otton1

Nie ma sprawy, wtręty mogą być byle nie za często. To taki przerywnik w literowej wyliczance.

Oj, Kolego formoza58 - nie tak szybko. Jeszcze znajdą się generałowie na "D", nie licząc Dowbora (o którym pisał kol.Koloman). Więc kontynuuję: Juliusz Alfred Drapella ur. 3 listopada 1886[a] w Wieprzu, w pow. żywieckim, zm. 25 października 1946 w Nicei – generał brygady Wojska Polskiego. Juliusz Alfred Drapella urodził się 3 listopada 1886 w Wieprzu, w rodzinie Ludwika (1852–1935) i Marii z Mierowskich. W 1906 ukończył siedmioklasową szkołę realną z maturą w Kromieryżu i rozpoczął studia w Wyższej Szkole Technicznej w Wiedniu. W 1908 przeniósł się do cesarskiej i królewskiej Akademii Handlowej w Wiedniu (niem k. und k. Exportakademie). W okresie od 1 października 1907 do 30 października 1908 odbył obowiązkową jednoroczną służbę wojskową w armii Austro-Węgier. Studia handlowe ukończył w Wiedniu. W latach 1910–1914 był członkiem „Sokoła” w Żywcu. Na stopień kadeta został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1911 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty, a jego oddziałem macierzystym był pułk piechoty nr 56 w Krakowie. W 1913 został przemianowany z kadeta na chorążego z zachowaniem starszeństwa. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach, a w latach 1914–1918 walczył na frontach I wojny światowej. Jego oddziałem macierzystym nadal był pułk piechoty nr 56. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1915 w korpusie oficerów rezerwy piechoty. W 1915 otrzymał najwyższe pochwalne uznanie za waleczność. W Wojsku Polskim od 8 listopada 1918. Podczas wojny polsko-bolszewickiej pełnił funkcje m.in. dowódcy batalionu zapasowego w Żywcu, szefa sztabu Grupy generała Aleksandrowicza i generała Krajowskiego, zastępcy szefa sztabu i szefa Oddziału Operacyjnego Sztabu 4 Dywizji Piechoty oraz szefa sztabu 18 Dywizji Piechoty (26 września 1920 – 30 czerwca 1921). 20 listopada 1922 mianowany został zastępcą szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. Z dniem 1 kwietnia 1923 przeniesiony został w stan nieczynny na okres 6 miesięcy bez prawa do poborów. W latach 1923–1924 był słuchaczem Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 15 października 1924, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie na stanowisko szefa Oddziału Ogólnego. 2 listopada tego roku przeniesiony został na identyczne stanowisko w Sztabie Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. 1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na pułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 46. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 14 stycznia 1925 został przeniesiony z DOK VI we Lwowie do Inspektoratu Armii Nr IV w Krakowie na stanowisko I referenta. 15 października 1925 został przeniesiony do 73 pułku piechoty w Katowicach na stanowisko dowódcy pułku. 31 marca 1927 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 27 Dywizji Piechoty w Kowlu. 29 października 1932 został mianowany dowódcą 27 Dywizji Piechoty. 17 grudnia 1933 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 2. lokatą w korpusie generałów. Obowiązki na stanowisku dowódcy dywizji pełnił do września 1939. W kampanii wrześniowej 1939 dowodził 27 Dywizją Piechoty w składzie Armii „Pomorze”, a od 6 do 11 września także Grupą Operacyjną własnego imienia. 20 września został ciężko ranny w bitwie nad Bzurą. Przedostał się do Modlina, skąd został wzięty do niewoli niemieckiej po kapitulacji twierdzy. Przebywał w Oflagu VII A Murnau. Po uwolnieniu w 1945 osiadł we Francji. Zamierzał powrócić do Polski. Zmarł na serce 25 października 1946 w Nicei. Został pochowany na miejscowym cmentarzu Caucade. podporucznik – 1914, porucznik – 1915, kapitan – 1920, major – 1920, podpułkownik – 1922, pułkownik – 1924, generał brygady – 1934. Odznaczenia Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (30 czerwca 1921) Krzyż Walecznych (trzykrotnie, 1922) Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Zasługi Wojskowej III kl. z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry) Srebrny Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry) Brązowy Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry) Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry)

Też powinien poczekać na literę "W".

Generał Romuald Dąbrowski.

