Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[formoza58]

Jw.

1. Z kapelmistrzami orkiestr z OK V.

2. Ze zwycięską orkiestrą 20 Pułku Piechoty.

3. Z orkiestrą 1 Pułku Strzelców Podhalańskich.

4. Z orkiestrą 3 Pułku Ulanów " Dzieci Warszawy".

Edytowane 15 Listopad 2020 przez formoza58

[formoza58]

Stanisław Gurbski.

Kształcił się w Płocku, gdzie uzyskał maturę. W 1902 ukończył studia w Dorpacie, gdzie uzyskał tytuł doktora nauk medycznych. Podczas studiów przyjęty do korporacji akademickiej Konwent Polonia. Od 1899 oficer rezerwy rosyjskiej służby zdrowia. W 1904 powołany do czynnej służby wojskowej w armii rosyjskiej – pełnił służbę do 1906 w szpitalu wojskowym w Harbinie. Powrócił potem do praktyki cywilnej.

Z początkiem I wojny światowej zmobilizowany ponownie, naczelny lekarz szpitala frontowego we Froncie Kaukaskim. Generał – rzeczywisty radca stanu z 1916, odkomenderowany do I Korpusu Polskiego w Rosji (na Wschodzie), pełnił funkcje naczelnego chirurga i ostatnio naczelnego lekarza.

Od 1918 w Wojsku Polskim, naczelny lekarz Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie, potem członek Komisji Kwalifikacyjnej Ministerstwa Spraw Wojskowych.

Z dniem 1 maja 1922 roku został przyjęty z byłego I Korpusu Wschodniego do Wojska Polskiego w stopniu generała brygady z zaliczeniem do Rezerwy Armii, bez powołania do służby czynnej^[2]. W 1922 roku odznaczony Krzyżem Walecznych jako członek Sztabu byłego I Korpusu Polskiego w Rosji.

17 września 1925 podarował Centralnej Bibliotece Wojskowej w Warszawie obraz Jerzego Kossaka zatytułowany „Wizja Napoleona”.

W 1932 stanie spoczynku, zwolniony z obowiązku wojskowego. Osiadł w Warszawie. Był jednym z założycieli i wieloletnim pracownikiem znanej lecznicy „Omega”. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”

[Koloman]

6 godzin temu, formoza58 napisał:

Mieczysław Czesław Górecki

 

6 godzin temu, formoza58 napisał:

A tutaj generał w jury Konkursu Orkiestr Wojskowych OK V w Krakowie,  w dniach 15- 16 września 1923

 

5 godzin temu, formoza58 napisał:

1. Z kapelmistrzami orkiestr z OK V.

2. Ze zwycięską orkiestrą 20 Pułku Piechoty.

3. Z orkiestrą 1 Pułku Strzelców Podhalańskich.

4. Z orkiestrą 3 Pułku Ulanów " Dzieci Warszawy".

To jakiś meloman i miłośnik wojskowych orkiestr dętych ten generał Górecki.

Nawiasem mówiąc fajne fotografie!!!!

[formoza58]

I w dodatku miłośnik gołębi  

[formoza58]

Eugeniusz Godziejewski.

Eugeniusz Godziejewski urodził się 17 grudnia 1885 roku w majątku Barań, w ówczesnej guberni mohylewskiej, w rodzinie Michała i Kamili z Abakanowiczów. Do szkoły realnej uczęszczał w Mohylewie. W latach 1906-1914 studiował w Szkole Politechnicznej we Lwowie. W czasie studiów wstąpił do Organizacji Bojowej PPS, później do Związku Walki Czynnej i w końcu do „Strzelca”.

W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. Początkowo dowodził plutonem, a od 15 stycznia 1915 kompanią w 3 pułku piechoty Legionów. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. Od maja 1918 był komendantem Kursu Wyszkoleniowego Piechoty Nr 2, a następnie dowódcą II batalionu 1 pułku piechoty Polskiej Siły Zbrojnej, który w lutym 1919 przemianowany został na 7 pułk piechoty Legionów. W listopadzie 1918 na czele dowodzonego przez siebie pododdziału wziął udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie.

26 stycznia 1919 roku dowodzony przez niego batalion przetransportowany został na Śląsk Cieszyński, gdzie wszedł w skład Grupy gen. Latinika i wziął udział w walkach z Czechami. Bezpośrednio po wywagonowaniu w Skoczowie rusza przeciw Czechom i energicznym natarciem pod Kisielowem wydziera wrogowi wszystkie poprzednio utracone przez oddziały polskie pozycje, trzymając je silnie aż do zawieszenia broni na tym froncie. Nagrodą dla II batalionu za dobre spełnienie swego zadania była wzruszająca chwila jego wmarszu do Cieszyna, gdzie ludność miasta radośnie witała zwycięzców.

7 marca 1919 roku, w walce pod Wołczuchami, rozpoczął swój udział w wojnie z Ukraińcami. Pomyślny przebieg tej walki zakończony został pościgiem za nieprzyjacielem, a następnie zajęciem Sądowej Wiszni i jej obroną do 22 marca, do czasu przybycia z odsieczą oddziałów Grupy gen. Aleksandrowicza.

