otton1

Kol.formoza58 - do biogramów na "C" jeszcze trochę czasu - trzeba "wykończyć" tych na "B". Zostało kilku. A zdjęcia generała Burhardt-Bukackiego fajne. Zresztą to był Gość!! A teraz kolejny na "B" - tym razem generał nie od armaty, lancy czy lewatywy ale inżynier (saper). Edmund Berezowski ur. 25 listopada 1861 w Stawiszczach, zm. 30 lipca 1924 w Warszawie Polski inżynier, podpułkownik wojsk kolejowych Armii Imperium Rosyjskiego i tytularny generał brygady Wojska Polskiego. Uczył się i złożył maturę w Szkole Realnej w Białej Cerkwi. 1 grudnia 1879 roku wstąpił do 2 Konstantynowskiej Szkoły Wojskowej (2-е военное константиновское училище) w Petersburgu. 1 sierpnia 1881 roku rozpoczął zawodową służbę w wojskach saperskich. 1 września 1884 roku rozpoczął studia w Mikołajewskiej Akademii Inżynieryjnej w Petersburgu. Do 31 grudnia 1917 roku pełnił służbę w wojskach kolejowych. Między innymi uczestniczył w budowie kolei transsyberyjskiej. W okresie od 20 maja 1918 roku do 20 kwietnia 1920 roku zatrudniony był przy budowie kolei południowo-zachodniej w Rosji. Po powrocie do kraju został urzędnikiem cywilnym w Wołyńskiej Dyrekcji Okręgowej Kolei Żelaznej. Pełnił obowiązki na stanowisku szefa sekcji drogowej. Służba w Wojsku Polskim Dekretem L. 2678 Naczelnego Wodza z 1 marca 1921 roku mianowany został urzędnikiem wojskowym VIII rangi i powołany do służby czynnej w Wojsku Polskim. Otrzymał przydział do Departamentu VIII Budownictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Rozkazem L. 1759 ministra spraw wojskowych z dnia 27 czerwca 1921 roku przeniesiony został do Dowództwa Okręgu Generalnego „Białystok” na stanowisko szefa działu Budownictwa i Kwaterunku. W październiku 1921 dekretem L. 3324 Naczelnego Wodza wydanym na podstawie Ustawy z dnia 2 sierpnia 1919 roku o ustaleniu starszeństwa i nadaniu stopni oficerskich został przemianowany z urzędnika wojskowego VIII rangi na pułkownika w Korpusie Oficerów Inżynierii i Saperów. W listopadzie 1922 roku zatwierdzony został na stanowisku szefa Inżynierii i Saperów Dowództwa Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi. Przed przeniesieniem w stan spoczynku pozostawał na ewidencji 3 pułku saperów wileńskich w Wilnie. Dekretem Prezydenta RP z 12 sierpnia 1923 roku został przeniesiony z dniem 31 października 1923 roku w stały stan spoczynku, w stopniu tytularnego generała brygady, z powodu przekroczonego wieku w myśl § 72 pragmatyki oficerskiej. Zmarł 30 lipca 1924 roku w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

LOT-owski Lockheed piękny ale ten aparat na drugim planie niemniej interesujący. Szkoda, że zdjęcie nie jest wyrażniejsze bo można byłoby odczytać nazwę na burcie.

Całkowicie zgadzam się z Kolegą - powodów było sporo, różne motywacje. W powyższe zestawienie znakomicie wpisuje się zdarzenie (paskudne zresztą), o którym donosił KURJER WARSZAWSKI z dnia 17.sierpnia 1914. P.S. W zaborze, w którym mieszkali moi dziadkowie coś takiego byłoby nie do pomyślenia.

Zdumiałem się; Polak, generał, oficer zawodowy armii Cesarstwa Niemieckiego! W zaborze z którego pochodzi moja rodzina zawodowa służba wojskowa w armii "własnego" zaborcy jak i w armii rosyjskiej (gdzie lanie żołnierzy po mordzie bylo normalnością za którą wzięli sobie odwet w 1917 roku) traktowana była jako coś wysoce niestosownego (używam bardzo oględnych wyrażeń). Na szczęście wszystko jasne............rezerwista!

