Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[formoza58]

Piękna postać, wspaniały dowódca, ale... Do tej pory tak się złożyło, ze przedstawieni byli  generałowie, którzy stopień generalski otrzymali w latach 1918- 1939. Dworak  jest bodaj pierwszym , który na generała brygady awansował poza przedziałem czasowym działu. Tak, wiem to nadal II RP, ale mało mamy generałów w latach 1918- 1939? Miało być kilka dni na uzupełnienie na "G", potem zestaw na " H", a nagle nietypowy wtręt na " D"...

[Sedco Express]

Nietypowy wtręt bo pod literą "D" nie został uwzględniony. Masz rację II RP to okres 1918 - 1945.

[formoza58]

W dniu 22.10.2020 o 19:40, otton1 napisał:

I żeby nie było wątpliwości kogo uznać za generała/admirała spełniającego warunki tematu możemy przyjąć według wikipedii:

Generałowie i admirałowie II Rzeczypospolitej – generałowie i admirałowie Wojska Polskiego II RP:

1. Polacy, którzy zostali mianowani generałami i admirałami w Armii Imperium Rosyjskiego i cesarskiej i królewskiej Armii, i zostali przyjęci do Wojska Polskiego w tych stopniach;
2. Polacy – oficerowie armii państw zaborczych awansowani w Wojsku Polskim do stopni generalskich;
3. Polacy, oficerowie polskich formacji wojskowych formowanych i walczących u boku ententy (Korpusy Polskie w Rosji, Armia Polska we Francji) i państw centralnych (Legiony Polskie, Polski Korpus Posiłkowy, Polska Siła Zbrojna);
4. cudzoziemcy, generałowie i oficerowie, pełniący służbę w polskich formacjach wojskowych, przyjęci do służby stałej lub kontraktowej w WP;
5. oficerowie formacji, o których mowa w pkt. 3, awansowani przez polskie organizacje polityczne (Rada Regencyjna w Warszawie, Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej w Lublinie, Naczelna Rada Ludowa w Poznaniu);
6. generałowie i oficerowie mianowani przez Naczelnika Państwa w latach 1918-1922;
7. generałowie i oficerowie awansowani przez kolejnych Prezydentów RP w kraju (1923-1939)

Tak, lata 1918- 1945, ale przypomnę propozycję Ottona,  do której do tej pory  się stosowaliśmy...

[otton1]

Godzinę temu, Sedco Express napisał:

Masz rację II RP to okres 1918 - 1945.

Wcale nie, tak definiowany jest koniec II.RP:

"Ryszard Kaczorowski był ostatnim prezydentem Rzeczypospolitej Polskiej na uchodźstwie. 22 grudnia 1990 złożył urząd na ręce nowo wybranego w pierwszych, od zakończenia II wojny światowej, wolnych wyborach w kraju i zaprzysiężonego prezydenta RP Lecha Wałęsy. Na Zamku Królewskim w Warszawie uroczyście przekazał mu insygnia władzy państwowej II Rzeczypospolitej Polskiej."

Więc jak to będzie szanowni Koledzy - bedziemy więc ciagnąć generałów awansowanych przez rządy w Londynie również w okresie 1940-1990?

Wbrew nazwie działu forum: "IIRP - Wojsko Polskie 1918-1939"? Wbrew regule przyjetej w Wikipedii, ktorą w poście wyżej zacytował Kolega formoza58?

Cholernie dużo bedzie tych generałów.

[otton1]

P.S.

Ale z takiego interesu to ja sie wypisuję.

Żegnam więc.

[formoza58]

Teraz, otton1 napisał:

Więc jak to będzie szanowni Koledzy - bedziemy więc ciagnąć generałów awansowanych przez rządy w Londynie również w okresie 1940-1990?

Powinieneś sformułować raczej Kolego, a nie Koledzy. Ja do tej pory stosuję się do Twojej  propozycji z 22 .10. br. i nie zamierzałem " szarżować" powyżej roku 1939. I będę się stosował.

[otton1]

1 godzinę temu, formoza58 napisał:

Powinieneś sformułować raczej Kolego, a nie Koledzy.

Zgadza się, przepraszam Kolego formoza58.

[formoza58]

No dobrze, kilka dni minęło ( z haczykiem), a więc " poloneza czas zacząć"...