Od 15 sierpnia do 2 września 1919 roku dowodził 9 pułkiem piechoty Legionów. 18 listopada 1919 roku mianowany został sztabowym oficerem inspekcyjnym piechoty Dowództwa Okręgu Generalnego „Lublin”. 24 czerwca 1920 roku wyznaczony został na identyczne stanowisko służbowe w Dowództwie Okręgu Generalnego „Poznań”. 23 grudnia 1921 roku objął dowództwo 85 pułku Strzelców Wileńskich. W 1923 roku pełnił obowiązki dowódcy 70 pułku piechoty w Jarocinie. W następnym roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy pułku, a dowództwo dyslokowane do Pleszewa.

6 sierpnia 1927 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i mianowany dowódcą 4 Brygady Ochrony Pogranicza w Czortkowie. Od 6 grudnia 1929 roku do 10 lipca 1930 roku był słuchaczem IV Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 19 czerwca 1931 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy Brygady KOP „Podole” i mianowany dowódcą 19 Dywizji Piechoty w Wilnie.

Po dwóch latach dowodzenia wileńską dywizją i dziewięciu latach służby w stopniu pułkownika awansowany został na generała brygady. Felicjan Sławoj Składkowski zanotował opinię, jaką na temat pułkownika Godziejewskiego wygłosił Józef Piłsudski 13 grudnia 1933 roku, w czasie „posiedzenia awansowanego” w GISZ: Długi czas namyślałem się, kogo dać do 19 Dywizji Piechoty po generale Kasprzyckim. Pułkownik Godziejewski ma: le bon sens, qui commande (zdrowy rozsądek, który rozkazuje). Są to słowa Napoleona i ten właśnie zdrowy spokojny rozsądek ma pułkownik Godziejewski. Dalej, jest u niego staranność pracy – nadzwyczajna. W tym roku jeszcze raz zbadałem jego pracę i nie znajduję, wyznam panom, pogorszenia. Staranność – znacznie wyższa niż przeciętna. Nad awansami na generałów będzie, jak zwykle, tajne głosowanie, bez dyskusji^[10]. Głosowanie na piśmie, w którym uczestniczyli inspektorowie armii, wiceministrowie spraw wojskowych z zastępcami i generał Bolesław Wieniawa-Długoszowski przebiegło dla pułkownika pomyślnie.

17 grudnia 1933 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu z dniem 1 stycznia 1934 roku stopień generała brygady i 1. lokatą w korpusie generałów^[. W 1936 roku wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. Pełniąc służbę na tym stanowisku zmarł 25 maja 1938 roku.

Awanse

• chorąży – 12 października 1914
• podporucznik – 25 czerwca 1915
• porucznik – 1 listopada 1915
• kapitan – 1 listopada 1916
• major – 15 października 1918
• podpułkownik – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 123. lokatą w korpusie oficerów piechoty
• pułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 14. lokatą w korpusie oficerów piechoty
• generał brygady – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski - pośmiertnie 10 listopada 1938 roku „za zasługi w służbie wojskowej”
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4935
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Krzyż za Obronę Śląska Cieszyńskiego I klasy
• Medal Pamiątkowy za Obronę Śląska Cieszyńskiego
•                      --------------------------------------------------------------------------
• W mundurze generalskim nie znalazłem. Tutaj jako pułkownik i dowódca 85 Pułku Piechoty.

[Koloman]

5 minut temu, formoza58 napisał:

W mundurze generalskim nie znalazłem. Tutaj jako pułkownik i dowódca 85 Pułku Piechoty.

Najważniejsze, że jest fotografia.

[formoza58]

Stanisław Gall.

Urodził się 21 kwietnia 1865 r. w Zamojskiem. W 1880 r. rozpoczął studia w seminarium duchownym w Warszawie, kontynuował je w rzymskim „Gregorianum”, gdzie uzyskał doktorat z filozofii. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1887 r. w Warszawie z rąk bp. Kazimierza Ruszkiewicza, sufragana warszawskiego. Jako wikariusz pracował w kilku parafiach warszawskich. W 1889 r. został powołany na stanowisko profesora warszawskiego seminarium duchownego, w 1910 został jego regensem (rektorem), prowadził szeroką działalność publicystyczno-naukową.

29 lipca 1918 r. Ojciec Święty Benedykt XV mianował go biskupem sufraganem archidiecezji warszawskiej. Święcenia biskupie przyjął 17 listopada 1918 r. w archikatedrze pw. św. Jana Chrzciciela. Głównym konsekratorem był kard. Aleksander Kakowski, metropolita warszawski, a współkonsekratorami abp Kazimierz Ruszkiewicz, sufragan warszawski i bp Wojciech Owczarek, sufragan włocławski.

5 lutego 1919 r. został mianowany przez Ojca Świętego Benedykta XV Biskupem Polowym Wojsk Polskich, pierwszym w dziejach Rzeczypospolitej. Jego biskupi tytuł odpowiadał wojskowemu stopniowi generała porucznika, zamienionemu w lipcu 1922 r. na stopień generała dywizji. 21 lutego 1919 r. objął urząd biskupa polowego.

W trudnych warunkach frontowych zorganizował duszpasterstwo wojskowe, a także Kurię Biskupią Wojsk Polskich, która 12 maja 1927 r. przyjęła nazwę Polowej Kurii Biskupiej. Podczas działań wojennych w latach 1919–1920 wizytował jednostki frontowe, zaś po ich zakończeniu szczególną troską otaczał sieroty po poległych i zmarłych wojskowych, organizując domy opieki w Modlinie, Łodzi i Warszawie. Zorganizował strukturę duszpasterską dla żołnierzy wyznania greckokatolickiego. Założył pismo „Rozkaz Wewnętrzny do Duchowieństwa Wojskowego” (1919) i „Kwartalnik Poświęcony Sprawom Katolickiego Duszpasterstwa Wojskowego w Polsce” (1931).

