Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[Koloman]

3 godziny temu, otton1 napisał:

No właśnie, z tego mrozu to mi się w głowie pochrzaniło:

Zalecam długie, ciepłe gacie i podkoszulek.

[formoza58]

A tak bez emocji, to kto kogo obchodzi, ze komuś się pod pływem mrozu w głowie pochrzaniło ? Lubię się pochichać, ale tutaj   coś jakoś nie coś...

                       --------------------------------------------------------------------------------------------

O, taki gen. Jan Jacyna się w " Karcie" znalazł.

                                      

[formoza58]

Gen. Józef Haller na froncie w 1920 roku...

[Sedco Express]

gen.dyw. Wacław Iwaszkiewicz - Rudoszański na froncie.

A drugi mały generał do identyfikacji

Edytowane 17 Styczeń 2021 przez Sedco Express

[Koloman]

W dniu 16.01.2021 o 21:33, otton1 napisał:

A mnie chodziło o 18-go stycznia, godz.0:01

Całe 15 minut póżniej:

20. MADZIARA ANTONI
ur. 6 czerwca 1856 w Lublicy, zm. 5 sierpnia 1925 w Krakowie 
– tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.
Urodził się 6 czerwca 1856 roku w Lublicy, w ówczesnym powiecie jasielskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w chłopskiej rodzinie Michała i Katarzyna z Dąbrowskich. Ukończył studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Wyższej Szkoły Technicznej w Wiedniu. Do c. i k. Armii wstąpił w 1881 roku i otrzymał stopień podporucznika. Karierę wojskową rozpoczynał w 13 Galicyjskim Regimencie Piechoty Graf Huyn. W maju 1905 awansowany do stopnia majora i przeniesiony do 77 Pułku Piechoty. Służąc w jego szeregach został mianowany podpułkownikiem. Od 9 kwietnia 1913 roku do 27 kwietnia 1915 roku dowodził 56 Galicyjskim Pułkiem Piechoty. Brał udział w I wojnie światowej, na froncie rosyjskim, w tym w bitwie pod Gorlicami. Po awansie na stopień generała majora 12 września 1915 roku piastował m.in. stanowisko komendanta Lublina i powiatu lubelskiego, generalnego inspektora guberni radomskiej i piotrkowskiej, a od października 1916 roku komendanta wojskowego Przemyśla. 1 grudnia 1917 roku został przeniesiony w stan spoczynku.
4 listopada 1918 roku generał Bolesław Roja wyznaczył go na stanowisko komendanta miasta Krakowa. Po wybuchu wojny polsko-ukraińskiej wyruszył na odsiecz Lwowa. Od 28 lipca 1919 roku dowódca Okręgu Etapowego Lwów. Od 1 marca 1920 roku w Oficerskiej Stacji Zbornej w Krakowie. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku przeniesiony został w stan spoczynku w stopniu generała podporucznika. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji. Był kawalerem. Mieszkał w Krakowie, gdzie zmarł. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim.

Na szczęście udało się znaleźć fotografię na której jest Antoni Madziara, jeszcze jako pułkownik ale już w Wojsku Polskim.

[formoza58]

9. Henryk Minkiewicz Odrowąż

 

Ur. 19 I 1880 r. w Suwałkach. W 1898 r. ukończył gimnazjum w Mariampolu. Naukę kontynuował na Uniwersytecie w Petersburgu (wydział przyrodniczy), a następnie w Krakowie na Uniwersytecie Jagiellońskim na kierunku medycyna (1902-1903) oraz w Akademii Sztuk Pięknych (1903-1904). Od 1904 r. był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej. W 1905 r. został członkiem Centralnego Komitetu Robotniczego. W 1909 r. wspólnie z Kazimierzem Pużakiem wykonał wyrok sądu partyjnego na Edmundzie Tarantowiczu, oskarżonym o zdradę Organizacji Bojowej PPS. Rok później mianowano go sekretarzem Wydziału Zagranicznego PPS.  Minkiewicz aktywnie uczestniczył w działalności Związku Walki Czynnej, pełniąc funkcję komendanta w Krakowie oraz w Związku Strzeleckim. 15 XII 1913 Józef Piłsudski zwolnił go ze stanowiska komendanta oddziału Związku Strzeleckiego w Zakopanem. W sierpniu 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich, gdzie dowodził kolejno kompanią i batalionem 3 pułku piechoty na froncie wschodnim w Karpatach. W marcu 1915 r. objął dowództwo nad całym pułkiem i walczył na froncie bukowińskim, następnie besarabskim i wołyńskim. W dniu 7 lipca 1916 r. dostał się do niewoli rosyjskiej, z której zbiegł w lipcu 1917 r. Po powrocie do kraju wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego, a  następnie do Polskiej Siły Zbrojnej jako inspektor kursów wyszkolenia (sierpień 1917). W październiku 1917 r. został oddelegowany na kurs dla wyższych dowódców armii niemieckiej w Sedanie. Po powrocie w maju 1918 r. mianowany dowódcą I Brygady Polskiej Siły Zbrojnej w Warszawie, a od września inspektorem wyszkolenia. W początkach grudnia 1918 r. został zastępcą dowódcy Okręgu Przemyśl, później dowódcą grupy operacyjnej na froncie ukraińskim. Od kwietnia 1919 r. dowodził grupą operacyjną „Bug”, a od lipca tego roku 2 Dywizją Piechoty Legionów. Następnie piastował różne stanowiska w Sztabie – m.in. zastępcy generała gubernatora Warszawy – (sierpień 1920 r.). We wrześniu 1920 r. został głównym inspektorem piechoty przy Naczelnym Wodzu, w marcu 1921 r. mianowano go kontrolerem Naczelnej Kontroli Wojskowej, a pod koniec roku objął dowództwo 4 Dywizji Piechoty.  Dnia 1 V 1922 r. został zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu V Kraków, a w sierpniu 1923 r. dowódcą Okręgu Korpusu I Warszawa, z którego zwolniono go w dniu 1 IX 1924 r. i oddelegowano do dyspozycji Ministra Spraw Wewnętrznych w charakterze dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza (z zadaniem jego sformowania). Dowództwo objął 16 II 1925 r. i pełnił je do 6 V 1929 r., tj. do zwolnienia z tego stanowiska. Po odejściu z czynnej służby wojskowej pozostawał w rezerwie ministra spraw wojskowych. Odszedł w stan spoczynku dnia 30 IX 1934 r. i zamieszkał w gminie Kosiec, pow. Brześć n. Bugiem. W 1939 r. po najeździe Armii Czerwonej został aresztowany i osadzony w obozie w Kozielsku. Zginął w 1940 r. w Katyniu.

