Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[otton1]

P.S.

Można by wstawić dziesiątki zdjęć generała ale poprzestańmy na tej jednej.

[otton1]

To jedziemy dalej:

Wacław Fara 
ur. 11 sierpnia 1874 w Hřensku, zm. 2 marca 1954 w Krakowie 
– generał dywizji Wojska Polskiego.
Naukę rozpoczął w Budziejowicach. w 1893 roku ukończył w Pradze Szkołę Kadetów, a w 1900 roku – Oficerską Szkołę Piechoty. Przeszedł kolejne szczeble dowódcze w piechocie cesarskiej i królewskiej armii. W 1908 roku w stopniu kapitana był dowódcą kompanii w Brzeżanach. Następnie, do 1913 roku, wykładał taktykę w Szkole Kadetów we Lwowie. W 1914 roku ukończył kurs oficerów sztabowych w Wiedniu i do 1916 roku dowodził batalionem pospolitego ruszenia (Kaiserlich Königliche Landwehr) na froncie włoskim. Następnie pełnił funkcję komendanta Oficerskiej Szkoły Rezerwy. W 1917 roku dowodził pułkiem piechoty w Wadowicach, a w 1918 roku objął stanowisko komendanta Szkoły Kadetów we Lwowie.
Od 24 listopada 1918 roku był komendantem placu i miasta Lwów. 28 lutego 1919 roku został przydzielony do grupy pułkownika Serdy. Wziął udział w wojnie z Ukraińcami. Walczył między innymi pod Gródkiem Jagiellońskim. 7 maja 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1916 roku. Od 8 lipca 1919 roku do 1 kwietnia 1920 roku dowodził 14 pułkiem piechoty, a następnie II Brygadą Górską (XLII Brygada Piechoty), która wchodziła w skład Dywizji Górskiej (21 Dywizji Piechoty). 22 maja 1920 roku został zatwierdzony w stopniu pułkownika piechoty z dniem 1 kwietnia 1920 roku, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej.
Od 26 września 1921 roku do 9 listopada 1924 roku dowodził 2 Dywizją Górską w Przemyślu. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 25. lokatą w korpusie generałów. Na stanowisku dowódcy dywizji 31 marca 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego, awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 7. lokatą w korpusie generałów. W międzyczasie (od 15 listopada 1923 roku do 15 sierpnia 1924 roku) był słuchaczem I Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie.
9 listopada 1924 roku Prezydent RP mianował go dowódcą Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu.  W latach 1926-1927 był inspektorem armii w Wilnie. Z dniem 31 maja 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku.
Na emeryturze osiadł w Krakowie na ul.Warszawskiej. Został osadnikiem wojskowym w kolonii Janina, gmina Skobełka, powiat horochowski.
Zmarł 2 marca 1954 roku w Krakowie. Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Rakowickim.

Ordery i odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski - 1938 „za całokształt zasług w służbie wojskowej”
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari - 17 maja 1921
Krzyż Walecznych
Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych - 12 maja 1936
Krzyż Oficerski Legii Honorowej
Awanse
porucznik (niem. Leutnant) – 1898
starszy porucznik (niem. Oberleutnant) – 1900
kapitan I klasy (niem. hauptmann 2. Klasse) – 1903
kapitan II klasy (niem. Hauptmann 2. Klasse) – 1908
major (niem. major) – 1914
podpułkownik (niem. Oberstleutnant) – ze starszeństwem z 1 lutego 1916 roku
pułkownik
generał brygady – zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
generał dywizji – 31 marca 1924 ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 7. lokatą w korpusie generałów

[Sedco Express]

Gen.dyw. Bolesław Fara

Ciekawostka:

W.Fara został gen.dyw. w kwietniu 1927 r. a dwa miesiące po awansie przeszedł w stan spoczynku. Można powiedzieć, że omyłkowo - miał pecha.

Adiutant generała wysłał dygnitarzom świeckim i duchownym w Wilnie życzenia noworoczne  i załączył bilet wizytowy generała o treści - "Fara.Divisionsgeneral. Armeeinspektror in Wilno"

Bilety o takiej treści miały być posłane do oficerów pochodzących z c.i k. armii.

Biskup Władysław Bandurski wielce obrażony powiadomił Piłsudskiego i na polecenie Marszałka generała usunięto z zajmowanego stanowiska i przeniesiono w stan spoczynku.

PS - marsz. J.Piłsudski wystawiał opinie generałom i utworzył trzy grupy (I, II, III) do których zaliczał generałów.

Gen.dyw. B.Fara został zakwalifikowany do I grupy generałów - "Bardzo zdolny, energiczny, pełen inicjatywy i osobistej odwagi oficer".

Jak widać opinia ta nie miała znaczenie wobec "słusznego" gniewu biskupa.

 

 

Edytowane 6 Listopad 2020 przez Sedco Express

[formoza58]

Gen. dyw. Kazimierz Fabrycy.

Kazimierz Fabrycy urodził się 3 marca 1888 w Odessie, w ówczesnej guberni chersońskiej, w rodzinie Antoniego i Marii z domu Żera. Herbu Pelikan. Po ukończeniu gimnazjum w Niemirowie odbył jednoroczną służbę wojskową w armii rosyjskiej. Następnie studiował w Szkole Politechnicznej we Lwowie i na Monachijskim Uniwersytecie Technicznym, gdzie w 1914 otrzymał tytuł inżyniera. Był czynnym członkiem Akademickiego Klubu Turystycznego we Lwowie. W czasie studiów aktywnie uczestniczył w działalności polskich organizacji niepodległościowych. W 1908 był jednym z założycieli Związku Walki Czynnej, a dwa lata później Związku Strzeleckiego. W latach 1909–1913 ukończył Szkołę Oficerską Związku Walki Czynnej i otrzymał znak „Parasola”.

Od sierpnia 1914 walczył w Legionach Polskich. Dowodził kompanią w 1 pułku piechoty, następnie był oficerem sztabu Komendy Legionów, a później dowódcą batalionu w 2 i 3 pułku piechoty Legionów oraz pełniącym obowiązki dowódcy 1 pułku piechoty Legionów. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Forcie Beniaminów. Od 21 kwietnia 1918 pełnił służbę w Polskiej Sile Zbrojnej. Był dowódcą kursu oficerów piechoty i dowódcą Kadry 4 pułku piechoty w Ostrowi Mazowieckiej, a następnie komendantem garnizonu Dęblin i organizatorem kursu uzupełnień dla oficerów byłego I Korpusu Polskiego w Rosji.

W listopadzie 1918 objął dowództwo 4 pułku piechoty, który 7 grudnia tego roku przemianowany został na 34 pułk piechoty. 18 stycznia 1919 wyznaczony został na stanowisko zastępcy inspektora szkół piechoty. 25 lipca tego roku powierzono mu stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Poznań”. W czasie wojny z bolszewikami (od 12 lutego 1920) dowodził kolejno XXXI, XX i XXII Brygadą Piechoty. 21 września 1921 objął dowództwo 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu. 1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski mianował go generałem brygady. W czasie przewrotu majowego 1926 roku opowiedział się po stronie zamachowców. 20 sierpnia 1926 powołany został na stanowisko II wiceministra spraw wojskowych, które 3 sierpnia 1931 przemianowane zostało na urząd I wiceministra spraw wojskowych. 10 listopada 1930 Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 3. lokatą w korpusie generałów. Jednocześnie zezwolił mu na nałożenie oznak nowego stopnia przed 1 stycznia 1931.