Znalazłem na " H" następujących:

1. Hausner Ryszard

2. Hempel Jan

3. Herbert Marian

4. Herforth Adolf

5. Hohenauer de Charlenz

6. Huber Jan

7. Hubicki Stefan.

[formoza58]

Jw.

8. Hauser Edmund

9. Henning de Michaelis Eugeniusz.

[otton1]

10. Haller Jozef
11. Haller Stanisław

12. Hajdukiewicz Edward
13. Hubischta Jan
14. Hlawaty Stanisław
15. Horoszkiewicz Kazimierz
16. Horodyński Wiktor
17. Hein Edward
18. Habicht Kazimierz

[otton1]

19. Horodyński-Juchnowicz Zdzisław

[Sedco Express]

Nr. 12 Hejdukiewicz Edward (literówka - nie "a" lecz "e")

[formoza58]

Cóż, wolniutko zaczynam, zanim się zacznie...

Ryszard Jan Hausner urodził się 9 kwietnia (3 kwietnia) 1868 roku w Bohorodczanach Starych, w rodzinie Karola i Franciszki^[2]. Po ukończeniu gimnazjum w Stanisławowie i Szkoły Kadetów Piechoty w Łobzowie został zawodowym oficerem cesarskiej i królewskiej Armii.

Wielokrotnie odznaczany, m.in.: Order Leopolda III klasy, Order Korony Żelaznej II klasy, Krzyż Wojskowy Karola, Krzyż Zasługi Wojskowej, trzykrotnie medalem Signum Laudis oraz innymi odznaczeniami i medalami pamiątkowymi.

W 1918 wstąpił do Wojska Polskiego. Początkowo, od 23 listopada 1918 do 20 czerwca 1919 (do końca wojny polsko-ukraińskiej), piastował stanowisko dowódcy 2 pułku Strzelców Lwowskich (późniejszy 39 pułk piechoty Strzelców Lwowskich). 7 maja 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1916 roku, i przydzielony do 39 pułku piechoty Strzelców Lwowskich.

Później został inspektorem piechoty przy Dowództwie Okręgu Generalnego „Lwów”. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. W okresie od października 1920 do 18 kwietnia 1921 piastował stanowisko dowódcy XX Brygady Piechot^]. Od marca 1921 roku dowodził X Brygadą Piechoty, pozostając od 1 czerwca tego roku oficerem nadetatowym 39 pp. Był też zastępcą dowódcy 6 Dywizji Piechoty. Z dniem 1 grudnia 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku z prawem noszenia munduru^[. 12 grudnia tego roku został powołany do służby czynnej i przydzielony do rezerwy oficerów sztabowych przy Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VI.

W 1922 roku pełnił funkcję dowódcy piechoty dywizyjnej 4 Dywizji Piechoty w Toruniu. 16 stycznia 1923 roku Prezydent RP „w uznaniu zasług” mianował go z dniem 1 stycznia 1923 roku generałem brygady w stanie spoczynku.

26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady^[.

Zmarł we wtorek 22 grudnia 1925 w Toruniu, „po krótkich a ciężkich cierpieniach”. W czwartek 24 grudnia 1925 roku został pochowany na cmentarzu wojskowym w Toruniu. Mowę pożegnalną wygłosił dowódca 4 Dywizji Piechoty, generał brygady Ferdynand Zarzycki. Później zwłoki generała zostały przeniesione na Cmentarz Obrońców Lwowa we Lwowie (kwatera XXI, miejsce 1878). Nagrobek Ryszarda Hausnera został wpisany przez Instytut Pamięci Narodowej do ewidencji grobów weteranów walk o Wolność i Niepodległość Polski.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5259 - 21 marca 1922 roku
• Krzyż Walecznych

[formoza58]

Jan Hempel.

Jan Marian Hempel urodził się 9 kwietnia 1879 roku we Lwowie, w rodzinie Kazimierza i Kazimiery z Dwernickich^[3]. W 1896 ukończył gimnazjum w Kalksburgu (obecnie część Liesingu, XXIII dzielnicy Wiednia), a cztery lata później Wojskową Wyższą Szkołę Realną w Hranicach. W 1906 ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Wiedniu i jako oficer sztabowy pełnił służbę w sztabach kolejnych szczebli dowództw wielkich jednostek zajmując się wywiadem i kontrwywiadem wojskowym. W latach 1912–1914 szef wywiadu w dowództwie XI Korpusu we Lwowie, nawiązał kontakty z kierownictwem Związku Walki Czynnej. Podczas I wojny światowej szef sztabu związku operacyjnego na froncie, m.in. armii operującej przeciwko Rumunii. W lutym 1917 został mianowany na stopień majora w korpusie sztabu generalnego. W 1918 szef sztabu generał-gubernatora w Odessie.