Doooooobre!!!!!!!!

Obu Kolegom, Sedco Express i Kolomanowi bardzo dziękuję za wyczerpujące informacje o Witoldzie Krasickim. P.S. Przeszedł od fazy budowania modeli samolotów do fazy budowania prawdziwych samolotów w PWS.

A jakie były dalsze losy tego Krasickiego? ukończył te studia? i co dalej?

Henryk Karol Bobkowski ur. 19 maja 1879 w Krakowie, zm. 25 lipca 1945 tamże generał brygady Wojska Polskiego. W 1898 ukończył Szkołę Kadetów Piechoty w Łobzowie. Od 1900 zawodowy oficer armii austriackiej piechoty. Po ukończeniu w 1906 Wyższej Szkoły Wojennej w Wiedniu służył w sztabach kolejnych szczebli dowodzenia m.in. jako instruktor narciarstwa w jednostkach górskich i jako wykładowca w szkolnictwie wojskowym (m.in. Akademii Terezjańskiej w Wiener Neustadt i korpusach kadetów Artilleriekadettenschule w Traiskirchen i Pionier-Kadettenschule w Hainburg an der Donau). W I wojnie światowej dowódca kompanii na froncie rosyjskim, gdzie został ciężko ranny podczas bitwy pod Wolą Jaworową. 14 września 1915, po rekonwalescencji, został skierowany do służby w administracji wojskowej Generalnego Gubernatorstwa Lubelskiego. Był zastępcą komendanta powiatowego w Tomaszowie Lubelskim. 18 listopada 1918 generał Bolesław Roja mianował go majorem, zwolnił ze stanowiska zastępcy komendanta Stacji Zbornej w Krakowie i powierzył obowiązki dowódcy powiatowego w Białej. 22 stycznia 1919 został przydzielony do Oddziału Operacyjnego Naczelnego Dowództwa WP. 15 marca tego roku został przeniesiony do Departamentu I Ministerstwa Spraw Wojskowych. 6 lipca został dublerem majora armii francuskiej Duche na stanowisku szefa sztabu 2 Dywizji Strzelców Polskich, wchodzącej w skład Armii gen. Hallera. 1 września tego roku, po scaleniu Armii Krajowej z Armią gen. Hallera, 2 Dywizja Strzelców Polskich została przemianowana na 11 Dywizję Piechoty. Po zwolnieniu kadry francuskiej został szefem sztabu tej dywizji, a później szefem sztabu 2 Armii. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 91. lokatą w korpusie oficerów piechoty. We wrześniu 1922 został dowódcą Obszaru Warownego „Wilno”. Następnie od marca 1923 był dowódcą piechoty dywizyjnej 4 Dywizji Piechoty w Toruniu. Z dniem 1 sierpnia 1924 wyznaczony został na stanowisko I oficera sztabu Inspektoratu Armii Nr III w Toruniu (etat generała brygady). Był wówczas podwładnym inspektora armii gen. dyw. Leonarda Skierskiego. 31 lipca 1926 został mianowany dowódcą 8 Dywizji Piechoty w Modlinie. Od 3 stycznia do 24 czerwca 1927 był słuchaczem III Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 1 stycznia 1928 został mianowany generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 3. lokatą w korpusie generałów[8]. 15 maja 1928 został zwolniony ze stanowiska dowódcy dywizji, a 31 sierpnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Krakowie, gdzie początkowo kierował placówką Biura Podróży „Orbis”, potem hurtownią wyrobów tytoniowych przy ul. Starowiślnej. Był również kuratorem krakowskiej Gminy Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. Zmarł 25 lipca 1945 roku w Krakowie.

Odgrzewany, nieświeży kotlet. Było z dokładnym opisaniem lotników przez klo.Sedco Express.

A czy można prosić kol.Sedco Express jako fachowca od spraw lotniczych o biografię gen.Janusza de Beaurain.

