Skocz do zawartości

Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia


formoza58

Rekomendowane odpowiedzi

  • Odpowiedzi 1,2k
  • Created
  • Ostatniej odpowiedzi

Top Posters In This Topic

W dniu 13.10.2020 o 01:34, otton1 napisał:

formoza58, po tym wtręcie z gen.Zielińskim wracam do początku alfabetu (choć nie zarzekam się, że innych wtrętów nie będzie).

Choć tak jak Tadeusz Kościuszko oficjalnie został uznany za bohatera narodowego Białorusi to był generałem brygady Wojska Polskiego:  Stanisław Bułak-Bałachowicz (10.02.1883 - 10.05.1940).

Wybitny i zasłużony żołnierz I-ej Wojny Światowej i wojny z bolszewikami 1919-20. 

Zasłużony obrońca Warszawy we wrześniu 1939 roku.

Zamordowany na ulicy przez agentów gestapo na zlecenie siostrzanej sowieckiej służby NKWD.

General-Stanislaw-Bulak-Balachowicz.jpg

generał Bałachowicz.jpg

Bałachowicza nigdy nie za wiele ? Tutaj  portrecik z epoki.

bulakk.JPG

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Walerian Czuma.

W 1911 ukończył c. i k. Gimnazjum Wyższe w Wadowicach[1]. Później studiował rolnictwo w Wiedniu, gdzie wstąpił do Polskich Drużyn Strzeleckich.

Podczas I wojny światowej od 1914 dowódca batalionu 3 pułku piechoty Legionów Polskich – kapitan z września 1916. W czasie przebijania się Polskiego Korpusu Posiłkowego przez front austriacko-rosyjski pod Rarańczą 15 lutego 1918 dowódca batalionu, aż do przejścia 3 pułku przez front. Walczył pod Kaniowem.

W okresie kwiecień – sierpień 1918 jako polski komendant placu w Moskwie, zajmował się ewakuacją Polaków i rekrutacją do polskich oddziałów. Od sierpnia 1918 – w stopniu majora organizował 5 Dywizję Strzelców Polskich, zwaną też Dywizją Syberyjską, która walczyła wspólnie z wojskami admirała Aleksandra Kołczaka, Korpusem Czesko-Słowackim i siłami ekspedycyjnymi Ententy przeciwko siłom bolszewickim. W składzie jego dywizji walczyło też kilka monitorów rzecznych, patrolujących rzekę Ob, co czyni z gen. Czumy organizatora pierwszej polskiej floty wojennej od czasów rozbiorów. Po walkach z Armią Czerwoną dostał się do niewoli i więziony był w Krasnojarsku i Omsku, a od 6 listopada 1920 w moskiewskim więzieniu na Butyrkach. 17 stycznia 1922 wymieniony na sowieckich komisarzy. W sobotę 21 stycznia przyjechał pociągiem z Baranowicz do Warszawy[2]. Po dojściu do zdrowia objął nowe obowiązki. Pułkownik ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1919.

3 września 1922 został powołany na III kurs dowódców piechoty dywizyjnej i dowódców pułków w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia Armii w Rembertowie[3]. W grudniu 1922 został dowódcą piechoty dywizyjnej i pełniący obowiązki dowódcy 19 Dywizji Piechoty. 2 maja 1927 został mianowany dowódcą Obszaru Warownego „Wilno” w Wilnie[4]. 18 lutego 1928 został mianowany dowódcą 5 Dywizji Piechoty we Lwowie[5]. Generał brygady z 1 stycznia 1929. 15 lutego 1939 mianowany przez Prezydenta RP komendantem Straży Granicznej[6]. Działał na granicy zachodniej. Działał w kilku organizacjach społecznych, m.in. w Straży Mogił Polskich Bohaterów[7], organizacji, która zainicjowała budowę Cmentarza Obrońców Lwowa. W 1938 został zastępcą przewodniczącej SMPB[8].

3 września 1939 otrzymał nominację na dowódcę obrony Warszawy. Początkowo dysponował jedynie skromnymi siłami garnizonu miejskiego, jednak w krótkim czasie zdołał zgromadzić całkiem pokaźne siły (ok. 70 tys. oficerów i żołnierzy) złożone częściowo z rozbitych jednostek cofających się na Warszawę, maruderów oraz z cywilnych ochotników. 8 września dowództwo całości Armii „Warszawa” objął gen. Juliusz Rómmel, jednak za całość obrony Warszawy do 29 września odpowiedzialny był Czuma. Od 22 września użycie odwodów oraz rozkazy dla wschodniego brzegu Wisły wymagały akceptacji gen. Rómmla. Z rozkazu gen. Rómmla, dowódcy Armii „Warszawa”, wojska obrony Warszawy pod dowództwem gen. Czumy nie wspierały zaczepnie działań Armii „Poznań”, „Pomorze” i „Łódź”, przechodząc do skutecznej obrony wspieranej tysiącami cywilów pracujących przy budowie rowów przeciwczołgowych, barykad i umocnień.