Awanse:

• porucznik (październik 1914)
• kapitan (listopad 1914)
• major (1915)
• podpułkownik (1915)
• pułkownik (1917)
• generał (1919)
• generał dywizji (1924)
• generał broni (2007 mianowany pośmiertnie)

Odznaczenia:

• Order Virtuti Militari  5 kl.
• Order Polonia Restituta 2, 3 kl.
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych 4 – krotnie

[formoza58]

Jw.

1. W 1917 roku.

2, 3, 4. W 1925 roku, jako dowódca KOP

5. W latach trzydziestych.

[formoza58]

22. Mieczyslaw Maciejowski

 

Urodził się 5 maja 1886 roku w Wilanowie...W listopadzie 1918 r. wstąpił do Wojska Polskiego, otrzymując przydział do 9 pułku artylerii polowej (pap), następnie do 2 pap. W listopadzie 1919 r. ukończył IV kurs w Centrum Studiów Artyleryjskich w Warszawie. W pierwszej połowie 1920 r. służył w 7 pap, a następnie w 2 pap Legionów. 5 maja 1920 r. powierzono mu pełnienie obowiązków oficera sztabowego Generalnego Inspektoratu Artylerii. 13 listopada 1920 r. objął funkcję dowódcy Grupy Szkolnej Artylerii przy Stałym Kursie Artylerii w Toruniu, następnie komendanta Szkoły Młodszych Oficerów Artylerii w Toruniu. 26 stycznia 1923 r. objął obowiązki dowódcy 20 pap w Prużanie, którym dowodził do maja 1927, ponieważ wyjechał na kurs w Centrum Studiów Taktycznych Artylerii w Metzu. Po jego ukończeniu został dowódcą 26 pap w Skierniewicach. W styczniu został mianowany dowódcą 7 Grupy Artylerii w Poznaniu. 16 marca 1927 r. został awansowany na pułkownika. 

1 grudnia 1930 r. został wyznaczony na stanowisko szefa Departamentu Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych. W latach 1938-1939 pełnił funkcję zastępcy II Wiceministra Spraw Wojskowych. 19 marca 1939 r. został awansowany na generała brygady. Po kampanii wrześniowej 1939 r. został internowany w Rumunii. Przebywał w obozie generalskim w Baile Herculane, gdzie zmarł 17 maja 1940 r.

 

1. jako generał brygady podczas odsłonięcia tablicy pamiątkowej w koszarach 6 PAL-u , podczas obchodow XXV- Lecia Czynu Legionowego w Krakowie, w sierpniu 1939 roku.

2. jako pułkownik.

3. n uroczystościach odsłonięcia tablicy pamiątkowej w koszarach 6 PAL-u w Krakowie, w sierpniu 1939 roku.

Edytowane 18 Styczeń 2021 przez formoza58

[formoza58]

Kolejny pominięty w liście na " M".

23. Tadeusz Malinowski

 

Ur. 14 lipiec 1888 roku w Wadowicach...Od sierpnia 1914 do lipca 1917 służył w Legionach Polskich, początkowo w 2 pułku piechoty, w listopadzie 1916 osiągając stopień podporucznika. Po bitwie kaniowskiej był internowany przez Niemców. Z internowania zbiegł do Kijowa, a następnie przedostał się do Francji, gdzie (już po awansie na kapitana) był szefem Oddziału Organizacyjnego Armii generała Hallera.

1 czerwca 1919 został awansowany na podpułkownika. 2 sierpnia 1919 roku został mianowany szefem Sekcji „Z” w Departamencie I Mobilizacyjno-Organizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie, której zadaniem było „zjednoczenie Wojsk Polskich sformowanych za granicą z armią krajową” oraz „załatwienie wszystkich kwestii dotyczących likwidacji armii gen. Hallera, jako odrębnej armii sformowanej we Francji”^[1]. 11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera. Pełnił wówczas obowiązki szefa Biura Prezydialnego Ministerstwa Spraw Wojskowych^[2]. Latem 1920 roku pełnił służbę w Sztabie Armii Ochotniczej.

Od sierpnia do grudnia 1920 pełnił funkcję szefa sztabu 2 Dywizji Piechoty Legionów. Następnie do 1923 roku zajmował stanowisko szefa Oddziału V Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych, a następnie Oddziału V Sztabu Generalnego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 61. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 2 listopada 1923 roku został „odkomenderowany na jednoroczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie”. 31 marca 1924 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 15 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dyspozycji Ministerstwa Spraw Wojskowych. Z dniem 1 marca 1925 roku został przeniesiony do 52 pułku piechoty w Złoczowie na stanowisko dowódcy pułku. 17 marca 1927 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 21 Dywizji Piechoty Górskiej w Bielsku. 15 stycznia 1930 roku Prezydent RP mianował go dowódcą 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie.

