Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[Sedco Express]

8 godzin temu, formoza58 napisał:

Dzięki za dobre chęci, Sedco, ale zdecydowanie to nie jest on .

Chęci chęciami ale to jest gen. Rómmel !

PS - nosił wąsy zarówno przycięte jak i podkręcone a z boku na dole ust z prawej strony miał brodawkę.

Proszę więc zamieszczone zdjęcie obrób i porównaj z tymi dostępnymi w sieci.

[Sedco Express]

Gen.dyw. Władysław Bejnar

Władysław Bejnar (ur. 2 stycznia 1868 w majątku Smołwy na Wileńszczyźnie, zm. 23 kwietnia 1934 w Wilnie) – pułkownik piechoty armii Imperium Rosyjskiego, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.

Od 1889 zawodowy oficer piechoty armii carskiej. Walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904-1905 jako dowódca batalionu. W I wojnie światowej dowódca pułku i brygady piechoty na froncie niemieckim. W Wojsku Polskim od stycznia 1919. 4 kwietnia 1919 mianowany został dowódcą 24 pułku piechoty. 2 listopada 1919 – listopad 1922^{[potrzebny przypis]} dowódca I Brygady Litewsko-Białoruskiej. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 31 stycznia 1921 objął dowództwo 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Listopad 1922 zastępca dowódcy Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. 26 listopad 1923 – 28 maja 1926 dowódca 26 Dywizji Piechoty. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie legalnych władz RP, a przeciwko Józefowi Piłsudskiemu. Po zamachu stanu zwolniony został ze stanowiska dowódcy dywizji i mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego^[1], a po dziewięciu miesiącach zwolniony z czynnej służby.

4 stycznia 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała dywizji, wyłącznie z prawem do tytułu, z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 28 lutego 1927 roku^[2]. Osiadł w Wilnie, gdzie zmarł. Pochowany w Wilnie – cmentarz Antokol.

Awanse :

• podporucznik (подпоручик) – 1889
• porucznik (поручик) – 1894
• sztabskapitan (штабс-капитан) - 1898
• kapitan (kапитан) – 1902
• podpułkownik (подполковник) – 1914
• pułkownik (полковник) – 1915
• generał brygady – zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
• tytularny generał dywizji – 4 stycznia 1927 z dniem 28 lutego 1927
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej^[3]

[Sedco Express]

W dniu 10.10.2020 o 21:39, otton1 napisał:

formoza58, temat bardzo dobry, podoba mi się!!! 

Aż dziw, że dotąd go nie było.

Proponuję przyjąć zasadę że:

1 - zamieszczamy zdjęcie generała TYLKO w mundurze polskim (to sie odnosi do generałów, którzy swój stopień otrzymali jeszcze w obcych armiach, np.państw zaborczych)

2 - zamieszczamy zdjęcie generała TYLKO jako generała a nie ciągniemy jego kariery od stopnia kadeta.

Brak jest zdjęć pewnych generałów w polskich mundurach generalskich a są natomiast ich zdjęcia w mundurach (oficerskich i generalskich) zaborców i uważam, że należy je zamieścić.

[formoza58]

3 godziny temu, Sedco Express napisał:

Chęci chęciami ale to jest gen. Rómmel !

Twój Rómmel stoi tutaj pierwszy od lewej,  natomiast autentyczny ósmy od lewej. Tak, że, z wąsikami bywa różnie i dzięki za dobre chęci .

[formoza58]

2 godziny temu, Sedco Express napisał:

Brak jest zdjęć pewnych generałów w polskich mundurach generalskich a są natomiast ich zdjęcia w mundurach (oficerskich i generalskich) zaborców i uważam, że należy je zamieścić.

Ja również tak myślę. I może po kilka ( jak są) ciekawych zdjęć z ich życia. Tym bardziej, że niektóre są interesujące, a szkoda dla nich robić oddzielnych wątków  odnośnie poszczególnych generałów.

[Sedco Express]

Godzinę temu, formoza58 napisał:

Twój Rómmel stoi tutaj pierwszy od lewej,  natomiast autentyczny ósmy od lewej. Tak, że, z wąsikami bywa różnie i dzięki za dobre chęci .

Tak jest, masz rację - moja identyfikacja była błędna ! Ale chęci są

W takim razie ten nie Rómmel a na powyższym zdjęciu pierwszy z lewej to być może gen.por. Walenty Lamezan de Salins (?), natomiast ostatni z prawej gen.dyw. Andrzej Kostecki herbu Korczak (?)

