Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[otton1]

To zaczynamy literę "D".

Karol Durski vonTrzasko 

ur. 6 września 1849 w Spasie, zm. 15 sierpnia 1935 w Wadowicach 

– Feldmarschalleutnant cesarskiej i królewskiej Armii, generał broni Wojska Polskiego.

 

W latach 1864–1868 słuchacz Wojskowej Wyższej Szkoły Realnej w Hranicach (niem. Mährisch Weißkirchen). Od 1 października 1868 służył w cesarskiej i królewskiej Armii. W 1893 został przeniesiony do pułku artylerii dywizyjnej nr 8 w Radgersburgu. W 1895 został przeniesiony do pułku artylerii dywizyjnej Nr 32 we Lwowie. W 1899 został przeniesiony do pułku artylerii dywizyjnej Nr 28 w Przemyślu na stanowisko komendanta pułku. W kwietniu 1904 został przeniesiony do pułku artylerii korpuśnej Nr 11 we Lwowie na stanowisko komendanta pułku. 9 listopada 1907 awansował na generała majora ze starszeństwem z 1 listopada 1907 i został mianowany komendantem 6 Brygady Artylerii w Koszycach.

30 września 1908 przeszedł na emeryturę w stopniu generała majora. 16 maja 1912 został mianowany tytularnym marszałkiem polnym porucznikiem (Feldmarschalleutnant) .

W chwili wybuchu I wojny światowej powołany został do służby czynnej. Od 23 września 1914 do grudnia 1915 był komendantem Legionów Polskich z ramienia Austrii. 24 grudnia 1915 został mianowany rzeczywistym marszałkiem polnym porucznikiem. 16 marca 1916 został ponownie przeniesiony w stan spoczynku.

Od marca 1919 służył w Wojsku Polskim. Do 20 września 1920 dowodził Okręgiem Generalnym „Warszawa”. Był także członkiem Rady Wojennej. Z dniem 1 października 1920 Minister Spraw Wojskowych powierzył mu synekurę, w postaci urzędu Inspektora Instytucji Oficerskich. 21 grudnia 1920 został mianowany przewodniczącym Ogólnej Komisji Weryfikacyjnej. Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała broni. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała broni.

Mieszkał w Gniewie i Wadowicach.

Zmarł 15 sierpnia 1935 w Szpitalu powszechnym w Wadowicach.

Awanse

• podporucznik (Leutnant) – 1868
• porucznik (Oberleutnant) – 1875
• kapitan (Hauptmann II kl.) – 1883
• kapitan (Hauptmann I kl.) – 1887
• major – 1 stycznia 1894
• podpułkownik (Oberstleutnant) – 1 maja 1898
• pułkownik (Oberst) – 1 listopada 1901

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1922),
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie),
• Złoty Krzyż Zasługi (1928),
• Krzyż Kawalerski Orderu Leopolda z Dekoracją Wojenną (1914, Austria),
• Order Korony Żelaznej III klasy (Austria),
• Krzyż Zasługi Wojskowej (Austria),
• Medal Wojenny (Austria),
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (Austria),
• Krzyż Jubileuszowy (Austria),
• Krzyż Żelazny II klasy (1915, Prusy).

[otton1]

Ponieważ zaczęliśmy literę "D" od generałów broni to Tobie kol.formoza58 pozostawiam biografię znakomitego generała broni, który nie otrzymał za życia ani jednego polskiego odznaczenia państwowego!!!!!!!!

Pamiętliwy był marszałek, oj pamiętliwy.

Choć Durskiemu mimo iż był jego zwierzchnikiem w Legionach przeszło jakoś bokiem.

[formoza58]

Teraz, otton1 napisał:

To zaczynamy literę "D".

Karol Durski vonTrzasko 

ur. 6 września 1849 w Spasie, zm. 15 sierpnia 1935 w Wadowicach 

– Feldmarschalleutnant cesarskiej i królewskiej Armii, generał broni Wojska Polskiego.

 

W latach 1864–1868 słuchacz Wojskowej Wyższej Szkoły Realnej w Hranicach (niem. Mährisch Weißkirchen). Od 1 października 1868 służył w cesarskiej i królewskiej Armii. W 1893 został przeniesiony do pułku artylerii dywizyjnej nr 8 w Radgersburgu. W 1895 został przeniesiony do pułku artylerii dywizyjnej Nr 32 we Lwowie. W 1899 został przeniesiony do pułku artylerii dywizyjnej Nr 28 w Przemyślu na stanowisko komendanta pułku. W kwietniu 1904 został przeniesiony do pułku artylerii korpuśnej Nr 11 we Lwowie na stanowisko komendanta pułku. 9 listopada 1907 awansował na generała majora ze starszeństwem z 1 listopada 1907 i został mianowany komendantem 6 Brygady Artylerii w Koszycach.

30 września 1908 przeszedł na emeryturę w stopniu generała majora. 16 maja 1912 został mianowany tytularnym marszałkiem polnym porucznikiem (Feldmarschalleutnant) .

W chwili wybuchu I wojny światowej powołany został do służby czynnej. Od 23 września 1914 do grudnia 1915 był komendantem Legionów Polskich z ramienia Austrii. 24 grudnia 1915 został mianowany rzeczywistym marszałkiem polnym porucznikiem. 16 marca 1916 został ponownie przeniesiony w stan spoczynku.

Od marca 1919 służył w Wojsku Polskim. Do 20 września 1920 dowodził Okręgiem Generalnym „Warszawa”. Był także członkiem Rady Wojennej. Z dniem 1 października 1920 Minister Spraw Wojskowych powierzył mu synekurę, w postaci urzędu Inspektora Instytucji Oficerskich. 21 grudnia 1920 został mianowany przewodniczącym Ogólnej Komisji Weryfikacyjnej. Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała broni. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała broni.

Mieszkał w Gniewie i Wadowicach.

Zmarł 15 sierpnia 1935 w Szpitalu powszechnym w Wadowicach.

