Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[otton1]

Specjalne podziękowania dla Kolegi Sedco Express za uzupełnienie biografiami poprzednich liter i lekkie przystopowanie tego naszego (przyznaję się, w tym i mojego) "owczego pędu" we wstawianiu biografii na zasadzie "byle szybciej, byle dalej".

 

[Sedco Express]

Mam propozycję by po zakończeniu wpisów na określona literę zrobić zestawienie. Nie wiem czy na forum jest możliwość by dokonywać kolejnych wpisów (uaktualnienia) do już raz dokonanego.Edytuj działa krótko.

"A" (8 os.)

Abraham Roman

Alter Franciszek

'Anders Władysław

Albinowski Juliusz

Amirowicz Kajetan

Aleksandrowicz Franciszek

Arct Jakub

Adamski Edward

 

 

 

[formoza58]

Kiedy rozpocząłem wątek, jak brzmi tytuł, miał on być zbiorem materiału ikonograficznego poświęconego generałom II RP.  Po słusznych propozycjach Kol. Ottona zmienił się nieco profil.  Miały być zdjęcia i krótkie biogramy. Po " "F" nastąpiła dłuższa cisza, więc zasygnalizowłem, że kolej na " G". Kolega Otton potwierdził " no to luuu- zaczynamy na "G" i poszło...

Również jestem przeciwnikiem " owczego pędu" i podzielam Wasze propozycje .  

[otton1]

Nie ma się co przejmować - często z czeluści historycznych objawi się jakiś zapomniany generał czy ciekawe fotografie wcześniej opisanego .

W takim wypadku zrobi się "wstawkę" i po problemie.

[otton1]

Emil Gołogórski 
ur. 27 lutego 1862 w Wiedniu, zm. 7 lutego 1921 w Warszawie 
– generał porucznik inżynier Wojska Polskiego.
W 1880 roku, po ukończeniu 6-klasowego gimnazjum realnego we Lwowie, rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej. Po roku przeniósł się do Wojskowej Akademii Technicznej. 18 sierpnia 1883 roku ukończył studia z wynikiem bardzo dobrym i rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii, w stopniu podporucznika. Pierwszy przydział służbowy otrzymał do 1 pułku inżynieryjnego.
Na przełomie 1893 i 1894 ponownie przeniesiony został do Krakowa w celu wykonania zadań projektowych i nadzorczych przy budowie obiektów fortecznych Twierdzy Kraków. Jego dziełem są forty pancerne: 44a „Pękowice”, 45a „Bibice”, 48a „Mistrzejowice”, 50 ½ OST „Barycz” / „Kosocice”, 50 1/2 WEST „Kosocice” i fort pomocniczy piechoty 50a „Lasówka”. Do 1889 był referentem do spraw telefonów fortecznych, obiektów mostowych i min demolujących.
13 listopada 1918 roku przyjęty został do Wojska Polskiego w stopniu generała porucznika i mianowany dowódcą Okręgu Generalnego „Kraków”. Od marca do czerwca 1919 roku, w wojny z Ukraińcami obowiązki dowódcy okręgu generalnego łączył z funkcją zastępcy dowódcy Grupy Operacyjnej generała Iwaszkiewicza. 30 maja 1919 roku został mianowany dowódcą Okręgu Generalnego „Lwów” we Lwowie. W tym czasie Komisja Weryfikacyjna dla oficerów byłej armii austriackiej proponowała jego awansowanie na generała broni. 23 lutego 1920 roku zakończył służbę we Lwowie i został przeniesiony do stolicy. 10 marca tego roku wyznaczony został na stanowisko szefa Departamentu II Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Na tym stanowisku odpowiadał za organizację wojsk inżynieryjnych i saperów, wojsk łączności, wojsk kolejowych i wojsk samochodowych. We wrześniu powierzono mu szefostwo Grupy Technicznej Ministerstwa Spraw Wojskowych. 21 kwietnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała porucznika, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Zmarł 7 lutego 1921 roku w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Awanse
porucznik (niem. Leutnant) – 1883
starszy porucznik (niem. Oberleutnant) – 1888
kapitan II klasy (niem. Hauptmann 2. Klasse) – 1893
kapitan II klasy (niem. Hauptmann 1. Klasse) – 1895
major (niem. Major) – 1900
podpułkownik (niem. Oberstleutnant) – 1904
pułkownik (niem. Oberst) – 1 listopada 1907
generał major (nien. Generalmajor) – 31 października 1912 ze starszeństwem z 25 listopada 1912
marszałek polny porucznik (niem. Feldmarschalleutnant) – 1 września 1915 ze starszeństwem z 2 września 1915
generał porucznik – 21 kwietnia 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920
Ordery i odznaczenia
Polska
Krzyż za Obronę Śląska Cieszyńskiego I klasy
Medal Pamiątkowy za Obronę Śląska Cieszyńskiego
Dekret pochwalny Rady Narodowej Księstwa Cieszyńskiego
Austro-Węgry
Krzyż Zasługi Wojskowej II klasy z Mieczami
Order Korony Żelaznej II klasy
Krzyż Kawalerski Orderu Leopolda z Mieczami
Krzyż Zasługi Wojskowej III klasy z Mieczami
Order Korony Żelaznej III klasy
Brązowy Medal Signum Laudis(Austro-Węgry) na czerwonej wstędze
Odznaka za Służbę dla Oficerów III klasy
Krzyż Jubileuszowy Wojskowy

P.S. fotografii niestety brak!