10 listopada 1930 roku Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 2. lokatą w korpusie generałów. Jednocześnie zezwolił mu na nałożenie oznak nowego stopnia przed 1 stycznia 1931 roku.

W marcu 1936 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Sztabu Głównego(nominację otrzymał 15 kwietnia 1936 zastępując pełniącego te obowiązki płk. Macieja Bardela) i kierownika Sekretariatu Komitetu Obrony Rzeczypospolitej.

Po kampanii wrześniowej znalazł się we Francji, gdzie pracował w Komisji Ewakuacyjnej Rodzin Ministerstwa Spraw Wojskowych. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii był szefem Biura do Spraw Rodzin Ministerstwa Obrony Narodowej, a od maja do października 1942 I zastępcą wiceministra obrony narodowej. W tym samym resorcie był następnie szefem Biura Oświaty i Opieki nad Żołnierzami. W latach 1945–1947 wchodził w skład Komisji Doradczej Naczelnego Wodza oraz kierował pracami Funduszu Społecznego Żołnierzy.

Pozostał w Londynie do końca życia. 26 września 1946 władze komunistyczne pozbawiły go obywatelstwa polskiego, które przywrócono mu w 1971 roku. W okresie od 18 stycznia do 11 sierpnia 1954 roku sprawował urząd kierownika Ministerstwa Obrony Narodowej w rządzie Jerzego Hryniewskiego.

Zmarł 4 maja 1980 roku w Londynie. Został pochowany w polskiej części cmentarza Gunnersbury.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1938)
• Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie: po raz 3 i 4 w 1921)
• Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1932)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia
• Komandor Orderu św. Sawy (Jugosławia)
• Komandor Orderu Legii Honorowej (Francja, 1937)
• Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja, 1921)
• Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)
• Komandor Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
• Oficer Orderu Korony (Belgia)
• Order Krzyża Orła II klasy (Estonia, 1937)
• Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy, 1921)
• Odznaka pamiątkowa Sztabu Generalnego

                                   -----------------------------------------------------------

2-4. na Zaolziu, w 1938 roku...

 

 

 

[formoza58]

Kolejny przegapiony  

24. Stanislaw Miller

Ur. 6 listopada 1881 roku. Slużbę odbyl w CK armii... Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. został przyjęty w szeregi Wojska Polskiego, zorganizował i dowodził batalionem akademickim w Krakowie. Następnie został szefem sztabu Inspektoratu Artylerii na Galicję Wschodnią. W 1919 r. dowodził dywizjonem 1 Pułku Artylerii Ciężkiej Ziemi Krakowskiej walczącym w składzie Frontu Śląskiego, następnie walczył na froncie ukraińskim. W marcu 1920 r. został dowódcą 3 Pułku Artylerii Polowej Legionów Polskich, a we września 1920 r. awansował na stanowisko d-cy III Brygady Artylerii. Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej został organizatorem i pierwszym dowódcą 27 Pułku Artylerii Polowej we Włodzimierzu Wołyńskim. W 1924 r. przeniesiony do Ministerstwa Spraw Wojskowych, gdzie objął stanowisko z-cy szefa Departamentu III Artylerii i Uzbrojenia. W pierwszej połowie 1927 r. był słuchaczem III kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych, a po jego ukończeniu wyznaczony na stanowisko szefa 4 Okręgowego Szefostwa Artylerii w Łodzi. W marcu 1929 r. został dowódcą 4 Grupy Artylerii w Łodzi, w 1935 r. został komendantem Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu. Z dniem 01.07.1937 r. wyznaczony na stanowisko generała do prac artyleryjskich przy Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych (GISZ). 
W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. pełnił funkcję naczelnego dowódcy artylerii w Kwaterze Naczelnego Wodza. Wraz z nią został internowany w Rumunii w obozie w Băile Herculane. Przez Turcję przedostał się do Palestyny. W latach 1941-1947 przebywał w Ośrodku Zapasowym Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich, a następnie w 2 Grupie Artylerii (Polskich Sił Zbrojnych (PSZ) na Bliskim Wschodzie (d-ca płk/gen. bryg. Ludwik Ząbkowski).
Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji w Wlk. Brytanii, zamieszkał w Londynie. Był powoływany do składu emigracyjnej Kapituły Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł w Londynie, Jego prochy przeniesiono na Cmentarz Rakowicki w Krakowie. 





Odznaczenia


Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari 
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie) 
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski 
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi
Krzyż Kawalerski Legii Honorowej (Francja)
Order Pogromcy Niedźwiedzia III klasy (Łotwa)
Srebrny Medal Waleczności "Obilica" (Serbsko-Chorwacko-Słoweński)

 

[formoza58]

Jw.

Na karnawałowym balu Białego Krzyża, w lutym 1938 roku.