2 grudnia 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora i przydzielony do Oddziału I Sztabu Generalnego w Warszawie. Zajmował w nim stanowisko zastępcy szefa oddziału. Następnie został wyznaczony na stanowisko szefa Sekcji Traktatów Ministerstwa Spraw Wojskowych. Od stycznia 1919 roku był zastępcą szefa sztabu i szefem kwatermistrzostwa Dowództwa „Wschód”. Od czerwca 1919 roku do listopada 1920 roku był zastępcą i szefem sztabu Armii gen. J. Hallera, a potem Grupy Operacyjnej gen. F. Latinika w walkach o Śląsk Cieszyński. Na froncie bolszewickim był szefem sztabu 1 Armii, a później 6 Armii, czasowo w służbie u marszałka Ferdinanda Focha. 30 września 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę na stanowisku szefa sztabu Grupy Południowej. W listopadzie 1920 roku powierzono mu przewodniczenie Komisji Rozjemczej w Mińsku. W kwietniu 1921 roku został zastępcą szefa Komisji granicznej na Wschodzie oraz przewodniczącym polsko-sowieckiej Komisji mieszanej nadzorującej rozejm.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika Sztabu Generalnego ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii), a jego oddziałem macierzystym był 8 pułk ułanów w Krakowie. 28 lipca 1923 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu. Z dniem 1 października 1924 roku został mianowany dowódcą 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu. 1 grudnia 1924 roku został mianowany generałem brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 15. lokatą w korpusie generałów. 28 maja 1926 roku został zwolniony ze stanowiska i pozostawiony w dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych. Z dniem 31 sierpnia 1928 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Na emeryturze mieszkał we Lwowie.

Zmarł 22 września 1932 roku w Potoku. Według Piotra Staweckiego popełnił samobójstwo. Henryk Kosk podał, że generał został zabity w czasie polowania, a motywem zbrodni miała być jego wiedza o związkach Józefa Piłsudskiego z Hauptkundschaftstelle. Został pochowany w Jedliczu.

Jan Hempel był żonaty z Marią z Łozińskich, z którą miał trzy córki: Marię Felicję (ur. 1908), Doli (ur. 1909) i Ilonę (ur. 1911).

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Krzyż Walecznych – trzykrotnie (po raz 1 i 2 w 1922

[formoza58]

Marian Herbert.

Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 maja 1917. Od 4 stycznia do 20 maja 1919 dowodził 18 pułkiem piechoty. Od 1 czerwca 1919 był dowódcą Okręgu Etapów Stryj. Od 21 listopada 1919 oficer do specjalnych poruczeń przy dowództwie Frontu Wołyńskiego, a następnie dowództwie 2 Armii. Na tym stanowisku 22 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika w piechocie. Z dniem 1 maja 1921 został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu generała podporucznika. 26 października 1923 został zatwierdzony przez Prezydenta RP w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. Osiadł w Rzeszowie, gdzie zmarł. Pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie. Żonaty, miał szóstkę dzieci. Generał był spokrewniony ze Zbigniewem Herbertem.

Awanse

• chorąży - 1884,
• podporucznik - 1888,
• porucznik - 1892,
• kapitan - 1900,
• major - 1914,
• podpułkownik - 1915,
• pułkownik - 1917,
• generał podporucznik - 1 maja 1921
• generał brygady - 26 października 1923 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919

[formoza58]

Emanuel Hohenauer de Charlenz.

Młodość, służba w austriackiej armii

Kształcił się początkowo we Lwowie, gdzie uczęszczał do szkoły realnej i Korpusu Kadetów. Następnie uczył się w Korpusie Kadetów w Łobzowie i w szkole sztabowej w Wiedniu. W armii austriackiej od 1880 roku. Pełnił w niej m.in. funkcję dowódcy 1 i 16 pułku strzelców, brał udział w I wojnie światowej. 31 lipca 1916 otrzymał nobilitację szlachecką z predykatem von Charlenz.

Służba w WP, późniejsze losy

Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Okręgu Generalnego „Kraków". Od 10 marca do 12 czerwca 1919 dowodził 20 pułkiem piechoty Ziemi Krakowskiej. 29 maja 1919 objął dowództwo XII Brygady Piechoty. W 1920 został oficerem do specjalnych poruczeń w dowództwie 6 Armii. Na tym stanowisku 22 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika w piechocie. Był inspektorem 6 Armii.