[Koloman]

9 minut temu, otton1 napisał:

P.S. fotografii niestety brak!

Nie jest tak źle kol.Otton1 - póki co fotografii portretowej nie ma ale jest fotografia zbiorowa, na ktorej uwieczniono kwiat generalstwa galicyjskiego w tym generała Gołogórskiego.

Fotografię wykonano w czasie poświęcenia Szkoły Podchorążych w Łobzowie w styczniu 1919. Pokazani na niej są:

1 - gen.Gołogórski

2 - gen.Latour

3 - gen.Jacyna

4 - gen.Żygadłowicz

5 - gen.Sobolewski

 

[formoza58]

Jeszcze jedno z uroczystości w Łobzowie- tyle, że bardziej sentymentalne, niż do identyfikacji.

[Koloman]

1 godzinę temu, formoza58 napisał:

Jeszcze jedno z uroczystości w Łobzowie- tyle, że bardziej sentymentalne, niż do identyfikacji.

To prawda, identyfikacja praktycznie niemożliwa.

P.S.

ciekawe, gdzie się podziała ta dama z lisem na ręku (na pierwszej fotografii)?

Pewnie ją znudziło przemówienie gen.Gołogórskiego (na drugiej fotografii) i się po prostu zmyła.

[formoza58]

Na tym drugim widać, że chyba wszystkie panie wybyły. Zostali tylko panowie oficerowie

[formoza58]

Roman Górecki.

Urodzony 27 sierpnia 1889 r. w Starej Soli. Od czasów gimnazjalnych w Tarnowie związany z organizacjami niepodległościowymi. Podobnie w trakcie rozpoczętych w 1908 r. studiów na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego. W 1910 r. ukończył kurs podoficerski, a w 1912 r. oficerski w Polskich Drużynach Strzeleckich. W 1914 r. uzyskał tytuł doktora praw. Od sierpnia 1914 r. żołnierz Legionów Polskich, do których wstąpił na czele zorganizowanego przez siebie plutonu strzelców. Początkowo pełnił służbę frontową w dowodzonym przez Józefa Piłsudskiego 1 Pułku Legionów, przekształconym następnie w I Brygadę. Od lipca 1915 r. w stopniu został oficerem rachunkowym w 6 Pułku Legionów II Brygady oraz komendantem Polowej Szkoły Oficerów Administracyjnych, a w 1916 r. zastępcą szefa Intendentury Komendy Legionów. 12 lutego 1918 r. żołnierze II Brygady Legionów dowiedzieli się o niekorzystnych dla przyszłego państwa polskiego zapisach traktatu brzeskiego, zawartego 9 lutego pomiędzy Cesarstwem Niemieckim i Austro-Węgrami oraz ich sojusznikami z ZSRR i nowopowstałą Ukraińską Republiką Ludową. Kpt. Górecki dzień później, podczas odprawy w komendzie Korpusu, wygłosił przemówienie wzywając do wypowiedzenia posłuszeństwa Naczelnej Komendzie C.K. Armii. Internowany przez władze austriackie był jednym z  głównym oskarżonych w procesie o wypowiedzenie posłuszeństwa dowództwu austriackiemu. Nacisk opinii publicznej i niekorzystna dla Austro-Węgier sytuacja na froncie sprawiły, że cesarz Karol I 28 września 1918 r. wstrzymał proces. Po powrocie do Polski wstąpił do Wojska Polskiego. W armii m. in. dowodził Korpusem Kontrolerów oraz był zastępca szefa Administracji Armii.

Na swojej pierwszej konferencji prasowej 24 lutego 1928 r. ówczesną misję BGK zdefiniował następująco: „Pojęcie zysku w BGK nie może być identyczne z pojęciem zysku w innej instytucji finansowej, bo BGK nie jest instytucją, która by pracowała na zysk. Zysk banku – to postęp ogólny w życiu gospodarczym Polski”.  W przemówieniu do pracowników BGK kilka miesięcy po objęciu stanwiska prezesa BGK podkreślał, że pracownicy BGK nie są zwykłymi pracownikami i nie mogą traktować siebie „jako zwyczajnych pracowników w długim szeregu urzędników bankowych, zapatrzonych w pensje, bilanse i tantiemy”. Apelował o traktowanie zawodowych obowiązków jako rodzaju pełnej poświęcenia patriotycznej służby na rzecz wspólnego dobra, jakim była „Najjaśniejsza Rzeczpospolita Polska”. Od pracowników BGK oczekiwał podnoszenia zawodowych kwalifikacji w kontekście szczególnej misji Banku, koleżeńskich relacji opartych na wzajemnym szacunku i zaufaniu oraz „poczucia godności i taktu” wobec klientów. Apelował, aby nigdy nie zapominać, „że my jesteśmy dla społeczeństwa, a nigdy na odwrót”. Koleżeńską atmosferę w pracy traktował jako jeden z podstawowych warunków skutecznego działania banku, utworzonego przez rząd w celu wspierania krajowej gospodarki. W swoich późniejszych wystąpieniach prezes Górecki na ideę „koleżeństwa” często się powoływał. Dla środowiska byłych legionistów, skąd wywodził się prezes Górecki, była to bardzo ważna kategoria, która środowisko to jednoczyła poprzez wspólne doświadczenia z okresu walki o niepodległość. Zakończył słowami: „staję na czele tej Instytucji, jako jej pierwszy pracownik, owiany niewzruszonem przekonaniem, że nikogo z Was przy mnie nie zabraknie, gdyż idziemy w swej ciężkiej i mozolnej pracy pod wspólnym hasłem dobra, potęgi i wielkości Najjaśniejszej Rzeczypospolitej Polskiej”.