No niestety, zdjęcie admirała "jak na lekarstwo", ale........... 14 kwietnia 1893 roku eskadra rosyjskich krążownikow, "Dymitr Doński", "Generał-Admirał" i "Rynda" wpłynęła na wody rzeki Hudson k.Nowego Jorku dla wzięcia udziału w wielkiej międzynarodowej paradzie okrętów z okazji 500-lecia odkrycia Ameryki przez Kolumba. Wśród załogi "Dymitra Dońskiego" znajdował się 20-letni młodzieniec tak opisany na fotografii: "Юноша с усиками в бескозырке с надписью на ленте «Техническое училище» будущий контр-адмирал польского флота Фаддей Казимирович Бобровский 1873 г.р. Служил на флоте инженер-механиком, к 1912 году дослужился до капитана первого ранга. В Гражданскую служил на Черном море, эмигрировал. Умер в Польше в 1939 году."

Cycasta jakaś ta pasażerka na miejscu obserwatora.

WSPANIALE!!!!!!!!!! Gratuluję wyniku poszukiwań. To nic, że nie jest to portret, takie fotografie też są bardzo cenne i należy je zamieszczać.

Wacław Wincenty Bieczyński ur. 24 marca 1862 w Kamieńcu Podolskim, zm. w styczniu 1941 w Warszawie pułkownik intendent cesarskiej i królewskiej armii, generał brygady Wojska Polskiego. W 1902, w stopniu podintendenta wojskowego (niem. Militärunterintendant), pełnił służbę w garnizonie Lwów i mieszkał przy ulicy Puławskiego 4. W 1915 awansował na intendenta wojskowego 1 klasy (niem. Militäroberintendant 1. Klasse). 31 stycznia 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika, ze starszeństwem z dniem 21 sierpnia 1915, i przydzielony z dniem 30 stycznia 1919 do Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko szefa Sekcji Zaopatrzenia i Zapomóg Departamentu Gospodarczego. Następnie przebywał w Paryżu, w Polskiej Misji Zakupów gen. Jana Romera. Z dniem 1 października 1921 przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu pułkownika intendenta, z prawem noszenia munduru. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady (starszeństwo z dniem 1 czerwca 1919). Po przejściu na emeryturę zamieszkał w Poznaniu. W 1940 został wysiedlony do Warszawy. „W pierwszych dniach stycznia 1941 w zajmowanym przez niego mieszkaniu odkryto skostniałe i pogryzione przez szczury zwłoki generała i jego żony (morderstwo? samobójstwo? śmierć z głodu i mrozu?). Zagadka nigdy nie zostanie rozwiązana (rodziny nie mieli, a władze okupacyjne taki sprawami nie zajmowały się)”.

I żeby nie było wątpliwości kogo uznać za generała/admirała spełniającego warunki tematu możemy przyjąć według wikipedii: Generałowie i admirałowie II Rzeczypospolitej – generałowie i admirałowie Wojska Polskiego II RP: Polacy, którzy zostali mianowani generałami i admirałami w Armii Imperium Rosyjskiego i cesarskiej i królewskiej Armii, i zostali przyjęci do Wojska Polskiego w tych stopniach; Polacy – oficerowie armii państw zaborczych awansowani w Wojsku Polskim do stopni generalskich; Polacy, oficerowie polskich formacji wojskowych formowanych i walczących u boku ententy (Korpusy Polskie w Rosji, Armia Polska we Francji) i państw centralnych (Legiony Polskie, Polski Korpus Posiłkowy, Polska Siła Zbrojna); cudzoziemcy, generałowie i oficerowie, pełniący służbę w polskich formacjach wojskowych, przyjęci do służby stałej lub kontraktowej w WP; oficerowie formacji, o których mowa w pkt. 3, awansowani przez polskie organizacje polityczne (Rada Regencyjna w Warszawie, Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej w Lublinie, Naczelna Rada Ludowa w Poznaniu); generałowie i oficerowie mianowani przez Naczelnika Państwa w latach 1918-1922; generałowie i oficerowie awansowani przez kolejnych Prezydentów RP w kraju (1923-1939)