12 czerwca 1934 Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska I wiceministra spraw wojskowych i mianował Inspektorem Armii z siedzibą we Lwowie. Funkcję inspektora armii sprawował do września 1939. Zgodnie z założeniami planu operacyjnego „Wschód” przewidziany był do objęcia stanowiska dowódcy Armii „Podole”. W lutym 1936 polował w Białowieży wraz z ministrem III Rzeszy Hermannem Göringie. W 1937 był protektorem honorowym klubu sportowego LKS Pogoń Lwów.

15 marca 1939 marszałek Edward Śmigły-Rydz powierzył mu dowództwo południowego odcinka granicznego, a w dniu 11 lipca 1939 mianował dowódcą Armii „Karpaty”. W czasie kampanii wrześniowej podejmował szereg błędnych decyzji, których rezultaty przekreśliły rachuby związane z możliwością obrony Polski południowo-wschodniej. Na przykład w wyniku przedwczesnego wycofania 6 września 24 DP z linii Dunajca i oddania Tarnowa, nastąpił kryzys położenia znajdującej się jeszcze na wschodnim brzegu rzeki GO Boruta, która w efekcie musiała walczyć o możliwość przejścia przez Dunajec. Przy okazji spowodowano tym samym trudności paliwowe 10 BK, która właśnie w Tarnowie zamierzała zaopatrzyć się w materiały pędne. Nade wszystko jednak doszło do zejścia wielkich polskich jednostek z głównych szlaków komunikacyjnych (Kraków – Rzeszów – Lwów i Nowy Sącz – Sanok), którymi poruszały się niemieckie jednostki szybkie (XXII Korpus Pancerny: 4 Dywizja Lekka i 2 Dywizja Pancerna), przeciwko którym pozostawiona została 10 BK. Zamiast nakazać 11 DP wsparcie ogniem posiadanej artylerii działań słabych brygad górskich, Fabrycy nakazał dowódcy tej dywizji oszczędzać się aż do osiągnięcia linii Sanu, chociaż przyniosło to w efekcie zmarnowanie wysiłków postawionych przed niewykonalnymi zadaniami 2 i 3 BG, ich rozproszenie i umożliwiło przeciwnikowi osiągnięcie wielkich sukcesów relatywnie niewielkimi siłami. Podobnie nie przekazał do gen. Łukoskiego wydanego 11 września rozkazu dowódcy Frontu Południowego gen. Sosnkowskiego, aby 11 DP uderzając z flanki na niemiecką 2 DG wsparł ciężko walczącą 24 DP. Pomimo tego z woli marszałka Rydza-Śmigłego Fabrycy objął dowództwo nowej Armii „Małopolska” i przeniósł się ze sztabem do Lwowa. 12 września odmówił powrotu do swojej Armii, co zmusiło dowódcę Frontu Południowego gen. Sosnkowskiego do objęcia osobistego dowodzenia nad zgrupowaniem 11, 24 i 38 DP. Pomimo tego Fabrycy mianowany został następnie dowódcą przedmościa rumuńskiego. 18 września, po agresji ZSRR na Polskę, przekroczył granicę z Rumunią. Internowany w Rumunii w obozie w Băile Herculane. Resztę wojny spędził na Bliskim Wschodzie, najpierw w Ośrodku Zapasowym Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich, później w innych formacjach tyłowych w Palestynie.

Po wojnie pozostał w Wielkiej Brytanii. Zakupił i prowadził gospodarstwo rolne, co pozwalało mu na uzyskanie środków utrzymania).

Generał Fabrycy, pomimo dowodzenia na odległość wielu kilometrów od linii frontu (8 września 1939 był już w Siedliskach pod Przemyślem, a 10 września, po uzyskaniu wiadomości, że Niemcy są w Sanoku i Radymnie, wbrew woli gen. Sosnkowskiego podjął decyzję o przeniesieniu swojej kwatery do Lwowa), sam żądał od podkomendnych stosowania jak najostrzejszych środków dyscyplinujących. Co gorsza, nie orientując się w sytuacji swojej armii, dezorientował swoimi meldunkami Naczelnego Wodza (8 września zameldował o rozbiciu 24 DP i zdziesiątkowaniu 10 BK, co nie odpowiadało rzeczywistości), a podległe sobie oddziały wręcz oczerniał określając je jako zdemoralizowane^[.

18 lutego 1958 Prezydent RP August Zaleski powołał go na członka Kapituły Orderu Odrodzenia Polski^[. 30 kwietnia 1958 w Londynie został wybrany kanclerzem Kapituły Orderu Odrodzenia Polski^[. Funkcję pełnił do śmierci.

21 listopada 1911 we Lwowie jego żoną została Jadwiga Pawlewska (1888–1971), z którą miał córkę Jadwigę (ur. 1916–1951, po mężu Horoch) i syna (1919–2004)^[14][.

Awanse

• chorąży rezerwy
• podporucznik – 1913
• porucznik – 1914
• kapitan – 29 września 1914
• major – 18 stycznia 1915
• podpułkownik – 1918
• pułkownik – 22 maja 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w piechocie, „w grupie byłych Legionów Polskich”, 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 36. lokatą w korpusie oficerów piechoty
• generał brygady – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 26. lokatą w korpusie generałów
• generał dywizji – 10 listopada 1930 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 3. lokatą w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 2771 (13 maja 1921)
• Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie, 22 lipca 1958)
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (29 listopada 1927)^[16][20]
• Krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931)
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz 1 i 2 w 1922)
• Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–192
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Znak Oficerski „Parasol”
• Odznaka „Znak Pancerny”
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)

• Wielki Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja, 1932
• Komandor Orderu Legii Honorowej (Francja, 1928)
• Krzyż Wielki Orderu Białej Róży Finlandii (Finlandia, 1934)
• Krzyż Wielki Orderu Miecza (Szwecja)
• Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Węgry, 1934)
• Krzyż Wielki Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa, 1934
• Krzyż Wielki Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
• Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
• Order Krzyża Orła I klasy (Estonia, 1933)
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, zezwolenie 1933

[formoza58]

Jw

Zdj.1- Po wręczeniu odznaki pamiątkowej przez delegację 3 PL.

Zdj.2 Na święcie pułkowym 2 P.Uł. Grochowskich.

Zdj 3. Na promocji w Szkole Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy, w 1933 roku.

Zdj 4. Po polowaniu.

[formoza58]

W tym przypadku niestety nie znalazłem choćby jednego zdjęcia.

[formoza58]

Gen. dyw. Władysław Frankowski.

