otton1

Po prostu nie używał drugiego członu nazwiska - więc należy o drugim członie nazwiska wspomnieć ale nie widzę powodu żeby go wprowadzać w przestrzeń publiczną jak sam zainteresowany go nie używał i nie sprostował skracania w Dz.P., rozkazach itp. Należy przyjąć wersję oficjalnie używaną, bo jeszcze komuś przyjdzie do głowy, że jest dwóch generałów Ignacych Ledóchowskich. Zgadza się - brawo! A tu faktycznie jest dwóch Leśniewskich i to józefów.

Tym razem chłopaki z 4.PL pozbyli się duchownego i leciwej przyzwoitki - i jest zabawa! Wino (w każdym razie alkohol) - jest, kobiety - są, co ze śpiewem - póki co trudno powiedzieć co będzie dalej!

Prawidłowo: ppłk.obs.

Tak, było dwóch takich: jeden z panów: de Latour Stefan Ludwik drugi z chamów: Latour Józef Karol

To nie jest takie einfach. W oficjalnych dokumentach a takimi są "Dzienniki Personalne" Ministerstwa Spraw Wojskowych używane jest nazwisko i imię "Ledóchowski Ignacy" bez żadnej Halki czy Jontka. Np. Dz.P. nr.18 z 15.05.1920 strona 352 poz.504 - "Zatwierdzenie stopni oficerskich w myśl Ustawy Sejmowej z dn.02.08.1919" lub Dz.P. nr.46 z 24.04.1925 strona 219 - "Mianowanie gen.dyw.Ledóchowskiego Ignacego.......na zastępcę dcy O.K.IV". Herb, herbem ale powinniśmy trzymać się realiów i używać takich nazwisk jakie są używane w oficjalnych polskich dokumentach (pomijając wszelkiego rodzaju literaturę).

No a tu normalka w porównaniu z 4.PL. Kapelana nie ma to i hazard (kartograjstwo) i alkoholizm - ten pierwszy z lewej akurat opróżnia szkło a w garnku na srodku pewnie gorący ponczyk (ewentualnie coś innego mocnego).

Oczywiście, nie ma sprawy. Tak się tylko trochę zdziwiłem.

Rómmel w zakresie "A - K"? Dziwne!!!!!!