Prezes klubu WKS Legia (1926-1929), prezes Polskiego Tournig Klubu (1928-1931), organizacji reprezentującej polską turystykę na forum międzynarodowym. Prezes Ligi Morskiej i Rzecznej, której kontynuatorką była Liga Morska i Kolonialna. Założyciel w 1928 r. Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny, największej w kraju organizacji kombatanckiej, której komendantem był do śmierci w 1946 r. Założyciel polskiej sekcji Międzynarodowej Federacji Byłych Kombatantów (Federation Internationale des Anciens  Combattants — FIDAC), której kadencyjnym prezesem był w latach1932/1933, 1937/1938 i od 1938 r. prezesem honorowym. W latach 1932-1939 prezes założonego w 1922 r. Związku Oficerów Rezerwy Rzeczypospolitej Polskiej.  Od października 1935 r. do maja 1936 r. minister przemysłu i handlu w rządzie premiera Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego.

Organizator 6 września 1939 r. ewakuacji części centrali BGK do Równego, gdzie miała się mieścić siedziba banku na czas wojny. 17 września 1939 r. na spotkaniu pomiędzy Kosowem a Kutami wicepremier i minister skarbu Eugeniusz Kwiatkowski wydał prezesowi Góreckiemu polecenie ewakuacji całego sztabu wojennego BGK do Rumunii. Po dyskusji kierownictwa BGK co do celowości wykonania tego polecenia pod wpływem prezesa Góreckiego ustalono, że sztab BGK opuszcza kraj „działając na wyraźny rozkaz czy też polecenie władz tak bezpośrednich, jak i nadzorczych”. 17 września zarząd BGK wraz z grupą pracowników (46 osób,  w  tym 28 pracowników BGK, 9 z technicznej obsługi oraz rodziny) przekroczył granicę polsko-rumuńską w Kutach. Dotarli tam wraz z częścią ewakuowanej z Warszawy 6 września 1939 r. centrali przez Równe i Kołomyję. Emigracyjny szlak banku biegł przez Bukareszt, Paryż i Londyn, nie licząc małych biur BGK w Zurichu i Tel-Awiwie. Emigracyjnym prezesem BGK był do września 1941 r., po  czym osiadł w Glasgow, gdzie na miejscowym uniwersytecie dawał  wykłady z ekonomii gospodarczej i bankowości dla polskich studentów. 

Zmarł 9 sierpnia 1946 r. w Polskim Szpitalu Wojennym nr 4 w Iscoyd Park w Walii. Pochowano go kilka kilometrów dalej w miasteczku Whitchurch na małym cmentarzu polskich żołnierzy zmarłych po zakończeniu wojny w szpitalu w Iscoyd Park. Wśród 53 pochowanych na tym cmentarzu polskich żołnierzy jest najwyższy stopniem, jedynym w stopniu generała. Kawaler wielu polskich i zagranicznych orderów i odznaczeń. Z polskich według orderowej hierarchii następującymi: Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, trzykrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem za Wojnę. Z zagranicznych: Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja), Komandor Orderu Legii Honorowej (Francja), Medal Zwycięstwa (Francja), Komandor Orderu Leopolda (Belgia), Krzyż Wielki Orderu Korony (Belgia), Wielki Oficer Orderu Korony (Rumunia), Wielki Oficer Orderu św. Sawy (Jugosławia), Wielki Oficer Orderu Korony (Włochy), Wielki Oficer Orderu Alauitów (Maroko), Krzyż Wielki Orderu Oranje-Nassau (Holandia). Autor wielu artykułów i odczytów poświęconych bankowości, gospodarce, polityce i historii oraz trzech pozycji książkowych: „Rola BGK w życiu gospodarczym Polski”, Warszawa 1928, „Poland and her economic development”, Londyn 1935, „Gospodarczy dorobek Polski w latach 1918-1939”, Londyn 1946.  

[formoza58]

Jw.

1. Jako kapitan w 1919 roku.

2. W 1928 roku.

 

[Koloman]

5 godzin temu, formoza58 napisał:

Roman Górecki.

Brawo!!!!!!! doskonała biografia!!!!!!!

Wojsko to nie tylko ci co machają szablą, kłują lancą czy szczelają z karabinu czy armaty.

Mój wuj był szefem finansów jednej z dywizji WP i mowił, ze opóźnienie o jeden dzień wypłaty żołdu to wieksza afera niż niespodziewany kontratak nieprzyjacieka z użyciem czołgów.

