koloman, dziękuję za materiały uzupełniające o gen.Zielińskim.

I jeszcze cytat z mowy pożegnalnej wygłoszonej przez Walerego Sławka:

Generał Zieliński zmarł 11 kwietnia 1925 r. Pochowano go na Cmentarzu Rakowickim, tak jak sobie życzył w testamencie, wśród legionistów - tych szczególnie bliskich jego sercu ułanów poległych pod Rokitną. Walery Sławek, jeden z najbliższych współpracowników Piłsudskiego, powiedział wtedy o generale: „Są zasady moralne tak proste i twarde, że trzeba wielkiej siły ducha i wielkiej mocy charakteru, aby nie uczynić z nich ustępstw na rzecz wymogów życia. Istnienie tych prawd i tej siły ducha w Tobie Generale, instynktownie czuł każdy żołnierz”.

[otton1]

W dniu 17.10.2020 o 20:29, Sedco Express napisał:

Drugie zdjęcie kadm. Michała Borowskiego w polskim mundurze kontradmirała.

I kolejna fotografia admirała.

[otton1]

Już myślałem, że całkowicie załatwiliśmy generalicję na literę "A" a tu masz ci los - znalazł się jakiś zapomniany.

To i przypominam go.

Edward Adamski 
ur. 13 listopada 1867 w Stoczku, zm. 3 września 1926 w Warszawie 
generał brygady Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej.
Po ukończeniu 6 klasowego Rządowego Męskiego Gimnazjum Klasycznego w Siedlcach kontynuował naukę w Odeskiej Szkole Junkrów Piechoty w Odessie. 4 grudnia 1884 roku rozpoczął służbę w armii rosyjskiej i pełnił ją do 28 września 1917 roku.
30 kwietnia 1919 roku przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do rezerwy oficerskiej. W czasie wojny z bolszewikami był oficerem Dowództwa Okręgu Etapów Wołkowysk. Od 7 lipca do 4 listopada 1919 roku dowodził Pułkiem Strzelców Wileńskich. 11 sierpnia na czele pułku wkroczył do Słucka, a następnie osiągnął linię rzeki Berezyny. We wrześniu i październiku nie prowadził większych działań bojowych pozostając w bagnistej puszczy nad Ptyczą i Oressą. W tym czasie czasowo dowodził III Brygadą.
W listopadzie 1919 roku objął dowództwo III Brygady Litewsko-Białoruskiej, w skład której wchodził Lidzki i Kowieński pułk strzelców. Oba pułki do 9 lipca 1920 roku pełniły służbę na polsko-litewskiej linii demarkacyjnej. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w piechocie, „w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”.

W lutym 1920 roku ukończył VII kurs w Centrum Studiów Artyleryjskich w Warszawie. 16 listopada tego roku został kierownikiem Centrum Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź”. Z dniem 1 maja 1921 roku przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu pułkownika piechoty. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady. Zmarł 3 września 1926 roku w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Ordery i odznaczenia
Order św. Stanisława z Mieczami kl. 2
Order św. Stanisława z Mieczami kl. 3
Order św. Anny z Mieczami kl. 2
Order św. Anny z Mieczami kl. 3
Order św. Włodzimierza z Mieczami kl. 4

[otton1]

Generał bez jakiejkolwiek znanej (mnie w kazdym razie) dokumentacji ilustracyjnej.

Józef Becker 
ur. 5 grudnia 1871 w Niemieckim Brodzie, w Czechach, zm. 16 lutego 1925 w Warszawie 
generał brygady Wojska Polskiego.