Z dniem 1 maja 1921 został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu generała podporucznika. 26 października 1923 został zatwierdzony przez Prezydenta RP w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. Osiadł w Krakowie. Zmarł 12 stycznia 1946 tamże. Został pochowany na krakowskim cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty 16 stycznia 1946.

Rodzina

Dwukrotnie żonaty: z Franciszką Bronisławą Kamińską, a następnie z Franciszką Marią Mossing. Miał pięcioro dzieci: Alfreda (z pierwszą żoną) oraz Emanuela, Jadwigę, Arnolda i Mariana.

Awanse

• chorąży - 1884,
• podporucznik - 1887,
• porucznik - 1891,
• kapitan - 1897,
• major - 1911,
• podpułkownik - 1914,
• pułkownik - 1916,
• generał podporucznik - 1 maja 1921
• generał brygady - 26 października 1923 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919

Zdjęcia nie znalazłem, więc wystarczyć  może portret satyryczny.

[formoza58]

Stefan Hubicki.

Urodził się jako syn Bolesława i Marii, z domu Strzelbickiej. Ukończył medycynę na Wydziale LekarskimUniwersytetu Warszawskiego. W 1901 uzyskał tytuł doktora nauk medycznych. W latach 1904–1914 pracował w szpitalach warszawskich. Od 1914 służył w armii rosyjskiej, m.in. w 52 Dywizji Piechoty (3 Kaukaski Korpus). Razem z żoną Hanną został oddelegowany do pracy konspiracyjnej w Moskwie, Kijowie, a następnie w Finlandii i Paryżu.

Od stycznia 1919 był sekretarzem delegacji Piłsudskiego w Paryżu. Za pracę w Polskiej Organizacji Wojskowej został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy. 21 czerwca 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłego I Korpusu Polskiego w Rosji z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora lekarza i przydziału do twierdzy „Grodno” na stanowisko szefa sanitarnego^[2]. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej był szefem sanitarnym kolejno Grupy Operacyjnej Edwarda Rydza-Śmigłego, 3 Armii, Frontu Środkowego, 2 Armii (od 18 sierpnia 1920). 29 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w korpusie lekarskim, w „grupie byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”.

Od listopada 1920 do listopada 1921 był szefem Wydziału Organizacyjnego Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. Zasłużył się dla rozwoju wojskowego szkolnictwa sanitarnego. Był komendantem Wojskowej Szkoły Aplikacyjnej Sanitarnej, a od listopada 1922 komendantem Wojskowej Szkoły Sanitarnej. Od 1 czerwca 1921 jego oddziałem macierzystym była kompania zapasowa sanitarna Nr 1, która w następnym roku została przeformowana w 1 batalion sanitarny. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 6. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarz. 23 października 1925 Minister Spraw Wojskowych mianował go II Inspektorem Służby Zdrowia^[5]. 11 września 1926 Prezydent RP, Ignacy Mościcki mianował go komendantem Oficerskiej Szkoły Sanitarnej w Warszawie.

1 stycznia 1928 Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 1. lokatą w korpusie generałów^[7]. 9 sierpnia 1928 kierowana przez niego uczelnia została przemianowana na Szkołę Podchorążych Sanitarnych.

25 września 1929 Prezydent RP mianował go podsekretarzem stanu w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. W związku z wyznaczeniem na stanowisko poza wojskiem złożył prośbę o długoterminowy urlop. Z dniem 1 października 1929 Minister Spraw Wojskowych przeniósł go w stan nieczynny. W związku z tą decyzją kpt. Antoni Czyżewicz wydał w 1929 publikację pt. Pożegnanie pierwszego komendanta Szkoły Podchorążych Sanitarnych gen. bryg. dr. Stefana Hubickiego. 5 grudnia 1930 roku został ministrem pracy i opieki społecznej w rządzie Walerego Sławka. W 1931 został przeniesiony w stan spoczynku^[.