 

W 1926 r. utworzył Sąd Biskupa Polowego. W 1931 r. doszło do konfliktu bp. Galla z niektórymi przedstawicielami władz wojskowych. Powodem sporu był list Episkopatu Polski w obronie sakramentu małżeństwa. Wobec braku poparcia ze strony Józefa Piłsudskiego, w styczniu 1932 r. bp Gall podjął decyzję o rezygnacji z urzędu biskupa polowego. Po kilkakrotnie ponawianych przez bp. Galla prośbach Ojciec Święty Pius XI wyraził na to zgodę.

16 lutego 1933 r. Ojciec Święty wyniósł bp. Galla, który powrócił do pracy w archidiecezji warszawskiej, do godności arcybiskupa tytularnego. Po śmierci kard. Aleksandra Kakowskiego został obrany przez kapitułę wikariuszem kapitulnym, a 5 stycznia 1940 r. Ojciec Święty Pius XII mianował go administratorem apostolskim archidiecezji warszawskiej. Zachował bezkompromisową postawę wobec niemieckich władz okupacyjnych, informując jednocześnie Watykan o sytuacji w kraju i o zbrodniach popełnianych przez Niemców. Zmarł 11 września 1942 r. w Warszawie. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim.

[formoza58]

Marian Gidlewski.

Syn Jana i Wilhelminy. W 1880 roku ukończył gimnazjum w Przemyślu. Naukę kontynuował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Po zakończeniu edukacji 1 sierpnia 1886 roku wstąpił do austriackiej armii. Brał udział w I wojnie światowej, pełniąc m.in. funkcje szefa sanitarnego korpusu w polu i szefa sanitarnego kolei wojskowym na terenie okupowanego przez Austriaków Królestwa Kongresowego. W cesarskiej i królewskiej armii służył do 9 listopada 1918 roku.

Służba w Wojsku Polskim i późniejsze losy

W WP od 1 grudnia 1918 roku (początkowo pozostawał w rezerwie). Od 10 stycznia 1919 roku szef sanitarny Dowództwa Wschód. Od 20 czerwca 1919 roku szef sanitarny DOGen. Lwów. W stan spoczynku przeniesiony 1 maja 1921 roku. W roku 1923 zweryfikowany jako generał brygady ze starszeństwem z dniem 1919 roku. Zamieszkał we Lwowie, gdzie zmarł. Pochowany na miejscowym Cmentarzu Łyczakowskim. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi i odznaką Orlęta.

Niestety, tylko portret w cywilu.

[Sedco Express]

gen. bryg. Hugon Griebsch (Griebsz)

Urodził się w rodzinie Ferdynanda i Izabeli^[1]. Niemiec. W latach 1893-1897 uczył się w Korpusie Kadetów w Hainburgu, później ukończył wyższe kursy inżynieryjne w Wiedniu i pełnił służbę w cesarskiej i królewskiej armii na kolejnych stanowiskach służbowych. W 1911 został przeniesiony z Dyrekcji Inżynierii w Mosarze do Dyrekcji Inżynierii w Trydencie^[2][3][4].

Podczas I wojny światowej był szef inżynierii armii, szef inżynierii przyczółka w Przemyślu i związku taktycznego na froncie włoskim. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 maja 1917^[5].

6 października 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika i przydzielony do dyspozycji Naczelnego Dowództwa WP^[6]. W wojnie polsko bolszewickiej od 8 maja 1920 był szefem inżynierii i saperów 7 Armii, a następnie 1 Armii i Dowództwa Okręgu Generalnego „Warszawa”. 4 grudnia 1920 został przydzielony do Departamentu II Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko zastępcy szefa Sekcji I Inżynierii i Saperów^[7]. 1 czerwca 1921 roku nadal pełnił służbę w Departamencie II MSWojsk., a jego oddziałem macierzystym był 1 Pułk Saperów^[8].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 43. lokatą w korpusie generałów^[9]. Później w Biurze Ścisłej Rady Wojennej w Warszawie. 28 marca 1923 roku został mianowany komendantem Obozu Warownego „Wilno” w Wilnie^[10]. Z dniem 3 lutego 1925 roku został mianowany II zastępcą Generalnego Inspektora Artylerii – inspektorem dla spraw fortyfikacji^[11], a 31 lipca tego roku – Inspektorem Fortyfikacji^[12]. Na tym stanowisku zmarł. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim.

Marszałek Polski Józef Piłsudski wydał o nim następującą opinię: „z pochodzenia nie Polak, lecz człowiek o niezwykle rycerskim i szlachetnym typie charakteru. Bardzo wybitny specjalista pod względem fortyfikacji. Człowiek bardzo opanowany o szlachetnym typie dyscypliny. Szkoda, że źle mówi po polsku. Oficer do specjalnych zadań w zakresie strategicznych zadań fortyfikacyjnych”^[13].

