Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[otton1]

A czy można prosić kol.Sedco Express jako fachowca od spraw lotniczych o biografię gen.Janusza de Beaurain.

[otton1]

Henryk Karol Bobkowski 
ur. 19 maja 1879 w Krakowie, zm. 25 lipca 1945 tamże 
generał brygady Wojska Polskiego.

W 1898 ukończył Szkołę Kadetów Piechoty w Łobzowie. Od 1900 zawodowy oficer armii austriackiej piechoty. Po ukończeniu w 1906 Wyższej Szkoły Wojennej w Wiedniu służył w sztabach kolejnych szczebli dowodzenia m.in. jako instruktor narciarstwa w jednostkach górskich i jako wykładowca w szkolnictwie wojskowym (m.in. Akademii Terezjańskiej w Wiener Neustadt i korpusach kadetów Artilleriekadettenschule w Traiskirchen i Pionier-Kadettenschule w Hainburg an der Donau). W I wojnie światowej dowódca kompanii na froncie rosyjskim, gdzie został ciężko ranny podczas bitwy pod Wolą Jaworową. 14 września 1915, po rekonwalescencji, został skierowany do służby w administracji wojskowej Generalnego Gubernatorstwa Lubelskiego. Był zastępcą komendanta powiatowego w Tomaszowie Lubelskim.
18 listopada 1918 generał Bolesław Roja mianował go majorem, zwolnił ze stanowiska zastępcy komendanta Stacji Zbornej w Krakowie i powierzył obowiązki dowódcy powiatowego w Białej. 22 stycznia 1919 został przydzielony do Oddziału Operacyjnego Naczelnego Dowództwa WP. 15 marca tego roku został przeniesiony do Departamentu I Ministerstwa Spraw Wojskowych. 6 lipca został dublerem majora armii francuskiej Duche na stanowisku szefa sztabu 2 Dywizji Strzelców Polskich, wchodzącej w skład Armii gen. Hallera. 1 września tego roku, po scaleniu Armii Krajowej z Armią gen. Hallera, 2 Dywizja Strzelców Polskich została przemianowana na 11 Dywizję Piechoty. Po zwolnieniu kadry francuskiej został szefem sztabu tej dywizji, a później szefem sztabu 2 Armii. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 91. lokatą w korpusie oficerów piechoty. We wrześniu 1922 został dowódcą Obszaru Warownego „Wilno”. Następnie od marca 1923 był dowódcą piechoty dywizyjnej 4 Dywizji Piechoty w Toruniu. Z dniem 1 sierpnia 1924 wyznaczony został na stanowisko I oficera sztabu Inspektoratu Armii Nr III w Toruniu (etat generała brygady). Był wówczas podwładnym inspektora armii gen. dyw. Leonarda Skierskiego. 31 lipca 1926 został mianowany dowódcą 8 Dywizji Piechoty w Modlinie. Od 3 stycznia do 24 czerwca 1927 był słuchaczem III Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 1 stycznia 1928 został mianowany generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 3. lokatą w korpusie generałów[8]. 15 maja 1928 został zwolniony ze stanowiska dowódcy dywizji, a 31 sierpnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Krakowie, gdzie początkowo kierował placówką Biura Podróży „Orbis”, potem hurtownią wyrobów tytoniowych przy ul. Starowiślnej. Był również kuratorem krakowskiej Gminy Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego. Zmarł 25 lipca 1945 roku w Krakowie.
 

[formoza58]

Mieczyslaw Bukowiecki.

ur. 20 września 1869 w Mszczyczynie, powiat śremski, zm. 18 grudnia 1931 w Cichowie) – tytularny generał brygady Wojska Polskiego, uczestnik I wojny światowej oraz walk o niepodległość Polski z bolszewikami.

 

•  

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu gimnazjum w Poznaniu studiował w Akademii Rolniczej w Bernie. W 1894 odbył jednoroczną służbę wojskową w niemieckim 20 pułku artylerii polowej w Poznaniu. W 1898 nabył majątek Cichowo. W 1908 wybudował w nim neobarokowy dwór. Dwa lata później zawarł związek małżeński z Aleksandrą Jadwigą Dzierżykraj-Morawską, siostrą Witolda. Działał w kółkach rolniczych oraz Towarzystwie Robotników Chrześcijańskich.

W 1914 został zmobilizowany do armii niemieckiej. Walczył na froncie rosyjskim. W 1916 pełnił służbę okupacyjną w Płocku. Od lipca 1917 był adiutantem niemieckiego przedstawiciela przy austro-węgierskim Generalnym Gubernatorstwie w Lublinie. Utrzymywał sekretne kontakty z Legionami Polskimi oraz Polską Organizacją Wojskową. W 1918 po demobilizacji razem z żoną włączył się w nurt przygotowań do powstania wielkopolskiego.

11 stycznia 1919 przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu porucznika i przydzielony do Oddziału III Sztabu Generalnego WP. 10 marca 1919 został oficerem ordynansowym, a w czerwcu szefem Sztabu Grupy Wielkopolskiej oraz szefem sztabu 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich. W 1921 został szefem Oddziału Va (Personalnego) Biura Ścisłej Rady Wojennej. Słuchacz kursu doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1923 w stopniu podpułkownika Sztabu Generalnego przeniesiony w stan nieczynny na okres jednego roku bez prawa do poborów. 15 września 1924 został powołany do służby czynnej i mianowany komendantem Obozu Warownego „Poznań”. 31 października 1925 przeniesiony do kadry oficerów artylerii przy Departamencie II Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych i przydzielony do Komendy Miasta Poznań.

7 lipca 1926 Prezydent RP nadał mu z dniem 30 września 1926 stopień generała brygady, wyłącznie z prawem do tytułu.

Z dniem 30 września 1926 przeniesiony został w stan spoczynku. Ostatnie lata życia spędził w majątku Cichowo, gdzie zmarł 18 grudnia 1931

[formoza58]

W dniu 15.10.2020 o 23:41, formoza58 napisał:

Niestety nie, ale  mam  ujęcie.

Uzupełnienie... Generał otwiera wystawę w Grodnie, w 1927 roku.

[otton1]

8 minut temu, formoza58 napisał:

Uzupełnienie... Generał otwiera wystawę w Grodnie, w 1927 roku.

Doooooobre!!!!!!!!

[otton1]

1 godzinę temu, formoza58 napisał:

Mieczyslaw Bukowiecki.

Zdumiałem się; Polak, generał, oficer zawodowy armii Cesarstwa Niemieckiego!

W zaborze z którego pochodzi moja rodzina zawodowa służba wojskowa w armii "własnego" zaborcy jak i w armii rosyjskiej (gdzie lanie żołnierzy po mordzie bylo normalnością za którą wzięli sobie odwet w 1917 roku) traktowana była jako coś wysoce niestosownego (używam bardzo oględnych wyrażeń). 

1 godzinę temu, formoza58 napisał:

W 1894 odbył jednoroczną służbę wojskową w niemieckim 20 pułku artylerii polowej w Poznaniu......................................

......................W 1914 został zmobilizowany do armii niemieckiej.

Na szczęście  wszystko jasne............rezerwista!

[Sedco Express]

Godzinę temu, otton1 napisał:

Zdumiałem się; Polak, generał, oficer zawodowy armii Cesarstwa Niemieckiego!

W zaborze z którego pochodzi moja rodzina zawodowa służba wojskowa w armii "własnego" zaborcy jak i w armii rosyjskiej (gdzie lanie żołnierzy po mordzie bylo normalnością za którą wzięli sobie odwet w 1917 roku) traktowana była jako coś wysoce niestosownego (używam bardzo oględnych wyrażeń). 

Na szczęście  wszystko jasne............rezerwista!

Był rezerwistą armii niemieckiej i został powołany do służby w armii Wilusia wraz z wybuchem I WŚ a generałem został w Polsce - czyli wszystko jak najbardziej normalne.

Tak może była traktowana przez część społeczeństwa (zależy to jeszcze od zaboru, najbardziej negatywnie była oceniana w zaborze pruskim) ale różne były motywy wstępowania do uczelni wojskowych zaborców.

Np.:

-  przekonanie, że nabyte umiejętności wojskowe zostaną kiedyś użyte dla dobra Polski (w zamyśle walki o niepodległość)

- problemy finansowe (bieda w rodzinach i syn szedł na zawodowego (przykład Józef Haller i jego dwaj bracia)

- ambicje zrobienia kariery, liczenie się w środowisku elit i poprzez wykształcenie w akademiach wojskowych i kolejne awanse, zbliżenie do kręgów dworskich  cara, cesarza

- wynarodowienie (w pewnym stopniu) mimo wciąż uznawania siebie za Polaka i chęć służenia carowi (cesarzowi) w opozycji do jego wrogów (pełna lojalność)

(np. popieranie i udział w wojnie  Rosji  z Turcją)

- pogodzenie się istniejącym stanem rzeczy (zaborami) i chęć wyłącznie uzyskania pozycji i dobrze płatnych stanowisk

-

 

[otton1]

44 minuty temu, Sedco Express napisał:

-  przekonanie, że nabyte umiejętności wojskowe zostaną kiedyś użyte dla dobra Polski (w zamyśle walki o niepodległość)

- problemy finansowe (bieda w rodzinach i syn szedł na zawodowego (przykład Józef Haller i jego dwaj bracia)

- ambicje zrobienia kariery, liczenie się w środowisku elit i poprzez wykształcenie w akademiach wojskowych i kolejne awanse, zbliżenie do kręgów dworskich  cara, cesarza

- wynarodowienie (w pewnym stopniu) mimo wciąż uznawania siebie za Polaka i chęć służenia carowi (cesarzowi) w opozycji do jego wrogów (pełna lojalność)

(np. popieranie i udział w wojnie  Rosji  z Turcją)

- pogodzenie się istniejącym stanem rzeczy (zaborami) i chęć wyłącznie uzyskania pozycji i dobrze płatnych stanowisk

Całkowicie zgadzam się z Kolegą - powodów było sporo, różne motywacje.

W powyższe zestawienie znakomicie wpisuje się zdarzenie (paskudne zresztą), o którym donosił KURJER WARSZAWSKI z dnia 17.sierpnia 1914.

P.S. W zaborze, w którym mieszkali moi dziadkowie coś takiego byłoby nie do pomyślenia.

[formoza58]

W dniu 15.10.2020 o 23:41, formoza58 napisał:

Niestety nie, ale  mam  ujęcie.

W oczekiwaniu na kolejne biogramy na " B ", a może już na " C "... Na pierwszym zdjęciu jako generał brygady wręcza buławę kompanii podchorążych w Warszawie. Na drugim, już chyba jako generał dywizji wręcza nagrodę na balu.

[otton1]

Kol.formoza58 - do biogramów na "C" jeszcze trochę czasu - trzeba "wykończyć" tych na "B". Zostało kilku.

A zdjęcia generała Burhardt-Bukackiego fajne. Zresztą to był Gość!!

A teraz kolejny na "B" - tym razem generał nie od armaty, lancy czy lewatywy ale inżynier (saper).

Edmund Berezowski 
ur. 25 listopada 1861 w Stawiszczach, zm. 30 lipca 1924 w Warszawie 
Polski inżynier, podpułkownik wojsk kolejowych Armii Imperium Rosyjskiego i tytularny generał brygady Wojska Polskiego.
Uczył się i złożył maturę w Szkole Realnej w Białej Cerkwi. 1 grudnia 1879 roku wstąpił do 2 Konstantynowskiej Szkoły Wojskowej (2-е военное константиновское училище) w Petersburgu. 1 sierpnia 1881 roku rozpoczął zawodową służbę w wojskach saperskich. 1 września 1884 roku rozpoczął studia w Mikołajewskiej Akademii Inżynieryjnej w Petersburgu. Do 31 grudnia 1917 roku pełnił służbę w wojskach kolejowych. Między innymi uczestniczył w budowie kolei transsyberyjskiej. W okresie od 20 maja 1918 roku do 20 kwietnia 1920 roku zatrudniony był przy budowie kolei południowo-zachodniej w Rosji. Po powrocie do kraju został urzędnikiem cywilnym w Wołyńskiej Dyrekcji Okręgowej Kolei Żelaznej. Pełnił obowiązki na stanowisku szefa sekcji drogowej.
Służba w Wojsku Polskim
Dekretem L. 2678 Naczelnego Wodza z 1 marca 1921 roku mianowany został urzędnikiem wojskowym VIII rangi i powołany do służby czynnej w Wojsku Polskim. Otrzymał przydział do Departamentu VIII Budownictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Rozkazem L. 1759 ministra spraw wojskowych z dnia 27 czerwca 1921 roku przeniesiony został do Dowództwa Okręgu Generalnego „Białystok” na stanowisko szefa działu Budownictwa i Kwaterunku.
W październiku 1921 dekretem L. 3324 Naczelnego Wodza wydanym na podstawie Ustawy z dnia 2 sierpnia 1919 roku o ustaleniu starszeństwa i nadaniu stopni oficerskich został przemianowany z urzędnika wojskowego VIII rangi na pułkownika w Korpusie Oficerów Inżynierii i Saperów. W listopadzie 1922 roku zatwierdzony został na stanowisku szefa Inżynierii i Saperów Dowództwa Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi. Przed przeniesieniem w stan spoczynku pozostawał na ewidencji 3 pułku saperów wileńskich w Wilnie.
Dekretem Prezydenta RP z 12 sierpnia 1923 roku został przeniesiony z dniem 31 października 1923 roku w stały stan spoczynku, w stopniu tytularnego generała brygady, z powodu przekroczonego wieku w myśl § 72 pragmatyki oficerskiej. Zmarł 30 lipca 1924 roku w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
 

[formoza58]

W dniu 17.10.2020 o 17:38, otton1 napisał:

Kolejny lekarz!

Teodor Karol Bałłaban 
(ur. 1 kwietnia 1866 we Lwowie, zm. 16 sierpnia 1946 w Proszowicach) 
doktor medycyny, okulista, tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

Ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Grazu. 
Do austriackiego wojska wstępuje 1 października 1887 jako elew. Służbę rozpoczął w Szpitalu Garnizonowym nr 7 w Grazu. W 1914 roku pracuje w Szpitalu Garnizonowym nr 14 we Lwowie, następnie został szefem Szpitala Rezerwowego nr 3 w Pradze i Szpitala Garnizonowego nr 3 we Lwowie.
W WP od 1 grudnia 1918 roku w Szpitalu Okręgowym we Lwowie. W 1919 roku awansowany do stopnia majora, w 1920 roku do stopnia pułkownika. 12 sierpnia 1923 roku przeniesiony w stan spoczynku w stopniu tytularnego generała brygady. Po przejściu w stan spoczynku prowadził gabinet okulistyczny, był też przez pewien czas radnym miasta Lwowa. W czasie okupacji sowieckiej Lwowa w 1939 roku aresztowany i osadzony w więzieniu na Brygidkach. Zwolniony z więzienia w 1941 roku.To jeden z bardzo nielicznych polskich wyższych oficerów, którzy dostali się w ręce Rosjan i przeżyli Po śmierci żony wyjeżdża ze Lwowa. Osiadł w Proszowicach, udzielał pomocy lekarskiej żołnierzom AK. Zmarł 16 sierpnia 1946 w Proszowicach i tam został pochowany
Został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Uzupełnienie... Generał na zawodach konnych  we Lwowie w 1936 roku...

[otton1]

Józef Burhardt 
ur. 1 kwietnia 1863 w Kutnie, zm. 5 października 1938 w Opaleniu 
– generał brygady Wojska Polskiego.
Józef Burhardt urodził się 1 kwietnia 1863 w Kutnie. Absolwent Korpusu Kadetów w Petersburgu, szkoły junkrów piechoty i Mikołajewskiej Szkoły Inżynieryjnej. W 1904 został naczelnym inspektorem Syberyjskiego Okręgu Wojskowego. Podczas I wojny światowej inspektor inżynier. W 1909, w stopniu podpułkownika, pełnił służbę w Irkuckiej Junkierskiej Szkole Piechoty w Irkucku na stanowisku wykładowcy. Od 10 czerwca 1919 w Wojskach Polskich na Syberii.
Po powrocie do Polski do 10 marca 1921 roku był szefem saperów w Dowództwie Okręgu Generalnego „Warszawa”. Od 19 sierpnia 1921 roku był kierownikiem Departamentu VI Technicznego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Od 1 marca 1922 roku w rezerwie oficerów sztabowych DOK I Warszawa.
Z dniem 1 listopada 1922 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu pułkownika, z prawem noszenia munduru. 26 października 1923 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Zamieszkał w folwarku Opalenie, gdzie zmarł. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie.

[formoza58]

Gen. bryg. Janusz Beaurain

Janusz de Beaurain urodził się 25 grudnia 1893 roku w Warszawie, w rodzinie Karola i Zofii z Kosmowskich^[1]. Ukończył studia na Politechnice Lwowskiej.

W okresie od sierpnia 1914 do 1916 służył w Legionach Polskich – w 1 pułku artylerii. W wyniku dążeń do utworzenia w ramach Legionów eskadry lotniczej, został odkomenderowany do austriackiej Oficerskiej Szkoły Lotniczej i po jej zakończeniu jako obserwator lotniczy został wysłany na front włoski – do 34 eskadry (Flik 34). Od maja do sierpnia 1917 r. ponownie służył w 1 pułku artylerii Legionów Polskich, a po kryzysie przysięgowym działał w Polskiej Organizacji Wojskowej.

2 listopada 1918 roku uczestniczył w przejęciu lotniska Lewandówka we Lwowie z rąk austriackich, a następnie w stopniu porucznika obserwatora walczył w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej. 3 listopada objął dowództwo nad organizującym się oddziałem lotniczym, który wkrótce nazwany został II bojową eskadrą lotniczą, przemianowaną 21 grudnia 1918 roku na 6 eskadrę wywiadowczą^[2]. Wraz z pilotem Stefanem Bastyrem 5 listopada 1918 r. odbył pierwszy lot bojowy samolotu polskiego, połączony z bombardowaniem pozycji ukraińskich. 12 listopada 1918 r. podczas ataku lotniczego na Sokolniki został raniony w rękę pociskiem ekrazytowym. Łącznie podczas obrony Lwowa odbył 8 lotów.

W marcu 1919 r., po wyleczeniu z ran, powierzono mu stanowisko szefa sztabu Dowództwa Wojsk Lotniczych, a w maju tego roku stanowisko zastępcy Inspektora Wojsk Lotniczych^[3]. W latach 1919–1920 był zastępcą szefa Departamentu Żeglugi Powietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych. Słuchacz Wyższej Szkoły Lotniczej w Paryżu (École Supérieure d’Aéronautique) w latach 1920–1921. Po powrocie do kraju ponownie w Departamencie IV Żeglugi Powietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowy. 31 lipca 1923 roku został przeniesiony do Centralnych Zakładów Lotniczych w Warszawie na stanowisko zastępcy kierownika zakładów^[4][5]. 1 marca 1925 roku został mianowany kierownikiem zakładów^[6].

W latach 1928–1932 pracował w Instytucie Badań Technicznych Lotnictwa. W kwietniu 1929 r. mianowany został dowódcą 1 Grupy Lotniczej w Warszawie^[7]. W listopadzie 1935 roku został zastępcą dowódcy lotnictwa do spraw dowodzenia. W marcu 1939 roku wraz z generałem brygady Ludomiłem Rayskim został odwołany z zajmowanego stanowiska.

Po kampanii wrześniowej internowany w Rumunii w obozie w Băile Herculane^[8]. Przedostał się do Francji. W okresie luty–czerwiec 1940 roku odbył staż w lotnictwie francuskim. Ewakuował się do Wielkiej Brytanii. 27 września 1940 roku razem z generałem Rayskim został przydzielony do Stacji Zbornej Oficerów Rothesay na wyspie Bute w Szkocji^[9]. W styczniu 1942 roku został przeniesiony w stan nieczynny. 30 grudnia 1943 roku został powołany do czynnej służby, a 1 stycznia 1944 roku oddany do dyspozycji szefa Sztabu Naczelnego Wodza. Od 26 kwietnia 1947 roku do 25 kwietnia 1949 roku pełnił służbę w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia.

Po wojnie osiedlił się w Szkocji. Zmarł 23 grudnia 1959 roku w Edynburgu. Spoczywa na tamtejszym Cmentarzu Corstorphine Hill.

[otton1]

Kolejni "prawosławni".

Robert Borkowski 
ur. 17 września 1855, zm. 12 grudnia 1927 w Bydgoszczy 
– generał brygady Wojska Polskiego.
Urodził się 17 września 1855 roku. w 1875 roku ukończył szkołę junkrów, a rok później szkołę oficerską i rozpoczął zawodową służbę wojskową w Armii Imperium Rosyjskiego. W czasie służby awansował kolejno na: chorążego (1876), podporucznika (1877), porucznika (1883), sztabskapitana (1890), kapitana (1895), podpułkownika (1904) i pułkownika (1908). Od października 1918 roku pełnił służbę w 4 Dywizji Strzelców Polskich.
30 października 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika, z zaliczeniem do Rezerwy armii i jednoczesnym powołaniem do czynnej służby na czas wojny aż do demobilizacji oraz przydzielony do Sekcji Poboru i Uzupełnień Departamentu I Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 
1 marca 1920 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień 9 Pułku Piechoty Legionów w Zamościu na stanowisko komendanta. 14 października 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Z dniem 1 maja 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku z prawem noszenia munduru, w stopniu pułkownika piechoty. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady.
Na emeryturze mieszkał w Bydgoszczy. Tam zmarł 12 grudnia 1927 roku.

Leonard Brzeziński-Dunin 
ur. 13 września 1862 w Radomiu, zm. 5 kwietnia 1941 w Krakowie 
– generał brygady Wojska Polskiego.
Absolwent progimnazjum o profilu wojskowym w Moskwie i Szkoły Junkrów w Odessie. W armii carskiej od 6 grudnia 1878 do 23 października 1917 roku pełnił służbę w Armii Imperium Rosyjskiego, awansując w niej na pułkownika. Uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej i I wojny światowej.
Od grudnia 1918 roku dowódca Odrębnego Batalionu Kadrowego w 5 Dywizji Strzelców Polskich. Podczas walk dostaje się do niewoli bolszewickiej. Po powrocie do kraju od 24 grudnia 1921 roku pozostawał w rezerwie oficerów sztabowych Okręgu Korpusu VIII Toruń, w 1922 roku przeniesiony w stan spoczynku zamieszkał w Toruniu. Odznaczony Krzyżem Walecznych.
1 lipca 1928 został wybrany członkiem sądu koleżeńskiego założonego wówczas Związku Sybiraków.
Pochowany na Cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie

[formoza58]

Kilka zdjęć odnośnie Janusza de Beaurain.

Pierwsze dwa z początków służby w Lotnictwie WP, trzecie z lat międzywojnia, czwarte ( w środku) podczas zawodów lotniczych w Warszawie, w 1931 roku...

 

[otton1]

Adam Jerzy Bieliński 
ur. 5 maja 1868 w majątku Dymki, zm. po 1938
– generał brygady Wojska Polskiego.
Adam Jerzy Bieliński urodził się 5 maja 1868 roku w majątku Dymki, w powiecie borysowskim ówczesnej guberni mińskiej. Walczył na wojnie rosyjsko-japońskiej i I wojnie światowej. Dowodził rosyjskim pułkiem kawalerii. Jesienią 1917 r. został dowódcą Legii Oficerskiej Jazdy I Korpusu Polskiego w Rosji, a później szefem Wydziału Mobilizacyjnego Naczpolu. Po opuszczeniu Mińska przez oddziały I Korpusu zorganizował w nim samoobronę i kierownictwo akcji oswobodzenia miasta po czyn został pierwszym komendantem miasta.
23 grudnia 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika ze starszeństwem z 19 listopada 1915 roku i przydzielony z dniem 30 listopada 1918 roku do Sekcji Remontu w Departamencie I Mobilizacyjno-Organizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Następnie pełnił obowiązki zastępcy Generalnego Inspektora Jazdy. 10 marca 1920 roku wyznaczony został na stanowisko szefa Sekcji II Jazdy Departamentu I Broni Głównych i Wojsk Taborowych Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. W sierpniu 1921 roku, po przejściu Ministerstwa Spraw Wojskowych na organizację pokojową, został wyznaczony na stanowisko szefa Departamentu II Jazdy.
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 31. lokatą w korpusie generałów.
Z dniem 15 maja 1923 roku został mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. W czerwcu 1926 roku został członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Warszawie. 

Leon Billewicz 
ur. 25 kwietnia 1870 roku w majątku Werbiczno, zm. w kwietniu 1940 roku w Charkowie generał brygady Wojska Polskiego.
Ukończył Szkołę Junkrów w Kijowie i Oficerską Szkołę Piechoty w Sankt Petersburgu. Od 1893 oficer rosyjskiej piechoty. Brał udział w 1900 w interwencji rosyjskiej w Chinach i wojnie z Japonią w latach 1904–1905 dowodząc kompanią i batalionem. W czasie I wojny światowej, na froncie niemieckim, dowodził pułkiem piechoty. W 1915 ciężko ranny. Przeleżał kilka miesięcy w szpitalu, po czym powrócił na front.
Po rewolucji październikowej opuścił armię i w randze pułkownika wstąpił do formującego się na Białorusi I Korpusu Polskiego pod dowództwem gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego. Początkowo zajmował się sprawami organizacyjnymi korpusu, a w kwietniu 1918 objął dowództwo 6 pułku strzelców w 2 Dywizji Strzelców. Po rozwiązaniu I Korpusu w maju 1918 przybył do kraju, gdzie działał w Polskiej Organizacji Wojskowej.
Jako pułkownik I. byłego Korpusu Polskiego reskryptem Rady Regencyjnej z 31 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia. Mianowany dowódcą Okręgu Wojskowego Nr IV Radom, z zadaniem sformowania Radomskiego Okręgowego Pułku Piechoty. Od stycznia 1919 dowodził 11 pułkiem strzelców wielkopolskich 3 Dywizji Strzelców Wielkopolskich. W czerwcu 1919 z częścią pułku wyruszył na front ukraiński. W walkach dotarł nad rzekę Zbrucz. We wrześniu wrócił do Wielkopolski i rozpoczął służbę na linii demarkacyjnej polsko-niemieckiej. W czasie wojny z bolszewikami od lutego 1920 dowodził XXXIV Brygadą Piechoty na froncie litewsko-białoruskim.
1 maja 1920 Naczelny Wódz, Pierwszy Marszałek Polski Józef Piłsudski dekretem L. 2126, wydanym na podstawie Ustawy Sejmowej z dnia 2 sierpnia 1919 roku o ustaleniu starszeństwa i nadaniu stopni oficerskich w WP, zatwierdził go z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika.
24 czerwca 1920 razem z gen. ppor. Wincentym Odyńcem, dowódcą 17 DP i gen. ppor. Adolfem Janem Kuczewskim, dowódcą XXXIII BP został zwolniony ze stanowiska i przydzielony do Stacji Zbornej dla Oficerów w Warszawie. Na początku września 1921 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy punktu wymiany jeńców w Baranowiczach. Od marca 1921 komendant miasta Brześć n. Bugiem, a później komendant Obszaru Warownego Brześć n. Bugiem. Przez ostatnie 4 lata służby (od października 1923 do kwietnia 1927) członek Oficerskiego Trybunału Orzekającego. Z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Na emeryturze osiadł w majątku Werbiczno.
We wrześniu 1939 zgłosił się do służby do sztabu Naczelnego Wodza w Brześciu nad Bugiem i został wyznaczony na dowódcę garnizonu w Dubnie. Po napaści sowieckiej ewakuował się do Brzeżan, gdzie razem z gen. Aleksandrem Kowalewskim dowodził kombinowaną grupą operacyjną. Tam, po walce, dostał się do niewoli sowieckiej 19 września w mieście Żurawno koło Stryja w czasie wycofywania grupy w kierunku granicy węgierskiej.
Więziony w Starobielsku przez NKWD. Zamordowany w Charkowie.
 

[otton1]

Gen.Billewicz.

[formoza58]

Ten w płaszczu to wygląda na Dowbora  

[otton1]

Godzinę temu, formoza58 napisał:

Ten w płaszczu to wygląda na Dowbora

Zgadza się, to Dowbor. Za nim idzie salutujący Billewicz jako dowódca 11 Pułku Strzelców Wielkopolskich (jeszcze nie był generałem).

Z pośpiechu nie opisałem zdjęcia.

[otton1]

Wygląda, że to ostatni generał na "B". Nareszcie!!!!!!

Władysław Bończa-Uzdowski
ur. 23 sierpnia 1887 w Podborczu, w pow. chełmskim, zm. 21 marca 1957 w Warszawie 
-generał brygady Wojska Polskiego, działacz sportowy, prezes PZPN.
W latach 1910–1914 członek Organizacji Bojowej PPS, Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego.
W latach 1914–1917 w Legionach Polskich. Jako porucznik pełnił obowiązki komendanta: Batalionu Uzupełniającego Nr I (od 14 kwietnia 1915), 1 kompanii 4 pułku piechoty (od 10 maja do 31 lipca 1915) i I batalionu 4 pp (od 21 października do 13 grudnia 1915 roku). W 1917 , po kryzysie przysięgowym, został internowany w Beniaminowie.
Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, dowódca 8 pułku piechoty Legionów. Od 1926 dowódca piechoty dywizyjnej 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu. 17 marca 1927 roku mianowany został dowódcą 28 Dywizji Piechoty w Warszawie. Na tym stanowisku pozostawał do września 1939. W okresie od 15 stycznia 1928 do 20 lutego 1937 obowiązki dowódcy dywizji łączył z funkcją prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej.
1 stycznia 1928 roku Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 192 i 7. lokatą w korpusie generałów.
W wojnie obronnej 1939 dowodzona przez niego dywizja weszła w skład Armii „Łódź”. 7 września otrzymał od gen. bryg. Wiktora Thommée polecenie objęcia dowództwa również nad 2 Dywizją Piechoty Legionów. 8 września około godz. 17.00 przekazał dowodzenie swemu zastępcy, płk dypl. Stefanowi Broniowskiemu, a sam wraz z szefem sztabu, ppłk dypl. Albinem Habina i oficerem operacyjnym, kpt. dypl. Janem Rześniowieckim wyjechał z miejsca postoju w poszukiwaniu gen. Juliusza Rómmla. Tym samym wyłamał się spod zwierzchności gen. Thommée, który z własnej inicjatywy przejął dowodzenie armią. Autor monografii Grupy Operacyjnej „Piotrków” stwierdza jednoznacznie, że „odjazd gen. Bończy-Uzdowskiego należy zakwalifikować jako ucieczkę z pola walki.” Generał poruszając się w kierunku Góry Kalwarii, w nocy z 8 na 9 września, w rejonie Mszczonowa wjechał na teren zajęty przez Wehrmacht. Po dwóch dniach marszu przeprawił się łódką przez Wisłę, a następnie zameldował się w Warszawie u gen. Rómmla. Z rozkazu dowódcy armii 13 września ponownie objął dowództwo 28 DP i wziął udział w obronie Modlina na odcinku „Pomiechówek”. Mieczysław Bielski podaje, że w Modlinie, gen. Thommée starał się odsunąć generała od dowodzenia dywizją. Mimo tego, w swoim rozkazie pożegnalnym do załogi Twierdzy Modlin złożył podziękowanie dowódcy 28 DP. Od 29 września w niewoli niemieckiej. Cały okres II wojny światowej spędził w Oflagu VIIA Murnau.
Po powrocie do kraju w 1946 ponownie został prezesem PZPN. W 1949 przeszedł na emeryturę.
Zmarł w Warszawie 21 marca 1957 roku. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

P.S.

Opinii to on za dobrych nie miał.

[Sedco Express]

Antoni Baranowski - nie znalazłem żadnych informacji

[Sedco Express]

[Sedco Express]

Karol Bogucki (ur. 26 stycznia 1868 we Folwarkach Małych, zm. prawdopodobnie w maju/czerwcu 1941 w Chersoniu) – ksiądz, dziekan generalny Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się we wsi Folwarki Małe koło Brodów, w wielodzietnej polskiej rodzinie bednarza Józefa i Anastazji z Husarskich. Kształcił się w K. K. Gimnazjum im. Rudolfa w Brodach z językiem niemieckim wykładowym, gdzie w 1889 zdał maturę[1]. W 1893 roku ukończył studia teologiczne na Uniwersytecie we Lwowie. W tym samym roku uzyskał święcenia kapłańskie. W 1903 roku, po 10 letniej posłudze kapłańskiej w diecezji lwowskiej, wstąpił do armii austro-węgierskiej jako kapelan przy dowództwie 11 Korpusu we Lwowie. W latach 1914-1916, w czasie I wojny światowej, był starszym kapelanem c. i k. 11 Dywizji Piechoty na froncie galicyjskim. W listopadzie 1916 roku został skierowany do Generalnego Gubernatorstwa w Kielcach, gdzie doczekał się upadku monarchii Austro-Węgierskiej i odrodzenia państwa polskiego.

30 września 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego „na czas wojny w charakterze starszego kapelana w VIII klasie rangi” z przydziałem do Szpitala Garnizonowego we Lwowie[2]. W grudniu 1921 roku został zatwierdzony w stopniu dziekana generalnego Wojska Polskiego i skierowany na stanowisko dziekana w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. W latach 1923-1928 był szefem duszpasterstwa wojskowego w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie, a następnie do maja 1929 roku pełnił tę samą funkcję w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. W latach 20. był członkiem wydziału Towarzystwa Polskiego Żałobnego Krzyża dla okręgu lwowskiego[3], później wojewódzkiego Polskiego Towarzystwa Opieki nad Grobami Bohaterów we Lwowie, którego prezesem i członkiem honorowym[4]. Z dniem 31 maja 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku.

Zweryfikowany w stopniu dziekana generalnego (odpowiednik generała brygady) ze starszeństwem z 1 czerwca 1919.

 Osobny artykuł: Tytulatura duchowieństwa wojskowego II RP.

Po przejściu na emeryturę osiadł we Lwowie, gdzie był kapelanem w zakonie benedyktynek oraz katechetą w prowadzonej przez nie szkole. Pełnił funkcję prezesa wydziału wojewódzkiego Polskiego Towarzystwa Opieki nad Grobami Bohaterów we Lwowie[5]. Od 1938 roku mieszkał w Brodach, gdzie zajmował się działalnością charytatywną i społeczną. W 1936 roku uruchomił fundację stypendialną własnego imienia.

Po kampanii wrześniowej aresztowany przez NKWD. Wyciągnęli go z więzienia przyjaciele z dziecięcych lat i radzili uciekać z Brodów, ks. Bogucki nie posłuchał uważał, że nic nie zrobił i nie był niczego winny. Aresztowano go po raz drugi. Z Brodów przewieziony do Lwowa, a stamtąd zesłany w głąb Rosji do Chersonia, gdzie przebywał w jednej celi z gen. Mariuszem Zaruskim i zmarł w maju/czerwcu po 1941 roku. Najpierw zmarł gen. Zaruski, a po kilku dniach gen. Bogucki. Obydwaj pochowani zostali w zbiorowych mogiłach na cmentarzu więziennym, którego już nie ma.

Ks. Bogucki Karol (73 lat)

Dziekan generalny Wojska Polskiego

Po studiach teologicznych na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie otrzymał święcenia kapłańskie i posługiwał w diecezji lwowskiej, m.in. jako wikariusz parafii i katecheta szkoły w Stanisławowie. Od 1903 w armii austro-węgierskiej, kapelan przy dowództwie korpusu we Lwowie. W czasie I wojny światowej starszy kapelan dywizji piechoty na froncie galicyjskim.

Od 1919 w Wojsku Polskim, kapelan w Szpitalu Garnizonowym we Lwowie. Od 1921 dziekan generalny WP. W latach 1923-28 szef duszpasterstwa wojskowego we Lwowie, a następnie w Poznaniu.

W 1929 przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł we Lwowie, kapelan w zakonie i katecheta w szkole. Prezes wydziału wojewódzkiego Polskiego Towarzystwa Opieki nad Grobami Bohaterów we Lwowie. Zamieszkał w Brodach, zajmował się działalnością charytatywną i społeczną.

Po agresji sowieckiej na Polskę w 1939 aresztowany przez NKWD. Oskarżony o „aktywne działania przeciw klasie robotniczej i ruchowi rewolucyjnemu w czasie pełnienia odpowiedzialnego stanowiska”. Skazany na uwięzienie w łagrze niewolniczej pracy. Zesłany do Chersonia, przebywał w jednej celi z gen. Mariuszem Zaruskim. Zmarł z wycieńczenia organizmu w 1941. Najpierw zmarł gen. Zaruski, następnie gen. Bogucki. Obydwaj pochowani zostali w zbiorowych mogiłach na cmentarzu więziennym, którego już nie ma.

 

[Sedco Express]

Baruch Steinberg (lat 43)
Naczelny Rabin Wojska Polskiego
Złoty Krzyż Zasługi

Członek Polskiej Organizacji Wojskowej. Jako rabin wziął udział w wojnie polsko-ukraińskiej w obronie Lwowa w 1919. Był studentem Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie.

W 1928 został kapelanem wyznania mojżeszowego Wojska Polskiego rabin Okręgu Korpusu w Grodnie. W marcu 1932 został przeniesiony na stanowisko rabina Okręgu Korpusu Warszawie. W 1933 objął obowiązki szefa Głównego Urzędu Duszpasterskiego Mojżeszowego, a w latach 1935-1939 – szefa Głównego Wojskowego Urzędu Duszpasterskiego Mojżeszowego Biura Wyznań Niekatolickich Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1936 został naczelnym rabinem Wojska Polskiego. Działał w Związku Żydów Uczestników Walk o Niepodległość Polski.

1.09.1939 został szefem Duszpasterstwa Wyznań Niekatolickich dla Armii „Kraków”.

Po najeździe sowieckim na Polskę 17.09.1939, wzięty do niewoli sowieckiej, przebywał w obozie w Starobielsku, skąd wywieziono go 24.12.939 do więzienia na Butyrkach w Moskwie. 12.04.1940 został wywieziony do Katynia i zamordowany.

[otton1]

Bardzo ciekawe biografie kol.Sedco Express - wielkie dzięki za wyszukanie i uzupełnienie.

Chociaż Naczelny Rabin WP to trochę wyprzedzająco.

Teraz zaczynamy biografie generałów na literę "C" choć już pierwszą wcześniej wstawił kol.Koloman.

Leopold Jan Cehak 
ur. 29 października 1889 w Przemyślu, zm. 8 maja 1946 w Nicei 
– generał brygady Wojska Polskiego.
W 1909 ukończył gimnazjum w Przemyślu. W latach 1909–1914 studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie. W międzyczasie odbył jednoroczną ochotniczą służbę wojskową, a w latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. Jego oddziałem macierzystym był Pułku Artylerii Polowej Nr 30 w Przemyślu, przemianowany w 1916 na Pułk Armat Polowych Nr 24, a w 1918 na Pułk Artylerii Polowej Nr 24. W jego szeregach walczył w czasie I wojny światowej. Początkowo, jako oficer rezerwy, a od 1917 oficer zawodowy. W 1916 walczył na froncie rumuńskim, a w 1918 na froncie włoskim.
Od 2 listopada 1918 służył w odrodzonym Wojsku Polskim. Pełnił następujące funkcje: dowódcy baterii zapasowej w 11 pułku artylerii polowej (do 1 marca 1919), dowódcy dywizjonu w 2 pułku artylerii ciężkiej, a następnie dowódcy 2 pac (do 16 października 1919) i dowódcy dywizjonu w 4 pułku artylerii ciężkiej. Walczył na wojnie z bolszewikami.
15 marca 1920 ukończył VIII kurs w Centrum Studiów Artyleryjskich w Warszawie, a w 1921 – kurs dowódców dywizjonów w Szkole Strzeleckiej Artylerii w Toruniu. Od 17 kwietnia 1921 pełnił funkcję dowódcy 4 dywizjonu artylerii ciężkiej, a następnie – dowódcy dywizjonu w 8 pułku artylerii ciężkiej. 12 grudnia 1921 objął stanowisko instruktora na kursie dowódców dywizjonów w Strzeleckiej Szkole Artylerii w Toruniu. Od 24 stycznia 1923 pełnił funkcję zastępcy dowódcy 3 pułku artylerii polowej Legionów w Zamościu. Następnie został wyznaczony na stanowisko dowódcy tego pułku. 21 stycznia 1930 mianowany został dowódcą 6 Grupy Artylerii we Lwowie. 14 marca 1932 został II dowódcą piechoty dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty w Wilnie. W grudniu 1934 mianowany został szefem Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[12]. 28 stycznia 1938 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 30 Poleskiej Dywizji Piechoty w Kobryniu.
W marcu 1939 30 DP została zmobilizowana i przewieziona transportem kolejowym w rejon koncentracji koło Działoszyna, wchodząc w skład Grupy Operacyjnej „Piotrków”. Od 1 września 1939 toczyła ciężkie walki graniczne przeciwko dwóm niemieckim dywizjom. Następnie prowadziła ciężkie walki opóźniające. Stoczyła krwawe bitwy pod Szczercowem, Jeżowem, Żyrardowem. Od 13 września broniła twierdzy Modlin na odcinku „Twierdza” – aż do jej kapitulacji 29 września.
Po kapitulacji przebywał w niewoli niemieckiej, w Oflagu VIII E Johannisbrunn (od 30 października 1940 do 27 kwietnia 1942) i Oflagu VII A Murnau (od 29 kwietnia 1942 do 29 kwietnia 1945). Po uwolnieniu przez wojska amerykańskie, wyjechał do Nicei we Francji, gdzie zamieszkał w hotelu „Imperator” wraz z innymi polskimi generałami przybyłymi z obozów jenieckich. Zmarł 8 maja 1946 w Nicei. Został pochowany na miejscowym cmentarzu Caucade.