27 maja 1931 został ponownie mianowany ministrem pracy i opieki społecznej w rządzie Aleksandra Prystora. 27 lipca 1932 zajmowany przez niego urząd zmienił nazwę na „Minister Opieki Społecznej”, a kierowany resort na „Ministerstwo Opieki Społecznej”. 20 listopada 1932 został wybrany prezesem zarządu głównego Związku Peowiaków^[. Od 10 maja 1933 do 15 maja 1934 pełnił urząd Ministra Opieki Społecznej w rządzie Janusza Jędrzejewicza. W latach 1935-1939 był komisarzem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie przy ulicy Czerniakowskiej 231. W 1936 był protektorem Rady Głównej Polskiego Towarzystwa Eugenicznego z siedzibą na ulicy Nowy Świat 1. Mieszkał na Żoliborzu przy ulicy Kajetana Koźmiana 11.

Od 1939 przebywał na Węgrzech, gdzie organizował środowisko piłsudczyków. Był m.in. szefem Obozu Polski Walczącej na Węgry. W latach 1944–1945 wraz z najbliższymi współpracownikami ukrywał się na Słowacji. Po wojnie powrócił do Polski, pracował jako lekarz, po raz ostatni w Serocku, gdzie zmarł w 1955. Był autorem wielu prac z medycyny wojskowej oraz literatury pięknej. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach (kwatera A10-8-25).

Był trzykrotnie żonaty. Miał synów Janusza (ur. 1922) i Andrzeja, który poległ w wojnie obronnej 1939.

Od 24 września 2011 roku imię generała nosi Wojskowe Centrum Kształcenia Medycznego w Łodzi.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (nr 7597, za pracę w POW).
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1929)
• Krzyż Niepodległości z Mieczami
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”
• Odznaka Honorowa Polskiego Czerwonego Krzyża I stopnia
• Order Krzyża Orła I klasy (Estonia, 1933)
• Krzyż „Meritul Sanitar” I klasy (Rumunia)
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa)

[formoza58]

Jw.

I jeszcze w cywilu, na Zjedzie Rezerwistów w Krakowie, w 1931 roku.

[formoza58]

Edmund Hauser.

Kształcił się we Lwowie i w Szkole Kadetów Piechoty w Łobzowie. 22 grudnia 1885 rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. W 1896 ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Wiedniu. Przeszedł kolejne szczeble dowódcze w jednostkach austriackiej. W 1914, w stopniu pułkownika, pełnił służbę w oddziałach operacyjnych sztabów armii. Na froncie rosyjskim i włoskim dowódca pułku piechoty i brygady piechoty. Generał major z lutego 1918. 19 sierpnia 1918 po trzydziestu latach służby, został nobilitowany (jako jeden z ostatnich w Austro-Węgrzech)^[1], stąd niekiedy nazwisko spotykane w postaci "de Hauser.

27 stycznia 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała majora. Do lipca 1919 przewodniczący Komisji Etatów Ministerstwa Spraw Wojskowych. W lipcu 1919 powołany został na stanowisko szefa Departamentu Personalnego MSWojsk. 14 stycznia 1920 objął dowództwo Obozu Warownego „Toruń”. 1 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika, „w grupie byłej armii austriacko-węgierskiej”.

23 września 1921 został dowódcą nowo powstałej 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach. W styczniu 1922 mianowany został zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. 7 listopada 1922 przeniesiony został na równorzędne stanowisko w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu.

1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 1. lokatą w korpusie generałów.

W czasie przewrotu majowego, pod nieobecność dowódcy okręgu gen. Kazimierza Sosnkowskiego, opowiedział się po stronie rządu i energicznie organizował dla niego pomoc, wysyłając już 12 maja do Warszawy wielkopolskie 57 i 58 pułk piechoty. Maj 1926 – marzec 1927 dowódca Okręgu Korpusu Nr VII Poznań.

Józef Piłsudski zaliczył go do generałów „zawalidróg”. Z dniem 30 kwietnia 1927 przeniesiony został w stan spoczynku^[6]. Osiadł w Poznaniu, gdzie zmarł. Został pochowany na Cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu (kwatera IIP-29-43).

 

Grób gen. Edmunda Hausera na Cmentarzu Górczyńskim

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922)
• Krzyż Walecznych
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Order Narodowy Legii Honorowej

[formoza58]

Jw.

W służbie cesarskiej.

[formoza58]

Zdzisław Hordyński Juchnowicz.