[formoza58]

Lamezan de Salins... hmm wprawdzie ma wąsa, ale to jednak nie on. Kosteckiemu będę musiał się przyjrzeć uważnie. Cóż, trzeba szukać dalej  

[Koloman]

5 godzin temu, Sedco Express napisał:

Brak jest zdjęć pewnych generałów w polskich mundurach generalskich a są natomiast ich zdjęcia w mundurach (oficerskich i generalskich) zaborców i uważam, że należy je zamieścić.

Popieram. A nawet jak są fotografie generałów w polskich mundurach to ciekawie byłoby porównać ich w umundurowaniu wojsk państw zaborczych.

 

3 godziny temu, formoza58 napisał:

Ja również tak myślę. I może po kilka ( jak są) ciekawych zdjęć z ich życia

Też można, byleby nie przekroczyć jakiej sensownej ilości zamieszczanych dodatkowych fotografii.

"Kilka" - można by przyjąć np.5-6 sztuk.

[otton1]

5 minut temu, Koloman napisał:

Popieram. A nawet jak są fotografie generałów w polskich mundurach to ciekawie byłoby porównać ich w umundurowaniu wojsk państw zaborczych.

Faktycznie, takie porównanie byłoby ciekawym.

 

6 minut temu, Koloman napisał:

Też można, byleby nie przekroczyć jakiej sensownej ilości zamieszczanych dodatkowych fotografii.

"Kilka" - można by przyjąć np.5-6 sztuk.

Z sensownością bywa różnie ale 5 sztuk zdjęć dodatkowych możemy przyjąć jako nieprzekraczalną granicę.

[otton1]

17 godzin temu, formoza58 napisał:

Ale portretu Arcta, " jak na lekarstwo"

Jest tylko fotografia grupowa na której uwieczniono miedzy innymi generałową Arctową - ale to nie to samo.

[formoza58]

Ale zdajesz sobie sprawę, że w przypadku niektórych ( oby nie wielu) nie będzie portretów. Fajnie było by aby były, ale " jak się nie ma co się lubi, to się lubi co się ma". Trzeba nie dopuszczać  przy biogramach braków ikonograficznych i wrzucić grupówkę. I... oby chociaż taka była.

A więc portrety w mundurach armii obcych , 5 zdjęć z życia. Z czasów legionowych również?

[Sedco Express]

gen.bryg. Aleksander Boruszczak

[otton1]

17 minut temu, formoza58 napisał:

Trzeba nie dopuszczać  przy biogramach braków ikonograficznych i wrzucić grupówkę. I... oby chociaż taka była.

Oczywiście, że tak - grupowki są bardzo ciekawe. Z drugiej strony bywa, że jedyny ikonograficzny materiał dotyczacy generała.

19 minut temu, formoza58 napisał:

Z czasów legionowych również?

Oczywiście!!!!!

[otton1]

Kolejny lekarz!

Teodor Karol Bałłaban 
(ur. 1 kwietnia 1866 we Lwowie, zm. 16 sierpnia 1946 w Proszowicach) 
doktor medycyny, okulista, tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

Ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Grazu. 
Do austriackiego wojska wstępuje 1 października 1887 jako elew. Służbę rozpoczął w Szpitalu Garnizonowym nr 7 w Grazu. W 1914 roku pracuje w Szpitalu Garnizonowym nr 14 we Lwowie, następnie został szefem Szpitala Rezerwowego nr 3 w Pradze i Szpitala Garnizonowego nr 3 we Lwowie.
W WP od 1 grudnia 1918 roku w Szpitalu Okręgowym we Lwowie. W 1919 roku awansowany do stopnia majora, w 1920 roku do stopnia pułkownika. 12 sierpnia 1923 roku przeniesiony w stan spoczynku w stopniu tytularnego generała brygady. Po przejściu w stan spoczynku prowadził gabinet okulistyczny, był też przez pewien czas radnym miasta Lwowa. W czasie okupacji sowieckiej Lwowa w 1939 roku aresztowany i osadzony w więzieniu na Brygidkach. Zwolniony z więzienia w 1941 roku.To jeden z bardzo nielicznych polskich wyższych oficerów, którzy dostali się w ręce Rosjan i przeżyli Po śmierci żony wyjeżdża ze Lwowa. Osiadł w Proszowicach, udzielał pomocy lekarskiej żołnierzom AK. Zmarł 16 sierpnia 1946 w Proszowicach i tam został pochowany
Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

[formoza58]

Teraz, Sedco Express napisał:

gen.bryg. Aleksander Boruszczak

Uzupełnienie...