Romuald Dąbrowski herbu Jelita ur. 25 października 1874 w Liteni, zm. w grudniu 1939 – generał brygady Wojska Polskiego W 1894 roku zakończył naukę w Korpusie Kadetów w Budapeszcie i rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. Jego oddziałem macierzystym był węgierski pułk piechoty Nr 44 w Budapeszcie. W 1899 roku był adiutantem pułku. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. W 1914 roku był komendantem oddziału karabinów maszynowych. I wojnę światową rozpoczął w stopniu kapitana, dowodząc kompanią karabinów maszynowych. W czasie służby awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów piechoty: kadeta–zastępcy oficera (1 września 1894 roku), podporucznika (1 listopada 1895 roku), porucznika (1 listopada 1899 roku), kapitana (1 listopada 1909 roku) i majora (1 sierpnia 1916 roku). Wojnę zakończył w stopniu podpułkownika dowodząc pułkiem piechoty. 1 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika, ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1918. W maju 1919 objął dowództwo II batalionu w 15 pułku piechoty „Wilków”. W październiku tego roku dowodził Podgrupą „Słucz” w składzie 4 Dywizji Piechoty Frontu Wołyńskiego. Walczył w rejonie Olewska. 2 grudnia 1919 objął dowództwo 15 pułku piechoty „Wilków” i sprawował je do 19 stycznia 1920. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Poznań”. Od 24 sierpnia tego roku dowodził XXXV Brygadą Piechoty. 19 listopada objął dowództwo XXXVI Brygady Piechoty, a od 1 marca 1921 roku ponownie dowodził XXXV BP. Jesienią 1921, w wyniku przejścia wojska na stopę pokojową, dowództwo XXXV BP zostało przeformowane w dowództwo piechoty dywizyjnej 18 DP, a płk Dąbrowski mianowany został dowódcą piechoty dywizyjnej 18 DP. Przejściowo pełnił obowiązki dowódcy tej wielkiej jednostki. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 30. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 71 pułk piechoty. Następnie pozostawał oficerem nadetatowym 33 pułku piechoty w Łomży. 8 grudnia 1922 roku przeniesiony został do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu. Z dniem 1 grudnia 1923 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 28 Dywizji Piechoty w Warszawie. W 1926, po zamachu majowym objął dowództwo tej dywizji. 3 stycznia 1927 roku odkomenderowany został do Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie, w charakterze słuchacza III Kursu. 16 marca 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 4. lokatą w korpusie generałów. Następnego dnia został zwolniony ze stanowiska dowódcy 28 DP w Warszawie i mianowany dowódcą Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi. 24 czerwca 1927 roku zakończył naukę w CWSW i 9 lipca tego roku objął obowiązki dowódcy OK IV. 15 lipca 1927 roku został zwolniony z tego stanowiska i z dniem 30 września 1927 roku przeniesiony w stan spoczynku. Do wybuchu II wojny światowej mieszkał w Stanisławowie. Po agresji ZSRR aresztowany. Zmarł wskutek uduszenia w zamkniętym wagonie kolejowym, w drodze na Syberię. Figuruje na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni. Żonaty z Elżbietą (Elizabeth) z Broulików, córką tenora opery wiedeńskiej Franciszka Brolika i Leopoldyny von Schweda. Synem tej pary był Franciszek Dąbrowski, zastępca komendanta Wojskowej Składnicy Tranzytowej na Westerplatte. Ordery i odznaczenia Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – 17 maja 1921 roku Krzyż Walecznych – czterokrotnie Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy” Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Zasługi Wojskowej Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy po raz drugi Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce Krzyż Wojskowy Karola Brązowy Jubileuszowy Medal Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Prima zdjęcie. Mógł sobie założyć kapelusik tyrolski z kitką a nie szargać czapki generalskiej.

A teraz generał tylko z synami; Karolem i Antonim. Pierwsze zdjęcie; przed 1918 rokiem drugie zdjęcie; po 1918 roku

Jak już wstawiamy opinie to takowe o gen.Bończy - Uzdowskim: Opinie Opinia sporządzona przez Juliusza Rómmla prawdopodobnie w marcu lub kwietniu 1945 w oflagu VII A Murnau – „Jednostka bez wartości. Nie posiada żadnych zalet dowódczych. W roku 1939 „odłączył się” od swojej 28 dywizji i znalazł się w Warszawie, skąd potem był przeze mnie odesłany do Modlina – gdzie jednak niczym nie dowodził. Do wojska nie nadaje się. Nie nadaje się.” Zapis z 22 maja 1939 w prywatnych notatkach Stefana Roweckiego – „(...) dowodzi ponad 10 lat dywizją, z czego już pięć lat niczym się już nie zajmuje poza polowaniem, piciem i grą w karty. Podobno kiedyś był niezłym dowódcą liniowo-bojowym. Obecnie nerwus, przykry dla otoczenia, widać, że czas mu na emeryturę. Szkoda, żeby jakie miejsce w wojsku zabierał.”

Oj, kolego Koloman, marudny jesteś - tu kolega-forumowicz stara się zabłysnąć iloscią opublikowanych zdjęć nie bacząc na powtórki czy popularność zdjęcia a Ty masz za złe. Nikomu korona z głowy nie spadnie jak jakieś zdjęcie obejrzy piąty czy dziesiąty raz!!!!!