50. - oczywiscie, że nie znalazłeś Kolego formoza58 takiego generała bo go nie było. Był natomiast gen.Robert Kurella 51. - fakt, był generałem rosyjskim ale był przyjety do Wojska Polskiego co sugeruje uwaga na końcu biografii. .51.Robert Kurella ros. Роберт Раймундoвич Kурeлля ur. 21 października 1854 we wsi Tuł, zm. 18 maja 1931 w Warszawie - generał brygady Wojska Polskiego. Robert Kurella urodził się 8 października 1854 roku we wsi Tuł, w powiecie radzymińskim, jako syn Rajmunda i Anny z Suchodolskich. W 1875 roku rozpoczął służbę w Armia Imperium Rosyjskiego. Dwa lata później wziął udział w wojnie rosyjsko-tureckiej. W 1906 roku awansował na pułkownika. 1 stycznia 1909 roku był dowódcą 2 Zachodniosyberyjskiego Batalionu Strzelców ros. 2-й Западно-Сибирский Стрелковый батальон, który stacjonował w twierdzy Wierny (obecnie Ałmaty) i wchodził w skład 8 Turkmeńskiej Brygady Strzelców ros. 8-я Туркестанская стрелковая бригада pod dowództwem generała majora Siergieja Matwiejewicza Pospiełowa. W 1912 roku został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu generała majora. W 1917 roku, po rewolucji październikowej, wstąpił do II Korpusu Polskiego w Rosji, w którym pełnił obowiązki wojskowego naczelnika okręgu południowego. 25 września 1919 roku Naczelny Wódz Wojsk Polskich przyjął go do Wojska Polskiego w stopniu generała podporucznika z byłej armii rosyjskiej. We wrześniu 1920 roku zgłosił się ochotniczo do służby i pełnił ją przy Grupie Operacyjnej 6 Armii generała porucznika Władysława Jędrzejewskiego. Z dniem 31 stycznia 1924 roku został przeniesiony z rezerwy w stan spoczynku z prawem noszenia munduru. Na emeryturze mieszkał w Warszawie, gdzie zmarł 18 maja 1931 roku. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie. 50.Eugeniusz Korbut ur. 27 lipca 1849, zm. 24 kwietnia 1930 w Bydgoszczy – polski wojskowy wyznania prawosławnego, generał kawalerii Armii Imperium Rosyjskiego. Eugeniusz Korbut urodził się 27 lipca 1849 roku. Był uczniem Włodzimierskiego Kijowskiego Korpusu Kadetów w Kijowie (ros. Владимирский Киевский кадетский корпус). 12 lipca 1869 roku ukończył Mikołajewską Szkołę Kawalerii (ros. Николаевское кавалерийское училище) i został przydzielony jako kornet do 11 Czugujewskiego Pułku Ułanów. Od 9 listopada 1873 roku do 2 czerwca 1879 roku pełnił funkcję adiutanta brygady. W międzyczasie, w latach 1877-1878, walczył na wojnie rosyjsko-tureckiej. Od 4 lipca 1881 roku do 30 sierpnia 1891 roku był oficerem szwadronu w Mikołajewskiej Szkole Kawalerii. Od 1 września 1891 roku był pomocnikiem dowódcy pułku do spraw wyszkolenia strzeleckiego. Od 30 maja 1895 roku dowodził 48 Ukraińskim Pułkiem Dragonów Jej Cesarskiej Wysokości Wielkiej Księżnej Ksenii Aleksandrowny (ros. Украинский 48-й драгунский Её Императорского Величества Великой кн. Ксении Александровны). 7 maja 1901 roku, po awansie na generała majora, objął dowództwo 2 Brygady 12 Dywizji Kawalerii w Płoskirowie (obecnie Chmielnicki). 30 kwietnia 1910 roku, po awansie na generała lejtnanta, został dowódcą 2 Zapasowej Brygady Kawalerii (ros. 2-я бригада кавалерийского запаса) w Tambowie. Był kierownikiem powiatowego Komitetu Fundacji „Polsko-Amerykańskiego Komitetu Pomocy Dzieciom” w Lubomlu. Mieszkał w Bydgoszczy przy ulicy 20 stycznia 32. Pod tym samym adresem mieszkała Wira Korbut, prawdopodobnie córka generała. Zmarł 24 kwietnia 1930 roku w Bydgoszczy, po długich i ciężkich cierpieniach. Trzy dni później został pochowany na Cmentarzu Komunalnym przy ulicy Kcyńskiej. Generał był żonaty z Aleksandrą Tarnowską (ur. 1 lipca 1854). Miał córkę. W czasie służby w armii rosyjskiej awansował kolejno na stopień: korneta - 12 lipca 1869, porucznika – 21 lutego 1870, sztabsrotmistrza – 18 marca 1874, rotmistrza – 21 czerwca 1877, sztabsrotmistrza Gwardii – 30 sierpnia 1883, rotmistrza Gwardii – 24 kwietnia 1888, pułkownika – 30 sierpnia 1891, generała majora – 7 maja 1901, generała lejtnanta – 30 kwietnia 1910, generała kawalerii – 13 grudnia 1913. ORDERY I ODZNACZENIA Order św. Włodzimierza kl. 3 – 1899 Order św. Włodzimierza kl. 4 – 1895 Order Świętej Anny kl. 1 – 1909 Order Świętej Anny kl. 2 – 1891 Order Świętej Anny kl. 3 – 1885 Order św. Stanisława kl. 1 – 1905 Order św. Stanisława kl. 2 – 1888 Order św. Stanisława kl. 3 – 1880 Uwaga: Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930 roku, s. 410, informacja o śmierci generała brygady w stanie spoczynku Eugeniusza Korbuta w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych sugeruje, że został on przyjęty w tym stopniu do Wojska Polskiego.