Władysław Frankowski (ur. 6 grudnia 1859 w Olszanie na Kijowszczyźnie, zm. 30 sierpnia 1922 w Warszawie) – rosyjski generał major kawalerii, generał dywizji WP. Od 1917 roku w formacjach polskich w Rosji, w WP od listopada 1918 roku jako generał podporucznik. Początkowo komendant wojskowy powiatu Pińczów, następnie do 12 maja 1921 roku pełnił obowiązki dowódcy Okręgu Generalnego Kielce. Od 1 września 1921 do 10 czerwca 1922 dowódca OK Grodno. Pełnił też obowiązki zastępcy przewodniczącego Oficerskiego Trybunału Orzekającego

[formoza58]

Przeniosłem, gwoli porządkom.

Gen. bryg. Oswald Frank.

 

Urodził się 28 lutego 1882 w Rawie Ruskiej, w ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii. Kształcił się w Sokalu na miejscowym seminarium nauczycielskim, które ukończył w 1900. Od 1903 oficer piechoty cesarskiej i królewskiej armii. Ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Wiedniu. W 1912 przez pięć miesięcy pełnił służbę w Biurze Wywiadowczym Komendy I Korpusu w Krakowie. Podczas I wojny światowej walczył jako dowódca kompanii na froncie rosyjskim. Kapitan z 1917. W 1918 został przydzielony do Ministerstwa Wojny, a następnie do Ambasady w Petersburgu.

12 stycznia 1919 przyjęty do Wojska Polskiego. Pozostawał bez przydziału w Stacji Zbornej Oficerów w Krakowie. Następnie przydzielony do batalionu zapasowego 12 pułku piechoty. Od 17 lutego 1919 do 23 maja 1920 dowodził batalionem 12 pp na wojnie z bolszewikami. Ranny, od 23 maja do 5 września 1920 przebywał w szpitalu. 6 września tego roku został dowódcą batalionu zapasowego 12 pp. W 1920 awansowany do stopnia pułkownika. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 115. lokatą w korpusie oficerów piechoty.

1 września 1921 został dowódcą 12 pułku piechoty. Pułkiem dowodził do marca 1927. Z dniem 1 marca 1925 został „odkomenderowany dla czasowego pełnienia w zastępstwie obowiązków dowódcy piechoty dywizyjnej” 6 Dywizji Piechoty w Krakowie. 19 marca 1927 mianowany został dowódcą piechoty dywizyjnej 10 Dywizji Piechoty w Łodzi.

24 grudnia 1929 roku Prezydent RP mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 5. lokatą w korpusie generałów, a minister spraw wojskowych mianował na stanowisko pomocnika dowódcy Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. 12 lipca 1932 został mianowany dowódcą Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. Obowiązki na tym stanowisku pełnił do swojej śmierci. Zmarł 7 grudnia 1934. Pochowany w Poznaniu.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (22 lutego 1921)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1933)
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie: po raz pierwszy w 1921
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka za rany i kontuzje

[formoza58]

Z Allegro...Jeszcze jedno zdjęcie z pogrzebu gen. Franka.

[Edmundo]

Grudzień 1934 r. i widoczne usztywniane rogatywki. Pytanie brzmi, czy usztywniane dla fasonu (co było praktykowane) czy "prototypy" rogatywki wz. 35 ?

Edytowane 9 Listopad 2020 przez Edmundo

[formoza58]

Albo, albo.. Min. w Wielkopolsce jeszcze przed grudniem 1935 roku, jednostki występowaly w rogatywkach z usztywnionym denkiem. Np. na rewii krakowskiej w 1933 roku w takich wystąpił defilujący tam 17 P.Uł. Nierzadko spotyka się zdjęcia szkół podoficerskich sprzed 1935 roku, gdzie widoczne są usztywniane denka, czasem aż przesadnie. Myślę, ze fason.

[formoza58]

W tym przypadku choćby jednego zdjęcia nie znalazłem...

Fitz Henryk (ur. 2 stycznia 1869 we Lwowie, zm. 23 stycznia 1936 w Warszawie) – dowódca wojskowy, podpułkownik intendentury Cesarskiej i Królewskiej Armii, generał brygady Wojska Polskiego II RP. W 1921 r. stanął na czele Oddziału Kontroli Sekretariatu Generalnego M.S.Wojsk. 10 października tego roku objął szefostwo Oddziału Kontroli Administracji Wojskowej - komórki organizacyjnej Wojskowej Kontroli Gospodarczej, która w imieniu ministra spraw wojskowych kontrolowała całokształt administracji armii oraz opracowywała jej budżet.

[formoza58]

Generał brygady Bolesław Frej ... (1873-1950) pochodził z dalekich kresów przedrozbiorowej Rzeczpospolitej. był jednym z wielu generałów Wojska Polskiego wywodzących się z grona oficerów dawnej armii rosyjskiej. Urodził się w rodzinie katolickiej i stale podkreślał swoje przywiązanie do polskości. W latach I wojny światowej przeszedł do Brygady Strzelców Polskich, polskiej formacji wojskowej w ramach armii rosyjskiej.

Po demobilizacji I Korpusu gen. Dowbor-Muśnickiego, wstąpił do odradzającego się wojska polskiego. Wziął udział w wojnie z bolszewikami w latach 1919-1920. W późniejszym okresie był m.in. komendantem miasta w Dęblinie. W 1927 r. przeszedł w stan spoczynku. Pod koniec II wojny światowej został poważnie ranny (stracił nogę). Pod koniec lat czterdziestych zwrócił się o wsparcie do nowej władzy, ale żadnej pomocy nie uzyskał. Schorowany zmarł w szpitalu w Garwolinie.

[formoza58]

No i oki, chyba komplet na " F". Jutro na " G"  pora zacząć poloneza pląsać.

A póki co, male uzupełnienie zdjęć do tych generałów, którzy się do tej pory przewinęli w wątku...

                              -----------------------------------------------------------

1. Roman Abraham jako rotmistrz.

2. Leon Berbecki jako generał dywizji.

[otton1]

4 godziny temu, formoza58 napisał:

No i oki, chyba komplet na " F". Jutro na " G"  pora zacząć poloneza pląsać.

No to luuuuu - zaczynamy z "G".  