[formoza58]

3. Stefan Majewski

 

Ur. 10 sierpnia w Podniestrzanach. Slużbę wojskową odbyl w CK armii...W grudniu 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, w stopniu generała podporucznika. 19 stycznia 1919 został dowódcą Grupy Operacyjnej „Chełm”. 3 marca 1919 został wyznaczony na stanowisko I wiceministra Spraw Wojskowych. 10 lutego 1920, w związku z przeprowadzoną reorganizacją Ministerstwa Spraw Wojskowych, Naczelny Wódz zwolnił go ze stanowiska I wiceministra Spraw Wojskowych i mianował dowódcą Szkoły Sztabu Generalnego „z równoczesnym podziękowaniem mu za owocną i gorliwą Jego pracę na dotychczasowym stanowisku”. 10 marca tego roku Józef Piłsudski mianował go członkiem Rady Wojskowej z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku dowódcy szkoły. Od kwietnia do maja 1920 dowodził w zastępstwie 1 Armią pozostając w dalszym ciągu dowódcą szkoły. 21 kwietnia 1920 zatwierdzony został z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała porucznika. Od maja do lipca dowodził 7 Armią, potem pozostawał w dyspozycji Naczelnego Dowództwa. We wrześniu tego roku przystąpił ponownie do wykonywania obowiązków na stanowisku dowódcy Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. 6 lipca 1921 na stanowisku dowódcy szkoły zastąpił go generał porucznik Gustaw Zygadłowicz.

Od sierpnia do grudnia 1921 szef Polskiej Misji Wojskowej we Francji. 31 grudnia 1921 został mianowany, a 31 stycznia 1922 objął obowiązki na stanowisku dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi. 3 maja 1922 zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. 4 czerwca 1924 Prezydent RP mianował go szefem Administracji Armii. 20 listopada 1925 Prezydent powierzył mu kierownictwo Ministerstwem Spraw Wojskowych, a już 27 tego miesiąca przyjął jego dymisję i zwolnił z kierowania resortem. 14 grudnia 1925 Prezydent RP „przychylając się do prośby Generała” zwolnił go ze stanowiska szefa Administracji Armii. W maju 1926, w czasie zamachu stanu, czasowo pełnił obowiązki Generalnego Inspektora Kawalerii ponieważ generał Tadeusz Rozwadowski został dowódcą wojsk wiernych rządowi. Z dniem 31 sierpnia 1926 przeniesiony został w stan spoczynku.

Na emeryturze mieszkał w Słonawach, gdzie zmarł 31 stycznia 1944. Został pochowany na cmentarzu w Obornikach.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski – 7 listopada 1925
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Krzyż Walecznych (1921)
• Order Korony Żelaznej II klasy (Austro-Węgry, 1917)
• Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry, 1913)
• Order Legii Honorowej IV klasy (Francja, 1921)
• Order Świętego Sawy II klasy (Jugosławia, 1925)
• Order Korony (Belgia)

                          --------------------------------------------------------------------------

2. Jako dowódca 1 Armii, w dniu 3 maja 1920 roku.

3. W latach dwudziestych.

                       _____________________________________________________

Co do pozostałych Majewskich, to daję na wstrzymanie. Podejrzewam, ze tam są duble.

[Koloman]

W dniu 18.01.2021 o 19:38, formoza58 napisał:

Kolejny przegapiony

A kto przegapił?

[otton1]

Godzinę temu, formoza58 napisał:

3. Stefan Majewski

 

Ur. 10 sierpnia ? w Podniestrzanach

Stefan Majewski ur. 10 sierpnia 1867 w Podniestrzanach

[formoza58]

Godzinę temu, Koloman napisał:

A kto przegapił?

Przecież ani Ty, ani ja... A z  tymi czterema Majewskimi będzie " wesoło". Więc może autor listy, na której umieścił czterech  znajdzie i wrzuci chociaż tych . Ze Stefanem , dobry początek  

[Koloman]

18 godzin temu, formoza58 napisał:

A z  tymi czterema Majewskimi będzie " wesoło"

Oj, będzie, będzie!!!!

 

18 godzin temu, formoza58 napisał:

Więc może autor listy, na której umieścił czterech  znajdzie i wrzuci chociaż tych .

Święta racja, zostawimy mu tą przyjemność, nie będziemy się wcinać. No, Kolego otton1, do roboty, czekamy.

[otton1]

38 minut temu, Koloman napisał:

No, Kolego otton1, do roboty, czekamy.

To jedziemy:

Nr 1. Majewski Aleksander 
– generał podporucznik lekarz Wojska Polskiego.
ur. 27 kwietnia 1861 w Dylewie Szlacheckim, zm. 21 września 1932 w Łodzi
 W 1880 roku ukończył Gimnazjum św. Anny w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Medycznym Uniwersytetu Wiedeńskiego. 13 marca 1886 roku uzyskał dyplom lekarski, a 26 maja tego roku rozpoczął służbę w cesarskiej i królewskiej Armii na stanowisku starszego lekarza Szpitala Garnizonowego Nr 14 we Lwowie. W 1887 roku przeniesiony został do 58 Pułku Piechoty arcyksięcia Ludwika Salvatora w Stanisławowie, a trzy lata później do 13 Pułku Piechoty w Krakowie. Wiosną 1893 roku otrzymał kolejne przeniesienie w tym samym garnizonie, tym razem do 9 Batalionu Pionierów. W czerwcu 1896 roku został urlopowany na okres jednego roku. 18 lipca 1897 roku powrócił do służby czynnej. Po krótkim okresie służby w Szpitalu Garnizonowym Nr 2 w Wiedniu przeniesiony został do 1 Pułku Artylerii Fortecznej, stacjonującego także w stolicy Cesarstwa. W 1902 roku przeniesiony został do Szpitala Garnizonowego Nr 14 we Lwowie, a cztery lata później do Szpitala Garnizonowego Nr 11 w Pradze. W 1908 roku skierowany został do Banja Luki, gdzie objął stanowisko lekarza garnizonu i komendanta szpitala wojskowego. W kwietniu 1910 roku przeniesiony został do Krakowa, na stanowisko zastępcy komendanta Szpitala Garnizonowego Nr 15. W listopadzie 1913 roku mianowany został komendantem Szpitala Garnizonowego Nr 14 we Lwowie i szefem sanitarnym garnizonu. Po rozpoczęciu wielkiej wojny, od 2 do 29 września 1914 roku pełnił obowiązki szefa sanitarnego 12 Korpusu. Następnie wykonywał obowiązki na stanowisku szefa sanitarnego garnizonu Tarnów (do listopada 1914 roku) i Wadowice (do kwietnia 1915 roku). Wiosną 1915 roku powołany został na stanowisko szefa sanitarnego 7 Armii. 1 maja 1917 roku awansował na generalnego lekarza sztabowego. 2 sierpnia 1918 roku mianowany został szefem sanitarnym Generalnego Gubernatorstwa w Lublinie.
14 stycznia 1919 roku przyjęty został do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała majora lekarza ze starszeństwem z 15 maja 1917 roku. Z dniem 8 stycznia 1919 roku został przydzielony do 1. Rezerwy. 30 grudnia 1919 roku został skreślony z listy oficerów Wojska Polskiego na podstawie orzeczenia Oficerskiego Trybunału Orzekającego.