Po kapitulacji Warszawy w niewoli niemieckiej w Oflagu VIIA Murnau. Stamtąd w 1945 wyzwolony przez wojska amerykańskie.

Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie zajmował się uprawą trzystuakrowej działki spółdzielni rolniczej w 'Cobalder Farm' (firma Lark Limited)[9]. Nie uczestniczył w życiu publicznym. Zmarł w szpitalu w Penley[10]. Pochowany pierwotnie we Wrexham. 2 lipca 2004 prochy przeniesiono na Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie (kwatera II C 27-2-1)

Czuma walerian.jpg

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Godzinę temu, formoza58 napisał:

I jeśli jest początek na " C"... Czy ktoś posiada informacje odnośnie tego generała. Mnie, oprócz tego nekrologu, się nie udało.

ciaston doktor.png

 

Gen.bryg. dr Ciastoń Eugeniusz

ur. 26.11.1861 r. zm. 10.09.1930 r.

płk A-W

w WP od 26.04.1919 r.

od 01.10.1921 r. w stanie spoczynku

gen.bryg - starszeństwo od 01.06.1919 r.

nominowany - 26.11.1923 r.

(tylko tyle)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gen. bryg. Aleksander Czcheidze.

Od listopada 1922 do lutego 1923 roku uczestniczył jako hospitant w III turnusie kursu dla dowódców pułku w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia Armii w Rembertowie. Jako opiekun grupy Gruzinów spędził rok w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie. Od 22 września 1923 roku uczęszczał jako hospitant na kurs w Głównej Szkole Jazdy w Grudziądzu. W latach 1924-26 odbywał staż w Oficerskiej Szkole Kawalerii i 16 Dywizji Piechoty w Grudziądzu. Od 11 kwietnia 1927 do 31 maja 1931 dowódca piechoty dywizyjnej w 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu. W tym czasie mieszkał na ulicy Matejki. Czcheidze od 31 maja do 31 sierpnia 1931 pozostawał w dyspozycji dowódcy Dowództwa Okręgu Korpusu VII, następnie został zwolniony z Wojska Polskiego, w wyniku nieodnowienia kontraktu.

 

Po przejściu w stan spoczynku zamieszkał we Lwowie, gdzie po wkroczeniu Rosjan we wrześniu 1939 roku został aresztowany przez NKWD jako „wróg ludu” i osadzony we lwowskim więzieniu nr 1 przy ulicy Sapiehy. W czerwcu 1940 roku przewieziono go do wewnętrznego więzienia NKWD w Kijowie, gdzie przedstawiono mu akt oskarżenia. Przestępstwa jakie mu zarzucano - służba w armii mienszewickiej Gruzji i walka przeciwko Armii Czerwonej, służba w armii polskiej oraz aktywny udział w Komitecie Gruzińskim działającym w Warszawie - były ścigane z paragrafów 54-13 Kodeksu Karnego Ukraińskiej SRR. Ostatni ślad dotyczący gen. Czcheidze to pokwitowanie dowódcy konwoju z ukraińskiego NKWD Griniewicza z 16 grudnia 1940 roku „Więźnia Czcheidzego A.D. przyjąłem. Pod specjalnym konwojem zostanie on przetransportowany do Moskwy”. Należy sądzić, iż w pierwszych miesiącach 1941 roku wyrokiem tzw. „trojki” - kolegium Specjalne przy NKWD ZSRR - w Moskwie został skazany i rozstrzelany. Gen. Czcheidze był żonaty z Zofią, córką płk. Iwana Kwinitadze, jego szwagier gen. Arkadiusz Kwinitadze był głównodowodzącym armii gruzińskiej. Syn Jerzy Dawid urodzony 2 stycznia 1902 roku, por. kontraktowy WP, służył w 7 Pułku Strzelców Konnych. Zmarł na serce, w wyniku komplikacji po przebytej grypie, 8 września 1927 roku. Został pochowany w Poznaniu na cmentarzu wojskowym, grób nr 1069

Na pierwszym zdjęciu jako pułkownik armii carskiej w 1914 roku, na pozostałych  w służbie w szeregach WP.