Awanse

• podporucznik (Leutnant) – 1868
• porucznik (Oberleutnant) – 1875
• kapitan (Hauptmann II kl.) – 1883
• kapitan (Hauptmann I kl.) – 1887
• major – 1 stycznia 1894
• podpułkownik (Oberstleutnant) – 1 maja 1898
• pułkownik (Oberst) – 1 listopada 1901

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari,
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1922),
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie),
• Złoty Krzyż Zasługi (1928),
• Krzyż Kawalerski Orderu Leopolda z Dekoracją Wojenną (1914, Austria),
• Order Korony Żelaznej III klasy (Austria),
• Krzyż Zasługi Wojskowej (Austria),
• Medal Wojenny (Austria),
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (Austria),
• Krzyż Jubileuszowy (Austria),
• Krzyż Żelazny II klasy (1915, Prusy).

Uzupełnienie... W 1919 roku w Warszawie generał wręcza sztandar 5 Pułkowi Ułanów Zasławskich. I drugie... w cywilnych ciuchach, w stanie spoczynku.

                 -----------------------------------------------------------------------------------

A który był taki " podpadziocha" ?  

[formoza58]

Gen. Filip Stanisław Dubiski.

Ukończył Kijowski Korpus Kadetów, od września 1879 w armii rosyjskiej. Przeszedł wszystkie szczeble dowodzenia w oddziałach piechoty w Kongresówce, na Dalekim Wschodzie i na Kaukazie. Uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej i I wojny światowej. Odznaczył się dowodząc brygadą 39 Dywizji Piechoty na froncie tureckim i w działaniach nad rzeką Eufrat. Od kwietnia do września 1916 dowódca 5 Kaukaskiej Dywizji Strzelców i przejściowo I Kaukaskiego Korpusu. Po rewolucji w 1917 powrócił do Polski. Od grudnia 1918 w Wojsku Polskim, od stycznia 1919 organizował i dowodził w powstaniu wielkopolskim 1 Dywizją Strzelców Wielkopolskich. Od czerwca do września 1919 dowódca Okręgu Zachodniego Wojsk Wielkopolskich, po czym od 12 września tr. ponownie dowódca 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich (przemianowana wkrótce na 14 Dywizję Piechoty) na froncie wschodnim. Był pierwszym i jedynym generałem Wojska Polskiego, który poległ na polu chwały podczas wojny Polski z bolszewicką Rosją. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

[formoza58]

Gen. dyw. Kazimierz Dzierżanowski.

Był synem Zygmunta, właściciela Czahar w tarnopolskim, dzierżawcy dóbr, powstańca z 1863, oraz Marii z Fedorowiczów. W 1893 ukończył studia na Wydziale Artylerii Wojskowej Akademii Technicznej w Wiedniu i został oficerem zawodowym artylerii cesarskiej i królewskiej armii. Służył w artylerii we Lwowie, w 1914 uzyskał awans na stopień kapitana. Walczył na frontach I wojny światowej. Wojnę zakończył w stopniu podpułkownika.

Po upadku Austrii, od 2 listopada 1918 dowodził polskimi oddziałami na Morawach, przyprowadził je w granice Polski. Przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu podpułkownika i przydzielony do Generalnego Inspektoratu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych. W lutym 1919 został dowódcą I, następnie II Brygady Artylerii Legionów. Od 1 lipca 1919 był jednocześnie inspektorem artylerii Frontu Północno-Zachodniego. 9 października 1919 roku został mianowany dowódcą XI Brygady Artylerii. W okresie listopad 1919 – marzec 1922 zastępca Generalnego Inspektora Artylerii.

Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej, odznaczając się zwłaszcza w walkach o Mińsk i Bobrujsk. W marcu 1920 został szefem Sekcji Artylerii w Departamencie I Broni Głównych i Wojsk Taborowych MSWojsk. 29 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. Za bohaterstwo w czasie wojny z Rosją Sowiecką został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy.

28 marca 1922 Minister Spraw Wojskowych mianował go szefem Departamentu III Artylerii i Uzbrojenia MSWojsk. 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. W marcu 1924 objął dowództwo 28 Dywizji Piechotyw Warszawie. 31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 9 lokatą w korpusie generałów. W międzyczasie, od 1 grudnia 1924 do 20 sierpnia 1925 był słuchaczem II Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 21 października 1925 Prezydent RP mianował go komendantem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. W dniach 11–13 maja 1926, w czasie zamachu stanu, pełnił obowiązki dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. 3 sierpnia 1926 wyznaczony został na stanowisko dowódcy Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. 15 marca 1927 przeniesiony został na równorzędne stanowisko dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. Z dniem 31 grudnia 1932 przeniesiony został w stan spoczynku. Osiadł we Lwowie.

We wrześniu 1939 z powodu wieku i choroby nie wziął czynnego udziału w obronie Lwowa. We wrześniu 1939 został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu na Zamarstynowie. W drugiej połowie kwietnia 1940 przetransportowany został do więzienia w Kijowie. Według Zdzisława Nicmana generał zmarł na skutek skrajnego wyczerpania. Nazwisko generała figuruje na Ukraińskiej Liście Katyńskiej. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

W 1941 gen. Władysław Sikorski, nie mając informacji o tragicznych losach generała, brał pod uwagę jego kandydaturę na stanowisko dowódcy Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, ale władze sowieckie twierdziły, iż nic nie wiedzą o losie generała.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1922)^[
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1928)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Wielki Oficer Orderu św. Sawy (Jugosławia, 8 sierpnia 1927)
• Wielki Oficer Orderu Leopolda (Belgia)
• Komandor Orderu Legii Honorowej (Francja, 1931)
• Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja, 1921)
• Krzyż Zasługi Wojskowej z Odznaką Białą (Hiszpania)
• Order N. M. Panny Łaskawej II klasy

[formoza58]

Jw.

Podczas wizytacji 15 P.Uł. Poznańskich, w jednej ze stajni szwadronowych

[formoza58]

Jw.

I w gościnie na święcie 1 Batalionu Pancernego.

[formoza58]

Gen. Jerzy Dobrodzicki.

Urodził się 14 grudnia 1884 w Wadowicach, w rodzinie Ignacego i Izabeli Frank^]. Absolwent Gimnazjum im. Marcina Wadowity. Od 1905 oficer zawodowy austriackiej piechoty. Był aktywnym członkiem Związku Walki Czynnej, w 1908 nawiązał kontakt ze Związkiem Strzeleckim - instruktor szkolenia bojowego.