[otton1]

Wiktor Mieczysław Gawroński 
ur. 20 kwietnia 1863 w Bracławiu, zm. 8 listopada 1946 w Warszawie 
– inżynier, generał major armii carskiej, generał-chorąży armii ukraińskiej, 
generał dywizji WP.
Ukończył Włodzimierskie Gimnazjum Wojskowe w Kijowie. Do carskiej armii wstąpił 10 września 1880 roku. Uczył się w Konstantynowskiej Szkole Wojskowej i Mikołajowskiej Szkole Inżynieryjnej w Petersburgu. Do 1918 służył w wojskach kolejowych. Był m.in. dowódcą 2 Zakaspijskiego batalionu kolejowego (od 15 sierpnia 1907 do 15 lipca 1910) oraz 7 brygady kolejowej (od 16 marca 1916). Uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej i I wojnie światowej. Odznaczony orderami: św. Stanisława 2 klasy (1901), św. Anny 2 klasy (1907), św. Włodzimierza 4 klasy (1912). W 1918 roku wstępuje do armii ukraińskiej hetmana Skoropadskiego. Pełni tam funkcję komendanta do spraw kolejnictwa przy Głównym Zarządzie Technicznym armii ukraińskiej. Otrzymał tam stopień generała-chorążego.
Do WP przyjęty 19 lutego 1919, otrzymał przydział na stanowisko Dowódcy Wojsk Kolejowych. Organizator i inspektor wojsk kolejowych. Następnie szef sekcji III (Wojsk Kolejowych) w Departamencie II Wojsk Technicznych MSWojsk. w 1920 roku. W 1922 przeszedł w stan spoczynku, mieszkał w Warszawie. Prezydent RP dekretem z dnia 23 października 1923 roku zatwierdził go w stopniu generała dywizji w stanie spoczynku. 

Awanse
Podporucznik - 12 sierpnia 1883
Porucznik - 1 stycznia 1885
Kapitan Sztabowy - 1 sierpnia 1893
Kapitan - 1 sierpnia 1898
Podpułkownik - 26 lutego 1904
Pułkownik - 6 grudnia 1908
Generał major - 6 grudnia 1912
Generał chorąży - 1 sierpnia 1918
Generał podporucznik 1 czerwca 1919
Generał dywizji - 23 października 1923

P.S. Fotografii portretowych jak narazie brak ale może znajdzie się fotografia sytuacyjna (np.z Legionowa) na której uwieczniono generała.
 

[formoza58]

Janusz Głuchowski.

ur. 6 VIII 1888, Bukowa k. Piotrkowa, zm. 11 VI 1964, Londyn, 

generał;

 

od 1905 czł. OB PPS, od 1909 pol. organizacji wojsk.-niepodl. w Liège w Belgii; w czasie I wojny świat. w Legionach Pol. (m.in. czł. pierwszego patrolu W. Prażmowskiego-Beliny i ostatni dow. 1. pułku ułanów); od 1918 w WP, m.in. X 1918–IV 1920 organizator i dow. 3. pułku ułanów, następnie, do VI 1920 dowodził grupą kawalerii, do IX 1924 I Brygadą Jazdy; 1924–30 dow. 4. dywizji kawalerii; 1927 mianowany gen. brygady; 1930–33 komendant Centrum Wyższych Studiów Wojsk.; 1933–34 dow. Okręgu Korpusu X Przemyśl; 1935–IX 1939 I wicemin. Minist. Spraw Wojsk.; od 1939 we Francji, następnie w Wielkiej Brytanii; I 1940–X 1941 generał do zleceń Nacz. Wodza; IX 1943–IX 1945 dow. jednostek wojsk. w Wielkiej Brytanii; 1945 mianowany gen. dywizji; po demobilizacji pozostał w Wielkiej Brytanii.

[otton1]

Józef Edward Grobelny 
ur. 16 marca 1873 w Kobylinie, zm. 21 stycznia 1949 w Buku 
– generał brygady Wojska Polskiego.
Urodził się w Kobylinie, w rodzinie nauczycielskiej. Po ukończeniu gimnazjum studiował medycynę na uniwersytecie w Berlinie, a potem w Rostocku i Gryfii. W dniu 15 lipca 1902 r. zdał egzamin lekarski. W trakcie służby wojskowej w wojsku pruskim awansował najpierw na podporucznika, a potem porucznika lekarza. W czasie I wojny światowej zmobilizowany do armii niemieckiej.
W powstaniu wielkopolskim najpierw organizator służby sanitarno-medycznej kompanii pniewskiej, a później zastępca inspektora sanitarnego Siły Zbrojnej Polskiej w byłym zaborze pruskim. 1 kwietnia 1919 roku został szefem Departamentu Sanitarnego Urzędu Wojskowego.
6 maja 1919 roku na wniosek szefa Wydziału Wojskowego III b przy Naczelnej Radzie Ludowej, generała podporucznika Kazimierza Raszewskiego Komisariat Naczelnej Rady Ludowej dekretem nr 84 mianował doktora Józefa Grobelnego lekarzem-pułkownikiem i nadał mu „charakter lekarza generała podporucznika”.
15 listopada 1919 roku został wyznaczony na stanowisko szefa sanitarnego Dowództwa Okręgu Generalnego „Poznań” w Poznaniu, a 16 listopada 1921 roku szefa sanitarnego Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. Z dniem 1 września 1922 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała brygady z prawem noszenia munduru. Na emeryturze prowadził praktykę lekarską w Buku.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych
Odznaka Wojsk Wielkopolskich