W czasie I wojny światowej walczył na froncie rumuńskim dowodząc batalionem i pułkiem. W 1917 był majorem 13 pułku piechoty Austro-Węgier.
Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Stanął z całym 113 pułkiem piechoty austriackiej do dyspozycji polskiego dowództwa w Krakowie. Marzec – maj 1919 dowódca 18 pułku piechoty. Od czerwca 1919 do grudnia 1920 kolejno: referent broni i organizacji w Dowództwie „Wschód”, dowódca Grupy Operacyjnej, oficer ds. zleceń w Dowództwie Etapów, dowódca Dowództwa Powiatu Etapowego Wilno (od 7. I. 1920), oraz czasowo w polskiej ekspozyturze przy rządzie Ukrainy. W wojnie polsko-bolszewickiej dowódca XXVI Brygady Piechoty w 12, 18 i 13 Dywizji Piechoty. 22 maja 1920 zatwierdzony został w stopniu pułkownika z dniem 1 kwietnia tego roku. Od grudnia 1920 do 1923 był dowódcą Obszaru Warownego „Wilno”. 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty. Od 1923 do 1924 dowódca Obszaru Warownego „Kraków”, będąc wówczas oficerem nadetatowym 12 pułku piechoty z Wadowic. W kwietniu 1924 odkomenderowany został do pełnienia obowiązków dowódcy 18 Dywizji Piechoty w Łomży. 31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 11. lokatą w korpusie generałów. W lipcu tego samego roku mianowany został dowódcą 20 Dywizji Piechoty w Słonimie. Zmarł 16 lutego 1925 w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)
Krzyż Walecznych – trzykrotnie (po raz 3 w 1922)
Order Korony Żelaznej III klasy – Austro-Węgry (przed III.1917)
Krzyż Zasługi Wojskowej – Austro-Węgry (przed III.1917)
Signum Laudis – Austro-Węgry (przed III.1917)
Krzyż Żelazny – Cesarstwo Niemieckie (marzec 1917)
Krzyż Komandorski Orderu Gwiazdy Rumunii (przed 1924)

[Sedco Express]

Gen.bryg. Józef Becker

[formoza58]

Ciekawe, ilu jeszcze generałów na " B" ?

[otton1]

5 godzin temu, Sedco Express napisał:

Gen.bryg. Józef Becker

SUPER!!!!!!!!!!!!

 

5 godzin temu, formoza58 napisał:

Ciekawe, ilu jeszcze generałów na " B" ?

Jeszcze paru się znajdzie.

[Sedco Express]

Przynajmniej ośmiu jeśli nie więcej :

- BaczyńskiRajmund

- Baranowski Antoni

- Bohusz-Szyszko Jakub

- Brynk Zygmunt

(do w/w są zdjęcia)

- Bieliński Adam

- Bilewicz Leon

- Bobrowski Tadeusz

- ks. Bogucki Karol

 

 

-

[formoza58]

No to pięknie. Ale faktycznie,  lepiej zwolnić i " powalczyć" z Nimi w miarę chronologicznie.

[Sedco Express]

To temat rzeka, bo np. podczas wojny polsko-bolszewickiej latem 1920 r. w WP służyło 166 generałów.

(wg. "Generalicja Wojska Polskiego 1918-1926" - A.Wojtaszak W-0wa, 2012)

[formoza58]

No to będzie się działo  

             ---------------------------------------------------------------------------------

 

Zygmunt Brynk urodził się 25 kwietnia 1872 roku w Mohylowie Podolskim, w rodzinie Kazimierza, matematyka, i Zofii z domu Brynk. Po śmierci rodziców znalazł się pod kuratelą stryjecznego brata Antoniego (1850–1925)^[2].

W 1894 ukończył Wydział Budowy Okrętów w Morskiej Szkole Inżynierii w Kronsztadzie i otrzymał promocję oficerską oraz tytuł inżyniera mechanika okrętowego. Był również absolwentem Akademii Morskiej w Petersburgu z 1900. Po ukończeniu szkoły w Kronsztadzie służył na kanonierce „Groziaszczij”, początkowo jako oficer mechanik, a następnie starszy oficer mechanik. W latach 1900–1901 w Filadelfii brał udział w budowie pancernika „Retwiazań”, na którym w późniejszym czasie był starszym oficerem mechanikiem. Od 1908 do 1917 podobną funkcję sprawował na pancernikach „Giegorij Pobiedonosiec” oraz „Impieratrica Marija”. Potem został flagowym oficerem mechanikiem dywizji pancerników Floty Morza Czarnego, a także przewodniczył Komisji Nadzoru Budowy Okrętów w Mikołajowie. W 1918 piastował stanowiska oficera mechanika portu w Sewastopolu i głównego oficera mechanika dywizji pancerników. W latach 1917–1918 zasiadał w Zarządzie Związku Wojskowych Polaków w Sewastopolu oraz był delegatem Zjazdu Wojskowych Polaków do Rządu Tymczasowego.

7 lipca 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego „z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika i przydzielony do Departamentu Spraw Morskich^[3]. 15 sierpnia 1919 roku został zatwierdzony, „warunkowo, do czasu ułożenia przez Komisję Weryfikacyjną ogólnej listy starszeństwa oficerów WP”, w randze generała podporucznika^[4].