Colonel_Alexander_Chkheidze_in_1914.jpg

czechidze s.JPG

czechidze aleksander b.JPG

czecheidze aleksander 34.JPG

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gen.dyw. Józef Czikiel

Józef Czikel

Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania

Józef Czikel

generał dywizji

Data i miejsce urodzenia7 lutego 1873
Stanisławów, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci7 kwietnia 1973
Wiedeń, Austria

Przebieg służby

Siły zbrojne Armia Austro-Węgier,
Wojsko Polskie

JednostkiDOGen. „Kraków”
8 Dywizja Piechoty
DOK V

Stanowiskaszef sztabu okręgu generalnego
dowódca dywizji piechoty
dowódca okręgu korpusu

Główne wojny i bitwyI wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia

 

Józef Adolf Czikel (ur. 7 lutego 1873 w Stanisławowie, zm. 7 kwietnia 1973 w Wiedniu) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

W 1900 roku ukończył Terezjańską Akademię Wojskową w Wiener Neustadt. Od 1 listopada 1915 roku do 1 listopada 1916 roku dowodził 56 pułkiem piechoty, a później był szefem sztabu Okręgu Wojskowego w Koszycach.

Od lutego 1919 roku do marca 1920 roku pełnił funkcję szefa sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków”. 25 maja 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1915 roku[1]. W marcu 1920 roku objął dowództwo 8 Dywizji Piechoty. Na tym stanowisku 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[2].

W czerwcu tego roku wyznaczony został na stanowisko zastępcy szefa Departamentu I Ministerstwa Spraw Wojskowych, a w grudniu został szefem tego departamentu. We wrześniu 1921 powierzono mu funkcję Szefa Administracji Armii. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie generałów.

25 sierpnia 1922 roku Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz mianował go z dniem 10 września tego roku dowódcą Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie[3].

15 listopada 1923 roku Prezydent RP zwolnił go z zajmowanego stanowiska[4]. Zwolnienie miało bezpośredni związek z udziałem wojska w „wypadkach krakowskich”. Z dniem 30 czerwca 1924 roku został przeniesiony w stan spoczynku „z powodu trwałej niezdolności do służby wojskowej stwierdzonej na podstawie przeprowadzonej superrewizji”[5]. Wyrokiem Wojskowego Sądu Okręgowego Nr V w Krakowie z dnia 30 kwietnia 1925 roku został skazany na trzy miesiące twierdzy[6]. Prezydent RP odrzucił jego prośbę o darowanie kary, której wykonanie sąd odroczył z powodu złego stanu zdrowia w jakim się wówczas znajdował[7].

Mieszkał w Krakowie przy ul. Wolskiej 24. W czasie okupacji niemieckiej podpisał volkslistę i wyjechał do Wiednia, zmarł tamże 7 kwietnia 1973 roku[8].

Opinia marszałka Józefa Piłsudskiego

Najprawdopodobniej w grudniu 1922 ówczesny przewodniczący Ścisłej Rady Wojennej, marszałek Józef Piłsudski, sporządził opinie o 96 generałach pozostających w służbie czynnej. Generała Józefa Czikla scharakteryzował w sposób następujący: Typ generała, który należy wyplenić za wszelką cenę z wojsk polskich. Kłócić się będzie zawsze ze wszystkimi, z braku laku intrygować przeciwko własnemu ordynansowi. W kłótni zapomni o wszystkiem: o ambicji i honorze innych, jak i o własnym. Nieznośny typ oficera z armji zaborczych, który był ze służalczą dyscypliną w armjach dawnych, w polskiej zaś żąda takiejże dyscypliny od podwładnych, a od siebie niczego nie wymaga. Zdatny jedynie do wyrzucenia z wojska. Nic więcej o nim powiedzieć nie mogę[9].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922)[10]

Krzyż Walecznych (1921)[11]

Oficer Legii Honorowej (Francja, zezwolenie Naczelnika Państwa w 1922)[12]

Najwyższe odznaczenie oraz Krzyż Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry, 1916)[13]

PS - drugi z generałów WP po gen.bryg. Aleksandrze Boruszczaku, który podpisał volkslistę !

gen.bryg. Czikiel Józef.png

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gen. bryg. Emanuel Hohenauer de Charlenz.

Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Okręgu Generalnego „Kraków”[1][2]. Od 10 marca do 12 czerwca 1919 dowodził 20 pułkiem piechoty Ziemi Krakowskiej. 29 maja 1919 objął dowództwo XII Brygady Piechoty. W 1920 został oficerem do specjalnych poruczeń w dowództwie 6 Armii. Na tym stanowisku 22 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika w piechocie. Był inspektorem 6 Armii.

Z dniem 1 maja 1921 został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu generała podporucznika. 26 października 1923 został zatwierdzony przez Prezydenta RP w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. Osiadł w Krakowie. Zmarł 12 stycznia 1946 tamże. Został pochowany na krakowskim cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty 16 stycznia 1946.