Urodził się 22 lutego 1868 w Karlovacu, w Chorwacji^[1]. Był starszym bratem Teodora (ur. 1874), pułkownika uzbrojenia Wojska Polskiego.

Kształcił się w pięcioklasowym gimnazjum w Przemyślu. W 1883 roku wstąpił do Szkoły Kadetów Piechoty w Łobzowie. 18 sierpnia 1886 roku rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii^[2]. Został przydzielony do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 55we Lwowie, w stopniu kadeta-zastępcy oficera ze starszeństwem z 1 września 1886 roku^[3]. W 1899 roku przez sześć miesięcy kształcił się w szkole korpuśnej w Sarajewie w Bośni i Hercegowinie. W 1904 służył w Morawskim Pułku Piechoty Nr 3 w Mostarze, a później w Cieszynie. W 1913 został przeniesiony do Morawskiego Pułku Piechoty Nr 8 w Brnie na stanowisko komendanta 2. batalionu. Na początku I wojny światowej dowodził batalionem, a we wrześniu objął dowództwo tego pułku. Walczył w obronie Twierdzy Przemyśl. 17 września 1915 roku dostał się do niewoli rosyjskiej. Był przetrzymywany na Kaukazie, uciekł z niewoli 24 kwietnia 1918 roku. Do macierzystego pułku wrócił 19 maja 1918 roku. W czasie służby w c. i k. Armii awansował na kolejne stopnie:

• porucznika (niem. Leutnant) – 1 maja 1890,
• nadporucznika (niem. Oberleutnant) – 1 listopada 1894,
• kapitana II klasy (niem. Hauptmann II kl.) – 1 maja 1902,
• kapitana I klasy (niem. Hauptmann I kl.) – 1906 ze starszeństwem z 1 maja 1902,
• majora (niem. Major) – 1 listopada 1913,
• podpułkownika (niem. Oberstleutnant) – 1 września 1915,
• pułkownika (niem. Oberst) – maj 1918.

1 listopada 1918 w Krakowie, w randze pułkownika, przyjęty został do Wojska Polskiego^[4]. Od 5 grudnia 1918 do 29 marca 1919 dowodził 16 pułkiem piechoty Ziemi Tarnowskiej^[5]. 22 marca 1919 roku został mianowany dowódcą III Brygady w Dywizji Litewsko-Białoruskiej^[6]. 26 października 1919 roku objął dowództwo 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. 1 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej^[7]. 7 lipca 1920 została mu powierzona obrona Wilna. Po poddaniu miasta wojskom sowieckim w dniu 18 lipca został zwolniony z dowodzenia.

26 sierpnia 1920 roku został postawiony w stan oskarżenia przed Trybunałem Obrony Państwa za tchórzostwo w obliczu wroga i oddanie Wilna bez obrony. 11 października 1921 roku sprawa została przeniesiona do Sądu Wojskowego Dowództwa Okręgu Warszawskiego. Kilka miesięcy później postępowanie zostało umorzone wobec braku znamion czynu przestępnego, a on sam zrehabilitowany. Mimo tego z dniem 1 czerwca 1922 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika^[8]. W czerwcu 1922 roku nadano mu Krzyż Walecznych. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady^[9].

Osiadł w Kiekrzu niedaleko Poznania, później w Goli koło Jarocina. W kampanii wrześniowej 1939 roku udziału nie brał. Po wkroczeniu Niemców do Wielkopolski podpisał volkslistę. Wiosną 1945 roku opuścił Golę próbując przedostać się do Austrii. Zmarł na grypę 5 lutego 1948 roku w Bad Bibra (Saksonia).

18 września 1919 zawarł związek małżeński z Martą Albertyną z Anderseckow Stickarowską

[Sedco Express]

Kadm. Michał Borowski

Michał Aleksander Borowski (ur. 10 listopada 1872 w Juncewiczach, zm. 23 grudnia 1939 w Wilnie) – polski kontradmirał i inżynier mechanik okrętowy. Służył w Imperatorskiej Marynarce Wojennej Rosji i brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej oraz I wojnie światowej. Następnie został przyjęty do Wojska Polskiego, w którym karierę zakończył w 1928 na stanowisku przewodniczącego Delegacji Polskiej do Rady Portu i Dróg Wodnych w Gdańsku.

Michał Aleksander Borowski urodził się 10 listopada 1872 w Juncewiczach. Był absolwentem Morskiej Szkoły Inżynierii w Kronsztadzie, po ukończeniu której do 1918 służył w rosyjskiej Marynarce Wojennej, awansując do stopnia generała majora floty. Początkowo pływał na okrętach jako oficer mechanik. W 1905 uczestniczył w działaniach morskich podczas wojny rosyjsko-japońskiej. Następnie sprawował nadzór nad budową jednostek pływających w Europie oraz Stanach Zjednoczonych. W czasie I wojny światowej był kierownikiem Działu Mechanicznego w Głównym Zarządzie Budowy Okrętów i Wyposażenia. Pod koniec wojny dostał się do niewoli niemieckiej.