Myśmy narzucili takie tempo z "D" a tu się jeszcze na "C" się objawił. Co bardzo interesujące, z Armii Polskiej we Francji. Edward de Castellaz ur. 18 września 1855, zm. 16 lutego 1923 w Warszawie – generał brygady Wojska Polskiego, formalny zastępca dowódcy Armii Polskiej we Francji gen. Józefa Hallera. Edward de Castellaz urodził się 18 września 1855 roku w Skierniewicach. Uczył się w gimnazjum realnym w Łowiczu i Włocławku, a następnie w Korpusie Kadetów w Warszawie. Od 1876 roku zawodowy oficer wojsk rosyjskich. W latach 1877-1878 uczestniczył w wojnie rosyjsko-tureckiej. Walczył w bitwie pod Plewną. 1 lipca 1903 roku powierzono mu dowództwo 6 Pułku Strzelców w Kielcach. W 1904 roku na czele tego oddziału wyruszył na wojnę rosyjsko-japońską. 6 grudnia 1905 roku został mianowany generałem majorem. 31 grudnia 1906 roku został dowódcą 2 Brygady 9 Dywizji Piechoty. W kwietniu 1907 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Wyjechał do Francji i zamieszkał w Cannes. Wiosną 1919 roku został inspektorem oddziałów zapasowych Armii gen. Hallera w Skierniewicach. Następnie został wyznaczony na stanowisko zastępcy Generalnego Inspektora Piechoty przy Naczelnym Wodzu. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w „stały stan spoczynku”, w stopniu generała podporucznika. Był pierwszym prezesem (przewodniczącym zarządu) Związku Hallerczyków. Zmarł 16 lutego 1923 roku w Warszawie w wieku 67 lat. 20 lutego 1923, po uroczystym pogrzebie z honorami wojskowymi, któremu przewodniczył biskup polowy Stanisław Gall, został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Nad grobem przemawiał generał Józef Haller i podpułkownik Marian Dienstl-Dąbrowa).. Awanse podporucznik - 1 maja 1877 chorąży Gwardii - 4 marca 1878 podporucznik - 30 sierpnia 1878 porucznik - 30 sierpnia 1883 sztabskapitan - 24 kwietnia 1888 kapitan - 5 kwietnia 1892 pułkownik - 6 grudnia 1897 generał major - 6 grudnia 1905 Na fotografiach generał de Castellaz wizytuje obóz wojsk polskich w La Mandria we Włoszech. Oddziały tam stacjonujące zostały zorganizowane głównie z jeńców, byłych żołnierzy armii austro-węgierskiej.

Ponieważ zaczęliśmy literę "D" od generałów broni to Tobie kol.formoza58 pozostawiam biografię znakomitego generała broni, który nie otrzymał za życia ani jednego polskiego odznaczenia państwowego!!!!!!!! Pamiętliwy był marszałek, oj pamiętliwy. Choć Durskiemu mimo iż był jego zwierzchnikiem w Legionach przeszło jakoś bokiem.

To zaczynamy literę "D". Karol Durski vonTrzasko ur. 6 września 1849 w Spasie, zm. 15 sierpnia 1935 w Wadowicach – Feldmarschalleutnant cesarskiej i królewskiej Armii, generał broni Wojska Polskiego. W latach 1864–1868 słuchacz Wojskowej Wyższej Szkoły Realnej w Hranicach (niem. Mährisch Weißkirchen). Od 1 października 1868 służył w cesarskiej i królewskiej Armii. W 1893 został przeniesiony do pułku artylerii dywizyjnej nr 8 w Radgersburgu. W 1895 został przeniesiony do pułku artylerii dywizyjnej Nr 32 we Lwowie. W 1899 został przeniesiony do pułku artylerii dywizyjnej Nr 28 w Przemyślu na stanowisko komendanta pułku. W kwietniu 1904 został przeniesiony do pułku artylerii korpuśnej Nr 11 we Lwowie na stanowisko komendanta pułku. 9 listopada 1907 awansował na generała majora ze starszeństwem z 1 listopada 1907 i został mianowany komendantem 6 Brygady Artylerii w Koszycach. 30 września 1908 przeszedł na emeryturę w stopniu generała majora. 16 maja 1912 został mianowany tytularnym marszałkiem polnym porucznikiem (Feldmarschalleutnant) . W chwili wybuchu I wojny światowej powołany został do służby czynnej. Od 23 września 1914 do grudnia 1915 był komendantem Legionów Polskich z ramienia Austrii. 24 grudnia 1915 został mianowany rzeczywistym marszałkiem polnym porucznikiem. 16 marca 1916 został ponownie przeniesiony w stan spoczynku. Od marca 1919 służył w Wojsku Polskim. Do 20 września 1920 dowodził Okręgiem Generalnym „Warszawa”. Był także członkiem Rady Wojennej. Z dniem 1 października 1920 Minister Spraw Wojskowych powierzył mu synekurę, w postaci urzędu Inspektora Instytucji Oficerskich. 21 grudnia 1920 został mianowany przewodniczącym Ogólnej Komisji Weryfikacyjnej. Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała broni. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała broni. Mieszkał w Gniewie i Wadowicach. Zmarł 15 sierpnia 1935 w Szpitalu powszechnym w Wadowicach. Awanse podporucznik (Leutnant) – 1868 porucznik (Oberleutnant) – 1875 kapitan (Hauptmann II kl.) – 1883 kapitan (Hauptmann I kl.) – 1887 major – 1 stycznia 1894 podpułkownik (Oberstleutnant) – 1 maja 1898 pułkownik (Oberst) – 1 listopada 1901 Odznaczenia Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari, Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1922), Krzyż Walecznych (dwukrotnie), Złoty Krzyż Zasługi (1928), Krzyż Kawalerski Orderu Leopolda z Dekoracją Wojenną (1914, Austria), Order Korony Żelaznej III klasy (Austria), Krzyż Zasługi Wojskowej (Austria), Medal Wojenny (Austria), Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (Austria), Krzyż Jubileuszowy (Austria), Krzyż Żelazny II klasy (1915, Prusy).