Charlenz emanuel.jpg

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Xawery Stanisław Czernicki urodził się 16 października 1882 w majątku Giedejki w powiecie oszmiańskim, w ziemiańskiej rodzinie Edwarda i Teresy z Bohuszewiczów. Jego ojciec podporucznik weteran Edward Czernicki (1843–1935) był uczestnikiem powstania styczniowego[1].

 

W 1901 ukończył szkołę realną w Wilnie. Po zdaniu matury wstąpił na Wydział Budowy Okrętów Morskiej Szkoły Inżynieryjnej w Kronsztadzie, którą ukończył w 1905. Przez kolejny rok odbywał praktyki morskie. W 1906 został mianowany podporucznikiem Marynarki Wojennej Imperium Rosyjskiego i do 1908 był inżynierem okrętownictwa w Kronsztadzie. W latach 1908–1910 pracował w Rządowych Zakładach Budowy Okrętów w Sreteńsku, a następnie Bałtyckich Zakładach Budowy Okrętów w Petersburgu. Od 1910 roku był pomocnikiem głównego inżyniera, a następnie głównym inżynierem podczas budowy pancerników „Sewastopol” i „Pietropawłowsk” w stoczni morskiej w Petersburgu. W 1915 został dyrektorem budowy kadłubów okrętowych w stoczni Rewel (obecnie Tallinn). Pod koniec 1918 podał się do dymisji.

 

Po zakończeniu I wojny światowej i odrodzeniu niepodległej Polski zgłosił się w 1919 do nowo utworzonej Marynarki Wojennej. W 1922 został zweryfikowany w stopniu komandora porucznika i wyznaczony na stanowisko szefa Służby Technicznej Flotylli Wiślanej w Modlinie, a następnie komendanta Portu Wojennego Modlin[2] i jednocześnie kierownika Wydziału Mechanicznego w Departamencie dla Spraw Morskich. W 1925 zasiadał w komisji zakupu ORP „Warta”, po czym pracował w Biurze Technicznym Nowych Budowli Kierownictwa Marynarki Wojennej. W tym czasie był także przewodniczącym komisji budowy infrastruktury Portu Wojennego Gdynia i członkiem komisji odbiorczej statków dla Żeglugi Polskiej. W 1926 został pierwszym szefem Administracji Kierownictwa Marynarki Wojennej. Od tego samego roku sprawował funkcję przewodniczącego Komisji Nadzorczej Budowy Okrętów we Francji. Kierował budową kontrtorpedowców ORP „Burza” i ORP „Wicher” oraz okrętów podwodnych typu „Wilk”. Powrócił do kraju w 1932 na stanowisko szefa Służb Kierownictwa Marynarki Wojennej – zastępcy szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej, które zajmował do wybuchu II wojny światowej. 19 marca 1939 został mianowany na stopień kontradmirała. Zainicjował budowę Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni i Wydziału Budowy Okrętów w Państwowej Szkole Technicznej w Warszawie.

Po agresji III Rzeszy na Polskę we wrześniu 1939 wraz z całym Kierownictwem Marynarki Wojennej ewakuował się pociągiem z Warszawy do Pińska, a potem do Brodowa. Następnie znalazł się we wsi Deraźne, którą po agresji ZSRR na Polskę zajęła Armia Czerwona. Został wzięty do niewoli sowieckiej i skierowany z grupą najwyższych oficerów do Równego (komendantem zgrupowania został wówczas kmdr por. Bolesław Sokołowski[3]). Stamtąd zesłano go do obozów jenieckich w głąb ZSRR – do Ostaszkowa, Starobielska, Kozielska. Został zamordowany przez NKWD w lesie katyńskim na przełomie kwietnia i maja 1940. Jego zwłok wśród pochowanych na Polskmi Cmentarzu Wojennym w Katyniu[4] nie zidentyfikowano, tak jak to było w przypadku gen.gen. Bohaterewicza i Smorawińskiego.

Admiral_Xawery_Czernicki.jpg

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

6 godzin temu, formoza58 napisał:

Otton, z tym Uzdowskim, to chyba się wyrwałeś do przodu

Nie, gdyż faktycznie nazwisko generała brzmiało: BOŃCZA-Uzdowski a do zestawienia liczy się pierwsza litera pierwszego nazwiska.

Dlatego też w literze "C" nie można umieścić generała popularnie nazywanego de-Castenodolo-Kasprzycki gdyż formalnie jego nazwisko brzmiało: Kasprzycki-de Castenodolo.

Podobnie ma się rzecz z generałem popularnie nazywanym Boruta-Spiechowicz:

"W styczniu 1934 roku minister spraw wojskowych sprostował nazwisko i imiona płk. dypl. Mieczysława Boruta-Spiechowicza z 20 Dywizji Piechoty, z „Mieczysław Boruta-Spiechowicz” na „Ludwik Mieczysław Spiechowicz-Boruta”.