Oczywiście, że nie. Nawet w takiej podstawowej, zamieszczonej w wikipedii nie uwzględnili autorzy Konstantego Biergiela zamieszczonego wyżej. Pewnie takich braków będzie więcej. Stąd każda lista tak jak i ta p.A.Wojtaszka się przyda dla weryfikacji nazwisk. a diabli wiedzą, też bym chciał wiedzieć. Osobiście przypuszczam, że bliżej będzie tej drugiej liczby. Czeka więc nas od cholery roboty.

Przecież nazwa tematu precyzuje: "Generałowie Wojska Polskiego II.RP". Czyli chodzi o oficerów posiadających stopień generała (admirała) w okresie istnienia II.RP. A jeśli ktoś miałby wątpliwości w jakim DOKŁADNIE okresie (bo jak już pisałem oficjalnie uznawana II.RP egzystowała do czerwca 1945 roku) to nazwa działu forum: "II.RP - Wojsko Polskie 1918-1939" wszystko wyjaśnia. A skąd się wziął akurat rok 1921 a nie na przykład 1925, albo 1930? Branie jakiejś cezury czasowej z sufitu ma mały sens. Poza tym nazwa tematu nie precyzuje jaki to ma być generał: w służbie czynnej, w rezerwie, w stanie spoczynku itp. GENERAŁ (ADMIRAŁ) i tyle!!!! Pan A.Wojtaszek robi swoje wykazy generalskie, my na forum robimy swoje.

A Dowbor Muśnicki, Olgierd Pożerski?

Oj prawda, prawda, opornie!!!!!! Ale jakoś idziemy do przodu - fascynujący temat!!!!

No, przesadziłem - z lenistwa nie poszukałem a znalazla się fotografia admirała Biergiela, jego karty ewidencyjnej z Bydgoszczy i grobu w Gołąbkach pod Warszawą.

Kolejny marynarz: Konstanty Biergiel ur. 11 września 1855 w Tule, zm. 7 grudnia 1939 – polski wiceadmirał i morski oficer pokładowy okrętów nawodnych. W okresie od 1876 do 1919 służył w Imperialnej Marynarce Wojennej Rosji, a następnie do 1921 w polskiej Marynarce Wojennej. Brał udział w I wojnie światowej. Karierę w Polsce zakończył na stanowisku szefa Polskiej Bazy Morskiej w Cherbourgu. Konstanty Biergiel urodził się 11 września 1855 w Tule w rodzinie Władysława i Marii z Malewskich. W 1876 ukończył Morski Korpus Kadetów w Petersburgu. Był także absolwentem Akademii Morskiej w Petersburgu (1908). Po ukończeniu szkoły i otrzymaniu stopnia miczmana został skierowany do służby liniowej i pływał na okrętach różnych klas. W 1882 otrzymał awans na lejtnanta (porucznika). W latach 1893–1893 dowodził, w stopniu kapitana II rangi (komandora porucznika), torpedowcami „Noworossijsk” i „Reni”. Następnie służył na stawiaczu min „Bug”, pancernikach „Dwienadcat' Apostołow" i „Gieorgij Pobiedonosiec" oraz kanonierce „Zaporożec”. W 1901, po otrzymaniu awansu do stopnia kapitana I rangi (komandora), został dowódcą pancernika obrony wybrzeża „Nowgorod”. W 1902 był attaché morskim w Stambule, a od 1903 do 1907 dowodził pancernikiem „Czesma”. Po ukończeniu Akademii Morskiej dowodził siłami torpedowymi na Morzu Czarnym. W 1910 mianowano go kontradmirałem i powierzono dowodzenie amurską Flotyllą Rzeczną. W 1913 awansował na wiceadmirała. Podczas I wojny światowej pracował w rosyjskim Sztabie Generalnym. W 1919 przybył do Warszawy i zgłosił się do Wojska Polskiego. Został zweryfikowany jako generał porucznik marynarki i udał się jako ekspert na rokowania ws. traktatu wersalskiego. Od 1920 był pierwszym szefem Polskiej Bazy Morskiej w Cherbourgu. W 1921 w stopniu wiceadmirała został przeniesiony w stan spoczynku. Po odejściu z wojska zamieszkał w Bydgoszczy przy ulicy Jackowskiego 14, gdzie działał w oddziale Ligi Morskiej i Rzecznej. Wykładał również w Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej. Przed rozpoczęciem II wojny światowej, 14 sierpnia 1939 ewakuował się z Bydgoszczy do Gołąbek pod Warszawą. Zmarł 7 grudnia 1939. Został pochowany na cmentarzu w Gołąbkach. I w tym przypadku, jak narazie brak materiału ilustracyjnego.

