Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[formoza58]

Jaźwiński w służbie u Dowbora i jako generał WP w 1931 roku...

[formoza58]

U Dowbora... Karnicki ( konno) i Łempicki.

[formoza58]

Gen. Kędzierski.

[formoza58]

Gen. Jung.

[formoza58]

Gen. Konarzewski...

[formoza58]

Gen. Konarzewski przyjmuje defiladę w 1926 roku.

[formoza58]

Jw. ...

[formoza58]

Gen. Haller z " Dziadkiem".

[formoza58]

Gen. Kowalski w asyście ,podczas uroczystości pochówku serca JP na wileńskiej Rossie.

[formoza58]

Szukałem na " N" i wyszło całkiem niewiele:

1. Narbutt Łuczyński Aleksander

2. Nejman Tomasz

3. Niżałowski Franciszek

4. Niklas Stanisław

5. Niewiarowski Antoni.

[otton1]

6. NORWID NEUGEBAUER MIECZYSŁAW

7. NIEZGODA PIOTR

Przy czym nr 5 i nr 7 to dziekani generalni WP

Fakt, całkiem niewiele ale szukajmy dalej.

[Koloman]

Generał W.Jung (X) dowódca 15.DP na święcie 62.PP w dniu 20.08.1922.

[Sedco Express]

8. Niesiołowski - Gawin wiktor

9. Nowotny - Lachowicki - Czechowicz Adam

[formoza58]

Zanim się zacznie na " N"....

Młodzi Kleebergowie.

[Koloman]

8 minut temu, formoza58 napisał:

Młodzi Kleebergowie.

Fajna fotografia. Tylko który jest który?

[formoza58]

 Tutaj akurat dosyć łatwo... Franciszek z dołkiem w brodzie od lewej, Juliusz od prawej.

[formoza58]

Gen. Anders ze swoimi konisiami... " Loyal". " Kłopot", ect.

[formoza58]

Gen. Józef Haller na uroczystościach odsłonięcia pomnika na kwaterze Rokitniańczyków na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie...

[formoza58]

Pora...

7. Piotr Niezgoda

 

Urodził się 24 grudnia 1875 w Bukowej, w rodzinie Wojciecha i Katarzyny z Pacewiczów. W 1894 zdał z odznaczeniem egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum w Jaśle(w jego klasie był Emil Gaweł). Działał w organizacjach niepodległościowych (Związek Żuawów). W 1898 ukończył Seminarium Duchowne w Przemyślu.

1 października 1903 roku rozpoczął służbę w cesarskiej i królewskiej Armii w charakterze kapelana wojskowego. Posługę kapłańską sprawował w garnizonie Przemyśl. W czasie I wojny światowej przez pierwsze dwa lata był proboszczem c. i k. 24 Dywizji Piechoty na froncie rosyjskim. Następnie starszym kapelanem szpitala w Lublinie, od listopada 1917 roku proboszczem c. i k. 2 Dywizji Piechoty na froncie włoskim.

W Wojsku Polskim od listopada 1918. Był dziekanem generalnym przy Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego. 16 grudnia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu dziekana generalnego z 3. lokatą wśród kapelanów wyznania rzymskokatolickiego. W latach 1921-1930 był szefem duszpasterstwa wyznania rzymskokatolickiego w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu dziekan generalnego ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 64. lokatą w korpusie generałów, a jego oddziałem macierzystym był Oddział V Sztabu Generalnego. W 1923 roku zajmował 63. lokatę wśród generałów brygady, za Antonim Niewiarowskim (31. lokata) i Karolem Boguckim (45. lokata). W następnym roku zajmował wśród generałów brygady 34. lokatę, za Antonim Niewiarowskim (9. lokata) i Karolem Boguckim (16. lokata)^[

. W 1928 roku zajmował 5. lokatę na liście starszeństwa generałów. W 1934 roku zajmował 2. lokatę na liście starszeństwa duchowieństwa wojskowego stanu spoczynku za Karolem Boguckim. Z dniem 31 grudnia 1930 przeniesiony został w stan spoczynku.