W 1918 powrócił do Polski. Uczestniczył w działalności stowarzyszenia „Bandera Polska”. Dekretem Naczelnego Wodza z 1 marca 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z warunkowym zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała majora marynarki^[1]. Od 27 marca 1919, po wprowadzeniu nomenklatury tytułów oficerskich, występował jako generał podporucznik marynarki^[2]. Rozkazem z 1 marca 1919 szefa Sztabu Generalnego, w zastępstwie płk. Stanisława Hallera został zaliczony z dniem 19 grudnia 1918 do Rezerwy Oficerów WP^[3]. Od 1920 był szefem Wojskowego Przedstawicielstwa Polski w Gdańsku. W tym czasie przewodniczył komisji zakupu 4 poniemieckich trałowców typu FM. W 1921 został przydzielony na zastępcę przewodniczącego Delegacji Polskiej w Radzie Portu i Dróg Wodnych w Gdańsku. W późniejszym czasie piastował stanowisko przewodniczącego tej delegacji. Dekretem Naczelnika Państwa z dnia 29 grudnia 1921 r. został odznaczony Orderem Odrodzenia Polski klasy IV - „w uznaniu zasług, położonych dla Rzeczypospolitej Polskiej na polu organizacji wojskowej”^[4]. 27 października 1923 został zatwierdzony w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. 30 grudnia 1925 został przeniesiony do korpusu oficerów morskich i przemianowany na kontradmirała. Z dniem 31 stycznia 1928 został przeniesiony w stan spoczynku. Na emeryturze zasiadał w Radzie Głównej Ligi Morskiej i Rzecznej. Zmarł w Wilnie 23 grudnia 1939.

[otton1]

Tadeusz Bylewski,

ur. 2 sierpnia 1866 w Kijowie zm. 17 lipca 1939

generał major Armii Imperium Rosyjskiego i generał dywizji Wojska Polskiego

Był uczniem Włodzimierskiego Kijowskiego Korpusu Kadetów w Kijowie (29 sierpnia 1883 roku rozpoczął służbę w armii rosyjskiej. Dwa lata później ukończył 1. Pawłowską Szkołę Wojskową w Petersburgu. Awansował na podporucznika ze starszeństwem z 5 sierpnia 1885 roku i został przydzielony do 69 Riazańskiego Pułku Piechoty, który stacjonował w Lublinie i wchodził w skład I Brygady 18 Dywizji Piechoty. Na sztabskapitana awansował ze starszeństwem z 6 grudnia 1897 roku. Przez sześć lat i pięć miesięcy dowodził kompanią. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z 6 grudnia 1907 roku. Do 1913 roku pełnił służbę w Lejb-Gwardyjskim Sankt-Petersburskim Pułku Króla Fryderyka Wilhelma III w Warszawie. W 1913 roku podał się do dymisji. Po rozpoczęciu I wojny światowej zmobilizowany i mianowany dowódcą 26 Brygady Pospolitego Ruszenia . W 1916 roku awansował na generała majora.

8 lutego 1917 roku przystąpił do organizacji Dywizji Strzelców Polskich. Dowództwo dywizji mieściło się w Kijowie, a oddziały w Biełgorodzie, Boryspolu, Czugujewie, Połtawie i Bieriezaniu. 10 kwietnia tego roku po ustąpieniu ze stanowiska dowódcy dywizji wyjechał do Piotrogrodu, gdzie objął stanowisko przewodniczącego Komisji Wojskowej dla Formowania Oddziałów Polskich przy Sztabie Najwyższego Głównodowodzącego.

W Wojsku Polskim od listopada 1918 roku. Organizował oddziały wojskowe w Lublinie. Poniósł fiasko wobec postawy oficerów Polskiej Organizacji Wojskowej. Z dniem 11 kwietnia 1919 roku został przydzielony do rezerwy oficerów Wojsk Polskich. 7 maja 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika. Do 1 sierpnia 1919 roku był dowódcą 8 Dywizji Piechoty. Później, do 1 kwietnia 1921, pełnił służbę w Centralnej Komisji Kontroli Stanów. 26 stycznia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej.

Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w stały stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji. W 1934 roku figurował na liście starszeństwa oficerów stanu spoczynku, jako generał dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku. Zginął w wypadku samochodowym.