No a teraz braciszek Feliksa. Ale ten to już faktyczny generał WP. Paweł Piotr Kajetan Cyrus-Sobolewski ur. 29 czerwca 1863 w Osieczanach, zm. 8 października 1930 w Mikulicach – generał major cesarskiej i królewskiej armii, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego. Był synem Marcelego, właściciela ziemskiego, i Konstancji z Dąmbskich. Jego starszy brat Feliks był także generałem majorem c.k. armii. W latach 1881–1884 był słuchaczem oddziału artyleryjskiego Wojskowej Akademii Technicznej w Wiedniu. 18 sierpnia 1884 w stopniu podporucznika rozpoczął służbę czynną w artylerii. Do roku 1888 był oficerem baterii w 21 dywizjonie artylerii we Lwowie, a następnie oficerem w 11 pułku artylerii korpuśnej. W 1891 przeniesiony został do 3 dywizjonu artylerii w Jarosławiu. W latach 1892–1893 był słuchaczem Wyższego Kursu Artylerii. W 1897 powrócił do 11 pułku artylerii korpuśnej, w którym między innymi dowodził parkiem amunicyjnym. W 1906 skierowany został do 1 pułku artylerii dywizyjnej, a następnie do 1 pułku artylerii korpuśnej na stanowisko dowódcy baterii. W 1908 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 1 dywizjonu artylerii konnej. 7 czerwca 1913 objął dowództwo krakowskiego 3 pułku artylerii polowej. W czasie I wojny światowej walczył na stanowisku dowódcy 3 pułku artylerii polowej (do 14 sierpnia 1915) i dowódcy Brygady Artylerii (do 1 maja 1916). 1 lipca 1917 został przeniesiony w stan spoczynku i równocześnie reaktywowany na czas wojny. W latach 1916–1918 w Okręgu Wojskowym Kraków. 12 listopada 1918 „objął komendę„ nad całą artylerią” podległą Polskiej Komendzie Wojskowej w Krakowie. 1 kwietnia 1919 objął dowództwo VI Brygady Artylerii Frontu Cieszyńskiego. Następnie był inspektorem artylerii Armii gen. J. Hallera i dowódcą XI Brygady Artylerii na froncie bolszewickim. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. 2 czerwca 1920 zwolniony został ze stanowiska dowódcy XI BA i przeniesiony do Stacji Zbornej dla Oficerów w Krakowie. Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika. 12 marca 1921 Naczelny Wódz przyznał mu prawo noszenia munduru. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji. Po przeniesieniu w stan spoczynku osiadł w Krakowie. 8 października 1930 zmarł w Mikulicach w pow. przeworskim (według innego źródła w Krakowie). Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Awanse podporucznik (Leutnant) – 1884 porucznik (Oberleutnant) – 1890 kapitan (Hauptmann II kl.) – 1897 kapitan (Hauptmann I kl.) – 1901 major (Major) – 1908 podpułkownik (Oberstleutnant) – 1 listopada 1911 pułkownik (Oberst) – 1 sierpnia 1914 generał major (Generalmajor) – 5 stycznia 1918 ze starszeństwem z 1 listopada 1917 P.S. Może się znajdzie jakieś zdjęcie i w polskim mundurze.

Całkowita zgoda - to jest właśnie to o czym pisałem wyżej - ustawienie członów w nazwisku wieloczłonowym musi mieć umocowanie prawne/administracyjne i tyle. Można mówić Rydz-Śmigły czy Śmigły-Rydz ale własciwe jest to, które ma podstawę prawną/administracyjną.