W I wojnie światowej walczył na froncie rosyjskim, dowódca kompanii i batalionu. W 1915 r. czynił starania o przeniesienie do I Brygady Legionów, w której służył jako brat Adam. Dopiero w grudniu 1916 r. otrzymał przydział do 6 pułku piechoty, w Zambrowie i Ostrowi Maz. jako instruktor. Po kryzysie przysięgowym powrócił w szeregi austriackiego pułku, z którym trafił na front włoski. W walczących oddziałach nad rzeką Piawą było wielu Polaków-legionistów, wśród których Dobrodzicki utworzył komórkę POW. Jako politycznie podejrzany został wycofany z frontu do Bochni, gdzie doczekał rozbrojenia Austriaków, sam czynnie w nim uczestnicząc.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego dekretem z 3 kwietnia 1919 z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1918. Otrzymał przydział z dniem 1 listopada 1918 do 20 pułku piechoty. Generał Bolesław Roja, organizator Wojska Polskiego na terenie Galicji, mianował go majorem i polecił zorganizować w Bochni i okolicy późniejszy 2 pułk strzelców podhalańskich, którego dowódcą został Dobrodzicki. Na front wojny polsko-ukraińskiej wyruszył jako dowódca baonu 2 psp.

W wojnie polsko-bolszewickiej dowódca 5 pułku piechoty Legionów (2 IX 1919 – 12 VI 1920) i 1 Brygady Piechoty Legionów. Podczas bitwy pod Borodzianką (12 czerwca 1920 r.) ciężko ranny. Zabrany do szpitala, uniknął śmierci z rąk żołnierzy Budionnego. W latach 1921–1926 dowódca 1 pułku strzelców podhalańskich. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 123. lokatą w korpusie oficerów piechoty.

W październiku 1926 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 18 Dywizji Piechoty w Łomży. W kwietniu 1928 został zwolniony ze stanowiska dowódcy piechoty dywizyjnej 18 DP i czasowo przeniesiony służbowo do dyspozycji II wiceministra spraw wojskowych. W lipcu tego roku został przeniesiony służbowo na stanowisko pomocnika dowódcy Okręgu Korpusu III w Grodnie do spraw uzupełnień. 1 stycznia 1929 roku Prezydent RP mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 2. lokatą w korpusie generałów^[. 24 grudnia 1929 został mianowany dowódcą Okręgu Korpusu II w Lublinie. Zmarł 15 listopada 1934 w Warszawie^[. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A5-7-11)^[

[formoza58]

Gen. bryg. Wacław Dziewanowski.

Naukę pobierał w kijowskim gimnazjum. W armii carskiej od 30 czerwca 1891 roku. W 1893 roku ukończył edukację w Szkoły Junkrów w Kijowie. Początkowo przydzielony do 14 brygady artylerii. W 1899 roku ukończył Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego. Następnie przydzielony do Warszawskiego Okręgu Wojskowego, do sztabu 18 Dywizji Piechoty. W latach 1901–1904 pomocnik starszego adiutanta sztabu Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W latach 1904–1905 piastował stanowisko oficera sztabowego do specjalnych poruczeń przy sztabie 5 Korpusu Armijnego. W latach 1905–1907 zarządzał ruchem transportów kolejowym i wodnym w Zabajkalu. W latach 1906–1907 dowodził również kompanią w 13 Pułku Strzelców. W okresie od lutego do września 1907 roku przydzielony do dyspozycji dowódcy wojsk w Odeskim Okręgu Wojskowym. Następnie, do 1909 roku kierował budowlanym oddziałem sztabu ówczesnej Nowogieorgijewskoj twierdzy. W 1908 roku dodatkowo dowodził batalionem w 72 Tulskim Pułku Piechoty. W dalszej kolejności zarządzał transportem w Odeskim Okręgu Wojskowym. Uczestniczył w I wojnie światowej, początkowo na stanowisku dowódcy 1 Lejb-Grenadierskiego Jekaterinosławskiego Pułku. Od grudnia 1915 roku dowodził ruchem wojsk Odeskiego Okręgu Wojskowego. Od kwietnia 1916 roku w sztabach frontu północnego i zachodniego. W 1917 roku zgłasza się w Kijowie do II Korpusu Polskiego, służby jednak nie objął.

 

Do armii generała Denikina wstępuje w końcu 1918 roku. Początkowo zarządza transportem Ochotniczej Armii Krymsko-Azowskiejgenerała Aleksandra Borowskiego. Następnie od marca 1919 roku kieruje wojskową misją we Włoszech. Później po krótkim pobycie w Bułgarii przedostaje się do Polski.

 

Do Wojska Polskiego przyjęty 1 października 1921 roku w stopniu generała brygady za starszeństwem z 1 czerwca 1919 (w 1928 był zweryfikowany z lokatą 3). W latach 1922–1925 zastępca dowódcy Okręgu Korpusu Nr. V w Krakowie. Od 1926 roku na stanowisku komendanta Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia w Rembertowie W kwietniu 1930 roku przechodzi w stan spoczynku. Osiedlił się w Warszawie, gdzie zginął w Szpitalu Wolskim w czasie powstania warszawskiego.

Awanse

• podporucznik – 1893,
• porucznik – 1896,
• sztabskapitan – 1899,
• kapitan – 1901,
• podpułkownik – 1904,
• pułkownik – 1908,
• generał major – 1915,
• generał brygady – 1921 (WP)

Ordery i odznaczenia

• Order Świętego Stanisława III klasy – 1902
• Order Świętego Włodzimierza IV klasy – 1905
• Order Świętego Stanisława II klasy – 1906
• Order Świętej Anny II klasy – 1907
• Order Świętego Włodzimierza III klasy – 1911
• Miecze do Orderu Świętego Włodzimierza – 1916
• Kawaler Orderu Daniła I III klasy (Czarnogóra)
• Order Wschodzącego Słońca III klasy (Japonia)
• Krzyż Komandorski Orderu Gwiazdy Rumunii III klasy (Rumunia)
•                                     -------------------------------------------------------
• Na drugim podczas uroczystości otwarcia Domu Żołnierza w Krakowie, w 1925 roku.

[otton1]

Myśmy narzucili takie tempo z "D" a tu się jeszcze na "C" się objawił.

Co bardzo interesujące, z Armii Polskiej we Francji.

Edward de Castellaz 

ur. 18 września 1855, zm. 16 lutego 1923 w Warszawie 

– generał brygady Wojska Polskiego, formalny zastępca dowódcy Armii Polskiej we Francji gen. Józefa Hallera.