Wyrwanie do przodu byłoby w tym przypadku:

1 godzinę temu, formoza58 napisał:

Gen. bryg. Emanuel Hohenauer de Charlenz.

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Teraz, otton1 napisał:

Nie, gdyż faktycznie nazwisko generała brzmiało: BOŃCZA-Uzdowski a do zestawienia liczy się pierwsza litera pierwszego nazwiska.

To pochodzi z rodziny Bończów czy Uzdowskich? Czy ludwik Mieczysław pochodził z rodu Spiechowiczów? Wcześniej chyba była u nas mowa o pseudonimie lub herbie między imionami a nazwiskiem. 

I tak myślę, że Emanuela umieściłem właściwie,  na " C"  ? .

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Godzinę temu, formoza58 napisał:

To pochodzi z rodziny Bończów czy Uzdowskich? Czy ludwik Mieczysław pochodził z rodu Spiechowiczów? Wcześniej chyba była u nas mowa o pseudonimie lub herbie między imionami a nazwiskiem. 

Sprawa nie jest taka prosta, choć w ostatecznym wyniku do bólu jasna jak wyrok trybunału rewolucyjnego.

Są ludzie, których określa: nazwisko, pseudonim lub herb (chyba że to cham tak jak ja i herbu nie posiada).

Pseudonim i herb to były określenia zwyczajowe ale co poniektórzy dodawali oficjalnie (czyli w sposób mający znaczenie prawne) herb czy pseudonim do nazwiska. Stąd powstały nazwiska dwuczłonowe i bez znaczenia jest czy jako pierwszym jest pseudonim czy herb (na przykład Śmigły-Rydz, gdzie Śmigły to pseudonim a Rydz nazwisko) czy jako pierwszym jest nazwisko  (np.Spiechowicz - Boruta, gdzie Spiechowicz to nazwisko a Boruta to pseudonim).

Liczy się pierwsza litera pierwszego członu nazwiska w wersji oficjalnej (czyli mającej odniesienie prawne)

Godzinę temu, formoza58 napisał:

I tak myślę, że Emanuela umieściłem właściwie,  na " C" 

Jeżeli oficjalne (używane w dokumentach) nazwisko Emanuela brzmi: de Charlenz Hohenauer to oczywiście, że właściwie.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

15 minut temu, formoza58 napisał:

Przeważnie spotykam się z tym generałem jako Emanuel de Charlenz, lub z Hohenauer między  Emanuel a de Charlenz, ale niech tam.

Oczywiście że tak!! Bardzo ciekawa biografia i fotografia.

Ja sam byłem lekko zdumiony jak przeczytałem, że powszechnie używane "Boruta-Spiechowicz" jest niewłaściwe a to właściwe to na odwyrtkę.

Zaraz wstawię dwóch braci generałów na "C" a potem zaczniemy "D" - jak się znajdzie niedobitek z poprzedniej litery to się uzupełni i tyle. No problem.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

"Stąd powstały nazwiska dwuczłonowe i bez znaczenia jest czy jako pierwszym jest pseudonim czy herb (na przykład Śmigły-Rydz, gdzie Śmigły to pseudonim a Rydz nazwisko) czy jako pierwszym jest nazwisko  (np.Spiechowicz - Boruta, gdzie Spiechowicz to nazwisko a Boruta to pseudonim)."

Nie masz racji.

Poprawnie ZAWSZE (!) powinno się układać listę nazwisk alfabetyczna od pierwszej litery nazwiska.

Są nazwiska dwuczłonowe. Jeżeli jednym z członów jest przydomek (uznany za składową nazwiska - to b.ważne tzn. uznany administracyjnie i urzędowo, bo nie we wszystkich nazwiskach jest on zatwierdzony jako składnik nazwiska) na liście alfabetycznej jest litera pierwsza tego przydomka, który ZAWSZE ! jest (winien być) pisany po imieniu. Błędem jest więc nazwisko -  Edward Rydz- Śmigły (Śmigły - przydomek) powinno  być Edward Śmigły - Rydz.

W wielu publikacjach i na stronach internetowych jest pisownia błędna Rydz-Śmigły.

Są odstępstwa od tego i są nazwiska pisane odwrotnie tzn. wpierw nazwisko potem przydomek - ale taka pisownia musi być zatwierdzona administracyjnie.

Temat jest mi znany bo mój dziadek (legiony Polskie, wojna 1920 r.) do nazwiska Piecek dodał pseudonim odimienny Chwalibóg i jego nazwisko po zatwierdzeniu (!) brzmiało Chwalibóg-Piecek a po II WŚ urzędowo "pozbył się" drugiego członu (czyli pierwotnego nazwiska) i urzędowo zatwierdzono, że jego nazwisko brzmi Chwalibóg.