Jakub Gąsiecki
ur. 10 lipca 1860 w Olkuszu, zm. 2 maja 1933 w Krakowie 
– generał dywizji Wojska Polskiego.
Jakub Gąsiecki urodził się 10 lipca 1860 roku w Olkuszu, w rodzinie Franciszka, kamerdynera, i Marii z Ankusińskich. Po ukończeniu gimnazjum i szkoły wojskowej wstąpił do cesarskiej i królewskiej armii. 1 grudnia 1913 roku został dowódcą c. i k. 40 pułku piechoty „Ritter von Pino” stacjonującego w Rzeszowie, Dębicy i Nisku. Na czele tego oddziału walczył w I wojnie światowej. Od 1 stycznia do 30 listopada 1915 roku dowodził 89 Brygadą Piechoty Landwehry. 17 maja 1916 roku awansował na generała majora ze starszeństwem z 1 maja 1916 roku. 1 listopada 1916 roku został przeniesiony w stan spoczynku. 7 stycznia 1917 roku otrzymał nobilitację szlachecką z predykatem Edler von Włostowiec.
W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Początkowo był inspektorem w Dowództwie Okręgu Generalnego „Kraków” w Krakowie, a później inspektorem piechoty przy tym dowództwie. Od 11 sierpnia 1919 roku dowodził 11 Dywizją Piechoty. Ze stanowiska dowódcy dywizji został zwolniony rozkazem Naczelnego Dowództwa Nr 5326/V/Pf z dnia 28 czerwca 1920 roku. 28 października 1920 roku w Warszawie Najwyższa Wojskowa Komisja Opiniująca pod przewodnictwem generała broni Józefa Hallera stwierdziła jednogłośnie, że „w kierownictwie Generała Podporucznika Gąsieckiego Jakóba 11-tą Dyw. Piech. w walkach dnia 2 czerwca 1920 r. nie można znaleźć żadnego przewinienia”.
Od lipca 1920 roku był zastępcą dowódcy Dowództwie Okręgu Generalnego „Warszawa” i jednocześnie zastępcą dowódcy obrony Warszawy. Funkcję tę pełnił do listopada 1920 roku. Od grudnia 1920 roku był kierownikiem kursów oficerskich w Krakowie. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała porucznika. Dopiero 18 listopada 1921 roku Naczelny Wódz Wojsk Polskich, marszałek Polski Józef Piłsudski zatwierdził uchwałę Najwyższej Wojskowej Komisji Opiniującej i polecił Ministrowi Spraw Wojskowych ogłosić ją zainteresowanemu. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji. Był prezesem Polskiego Towarzystwa Opieki nad Grobami Bohaterów. Zmarł 2 maja 1933 roku w Krakowie. Pochowany na Cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922)
Krzyż Walecznych
Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)
Order Żelaznej Korony III klasy z wojenną dekoracją (Austro-Węgry, 1915)
Krzyż Zasługi Wojskowej III klasy z odznaką wojenną (Austro-Węgry, 1916)
Przypisy
 Po nobilitacji występował jako Jakob Gasiecki Edler von Wlostowiec. W ewidencji Wojska Polskiego figurował wyłącznie jako Jakub Gąsiecki.
 

[otton1]

Fotografie generala Gąsieckiego: z 1919 roku jako generała brygady i początku lat 30-tych w stopniu generała dywizji.

[Sedco Express]

Na literę "E"

Aleksander Ehrbar (zdjęcia nie znalazłem)

Aleksander Juliusz Ehrbar urodził się 26 kwietnia 1870 we Lwowie[1]. W 1887 roku wstąpił ochotniczo cesarskiej i królewskiej Armii. Na stopień kadeta został mianowany ze starszeństwem z 1 września 1889 roku. Od tego roku pełnił zawodową służbę w Czeskim Pułku Piechoty Nr 21 w miejscowości Kutná Hora[2]. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 maja 1892 roku[3], a porucznika z 1 listopada 1895 roku[4]. W 1898 roku został przeniesiony do korpusu oficerów kawalerii, w tym samym stopniu i starszeństwie, z równoczesnym przeniesiem do Czeskiego Pułku Dragonów Nr 14, który wówczas stacjonował w miejscowości Klatovy, w Czechach[5]. Na stopień rotmistrza został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1904 roku[6][7]. W czasie I wojny światowej walczył w Serbii i został ranny. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1914 roku[8]. Po wyleczeniu z ran został dowódcą dywizjonu rekrutów. W latach 1915–1917 dowódca dywizjonu i Pułku Dragonów Nr 8 na froncie rosyjskim[9][10][11]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1916 roku[12]. W 1918 roku walczył w Tyrolu, a później był komendantem wojskowym powiatu puławskiego.

Z dniem 1 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika i przydzielony do Okręgu Generalnego „Kraków”[13][14]. 4 lutego 1919 roku płk Ludwik Trexler, w zastępstwie dowódcy Okręgu Wojskowego w Przemyślu, mianował go komendantem powiatu niskiego. Obowiązki komendanta powiatu objął po zwolnionym ze służby czynnej płk. Karolu Mogiła-Stankiewiczu[15]. Następnie był zastępcą dowódcy załogi w Puławach, a następnie dowódcą ekspozytury taborów i koni w Jarosławiu oraz zastępcą dowódcy 4 pułku ułanów[1]. 11 maja 1919 roku został przeniesiony do dyspozycji Generalnego Inspektora Jazdy, a 24 maja tego roku wyznaczony na dowódcę 9 pułku ułanów[1].

17 czerwca 1919 roku Minister Spraw Wojskowych powierzył mu organizację i dowództwo 3 pułku dragonów, który we wrześniu tego roku został przemianowany na 3 pułk strzelców konnych, a 6 października 1920 roku na 5 pułk strzelców konnych. Od lipca do listopada 1919 roku obowiązki dowódcy pułku łączył z funkcją dowódcy szwadronu zapasowego 3 pułku dragonów w Tarnowie[16]. 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów „byłej armii austriacko-węgierskiej”[17].

W 1921 roku pełnił służbę w Departamencie IV Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Później dowodził 5 pułkiem strzelców konnych w Tarnowie[18][19]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)[20]. Z dniem 20 listopada 1924 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy 5 psk „z równoczesnym odkomenderowaniem do Dowództwa 5 Samodzielnej Brygady Kawalerii” w Krakowie[21]. Następnie został przydzielony do macierzystego 5 psk[22]. W czerwcu 1925 roku został przydzielony z 5 psk do Komendy Uzupełnień Koni Nr 20 w Gnieźnie na stanowisko komendanta[23], a we wrześniu tego roku do Komendy Uzupełnień Koni Nr 23 w Bydgoszczy, także na stanowisko komendanta[24]. Następnie pozostawał w dyspozycji dowódcy 16 pułku ułanów.

5 lutego 1927 roku Prezydent RP mianował go generałem brygady, wyłącznie z prawem do tytułu, z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 30 kwietnia 1927 roku. Mieszkał wówczas w Bydgoszczy przy ulicy Reja 3[25][26][27]. W 1933 roku mieszkał w Bydgoszczy przy ulicy Adama Asnyka 7 m. 1 (tel. nr 22-34)[28], a w 1936 ponownie przy ulicy Reja 5 m. 6[29]. Później przeniósł się do Warszawy, gdzie mieszkał do 1939 roku. Wypędzony przez Niemców tułał się po Polsce. Zmarł w Zielonej Górze. Pochowany w Warszawie na cmentarzu Czerniakowskim[1].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami[11]

Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[11]

Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[11]

Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce[11]

Krzyż Wojskowy Karola[11]

Krzyż za 25-letnią służbę wojskową dla oficerów[11]

Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii[11]

Krzyż Jubileuszowy Wojskowy[11]

[formoza58]

Andrzej Galica.