Hugon Griebsch był żonaty z Marią z Wilów ur. 14 kwietnia 1884 roku. Maria Griebsch zmarła 2 grudnia 1921 roku w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie i trzy dni później została pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach^[14].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych – 1922^[15]
• Order Korony Żelaznej 3 klasy z dekoracją wojenną^[5]
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami^[5]
• Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[5]
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[5]
• Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii^[5]
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy^[5]
• Medal Pamiątkowy Bośniacko-Hercegowiński^[5]

 Opinia J.Piłsudskiego (1922 r.) :

"Z pochodzenia nie Polak lecz człowiek o niezwykle rycerskim i szlachetnym typie charakteru. Bardzo wybitny specjalista pod względem fortyfikacji. Człowiek bardzo opanowany o szlachetnym typie dyscypliny. Szkoda, że źlemówi po polsku. Oficer  do specjalnych zadań w zakresie strategicznych zadań fortyfikacji".

[formoza58]

Brawo Sedco 

Szukałem jego zdjęć, niestety nie udało się

[formoza58]

Tadeusz Gałecki.

Był synem Stanisława, lekarza i powstańca 1863 roku, oraz Wiktorii z Maszewskich. W latach 1885-1917 pełnił służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. Ukończył w niej Czugujewską Szkołę Junkrów Piechoty oraz awansował na pułkownika. Po rewolucji październikowej był więziony przez bolszewików za czynny udział w organizowaniu polskich formacji wojskowych na Ukrainie.

25 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego, w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 3 października 1914 roku i przydzielony do Komisji Emerytalnej Ministerstwa Spraw Wojskowych. 6 czerwca 1919 roku został przeniesiony z Dowództwa Wojsk Samochodowych Okręgu Generalnego „Lublin” w Lublinie do Armii Wielkopolskiej.

6 czerwca 1919 roku na wniosek głównodowodzącego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim, generała piechoty Józefa Dowbor-Muśnickiego został zatwierdzony przez Komisariat Naczelnej Rady Ludowej w posiadanym stopniu pułkownika. 22 maja 1920 roku został ponownie zatwierdzony w Wojsku Polskim w stopniu pułkownika z dniem 1 kwietnia 1920 roku.

W czasie wojny z bolszewikami dowodził 7 pułkiem Strzelców Wielkopolskich (od 1 czerwca do 2 września 1919), II Brygadą 2 Dywizji Strzelców Wielkopolskich (od 2 września 1919) i XXX Brygadą Piechoty (od 20 IX 1920). W 1921 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 15 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty.

26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku, w związku z przeniesieniem w stan spoczynku.

Żonaty z Leonią Kowalewską, z którą miał dwóch synów: Tadeusza Józefa (1898-1945), prawnika, sędziego w Radomiu, zmarłego podczas ewakuacji KL Gross-Rosen i Jarosława Wiktora (r. 1900).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie

[formoza58]

Jw.

I kilka zdjęć generała, kiedy jako pułkownik dowodził 7 Pułkiem Strzelców Wielkopolskich ( późniejszym 61 Pułkiem Piechoty)

1. Przed sztabem pułku, z żoną.

2,3. Przed sztabem pułku.

4. W kasynie pułku ( oznaczony krzyżykiem).

[formoza58]

Edward Gruber.

 Urodził się 16 sierpnia 1875 w Brodach. Edukację pobierał w gimnazjum we Lwowie, a potem na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, który ukończył w 1899. W latach 1897-1898 odbył jednoroczną służbę wojskową. Następnie pracował w sądownictwie austro-węgierskim jako prokurator.

W 1914 został zmobilizowany do cesarskiej i królewskiej armii, w której służył przez całą wojnę światową, jako oficer audytor sądu polowego oraz w c. i k. Ministerstwie Wojny.

Od marca 1919 do 5 stycznia 1922 był szefem wydziału w Departamencie Wojskowo-Prawnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1920 był podprokuratorem Prokuratury przy Naczelnym Sądzie Wojskowym. Na tym stanowisku 29 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika w Korpusie Sądowym, w „grupie byłej armii austro-węgierskiej”. W latach 1922–1924 pełnił służbę na stanowisku prokuratora Prokuratury przy Najwyższym Sądzie Wojskowym. W tym samym czasie wykładał prawo w Wyższej Szkole Wojennej. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwemz dniem 1 czerwca 1919 i 1. lokatą w korpusie oficerów sądowyc^].

31 marca 1924 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 3. lokatą w korpusie generałów. Z dniem 3 kwietnia 1924 Minister Spraw Wojskowych mianował go Naczelnym Prokuratorem Wojskowym.

29 maja 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski mianował go Naczelnym Prokuratorem Wojskowym. 22 stycznia 1925 Minister Spraw Wojskowych mianował go szefem Departamentu IX Ministerstwa Spraw Wojskowych z pozostawieniem na stanowisku Naczelnego Prokuratora Wojskowego. 22 maja 1926 Marszałek Sejmu, Maciej Rataj w zastępstwie Prezydenta RP zwolnił go ze stanowiska Naczelnego Prokuratora Wojskowego i mianował sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego, a Minister Spraw Wojskowych, marszałek Polski Józef Piłsudski zwolnił go ze stanowiska szefa Departamentu IX MSWojsk. z pozostawieniem na stanowisku sędziego NSW. Z dniem 31 maja 1927 został przeniesiony w stan spoczynku.

Po przejściu w stan spoczynku praktykował jako adwokat w Warszawie. Wykładał też prawo w Wyższej Szkole Wojennej.