Zgadza się, ten poniżej wstawiony to nie ma nawet hasła w wikipedii. A jest to generał z rodzaju tych najbardziej pożytecznych. Jedynie Czesi (!!!!) na forum.valka wstawili kilka dat z życia generała. 45. Karol Karowski, Generał, lekarz medycyny Urodził się w 1868 roku w Krakowie jako syn chirurga, ukończył tamże gimnazjum i zdobył dyplom lekarski Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1893 rozpoczął służbę jednorocznego ochotnika, a następnie został zawodowym oficerem armii austriackiej. W 1909 roku awansował na majora, a w 1914 na podpułkownika. Służbę w armii austriackiej zakończył jako komendant zapasowego szpitala wojskowego w Jarosławiu w stopniu pułkownika. W czasie służby wojskowej złożył egzaminy na stopień doktora nauk lekarskich. Służbę w Wojsku Polskim rozpoczął 3 listopada 1918 roku, kontynuując swój poprzedni przydział jako komendant szpitala wojskowego w Jarosławiu. Od 31 grudnia 1918 roku był naczelnym lekarzem Okręgu Wojskowego Przemyśl, następnie od 16 marca 1919 do 14 listopada 1920 roku pierwszym szefem samodzielnego Działu Sanitarnego DOG Kielce. Później został ordynatorem Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie i szefem Oddziału Kontroli Administracji Sanitarnej w Ministerstwie Spraw Wojskowych. 1 maja 1921 roku przeszedł w stan spoczynku i powrócił do Kielc, gdzie prowadził gabinet jako lekarz. W 1923 otrzymał nominację na tytularnego generała brygady. Zmarł w Kielcach 5 stycznia 1928 roku i pochowany został uroczyście przy udziale całego garnizonu na cmentarzu wojskowym

Klecha i wiekowa przyzwoitka - oj, biedni ci lotnicy z 4.PL. Pies to pewnie po to, żeby im przypomniał, że "użyją jak pies w studni. Ci lepiej trafili.

razem z nimi dziewczyny a w sutannie osoba mająca dbać o moralne prowadzenie się tego towarzystwa.

Przepraszam Kolegów za kretyńsko-naiwne pytanie. Oczywistym jest, że to nie J.E.ks.biskup polowy wysupłał gotówkę na te samoloty.

Wreszcie jakiś pożyteczny (nie mówiąc oczywiscie o lekarzach) wyższy oficer a potem generał. W końcu wojaczka to nie tylko machanie szabelką i szczelanie z fuzji - wojsko musi też dostać menaż, czyste gacie i onuce, naboje i sprzęt itp. Generał Kasperlik zasłużenie zarobił na Krzyż Walecznych.

Fajnie, gratuluję Kolego. Mnie się jakoś nie udalo ale szukam.

To J.E.ks.biskup polowy ufundował te samoloty? Bo to, że je poświęcił to jasne.

W pierwszym przypadku GPS wykazał most ale pominął fakt, że zniszczony.

Ale nie "żelazny Marian"?

Mam taką fotografię z lat 20-tych przedstawiajacą oficerów MW (choć osoba nr.4 nie bardzo wydaje sie być oficerem PMW). Może ktoś zidentyfikuje przedstawione na niej postacie?