[otton1]

Erazm Kazimierz Grotowski herbu Rawicz 
ur. 20 maja 1865 w Jaworznie, zm. 15 września 1942 w Warszawie 
– pułkownik saperów cesarskiej i królewskiej armii, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.
Był synem Stanisława i Danieli z Jelonkowskich oraz młodszym bratem Bolesława Grotowskiego, profesora w I Gimnazjum Męskim w Rzeszowie. Po ukończeniu szkoły realnej rozpoczął studia na politechnice. Po czterech semestrach przeniósł się do Technicznej Akademii Wojskowej w Wiedniu. W 1886 rozpoczął zawodową służbę w cesarskiej i królewskiej armii. Został wcielony do 1 Ciężkiego Dywizjonu w Wadowicach, który 1 stycznia 1894 został przeformowany w 1 Pułk Artylerii Dywizyjnej. W 1896, jako oficer wadowickiego pułku był przydzielony do Wojskowego Komitetu Technicznego w Wiedniu. Był specjalistą od materiałów wybuchowych i gazów bojowych. W 1914 wyznaczony został na stanowisko szefa Oddziału Chemicznego w Komitecie Wojskowo-Technicznym oraz kierownika komisji odbioru masek przeciwgazowych.
W listopadzie 1918 przyjechał z Wiednia do Warszawy i zamieszkał u wdowy Amelii Różyckiej córki Juliana Różyckiego, z którą po zakończeniu wojny z bolszewikami zawarł związek małżeński. Przyjęty do Wojska Polskiego i powołany na stanowisko komendanta zbrojowni w Krakowie. W lutym 1919 powrócił do Warszawy, do Ministerstwa Spraw Wojskowych, na stanowisko szefa Sekcji Chemicznej w Departamencie VI Artyleryjskim. Zastąpił na tym stanowisku inż. Stanisława Mincewicza. 10 marca 1920, po reorganizacji ministerstwa, wyznaczony został na stanowisko II pomocnika szefa Departamentu V Uzbrojenia – szefa Sekcji 5 Chemicznej. 1 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej.
W sierpniu 1921, po przejściu ministerstwa z organizacji wojennej na pokojową, mianowany został pomocnikiem szefa Departamentu III Artylerii i Uzbrojenia. Z dniem 15 lipca 1922 został mianowany II zastępcą generalnego inspektora artylerii. 8 października 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski nadał mu stopień tytularny generała dywizji. Z dniem 31 października 1924 został przeniesiony w stan spoczynku. 
Zmarł 15 września 1942. 
Awanse
podporucznik – 1 września 1886
porucznik – 1 stycznia 1891
kapitan – 1 maja 1897
major – 1 listopada 1911
podpułkownik – 1 maja 1915
pułkownik – 1 lutego 1918
generał podporucznik – 1 maja 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920
generał brygady - 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów
tytularny generał dywizji – 8 października 1924 z dniem przeniesienia w stan spoczynku
Ordery i odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia
 

[formoza58]

W dniu 11.11.2020 o 23:48, otton1 napisał:

Emil Gołogórski 
ur. 27 lutego 1862 w Wiedniu, zm. 7 lutego 1921 w Warszawie 
– generał porucznik inżynier Wojska Polskiego.
W 1880 roku, po ukończeniu 6-klasowego gimnazjum realnego we Lwowie, rozpoczął studia na Politechnice Lwowskiej. Po roku przeniósł się do Wojskowej Akademii Technicznej. 18 sierpnia 1883 roku ukończył studia z wynikiem bardzo dobrym i rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii, w stopniu podporucznika. Pierwszy przydział służbowy otrzymał do 1 pułku inżynieryjnego.
Na przełomie 1893 i 1894 ponownie przeniesiony został do Krakowa w celu wykonania zadań projektowych i nadzorczych przy budowie obiektów fortecznych Twierdzy Kraków. Jego dziełem są forty pancerne: 44a „Pękowice”, 45a „Bibice”, 48a „Mistrzejowice”, 50 ½ OST „Barycz” / „Kosocice”, 50 1/2 WEST „Kosocice” i fort pomocniczy piechoty 50a „Lasówka”. Do 1889 był referentem do spraw telefonów fortecznych, obiektów mostowych i min demolujących.
13 listopada 1918 roku przyjęty został do Wojska Polskiego w stopniu generała porucznika i mianowany dowódcą Okręgu Generalnego „Kraków”. Od marca do czerwca 1919 roku, w wojny z Ukraińcami obowiązki dowódcy okręgu generalnego łączył z funkcją zastępcy dowódcy Grupy Operacyjnej generała Iwaszkiewicza. 30 maja 1919 roku został mianowany dowódcą Okręgu Generalnego „Lwów” we Lwowie. W tym czasie Komisja Weryfikacyjna dla oficerów byłej armii austriackiej proponowała jego awansowanie na generała broni. 23 lutego 1920 roku zakończył służbę we Lwowie i został przeniesiony do stolicy. 10 marca tego roku wyznaczony został na stanowisko szefa Departamentu II Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Na tym stanowisku odpowiadał za organizację wojsk inżynieryjnych i saperów, wojsk łączności, wojsk kolejowych i wojsk samochodowych. We wrześniu powierzono mu szefostwo Grupy Technicznej Ministerstwa Spraw Wojskowych. 21 kwietnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała porucznika, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Zmarł 7 lutego 1921 roku w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Awanse
porucznik (niem. Leutnant) – 1883
starszy porucznik (niem. Oberleutnant) – 1888
kapitan II klasy (niem. Hauptmann 2. Klasse) – 1893
kapitan II klasy (niem. Hauptmann 1. Klasse) – 1895
major (niem. Major) – 1900
podpułkownik (niem. Oberstleutnant) – 1904
pułkownik (niem. Oberst) – 1 listopada 1907
generał major (nien. Generalmajor) – 31 października 1912 ze starszeństwem z 25 listopada 1912
marszałek polny porucznik (niem. Feldmarschalleutnant) – 1 września 1915 ze starszeństwem z 2 września 1915
generał porucznik – 21 kwietnia 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920
Ordery i odznaczenia
Polska
Krzyż za Obronę Śląska Cieszyńskiego I klasy
Medal Pamiątkowy za Obronę Śląska Cieszyńskiego
Dekret pochwalny Rady Narodowej Księstwa Cieszyńskiego
Austro-Węgry
Krzyż Zasługi Wojskowej II klasy z Mieczami
Order Korony Żelaznej II klasy
Krzyż Kawalerski Orderu Leopolda z Mieczami
Krzyż Zasługi Wojskowej III klasy z Mieczami
Order Korony Żelaznej III klasy
Brązowy Medal Signum Laudis(Austro-Węgry) na czerwonej wstędze
Odznaka za Służbę dla Oficerów III klasy
Krzyż Jubileuszowy Wojskowy