PS - gen. Spiechowicz - Boruta

Boruta - przydomek a, że nie jako pierwszy człon nazwiska to jest właśnie ten wyjątek.

 

Edytowane przez Sedco Express
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jako uzupełnienie wstawionego wcześniej przez kol.Kolomana nekrologu.

Niezbyt pasującego do tematu bo jakkolwiek generał zgłosił się w 1920 do WP to ze względu na wiek nie został przyjęty.

Feliks Mikołaj Stanisław Cyrus-Sobolewski herbu Taczała 
ur. 22 maja 1855 w Osieczanach, zm. 16 maja 1925 w Krakowie 
– generał major cesarskiej i królewskiej Armii.
Urodził się w rodzinie Marcelego, właściciela ziemskiego, i Konstancji z Dąmbskich. Był starszym bratem Pawła Cyrus-Sobolewskiego. W 1875 ukończył Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. W skład wojska zaliczony został na podstawie zwykłego poboru 20 maja 1875, służbę zaczął jako jednoroczny ochotnik w 1876, w 1877 awansował na stopień porucznika rezerwy w Galicyjskim Pułku Piechoty Nr 56. W 1878 zdecydował, że pozostanie w wojsku uzyskał wówczas status oficera zawodowego. Do 1884 pozostawał w służbie liniowej, zaliczony w swoim pułku do stanu nadliczbowego został urlopowany na okres półtora roku. Czas wykorzystał na studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Z końcem 1885 powrócił do służby czynnej w Galicyjskim Pułku Piechoty Nr 56 w Wadowicach pozostał do 1910. W 1896 był w stopniu kapitana, w 1904 został majorem a w 1907 podpułkownikiem. W październiku 1910 powierzono mu dowództwo Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 9 w Przemyślu. 17 grudnia 1910 został mianowany na stopień pułkownika ze starszeństwem z 1 listopada tego roku. 18 września 1914, po wybuchu I wojny, powierzono mu dowództwo walczącej na froncie rosyjskim 9 Brygady Piechoty z Ołomuńca. Na tym stanowisku 1 listopada 1914 otrzymał stopień generała majora. Ze względu na stan zdrowia 1 stycznia 1915 został urlopowany, a 1 lipca przeniesiony na własna prośbę w stan spoczynku.
Zamieszkał w Wiedniu w 1916 przeniósł się do Krakowa. W lipcu 1920 w obliczu groźnej sytuacji na froncie zgłosił się do Wojska Polskiego, ale ze względu na wiek i kłopoty zdrowotne nie został przyjęty.
Zmarł w Krakowie pochowany został na Cmentarzu Rakowickim gdzie do dziś znajduje się obelisk ku jego czci.

P.S. ale zdjęcie ładne!!!!

FeliksCyrus-Sobolewski.jpg

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

No pewnie. W czasie " prania" pewnie wyskoczy z poprzednich liter. Na razie robimy zestawienie dosyć dokładnie ;-)...

Znalazłem dzisiaj  jeszcze jednego, ale bez portretu i  losów wojennych....

Januariusz Cichowicz

Był synem Kazimierza, szlachcica, wyznania prawosławnego. Po zakończeniu nauki (otrzymał złoty medal) w Gimnazjum Klasycznym w Radomiu 22 czerwca 1889 wstąpił do armii. Dwa lata był słuchaczem Kursu Wojskowego przy Moskiewskiej Szkole Junkrów Piechoty. 5 sierpnia 1891 ukończył Oficerską Szkołę Artylerii w Moskwie i został awansowany na podporucznika i przydzielony do XIV Brygady Artylerii Polowej.

W 1895 ukończył Nikołajewską Akademię Sztabu Generalnego w Petersburgu. Od 17 stycznia 1898 do 22 września 1901 był starszym oficerem do poruczeń w Sztabie Wileńskiego Okręgu Wojskowego. Od 1 października 1900 do 1 października 1901 odbył praktykę na stanowisku dowódcy kompanii w 108 Saratowskim Pułku Piechoty w Olicie (27 DP). Od 22 września 1901 do 26 maja 1903 był oficerem sztabowym do szczególnych poruczeń w Sztabie I Sybirskiego Korpusu Armijnego. Do 25 kwietnia 1904 pełnił funkcję oficera sztabowego do szczególnych poruczeń przy dowódcy Przyamurskiego Okręgu Wojskowego. W międzyczasie (od 27 września 1903 do 23 lutego 1904) dowodził Nikołajewskim Pułkiem Piechoty Fortecznej.