Andrzej Galica urodził się w dniu 27 listopada 1873 r. w Białym Dunajcu, jako syn Macieja i Marii ze Skupniów. W 1897 r. kończy gimnazjum im. Nowodworskiego w Krakowie. Następnie odbywa służbę wojskową w Szkole Jednorocznych Ochotników, (podchorążówka). W 1898 r. rozpoczyna studia w Politechnice Lwowskiej, a w 1900 r. zawiera związek małżeński z Józefą z Jaroszów. W 1901 r. przenosi się na dalsze studia do Politechniki Wiedeńskiej. W 1903 r. otrzymuje dyplom inżyniera budowy dróg i mostów i rozpoczyna pracę zawodową w Dyrekcji Dróg Wodnych w Krakowie.

 

Wstępuje do Polskiej Partii Socjalistycznej, z ramienia której organizuje życie kulturalne wśród robotników dzielnicy Dąbie. W 1911 r. jest współzałożycielem, a następnie bardzo aktywnym działaczem Ruchu Regionalnego na Podhalu. W 1913 r. zostaje przeniesiony do Skawiny, gdzie prowadzi wstępne prace przy budowie kanału Odra Wisła, tam przystępuje do organizacji oddziałów strzeleckich w ramach Związku Strzeleckiego i spotyka się często z Józefem Piłsudskim. W 1914 r. z powodu działalności politycznej zostaje przeniesiony do Centrali Budowy Dróg Wodnych, gdzie w godzinach wolnych od pracy zawodowej organizuje dwie kompanie strzeleckie dla tworzących się legionów i wraca z nimi do Kraju. Awansowany do stopnia kapitana zostaje dowódcą batalionu w Suchej. Po wybuchu I wojny światowej walczy o wolność Ojczyzny w III brygadzie. W 1915 r. awansowany do stopnia majora za walki na terenie Lubelszczyzny, a następnie za walki w okolicy Rudki Miryńskiej do stopnia podpułkownika. W 1918 r. po rozwiązaniu legionów został internowany w Huszt, a potem w Marmaros Sziget. Po powrocie z obozu awansowany do stopnia pułkownika, rozpoczyna werbunek żołnierzy do wojska polskiego na Podhalu, organizuje 7 kompanii strzeleckich i zakupuje ze i składek społeczeństwa podhalańskiego 12 karabinów maszynowych. Przystępuje do tworzenia brygady podhalańskiej, składającej się z 4 pułków strzelców podhalańskich, otrzymuje nominację na generała brygady i prowadzi swoją brygadę do boju na froncie rosyjskim. Po zakończeniu działań wojennych zostaje dowódcą Dywizji Piechoty Górskiej w Bielsku - Białej, a następnie dowódcą X Korpusu w Przemyślu i wtedy to dzięki Jego inicjatywie i usilnym staraniom pułki podhalańskie otrzymały umundurowanie regionalne, a orkiestry wojskowe tych pułków wprowadziły do swoich repertuarów słynne potem w całej Polsce marsze podhalańskie.

 

W 1923/24 r. odbywa roczny kurs dla dowódców w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie, kończąc go z pierwszą lokatą. Generał Andrzej Galica musiał wykazywać niezwykłe zdolności wojskowe, skoro w ciągu czterech lat awansował ze stopnia podporucznika do stopnia generała brygady.

W 1931 r. na skutek zbyt odważnie wyrażanej dezaprobaty w stosunku do polityki prowadzonej przez "rząd pułkowników" zostaje w wieku 58 lat, a więc w sile wieku, przeniesiony w stan spoczynku. Odejście z czynnej służby wojskowej tak zdolnego i dzielnego generała było poważnym osłabieniem bojowej siły Wojska Polskiego, a równocześnie niepowetowaną stratą dla pułków strzelców podhalańskich. Pełen energii życiowej gen. A. Galica nie załamuje się tym przykrym wydarzeniem, zakupuje mizerny, o lichej, piaszczystej glebie mająteczek pod Piotrkowem Trybunalskim, nazywa go Majdanem Generalskim i zaczyna gazdować z dala od swego ukochanego Podhala. Zakłada równocześnie w Warszawie własne biuro miernicze, aby jakoś wiązać koniec z końcem i spłacić długi, jakie zaciągnął na zakup Majdanu. Nie odsuwa się jednak całkowicie od życia politycznego Kraju i dla dobra narodu pełni w latach  1930 - 1939 kolejno funkcje posła i senatora, występując odważnie z trybuny poselskiej.

W czasie II wojny światowej ukrywał, się przed gestapo na wsi i w Warszawie. W 1941 r. odchodzi od Niego po długotrwałej chorobie Małżonka śp. Józefa. W 1942 r. zawiera związek małżeński z Bronisławą z Dąbrowskich. Bierze udział w Powstaniu Warszawskim, ranny wraca do Majdanu, gdzie doczekał oswobodzenia Polski, lecz niestety zmarł w dniu 6. czerwca 1945 r.

Gen. A. Galica był wielorako związany ze swym rodzinnym Podhalem. Był jednym z wybitniejszych organizatorów podhalańskiego ruchu regionalnego, był czołowym działaczem Związku Podhalan. Służy także, jak może najlepiej, swojej Skalnej Ojcowiźnie twórczością literacką. Jeszcze jako student Politechniki napisał tragedię pt. "Przysięga", której akcja rozgrywa się na wsi podhalańskiej, a wymierzona jest przeciw ciemnocie i zachłanności. W czasie I wojny światowej pisze dramat pt. "Janosik", wystawiony w 1923 r. w Teatrze im. J. Słowackiego w Krakowie. Następnie ukazuje się na scenach amatorskich teatrów robotniczych nowy dramat pióra Andrzeja Galicy pt. "Robert Szporn'' o wydźwięku zdecydowanie socjalistycznym. Najpłodniejszym okresem twórczości literackiej Generała są lata ostatniej wojny. Spuścizna literacka z tego okresu obejmuje m.in. wspomnienia z życia wojskowego, szkice i obrazki z dziejów strzelców podhalańskich, wspomnienia z ostatniej wojny, dwie powieści o tematyce podhalańskiej, tom wierszy, sylwetki działaczy chłopskich i szereg innych utworów. Zwłaszcza w małych formach gawęd i obrazków napisał szereg rzeczy ciekawych i oryginalnych, świetnie osadzonych w realiach życia i w psychice ludu podhalańskiego. Obszerny esej o życiu i twórczości gen. Andrzeja Galicy zamieścił w swojej świetnej książce pt. "Moje Podhale" Włodzimierz Wnuk (Instytut Wydawniczy "Pax", 1968r.).