P.S. fotografii niestety brak!

Ale mamy ładniutki i realistyczny portrecik ze służby w CK armii

[formoza58]

Kazimierz Grudzielski.

Kazimierz Grudzielski – ur. 9 maja 1856 w Turwi, zm. 31 marca1921 r. w Poznaniu, podpułkownik piechoty Armii Cesarstwa Niemieckiego i generałpodporucznik Armii Wielkopolskiej oraz generał dywizji Wojska Polskiego. Po wybuchuPowstania wielkopolskiego był komendantem Straży Ludowej na powiat wrzesiński, dowódcą odcinka północno-wschodniego z nominacji Dowództwa Generalnego w Poznaniu, dowódcą II Okręgu Wojskowego. Doprowadził do wyzwolenia południowo-wschodniej Wielkopolski w połowie stycznia 1919 roku oraz zdołał utrzymać te tereny w czasie ofensywy niemieckiej w lutym i marcu. W marcu 1919 roku zorganizował i objął dowództwo 2 Dywizji Strzelców Wielkopolskich

[otton1]

No i na "F" się jeszcze znalazł!!!!!!!!:

Wojciech Falewicz 

ur. 13 lutego 1863 w okolicach Wilna, zm. 4 września 1935 w Warszawie

– tytularny generał dywizji Wojska Polskiego, generał major rosyjskich saperów.

•  

]

W 1881 powołany został do służby wojskowej w Armii Imperium Rosyjskiego. Wstąpił do Mikołajewskiej Szkoły Inżynieryjnej, którą ukończył w 1884 otrzymując stopień podporucznika saperów i skierowanie do służby liniowej. Zawodowy oficer rosyjskich saperów. W 1889 ukończył Wojskową Akademię Inżynieryjna w Petersburgu w stopniu kapitana i został skierowany do Głównego Zarządu Inżynierii w Moskwie do sekcji fortyfikacji. Od 1890 kierownik rozbudowy umocnień twierdzy Modlin i twierdzy Dęblin.

W latach 1891–1892 kierował badaniami geograficznymi głównych rzek Polski; Niemna, Narwi, Warty i Wisły pod kątem wykorzystania ich w obronie. W latach 1892–1897 kierował rozbudową fortyfikacji w rejonie Dubna na Wołyniu. Dało mu to możliwość poznania bliżej kraju ojczystego. Podpułkownik z 1897. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych kierował budową linii kolejowych z ramienia Głównego Komitetu Wojskowo Inżynieryjnego w Petersburgu. Pułkownik z 1899.

W latach 1904–1905 inspektor w Głównym Zarządzie Szkół Wojskowych, a w latach 1906–1916 szef budownictwa w Petersburskim Okręgu Wojskowym. Generał major z 1906. Następnie był szefem oddziału w Głównym Zarządzie Inżynierii Sztabu Generalnego. W 1917 krótko w Kwaterze Głównej Najwyższego Naczelnego Dowódcy – Stawka. W 1918 złożył dymisję, po czym z trudnościami powrócił do Polski.

Od grudnia 1918 w Wojsku Polskim. W okresie od 19 grudnia 1918 do 12 kwietnia 1919 szef Instytutu Wojskowo Geograficznego.