[Sedco Express]

Drugie zdjęcie kadm. Michała Borowskiego w polskim mundurze kontradmirała.

[formoza58]

Jw.

Cala i o dużej rozdzielczości fotografia  kadm. Michała Borowskiego, w ubiorze codziennym MW. Druga przedstawia kontradmirała w ubiorze galowym

[formoza58]

Gen. Mikołaj Bołtuć.

Był synem Ignacego i Anny z Łabuńskich^[2][a]. W Petersburgu uczęszczał do gimnazjum. W 1911 ukończył rosyjski Korpus Kadetów w Omsku, a w 1913 Pawłowską Szkołę Piechoty w Petersburgu. Uczestniczył w wojnie fińskiej (1917), w której został kontuzjowany w wyniku działania gazów bojowych. Podczas I wojny światowej służył w armii carskiej na różnych stanowiskach podoficerskich i oficerskich. Dowodził m.in. batalionem piechoty na froncie niemieckim. W grudniu 1917 przeszedł do III Korpusu Polskiego, a po jego rozwiązaniu w sierpniu 1918 do 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego, operującej na południu Rosji i Ukrainie. W jej szeregach walczył do czerwca 1919.

Wojna polsko-bolszewicka[edytuj | edytuj kod]

Po powrocie wraz dywizją do Polski objął dowództwo kompanii, a następnie batalionu w 31 pułku Strzelców Kaniowskich, z którym uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. W lipcu 1920 objął dowództwo tego pułku. Wraz z nim m.in. bronił Zamościa przed sowiecką 1 Armią Konną Siemiona Budionnego.

Dowodził zdobyciem Wyszkowa przez wojska polskie, opisanym przez Stefana Żeromskiegow opowiadaniu Na Plebanii w Wyszkowie.

Dwudziestolecie międzywojenne[edytuj | edytuj kod]

W okresie od 1 listopada 1921 do października 1922 był słuchaczem Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Następnie piastował różne stanowiska sztabowe; był szefem wydziału w Biurze Ścisłej Rady Wojennej, szefem Oddziału III a Operacyjnego i szefem wydziału dowództwa „Wschód”. Przeszkolony w Paryżu. 31 marca 1924 awansował na podpułkownika.

Od 1926 pełnił funkcję oficera do specjalnych poruczeń w Gabinecie Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych. W czerwcu 1927 przeniesiony został do Korpusu Ochrony Pogranicza^[3] i wyznaczony na stanowisko dowódcy 6 Półbrygady Ochrony Pogranicza. Na tym stanowisku został przez Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego awansowany na stopień pułkownika, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 r. i 17 lokatą w korpusie oficerów piechoty^[4]. W lipcu 1929 mianowany został dowódcą Brygady KOP „Grodno”^[5]. W czerwcu 1930 przeniesiony został z KOP i wyznaczony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty w Wilnie^[6]. Od października tego roku pełnił obowiązki dowódcy tej dywizji.

W latach 20. był wiceprezesem Wojskowego Klubu Samochodowego i Motocyklowego^[7][8]. Zwolennik apolityczności wojska, niereligijny, przeciwstawiał się dominacji legionistów, zwolennik ograniczenia wydatków reprezentacyjnych; czynniki te spowalniały jego awans. Od 1936 dowodził 4 Dywizją Piechoty w Toruniu. Z dniem 19 marca 1939 r. został awansowany do stopnia generała brygady (10 lokata w swoim starszeństwie)^[9][10].

Wojna obronna 1939[edytuj | edytuj kod]

W sierpniu 1939 objął dowództwo Grupy Operacyjnej „Wschód” w składzie Armii „Pomorze”gen. Władysława Bortnowskiego.