(ur. 31 lipca^[a]1857 w Brzeżanach, zm. 12 stycznia1929 we Lwowie) – polski lekarz, doktor medycyny, generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys

Służba w cesarskiej i królewskiej armii

Był synem Joachima. Studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1881 uzyskał dyplom lekarski. W 1879 rozpoczął pełnić zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. Od 1887 służył w Zadarze, w Chorwacji. Przeniesiony do Krakowa, do klinikichirurgicznej profesora Ludwika Rydygiera. Następnie został ordynatorem Oddziału Chirurgicznego. Do 1906 był komendantem 15 Garnizonowego Szpitala Wojskowego w Krakowie. Przeniesiony do Wiednia wykładał w Wojskowo-Lekarskiej Szkole Aplikacyjnej. W 1911 został mianowany na stopień generalnego lekarza sztabowego (odpowiednik stopnia generała majora). W 1912 mianowany komendantem Szkoły Aplikacyjnej. W 1915 na własną prośbę przeniesiony w stan spoczynku.

Służba w Wojsku Polskim

Od listopada 1918 kierował służbą sanitarną w walkach o Lwów. 28 grudnia 1918 przyjęty do WP w stopniu generała podporucznika. Został szefem Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych i naczelnym lekarzem WP. 17 stycznia 1920^[ na własną prośbę zwolniony ze stanowiska z podziękowaniem Naczelnego Wodza za dotychczasową służbę. 20 lutego 1920 został zwolniony z funkcji przewodniczącego Przygotowawczej Subkomisji Weryfikacyjnej dla oficerów lekarzy, podlekarzy i oficerów sanitarnych. Obowiązki szefa departamentu i przewodniczącego podkomisji weryfikacyjnej przekazał płk. lek. Franciszkowi Zwierzchowskiemu. 26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu generała dywizji. Swoją bogatą bibliotekę lekarską ofiarował Oficerskiej Szkole Sanitarnej.

Awanse

• asystent lekarza (Assistenzarzt)
• starszy lekarz (Oberarzt)
• lekarz pułku (Regimentsarzt)
• lekarz sztabowy (Stabsarzt) – 1899
• starszy lekarz sztabowy 2 klasy (Oberstabsartzt 2 Klasse) – 1902
• starszy lekarz sztabowy 1 klasy – 1906
• generalny lekarz sztabowy (Generalstabsarzt) – 1911

• generał podporucznik lekarz
• generał dywizji – 26 października 1923

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Franciszka Józefa (1915, Austria)

[formoza58]

Adolf Herforth.

Adolf Marian Herforth urodził się 2 lutego 1866 roku we Lwowie, w rodzinie Antoniego i Wiktorii z Szöttnerów. Ukończył 4-klasową wojskową szkołę realną w Eisenstadt i Korpus Kadetów w Innsbrucku. Naukę kontynuował w Wojskowej Akademii Intendentury w Wiedniu. W cesarskiej i królewskiej armii służył od 1 sierpnia 1883 roku, początkowo w piechocie, a zakończył jako pułkownik intendentury.

24 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Początkowo przydzielony do Polskiej Wojskowej Komisji Likwidacyjnej w Wiedniu. Następnie na stanowisku szefa sekcji w Departamencie VII Ministerstwa Spraw Wojskowych. 3 czerwca 1919 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków” na stanowisko szefa intendentury. Na tym stanowisku 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w Korpusie Intendenckim, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej.

Od 27 grudnia 1921 roku był zastępcą szefa Administracji Armii. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 6. lokatą w korpusie generałów.

Od 1 października 1923 roku pozostawał w dyspozycji Ministerstwa Spraw Wojskowych. Z dniem 31 października 1924 roku został przeniesiony w stan spoczynku, na własną prośbę, po uzyskaniu prawa do pełnego uposażenia emerytalnego oraz z powodu trwałej niezdolności do służby wojskowej stwierdzonej na podstawie przeprowadzonej superrewizji. Osiadł w Krakowie. W 1931 roku został filistrem honorowym Korporacji Akademickiej K!Capitolia. Żonaty z Pauliną z Fridrichów, miał trójkę dzieci. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym przy ul. Prandoty.

[Koloman]

9 godzin temu, formoza58 napisał:

Emanuel Hohenauer de Charlenz.

Na koniu w stopniu pułkownika armii austro-węgierskiej w 1916 roku i jako generał w Wojsku Polskim.

[formoza58]

Świetne  Ja miałem mniej szczęścia. Ale przyznać trzeba, że zadziorny wąs pana generała  trafnie podkreślił autor karykaturki.

[formoza58]

Józef Haller.

Urodził się 13 sierpnia 1873 r. w Jurczycach koło Krakowa, w rodzinie ziemiańskiej.