Od 13 kwietnia 1919 r. komendant twierdzy Grodno. Na początku 1920 skierowany do gen. Cherriona w celu opracowania planów fortyfikacji kraju. W dniu 14 stycznia 1920 r. zostaje dowódcą w twierdzy Grudziądz. Na początku lutego 1920 r. dochodzi do incydentu, który zaważył na dalszej służbie i życiu generała. W czasie kolacji wydanej w kasynie grudziądzkim przez korpus oficerski 18 pułku ułanów (na którą był zaproszony jako dowódca garnizonu) Falewicz powiedział, że „oficerowie legioniści to banda, nieuki i zakała armii polskiej”^[.Jeden z oficerów złożył w tej sprawie meldunek do MSWojsk. W związku z tym wytoczono mu sprawę honorową za obrazę Legionów i we wrześniu 1920 oddano go do dyspozycji ministra Spraw Wojskowych. Legioniści domagali się oddania sprawy pod sąd. 14 października 1920 został przydzielony do Centralnej Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie.

Z dniem 1 kwietnia 1921, na podstawie dekretu Naczelnego Wodza marszałka J. Piłsudskiego przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika. 26 października 1923 zatwierdzony został w stopniu tytularnego generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.

[formoza58]

Jak wspomniałeś od czasu do czasu, będą się zdarzały wtręty  

                      ------------------------------------------------------------------------------------------------

Cd. na " G". W tym przypadku zdjęcia brak.

 

[formoza58]

" Jak to się stało, nie wiem do dziś..." Cóż, kolejny mały wtręcik  

Rudolf Dreszer.

Rudolf Eugeniusz Dreszer był synem Jana Augusta (1863–1931, adwokat, notariusz, działacz niepodległościowy) i Emilii z domu Rusch. Jego braćmi byli Zygmunt (1888–1947, polityk PPS, poseł), Gustaw (1889–1936, generał), Juliusz (1892–1937, oficer, adwokat). W 1900 wraz z rodziną przeniósł się do Częstochowy, gdzie jego ojciec założył prywatną kancelarię. W tym mieście bracia Dreszerowie uczęszczali do Gimnazjum Rządowego. W czasie rewolucji 1905 roku uczestniczył w strajku szkolnym. Wydalony ze szkoły w następnym roku kontynuował naukę w prywatnym Gimnazjum Polskim w Częstochowie. W gimnazjum został członkiem Związku Młodzieży Polskiej „Przyszłość”. W latach 1909–1914 studiował w Belgiina wydziale elektrycznym Politechniki w Liège.

W latach 1912–1913 odbył jednoroczną służbę w 14 pułku huzarów w Częstochowie. W czasie I wojny światowej powołany do służby wojskowej w armii rosyjskiej, gdzie pełnił służbę na froncie od 1 sierpnia 1914 roku do 29 października 1917 roku. Następnie wstąpił do I Korpusu Polskiego i służył w wydziale wywiadowczym korpusu.

W dniu 1 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i został komendantem miasta Chełm, pełniąc tę funkcję do 17 listopada. Następnie kolejno pełnił funkcję zastępcy dowódcy 7 pułku ułanów Lubelskich, szefa łączności w dowództwie 1 Dywizji Jazdy oraz dowódcy 201 Ochotniczego pułku szwoleżerów.

W latach 1919–1921 słuchacz Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego. Po jej ukończeniu był oficerem sztabu inspektora jazdy przy Inspektoracie Armii nr 1. 15 lipca 1924 został przydzielony do 3 pułku szwoleżerów z równoczesnym odkomenderowaniem do Inspektoratu Armii Nr 1 na sześć tygodni. W sierpniu odkomenderowanie zostało mu przedłużone do 1 listopada tego roku.

Szef sztabu 1 Dywizji Kawalerii (1924), dyrektor nauk w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu (październik 1924 – sierpień 1927).

Następnie przeszedł do służby liniowej, pełniąc kolejno funkcję dowódcy 15 pułku ułanów Poznańskich (sierpień 1927 – październik 1931), Brygady Kawalerii „Suwałki” (październik 1931 – kwiecień 1937), Wileńskiej Brygady Kawalerii (kwiecień 1937 – sierpień 1939). W tym czasie bronił sprawców ciężkiego pobicia docenta Stanisława Cywińskiego, Aleksandra Zwierzyńskiego i Zygmunta Fedorowicza za domniemaną obrazę Józefa Piłsudskiego w gazecie Dziennik Wileński.

W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w osadzie Orliczyn (gmina Chotiaczów w województwie wołyńskim), wraz z nim osadnikami byli tam jego brat Juliusz oraz płk Stanisław Dreszer.

W ramach przygotowań do wojny, został mianowany dowódcą Grupy Operacyjnej w Armii odwodowej „Prusy” i wziął udział w kampanii wrześniowej, następnie od 8 września 1939 w składzie Armii „Małopolska”.

Po kapitulacji przedostał się przez Rumunię do Francji, gdzie służył w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie, pełniąc funkcję dowódcy 4 Dywizji Piechoty (styczeń – kwiecień 1940). Po kapitulacji Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie został dowódcą 5 Brygady Kadrowej Strzelców (październik 1940 – styczeń 1941).

Następnie od stycznia 1941 do stycznia 1942 roku bez przydziału, przebywał w obozie Rothesay na wyspie Bute w Szkocji. W styczniu 1942 roku przeniesiony w stan spoczynku, do stycznia 1944 roku. Następnie w dyspozycji Naczelnego Wodza. Zdemobilizowany w 1946 roku. Po demobilizacji wyjechał do Kanady, gdzie przebywał do śmierci. Zmarł w 1958 roku w Waszyngtoni

 

[otton1]

3 godziny temu, formoza58 napisał:

" Jak to się stało, nie wiem do dziś..." Cóż, kolejny mały wtręcik

Żaden problem - najważniejsze, że jest biografia i w końcu Dreszer nie został pominięty.