Pogrzeb doczesnych szczątków śp. gen. bryg. inż. Andrzeja Galicy odbył się w dniu 10. czerwca 1945 r., przebieg którego tak uwiecznił Włodzimierz Wnuk:

"...Wkrótce generał dotarł (z Warszawy) do Majdanu, gdzie stan jego zdrowia nadszarpnięty przejściami warszawskimi, coraz bardziej się pogarszał. Zmarł 6. czerwca 1945 r. w Majdanie, pogrzeb odbył się na cmentarzu w Bęczkowicach, pow. Piotrków Trybunalski w dniu 10. Czerwca 1945 r. Pochowano Andrzeja Galicę w sposób godny, z honorami należnymi walecznemu dowódcy. I choć były to pierwsze, trudne tygodnie nowej, powojennej rzeczywistości polskiej, choć ta rzeczywistość formowała się w atmosferze napięcia i ostrych antagonizmów politycznych, pogrzeb generała miał charakter uroczysty. Wzięły w nim udział wielotysięczne rzesze ludzkie, dobrze pamiętające ofiarną działalność społeczną Zmarłego na tamtejszym terenie. Kondukt prowadził ks. proboszcz Ignacy Wesołowski w asyście księży z całego dekanatu. Trumna wieziona na wozie straży pożarnej, zaprzężonym w 8 koni (generał zorganizował przed wojną we wsi Piwaki straż pożarną, szkołę i pocztę), była okryta białoczerwonym sztandarem, na poduszce, niesionej przez wójta, widniały wszystkie ordery i odznaczenia zmarłego, młodzież szkolna niosła wieńce. Podczas uroczystej mszy żałobnej przemówił ks. proboszcz Wesołowski podkreślając zasługi generała. W chwili spuszczania trumny do grobu kilkunastoosobowy oddział żołnierzy, przybyłych z Piotrkowa, oddał honorową salwę z karabinów...". Już na łożu śmierci ułożył gen. A. Galica wiersz, który dla nas Podhalan stał się Jego duchowym testamentem, zobowiązującym nas do wypełnienia Jego ostatniej woli, aby nie tylko Jego wielki Duch, ale także Jego szczątki doczesne wróciły do swojej "blizsej Ojcyzny".

[formoza58]

Jw.

1. W czasach legionowych.

2. Na internowaniu. Partyjka szachów z Władyslawem Sikorskim.

3. W 1919 roku.

4. W 1927 roku.

 

[Sedco Express]

Jerzy Seweryn Witold Ferek-Błeszyński

Ukończył Gimnazjum św. Jacka w Krakowie w 1907, następnie studiował filologię romańską na Uniwersytecie Jagiellońskim, a także w Collège de France. Od 1911 do 1914 działał w Związku Strzeleckim.

16 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich. Był m.in. adiutantem 5 pułku piechoty Legionów. Po kryzysie przysięgowym został internowany w Beniaminowie.

Od 1 listopada 1918 służył w Wojsku Polskim. Był dowódcą batalionu w 5 pułku piechoty Legionów, a następnie szefem sztabu Dowództwa Okręgu Wojskowego Przemyśl oraz szefem sztabu Grupy Odsieczy Lwowa. 15 czerwca 1919 został powołany do Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie, w charakterze słuchacza I Kursu. 4 grudnia 1919, po ukończeniu kursu, został zaliczony do korpusu oficerów Sztabu Generalnego. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. Pełnił wówczas służbę w Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego^[1]. Podczas wojny polsko-bolszewickiej dowodził m.in. Grupą Operacyjną „Ostrołęka” i I Brygadą w Dywizji Ochotniczej.

W latach 1920–1921 był szefem Oddziału III Sztabu 1 Armii, a potem szefem sztabu Wojska Litwy Środkowej. W październiku 1921 rozpoczął studia w Wyższej Szkole Wojennej (Ecole Superieure de Guerre) w Paryżu. Z dniem 1 lutego 1924 został przydzielony do Generalnego Inspektora Piechoty na stanowisko oficera sztabu^[2]. W marcu tego roku przydzielony Inspektora Szkół Wojskowych na stanowisko I oficera sztabu^[3].

W latach 20. był członkiem Wojskowego Klubu Samochodowego i Motocyklowego^[4]. Po przewrocie majowym pełnił obowiązki szefa Oddziału II Sztabu Generalnego. Z dniem 1 września 1926 roku został przydzielony do Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych w Warszawie na stanowisko szefa Biura Inspekcji^[5]. 30 czerwca 1927 mianowany został szefem Departamentu I Piechoty MSWojsk.^[6] 18 lutego 1928 został zwolniony ze stanowiska szefa departamentu^[7].

Od 14 lutego 1928 do 5 stycznia 1936 był attaché wojskowym w Paryżu. Od 6 stycznia 1939 roku pozostawał w stanie nieczynnym bez prawa do poborów^[8]. W tym okresie piastował urząd wiceministra wyznań i oświecenia publicznego.

Podczas kampanii 1939 został wyznaczony przez marszałka Edwarda Śmigłego-Rydza dowódcą dywizji polskiej we Francji, objął stanowisko p.o. komendanta Camp de Coëtquidan, jednak już od listopada 1939 pozostawał bez przydziału. Władysław Sikorski traktował go jako osobistego wroga. Po ewakuacji do Anglii, do stycznia 1942 osadzony był w Stacji Zbornej Oficerów Rothesay, na wyspie Bute, Szkocja. Ze względu na zły stan zdrowia zwolniony z obozu w styczniu 1942 i przeniesiony w stan nieczynny. Powrócił do Polski w kwietniu 1946 i wkrótce zmarł.

Awanse

• podporucznik – 10 października 1914
• porucznik – 5 marca 1915
• podpułkownik – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
• pułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 10. lokatą w korpusie oficerów piechoty
• tytularny generał brygady – 1 stycznia 1939

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (20 maja 1921)^[9]
• Krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931)^[10]
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie „za męstwo i osobistą odwagę okazane w walce z nieprzyjacielem w obronie Ojczyzny” -12 lipca 1921, po raz 2 i 3 w 1922)^[11][12][13]
• Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1933)^[14]
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej^[13]
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
• Komandor Orderu Legii Honorowej (Francja, 1936)^[15]
• Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)^[13]

[Sedco Express]

Uzupełnienie - Fitz Henryk

Henryk Fitz urodził się 2 stycznia 1869 roku we Lwowie, w rodzinie Józefa i Henryki de Churain. Był żonaty z p. Salibillówną, z którą miał dwoje dzieci. Ukończył cztery klasy gimnazjum we Lwowie, a następnie Szkołę Kadetów Piechoty w Łobzowie. 18 sierpnia 1890 roku rozpoczął zawodową służbę wojskową w intendenturze cesarskiej i królewskiej armii. W 1900 roku ukończył w Wiedniu kurs intendentury. W czasie I wojny światowej walczył na frontach w oddziałach tyłowych.