Nr.47 Edmund (Edward) Kessler (ur. 9 lutego 1880 w Suwałkach, zm. 7 maja 1930 w Warszawie) – podpułkownik sztabu generalnego Armii Imperium Rosyjskiego i generał brygady Wojska Polskiego. Po ukończeniu seminarium nauczycielskiego w Wejwerach, rozpoczął służbę wojskową w armii rosyjskiej w 1899. W styczniu 1905 na własną prośbę zostaje odkomenderowany na wojnę rosyjsko-japońską; w sierpniu 1914 wyrusza na I wojnę światową, jako dowódca szwadronu pogranicznej straży. Kolejno pełni służbę w sztabach 2 i 3-ciej Armii Rosyjskiej. W 1917 kończy Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego w Sankt Petersburgu. 10 grudnia 1917 wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji i mianowany został starszym adiutantem, a następnie szefem sztabu 3 Dywizji Strzelców dowodzonej przez gen. Wacława Iwaszkiewicza; bierze udział w pochodzie dywizji z Jelni do Bobrujska. Uczestniczy w bitwach pod Bołtutinem, Horodcem i Pobołowem. 9 grudnia 1918 przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany szefem sztabu Dywizji Litewsko-Białoruskiej. 19 marca 1919 wyznaczony na szefa sztabu Wojsk Małopolski Wschodniej, a 1 czerwca tego roku szefa sztabu Frontu Galicyjsko-Wołyńskiego, gdzie odegrał istotną rolę podczas obrony Lwowa, (od 23 lipca – Front Galicyjski, a od 2 stycznia 1920 – Front Podolski). Od kwietnia do sierpnia 1920 kierował sztabem 6 Armii utworzonej z oddziałów Frontu Podolskiego. 14 października tego roku, w stopniu pułkownika mianowany został szefem Sztabu Okręgu Generalnego „Warszawa”. W styczniu 1921 został równocześnie członkiem Nadzwyczajnego Sądu Wojskowego. W 1921 awansowany na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. 1 września 1921 mianowany dowódcą 20 Dywizji Piechoty. 2 czerwca 1924 został I zastępcą szefa Sztabu Generalnego WP, Stanisława Hallera. Od 16 grudnia 1925 do maja 1926 czasowo pełnił obowiązki szefa SG WP. 20 września 1926 powołany na stanowisko komendanta Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 30 września 1928 przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim, a po kilku miesiącach na Cmentarzu Obrońców Lwowa (kwatera II, miejsce 57). Opinia „Pod każdym względem wybitny oficer. Nadzwyczaj sumienny, niestrudzenie pracowity, zdolny, dokładny, taktowny. Czysty charakter. Wywiera na podwładnych zbawienny wpływ; utrzymuje w sztabie cenną harmonię i chęć do pracy. Idealny szef sztabu". 1918 r. /-/ gen. dyw. Wacław Iwaszkiewicz Awanse służbowe podpułkownik – 1917 pułkownik – 1920 generał brygady – 1921 Odznaczenia Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5220 (1922) Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1924) Krzyż Niepodległości Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Amarantowa wstęga I Korpusu Polskiego na Wschodzie Oficer Legii Honorowej (Francja, 1921 – zezwolenie Naczelnika Państwa) Krzyż Wolności I kategorii II klasy (Estonia, 1925) Opinia gen.Iwaszkiewicza wydawałoby się nadzwyczaj pozytywna "załatwiała" generała Kesslera jako samodzielnego dowódcę wielkiej jednostki. Choć przez krótki czas dowodził 20.DP to najczęściej służył jako "idealny szef sztabu" mając nad sobą bezposredniego dowódcę. Chyba musiało to być wielce stresujące dla generała. Fotografia z nekrologu prasowego.