W czasie wojny rosyjsko-japońskiej (od 25 kwietnia 1904 do 5 sierpnia 1905) był starszym adiutantem szefa Zarządu Generała Kwatermistrza Armii Mandżurskiej. Do 24 sierpnia 1905 był oficerem sztabowym do poruczeń szefa Zarządu Generała Kwatermistrza przy Głównodowodzącym na Dalekim Wschodzie. Do 3 marca 1906 pełnił obowiązki szefa sztabu2 Syberyjskiej Dywizji Piechoty, po czym kierował sztabem 4 Wschodniosyberyjskiej Dywizji Piechoty. 7 grudnia 1910 objął dowództwo 26 Syberyjskiego Pułku Strzelców w Irkucku.

Na czele tego pułku walczył w I wojnie światowej w Prusach Wschodnich. 26 kwietnia 1915 został odznaczony Orderem Świętego Jerzego IV klasy za walkę stoczoną 19 sierpnia 1914 pod wsią Kurjan. 19 października 1914 w stopniu generała majora mianowany został szefem sztabu I Turkiestańskiego Korpusu Armijnego. 7 sierpnia 1915 objął dowództwo 1 Samodzielnej Brygady Piechoty. Walczył z Niemcami na Mazowszu. 21 października tego roku, po otrzymaniu rany, przydzielony został do rezerwy oficerskiej przy Sztabie Mińskiego Okręgu Wojskowego. 6 grudnia awansował na generała lejtnanta i 17 grudnia 1915 objął dowództwo 44 Dywizji Piechoty. 12 lipca 1917 mianowany został dowódcą X Korpusu Armijnego wchodzącego w skład 9 Armii. 11 sierpnia tego roku stanął na czele 3 Armii, a 9 września objął dowództwo nad 7 Armią Frontu Południowo-Zachodniego i sprawował je do 3 grudnia 1917. Ranny w walkach.

Po rewolucji lutowej 1917 był typowany na dowódcę polskich formacji wojskowych w Rosji. Wobec sprzeciwu Związku Wojskowego Polaków kandydatura upadła (przeszedł na prawosławie i do polskości nie przyznawał się).

W latach 1918–1920 pełnił służbę w Armii Czerwonej. Był członkiem Wyższej Komisji Kwalifikacyjnej i Wojskowej Komisji Historycznej RKKA oraz redaktorem Oddziału Literatury Wojskowej przy Rewolucyjnej Radzie Wojskowej Republiki (Реввоенсовет Республики), a od 15 lipca 1919 do 7 sierpnia 1920 oficerem Sztabu Generalnego RKKA. W 1920, w czasie wojny polsko-bolszewickiej został aresztowany. Cudem uniknął śmierci.

24 lutego 1921 podpisany został układ o repatriacji zakładników, jeńców cywilnych i wojennych, osób internowanych, uchodźców i emigrantów. Na mocy tego dokumentu w okresie od kwietnia 1921 do maja 1924 powróciło do Polski około 1,1 mln osób, w tym generał Cichowicz w 1921. Przebywał w Moskwie. W ZSRR pozostało ponad milion Polaków.

Po powrocie do kraju rozpoczął starania o przyjęcie do Wojska Polskiego. Powołany został na stanowisko komendanta Szkoły Straży Celnej w Zambrowie.

15 marca 1922 minister skarbu wyznaczył go na stanowisko naczelnego inspektora Straży Celnej. 31 maja 1927 został zastąpiony przez płk. Stefana Pasławskiego. Ostatnio inspektor Straży Celnej w Grajewie. Losy wojenne nieznane.

W czerwcu 1925 został przyjęty do rezerwy armii z równoczesnym przeniesieniem do pospolitego ruszenia na podstawie art. 118 i 83 ustawy z dnia 23 marca 1922 r. i art. 74 ustawy o powszechnym obowiązku służby wojskowej ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r. i 1 lokatą

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

2 minuty temu, Sedco Express napisał:

Poprawnie ZAWSZE (!) powinno się układać listę nazwisk alfabetyczna od pierwszej litery nazwiska.

Są nazwiska dwuczłonowe. Jeżeli jednym z członów jest przydomek (uznany za składową nazwiska - to b.ważne tzn. uznany administracyjnie i urzędowo, bo nie we wszystkich nazwiskach jest on zatwierdzony jako składnik nazwiska) na liście alfabetycznej jest litera pierwsza tego przydomka, który ZAWSZE ! jest (winien być) pisany po imieniu. Błędem jest więc nazwisko -  Edward Rydz- Śmigły (Śmigły - przydomek) powinno  być Edward Śmigły - Rydz.

W wielu publikacjach i na stronach internetowych jest pisownia błędna Rydz-Śmigły.

Są odstępstwa od tego i są nazwiska pisane odwrotnie tzn. wpierw nazwisko potem przydomek - ale taka pisownia musi być zatwierdzona administracyjnie.

Całkowita zgoda - to jest właśnie to o czym pisałem wyżej - ustawienie członów w nazwisku wieloczłonowym musi mieć umocowanie prawne/administracyjne i tyle.