Kolejny generał na "B": Alfons Babich ur. 21 października 1855 w Jeziornej, zm. 10 października 1932 w Ostrołęce generał brygady Wojska Polskiego. Po ukończeniu 5 klas gimnazjum w Warszawie wstąpił tamże w 1873 do Szkoły Junkrów. Następnie w 1897 roku ukończył Oficerską Szkołę Strzelecką w Oranienbaumie. Służył m.in. w 21 Muromskim pułku piechoty w Ostrołęce. W końcu XIX wieku był jednym z czołowych działaczy konspiracyjnych w Ostrołęce. Uczestniczył w tajnych zebraniach, w domu burmistrza Ostrołęki Zygmunta Butkiewicza ps. „Jastrzębca”. W okresie od 6 października 1904 do 22 lutego 1905 dowodził batalionem 35 Wschodniosyberyjskiego pułku strzelców. W 1908 roku otrzymał awans na pułkownika i przeszedł na emeryturę. W czasie I wojny światowej ponownie w armii rosyjskiej. W 1917 roku dowodził pułkiem w 4 Dywizji Strzelców Polskich. W 1918 roku został sędzią śledczym w II Korpusie Polskim w Rosji. 12 grudnia 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika piechoty, i przydzielony do Krajowego Inspektoratu Zaciągu. 27 grudnia 1918 roku został wyznaczony na stanowisko komendanta XVII Powiatowej Komendy Uzupełnień w Cieszynie. 12 grudnia 1919 roku został szefem Oddziału V Sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Lublin” w Lublinie. 14 października 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Był wówczas komendantem Powiatowej Komendy Uzupełnień Będzin. Z dniem 1 maja 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu pułkownika piechoty, z prawem noszenia munduru. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady. Na emeryturze zamieszkał w Ostrołęce. Tam zmarł 10 października 1932 roku. Ordery i odznaczenia Krzyż Walecznych – 1921 „za męstwo i odwagę, wykazane w bitwie kaniowskiej w składzie byłego II Korpusu Wschodniego w dniu 11 maja 1918 roku” Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée” – 12 grudnia 1921 roku No i też chwilowo bez fotografii.

Trudno! czyli ośmiu. A właściwie dziewięciu bo dochodzi "Janusz leniwy" czyli gen.Janusz de Beaurain. A tak przy Jakubie B-S mi się pomyślało: jaką cezurę czasową dla generałów przyjmujemy? bo przecież oprócz Jakuba był Zygmunt B-S. Ja proponuję, żeby w temacie uwzględniać tylko tych, którzy na stopień generalski zostali mianowani do 31,08.1939 (Taka.jest zresztą nazwa działu). Jakkolwiek II.RP oficjalnie uznawana była do czerwca 1945 a nieoficjalnie uznawała się do 1989 roku to chyba nie będziemy zajmować się generałami wojennych mianowań.

Kol.formoza58 - masz oczywiscie rację. Powalczymy chronologicznie i w odpowiednim tempie - pośpiech jest niezbędny przy łapaniu pcheł. Jak nas przez wirusa lockdown udupił w domu to ta rzeka wartko bedzie płynąć (oczywiscie byle nie za szybko - patrz wyżej)