Jako uzupełnienie wstawionego wcześniej przez kol.Kolomana nekrologu. Niezbyt pasującego do tematu bo jakkolwiek generał zgłosił się w 1920 do WP to ze względu na wiek nie został przyjęty. Feliks Mikołaj Stanisław Cyrus-Sobolewski herbu Taczała ur. 22 maja 1855 w Osieczanach, zm. 16 maja 1925 w Krakowie – generał major cesarskiej i królewskiej Armii. Urodził się w rodzinie Marcelego, właściciela ziemskiego, i Konstancji z Dąmbskich. Był starszym bratem Pawła Cyrus-Sobolewskiego. W 1875 ukończył Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. W skład wojska zaliczony został na podstawie zwykłego poboru 20 maja 1875, służbę zaczął jako jednoroczny ochotnik w 1876, w 1877 awansował na stopień porucznika rezerwy w Galicyjskim Pułku Piechoty Nr 56. W 1878 zdecydował, że pozostanie w wojsku uzyskał wówczas status oficera zawodowego. Do 1884 pozostawał w służbie liniowej, zaliczony w swoim pułku do stanu nadliczbowego został urlopowany na okres półtora roku. Czas wykorzystał na studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. Z końcem 1885 powrócił do służby czynnej w Galicyjskim Pułku Piechoty Nr 56 w Wadowicach pozostał do 1910. W 1896 był w stopniu kapitana, w 1904 został majorem a w 1907 podpułkownikiem. W październiku 1910 powierzono mu dowództwo Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 9 w Przemyślu. 17 grudnia 1910 został mianowany na stopień pułkownika ze starszeństwem z 1 listopada tego roku. 18 września 1914, po wybuchu I wojny, powierzono mu dowództwo walczącej na froncie rosyjskim 9 Brygady Piechoty z Ołomuńca. Na tym stanowisku 1 listopada 1914 otrzymał stopień generała majora. Ze względu na stan zdrowia 1 stycznia 1915 został urlopowany, a 1 lipca przeniesiony na własna prośbę w stan spoczynku. Zamieszkał w Wiedniu w 1916 przeniósł się do Krakowa. W lipcu 1920 w obliczu groźnej sytuacji na froncie zgłosił się do Wojska Polskiego, ale ze względu na wiek i kłopoty zdrowotne nie został przyjęty. Zmarł w Krakowie pochowany został na Cmentarzu Rakowickim gdzie do dziś znajduje się obelisk ku jego czci. P.S. ale zdjęcie ładne!!!!

Oczywiście że tak!! Bardzo ciekawa biografia i fotografia. Ja sam byłem lekko zdumiony jak przeczytałem, że powszechnie używane "Boruta-Spiechowicz" jest niewłaściwe a to właściwe to na odwyrtkę. Zaraz wstawię dwóch braci generałów na "C" a potem zaczniemy "D" - jak się znajdzie niedobitek z poprzedniej litery to się uzupełni i tyle. No problem.

Sprawa nie jest taka prosta, choć w ostatecznym wyniku do bólu jasna jak wyrok trybunału rewolucyjnego. Są ludzie, których określa: nazwisko, pseudonim lub herb (chyba że to cham tak jak ja i herbu nie posiada). Pseudonim i herb to były określenia zwyczajowe ale co poniektórzy dodawali oficjalnie (czyli w sposób mający znaczenie prawne) herb czy pseudonim do nazwiska. Stąd powstały nazwiska dwuczłonowe i bez znaczenia jest czy jako pierwszym jest pseudonim czy herb (na przykład Śmigły-Rydz, gdzie Śmigły to pseudonim a Rydz nazwisko) czy jako pierwszym jest nazwisko (np.Spiechowicz - Boruta, gdzie Spiechowicz to nazwisko a Boruta to pseudonim). Liczy się pierwsza litera pierwszego członu nazwiska w wersji oficjalnej (czyli mającej odniesienie prawne) Jeżeli oficjalne (używane w dokumentach) nazwisko Emanuela brzmi: de Charlenz Hohenauer to oczywiście, że właściwie.

Nie, gdyż faktycznie nazwisko generała brzmiało: BOŃCZA-Uzdowski a do zestawienia liczy się pierwsza litera pierwszego nazwiska. Dlatego też w literze "C" nie można umieścić generała popularnie nazywanego de-Castenodolo-Kasprzycki gdyż formalnie jego nazwisko brzmiało: Kasprzycki-de Castenodolo. Podobnie ma się rzecz z generałem popularnie nazywanym Boruta-Spiechowicz: "W styczniu 1934 roku minister spraw wojskowych sprostował nazwisko i imiona płk. dypl. Mieczysława Boruta-Spiechowicza z 20 Dywizji Piechoty, z „Mieczysław Boruta-Spiechowicz” na „Ludwik Mieczysław Spiechowicz-Boruta”. Wyrwanie do przodu byłoby w tym przypadku:

Bardzo ciekawe biografie kol.Sedco Express - wielkie dzięki za wyszukanie i uzupełnienie. Chociaż Naczelny Rabin WP to trochę wyprzedzająco. Teraz zaczynamy biografie generałów na literę "C" choć już pierwszą wcześniej wstawił kol.Koloman. Leopold Jan Cehak ur. 29 października 1889 w Przemyślu, zm. 8 maja 1946 w Nicei – generał brygady Wojska Polskiego. W 1909 ukończył gimnazjum w Przemyślu. W latach 1909–1914 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie. W międzyczasie odbył jednoroczną ochotniczą służbę wojskową, a w latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. Jego oddziałem macierzystym był Pułku Artylerii Polowej Nr 30 w Przemyślu, przemianowany w 1916 na Pułk Armat Polowych Nr 24, a w 1918 na Pułk Artylerii Polowej Nr 24. W jego szeregach walczył w czasie I wojny światowej. Początkowo, jako oficer rezerwy, a od 1917 oficer zawodowy. W 1916 walczył na froncie rumuńskim, a w 1918 na froncie włoskim. Od 2 listopada 1918 służył w odrodzonym Wojsku Polskim. Pełnił następujące funkcje: dowódcy baterii zapasowej w 11 pułku artylerii polowej (do 1 marca 1919), dowódcy dywizjonu w 2 pułku artylerii ciężkiej, a następnie dowódcy 2 pac (do 16 października 1919) i dowódcy dywizjonu w 4 pułku artylerii ciężkiej. Walczył na wojnie z bolszewikami. 15 marca 1920 ukończył VIII kurs w Centrum Studiów Artyleryjskich w Warszawie, a w 1921 – kurs dowódców dywizjonów w Szkole Strzeleckiej Artylerii w Toruniu. Od 17 kwietnia 1921 pełnił funkcję dowódcy 4 dywizjonu artylerii ciężkiej, a następnie – dowódcy dywizjonu w 8 pułku artylerii ciężkiej. 12 grudnia 1921 objął stanowisko instruktora na kursie dowódców dywizjonów w Strzeleckiej Szkole Artylerii w Toruniu. Od 24 stycznia 1923 pełnił funkcję zastępcy dowódcy 3 pułku artylerii polowej Legionów w Zamościu. Następnie został wyznaczony na stanowisko dowódcy tego pułku. 21 stycznia 1930 mianowany został dowódcą 6 Grupy Artylerii we Lwowie. 14 marca 1932 został II dowódcą piechoty dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty w Wilnie. W grudniu 1934 mianowany został szefem Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[12]. 28 stycznia 1938 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 30 Poleskiej Dywizji Piechoty w Kobryniu. W marcu 1939 30 DP została zmobilizowana i przewieziona transportem kolejowym w rejon koncentracji koło Działoszyna, wchodząc w skład Grupy Operacyjnej „Piotrków”. Od 1 września 1939 toczyła ciężkie walki graniczne przeciwko dwóm niemieckim dywizjom. Następnie prowadziła ciężkie walki opóźniające. Stoczyła krwawe bitwy pod Szczercowem, Jeżowem, Żyrardowem. Od 13 września broniła twierdzy Modlin na odcinku „Twierdza” – aż do jej kapitulacji 29 września. Po kapitulacji przebywał w niewoli niemieckiej, w Oflagu VIII E Johannisbrunn (od 30 października 1940 do 27 kwietnia 1942) i Oflagu VII A Murnau (od 29 kwietnia 1942 do 29 kwietnia 1945). Po uwolnieniu przez wojska amerykańskie, wyjechał do Nicei we Francji, gdzie zamieszkał w hotelu „Imperator” wraz z innymi polskimi generałami przybyłymi z obozów jenieckich. Zmarł 8 maja 1946 w Nicei. Został pochowany na miejscowym cmentarzu Caucade.

Wygląda, że to ostatni generał na "B". Nareszcie!!!!!! Władysław Bończa-Uzdowski ur. 23 sierpnia 1887 w Podborczu, w pow. chełmskim, zm. 21 marca 1957 w Warszawie -generał brygady Wojska Polskiego, działacz sportowy, prezes PZPN. W latach 1910–1914 członek Organizacji Bojowej PPS, Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. W latach 1914–1917 w Legionach Polskich. Jako porucznik pełnił obowiązki komendanta: Batalionu Uzupełniającego Nr I (od 14 kwietnia 1915), 1 kompanii 4 pułku piechoty (od 10 maja do 31 lipca 1915) i I batalionu 4 pp (od 21 października do 13 grudnia 1915 roku). W 1917 , po kryzysie przysięgowym, został internowany w Beniaminowie. Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, dowódca 8 pułku piechoty Legionów. Od 1926 dowódca piechoty dywizyjnej 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu. 17 marca 1927 roku mianowany został dowódcą 28 Dywizji Piechoty w Warszawie. Na tym stanowisku pozostawał do września 1939. W okresie od 15 stycznia 1928 do 20 lutego 1937 obowiązki dowódcy dywizji łączył z funkcją prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej. 1 stycznia 1928 roku Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 192 i 7. lokatą w korpusie generałów. W wojnie obronnej 1939 dowodzona przez niego dywizja weszła w skład Armii „Łódź”. 7 września otrzymał od gen. bryg. Wiktora Thommée polecenie objęcia dowództwa również nad 2 Dywizją Piechoty Legionów. 8 września około godz. 17.00 przekazał dowodzenie swemu zastępcy, płk dypl. Stefanowi Broniowskiemu, a sam wraz z szefem sztabu, ppłk dypl. Albinem Habina i oficerem operacyjnym, kpt. dypl. Janem Rześniowieckim wyjechał z miejsca postoju w poszukiwaniu gen. Juliusza Rómmla. Tym samym wyłamał się spod zwierzchności gen. Thommée, który z własnej inicjatywy przejął dowodzenie armią. Autor monografii Grupy Operacyjnej „Piotrków” stwierdza jednoznacznie, że „odjazd gen. Bończy-Uzdowskiego należy zakwalifikować jako ucieczkę z pola walki.” Generał poruszając się w kierunku Góry Kalwarii, w nocy z 8 na 9 września, w rejonie Mszczonowa wjechał na teren zajęty przez Wehrmacht. Po dwóch dniach marszu przeprawił się łódką przez Wisłę, a następnie zameldował się w Warszawie u gen. Rómmla. Z rozkazu dowódcy armii 13 września ponownie objął dowództwo 28 DP i wziął udział w obronie Modlina na odcinku „Pomiechówek”. Mieczysław Bielski podaje, że w Modlinie, gen. Thommée starał się odsunąć generała od dowodzenia dywizją. Mimo tego, w swoim rozkazie pożegnalnym do załogi Twierdzy Modlin złożył podziękowanie dowódcy 28 DP. Od 29 września w niewoli niemieckiej. Cały okres II wojny światowej spędził w Oflagu VIIA Murnau. Po powrocie do kraju w 1946 ponownie został prezesem PZPN. W 1949 przeszedł na emeryturę. Zmarł w Warszawie 21 marca 1957 roku. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. P.S. Opinii to on za dobrych nie miał.