Początkowo jej zadaniem miała być osłona ewentualnej polskiej demonstracji siły w przypadku niemieckich prób opanowania Gdańska. W wyniku zaostrzenia się sytuacji, zadaniem GO stała się obrona południowego odcinka polskiego Pomorza, na linii Osa – jezioro Mieliwo – jezioro Sosno – jezioro Zbiczno – jezioro Bachotek – Drwęca do granicy państwa. W pierwszych dniach wojny wkroczył na teren Prus Wschodnich, odpierał też ataki przeważających sił wroga, m.in. dzięki brawurowemu kontratakowi. Dla uniknięcia okrążenia wraz z pozostałymi siłami Armii „Pomorze” wycofywał się w kierunku południowo–wschodnim. 11 września dotarł wraz z podległymi mu siłami w rejon bitwy nad Bzurą. Uczestniczył w natarciu na lewym skrzydle wojsk polskich. Siłami 16 Dywizji Piechoty zajął Łowicz. 14 września, na skutek meldunków o nadciągających spod Warszawy niemieckich jednostkach pancernych, wydał rozkaz wycofania na północny brzeg Bzury. Gdy przepełniona twierdza Modlin nie mogła przyjąć jego żołnierzy, a tylko oficerów, zdecydował się na brawurowy marsz na odsiecz Warszawie. Na czele improwizowanej grupy wojska, liczącej ok. 5 tys. żołnierzy, uczestniczył w walkach obronnych, a od 17 września – odwrotowych w kierunku na Warszawę. 22 września podczas próby przebicia się do Warszawy z rejonu Palmir wywiązała się krwawa, wielogodzinna bitwa pod Łomiankami^[11]. Natarcie polskie załamało się z braku amunicji, a gen. Mikołaj Bołtuć poległ w ogniu snajperów, osobiście prowadząc żołnierzy do ataku na bagnety.

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 10, rząd 1, grób 10)^[12]. Jak w 1945 roku zrelacjonował ppłk Jan Topczewski^[13], dowódca 146 Pułku Piechoty, w pogrzebie generała Bołtucia uczestniczyła delegacja polskich jeńców wojennych, której Topczewski był członkiem.

 

[formoza58]

W dniu 11.10.2020 o 12:22, formoza58 napisał:

Gen. Władysław Bortnowski...

Ukończył gimnazjum w Żytomierzu, a następnie przez rok studiował medycynę na Uniwersytecie Moskiewskim z którego przeniósł się na Uniwersytet Jagielloński w Krakowie. Od 1908 należał do Związku Walki Czynnej, a od 1912 do Związku Strzeleckiego. Ukończył w 1913 szkołę podoficerską, a następnie oficerską Związku Strzeleckiego. Po wybuchu I wojny światowej przerwał studia i od sierpnia 1914 służył w Legionach Polskich. Dowodził plutonem w 1 pułku piechoty, potem kompanią w 5 pułku piechoty, a następnie został adiutantem w 7 pułku piechoty w składzie I Brygady. Był ranny w bitwie pod Łowczówkiem 25 grudnia 1914. Po kryzysie przysięgowym w 1917 został internowany w obozie w Beniaminowie, w którym przebywał od lipca 1917 do kwietnia 1918. Do października tego roku sprawował funkcję dowódcy Okręgu Krakowskiego Polskiej Organizacji Wojskowej.

Wojna polsko-bolszewicka 1919–1920[edytuj | edytuj kod]

31 października 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. Był dowódcą kompanii, a następnie batalionu w 5 pułku piechoty Legionów. W listopadzie 1918 uczestniczył w odsieczy polskiej dla opanowanego przez Ukraińców Przemyśla, a następnie Lwowa. Od maja do grudnia 1919 był słuchaczem I Kursu Wojennego Szkoły Sztabu Generalnego. Podczas wojny polsko-bolszewickiej pełnił następujące funkcje (od 10 października 1919): oficera operacyjnego w 1 Dywizji Piechoty Legionów, szefa III Oddziału GO gen. Edwarda Rydza-Śmigłego, szefa III Oddziału 3 Armii, a od października 1920 szefa sztabu 3 Armii.

Okres międzywojenny[edytuj | edytuj kod]

 

Wojewoda śląski Michał Grażyński, marszałek Edward Śmigły-Rydz i gen. Władysław Bortnowski w Cieszynie 12 października 1938 r.

1 listopada 1920 rozpoczął studia w Wyższej Szkole Wojennej w Paryżu. Po powrocie do Polski, we wrześniu 1922, objął stanowisko I oficera Sztabu Inspektora Armii nr 1 w Wilnie. Z dniem 25 kwietnia 1925 został „odkomenderowany” na okres 4 miesięcy do pełnienia obowiązków zastępcy szefa Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej^[1]. Od października 1925 dowodził 37 pułkiem piechoty w Kutnie^[2]. W okresie od listopada do grudnia 1926 był szefem III Oddziału Sztabu Generalnego. W lutym 1928 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 26 Dywizji Piechoty^[3] w Skierniewicach, a w czerwcu 1930 – piechoty dywizyjnej 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu. W październiku 1930 objął funkcję oficera w Inspektoracie Armii w Toruniu. 1 listopada 1931 został dowódcą 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu.