Awanse
nadlekarz (Oberarzt) - 1886
lekarz pułkowy 2. klasy - 1889
lekarz pułkowy 1. Klasy - 1 listopada 1893
lekarz sztabowy (Stabsarzt) - 1 listopada 1902
starszy lekarz sztabowy 2. klasy (Oberstabsartzt 2. Klasse) - 1 listopada 1908
starszy lekarz sztabowy 1. klasy (Oberstabsartzt 1. Klasse) - 1 listopada 1912
generalny lekarz sztabowy (Generalstabsarzt) - 1 maja 1917
generał podporucznik lekarz – 1919

Jeden z tych bardzo pożytecznych generałów. Niestety, jak dotąd nie znalazłem jego fotografii.

 

[otton1]

Kolejny Majewski, kolejny generał i kolejny z tych najbardziej pożytecznych czyli lekarz.

Nr 2. Majewski Bronisław
ur. 4 października 1853 we Lwowie, zm. 15 lipca 1934 w Przemyślu 
– generał lekarz cesarskiej i królewskiej armii i Wojska Polskiego.

Urodził się we Lwowie. W 1872 zdał egzamin dojrzałości w Gimnazjum Polskim (bernardyńskim) we Lwowie (absolwentami zostali wówczas także Michał Rembacz, Józef Wiktor). Wstąpił na Wydział Medyczny Uniwersytetu Wiedeńskiego. W trakcie studiów związał się z wojskową służbą zdrowia. W latach 1877–78 uczestniczył w wojnie serbsko-tureckiej m.in. jako dowódca szpitala polowego w Kruševacu.
28 czerwca 1881 uzyskał dyplom ukończenia studiów, a 1 marca 1882 uzyskał status starszego lekarza służby czynnej. Służył w garnizonach w Sarajewie, Tuzli, Kiseljaku i Fočy. W 1883 przeniesiony do 1 pułku inżynieryjnego w Krakowie, awansował na lekarza pułkowego II klasy (1884). Odbył praktykę w klinice chirurgicznej Uniwersytetu Jagiellońskiego u prof. Mikulicza. W 1888 przeniesiony do 2 pułku inżynieryjnego w Twierdzy Przemyśl, rok później awansował na lekarza pułkowego I klasy, a następnie na lekarza sztabowego, starszego lekarza sztabowego drugiej klasy (1902), starszego lekarza sztabowego pierwszej klasy (1907). W Przemyślu był kierownikiem kursów dla chirurgów garnizonowych, a także nauczycielem języka rosyjskiego w korpusie oficerskim. W latach 1893-1907 pełnił funkcję ordynatora szpitala garnizonowego nr 3 (ul. Słowackiego), a od 11 kwietnia 1907 komendanta. 1 listopada 1909 został szefem służby zdrowia 10 Korpusu. 1 maja 1912 awansowany na stopień generalnego lekarza sztabowego.
W czasie I wojny światowej pełnił funkcję szefa sanitarnego i naczelnego chirurga 2 i 1 Armii. 1 października 1915 na własną prośbę przeszedł w stan spoczynku, w związku z nie otrzymanym awansem na szefa korpusu lekarzy austro-węgierskich sił zbrojnych. 28 października tego roku powołany do służby czynnej, służył w rezerwowych szpitalach na terenie Czech.
4 października 1918 zgłosił się do formującego się Wojska Polskiego. W 1919 został przyjęty w stopniu generała podporucznika lekarza rezerwy. W czasie wojny z bolszewikami oddał się do dyspozycji szefa sanitarnego Dowództwa Okręgu Generalnego „Lwów”. 1 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika lekarza, w Korpusie Lekarskim, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. Do śmierci praktykował i mieszkał w Przemyślu.
Ordery i odznaczenia
Komandor z Gwiazdą Orderu Franciszka Józefa (1915)
Krzyż Kawalerski Orderu Korony Żelaznej (1911)
Krzyż Kawalerski Orderu Franciszka Józefa (1907)
Złoty Krzyż Zasługi Cywilnej z Koroną
Odznaka Honorowa Czerwonego Krzyża (niem. Ehrenzeichen vom Roten Kreuz) z dekoracją wojenną
Medal Waleczności (niem.Tapferkeitsmedaille)
Signum Laudis (niem. Militärverdienstmedaille)
Odznaka za Służbę Wojskową (25 lat)
Krzyż Jubileuszowy Wojskowy
Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913
Krzyż Mariański
 

W przypadku generała Bronislawa Majewskiego nie znalazłem też póki co fotografii ale jest jego piekny portret wykonany w Pardubicach, w 1917 roku.