Następnie znalazł się w Paryżu, gdzie pełnił funkcję specjalisty w polskiej delegacji na konferencję pokojową w sprawie traktatu wersalskiego. Jeszcze w 1919 objął stanowisko pełnomocnika wojskowego i morskiego przy Poselstwie Polskim w Waszyngtonie. 15 września 1920, pod wpływem nacisków ze strony posła RP w Waszyngtonie Kazimierza Lubomirskiego został odwołany z zajmowanego stanowiska przez ówczesnego Ministra Spraw Wojskowych, generała porucznika Kazimierza Sosnkowskiego. 9 listopada 1920 roku został przydzielony do Centralnej Stacji Zbornej w Warszawie^[5].

22 listopada 1920 roku, na własną prośbę, został zwolniony z czynnej służby z zaliczeniem do Rezerwy armii, w stopniu generała podporucznika inżyniera marynarki^[6]. Dekretem Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza z 5 sierpnia 1922 roku został przeniesiony „w stały stan spoczynku na własną prośbę z prawem noszenia munduru z dniem 22 listopada 1920 roku w stopniu kontradmirała”^[7]. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady^[8]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Grodzisk Mazowiecki, jako oficer stanu spoczynku w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów Marynarki Wojennej, korpus oficerów technicznych^[9]. 28 kwietnia 1939 roku został przeniesiony z korpusu oficerów technicznych do korpusu oficerów służb Marynarki Wojennej, grupa oficerów technicznych, w stopniu kontradmirała stanu spoczynku ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1. lokatą^[10].

W latach 1921–1922 był dyrektorem technicznym Towarzystwa Polsko-Amerykańskiego Żeglugi Morskiej. Od 1923 do 1931 pracował w Najwyższej Izbie Kontroli, będąc radcą, rzeczoznawcą oraz naczelnikiem Wydziału Morskiego. W 1931 został członkiem, a następnie prezesem Zarządu Polskich Zakładów Optycznych S.A. „H. Kolberg i S-ka” w Warszawie. Zmarł 26 września 1943 w Milanówku. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B 18-6-4

I parę zdjęć, kiedy jako prezes Zarządu Polskiego  Związku Optycznego witał i  gościł Prezydenta RP w PZO, w 1932 roku...

Edytowane 20 Październik 2020 przez formoza58

[otton1]

5 godzin temu, Sedco Express napisał:

Przynajmniej ośmiu jeśli nie więcej :

Jeśli przerobimy Bohusza-Szyszko Jakuba na Szyszko-Bohusza Jakuba to będzie siedmiu.

[otton1]

1 godzinę temu, formoza58 napisał:

No to pięknie. Ale faktycznie,  lepiej zwolnić i " powalczyć" z Nimi w miarę chronologicznie.

Kol.formoza58 - masz oczywiscie rację. Powalczymy chronologicznie i w odpowiednim tempie - pośpiech jest niezbędny przy łapaniu pcheł.

 

1 godzinę temu, Sedco Express napisał:

To temat rzeka, bo np. podczas wojny polsko-bolszewickiej latem 1920 r. w WP służyło 166 generałów.

Jak nas przez wirusa lockdown udupił w domu to ta rzeka wartko bedzie płynąć (oczywiscie byle nie za szybko - patrz wyżej)

[Sedco Express]

21 minut temu, otton1 napisał:

Jeśli przerobimy Bohusza-Szyszko Jakuba na Szyszko-Bohusza Jakuba to będzie siedmiu.

Nie możemy przerobić bo miał dwuczłonowe nazwisko i pierwszym członem było Bohusz.

Podobnie jest z przydomkami honorowymi, zwyczajowymi, które zostały uznane za człon nazwiska i zawsze piszemy je po imieniu (jako pierwsze)  np. Śmigły-Rydz, Grzmot -Skotnicki. Grot-Rowecki i alfabetycznie nazwisko zaczyna się na pierwszą literę tego przydomka.

Edytowane 20 Październik 2020 przez Sedco Express

[otton1]

33 minuty temu, Sedco Express napisał:

Nie możemy przerobić bo miał dwuczłonowe nazwisko i pierwszym członem było Bohusz.

Trudno! czyli ośmiu. A właściwie dziewięciu bo dochodzi "Janusz leniwy" czyli gen.Janusz de Beaurain.