 

Edward de Castellaz urodził się 18 września 1855 roku w Skierniewicach. Uczył się w gimnazjum realnym w Łowiczu i Włocławku, a następnie w Korpusie Kadetów w Warszawie. Od 1876 roku zawodowy oficer wojsk rosyjskich. W latach 1877-1878 uczestniczył w wojnie rosyjsko-tureckiej. Walczył w bitwie pod Plewną. 1 lipca 1903 roku powierzono mu dowództwo 6 Pułku Strzelców w Kielcach. W 1904 roku na czele tego oddziału wyruszył na wojnę rosyjsko-japońską. 6 grudnia 1905 roku został mianowany generałem majorem. 31 grudnia 1906 roku został dowódcą 2 Brygady 9 Dywizji Piechoty. W kwietniu 1907 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Wyjechał do Francji i zamieszkał w Cannes.

Wiosną 1919 roku został inspektorem oddziałów zapasowych Armii gen. Hallera w Skierniewicach. Następnie został wyznaczony na stanowisko zastępcy Generalnego Inspektora Piechoty przy Naczelnym Wodzu. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w „stały stan spoczynku”, w stopniu generała podporucznika.

Był pierwszym prezesem (przewodniczącym zarządu) Związku Hallerczyków. Zmarł 16 lutego 1923 roku w Warszawie w wieku 67 lat. 20 lutego 1923, po uroczystym pogrzebie z honorami wojskowymi, któremu przewodniczył biskup polowy Stanisław Gall, został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Nad grobem przemawiał generał Józef Haller i podpułkownik Marian Dienstl-Dąbrowa)..

Awanse

• podporucznik - 1 maja 1877
• chorąży Gwardii - 4 marca 1878
• podporucznik - 30 sierpnia 1878
• porucznik - 30 sierpnia 1883
• sztabskapitan - 24 kwietnia 1888
• kapitan - 5 kwietnia 1892
• pułkownik - 6 grudnia 1897
• generał major - 6 grudnia 1905
• Na fotografiach generał de Castellaz wizytuje obóz wojsk polskich w La Mandria we Włoszech. Oddziały tam stacjonujące zostały zorganizowane głównie z jeńców, byłych żołnierzy armii austro-węgierskiej.

[Sedco Express]

Chyba nie było - na literę "C"

Jan Władysław Julian Chmurowicz

(ur. 31 grudnia 1887 w Przeworsku, zm. 5 listopada 1965 w Krakowie) – kapitan artylerii cesarskiej i królewskiej armii, generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Dzieciństwo i młodość

Urodził się 31 grudnia 1887 r. w Przeworsku, w rodzinie rzemieślniczo-kupieckiej z ojca Walentego i matki Karoliny z domu Mirkiewicz. Ochrzczony został w kościele parafialnym w Przeworsku, w styczniu 1888 r. przez ks. Stanisława Sypniewskiego, a rodzicami chrzestnymi byli: siostra matki Antonina Mirkiewicz i Franciszek Szarliński. Na chrzcie otrzymał trzy imiona: Jan Władysław Julian. W zachowanych dokumentach najczęściej używane jest jedno imię – Jan; w niektórych – Jan Władysław. Po ukończeniu nauki w szkole realnej w rodzinnym Przeworsku, w latach 1900 – 1908 uczęszczał najpierw do gimnazjum w Jarosławiu, a następnie do IV Gimnazjum Klasycznego w Krakowie, które zakończył zdaniem egzaminu maturalnego. Po ukończeniu gimnazjum i zdaniu w 1908 r. egzaminu dojrzałości studiował prawo w Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Od 1912 r. pracował jako urzędnik ruchu w dyrekcji kolei we Lwowie.

Służba w cesarskiej i królewskiej armii

W 1909 r. został powołany do odbycia jednorocznej służby w armii austriackiej, w czasie której ukończył szkołę oficerską. Po wybuchu I wojny światowej służył w armii austriackiej, w stopniu podporucznika, jako oficer wywiadowczy i pierwszy oficer baterii 45 pułku artylerii polowej. Do stopnia porucznika awansował w 1916 r. W listopadzie tego roku został dowódcą baterii w 56 pułku artylerii polowej. Przez cały okres wojny walczył na froncie włoskim. Do stopnia kapitana awansował w 1918 r.

Służba w Wojsku Polskim

W Wojsku Polskim od listopada 1918 r. pełnił służbę w komendzie placu Przemyśl jako oficer werbunkowy, następnie był dowódcą Powiatu Etapowego Przeworsk. W wojnie polsko-radzieckiej dowodził: dywizjonem w 1 pułku artylerii polowej Legionów (od 7 marca 1919) i 3 pułku artylerii ciężkiej (od 20 marca 1920). Do stopnia majora awansował w 1920 r. Po zakończeniu działań wojennych dowodził w zastępstwie III Brygadą Artylerii (od 6 lutego 1921). 27 kwietnia 1921 r. objął dowództwo 3 dywizjonu artylerii ciężkiej, a 17 listopada tego roku mianowany został zastępcą dowódcy 2 pułku artylerii ciężkiej w Chełmie. Później objął dowództwo tego pułku. Do stopnia podpułkownika awansował w 1922. 1 grudnia 1924 został mianowany pułkownikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 16. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[2]. W tym roku ukończył kurs dowódców pułków w Toruniu, w 1926 r. kurs unitarny dowódców pułków w Rembertowie, a w 1928 r. kurs wyższych dowódców artylerii w Warszawie.

4 kwietnia 1929 przeniesiony został do Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu, w którym objął stanowisko komendanta Szkoły Strzelania Artylerii. Od grudnia 1930 r. był dowódcą 7 Grupy Artylerii w Poznaniu. We wrześniu 1931 został drugim dowódcą piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach. 15 grudnia 1934 mianowany został dowódcą 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy. 19 sierpnia 1937 objął funkcję zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu.

W wojnie obronnej Polski 1939 r. był (od 9 IX) dowódcą obrony Przemyśla (jego adiutantem był kpt. Leon Parat^[3]). Wzięty do niewoli niemieckiej przebywał w siedmiu obozach jenieckich m.in. w Oflagu II C Woldenberg, gdzie był konspiracyjnym komendantem obozu. Po wyzwoleniu wrócił do kraju. W okresie powojennym pracował w spółdzielczości. Działał w zarządzie Towarzystwa Strzeleckiego „Bractwo Kurkowe” w Krakowie.