W Krakowie był czynny na polu społecznym. W 1922 otrzymał godność podkomorzego Jego Świątobliwości Ojca św. Piusa XI. Pracował w duszpasterstwie cywilnym. W 1931 otrzymał tytuł członka honorowego Polskiego Towarzystwa Opieki nad Grobami Bohaterów. Był autorem rozpraw teologicznych i na tematy społeczne oraz autorem wspomnień szkolnych, opublikowanych w książce pt. Księga pamiątkowa 70-lecia Państwowego Gimnazjum imienia króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle 1868-1938

 

 

 

Podczas II wojny światowej w trakcie okupacji niemieckiej włączył się do konspiracji Związku Walki Zbrojnej i Armii Krajowej jako dziekan Obszaru Krakowsko-Śląskiego. W latach 1947-1952 był kapelanem Zakładu Psychiatrycznego w Kobierzynie, a później kierował domem wczasowym dla księży w Krynicy^[18].

Zmarł 24 marca 1955 w Krakowie. Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Rakowickim.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi^[

[formoza58]

Jw....1,2,3,4,5. Na uroczystościach poświęcenia i odsłonięcia Pomnika na Kwaterze Rokitniańczyków na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

6. Podczas uroczystości odsłonięcia Pomnika czynu legionowego w Krakowie, w 1927 roku.

 

[formoza58]

5. Antoni Niewiarowski

 

Urodził się 26 listopada 1874 roku w Brześciu, w powiecie brzeskimówczesnej guberni grodzieńskiej. Kształcił się w Kijowie, gdzie ukończył studia teologiczne i pracował jako kapłan w diecezji łucko-żytomierskiej. Za sympatie do idei Legionów Polskich zesłany do Ufy. Po rewolucji 1917 włączył się do prac organizacyjnych oddziałów Wojska polskiego w Rosji. W latach 1917-1918 był dziekanem 3 Dywizji Strzelców Polskich.

W Wojsku Polskim od listopada 1918; szef duszpasterstwa Dowództwa Okręgu Generalnego, przeformowanego w 1921 w Dowództwo Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie.

16 grudnia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu dziekana generalnego wśród kapelanów wyznania katolickiego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany dziekana generalnego ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 30. lokatą w korpusie generałów

Czynny na polu społecznym i charytatywnym. Zmarł 2 marca 1927 roku w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, po długiej i ciężkiej chorobie nowotworowej. 5 marca 1927 roku w kościele garnizonowym w Warszawie odbył się pogrzeb ks. Niewiarowskiego. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A16-1-1/2).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Medaille Interalliee

                 ----------------------------------------------------------------------------------

Nie znalazłem portretu. Jest natomiast zdjęcie z pogrzebu, w asyście honorowej szwoleżerów 1 pułku i kanonierów 1 DAK- u.

[formoza58]

1. Aleksander Narbutt Łuczyński

 

Ur. 28 lutego 1890 w Skierniewicach

Studiował filozofię we Lwowie skąd przeniósł się na wydział prawa w Liège. Działał w Polskich Drużynach Strzeleckich. Od sierpnia 1914 do lipca 1917 w Legionach Polskich, dowódca kompanii i batalionu w 5 i 6 pułku piechoty Legionów. Porucznik z października 1914, kapitan z marca 1915. Po kryzysie przysięgowym internowany w Beniaminowie. Sierpień – październik 1918 zastępca komendanta kursów oficerskich Polskiej Siły Zbrojnej. 1 listopada tego roku na czele oddziału 2 pułku piechoty przejął od Austriaków Twierdzę Dęblińską.

Grudzień 1918 – lipiec 1920 organizator i dowódca 34 pułku piechoty.

5 kwietnia 1919 roku, w Pińsku, z jego rozkazu podlegli mu żołnierze rozstrzelali 35 osób narodowości żydowskiej (zob. Masakra w Pińsku).

W okresie lipiec – sierpień 1920 dowódca XVIII Brygady Piechoty, sierpień 1920 – listopad 1921 dowódca Grupy Operacyjnej , a potem 9 Dywizji Piechoty i od września 1921 dowódca 2 Dywizji Piechoty Legionów.