Mieszkał w Milanówku. Został osadnikiem wojskowym w powiecie lidzkim.

Był więźniem obozu NKWD w Rembertowie. Zmarł 19 października 1945 w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A10-8-28)^[.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 27 grudnia 1924
• Krzyż Walecznych
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej – Francja

Awanse

• podporucznik rezerwy sądownictwa wojskowego Austro-Węgier 1898
• major – 1919
• pułkownik Korpusu Sądowego – 29 maja 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920, zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1. lokatą w korpusie oficerów sądowych
• generał brygady – 31 marca 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 3. lokatą w korpusie generałów

[Sedco Express]

Może nim przystąpi się do zamieszczania biogramów kolejnych generałów w tym wypadku na literę "H" wskazane byłoby przez jakiś czas np. kilka dni (?) wpisywanie tylko i wyłącznie samych nazwisk ? Gdy już wstępnie lista zostanie ustalona to wtedy zamieszczać biogramy/zdjęcia.

Przerzucanie stron i sprawdzanie czy już ten generał został umieszczony czy też nie to spore utrudnienie.

[formoza58]

Dobrze, po " G' zrobimy pauzę i zgromadzi się tylko i wyłącznie nazwiska na " H"...

[Koloman]

6 godzin temu, Sedco Express napisał:

Może nim przystąpi się do zamieszczania biogramów kolejnych generałów w tym wypadku na literę "H" wskazane byłoby przez jakiś czas np. kilka dni (?) wpisywanie tylko i wyłącznie samych nazwisk ? Gdy już wstępnie lista zostanie ustalona to wtedy zamieszczać biogramy/zdjęcia.

Tak, to bardzo sensowna propozycja - ustalimy najpierw listę generałów na danę literę a potem wstawimy biografie i fotografie.

Jak zaczynamy literę "H" to oczywiście:

1. HALLER

[Sedco Express]

Mógłbym dopisać do w/w listy jeszcze 4 nazwiska ale poczekajmy, wszak na "G" to chyba jeszcze nie koniec ?

[formoza58]

Tak, jeszcze jest kilku na " G". Ale wici poszło, można szukać zdjęć   

Adam Galiński.

Niestety, aktualnie bez zdjęcia.

Adam Galiński urodził się 24 grudnia 1924 w rodzinie Nikodema i Eweliny. Ukończył szkołę średnią w Piotrkowie. W armii rosyjskiej od 4 listopada 1882. Uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej.

25 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika ze starszeństwem z 15 listopada 1915 i przydzielony do Wojskowej Komisji Emerytalnej w Ministerstwie Spraw Wojskowych. 22 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w piechocie, w „grupie byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”. 14 października 1920 został przeniesiony z Centralnej Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie do Centralnej Komisji Kontroli Stanów^[4]. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Centralnej Komisji Kontroli Stanów pozostając na ewidencji 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy”. W 1922 został przeniesiony w stan spoczynku. 26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Osiadł w Warszawie, gdzie zaangażował się w działalność Pogotowia Patriotów Polskich. Zmarł 31 stycznia 1927 w Warszawie.

Awanse

• podporucznik - 1886
• porucznik - 1890
• sztabskapitan - 1896
• kapitan - 1900
• podpułkownik - 1905
• pułkownik - ze starszeństwem z 15 listopada 1915
• generał brygady - 26 października 1923 ze starszeństwem z 1 czerwca 1919

[Koloman]

Piotr Geisler 

ur. 19 stycznia 1870 w Dobromilu , zm. 27 listopada 1930 w Krakowie 

– doktor medycyny, tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

Piotr Geisler urodził się 19 stycznia 1870 roku w Dobromilu. Kształcił się w Przemyślu. W 1897 roku ukończył studia w Krakowie i został oficerem zawodowym służby zdrowia armii austriackiej. Służył początkowo w szpitalach garnizonowych Krakowa i Budapesztu. W latach 1896–1902 lekarz batalionu w garnizonie Jarosław. Kapitan z 1900 roku. Do 1914 roku w szpitalach.

W czasie I wojny światowej na froncie rosyjskim. Major z 1915 roku. W 1918 roku podpułkownik na froncie włoskim.

Od listopada 1918 roku w Wojsku Polskim. Ordynator szpitali w Krakowie i Nowym Sączu. Pułkownik z 1920 roku zweryfikowany 1 czerwca 1919 roku. W latach 1922–1923 kierownik Rejonu Sanitarnego Katowice. Od 1924 roku naczelny lekarz 73 pułku piechoty i garnizonu Katowice, a później naczelny lekarz 75 pułku piechoty w Chorzowie.

4 stycznia 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady, wyłącznie z prawem do tytułu, z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 28 lutego 1927 roku. Mieszkał wówczas w Katowicach przy ulicy Mickiewicza 18/I. Zmarł 27 listopada 1930 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim.

P.S.

Wycofuję wpis z listą generałów na "H". Faktycznie, Kolega Sedco-Express ma rację; skończymy literę "G" i zweryfikujemy

kompletność. Potem zrobimy listę generałów na literę "H" i zaczniemy wstawianie biografii.

[formoza58]

Stanisław Grzmot Skotnicki.