Odznaczony został m.in. Orderem Virtuti Militari 5 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi oraz odznaczeniami zagranicznymi.

Zmarł 5 listopada 1965 w Szpitalu Wojskowym w Krakowie, w wieku 77 lat. Został pochowany 9 listopada 1965 na Wojskowym Cmentarzu Rakowickim położonym przy ul. Prandoty, na VII miejscu kwatery nr 10 – wschód.

W pogrzebie uczestniczyli towarzysze broni, podkomendni i rzesze mieszkańców Krakowa. Przybyła też oficjalna delegacja z rodzinnego Przeworska. Orszak żałobny prowadził ks. bp Jan Pietraszko w asyście 50 księży. Po mszy św., odprawionej w kaplicy cmentarza Rakowieckiego, odprowadzono zwłoki do grobowca rodzinnego. Orkiestra wojskowa odegrała hejnał Wojska Polskiego. Nad grobem przemawiali: żołnierze z września 1939 r. – gen. bryg. Mieczysław Boruta-Spiechowicz, płk dypl. Wiktor Alojzy Jakubowski oraz prof. dr Tadeusz Kloska. Wbrew intencjom ówczesnych władz pogrzeb gen. bryg. Jana Chmurowicza przerodził się w manifestację patriotyczną i religijną.

Wykształcenie

• Uniwersytet Jagielloński w Krakowie
• listopad 1920 – styczeń 1921 – kurs dowódców pułków – Toruń
• kwiecień 1926 – czerwiec 1926 – kurs dowódców pułków – Rembertów
• styczeń 1928 – czerwiec 1928 – kurs wyższych dowódców artylerii – Warszawa

Awanse

W armii austriacko-węgierskiej

• chorąży – 1911
• podporucznik – 1914
• porucznik – 1916
• kapitan – 1918

W Wojsku Polskim

• major – 1920
• podpułkownik – 1922
• pułkownik – 1924
• generał brygady – 1936

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)^[4]
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz pierwszy w 1922)^[5]
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal za Długoletnią Służbę (srebrny i brązowy)
• Odznaka Honorowa „Orlęta”
• Odznaka Honorowa „Gwiazda Przemyśla”
• Order Orła Białego III klasy – Jugosławia
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej – Łotwa
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[6]

 

[Sedco Express]

Na "B" chyba też chyba nie było - Jan Babcewicz

[formoza58]

Jak już wspomniałem, nie unikniemy takich " odprysków" . Być może, kiedy  będziemy przy  np. " P ", wyłoni się nieoczekiwanie na ten przykład "B". I oby się wyłonił  ...

                                  --------------------------------------------------------------

Gen. bryg. Mieczysław Dąbkowski.

Studiował na Politechnice Lwowskiej. Działał w Organizacji Bojowej PPS, Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim. Od sierpnia 1914 do lipca 1917 roku w Legionach Polskich, organizator i dowódca Kompanii Saperów Legionów Polskich. Od września 1916 roku pełnił służbę w Komendzie Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym został internowany w Beniaminowie i w Niemczech.

W 1918 roku został przeniesiony z byłej Kompanii Saperów Nr 1 do Ministerstwa Spraw Wojskowych. Od października 1918 roku był szefem Zarządu Fortyfikacyjnego Warszawskiego Okręgu Generalnego. 19 stycznia 1919 roku został zatwierdzony na tym stanowisku przez Ministra Spraw Wojskowych. 15 maja 1919 roku Minister Spraw Wojskowych mianował go zastępcą Inspektora Inżynierii i Saperów. W sierpniu 1921 roku został szefem Departamentu V Inżynierii i Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Na początku lipca 1925 został zwolniony z dotychczasowego stanowiska i pozostawiony w dyspozycji ministra spraw wojskowych. 28 maja 1926 został mianowany dowódcą 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie. W międzyczasie (od 3 stycznia do 24 czerwca 1927 roku) był słuchaczem III Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 12 grudnia 1933 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy 7 Dywizji Piechoty z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego, a z dniem 30 kwietnia 1934 roku został przeniesiony w stan spoczynku.

W 1934 roku objął stanowisko dyrektora administracyjnego Polskiego Radia. Przed wyborami parlamentarnymi do Sejmu RP w 1935 został mianowany komisarzem wyborczym w okręgu wyborczym nr 2.

Przywrócony do służby w 1936 roku na stanowisko Inspektora Saperów Sztabu Głównego WP. W kampanii wrześniowej pełnił funkcję Dowódcy Saperów i Szefa Fortyfikacji Naczelnego Wodza. Po kampanii wrześniowej został internowany w Rumunii w obozie w Băile Herculane^[ i wydany Niemcom. Pozostał w niewoli niemieckiej do 1945 roku w oflagach Dörsten i Dössel. Po wojnie zamieszkał i zmarł we Francji. Jego symboliczny grób znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 109-3-1)^.

Awanse

• porucznik – 9 października 1914
• kapitan – 5 marca 1915
• pułkownik – ze starszeństwem od 1 czerwca 1919
• generał brygady – 15 sierpnia 1924

Ordery i odznaczenia[

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (8 listopada 1930)
• Krzyż Niepodległości z Mieczami (20 stycznia 1931)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz pierwszy w 1921)
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Komandor Orderu Legii Honorowej (Francja)^[
• Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja, 1928)^[
• Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja, 1921)

Opinie

• „Duża kultura umysłowa, wielka schludność myśli i zdolności a zrównoważony. Przezwyciężył początkową chwiejność i niepewność jaką miał zacząwszy dowodzenie. Z jednej strony nie dowierzał sobie, z drugiej niewolniczo trzymał się metod francuskich, które poznał na kursie dla wyższych dców. Dzisiaj urealnił się dowodząc, nabrał pewności siebie i poczucia autorytetu. Jest to na wypadek wojny bardzo pożyteczny wyższy dca, do którego można mieć zaufanie”. 1931 Inspektor Armii /-/ gen. dyw. Edward Rydz Śmigły
• „Umysł metodyczny, uporządkowany, temperament spokojny raczej ostrożny, chce działać pewnie stale rozwija się i nabiera zaufania do siebie. Zdolny do intensywnej pracy umysłowej”. 24–28 marca 1931 Inspektor Armii /-/ gen. dyw. Edward Rydz Śmigły.
• Pierwsze zdjęcie przestawia przyszłego generała podczas służby w Legionach. drugie w WP.