10 grudnia 1931 Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i lokatą 3 w korpusie generałów oraz „zezwolił na nałożenie odznak nowych stopni przed 1 stycznia 1932”^[4]. 12 października 1935 objął funkcję generała do prac przy Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych z siedzibą w Toruniu. Jednocześnie jesienią 1938 na 3 miesiące został dowódcą Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Śląsk”, która przeprowadziła akcję przyłączenia Zaolzia do Polski. 5 grudnia 1938 otrzymał dyplom honorowego obywatela miasta Cieszyna^[5]. Akcja ta przyniosła mu tak znaczną popularność, że po wyborach prezydenckich planowanych na rok 1940 miał zastąpić marszałka Śmigłego na stanowisku naczelnego wodza (marszałek miał zostać prezydentem)^[6].

19 marca 1939 awansował na generała dywizji i inspektora armii z siedzibą w Toruniu^[7]. 23 marca 1939 objął dowodzenie Armią „Pomorze”. W sierpniu tego roku uczestniczył w pracach planistycznych dotyczących ewentualnego użycia Korpusu Interwencyjnego w Gdańsku. Utworzenie Korpusu i wysunięcie jego jednostek silnie na północ zburzyło jednak obronne plany Armii Pomorze.

Kampania wrześniowa[edytuj | edytuj kod]

Podczas wojny obronnej 1939 dowodził Armią „Pomorze” w składzie: Pomorska Brygada Kawalerii, 9 Dywizja Piechoty, 15 Dywizja Piechoty, 27 Dywizja Piechoty, 4 Dywizja Piechoty, 16 Dywizja Piechoty, 26 Dywizja Piechoty (od 5 września), Chełmińska Brygada Obrony Narodowej, Pomorska Brygada Obrony Narodowej, Oddział Wydzielony Rzeki Wisły. Armia, zagrożona z dwóch stron, stoczyła trzy krwawe bitwy: w Borach Tucholskich, pod Bydgoszczą i Nakłem. Udało się nie dopuścić do rozbicia armii, a nawet uratować część Korpusu Interwencyjnego wysuniętego przed linie obronne. 9 września podporządkował się dowódcy Armii „Poznań” generałowi Tadeuszowi Kutrzebie, aby następnie wziąć udział w bitwie nad Bzurą, podczas której walczył pod Łowiczem i Sochaczewem. 14 września – wobec otrzymania meldunku o dużych siłach nieprzyjaciela, zdążających w kierunku pola walki – podjął decyzję wycofania swoich sił na północny brzeg Bzury, co doprowadziło do generalnego odwrotu obu armii w kierunku na Warszawę. 21 września dostał się do niewoli niemieckiej.

Niewola i emigracja[edytuj | edytuj kod]

Przebywał w oflagach: IV B Königstein, VIII E Johannisbrunn i VIIa Murnau. Po uwolnieniu, 29 kwietnia 1945, przez wojska amerykańskie, pozostał na emigracji najpierw w Wielkiej Brytanii gdzie pracował jako pielęgniarz w szpitalu dla nerwowo chorych w Mabledon^[8][9]. W 1954 przeniósł się do USA. Działał w wielu organizacjach polonijnych. W 1947 był jednym ze współzałożycieli Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie, działał w Lidze Niepodległości Polski. Po przyjeździe do Stanów Zjednoczonych działał nadal w Lidze Niepodległości Polski, w stowarzyszeniu „Bratnia Pomoc”, w stowarzyszeniu Legionistów i Peowiaków. Jego głównym zaangażowaniem była jednak działalność w Instytucie Józefa Piłsudskiego w Ameryce. Od 30 listopada 1954 był członkiem Rady Instytutu, a od 19 czerwca 1955 wiceprezesem. Zmarł 21 listopada 1966 w Glen Cove. Pogrzeb odbył się 26 listopada 1966 na cmentarzu w Doylestown (Pensylwania), gdzie spoczął w Alei Zasłużonych.

[formoza58]

I kilka zdjęć związanych z gen. Wladysławem Bortnowskim.

 

[otton1]

W dniu 16.10.2020 o 20:05, Koloman napisał:

Ktoś, kto przeszedł wszystkie szczeble kariery wojskowej w jednej z najlepszych ówczesnych armii w Europie,.............

Ciekawe stwierdzenie!!!!!!!

A na ile prawdziwe?

[Koloman]

Godzinę temu, otton1 napisał:

W dniu 16.10.2020 o 20:05, Koloman napisał:

Ktoś, kto przeszedł wszystkie szczeble kariery wojskowej w jednej z najlepszych ówczesnych armii w Europie,.............

Ciekawe stwierdzenie!!!!!!!

A na ile prawdziwe?