Urodził się w rodzinnej wsi Skotniki (od nazwy której pochodzi nazwisko rodowe generała). Syn Maksymiliana Skotnickiego h. Bogoria i Wandy Russockiej z Brzezia h. Zadora, poślubił Stefanię Calvas. Rodzina pieczętowała się herbem Bogoria. Maturę zdał w 1912 w radomskiej Szkole Handlowej. W 1913 podjął studia w Akademii Handlowej w Sankt Gallen w Szwajcarii, gdzie po ukończeniu kursu instruktorskiego dowodził oddziałem Związku Strzeleckiego.

I wojna światowa

Jeszcze przed wybuchem I wojny światowej zostaje skierowany na kurs oficerski w Krakowie. Prosto z kursu rusza w pole, jako jeden z żołnierzy tzw. „siódemki” – patrolu Władysława Prażmowskiego „Beliny”, który w nocy z 2 na 3 sierpnia, jako pierwszy przekroczył granicę zaboru austriackiego z zaborem rosyjskim w Kocmyrzowie i 3 sierpnia wieczorem powrócił do Krakowa, a 6 sierpnia wyruszył wraz z 1 kompanią kadrową do Kongresówki. Brał udział w marszu na Miechów i Kielce. 9 października 1914 roku zostaje mianowany na stopień podporucznika i obejmuje funkcję adiutanta płk. Władysława Beliny-Prażmowskiego.

Z chwilą wyruszenia na wojnę przybrał pseudonim „Grzmot”, który stał się nieodłącznym członem jego nazwiska.

Służył w 1 pułku ułanów Legionów Polskich, dowodząc w nim kolejno plutonem i szwadronem. Brał udział w walkach nad Nidą, w rejonie Nowego Korczyna, Szczytnikami, Lublinem, Kościuchnówką i Trojanówką. Razem z całym pułkiem Beliny-Prażmowskiego walczy pod Krzywopłotami, Wolbromiem i Uliną Małą. Następnie walczył na Podhalu pod Limanową, Nowym Sączem i w kilkudniowej Bitwie pod Łowczówkiem. Ubezpieczał też, wraz ze swoim szwadronem, przemarsz piechoty legionowej w kierunku Łodzi i Częstochowy. Po kryzysie przysięgowym internowany w Niemczech, przebywał w obozach Szczypiorno i Fort Beniaminów. W Szczypiornie miał zainicjować grę w piłkę ręczną^[3].

Dwudziestolecie międzywojenne[edytuj | edytuj kod]

W październiku 1918 wrócił z internowania i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie tego roku odtwarzał swój macierzysty pułk (późniejszy 1 pułk szwoleżerów Józefa Piłsudskiego), w którym brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej. W grudniu 1918 walczył pod Sokolem i Dołnobyku. 28 stycznia 1919 wraz z pułkiem szarżował pod Krystynopolem.

Jesienią 1919 roku został skierowany do Oficerskiej Szkoły Jazdy w Warszawie, a następnie do Aplikacyjnej Szkoły Kawalerii w Saumur we Francji.

Od sierpnia 1920 dowodził VIII Brygadą Jazdy, a później 2 Dywizją Jazdy. Następnie w latach 1921–1924 pełnił stanowisko głównego instruktora w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. 1 lipca 1923 awansował do stopnia pułkownika. W latach 1924–1927 dowodził 15 pułkiem ułanów Poznańskich w Poznaniu.

W czasie przewrotu majowego 1926 roku opowiedział się po stronie rządowej. Musiał dokonać wyboru pomiędzy obowiązkiem żołnierskim, który nakazywał mu iść z odsieczą rządowi, a osobistymi przekonaniami, gdyż sercem był piłsudczykiem. Wybrał obowiązek żołnierski i swój pułk, którego sztandar marsz. Józef Piłsudski osobiście udekorował Orderem Virtuti Militari, stanął przeciw Komendantowi. Marszałek Józef Piłsudski docenił to i kariera wojskowa Stanisława Grzmot-Skotnickiego przebiegała dalej bez żadnych zakłóceń.

15 lipca 1927 został mianowany dowódcą 9 Samodzielnej Brygady Kawalerii, w 1932 roku przemianowanej na Brygadę Kawalerii „Baranowicze".

24 grudnia 1929 Prezydent RP Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 3. lokatą w korpusie generałów. Wiosną 1937 objął dowództwo Pomorskiej Brygady Kawalerii. W 1938 roku, wraz z całą Brygadą bierze udział w akcji na Zaolziu.

Prawie cały wolny czas poświęcał działalności społecznej. Był prezesem Zarządu Okręgu Polskiej Macierzy Szkolnej i Wschodnio-Kresowego Klubu Jazdy.

II wojna światowa

We wrześniu 1939 dowodził Grupą Osłonową „Czersk” i Pomorską Brygadą Kawalerii w składzie Armii „Pomorze”. W bitwie nad Bzurą dowodził oddziałem piechoty, na czele którego następnie przebijał się do Warszawy.

Śmierć i upamiętnienie

18 września ranny pod Tułowicami dostał się do niewoli niemieckiej, zmarł następnego dnia rano. Pochowany w miejscu zgonu, w 1940 ekshumowany przez miejscową ludność i przeniesiony na cm. w Janówku, ekshumowany ponownie w 1952 i przeniesiony na Cmentarz Wojskowy na Powązkach w Warszawie (kwatera A 29-6-30).

[formoza58]

Jw.