 

 

[formoza58]

Gen. bryg. Józef Daniec.

Urodził się w rodzinie Mateusza i Anny z Jasińskich. Po ukończeniu gimnazjum w rodzinnej Bochni podjął studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego, które ukończył w 1910. Po ukończeniu studiów rozpoczął praktykę adwokacką.

W latach 1912–1914 był członkiem Związku Strzeleckiego w Rzeszowie, w ramach którego ukończył kurs oficerski. Od sierpnia 1914 w Legionach Polskich. Początkowo pełnił służbę w 2 pułku piechoty, następnie w artylerii II Brygady, a w końcu w Audytoriacie Legionów Polskich na stanowisku szefa Sądu Polowego Komendy Legionów. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, został zwolniony z wojska.

24 stycznia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego. W stopniu majora został pierwszym szefem Sądu Wojskowego przy Dowództwie Okręgu Generalnego w Warszawie, od 8 listopada 1921 działającego jako Wojskowy Sąd Okręgowy Nr I w Warszawie^[1]. Stanowisko pełnił do 12 sierpnia 1924.

31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923, a 12 sierpnia 1924 mianował sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie.

22 maja 1926 Marszałek Sejmu Maciej Rataj, w zastępstwie Prezydenta RP, zwolnił go ze stanowiska sędziego Najwyższego Sądu Wojskowego i mianował Naczelnym Prokuratorem Wojskowym. Równocześnie Minister Spraw Wojskowych, marszałek Polski Józef Piłsudskimianował go szefem Departamentu IX Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1928 był inicjatorem powołania „Wojskowego Przeglądu Prawniczego”. Z dniem 31 grudnia 1932 został zwolniony ze stanowiska szefa Departamentu Sprawiedliwości MSWojsk. i Naczelnego Prokuratora Wojskowego, a z dniem 31 marca 1933 został przeniesiony w stan spoczynku.

W 1939 przedostał się na Węgry, gdzie był internowany. Po wojnie osiedlił się we Francji. Zmarł 21 stycznia 1958 w Le Luc w Prowansji. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym przy ul. Orackiej w Bochni (sektor XIV-4-1).

Awanse

• porucznik audytor – 13 listopada 1914
• kapitan audytor – 26 listopada 1916
• major Korpusu Sądowego – 1919
• pułkownik Korpusu Sądowego –
• generał brygady – 31 marca 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 6. lokatą w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Niepodległości (27 czerwca 1938)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

[Sedco Express]

Karol Durski-Trzaska - zdjęcie z rodziną ok. 1905 r.

[formoza58]

Gen. dyw. Eugeniusz Dąbrowiecki.

Był synem urzędnika państwowego. Ukończył cztery klasy niższej szkoły realnej w Tarnowie i Lwowie, a następnie prestiżową Wyższą Szkołę Realną w Hranicach (ówcześnie Maehrisch-Weisskirchen), do której uczęszczali także arcyksiążęta austriaccy (absolwentem szkoły był między innymi Józef Haller). Żonaty. Miał córkę.

18 sierpnia 1883 rozpoczął służbę w 57 Galicyjskim Regimencie Piechoty w Tarnowie. Przez trzy lata był adiutantem batalionu, a przez kolejne cztery lata adiutantem pułku. W międzyczasie ukończył Terezjańską Akademię Wojskową (Theresianische Militarakademie) w Wiener Neustadt i awansował na porucznika. 1 lipca 1893 przeniesiony został do Żandarmerii. W następnym roku po ukończeniu kursu dla oficerów żandarmerii przydzielony został do 5 Krajowej Komendy Żandarmerii dla Galicji z siedzibą we Lwowie. Na terenie Galicji dowodził kolejno: Oddziałem Żandarmerii Nr 16 w Stryju, Oddziałem Żandarmerii Nr 3 w Rzeszowie i Oddziałem Żandarmerii Nr 2 w Krakowie oraz awansował na rotmistrza II i I klasy, i majora. 1 lutego 1911 wyznaczony został na komendanta Krajowego Żandarmerii Nr 14 dla Karyntii z siedzibą dowództwa w Klagenfurci. W 1914 z chwilą rozpoczęcia I wojny światowej wyróżnił się zabezpieczając mobilizacyjne rozwinięcie 4 Armii. We wrześniu 1915 przeniesiony został do Generalnego Gubernatorstwa i wyznaczony na stanowisko komendanta obwodowego austro-węgierskich władz okupacyjnych w Końskich. Po dwóch miesiącach skierowany został do Włodzimierza Wołyńskiego, na ówczesnym obszarze operacyjnym wojsk, z zadaniem kierowania tamtejszą komendą obwodową władz okupacyjnych. W czerwcu 1917 powrócił do Generalnego Gubernatorstwa, na stanowisko komendanta obwodowego w Radomsku.

2 listopada 1918 w Radomsku objął dowództwo nad organizującymi się polskimi oddziałami wojskowymi. 27 listopada tego roku został oficjalnie przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany dowódcą straży bezpieczeństwa w obrębie Okręgu Generalnego Krakowskiego. 20 maja 1919 przeniesiony został do Warszawy na stanowisko kierownika Organizacji Żandarmerii. Obowiązki dowódcy Żandarmerii Krajowej w Krakowie przekazał swemu młodszemu koledze płk Emilowi Tintz. Stając na czele Kierownictwa Organizacji Żandarmerii miał do wykonania cztery podstawowe zadania:

1. przekazanie Policji Państwowej spraw prowadzonych przez Żandarmerię Krajową wobec osób cywilnych,
2. wydzielenie i przekazanie Policji Państwowej żandarmów chętnych do służby w jej szeregach, w charakterze funkcjonariuszy (oficerom i podoficerom pozostawiono wolny wybór służby),
3. zreorganizowanie pododdziałów Żandarmerii i dostosowanie ich dyslokacji do rozmieszczenia oddziałów innych broni i służb,
4. opracowanie nowych regulaminów i instrukcji w związku z ograniczeniem kompetencji Żandarmerii wyłącznie do osób wojskowych.

Od 21 września tego roku obowiązki kierownika Organizacji Żandarmerii łączył z funkcją Inspektora Żandarmerii Wojskowej – głównego referenta we wszystkich sprawach policyjno-wojskowych, podporządkowanego bezpośrednio II wiceministrowi spraw wojskowych. W marcu 1920, po likwidacji Inspektoratu Żandarmerii i Kierownictwa Organizacji Żandarmerii, stanął na czele Dowództwa Żandarmerii Wojskowej w Warszawie. Jego zastępcą został płk Władysław Jaxa-Rożen.