1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 32 lokatą w korpusie generałów.

20 maja 1930 zwolniony został ze stanowiska dowódcy 2 DP Leg. i mianowany dowódcą Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie.

Wojewoda krakowski zarządzeniem z dnia 7 kwietnia 1933 zezwolił mu na zmianę nazwiska rodowego „Łuczyński” na nazwisko „Narbut-Łuczyński”.

Został osadnikiem wojskowym w kolonii Miklaszowce w powiecie grodzieńskim.

W kampanii wrześniowej był dowódcą etapów Armii „Kraków”. Po kampanii wrześniowej internowany w Rumunii w obozie w Băile Herculane. Przedostał się do Francji. Styczeń – marzec 1940 generał do specjalnych poruczeń Ministra Spraw Wojskowych w Paryżu, marzec – czerwiec 1940 w rezerwie oficerskiej Naczelnego Wodza. Po ewakuacji do Anglii: lipiec 1940 – luty 1941 bez przydziału, obóz oficerski Rothesay na wyspie Bute w Szkocji, luty 1941 – czerwiec 1942 Wojskowy Trybunał Orzekający Szkocja, czerwiec 1942 – 1946 przewodniczący Centralnej Komisji Regulaminowej Polskich Sił Zbrojnych.

Po demobilizacji osiadł w USA, gdzie zmarł 25 lipca 1977 roku.

[formoza58]

3. Franciszek Niżałowski

 

Ur. 18 wrzesnia 1859 roku we Lwowie...Szkołę średnią ukończył we Lwowie. Następnie w 1881 ukończył studia na Wydziale PrawaUniwersytetu Lwowskiego. 9 stycznia 1879 rozpoczął ochotniczą, jednoroczną służbę wojskową w 30 Pułku Piechoty Cesarskiej i Królewskiej Armii we Lwowie. W 1880 został podporucznikiem rezerwy. 13 marca 1882, po zakończeniu studiów, rozpoczął służbę zawodową w C. i K. Armii jako praktykant audytoriatu. Służył kolejno w Temesvár, audytor w 13 Pułku Piechoty w Krakowie (1887-1891), potem w Peczu na Węgrzech. W 1893 został audytorem sztabowym. W kwietniu 1902 został referentem do spraw sprawiedliwości w Dowództwie XIV Korpusu w Innsbrucku. W 1911 został referentem w Najwyższym Sądzie Wojskowym w Wiedniu. 1 lipca 1914 mianowany został prezydentem senatu Najwyższego Sądu Obrony Krajowej. Pozostawał na tym stanowisku do 13 grudnia 1918 ciesząc się uznaniem władz, czego wyrazem były pochwały cesarskie.

16 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W styczniu 1919 otrzymał przydział służbowy do Departamentu Wojskowo-Prawnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. 1 marca 1919 został mianowany I prezydentem Najwyższego Sądu Wojskowego. Pozostawał na tym stanowisku do 1 kwietnia 1921, kiedy to został przeniesiony w stan spoczynku ^[1]. 8 kwietnia 1919 rozkazem 1443 został mianowany przewodniczącym Komisji Kwalifikacyjnej Korpusu Sądowego Wojska Polskiego. Osiadł w Warszawie, potem we Lwowie. Tam zmarł 9 sierpnia 1937 roku i został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim.

 

•  

Do Wojska Polskiego przyjęty został w stopniu generała podporucznika z prawem do używania tytułu generała porucznika. 1 kwietnia 1921 przeniesiony został w stan spoczynku w stopniu rzeczywistego generała porucznika. 26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919.

Ordery i odznaczenia

• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (Polska)
• Krzyż Komandorski Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry, 1916)
• Order Korony Żelaznej III klasy

                             -----------------------------------------------------------

1. jako general WP.

2, 3 . w CK armii.