 

3 godziny temu, formoza58 napisał:

Rudolf Dreszer.

Ale chyba z tej subiekcji jak wyżej nie wstawileś Kolego formoza58 informacji o awansach o odznaczeniach Dreszera co niniejszym czynię:

Awanse

• chorąży – 1913
• podporucznik – 1914
• porucznik – 1918
• rotmistrz – 1918
• major – 1921
• podpułkownik – 1924
• pułkownik – 1 stycznia 1929 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii
• generał brygady – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1930)
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz pierwszy w 1922)
• Złoty Krzyż Zasługi (1928)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Kawaler Legii Honorowej (Francja, 1928)
• Odznaka Oficerów Sztabu Generalnego

Opinie

Taktycznie przejawia dość dużo temperamentu i inicjatywy, o zdrowych i słusznych zasadach działania broni, lecz oprócz tych dodatnich cech w szkoleniu daje się wyczuć pewien schematyzm i niepewność siebie. Charakter dość twardy i nie wpływowy, o bezwzględnym osądzie podwładnych i ich działań. W metodzie szkolenia umie jasno i w zdrowy sposób podchodzić, do zagadnień taktycznych. Umysł jasny, zwięzły, bez zbytnich frazesów. Ogólnie dobry. /-/ gen.Dąb-Biernacki.

P.S.

biorąc pod uwagę osobę wystawiającą opinię chyba lepiej byłoby schować ją głęboko do szuflady i nie pokazywać.

[otton1]

Też póki co bez fotografii:

Stanisław Grzywiński 
ur. 13 listopada 1855[1] we Lwowie, zm. 19 lutego 1927 w Krakowie 
- Feldmarschalleutnant (generał dywizji) cesarskiej i królewskiej Armii, generał porucznik Wojska Polskiego.
Ukończył szkołę średnią i Akademię Wojskowo-Techniczną w Wiedniu (1875-79). Następnie ukończył Wyższy Kurs Inżynierii i został oficerem sztabowym. Od 1900 roku dowodził 12 batalionem pionierów. Od 1905 roku służył w 25 Pułku Piechoty. W 1908 roku został dowódcą 13 Pułku Piechoty. W 1912 roku zostaje dowódcą bazy morskiej Pola. Następnie, w latach 1913-17 dowódca Twierdzy Petrovaradin. 1 czerwca 1917 roku przeszedł na emeryturę, lecz reaktywowano go i mianowano przewodniczącym komisji zażaleń w Krakowie.
W listopadzie 1918 roku, na rozkaz generała Roji pozostawał na stanowisku przewodniczącego krakowskiej komisji zażaleń. Po rozwiązaniu komisji od 1 marca 1919 roku ponownie na emeryturze. 11 września 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała porucznika i z zaliczeniem do Rezerwy armii. W 1920 roku trzykrotnie składał podanie o przyjęcie do służby czynnej, rozpatrzone negatywnie ze względu na podeszły wiek generała i brak odpowiedniego etatowego stanowiska. Osiadł w Krakowie, pochowany został naCmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie.

Awanse
porucznik - 1879
nadporucznik - 1883
kapitan II klasy - 1888
kapitan I klasy - 1892
major - 1900
podpułkownik - 1 maja 1905
pułkownik - 1909
generał major - 1 listopada 1913
generał dywizji - 1 maja 1916

[formoza58]

Mieczysław Czesław Górecki urodził się 20 lipca 1864 roku w Sułaszewie, w rodzinie Waleriana i Anastazji z Lipińskich. Ukończył gimnazjum realne w Krakowie i Szkołę Kadetów Piechoty w Łobzowie. Następnie edukację kontynuował w korpuśnej szkole oficerskiej w Przemyślu. W armii austriackiej od 18 sierpnia 1884 roku. Piastował m.in. stanowisko kierownika biura meldunkowego Twierdzy Kraków, nadzorował też krakowską stację zborną Polskiego Korpusu Posiłkowego. W armii Austro-Węgier służył do 31 października 1918 roku.

W WP od 1 listopada 1918 roku. Początkowo na stanowisku szefa Oddziału V Dowództwa Okręgu Generalnego Kraków. Jednocześnie był tam referentem spraw honorowych i dyscypliny. 1 czerwca 1921 roku przeniesiony do sztabu 20 pułku piechoty Ziemi Krakowskiej. 1 czerwca 1922 roku przeniesiony w stan spoczynku z jednoczesnym powołaniem do służby czynnej na okres roku.

26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała brygady.

W 1924 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Osiedlił się w Krakowie, gdzie zmarł w roku 1938. Pochowany w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Rakowickim.

                --------------------------------------------------------------------------------

Zachowało się kilka zdjęć sytuacyjnych, na którym generał jest widoczny. Tutaj na Wystawie Gołębi Pocztowych, w 1924 roku.

[formoza58]

A tutaj generał w jury Konkursu Orkiestr Wojskowych OK V w Krakowie,  w dniach 15- 16 września 1923.