Początkowo uczęszczał do niemieckiej szkoły powszechnej we Lwowie. Od 1883 r. był uczniem niższej szkoły realnej w Koszycach.

W 1890 r. wstąpił do wyższej szkoły realnej (korpusu kadetów) w Hranicach, a po jej ukończeniu studiował na wydziale artylerii w Akademii Wojsko-Technicznej w Mödling.

18 sierpnia 1895 r. został mianowany podporucznikiem i przydzielony do 11 pułku artylerii we Lwowie.

W 1898 r. dowodził kadrą 31 i 33 pułku artylerii w Stanisławowie.

W 1901 r. objął funkcję instruktora w szkole jednorocznych ochotników X i XI korpusu, zostając w 1905 r. jej komendantem.

W 1909 r. uzyskał awans na stopień kapitana, a następnie został dowódcą 43 dywizjonu haubic Obrony Krajowej.

W 1910 r. otrzymał urlop długoterminowy.

1 grudnia 1911 r. przeszedł w stan spoczynku i wydzierżawił majątek Wysocko pod Brodami.
Zajął się pracą społeczną w ruchu spółdzielczym, pełniąc m.in. od 1912 r. funkcję inspektora w Towarzystwie Kółek Rolniczych we Lwowie.

W 1912 r. został członkiem Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” oraz głównym organizatorem Polowych Drużyn „Sokoła” w okręgu lwowskim. W okresie tym współpracował również z ruchem skautowskim.

Po wybuchu I wojny światowej na krótko zmobilizowany do armii austriackiej. Przeniesiony następnie do powstającego we Lwowie Legionu Wschodniego, stał się jednym z jego organizatorów.

29 sierpnia 1914 r., dowodząc 1 pułkiem piechoty, opuścił wraz z Legionem Lwów, kierując się na zachód.

Po likwidacji Legionu Wschodniego 26 września 1914 r. w stopniu kapitana objął dowodzenie nad I bat. 3 pułku piechoty Legionów Polskich.

Na początku października 1914 r., po przeniesieniu na front wschodniokarpacki, objął dowództwo nad I i IV bat. 3 pp Leg., a następnie nad całym pułkiem.

12 października podległe mu oddziały 3 pp Leg. po potyczce z Kozakami zajęły Rafajłową.

24 października wziął udział w zakończonych sukcesem walkach o Nadwórną. Dzień później uzyskał stopień majora.

29 października uczestniczył w ciężkich bojach pod Mołotkowem.

W walkach pod Pasieczną 9 listopada 1914 r. został ranny.

20 listopada 1914 r. awansowany do stopnia podpułkownika. Kika dni później objął dowództwo grupy Rafajłowa-Zielona, które sprawował do marca 1915 r.

14 marca 1915 r. awansowany do stopnia pułkownika, rozpoczął działania organizacyjne związane z formowaniem II Brygady.

5 maja 1915 r. uległ ciężkiemu wypadkowi samochodowemu pod Częstochową. Do służby powrócił dopiero w czerwcu 1916 r., po wielomiesięcznym pobycie w szpitalach w Częstochowie i Wiedniu.

13 lipca 1916 r. mianowany został dowódcą II Brygady Legionów. Pozostał nim również po kryzysie przysięgowym z lipca 1917 r., wchodząc wraz z nią w skład Polskiego Korpusu Posiłkowego.

W nocy z 15 na 16 lutego 1918 r. w proteście wobec postanowień traktatu brzeskiego będąca pod jego rozkazami II Brygada przedarła się przez front austriacko-rosyjski pod Rarańczą i 6 marca połączyła się z oddziałami II Korpusu Polskiego w Sorokach.

10 marca 1918 r. mianowany dowódcą 5 Dywizji Strzelców Polskich.

28 marca tego roku objął dowództwo nad II Korpusem, otrzymując jednocześnie stopień generała.

11 maja 1918 r. na czele II Korpusu stoczył pod Kaniowem bitwę z przeważającymi liczebnie wojskami niemieckimi. W jej wyniku oddziały Korpusu zostały rozbite.

Unikając niewoli dotarł do Moskwy, a następnie przez Murmańsk do Francji.

17 lipca 1918 r. wszedł w skład Komitetu Narodowego Polskiego, który 4 października 1918 r. wyznaczył go dowódcą Armii Polskiej we Francji.