A tak przy Jakubie B-S mi się pomyślało: jaką cezurę czasową dla generałów przyjmujemy? bo przecież oprócz Jakuba był Zygmunt B-S.

Ja proponuję, żeby w temacie uwzględniać tylko tych, którzy na stopień generalski zostali mianowani do 31,08.1939 (Taka.jest zresztą nazwa działu).

Jakkolwiek II.RP oficjalnie uznawana była do czerwca 1945 a nieoficjalnie uznawała się do 1989 roku to chyba nie będziemy zajmować się generałami wojennych mianowań.

 

[formoza58]

Jakub Krzysztof Bohusz-Szyszko herbu Odyniec (ur. 24 lipca 1855 w Mińsku Litewskim, zm. 5 kwietnia 1942 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

 

Służba wojskowa

Ukończył gimnazjum w Jarosławiu. W 1872 ochotniczo rozpoczął służbę w armii rosyjskiej. Ukończył Szkołę Piechoty Junkrów w Moskwie. Od 1877 oficer zawodowy piechoty. W 1904 był kapitanem w 66 Butyrskim pułku piechoty w Chełmie. W 1907 przeniesiony wraz z rodziną do Irkucka. Wziął udział w wojnie rosyjsko-japońskiej. W 1913 awansował do stopnia podpułkownika. W 1914 roku został awansowany do stopnia pułkownika i przeniesiony na emeryturę. Reaktywowany po wybuchu I wojny światowej. Pełnił służbę w oddziałach tyłowych.

W pierwszej dekadzie lutego 1917 roku został dowódcą zapasowego pułku strzelców należącego do Dywizji Strzelców Polskich generała majora Tadeusza Bylewskiego. Dowodzony przez niego pułk stacjonował w Biełgorodzie i liczył 17 tysięcy żołnierzy. 12 kwietnia 1917 został usunięty ze stanowiska dowódcy przez zrewolucjonizowany Komitet Pułkowy. Pod wpływem agitacji bolszewickiej pułk zbuntował się i przeszedł na stronę Armii Czerwonej (zob. 1 Polski Rewolucyjny Pułk). Po utworzeniu I Korpusu Polskiego objął dowództwo 1 pułku rezerwowego należącego do Brygady Rezerwowej, a następnie dowództwo 5 pułku strzelców polskich, który wchodził w skład 2 Dywizji Strzelców Polskich. Później był przewodniczącym Komisji Regulaminowej. Brał także czynny udział w organizacji III Korpusu Polskiego. Po likwidacji Korpusu przybył do Warszawy. 20 maja 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika i starszeństwem z dniem 24 listopada 1914, i zaliczony do I Rezerwy armii z jednoczesnym powołaniem do czynnej służby na czas wojny, aż do demobilizacji^[2].

Od listopada 1918 roku był inspektorem piechoty Okręgu Generalnego Kraków (faktycznie zastępcą dowódcy). Od kwietnia 1919 do 31 marca 1920 był dowódcą Etapów Frontu Wołyńskiego, a od 1 kwietnia dowódcą Etapów 2 Armii na froncie bolszewickim. 28 lipca 1920 roku został przeniesiony z Dowództwa Okręgu Etapowego „Prużany” na stanowisko Okręgowego Inspektora Armii Ochotniczej przy Dowództwie Okręgu Generalnego „Kraków”^[3].

Z dniem 1 maja 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu pułkownika^[4]. Osiadł w Warszawie. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady^[5][6][7]. Później został zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów^[8]. Zmarł 5 kwietnia 1942 w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 18A, rząd 5, grób 20)^[9].

Jakub Bohusz-Szyszko był żonaty z Heleną Witowską, z którą miał syna Zygmunta Piotra, generała dywizji Wojska Polskiego i Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych w latach 1976–1980.

W Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku ogłoszono sprostowanie o następującej treści: „Na podstawie tytułu wykonawczego Sądu Okręgowego w Warszawie Nr XI. J. 537/30 prostuję nazwisko gen. bryg. w st. spocz. Szyszko Jakuba Krzysztofa i ppłk. dypl. Szyszko Zygmunta, I oficera sztabu z Inspektoratu Armii w Warszawie z »Szyszko« na »Bohusz-Szyszko.

[formoza58]

Zanim się wątek rozkręci, to jeszcze trzej generałowie do identyfikacji...