W wydaniu z 27 września 1919 czasopisma „Myśl Niepodległa” ukazał się nie podpisany artykuł, którego autor dokonał krytyki przyjmowania do Wojska Polskiego byłych funkcjonariuszy (austriackiego) państwa policyjnego określonych jako antyki kajzerlikowskie(opisani zostali m. in. gen. Eugeniusz Dąbrowiecki, płk Emil Tintz, rtm Hugon Babel von Fronsberg, rtm Zygmunt Manowarda); Eugeniuszowi Dąbrowieckiemu zarzucono, że w czasie I wojny światowej zajmował wrogą lub nieprzychylną postawę wobec działalności niepodległościowej. Opisani w artykule oficerowie wytoczyli „Myśli Niepodległej” procesy sądowe na przełomie 1919/1920. W tej sprawie Oficerski Trybunał Orzekający wszczął dochodzenie i prowadził je do 26 listopada 1920, kiedy to uwolnił generała od stawianych mu zarzutów.

Z dniem 1 kwietnia 1921 przeniesiony został w stały stan spoczynku z prawem noszenia munduru.

26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji po uprzednim sklasyfikowaniu przez Komisję Weryfikacyjną do przeniesienia w stan spoczynku i przyznaniu mu tego stopnia w myśl Ustawy Sejmowej z dnia 2 sierpnia 1919 r. o ustaleniu starszeństwa i nadaniu stopni oficerskich. Mieszkał w Krakowie. Tam zmarł i pochowany został na cmentarzu Rakowickim.

Awanse

• podporucznik (Leutnant) – 1883
• porucznik (Oberleutnant) – 1888
• rotmistrz (Rittmeister II kl.) -
• rotmistrz (Rittmeister I kl.) - 1896
• major (Major) – 1907
• podpułkownik (Oberstleutnant) – 1 maja 1911
• pułkownik (Oberst) – 1 maja 1914
• tytularny generał brygady (titular Generalmajor) – 1 lutego 1918^[7]
• rzeczywisty generał brygady (wirklich Generalmajor) – 11 listopada 1918 ze starszeństwem z 1 listopada 1918, do Wojska Polskiego przyjęty w stopniu generała podporucznika, a następnie zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
• tytularny generał dywizji - 26 października 1923

Edytowane 29 Październik 2020 przez formoza58

[otton1]

Jak już wstawiamy opinie to takowe o gen.Bończy - Uzdowskim:

Opinie

• Opinia sporządzona przez Juliusza Rómmla prawdopodobnie w marcu lub kwietniu 1945 w oflagu VII A Murnau – „Jednostka bez wartości. Nie posiada żadnych zalet dowódczych. W roku 1939 „odłączył się” od swojej 28 dywizji i znalazł się w Warszawie, skąd potem był przeze mnie odesłany do Modlina – gdzie jednak niczym nie dowodził. Do wojska nie nadaje się. Nie nadaje się.”
• Zapis z 22 maja 1939 w prywatnych notatkach Stefana Roweckiego – „(...) dowodzi ponad 10 lat dywizją, z czego już pięć lat niczym się już nie zajmuje poza polowaniem, piciem i grą w karty. Podobno kiedyś był niezłym dowódcą liniowo-bojowym. Obecnie nerwus, przykry dla otoczenia, widać, że czas mu na emeryturę. Szkoda, żeby jakie miejsce w wojsku zabierał.”

[otton1]

5 godzin temu, Sedco Express napisał:

Karol Durski-Trzaska - zdjęcie z rodziną ok. 1905 r.

A teraz generał tylko z synami; Karolem i Antonim.

Pierwsze zdjęcie; przed 1918 rokiem

drugie zdjęcie; po 1918 roku

[Sedco Express]

39 minut temu, otton1 napisał:

Jak już wstawiamy opinie to takowe o gen.Bończy - Uzdowskim:

Opinie

• Opinia sporządzona przez Juliusza Rómmla prawdopodobnie w marcu lub kwietniu 1945 w oflagu VII A Murnau – „Jednostka bez wartości. Nie posiada żadnych zalet dowódczych. W roku 1939 „odłączył się” od swojej 28 dywizji i znalazł się w Warszawie, skąd potem był przeze mnie odesłany do Modlina – gdzie jednak niczym nie dowodził. Do wojska nie nadaje się. Nie nadaje się.”
• Zapis z 22 maja 1939 w prywatnych notatkach Stefana Roweckiego – „(...) dowodzi ponad 10 lat dywizją, z czego już pięć lat niczym się już nie zajmuje poza polowaniem, piciem i grą w karty. Podobno kiedyś był niezłym dowódcą liniowo-bojowym. Obecnie nerwus, przykry dla otoczenia, widać, że czas mu na emeryturę. Szkoda, żeby jakie miejsce w wojsku zabierał.”

Maj 1935 r. gen. Bończa na polowaniu.

[otton1]

2 minuty temu, Sedco Express napisał:

Maj 1935 r. gen. Bończa na polowaniu.

Prima zdjęcie. Mógł sobie założyć kapelusik tyrolski z kitką a nie szargać czapki generalskiej.

[otton1]

Romuald Dąbrowski herbu Jelita 

ur. 25 października 1874 w Liteni, zm. w grudniu 1939 

– generał brygady Wojska Polskiego

•  

W 1894 roku zakończył naukę w Korpusie Kadetów w Budapeszcie i rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. Jego oddziałem macierzystym był węgierski pułk piechoty Nr 44 w Budapeszcie. W 1899 roku był adiutantem pułku. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. W 1914 roku był komendantem oddziału karabinów maszynowych. I wojnę światową rozpoczął w stopniu kapitana, dowodząc kompanią karabinów maszynowych. W czasie służby awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów piechoty: kadeta–zastępcy oficera (1 września 1894 roku), podporucznika (1 listopada 1895 roku), porucznika (1 listopada 1899 roku), kapitana (1 listopada 1909 roku) i majora (1 sierpnia 1916 roku). Wojnę zakończył w stopniu podpułkownika dowodząc pułkiem piechoty.