Po powrocie do Polski od kwietnia do 2 czerwca 1919 r. był dowódcą Frontu Połudnowo-Wschodniego. Pełniąc tę funkcję kierował zwycięską ofensywą przeciwko Ukraińcom we wschodniej Małopolsce. Następnie do 25 września 1919 r. dowodził Frontem Południowo-Zachodnim.

30 sierpnia tego roku mianowany generałem broni.

Pod koniec października 1919 r. powierzono mu dowództwo Frontu Pomorskiego. Od stycznia 1920 r. stojąc na jego czele przejmował ziemie pomorskie przyznane Polsce Traktatem Wersalskim.

Od 22 stycznia 1920 r. do 24 listopada 1924 r. był przewodniczącym Tymczasowej Kapituły Orderu Virtuti Militari.

W trakcie wojny polsko-bolszewickiej 1 lipca 1920 r. został członkiem Rady Obrony Państwa oraz Generalnym Inspektorem Armii Ochotniczej.

31 lipca 1920 r. mianowany dowódcą Frontu Północno-Wschodniego, a 10 sierpnia Frontu Północnego. Dowodził nim do 2 września tego roku.

20 października 1920 r. objął funkcję przewodniczącego Najwyższej Komisji Opiniującej i wszedł w skład Ścisłej Rady Wojennej.

Od 7 stycznia 1921 r. był Generalnym Inspektorem Artylerii.

Pomiędzy 22 listopada 1922 r. a 5 października 1923 r. pozostawał w stanie nieczynnym. W tym okresie był posłem do Sejmu z listy Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej.

Po rezygnacji z mandatu poselskiego, powrócił do służby wojskowej.

5 października 1923 r. został ponownie Generalnym Inspektorem Artylerii.

Aktywnie działał w PCK, Związku Hallerczyków, Akcji Katolickiej, Sodalicji oraz ZHP, którego był przewodniczącym od lipca 1920 r. do lutego 1923 r.

W czasie zamachu majowego opowiedział się po stronie rządu, kierując działaniami na terenie Wielkopolski i Pomorza.

16 czerwca 1926 r. został zwolniony ze stanowiska i przeniesiony 31 lipca tego roku w stan spoczynku.

Następnie prowadził gospodarstwo w Gorzuchowie na Pomorzu.

W 1936 r. należał do organizatorów antyrządowego „Frontu Morges”.

Po utworzeniu Stronnictwa Pracy w 1937 r. był prezesem jego Rady Naczelnej.

We wrześniu 1939 r. przekroczył granicę polsko-rumuńską i przez Jugosławię przedostał się do Francji.

3 października 1939 r. mianowany został ministrem bez teki w rządzie gen. Władysława Sikorskiego. Następnego dnia powołany do służby czynnej, pozostawał w dyspozycji Naczelnego Wodza.

10 października 1939 r. stanął na czele komisji mającej wyjaśnić przyczyn klęski wrześniowej.

Od końca grudnia 1939 r. do maja 1940 r. przebywał w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie, przekonując m.in. tamtejszą Polonię do wstępowania w szeregi powstającego we Francji Wojska Polskiego.

Po klęsce Francji przedostał się w lipcu 1940 r. do Wielkiej Brytanii. W gabinecie gen. Sikorskiego pełnił funkcję kierownika działu oświaty.

Po jego śmierci 14 lipca 1943 r. podał się do dymisji.

Do 1947 r. pozostawał w dyspozycji Naczelnego Wodza.

Po wojnie zamieszkał w Londynie. Aktywnie uczestniczył w emigracyjnym życiu politycznym, będąc m.in. od 1948 r. członkiem zarządu Stronnictwa Pracy.

Zmarł 4 czerwca 1960 r. w Londynie. Pochowany został na cmentarzu Gunnersbury.

W 1993 r. jego szczątki powróciły do kraju i zostały złożone w kościele garnizonowym pod wezwaniem św. Agnieszki w Krakowie.

Józef Haller odznaczony był m.in.: Orderem Orła Białego, Virtuti Militari V kl. oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych. (PAP)

                           --------------------------------------------------

Z pękatej teki zdjęć wybrałem kilka:

1. W 1917 roku.

2 Konno, w latach dwudziestych

3 Karykatura generała

4. W 1923 roku, z Polą Negri.

5. W Toruniu, 21 stycznia 1920 roku

6. Na pogrzebie gen. Zielińskiego w 1925 roku.

7. Z rodziną.