Trzeba Ciebie wspomóc Kolego formoza58 bo inni forumowicze jakoś zaspali. Nr.46 Piotr Koreywo (ur. 25 listopada 1857 w Sicie w guberni kowieńskiej, zm. 9 października 1923 w Wilnie) – generał lejtnant Armii Imperium Rosyjskiego oraz generał dywizji Wojska Polskiego, wiceprezydent Najwyższego Sądu Wojskowego. Był synem Symforiana i starszym bratem generała lejtnanta Witolda Czesława Koreywo. 11 sierpnia 1874 rozpoczął służbę w armii rosyjskiej. Dwa lata później, po ukończeniu Pawłowskiej Szkoły Wojskowej, został mianowany podporucznikiem i przydzielony do Lejb-Gwardii Pułku Grenadierów w Sankt Petersburgu. W 1986 zweryfikowano go w stopniu chorążego gwardii. W latach 1877-1878 walczył na wojnie z Turcją. Od 1879 do 1882 był słuchaczem Aleksandrowskiej Wojskowej Akademii Prawniczej w Sankt Petersburgu. Następnie przez niemal pięć lat pełnił służbę na stanowisku pomocnika prokuratora wojskowego. W latach 1886-1899 był oficerem śledczym. W 1901 został mianowany generałem majorem ze starszeństwem z 6 grudnia 1901. W latach 1904-1905 – podczas wojny rosyjsko-japońskiej – kierował pracami Oddziału Prawnego 3 Armii Mandżurskiej, dowodzonej przez generała Aleksandra Kaulbarsa. Od 19 lutego 1908 był prokuratorem przy Sądzie Kazańskiego Okręgu Wojskowego w Kazaniu. W 1908 otrzymał także nominację na stopień generała lejtnanta ze starszeństwem z 13 kwietnia owego roku. 4 sierpnia 1911 został przewodniczącym Sądu Turkiestańskiego Okręgu Wojskowego, a 9 marca 1912 – Sądu Odeskiego Okręgu Wojskowego w Odessie. 10 lipca 1916 został przeniesiony w stan spoczynku. W 1918 służył w armii hetmana Pawła Skoropadskiego. 20 listopada objął funkcję przewodniczącego Kijowskiego Wyższego Sądu Wojskowego. Następnie pełnił służbę w Siłach Zbrojnych Południowej Rosji gen. Antona Denikina. 14 stycznia 1919 przywrócono go na stanowisko przewodniczącego Sądu Odeskiego Okręgu Wojskowego. W Odessie wstąpił do 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego. W 1919 wrócił do Polski i został przyjęty do Wojska Polskiego. 21 kwietnia 1920 zatwierdzono go (z pierwszym dniem tego samego miesiąca) w stopniu generała porucznika w Korpusie Sądowym. W latach 1919-1920 był członkiem Najwyższego Sądu Wojskowego, a w latach 1920-1921 jego wiceprezydentem. Z dn. 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w randze generała porucznika. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji w korpusie generałów ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Zmarł 9 października 1923 w Wilnie. Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Na Rossie. Ordery i odznaczenia Krzyż Walecznych (1921) odznaczenia Imperium Rosyjskiego Order Świętej Anny IV klasy (1877) Order Świętego Stanisława III klasy (1878) Order Świętego Stanisława z Mieczami II klasy (1878) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (1892) Order Świętego Włodzimierza III klasy (1896) Order Świętego Stanisława I klasy (1904) Order Świętej Anny z Mieczami I klasy (1905) Order Świętego Włodzimierza z Mieczami i Kokardą III klasy (1907) Order Świętego Włodzimierza II klasy (1911) Cesarski i Królewski Order Orła Białego z Mieczami (22 marca 1915) Trafiłem jedynie na grupową fotografię z generałem i takową zamieszczam.

Ładnie "miły"!! Ten nieszczęśnik po lewej chowa zziębnięte dłonie w rękawach płaszcza. Panom oficerom jest też pewnie zimno w stopy bo noszą zwykłe trzewiki zupełnie nieodpowiednie na ten śnieg (dodatkowo poślizg jak cholera w takich trzewikach na śniegu. Dama w środku to ma chociaż długie filcaki na nogach, ciepło jej to i się śmieje. I bardzo dobrze!!!!!!!!!!!!!

A tak nawiasem mówiąc na grzyba wstawiać pojedyncze fotografie z Archiwum rodziny Rychterów - to ponad 50 kart albumowych z fotografiami. Lepiej podać adres i każdy sobie sam obejrzy te fotografie a wstawiane na forum zajęłyby co najmniej kilkanaście stron w temacie. https://archiwa.rychter.com/aeroklub-warszawski-1928-1939/#expanded

Zaginął, losy nieznane a tu na koniec objawił się w Bystrej koło Gorlic.

Było, ale dawno więc warto przypomnieć. Poniżej rozbita maszyna Ryszkiewicza.