Awanse

• podporucznik – 9 października 1914
• porucznik – 1 stycznia 1915
• rotmistrz – październik 1918
• podpułkownik – 1 czerwca 1919
• pułkownik – 1 lipca 1923
• generał brygady – 24 grudnia 1929 ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 3. lokatą w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Wojennego Virtuti Militari (pośmiertnie, 1970)^[
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1933)
• Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi^[15] (dwukrotnie: po raz drugi 15 września 1937)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal za Długoletnią Służbę
• Odznaka „Za wierną służbę”
• Odznaka Pamiątkowa „Pierwszej Kadrowej”
• Komandor z Gwiazdą Orderu Krzyża Orła (Estonia, 1936)
• Komandor Orderu Legii Honorowej (Francja, 1934)
• Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja, 1922)

[formoza58]

Trochę zdjęć przedstawiające " Pięknego Stasia"'.

1,2- jako pułkownik i dowódca 15 P.Uł. Poznańskich.

3- z rodziną.

4- na święcie 1 P.Uł. Grochowskich w 1932 roku.

5- jako dowódca 9 SBK, po polowaniu.

6- jako dowódca Pomorskiej BK.

[otton1]

Godzinę temu, Koloman napisał:

Wycofuję wpis z listą generałów na "H". Faktycznie, Kolega Sedco-Express ma rację; skończymy literę "G" i zweryfikujemy

kompletność. Potem zrobimy listę generałów na literę "H" i zaczniemy wstawianie biografii.

I dobrze, Kolego Koloman. Pośpiech jest dobry przy łapaniu pcheł.

Ale rozumiem niecierpliwość - oj, młodość, młodość!!!!!

Wracając do generałów na literę "G" - wzorem Kolegi Sedco-Express zrobiłem zestawienie opublikowanych biografii:

1. GĄSIECKI JAKUB

2. GALICA ANDRZEJ

3. GĄSIOROWSKI JANUSZ

4. GAWLINA JÓZEF

5. GOŁOGÓRSKI EMIL

6. GÓRECKI ROMAN

7. GAWROŃSKI WIKTOR MIECZYSLAW

8. GŁUCHOWSKI JANUSZ

9. GROBELNY JÓZEF EDWARD

10.GROTOWSKI ERAZM KAZIMIERZ

11.GRUDZIELSKI KAZIMIERZ

12.GRANDOWSKI EUGENIUSZ

13.GRZYWIŃSKI STANISŁAW

14.GÓRECKI MIECZYSŁAW CZESŁAW

15.GURBSKI STANISŁAW

16.GODZIEJEWSKI EUGENIUSZ

17.GALL STANISŁAW

18.GODLEWSKI MARIAN

19.GRIEBSCH HUGO

20.GAŁECKI TADEUSZ

21.GRUBER EDWARD

22.GALIŃSKI ADAM

23.GEISLER PIOTR

24.GRZMOT - SKOTNICKI  STANISŁAW

I narazie to byłoby na tyle - jeszcze chyba kilku na "G" się znajdzie.

  

[formoza58]

25. GOSŁAWSKI MARCELI.

Marceli Gosławski von Księżomierz (ur. 16 stycznia 1862 w Brodach, zm. 25 stycznia 1934w Krakowie) – generał Cesarskiej i Królewskiej armii, generał brygady Wojska Polskiego.

Spis treści

• 1Młodość, służba w austriackiej armii
• 2Służba w WP i późniejsze losy
• 3Awanse
• 4Przypisy
• 5Bibliografia

Młodość, służba w austriackiej armii[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z urzędniczej rodziny (ojciec był celnikiem). Absolwent realnego gimnazjum w Brodach i Korpusu kadetów we Lwowie. W armii austriackiej od 1879 roku. Początkowo służy w 30 batalionie jegrów. Zajmuje m.in. stanowiska komendanta strzelnicy batalionu i zbrojmistrza jednostki. W 1907 roku przeniesiony do 56 Pułku Piechoty Graf Daun. Brał udział w I wojnie światowej jako dowódca batalionu i pułku, następnie pełnił służbę tyłową, m.in. był inspektorem zakładów wojskowych w Wiedniu. W 1914 roku otrzymał Order Żelaznej Korony III klasy z wojenną dedykacją, rok później Order Franciszka Józefa z wojenną dekoracją. Nobilitowany 5 kwietnia 1917 roku z predykatem von Księżomierz, za zasługi w bitwie pod Księżomierzem w 1914 roku. Chory na serce po długiej rekonwalescencji trafił do służby na tyłach, inspekcjonując produkcję zbrojeniową.^[1]

Służba w WP i późniejsze losy[edytuj | edytuj kod]

Od 21 sierpnia 1919 był oficerem w Inspektoracie Piechoty Dowództwa Okręgu Generalnego Kraków. Od 7 kwietnia 1920 pełnił służbę na stanowisku zastępcy dowódcy Okręgu Generalnego Łódź. W marcu 1921 został przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał w Krakowie, gdzie zmarł. Został pochowany na Cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie.

Awanse[edytuj | edytuj kod]

• podporucznik - 1883,
• porucznik - 1888,
• kapitan - 1894,
• major - 1907,
• podpułkownik - 1911,
• pułkownik - 1914,
• generał - 1917.

[Sedco Express]

Gen.bryg. Kazimierz Dworak

Kazimierz Juliusz Tadeusz Dworak (ur. 7 stycznia 1895 w Rzeszowie, zm. 3 listopada^[1]1954 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego.