Zgadza się, to Dowbor. Za nim idzie salutujący Billewicz jako dowódca 11 Pułku Strzelców Wielkopolskich (jeszcze nie był generałem). Z pośpiechu nie opisałem zdjęcia.

Gen.Billewicz.

Adam Jerzy Bieliński ur. 5 maja 1868 w majątku Dymki, zm. po 1938 – generał brygady Wojska Polskiego. Adam Jerzy Bieliński urodził się 5 maja 1868 roku w majątku Dymki, w powiecie borysowskim ówczesnej guberni mińskiej. Walczył na wojnie rosyjsko-japońskiej i I wojnie światowej. Dowodził rosyjskim pułkiem kawalerii. Jesienią 1917 r. został dowódcą Legii Oficerskiej Jazdy I Korpusu Polskiego w Rosji, a później szefem Wydziału Mobilizacyjnego Naczpolu. Po opuszczeniu Mińska przez oddziały I Korpusu zorganizował w nim samoobronę i kierownictwo akcji oswobodzenia miasta po czyn został pierwszym komendantem miasta. 23 grudnia 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika ze starszeństwem z 19 listopada 1915 roku i przydzielony z dniem 30 listopada 1918 roku do Sekcji Remontu w Departamencie I Mobilizacyjno-Organizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Następnie pełnił obowiązki zastępcy Generalnego Inspektora Jazdy. 10 marca 1920 roku wyznaczony został na stanowisko szefa Sekcji II Jazdy Departamentu I Broni Głównych i Wojsk Taborowych Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. W sierpniu 1921 roku, po przejściu Ministerstwa Spraw Wojskowych na organizację pokojową, został wyznaczony na stanowisko szefa Departamentu II Jazdy. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 31. lokatą w korpusie generałów. Z dniem 15 maja 1923 roku został mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. W czerwcu 1926 roku został członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Warszawie. Leon Billewicz ur. 25 kwietnia 1870 roku w majątku Werbiczno, zm. w kwietniu 1940 roku w Charkowie generał brygady Wojska Polskiego. Ukończył Szkołę Junkrów w Kijowie i Oficerską Szkołę Piechoty w Sankt Petersburgu. Od 1893 oficer rosyjskiej piechoty. Brał udział w 1900 w interwencji rosyjskiej w Chinach i wojnie z Japonią w latach 1904–1905 dowodząc kompanią i batalionem. W czasie I wojny światowej, na froncie niemieckim, dowodził pułkiem piechoty. W 1915 ciężko ranny. Przeleżał kilka miesięcy w szpitalu, po czym powrócił na front. Po rewolucji październikowej opuścił armię i w randze pułkownika wstąpił do formującego się na Białorusi I Korpusu Polskiego pod dowództwem gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego. Początkowo zajmował się sprawami organizacyjnymi korpusu, a w kwietniu 1918 objął dowództwo 6 pułku strzelców w 2 Dywizji Strzelców. Po rozwiązaniu I Korpusu w maju 1918 przybył do kraju, gdzie działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. Jako pułkownik I. byłego Korpusu Polskiego reskryptem Rady Regencyjnej z 31 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia. Mianowany dowódcą Okręgu Wojskowego Nr IV Radom, z zadaniem sformowania Radomskiego Okręgowego Pułku Piechoty. Od stycznia 1919 dowodził 11 pułkiem strzelców wielkopolskich 3 Dywizji Strzelców Wielkopolskich. W czerwcu 1919 z częścią pułku wyruszył na front ukraiński. W walkach dotarł nad rzekę Zbrucz. We wrześniu wrócił do Wielkopolski i rozpoczął służbę na linii demarkacyjnej polsko-niemieckiej. W czasie wojny z bolszewikami od lutego 1920 dowodził XXXIV Brygadą Piechoty na froncie litewsko-białoruskim. 1 maja 1920 Naczelny Wódz, Pierwszy Marszałek Polski Józef Piłsudski dekretem L. 2126, wydanym na podstawie Ustawy Sejmowej z dnia 2 sierpnia 1919 roku o ustaleniu starszeństwa i nadaniu stopni oficerskich w WP, zatwierdził go z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika. 24 czerwca 1920 razem z gen. ppor. Wincentym Odyńcem, dowódcą 17 DP i gen. ppor. Adolfem Janem Kuczewskim, dowódcą XXXIII BP został zwolniony ze stanowiska i przydzielony do Stacji Zbornej dla Oficerów w Warszawie. Na początku września 1921 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy punktu wymiany jeńców w Baranowiczach. Od marca 1921 komendant miasta Brześć n. Bugiem, a później komendant Obszaru Warownego Brześć n. Bugiem. Przez ostatnie 4 lata służby (od października 1923 do kwietnia 1927) członek Oficerskiego Trybunału Orzekającego. Z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Na emeryturze osiadł w majątku Werbiczno. We wrześniu 1939 zgłosił się do służby do sztabu Naczelnego Wodza w Brześciu nad Bugiem i został wyznaczony na dowódcę garnizonu w Dubnie. Po napaści sowieckiej ewakuował się do Brzeżan, gdzie razem z gen. Aleksandrem Kowalewskim dowodził kombinowaną grupą operacyjną. Tam, po walce, dostał się do niewoli sowieckiej 19 września w mieście Żurawno koło Stryja w czasie wycofywania grupy w kierunku granicy węgierskiej. Więziony w Starobielsku przez NKWD. Zamordowany w Charkowie.