[Koloman]

9. Nowotny-Lachowicki-Czechowicz Adam Adolf 
ur. 24 grudnia 1865 w Krynicy, zm. 20 listopada 1936 we Lwowie 
– generał dywizji Wojska Polskiego.
Urodził się 24 grudnia 1865 roku w Krynicy, w ówczesnym powiecie nowosądeckim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie radcy wyższego sądu krajowego (radcy dworu).
Po ukończeniu edukacji (m.in. Wojskowej Akademii Technicznej w Wiedniu) wstępuje do austriackiej armii. Dosłużył się w niej stopnia generała majora w 1915 roku. Pełnił m.in. funkcję Generalnego Inspektora Trenów. Z wykształcenia artylerzysta. Dowodzi m.in. 11 pułkiem haubic we Lwowie. Bierze udział w I wojnie światowej dowodząc XXXIX Brygadą Artylerii na froncie rosyjskim i artylerią 5 Armii na froncie włoskim. W czerwcu 1917 został mianowany komendantem miasta Lwowa.
W listopadzie 1918 przyjęty do WP w randze generała podporucznika. Obejmuje funkcję Polskiego Pełnomocnika Wojskowego w Wiedniu. 3 czerwca 1919 roku został mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Generalnego „Lwów” we Lwowie. 3 marca 1920 roku został mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Generalnego „Pomorze”. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. 20 maja 1920 roku został zwolniony ze stanowiska i przeniesiony do Stacji Zbornej w Krakowie. W czasie wojny z bolszewikami pełni też funkcję oficera łącznikowego Naczelnego Dowództwa przy 6 Armii i dowodzi Grupą Operacyjną. Od 10 września 1920 roku do listopada 1921 roku był dowódcą 13 Dywizji Piechoty.
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 4. lokatą w korpusie generałów. Z dniem 1 sierpnia tego roku został przeniesiony w stan nieczynny na okres jednego roku z prawem do poborów. Z dniem 31 sierpnia 1923 roku został przeniesiony w stan spoczynku z prawem noszenia munduru. Mieszkał we Lwowie. Zmarł 20 listopada 1936 roku. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim.
W opinii Józefa Piłsudskiego nieprzydatny do służby w WP z powodu braku rzeczywistych kwalifikacji: człowiek chory, i zdaniem moim niezdatny zupełnie do użycia, chyba na taką czy inna komendę lokalną.
Generał Nowotny w 1920 roku został adoptowany przez baronessę Sabinę Lachowicką-Czechowicz. 
Awanse: 1886 – podporucznik, 1892 – porucznik, 1897 – kapitan, 1905 – major, 1908 – podpułkownik, 1912 – pułkownik, 1915 – gen. major.
Ordery i odznaczenia
Order Odrodzenia Polski
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Krzyż Komandorski Orderu Leopolda (Austria)
Krzyż Komandorski Orderu Korony Żelaznej (1915, Austria)
Krzyż Kawalerski Orderu Franciszka Józefa (Austria)
Krzyż Zasługi Wojskowej (Austria)
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Albrechta (Saksonia)

Niestety, na fotografię dotąd nie trafiłem.

[Tosiek16]

5. tytularny gen. brygady Stanisław Niklas

ur. 1.05.1864 w Gawłuszowicach pow. mielecki, wychowanek i absolwent ck. Korpusu Kadetów w Krakowie-Łobzowie i prawdopodobnie w Karlstadt (obecnie -Karlovac). Niestety nie ma zbyt wielu materiałów na temat jego kariery w ck. armii, jest tylko jego ostatnia funkcja - oficer łącznikowy d/s gospodarczych przy Namiestnictwie Galicji we Lwowie. W Wojsku Polskim od 1.11.1918 w stopniu podpułkownika jako szef sekcji ekonomicznej lustracji , 28.08.1920 mianowany pułkownikiem Korpusu Kontrolerów i przydzielony do Oddziału IV Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych, 31.12.1923 przeniesiony w stan spoczynku jako tytularny generał brygady. Po spensjonowaniu mieszkał w Krakowie i tam zmarł 11.09.1943 , pochowany na Cmentarzu Rakowickim m kwatera D, rząd wschodni , miejsce 10H.

PS. Drugie zdjęcie to portret autorstwa Stanisława Ignacego Witkiewicza