14 kwietnia 1919 roku przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do Departamentu IV Gospodarczego Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko referenta. 18 czerwca tego roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Generalnego „Lwów” we Lwowie na stanowisko szefa Intendentury[1]. 6 czerwca 1920 roku powrócił do Departamentu VII Gospodarczego MSWojsk., a już 20 lipca przydzielony został do Sztabu MSWojsk. na stanowisko szefa sekcji w Oddziale IV Zaopatrzenia i Komunikacji kierowanym przez płk. Jana Niesiołowskiego. 1 czerwca 1921 minister spraw wojskowych, w wykonaniu art. 19 dekretu Naczelnego Wodza z 11 kwietnia „O zadaniach i organizacji Kontroli Administracji Wojskowej”, mianował go pułkownikiem Korpusu Kontrolerów Wojskowych[2]. 16 lipca 1921 stanął na czele Oddziału Kontroli Sekretariatu Generalnego MSWojsk. 10 października tego roku objął szefostwo Oddziału Kontroli Administracji Wojskowej – komórki organizacyjnej Wojskowej Kontroli Gospodarczej, która w imieniu ministra spraw wojskowych kontrolowała całokształt administracji armii oraz opracowywała jej budżet. Do zadań Oddziału Kontroli Administracji Wojskowej należało prowadzenie spraw ogólnych i personalnych oraz korespondencji dotyczącej przeprowadzonych kontroli z Szefostwem Administracji Armii, departamentami ministerstwa i Sztabem Generalnym WP, a także ewidencja kontroli. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów kontrolerów[3]. 20 marca 1924 roku Wojskowa Kontrola Gospodarcza została przeformowana w Korpus Kontrolerów. 2 maja tego roku szefem korpusu mianowany został gen. bryg. Roman Górecki. W skład korpusu weszły między innymi grupy kontrolne oficerów korpusu kontrolerów. Skład osobowy grup i ich zakres działania ustalał każdego roku minister spraw wojskowych. Szefem Grupy IV – dla spraw umundurowania, wyznaczony został płk int. Henryk Fitz.

31 marca 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 19. lokatą w korpusie generałów[4].

W kwietniu 1925 roku ponownie powołany został na stanowisko szefa Grupy Kontrolnej w Korpusie Kontrolerów[5]. Od 1 lipca 1926 roku pozostawał w dyspozycji szefa Korpusu Kontrolerów. Z dniem 31 stycznia 1927 roku przeniesiony został w stan spoczynku[6]. Mieszkał w Warszawie., gdzie zmarł. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w kwaterze 17A-1-6[7].

Awanse

podporucznik (leutnant) – 1892

porucznik (oberleutnant) – 1896

kapitan (militärunterintendant) – 1904

major (militärintendant) – 1913

podpułkownik (militäroberintendant 2. Klasse) – 1917

pułkownik – 1920, zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919

generał brygady - 31 marca 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 19. lokatą w korpusie generałów

Odznaczenia

Złoty Krzyż Zasługi

[formoza58]

Janusz Gąsiorowski.

 Urodzony w dniu 17 czerwca 1889 roku we Lwowie; wychowywał się we Lwowie; od 1901 roku działał w organizacjach niepodległościowych; w 1909 roku rozpoczął swoją działalność w Polskich Drużynach Strzeleckich, gdzie był wykładowcą, instruktorem i członkiem komendy głównej; przed wybuchem I wojny światowej studiował filozofię na Uniwersytecie Warszawskim Uniwersytecie i Jagiellońskim w Krakowie; podczas I wojny światowej walczył w szeregach armii austro-węgierskiej przeciwko Rosjanom; służył w 1 i w 7 Dywizjonie Artylerii Konnej; w grudniu 1916 roku zdezerterował z rosyjskiej armii i rozpoczął swoją działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej; wtedy dobrze poznał się z Józefem Piłsudskim; od 1918 roku służył w Wojsku Polskim; pełnił funkcję szefa Sekcji Regulaminów i Wyszkolenia Ministerstwa Spraw Wojskowych i Sztabu Generalnego; uczestnik wojny polsko-bolszewickiej; w latach 1922-1923 ukończył kurs na Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie; w 1923 roku został oficerem Sztabu Generalnego; od 1926 roku pracował w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych jako szef gabinetu Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych; w 1931 roku został szefem Sztabu Głównego Wojska Polskiego; tego samego roku awansowany na stopień gen. brygady; od 1935 roku pełnił funkcję dowódcy 7 Częstochowskiej Dywizji Piechoty; w tym czasie mieszkał w Częstochowie; w 1938 roku napisał „Bibliografię psychologii wojskowej”; jego dywizja składała się z trzech pułków piechoty (25pp, 27pp, 74pp); podlegała bezpośrednio dowódcy Armii „Kraków”; podczas kampanii wrześniowej 7 Częstochowska Dywizja Piechoty została rozbita przez niemiecką 2 Dywizję Lekką, a on sam dostał się w dniu 4 września 1939 roku do niemieckiej niewoli; resztę wojny przesiedział w obozie jenieckim w Murnau; po uwolnieniu osiadł we Francji; tam zmarł w dniu 19 października 1949 roku.

[formoza58]

Jw.

Z żoną na Balu Mody, w 1933 roku.

 

[formoza58]