1 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika, ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1918. W maju 1919 objął dowództwo II batalionu w 15 pułku piechoty „Wilków”. W październiku tego roku dowodził Podgrupą „Słucz” w składzie 4 Dywizji Piechoty Frontu Wołyńskiego. Walczył w rejonie Olewska. 2 grudnia 1919 objął dowództwo 15 pułku piechoty „Wilków” i sprawował je do 19 stycznia 1920. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Poznań”. Od 24 sierpnia tego roku dowodził XXXV Brygadą Piechoty. 19 listopada objął dowództwo XXXVI Brygady Piechoty, a od 1 marca 1921 roku ponownie dowodził XXXV BP.

Jesienią 1921, w wyniku przejścia wojska na stopę pokojową, dowództwo XXXV BP zostało przeformowane w dowództwo piechoty dywizyjnej 18 DP, a płk Dąbrowski mianowany został dowódcą piechoty dywizyjnej 18 DP. Przejściowo pełnił obowiązki dowódcy tej wielkiej jednostki. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 30. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 71 pułk piechoty. Następnie pozostawał oficerem nadetatowym 33 pułku piechoty w Łomży. 8 grudnia 1922 roku przeniesiony został do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu. Z dniem 1 grudnia 1923 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 28 Dywizji Piechoty w Warszawie. W 1926, po zamachu majowym objął dowództwo tej dywizji. 3 stycznia 1927 roku odkomenderowany został do Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie, w charakterze słuchacza III Kursu.

16 marca 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 4. lokatą w korpusie generałów. Następnego dnia został zwolniony ze stanowiska dowódcy 28 DP w Warszawie i mianowany dowódcą Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi.

24 czerwca 1927 roku zakończył naukę w CWSW i 9 lipca tego roku objął obowiązki dowódcy OK IV. 15 lipca 1927 roku został zwolniony z tego stanowiska i z dniem 30 września 1927 roku przeniesiony w stan spoczynku. Do wybuchu II wojny światowej mieszkał w Stanisławowie.

Po agresji ZSRR aresztowany. Zmarł wskutek uduszenia w zamkniętym wagonie kolejowym, w drodze na Syberię. Figuruje na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Żonaty z Elżbietą (Elizabeth) z Broulików, córką tenora opery wiedeńskiej Franciszka Brolika i Leopoldyny von Schweda. Synem tej pary był Franciszek Dąbrowski, zastępca komendanta Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte. 

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – 17 maja 1921 roku
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Wojskowej
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy po raz drugi
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami
• Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce
• Krzyż Wojskowy Karola
• Brązowy Jubileuszowy Medal Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

[otton1]

Generał Romuald Dąbrowski.

[formoza58]

Otton, pomóż... Wieniawę teraz? 

[formoza58]

Gen. bryg. Franciszek Dindorf Ankowicz

Syn Józefa i Barbary z d. Rydel. Ukończył gimnazjum realne we Lwowie i zdał w 1907 maturę. Studiował na Politechnice Lwowskiej, gdzie ukończył Wydział Budowy Maszyn w 1914. Od sierpnia 1910 do sierpnia 1911 odbył roczną służbę wojskową w armii austriackiej, gdzie w 5. i 3. pułku obrony krajowej ukończył szkołę oficerską. Czynnie działał od 1910 roku w organizacji Armia Polska i Drużynach Strzeleckich od 1911 do 1 sierpnia 1914, gdzie dowodził m.in. szkołą podchorążych.

Po wybuchu wojny zmobilizowany do armii austriackiej walczył od 1 sierpnia 1914 do 23 marca 1915 na froncie jako dowódca plutonu w 19 pułku obrony krajowej. Od 23 marca 1915 do 6 czerwca 1918 w niewoli rosyjskiej i internowany na Syberii. Na Syberiiuczestniczył w formowaniu 5 Dywizji Strzelców Polskich, w której dowodził kompanią i batalionem w 1 pułku strzelców od czerwca 1918 do stycznia 1920^[3]. Ranny w walkach. Po kapitulacji dywizji przedostał się do Harbinu, gdzie od 2 lutego 1920 był dowódcą Legii Oficerskiej.

W lipcu 1920 powrócił do kraju. W wojnie polsko-bolszewickiej i po jej zakończeniu dowodził 1 Syberyjskim pułkiem piechoty w okresie od lipca 1920 do 1 kwietnia 1927. Był autorem publikacji pt. Zarys historji wojennej 82-go syberyjskiego pułku piechoty z 1929. Ukończył kurs dowódców pułków w Rembertowie (listopad 1921 – luty 1922) oraz kurs w Centralnej Szkole Strzelania w Toruniu (maj 1925)^[2]. Zweryfikowany po wojnie w stopniu ppłk., a od 1924 płk. Od 1927 do 1933 dowódca piechoty dywizyjnej w 30 Dywizji Piechoty w Kobryniu. Od 10 listopada 1932 do 10 sierpnia 1933 był słuchaczem VII kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych. Od listopada 1935 dowódca 10 Dywizji Piechoty w Łodzi.

Do końca lat 30. był wiceprezesem zarządu głównego Związku Sybiraków oraz komendantem koła żołnierzy 5 Syberyjskiej Dywizji.

Na czele 10 DP walczył we wrześniu 1939, obejmując wkrótce dowództwo Grupy Operacyjnejnoszącej jego imię. Skapitulował 27 września na Lubelszczyźnie przed Niemcami. W niewoli niemieckiej przebywał w Oflagu Murnau VIIA do końca wojny. Po wyzwoleniu służył przejściowo w 2 Korpusie.

Po zakończeniu wojny osiedlił się w Londynie. Utrzymywał się z pracy jako kreślarz.

Zmarł w Londynie. Jego prochy zostały pochowane na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera II B 30-5-1).

Awanse

• porucznik – 1918
• kapitan – 1918
• major – 1919
• podpułkownik – 1922
• pułkownik – 1924
• generał brygady – 19 marca 1938^[2]

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari nr 16
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3747 (1921)
• Krzyż Niepodległości (7 lipca 1931)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
• Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)
• Medal międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”
•                   -------------------------------------------------------
• Na pierwszym zdjęciu jako pułkownik, na drugim jako generał brygady. Trzecie przedstawia jego grób na warszawskich Powązkach Wojskowych.

[formoza58]

No i  dylemat jest z Orlicz Dreszerem. Teraz czy przy " " O"?