W Krakowie skończył studia prawnicze, a następnie jako oficer kawalerii służył w armii austriackiej^[1]. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 roku dostał się do niewoli włoskiej, a następnie wstępuje do Armii Polskiej we Francji gen. Hallera^[1], gdzie od grudnia 1918 do marca 1919 był dowódcą szwadronu w 3 pułku szwoleżerów^[1]. Jeszcze we Francji skończył kurs Sztabu Generalnego.

Od maja 1919 do czerwca 1921 pełnił służbę w 12 Dywizji Piechoty i uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Od czerwca do października 1921 był słuchaczem kursu wyższych dowódców we Francji.

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 390. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – korpus oficerów kawalerii), a jego oddziałem macierzystym był 6 pułk strzelców konnych^[2]. W 1923 pełnił służbę w Generalnym Inspektoracie Jazdy w Warszawie na stanowisku referenta, pozostając oficerem nadetatowym 6 psk^[3]. 2 listopada 1923 został przydzielony do 6 psk w Żółkwi z jednoczesnym odkomenderowaniem do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza jednorocznego kursu doszkolenia^[4]. Z dniem 15 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 6 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Stanisławowie na stanowisko szefa sztabu^[5][6]. 1 grudnia 1924 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 41. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[7]. W grudniu 1925 został przeniesiony do 9 pułku ułanów w Trembowli na stanowisko dowódcy 1 szwadronu^[8]. Od stycznia 1927 w Departamencie II Kawalerii MSWojsk. 31 października tego roku ogłoszono jego przeniesienie do 2 Dywizji Kawalerii na stanowisko szefa sztabu^[9][10]. 20 lutego 1930 ogłoszono jego przeniesienie do 15 pułku ułanów w Poznaniu na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[11][12]. Został awansowany do stopnia podpułkownika kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931^[13]. We wrześniu 1932 został przeniesiony do 24 pułku ułanów w Kraśniku na stanowisko dowódcy pułku^[14]. W 1937 przeprowadził motoryzację pułku, który włączono w skład 10 Brygady Kawalerii. 19 marca 1938 awansował na pułkownika^[1]. W 1938 na czele pułku wziął udział w zajęciu Zaolzia.

Po wybuchu II wojny światowej 1939 walczył w kampanii wrześniowej. Brał udział w obronie Rzeszowa jako dowódca 24 pułku ułanów^[15]. 19 września z całą brygadą przekroczył granicę z Węgrami, gdzie był internowany^[16], po czym przedostał się do Francji^[1]. W okresie od stycznia do maja 1940 pełnił obowiązki zastępcy dowódcy Brygady Pancerno-Motorowej, a od maja do czerwca tego samego roku dowódca Ośrodka Zapasowego Kawalerii we Francji^[1]. Od października 1940 do stycznia 1941 służył w I Korpusie w Anglii na stanowisku zastępcy dowódcy 10 Brygady Kawalerii Pancernej stacjonującej w Szkocji, a do marca 1942 dowódcy 5 Brygady Kadrowej Strzelców^[1].

Od marca 1942 pełnił funkcję zastępcy dowódcy 1 Dywizji Pancernej, z którą brał udział w inwazji we Francji walcząc w jej składzie do kwietnia 1945^[1]. W kwietniu 1945 został przeniesiony do Inspektoratu Wyszkolenia Wojska, a w październiku tego roku wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy I Korpusu Polskiego^[1]. 1 kwietnia 1945 został mianowany generałem brygady^[1]. Po wojnie zamieszkał w Anglii, pochowany na cmentarzu Wandsworth^[1].

W 1928, w numerach 6 (32) i 7 (33) Przeglądu Kawaleryjskiego opublikował artykuł „Charakterystyka użycia i działań kawalerii dywizyjnej”^[17].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 145 (za kampanię wrześniową 1939)^[18]
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)^[19]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1934)^[20]
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie (po raz pierwszy w 1921)^[21]
• Złoty Krzyż Zasługi – 1938^[22]
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”
• Krzyż Komandorski z Palmą Orderu Korony (za kampanie w północno-zachodniej Europie 1944–1945, Belgia)
• Oficer Legii Honorowej (Francja)^[23]
• Kawaler Legii Honorowej (Francja)
• Krzyż Komandorski (Companion) Orderu Imperium Brytyjskiego (Wielka Brytania)^[24]
• Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii – 13 listopada 1923^[25]
• Krzyż Kawalerski Orderu Gwiazdy Czarnej – 13 listopada 1923^[25]
• Krzyż Wojenny – 13 listopada 1923^[25]
• Krzyż Wojenny z palmą (Francja)^[26]
• Médaille commémorative de la guerre 1939-1945 (Francja)

Przebieg służby
Lata służby	od 1919
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Błękitna Armia Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Jednostki	3 Pułk Szwoleżerów 12 Dywizja Piechoty Generalny Inspektorat Jazdy 6 Pułk Strzelców Konnych 6 Samodzielna Brygada Kawalerii 9 Pułk Ułanów 2 Dywizja Kawalerii 15 Pułk Ułanów 24 Pułk Ułanów 1 Dywizja Pancerna I Korpus Polski
Stanowiska	dowódca pułku kawalerii zastępca dowódcy dywizji zastępca dowódcy korpusu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa Kampania wrześniowa