Oj Kolego Ottonie1, widać, że Twoja wiedza o armii austro-wegierskiej pochodzi z książki "Przygody dobrego wojaka Szwejka" i filmu "CK dezerterzy" więc nic dziwnego, że masz zastrzeżenia do stwierdzenia z artykułu  o "jednej z najlepszych ówczesnych armii w Europie".

Poczytaj sobie inne, powazniejsze opracowania to zmienisz zdanie.

Ja tylko krótko (bo to nie ten temat): armia austro-wegierska nie przegrała wojny. Na poczatku jesieni 1918 roku wojska austro-wegierskie wraz z wojskami niemieckimi okupowały południową część Rosji (aktualnie Ukraina) łącznie z Odessą, sporą część Rumunii. Zajmowały spore terytoria w Serbii i Albanii. Po straszliwym laniu (ponad 40 tys.zabitych i rannych, 265 tys.wzietych do niewoli, 50 tys.dezerterow!) zgotowanym armii włoskiej pod Caporetto (X-XI.1917) wojska austro-wegierskie zajmowały Nizinę Wenecką stojąc tuż pod Wenecją, Tyrol, Dolomity - vide mapka.

Austro-wegierski korpus ekspedycyjny wspomagał upadających Turków w Palestynie.

Dlaczego więc wyszlo tak jak wyszło? W pewnym uproszczeniu i skrócie:
Otóż 14 września 1918 roku ruszyła w Macedonii ofensywa Frontu Orientu. Siły bułgarskie zostały rozbite i 29 wrzesnia Bułgarzy podpisali układ o zawieszeniu broni.
Upadek Bułgarii mial ten skutek, że odsłonięta została przed wojskami Ententy nie broniona południowa granica Węgier.
W tej sytuacji, w dniu 17.października sejm węgierski postanowił o natychmiastowym wycofaniu oddziałów węgierskich z frontu włoskiego dla obrony kraju. A za Węgrami ruszyły do swoich krajów (własnie proklamujących niepodległość - to też była jedna z ważnych przyczyn) i inne nacje: Czesi, Polacy, Słoweńcy, Chorwaci, Niemcy Austriaccy.

I tak armia rozpłynęła się - nie przegrała wojny ale zniknęła.

[otton1]

To wracamy do tematu generalskiego.

Juliusz Bijak 
ur. 14 września 1860 w Biadolinach, zm. 21 kwietnia 1943 w Wadowicach 
– generał major cesarskiej i królewskiej armii, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.
10 sierpnia 1878 powołany został, jako jednoroczny ochotnik, do 56 pułku piechoty. Po rocznej służbie zakończonej nominacją oficerską rozpoczął studia na Politechnice Wiedeńskiej. Dwa lata później zdecydował się jednak na karierę wojskową i został oficerem zawodowym w swoim macierzystym pułku. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. 1 marca 1914 objął dowództwo 57 pułku piechoty. 15 września 1914 w czasie walki o wieś Zaleszany został ranny w lewe udo i prawe ramię, i dostał się do rosyjskiej niewoli. W styczniu 1918 ze względu na stan zdrowia zwolniony z niewoli i przekazany do Danii. W kwietniu tego roku wraca do Austrii i zostaje awansowany na generała majora. Po czterech miesiącach urlopu skierowany na front włoski. Przydzielony do dowództwa 33 Dywizji Piechoty, będącej częścią 14-tej armii pod dowództwem generała Otto von Belowa.
6 listopada 1918 przyjechał do Krakowa i zgłosił się do służby w polskim wojsku. W okresie od listopada 1918 do sierpnia 1920 pełnił funkcje dowódcy Obrony Przemyśla, dowódcy wojskowego okręgu przemyskiego od 19 listopada 1918 (obejmującego powiaty niżański, przeworski, jarosławski, sanocki, liski, dobromilski), dowódcy Okręgu Etapowego w Bielsku oraz szefa Komisji Delimitacyjnej w Poznaniu. Następnie w Dowództwie Okręgu Generalnego „Pomorze”. 1 maja 1920 zatwierdzony został z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Od 14 sierpnia do 31 października 1920 sprawował dowództwo Twierdzy Chełmno i odcinka o tej samej nazwie. Dekretem z 9 listopada 1920 został przydzielony do Centralnej Stacji Zbornej w Krakowie. Z dniem 1 kwietnia 1921 przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika.
26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji. Osiadł w Wadowicach dokąd przeniósł się z Krakowa. W 1929 roku wydał Wspomnienia ze służby wojskowej. Zmarł 21 kwietnia 1943 roku. Grób generała znajduje się na Cmentarzu Parafialnym w Wadowicach.