Kolejni "prawosławni". Robert Borkowski ur. 17 września 1855, zm. 12 grudnia 1927 w Bydgoszczy – generał brygady Wojska Polskiego. Urodził się 17 września 1855 roku. w 1875 roku ukończył szkołę junkrów, a rok później szkołę oficerską i rozpoczął zawodową służbę wojskową w Armii Imperium Rosyjskiego. W czasie służby awansował kolejno na: chorążego (1876), podporucznika (1877), porucznika (1883), sztabskapitana (1890), kapitana (1895), podpułkownika (1904) i pułkownika (1908). Od października 1918 roku pełnił służbę w 4 Dywizji Strzelców Polskich. 30 października 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika, z zaliczeniem do Rezerwy armii i jednoczesnym powołaniem do czynnej służby na czas wojny aż do demobilizacji oraz przydzielony do Sekcji Poboru i Uzupełnień Departamentu I Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 1 marca 1920 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień 9 Pułku Piechoty Legionów w Zamościu na stanowisko komendanta. 14 października 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Z dniem 1 maja 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku z prawem noszenia munduru, w stopniu pułkownika piechoty. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady. Na emeryturze mieszkał w Bydgoszczy. Tam zmarł 12 grudnia 1927 roku. Leonard Brzeziński-Dunin ur. 13 września 1862 w Radomiu, zm. 5 kwietnia 1941 w Krakowie – generał brygady Wojska Polskiego. Absolwent progimnazjum o profilu wojskowym w Moskwie i Szkoły Junkrów w Odessie. W armii carskiej od 6 grudnia 1878 do 23 października 1917 roku pełnił służbę w Armii Imperium Rosyjskiego, awansując w niej na pułkownika. Uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej i I wojny światowej. Od grudnia 1918 roku dowódca Odrębnego Batalionu Kadrowego w 5 Dywizji Strzelców Polskich. Podczas walk dostaje się do niewoli bolszewickiej. Po powrocie do kraju od 24 grudnia 1921 roku pozostawał w rezerwie oficerów sztabowych Okręgu Korpusu VIII Toruń, w 1922 roku przeniesiony w stan spoczynku zamieszkał w Toruniu. Odznaczony Krzyżem Walecznych. 1 lipca 1928 został wybrany członkiem sądu koleżeńskiego założonego wówczas Związku Sybiraków. Pochowany na Cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie

Józef Burhardt ur. 1 kwietnia 1863 w Kutnie, zm. 5 października 1938 w Opaleniu – generał brygady Wojska Polskiego. Józef Burhardt urodził się 1 kwietnia 1863 w Kutnie. Absolwent Korpusu Kadetów w Petersburgu, szkoły junkrów piechoty i Mikołajewskiej Szkoły Inżynieryjnej. W 1904 został naczelnym inspektorem Syberyjskiego Okręgu Wojskowego. Podczas I wojny światowej inspektor inżynier. W 1909, w stopniu podpułkownika, pełnił służbę w Irkuckiej Junkierskiej Szkole Piechoty w Irkucku na stanowisku wykładowcy. Od 10 czerwca 1919 w Wojskach Polskich na Syberii. Po powrocie do Polski do 10 marca 1921 roku był szefem saperów w Dowództwie Okręgu Generalnego „Warszawa”. Od 19 sierpnia 1921 roku był kierownikiem Departamentu VI Technicznego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Od 1 marca 1922 roku w rezerwie oficerów sztabowych DOK I Warszawa. Z dniem 1 listopada 1922 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu pułkownika, z prawem noszenia munduru. 26 października 1923 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Zamieszkał w folwarku Opalenie, gdzie zmarł. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie.