otton1

Jeśli przerobimy Bohusza-Szyszko Jakuba na Szyszko-Bohusza Jakuba to będzie siedmiu.

SUPER!!!!!!!!!!!! Jeszcze paru się znajdzie.

Generał bez jakiejkolwiek znanej (mnie w kazdym razie) dokumentacji ilustracyjnej. Józef Becker ur. 5 grudnia 1871 w Niemieckim Brodzie, w Czechach, zm. 16 lutego 1925 w Warszawie generał brygady Wojska Polskiego. W czasie I wojny światowej walczył na froncie rumuńskim dowodząc batalionem i pułkiem. W 1917 był majorem 13 pułku piechoty Austro-Węgier. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Stanął z całym 113 pułkiem piechoty austriackiej do dyspozycji polskiego dowództwa w Krakowie. Marzec – maj 1919 dowódca 18 pułku piechoty. Od czerwca 1919 do grudnia 1920 kolejno: referent broni i organizacji w Dowództwie „Wschód”, dowódca Grupy Operacyjnej, oficer ds. zleceń w Dowództwie Etapów, dowódca Dowództwa Powiatu Etapowego Wilno (od 7. I. 1920), oraz czasowo w polskiej ekspozyturze przy rządzie Ukrainy. W wojnie polsko-bolszewickiej dowódca XXVI Brygady Piechoty w 12, 18 i 13 Dywizji Piechoty. 22 maja 1920 zatwierdzony został w stopniu pułkownika z dniem 1 kwietnia tego roku. Od grudnia 1920 do 1923 był dowódcą Obszaru Warownego „Wilno”. 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty. Od 1923 do 1924 dowódca Obszaru Warownego „Kraków”, będąc wówczas oficerem nadetatowym 12 pułku piechoty z Wadowic. W kwietniu 1924 odkomenderowany został do pełnienia obowiązków dowódcy 18 Dywizji Piechoty w Łomży. 31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 11. lokatą w korpusie generałów. W lipcu tego samego roku mianowany został dowódcą 20 Dywizji Piechoty w Słonimie. Zmarł 16 lutego 1925 w Warszawie. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Ordery i odznaczenia Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921) Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922) Krzyż Walecznych – trzykrotnie (po raz 3 w 1922) Order Korony Żelaznej III klasy – Austro-Węgry (przed III.1917) Krzyż Zasługi Wojskowej – Austro-Węgry (przed III.1917) Signum Laudis – Austro-Węgry (przed III.1917) Krzyż Żelazny – Cesarstwo Niemieckie (marzec 1917) Krzyż Komandorski Orderu Gwiazdy Rumunii (przed 1924)

Już myślałem, że całkowicie załatwiliśmy generalicję na literę "A" a tu masz ci los - znalazł się jakiś zapomniany. To i przypominam go. Edward Adamski ur. 13 listopada 1867 w Stoczku, zm. 3 września 1926 w Warszawie generał brygady Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej. Po ukończeniu 6 klasowego Rządowego Męskiego Gimnazjum Klasycznego w Siedlcach kontynuował naukę w Odeskiej Szkole Junkrów Piechoty w Odessie. 4 grudnia 1884 roku rozpoczął służbę w armii rosyjskiej i pełnił ją do 28 września 1917 roku. 30 kwietnia 1919 roku przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do rezerwy oficerskiej. W czasie wojny z bolszewikami był oficerem Dowództwa Okręgu Etapów Wołkowysk. Od 7 lipca do 4 listopada 1919 roku dowodził Pułkiem Strzelców Wileńskich. 11 sierpnia na czele pułku wkroczył do Słucka, a następnie osiągnął linię rzeki Berezyny. We wrześniu i październiku nie prowadził większych działań bojowych pozostając w bagnistej puszczy nad Ptyczą i Oressą. W tym czasie czasowo dowodził III Brygadą. W listopadzie 1919 roku objął dowództwo III Brygady Litewsko-Białoruskiej, w skład której wchodził Lidzki i Kowieński pułk strzelców. Oba pułki do 9 lipca 1920 roku pełniły służbę na polsko-litewskiej linii demarkacyjnej. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w piechocie, „w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”. W lutym 1920 roku ukończył VII kurs w Centrum Studiów Artyleryjskich w Warszawie. 16 listopada tego roku został kierownikiem Centrum Wyszkolenia Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź”. Z dniem 1 maja 1921 roku przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu pułkownika piechoty. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady. Zmarł 3 września 1926 roku w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Ordery i odznaczenia Order św. Stanisława z Mieczami kl. 2 Order św. Stanisława z Mieczami kl. 3 Order św. Anny z Mieczami kl. 2 Order św. Anny z Mieczami kl. 3 Order św. Włodzimierza z Mieczami kl. 4

I kolejna fotografia admirała.

Kol.Koloman, dziękuję za materiały uzupełniające o gen.Zielińskim. I jeszcze cytat z mowy pożegnalnej wygłoszonej przez Walerego Sławka: Generał Zieliński zmarł 11 kwietnia 1925 r. Pochowano go na Cmentarzu Rakowickim, tak jak sobie życzył w testamencie, wśród legionistów - tych szczególnie bliskich jego sercu ułanów poległych pod Rokitną. Walery Sławek, jeden z najbliższych współpracowników Piłsudskiego, powiedział wtedy o generale: „Są zasady moralne tak proste i twarde, że trzeba wielkiej siły ducha i wielkiej mocy charakteru, aby nie uczynić z nich ustępstw na rzecz wymogów życia. Istnienie tych prawd i tej siły ducha w Tobie Generale, instynktownie czuł każdy żołnierz”.

To wracamy do tematu generalskiego. Juliusz Bijak ur. 14 września 1860 w Biadolinach, zm. 21 kwietnia 1943 w Wadowicach – generał major cesarskiej i królewskiej armii, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego. 10 sierpnia 1878 powołany został, jako jednoroczny ochotnik, do 56 pułku piechoty. Po rocznej służbie zakończonej nominacją oficerską rozpoczął studia na Politechnice Wiedeńskiej. Dwa lata później zdecydował się jednak na karierę wojskową i został oficerem zawodowym w swoim macierzystym pułku. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. 1 marca 1914 objął dowództwo 57 pułku piechoty. 15 września 1914 w czasie walki o wieś Zaleszany został ranny w lewe udo i prawe ramię, i dostał się do rosyjskiej niewoli. W styczniu 1918 ze względu na stan zdrowia zwolniony z niewoli i przekazany do Danii. W kwietniu tego roku wraca do Austrii i zostaje awansowany na generała majora. Po czterech miesiącach urlopu skierowany na front włoski. Przydzielony do dowództwa 33 Dywizji Piechoty, będącej częścią 14-tej armii pod dowództwem generała Otto von Belowa. 6 listopada 1918 przyjechał do Krakowa i zgłosił się do służby w polskim wojsku. W okresie od listopada 1918 do sierpnia 1920 pełnił funkcje dowódcy Obrony Przemyśla, dowódcy wojskowego okręgu przemyskiego od 19 listopada 1918 (obejmującego powiaty niżański, przeworski, jarosławski, sanocki, liski, dobromilski), dowódcy Okręgu Etapowego w Bielsku oraz szefa Komisji Delimitacyjnej w Poznaniu. Następnie w Dowództwie Okręgu Generalnego „Pomorze”. 1 maja 1920 zatwierdzony został z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Od 14 sierpnia do 31 października 1920 sprawował dowództwo Twierdzy Chełmno i odcinka o tej samej nazwie. Dekretem z 9 listopada 1920 został przydzielony do Centralnej Stacji Zbornej w Krakowie. Z dniem 1 kwietnia 1921 przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji. Osiadł w Wadowicach dokąd przeniósł się z Krakowa. W 1929 roku wydał Wspomnienia ze służby wojskowej. Zmarł 21 kwietnia 1943 roku. Grób generała znajduje się na Cmentarzu Parafialnym w Wadowicach.

Ciekawe stwierdzenie!!!!!!! A na ile prawdziwe?

Tadeusz Bylewski, ur. 2 sierpnia 1866 w Kijowie zm. 17 lipca 1939 generał major Armii Imperium Rosyjskiego i generał dywizji Wojska Polskiego Był uczniem Włodzimierskiego Kijowskiego Korpusu Kadetów w Kijowie (29 sierpnia 1883 roku rozpoczął służbę w armii rosyjskiej. Dwa lata później ukończył 1. Pawłowską Szkołę Wojskową w Petersburgu. Awansował na podporucznika ze starszeństwem z 5 sierpnia 1885 roku i został przydzielony do 69 Riazańskiego Pułku Piechoty, który stacjonował w Lublinie i wchodził w skład I Brygady 18 Dywizji Piechoty. Na sztabskapitana awansował ze starszeństwem z 6 grudnia 1897 roku. Przez sześć lat i pięć miesięcy dowodził kompanią. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z 6 grudnia 1907 roku. Do 1913 roku pełnił służbę w Lejb-Gwardyjskim Sankt-Petersburskim Pułku Króla Fryderyka Wilhelma III w Warszawie. W 1913 roku podał się do dymisji. Po rozpoczęciu I wojny światowej zmobilizowany i mianowany dowódcą 26 Brygady Pospolitego Ruszenia . W 1916 roku awansował na generała majora. 8 lutego 1917 roku przystąpił do organizacji Dywizji Strzelców Polskich. Dowództwo dywizji mieściło się w Kijowie, a oddziały w Biełgorodzie, Boryspolu, Czugujewie, Połtawie i Bieriezaniu. 10 kwietnia tego roku po ustąpieniu ze stanowiska dowódcy dywizji wyjechał do Piotrogrodu, gdzie objął stanowisko przewodniczącego Komisji Wojskowej dla Formowania Oddziałów Polskich przy Sztabie Najwyższego Głównodowodzącego. W Wojsku Polskim od listopada 1918 roku. Organizował oddziały wojskowe w Lublinie. Poniósł fiasko wobec postawy oficerów Polskiej Organizacji Wojskowej. Z dniem 11 kwietnia 1919 roku został przydzielony do rezerwy oficerów Wojsk Polskich. 7 maja 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika. Do 1 sierpnia 1919 roku był dowódcą 8 Dywizji Piechoty. Później, do 1 kwietnia 1921, pełnił służbę w Centralnej Komisji Kontroli Stanów. 26 stycznia 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w stały stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji. W 1934 roku figurował na liście starszeństwa oficerów stanu spoczynku, jako generał dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku. Zginął w wypadku samochodowym.

Kolejny lekarz! Teodor Karol Bałłaban (ur. 1 kwietnia 1866 we Lwowie, zm. 16 sierpnia 1946 w Proszowicach) doktor medycyny, okulista, tytularny generał brygady Wojska Polskiego. Ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Grazu. Do austriackiego wojska wstępuje 1 października 1887 jako elew. Służbę rozpoczął w Szpitalu Garnizonowym nr 7 w Grazu. W 1914 roku pracuje w Szpitalu Garnizonowym nr 14 we Lwowie, następnie został szefem Szpitala Rezerwowego nr 3 w Pradze i Szpitala Garnizonowego nr 3 we Lwowie. W WP od 1 grudnia 1918 roku w Szpitalu Okręgowym we Lwowie. W 1919 roku awansowany do stopnia majora, w 1920 roku do stopnia pułkownika. 12 sierpnia 1923 roku przeniesiony w stan spoczynku w stopniu tytularnego generała brygady. Po przejściu w stan spoczynku prowadził gabinet okulistyczny, był też przez pewien czas radnym miasta Lwowa. W czasie okupacji sowieckiej Lwowa w 1939 roku aresztowany i osadzony w więzieniu na Brygidkach. Zwolniony z więzienia w 1941 roku.To jeden z bardzo nielicznych polskich wyższych oficerów, którzy dostali się w ręce Rosjan i przeżyli Po śmierci żony wyjeżdża ze Lwowa. Osiadł w Proszowicach, udzielał pomocy lekarskiej żołnierzom AK. Zmarł 16 sierpnia 1946 w Proszowicach i tam został pochowany Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Oczywiście, że tak - grupowki są bardzo ciekawe. Z drugiej strony bywa, że jedyny ikonograficzny materiał dotyczacy generała. Oczywiście!!!!!

To się cieszę. bo już myślałem jak do nich dołączyć tabletki Proliver na niestrawność.

Jest tylko fotografia grupowa na której uwieczniono miedzy innymi generałową Arctową - ale to nie to samo.

Faktycznie, takie porównanie byłoby ciekawym. Z sensownością bywa różnie ale 5 sztuk zdjęć dodatkowych możemy przyjąć jako nieprzekraczalną granicę.

Marzec 1919.

Sprawdziłem do tyłu do czerwca 2018 i takich fotografii nie znalazłem. Może nie były wstawiane na forum i nie są niestrawne jak odgrzewany kotlet.

No bo to lekarz a nie taki od szabli, lancy, karabinu czy armaty. I tak cud, że przy Buchowieckim znalazły się aż dwie fotografie - gratuluję!!!!!

Albinowskiego wstawiłem i to z fotografią na stronie 1 Kol.Czlowieksniegu - wstaw biografię Arcta - może zdjęcie się znajdzie.

Oczywiście - jeszcze się znajdą. Chociażby ten, którego krótką biografię wstawiam poniżej. Niestety nie mam póki co żadnej fotografii generała Aleksandrowicza. Nawet jego grobu na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Franciszek Aleksandrowicz ur. 4 grudnia 1856 we Lwowie, zm. 3 stycznia 1927 w Krakowie generał major cesarskiej i królewskiej armii, generał dywizji Wojska Polskiego. Od 5 listopada 1918 dowódca Wojsk Polskich na Śląsku Cieszyńskim. Od stycznia do kwietnia 1919 dowódca Grupy Operacyjnej. W marcu 1919 na czele oddziałów wojskowych wyruszył z Żywca na odsiecz Lwowa. Od kwietnia do grudnia 1919 dowódca 4 Dywizji Piechoty na froncie małopolskim. W 1920 w Centralnej Stacji Zbornej w Warszawie i krótko w Centralnej Komisji Kontroli Stanów. Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. Odznaczony został orderem Virtuti Militari i cztery razy Krzyżem Walecznych

Świetne fotografie!!!! Cholernie mi się podobają. Może uda się tych generałów zidentyfikować - może i inni forumowicze pomogą.

formoza58 - wygląda na to, że tylko my dwaj ciągniemy ten wózek z generałami. Jakoś nikt nie chce nam pomóc choć temat bardzo ciekawy. To jedziemy dalej: jeden z najwybitniejszych generałów II.RP, generał dywizji Stanisław Burhardt-Bukacki ur. 08.01.1890 w Cannes, zm. 06.06.1942 w Edynburgu Od sierpnia 1914 w Legionach Polskich, m.in. dowódca II plutonu Pierwszej Kompanii Kadrowej, I batalionu 1 Pułku Legionów, 5 Pułku Piechoty Legionów. Od października 1918 komendant POW okupacji austro-węgierskiej, a od 24 listopada tr. szef Sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa. W czerwcu 1920 szef sztabu Armii Rezerwowej, od lipca tr. dowódca 8 Dywizji Piechoty i grupy operacyjnej własnego imienia (8 i 10 DP). Od września 1921 do grudnia 1925 dowódca 8 Dywizji Piechoty, od 31 grudnia 1925 do 17 maja 1926 szef Oddziału III Sztabu Generalnego. W latach 1926–1928 II wiceminister spraw wojskowych, 1928–1931 generał do prac przy Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych, od 1933 II zastępca szefa Sztabu Głównego, od grudnia 1935 Inspektor Armii. 3 września 1939 mianowany szefem Polskiej Misji Wojskowej w Paryżu. Od listopada 1939 do czerwca 1940 przewodniczący Komisji Regulaminowej; kierował akcją ewakuacyjną resztek Wojska Polskiego do Wielkiej Brytanii (był ostatnim żołnierzem, który 25 czerwca 1940 wszedł na ostatni statek ewakuacyjny). Od czerwca do sierpnia 1940 dowódca Obozów i Oddziałów WP w Szkocji. Fotografia niestety w stopniu generała brygady Kol.formoza58, może masz zdjęcie w stopniu generała dywizji.

ale fotograf nie ma rogatywki tylko furażerkę wiec o co chodzi? Brawo kol.Sedco Express!!!!!! Czyli obaj trafili kulą w płot.

ale fotograf nie ma rogatywki tylko furażerkę wiec o co chodzi? Rogatywka ma cztery rogi, furażerka czyli tak zwany pierożek dwa rogi. Może przyjąć jakąś średnią orożkowania głowy fotografa.

Polski lotnik to poleci nawet na drzwiach od stodoły - tak ktoś kiedyś rzekł.

Generał dywizji Bronisław Teofil Babiański ur.28.04.1862 - zm.10.1939 Od 1883 był zawodowym oficerem piechoty armii rosyjskiej. Brał udział w interwencji Rosji w Chinach 1900–1901 oraz wojnie rosyjsko-japońskiej 1904-1905. Podczas I wojny światowej walczył na froncie niemieckim jako dowódca brygady piechoty i dywizji piechoty. 3 czerwca 1917 roku awansował na generała majora. W latach 1917–1918 działał w polskich organizacjach wojskowych w Rosji. Od 21 stycznia 1919 w Wojsku Polskim. Dowodził grupą operacyjną, 10, 7 i 6 Dywizją Piechoty w walkach z Ukraińcami i bolszewikami. W latach 1920-1921 był dowódcą Okręgu Generalnego „Lublin”. Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji. W październiku 1939 w okolicach Grodna aresztowany przez NKWD, zaginął bez wieści.