Dodatkowo załączam stronę odznaczonych Orderem Franciszka Józefa na której zamieszczono nazwisko generała Majewskiego.

[otton1]

Znów Majewski, znów generał, znów lekarz:

Nr 4. Majewski Tadeusz 
ur. 25 marca 1863 we Lwowie, zm. 30 maja 1920 
– generał brygady Wojska Polskiego, dr medycyny.
Tadeusz Majewski urodził się 25 marca 1863 roku we Lwowie. Edukację zaczynał od uczęszczania do gimnazjum w Samborze i we Lwowie. Naukę zakończył w 1892 r. na Uniwersytecie Jagiellońskim, uzyskujac tytuł doktoratu wszechnauk lekarskich. W 1893 r. rozpoczął zawodową karierę wojskową w armii austriackiej pełniąc służbę lekarza wojskowego. W czasie I wojny światowej służył jako oficer lekarz w 30 pp (Austro-Węgier), potem komendant szpitala polowego i zapasowego na obszarze działań zbrojnych i kraju. 1 listopada 1918 r. przyjęty do służby w Wojsku Polskim pełniąc na początku funkcję komendanta Szpitala Zapasowego w Nisku i Szpitala Okręgowego w Przemyślu, następnie od 8 stycznia 1919 r. wyznaczony na naczelnego komendanta szpital twierdzy w Modlinie. Z dniem 21 maja 1919 r. nominowany zastępcą szefa sanitarnego i szefem sanitarnym Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa. W trakcie swojej służby od 24 lipca 1919 r. wyznaczony na funkcję przewodniczącego w subkomisji weryfikacyjnej ds. oficerów lekarzy. Nie był żonaty.
Zmarł 30 maja 1920 r. Pośmiertnie awansowany na generała brygady.
Awanse
porucznik – 1893
kapitan – 1895
major – 1909
podpułkownik – 1915
pułkownik – 1918
generał – pośmiertnie

Tradycyjnie fotografii brak. Może Koledzy znajdą fotografie tej trójki Majewskich, generałów - medyków.

I na tym koniec z generałami Majewskimi w okresie 1918 - 1939.

Następny generał Majewski, Tadeusz, w naszym temacie się nie załapuje bo na stopień generała brygady awansowany został przez gen.Andersa w 1964 roku.

[formoza58]

17. Michał Milewski

 

Urodził się 5 grudnia 1875 w Suwałkach, stolicy ówczesnej guberni suwalskiej, w rodzinie Kazimierza i Józefy z Brzozowskich. W czasie I wojny światowej służył jako oficer armii rosyjskiej.

Jako pułkownik armii rosyjskiej reskryptem Rady Regencyjnej z 31 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia.

W powstaniu wielkopolskim był dowódcą frontu zachodniego. 23 maja 1919 roku, na wniosek głównodowodzącego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim, Komisariat Naczelnej Rady Ludowej dekretem nr 55 mianował go pułkownikiem w piechocie ze starszeństwem, które miało być określone później. 11 czerwca 1919 roku został wyznaczony na stanowisko inspektora piechoty 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich. 23 czerwca 1919 roku na wniosek głównodowodzącego, generała piechoty Józefa Dowbor-Muśnickiego, Komisariat Naczelnej Rady Ludowej dekretem nr 169 mianował do generałem podporucznikiem ze starszeństwem, które będzie określone później^[3]. 1 sierpnia 1919 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy I Brygady Strzelców Wielkopolskich, która po zjednoczeniu Wojska Wielkopolskiego z armią krajową została przemianowana na XXVII Brygadę Piechoty. Na czele tej brygady walczył na wojnie z bolszewikami. 22 maja 1920 roku Naczelny Wódz dekretem L. 2149 zatwierdził go w stopniu pułkownika z dniem 1 kwietnia 1920 roku, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. 4 czerwca 1920 roku Minister Spraw Wojskowych, generał porucznik Józef Leśniewski rozkazem L. 1145.V zezwolił mu „korzystać tytularnie ze stopnia generała podporucznika”.

25 września 1921 roku został mianowany komendantem Obozu Warownego „Poznań”. Jego zastępcą był pułkownik Wacław Krupowicz, także oficer byłej armii rosyjskiej. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 67. lokatą w korpusie generałów. 15 września 1924 roku Minister Spraw Wojskowych, generał dywizji Władysław Sikorski zwolnił go ze stanowiska komendanta Obozu Warownego „Poznań” i pozostawił do swojej dyspozycji.

Później pełnił także m.in. funkcję komendanta Obozu Warownego „Brześć”. Następnie w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX. 14 stycznia 1926 roku Minister Spraw Wojskowych, generał broni Lucjan Żeligowski mianował go komendantem miasta Brześć nad Bugiem.

17 listopada 1926 roku Minister Spraw Wojskowych, marszałek Polski Józef Piłsudskimianował go członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego. Z dniem 31 maja 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Pod koniec życia mieszkał w Kielcach.

Spoczywa na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie (kw. 16B, rząd II, grób 14-15).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari Nr 1074 (1921)
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921

                    ----------------------------------------------------------------------------------------

2. W korpusie u Dowbora.

3. W 1920 roku.

4. W latach dwudziestych.

[formoza58]

15. Jan Medwadowski

 

urodził się 21 czerwca 1871 w Gostyninie, w ówczesnej guberni warszawskiej, w rodzinie Antoniego i Walerii z Bagińskich. Kształcił się w Łowiczu. Ukończył Szkołę Junkrów w Kijowie. W 1894 podporucznik i oficer zawodowy artylerii rosyjskiej. W 1912 w stopniu kapitana ukończył Akademię Artylerii w Petersburgu. Podpułkownik z 1913, pułkownik z 1916 na froncie niemieckim, dowódca pułku artylerii. Później dowódca brygady artylerii.

Po rewolucji październikowej w formacjach polskich na Wschodzie. Zgłosił się do służby w I Korpusie Polskim w Rosji, ale z braku etatów nie został przyjęty i służył w armii admirała Aleksandra Kołczaka w Kazaniu. Dowódca dywizjonu artylerii lekkiej i brygady artylerii polowej. Generał major z awansu tegoż admirała.

W maju 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego na Syberii. Do stycznia 1920 dowódca dywizjonu w 5 pułku artylerii oraz pełniący obowiązki dowódcy 5 Dywizji Strzelców Polskich, dowódca obrony linii kolejowej Tajga–Krasnojarsk. Styczeń 1920 – styczeń 1921 w niewoli bolszewickiej. Do niewoli dostał się po bitwie pod Klukowienką.

Z dniem 1 sierpnia 1921 został przyjęty do Wojska Polskiego z zaliczeniem do Rezerwy Armii oraz równoczesnym powołaniem do służby czynnej i wcieleniem do 10 Kaniowskiego pułku artylerii polowej. Następnie wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy X Brygady Artylerii, a później przewodniczącego Komisji Likwidacyjnej WP na Syberii. Zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów artylerii. W okresie 1923 – czerwiec 1924 dowódca 10 pap. W czerwcu 1924 został przydzielony na stanowisko szefa Artylerii i Służby Uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu.

1 grudnia 1924 prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego, nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 13. lokatą w korpusie generałów.

22 marca 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i mianowany dowódcą 7 Grupy Artylerii w Poznaniu. W styczniu 1930 roku przeniesiony został do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII, z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego. Z dniem 30 czerwca 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie. Po wojnie mieszkał i pracował w Łodzi, gdzie zmarł 27 września 1957 roku.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz pierwszy w 1921)
• Medal Niepodległości – 7 lipca 1931 roku
• Złoty Krzyż Zasługi – 2 sierpnia 1928 roku

 

 

[formoza58]

16. Stanisław Małachowski

 

Ur. 1 stycznia 1882r....Po rewolucji lutowej i obaleniu caratu brał udział w Związkach Wojskowych Polaków w Rosji. Po przewrocie bolszewickim (rewolucji październikowej) wstąpił we wrześniu 1918 do tzw. Oddziału Polskiego utworzonego na Kubaniu przy Armii Ochotniczej generała Michaiła Aleksiejewa. Po przekształceniu w październiku 1918 oddziału w 4 Dywizję Strzelców Polskichwszedł w jej skład. Od listopada 1918 dowodził samodzielną Brygadą Strzelców Polskich. Po przetransportowaniu w grudniu 1918 4 Dywizji Strzelców do Odessy i jej reorganizacji został dowódcą 14 pułku strzelców, od marca 1919 zastępca dowódcy dywizji, generała Lucjana Żeligowskiego.

Wraz z dywizją poprzez Besarabię, Bukowinę przybył w połowie czerwca 1919 do Galicji Wschodniej. Uczestniczył w końcowej fazie wojny polsko-ukraińskiej, następnie w wojnie polsko-bolszewickiej. Od lipca 1919 do lutego 1920 dowodził XX Brygadą Piechoty, a od 1 marca do 10 września 1920 XIX Brygadą Piechoty. 28 września 1920 objął dowództwo 10 Dywizji Piechoty i sprawował je do 15 lipca 1927. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, a 31 marca 1924 awansowany na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 20. lokatą w korpusie generałów. Od lipca 1927 do września 1934 był dowódcą Okręgu Korpusu IV w Łodzi. Zarówno w dywizji, jak i w DOK jego adiutantem był kpt. Kazimierz Czyhiryn. Od 31 grudnia 1934 Stanisław Małachowski w stanie spoczynku – osiadł w Łodzi.

Od stycznia 1924 do stycznia 1925 był prezesem Łódzkiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej.

Został osadnikiem wojskowym w osadzie Chlewiszcze (gmina Braszewicze).

Po napaści Niemiec na Polskę w 1939 roku zgłosił się do służby – zorganizował obronę Modlina i czasowo nią dowodził, a potem został zastępcą dowódcy obrony Modlina generała Wiktora Thommée, aż do kapitulacji. Po kampanii wrześniowej przebywał w niewoli niemieckiej (oflagi Murnau i Königstein) do roku 1945.

Po uwolnieniu udał się do Francji, a w 1952 do Chile. Tam pracował społecznie wśród Polonii i kombatantów i tam zmarł 3 listopada 1971. Zgodnie z życzeniem zwłoki zostały spopielone, sprowadzone do kraju i 15 lutego 1972 złożone na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach(kwatera 28CII-2-1).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1928)
• Krzyż Niepodległości (17 marca 1932)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Komandor Orderu Orła Białego (Jugosławia, 1925)
• Komandor Orderu Chrystusa (Portugalia, 1931)
• Komandor Orderu Białej Róży Finlandii (Finlandia)
• Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja, 1921)
• Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)
• Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy)

[formoza58]

7. Stefan Mokrzecki

 

Ur.. 28 kwietnia 1862 roku. Słuzbę odbył w armii rosyjskiej...Od marca do maja 1918 roku w II Korpusie Polskim na Wschodzie. W Armii Państwa Ukraińskiego dowodził Połtawską Brygadą Piechoty, w randze generała chorążego. Od marca 1919 roku w Polskiej Misji Wojskowej na Wschodzie.