Można mówić Rydz-Śmigły czy Śmigły-Rydz ale własciwe jest to, które ma podstawę prawną/administracyjną.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

No a teraz braciszek Feliksa. Ale ten to już faktyczny generał WP.

Paweł Piotr Kajetan Cyrus-Sobolewski 
ur. 29 czerwca 1863 w Osieczanach, zm. 8 października 1930 w Mikulicach 
– generał major cesarskiej i królewskiej armii, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.
Był synem Marcelego, właściciela ziemskiego, i Konstancji z Dąmbskich. Jego starszy brat Feliks był także generałem majorem c.k. armii. 
W latach 1881–1884 był słuchaczem oddziału artyleryjskiego Wojskowej Akademii Technicznej w Wiedniu. 18 sierpnia 1884 w stopniu podporucznika rozpoczął służbę czynną w artylerii. Do roku 1888 był oficerem baterii w 21 dywizjonie artylerii we Lwowie, a następnie oficerem w 11 pułku artylerii korpuśnej. W 1891 przeniesiony został do 3 dywizjonu artylerii w Jarosławiu. W latach 1892–1893 był słuchaczem Wyższego Kursu Artylerii. W 1897 powrócił do 11 pułku artylerii korpuśnej, w którym między innymi dowodził parkiem amunicyjnym. W 1906 skierowany został do 1 pułku artylerii dywizyjnej, a następnie do 1 pułku artylerii korpuśnej na stanowisko dowódcy baterii. W 1908 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 1 dywizjonu artylerii konnej. 7 czerwca 1913 objął dowództwo krakowskiego 3 pułku artylerii polowej.
W czasie I wojny światowej walczył na stanowisku dowódcy 3 pułku artylerii polowej (do 14 sierpnia 1915) i dowódcy Brygady Artylerii (do 1 maja 1916). 1 lipca 1917 został przeniesiony w stan spoczynku i równocześnie reaktywowany na czas wojny. W latach 1916–1918 w Okręgu Wojskowym Kraków.
12 listopada 1918 „objął komendę„ nad całą artylerią” podległą Polskiej Komendzie Wojskowej w Krakowie. 1 kwietnia 1919 objął dowództwo VI Brygady Artylerii Frontu Cieszyńskiego. Następnie był inspektorem artylerii Armii gen. J. Hallera i dowódcą XI Brygady Artylerii na froncie bolszewickim. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. 2 czerwca 1920 zwolniony został ze stanowiska dowódcy XI BA i przeniesiony do Stacji Zbornej dla Oficerów w Krakowie.
Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika. 12 marca 1921 Naczelny Wódz przyznał mu prawo noszenia munduru. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji.
Po przeniesieniu w stan spoczynku osiadł w Krakowie. 8 października 1930 zmarł w Mikulicach w pow. przeworskim (według innego źródła w Krakowie). Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
Awanse
podporucznik (Leutnant) – 1884
porucznik (Oberleutnant) – 1890
kapitan (Hauptmann II kl.) – 1897
kapitan (Hauptmann I kl.) – 1901
major (Major) – 1908
podpułkownik (Oberstleutnant) – 1 listopada 1911
pułkownik (Oberst) – 1 sierpnia 1914
generał major (Generalmajor) – 5 stycznia 1918 ze starszeństwem z 1 listopada 1917

P.S. Może się znajdzie jakieś zdjęcie i w polskim mundurze.

paweł Cyrus-sob..jpg

Paweł Cyrus-Sobolewski.jpg

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

"Można mówić Rydz-Śmigły czy Śmigły-Rydz ale własciwe jest to, które ma podstawę prawną/administracyjną."

Starajmy się więc mówić poprawnie ? - Edward Śmigły - Rydz.

Podstawowy poprawny zapis nazwiska to:

- E.Śmigły - Rydz (człony oddzielone łącznikiem nie myślnikiem)

Też poprawne zapisy ale nie podstawowe (stosować należy wszak podstawowy zapis)

- E. Rydz "Śmigły" (cudzysłów i bez łącznika)

- E. Rydz ps. Śmigły

Edytowane przez Sedco Express
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.
Note: Your post will require moderator approval before it will be visible.

Gość
Dodaj odpowiedź do tematu...

×   Wklejono zawartość z formatowaniem.   Usuń formatowanie

  Dozwolonych jest tylko 75 emoji.

×   Odnośnik został automatycznie osadzony.   Przywróć wyświetlanie jako odnośnik

×   Przywrócono poprzednią zawartość.   Wyczyść edytor

×   Nie możesz bezpośrednio wkleić grafiki. Dodaj lub załącz grafiki z adresu URL.


×
×
  • Dodaj nową pozycję...

Powiadomienie o plikach cookie