Józef Gawlina 
Urodził się 18 listopada 1892 r. w Strzybniku pod Raciborzem na Śląsku, w zaborze pruskim. Języka polskiego uczył się w domu rodzinnym, a pisania z modlitewnika, jeszcze przed pójściem do szkoły powszechnej. Po ukończeniu szkoły ludowej w Strzybniku podjął naukę w gimnazjum w Raciborzu, gdzie należał do nielegalnych uczniowskich kół naukowych, w których Polacy doskonalili język i zgłębiali historię ojczystą. Wyróżniając się wynikami w nauce oraz żarliwą religijnością, zwrócił na siebie uwagę ks. Jana Brandysa, który zasugerował zdolnemu uczniowi podjęcie studiów teologicznych, przekonując, że polski lud na Śląsku potrzebuje polskich księży. Nim jednak przyszły biskup polowy podjął studia teologiczne, jego działalność w nielegalnych uczniowskich kołach naukowych - a zwłaszcza posiadanie książek polskich stała się powodem jego usunięcia ze szkoły. Po usunięciu z gimnazjum w Raciborzu kontynuował naukę w gimnazjum w Rybniku na Górnym Śląsku, gdzie mimo przykrych doświadczeń nadal działał w nielegalnych uczniowskich kołach naukowych, przewodnicząc polskiemu kółku gimnazjalnemu, tam też w marcu 1914 r. otrzymał świadectwo dojrzałości. W październiku 1914 podjął studia teologiczne na uniwersytecie we Wrocławiu, które w kwietniu 1915 r., zostały przerwane mobilizacją do armii pruskiej i wysłaniem go na front do Francji, gdzie został w listopadzie tegoż roku ranny. Z powodu odniesionej rany został odesłany do Wrocławia, gdzie pełnił służbę pomocniczą w garnizonie wrocławskim. Korzystając ze względnej swobody kontynuował przerwane studia. We wrześniu 1917 r. ponownie został jednak wcielony do jednostki liniowej i wysłany na front bliskowschodni, gdzie w październiku 1918 r. dostał się w okolicach Damaszku do niewoli brytyjskiej. Zwolniony z niewoli w listopadzie 1919 r. powrócił do Wrocławia, gdzie kontynuował dwukrotnie przerywane studia, które ukończył w lipcu 1920 r. Po odbyciu rocznego alumnatu 19 czerwca 1921 otrzymał święcenia kapłańskie i został skierowany do pracy na Śląsku. Pracę duszpasterską rozpoczął w parafii Dębieńsko, potem duszpasterzował w parafii Tychy. Po przeniesieniu w lipcu 1924 r. do Katowic, został mianowany sekretarzem generalnym Ligi Katolickiej Administracji Apostolskiej Górnego Śląska (od 1925 r. diecezji śląskiej), pozostając na tym stanowisku do marca 1927 r. W tym też okresie pełnił ponadto obowiązki redaktora tygodnika katolickiego: „Gościa Niedzielnego” W marcu 1927 r. mianowany został kierownikiem Biura Prasowego Episkopatu Polski. Realizując uchwałę Episkopatu Polski, założył Katolickie Biuro Prasowe (późniejsza Katolicka Agencja Prasowa), którego był pierwszym dyrektorem w okresie maj1927 – styczeń 1929 Pełniąc obowiązki dyrektora jednocześnie studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie w czerwcu 1928 r. otrzymał stopień magistra teologii, po czym w grudniu tego roku został przez papieża Piusa XI mianowany prałatem. W marcu 1929 r. wrócił do Katowic na stanowisko kierownika diecezjalnej Akcji Katolickiej. Po dwóch latach pracy na stanowisku kierownika diecezjalnej Akcji Katolickiej w lipcu 1931 r. został mianowany proboszczem największej parafii robotniczej na Górnym Śląsku pod wezwaniem św. Barbary w Królewskiej Hucie (Chorzów). Wytężoną pracę duszpasterską w środowisku robotniczym przerwała nominacja papieża Piusa XI, który 14 lutego 1933 r. mianował ks. J. Gawlinę biskupem polowym Wojska Polskiego. Sakrę biskupią otrzymał z rąk Prymasa Polski, Augusta Hlonda, 19 marca 1933 r. w Kościele św. Barbary w Królewskiej Hucie. Urząd Biskupa Polowego objął po złożeniu przysięgi wojskowej na Zamku Królewskim w Warszawie 29 marca 1933 r. otrzymując jednocześnie stopień gen.dyw. WP. Ingres do głównego kościoła garnizonowego w Warszawie odbył się 9 kwietnia 1933 r. W latach 1933-1939 dał się poznać jako świetny kaznodzieja i propagator kultury katolickiej. Po wybuchu wojny 1 września 1939 r. pozostał w Warszawie, którą opuścił na rozkaz Naczelnego Wodza, marszałka Edwarda Śmigłego-Rydza, w nocy z 6 na 7 września udając się w ślad za nim do Brześcia nad Bugiem, następnie do Łucka, gdzie podczas nalotu niemieckiego lotnictwa 11 września zostaje ranny odłamkiem bomby. Dnia 18 września 1939 r., wobec agresji bolszewickiej na Polskę, w obliczu bezpośredniego zagrożenia przekroczył granicę rumuńską. Po krótkim pobycie w Bukareszcie, 5 października przybył do Rzymu, gdzie złożył papieżowi Piusowi XII m.in. „Opis pogańskich metod walki wroga”. Papież 12 października odnowił jego jurysdykcję dla wszystkich żołnierzy polskich. Po odnowieniu jurysdykcji udał się do Francji, po przyjeździe do Paryża 18 października 1939 r. podjął ponownie obowiązki Biskupa Polowego organizujących się Polskich Sił Zbrojnych. Na mocy dekretu Prezydenta Rzeczypospolitej Władysława Raczkiewicza z 21 grudnia 1939 r. został mianowany członkiem I Rady Narodowej RP, w której pozostał aż do jej rozwiązania 3 września 1941 r. Po klęsce Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie pełnił swój urząd od 25 czerwca 1940 r. Po zawarciu w lipcu 1941 r. umowy Sikorski -Majski wizytował polskie ośrodki wojskowe w ZSRR na stepach Kirgizji i Uzbekistanu, a po wyjściu armii organizującej się pod dowództwem gen.dyw. Władysława Andersa z ZSRR w Iraku, Palestynie, Egipcie oraz w Wielkiej Brytanii. W 1942 r. założył na Bliskim Wschodzie drukarnię i wydawnictwo biskupa polowego (przekształcone po wojnie w Katolicki Ośrodek Wydawniczy Veritas w Londynie). W bitwie pod Monte Cassino uczestniczył jako kapelan liniowy, pracując w Sanitarnym Ośrodku Ewakuacyjnym. Z polecenia bp. Gawliny został założony na Monte Cassino polski cmentarz wojenny, a po bitwie atlantyckiej cmentarz w Loreto. Po zakończeniu działań wojennych II wojny światowej, został 5 czerwca 1945 r. mianowany ordynariuszem Polaków przebywających w Niemczech. Urząd biskupa polowego Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie sprawował do 1947, kiedy to został zdemobilizowany. Natomiast w jego jurysdykcji pozostali nadal emigranci i uchodźcy polscy poza krajem. W 1947 r. założył w Rzymie Instytut Wydawniczy Hosianum oraz zorganizował Centralny Ośrodek Emigracji Polskiej i Polski Instytut Historyczny. W 1949 r. został opiekunem emigracji na całym świecie z siedzibą w Rzymie, a w 1957 mianowano go arcybiskupem. Podczas Soboru Watykańskiego II pełnił funkcję sekretarza komisji dla biskupów i diecezji. Dzięki inicjatywie abp. Gawliny została wybudowana kaplica polska w podziemiach Bazyliki św. Piotra. Ponadto abp Gawlina powołał i przewodniczył Światowemu Komitetowi Obchodów Tysiąclecia Chrztu w Polsce. Brał udział w tworzeniu polskich misji katolickich w Argentynie, Brazylii, Chile, Australii, Tanzanii, RPA, Danii, Hiszpanii, Luksemburgu, Szwajcarii, Holandii i Szwecji. Często odwiedzał skupiska Polaków we wszystkich częściach świata, nawołując do zachowania dumy i poczucia tożsamości narodowej. Zmarł z dala od umiłowanej Ojczyzny, po północy z 20 na 21 września 1964 r. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 24 września 1964 r. w Bazylice św. Wawrzyńca, tuż obok centralnego cmentarza rzymskiego na Campo Verano, dokąd po uroczystościach w bazylice przeniesiono doczesne szczątki Arcybiskupa. Tam znalazły one tymczasowe miejsce spoczynku, dopóki nie przeniesiono ich później na cmentarz żołnierzy polskich na Monte Cassino. Arcybiskup chciał być bowiem pochowany wśród polskich żołnierzy, których otaczał na wszystkich frontach II wojny światowej swoją duszpasterską opieką. Zgodnie z jego ostatnią wolą trumnę złożono w prostym żołnierskim grobie na polskim cmentarzu wojennym na Monte Cassino, u stóp ołtarza cmentarnego.

[formoza58]

Jw.

1. Na obchodach XV- Lecia 15 P.Ul. Poznańskich.

2.Przed odlotem do Lwowa, na obchody XV- Lecia 1 Korpusu Kadetów.