1 sierpnia 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika i mianowany dowódcą 8 Dywizji Piechoty^[2]. 20 grudnia 1919 został mianowany dowódcą Okręgu Etapowego Mińsk. 20 maja 1920 roku został przeniesiony ze Stacji Zbornej w Warszawie do Dowództwa Okręgu Generalnego „Pomorze” na stanowisko zastępcy dowódcy okręgu^[4]. W czasie wojny z bolszewikami był dowódcą odcinka Wisły Toruń – Tczew. Od września do listopada 1920 roku dowódca Twierdzy Grodno. Od listopada do 12 grudnia 1920 roku w zastępstwie dowódca I Korpusu Wojska Litwy Środkowej. Z dniem 1 stycznia 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Od 16 stycznia do 21 listopada 1921 roku pełnił obowiązki prezesa Tymczasowej Komisji Rządzącej Litwy Środkowej, następnie zaś funkcję wiceprezesa Komisji. 1 maja 1922 roku został mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji^[6]. 31 maja 1925 roku Minister Spraw Wojskowych zwolnił go z czynnej służby. Mieszkał w Wilnie. Był właścicielem folwarku Winkowce. Zmarł 9 kwietnia 1932 w Wilnie. 12 kwietnia 1932 roku został pochowany na Cmentarzu Bernardyńskim w Wilnie.

Stefan Mokrzecki był żonaty z Joanną Bronisławą Zelman (zm. 1930), z którą miał trzech synów: Bronisława (ur. 1890), Jerzego (1896), Stefana (1900) i córkę Romanę (1905).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Krzyż Walecznych (1921)
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej (1926)
• Order św. Jerzego (1914, Imperium Rosyjskie)
• Order św. Anny II i III klasy (Imperium Rosyjskie)
• Order św. Stanisława II i III klasy (Imperium Rosyjskie)
• Order św. Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie)
• Złoty Oręż św. Jerzego (Imperium Rosyjskie)

[formoza58]

" Ponadplanowy", kolejny pominięty w listach na " M"

Adam Mokrzecki

 

Ur 16 lipca 1856. Służbę odbyl w armii rosyjskiej...W 1917 dowódca brygady 2 Dywizji Strzeleckiej w I Korpusie Polskim na Białorusi.

W Wojsku Polskim od listopada 1918. Listopad - grudzień 1918 dowódca II Grupy Samoobrony Wileńskiej, grudzień 1918 – styczeń 1919 komendant garnizonu Wilno. W czasie wojny polsko-bolszewickiej: marzec 1919 - sierpień 1920 kolejno dowódca Brygady Piechoty w składzie Frontu Północno-Wschodniego, potem dowódca obrony odcinka na rzece Szczarzew ramach działań 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej i dowódca odcinka frontu obrony Grodna podczas działań pościgowych na Niemen.

Od 9 do 29 maja 1919 był dowódcą 7 Dywizji Piechoty. W 1920 był dowódcą Okręgu Generalnego „Grodno”. Na tym stanowisku 1 maja 1920 został zatwierdzony w stopniu generała podporucznika ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920. Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika. Zmarł pięć dni później w Grodnie.

Adam Mokrzecki był żonaty z Heleną z Ordyłowskich, z którą miał troje dzieci. Syn generała, Justyn Mokrzecki urodził się 20 listopada 1897 roku. Pełnił służbę w Wojsku Polskim, w stopniu majora artylerii. Poległ 13 września 1939 roku. Justyn Mokrzecki był żonaty Ireną z Druhowinów. Z tego związku 5 kwietnia 1935 roku w Warszawie urodził się profesor zwyczajny doktor habilitowany Lech Marian Mokrzecki.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Order św. Włodzimierza 4 i 3 stopnia (1912).
• Order św. Anny 4-klasy (1878), 3-stopnia, 2-stopnia (1892).
• Order św. Jerzego 4-stopnia (1915),
• Order św. Stanisława 4-stopnia, 3-stopnia, 2-stopnia (1893), 1-stopnia (1915).
• Krzyż Walecznych.

 

[otton1]

Nr 14. Franciszek Meraviglia-Crivelli, hrabia 
ur. 23 sierpnia 1871 we Lwowie, zm. 1 grudnia 1934 tamże 
– generał brygady Wojska Polskiego.
W 1891 we Lwowie ukończył gimnazjum i złożył maturę. Po odbyciu ochotniczej służby jednorocznej pozostał w służbie zawodowej. W okresie I wojny światowej walczył na frontach: serbskim, rumuńskim i włoskim. Dowodził pułkiem artylerii górskiej i grupą artylerii.
20 marca 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do Szkoły Artylerii w Rembertowie. 20 kwietnia objął dowództwo 1 pułku artylerii górskiej. 5 marca 1920 – Brygady Artylerii Górskiej. Na jej czele walczył na wojnie z bolszewikami. 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w artylerii, w grupie oficerów oficerów byłej armii austro-węgierskiej[1]. 25 października 1921 został wyznaczony na stanowisko szefa Artylerii i Służby Uzbrojenia Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie.
1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 9. lokatą w korpusie generałów. Z dniem 1 marca 1927 został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 został przeniesiony w stan spoczynku. Zmarł 1 grudnia 1934 we Lwowie.
Franciszek Meraviglia-Crivelli został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie. 
Awanse
podporucznik (leutnant) – 1893
porucznik (oberleutnant) – 1897
kapitan (hauptmann) – 1908
major – 1916
podpułkownik (oberstleutnant)
pułkownik (oberst) – 1918