Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[Sedco Express]

16 godzin temu, Koloman napisał:

Imieniny w Sulejówku 1925. Solenizant i "wierne szable".

Tak na pierwszy rzut oka to widać generałów Konarzewskiego, Orlicz-Dreszera i Żeligowskiego.

Może Koledzy rozpoznają i innych.

Wg mnie generałów jest ośmiu.

Nad Konarzewskim sadzę, że to Berbecki obok Żeligowskiego w pierwszym rzędzie myślę, że to Piskor.

Został NN nad Litwinowiczem lekko na prawo.

[Koloman]

12 minut temu, Sedco Express napisał:

......obok Żeligowskiego w pierwszym rzędzie myślę, że to Piskor......

O, faktycznie, zatroszczylem sie o identyfikację generałów w dalszych rzędach a zapomnialem o pierwszym.

Dzięki za uzupełnienie, rzeczywiście, to byłby Piskor.

[Koloman]

Dwie fotografie, niestety kiepskiej jakości bo prasowe ale dokumentują chwile historyczne:

26 lutego 1919 roku, pułkownik (jeszcze) Bolesław Jatelnicki na czele III batalionu wkracza do Cieszyna.

Brygadier Latinik odbiera defiladę wojsk wkraczających do Cieszyna.

[Koloman]

P.S.

Jakkolwiek druga fotografia przedstawiająca bryg.Latinika już była zamieszczona to wstawiłem ją jeszcze raz jako że łączy się bezpośrednio z tą pierwszą.

[otton1]

Poniższa fotografia była już eksponowana na forum ale w innym temacie:

gen.Konarzewski wśród lotników 12.Esk.Wyw.

[formoza58]

U " Dziadka" w Sulejówku... Od lewej gen. Orlicz Dreszer, od prawej gen. Dzierżanowski.

[formoza58]

Władysław Anders jako pułkownik i dowódca 15 P.Uł. Poznańskich.

Edytowane 28 Luty 2021 przez formoza58

[formoza58]

Jw.

W 1919 roku...

[formoza58]

Rok 1927... Generałowie Stanisław Burhardt Bukacki i Bolesław Popowicz na święcie 3 DAK-u.

[otton1]

Tak się Kolega Koloman wyrywał z rozpoczęciem litery "P" ale chyba zaspał nieco.

Zaczął Kolega formoza58 fotografią gen.Popowicza ale bez opisu. Tak więc uzupełniam:

Nr 18. Bolesław Kornel Popowicz ur. 2 września 1878 w Warężu, zm. 9 stycznia 1937 we Lwowie 
– generał brygady Wojska Polskiego
W latach 1904–1907 studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego. Pracował jako nauczyciel i działał w Związku Strzeleckim. W 1907 został powołany do odbycia służby wojskowej w armii austro-węgierskiej. Był czynnym członkiem Akademickiego Klubu Turystycznego we Lwowie.
Po wybuchu I wojny światowej w 1914 jako porucznik Landwehry został zmobilizowany i skierowany na front włoski, gdzie wkrótce został ranny. Latem 1915 wstąpił do Legionów Polskich. 10 czerwca 1916 roku został przydzielony do 6 pułku piechoty w składzie III Brygady na stanowisko komendanta kompanii. W 5 pułku piechoty pełnił funkcję dowódcy 2 kompanii, później był komendantem batalionu (według różnych źródeł - I lub III). W lipcu 1917 roku, po kryzysie przysięgowym, odwołany z powrotem do armii austriackiej. Walczył w Albanii, Czarnogórze i na Ukrainie. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej.
Od listopada 1918 roku w Wojsku Polskim. W okresie od listopada 1918 roku do stycznia 1919 roku szef sztabu Grupy Operacyjnej płk. Mieczysława Norwid-Neugebauera, dowódca 24 pułku piechoty w wojnie polsko-ukraińskiej. Krótko dowódca Okręgu Wojskowego Radom. Od stycznia 1919 do sierpnia 1920 dowódca batalionu, a potem 6 pułku piechoty Legionów. Na czele pułku walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Brał udział w zajęciu Kijowa. Od sierpnia 1920 do marca 1921 dowódca III Brygady Piechoty Legionów. Dowodząc brygadą walczył w obronie Warszawy i uczestniczył w bitwie nad Niemnem. Od marca 1921 do września 1926 dowódca piechoty dywizyjnej 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie, od września 1926 do marca 1928 dowódca 1 Dywizji Piechoty Legionów.
16 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek ministra spraw wojskowych marszałka Józefa Piłsudskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 15. lokatą w korpusie generałów.
W okresie od marca 1928 do października 1935 dowódca Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. Po zwolnieniu stan spoczynku osiadł we Lwowie. 15 września 1935 wybrany został senatorem RP IV kadencji z województwa lwowskiego.
Od założenia 22 września 1928 do 1935 był prezesem zarządu głównego Towarzystwo Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich, a także otrzymał tytuł członka honorowego tegoż. Był działaczem harcerskim, przewodniczącym Okręgu ZHP we Lwowie. Był członkiem loży wolnomularskiej Tomasz Zan w Wilnie.
Zmarł nagle w nocy 9/10 stycznia 1937 we Lwowie. Został pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa 12 stycznia 1937.
Awanse
podporucznik – 1 lipca 1914
porucznik – 1 maja 1916
kapitan – 1 listopada 1916
podpułkownik – 11 czerwca 1920 zatwierdzony ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920
pułkownik – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty
generał brygady – 16 marca 1927 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 15. lokatą w korpusie generałów
Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1927)
Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych – czterokrotnie
Złoty Krzyż Zasługi
Order Krzyża Orła II klasy (Estonia, 1935)
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Korony Rumunii
Order Pogromcy Niedźwiedzia III Klasy (Łotwa)
Złoty Medal Waleczności "Obilica" (Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców)
Odznaka ZHP „Wdzięczności” 
Fot.1 - Boleslaw Popowicz jako nauczyciel, członek ZNP na kursie wakacyjnym ZNP w 1913 r.we Lwowie
Fot.2 -  XX - lecie 1 Pułku Artylerii Lekkiej w Wilnie. Na trybunie przyjmujący defiladę na placu Łukiskim w Wilnie. Stoją od lewej: gen. Bolesław Popowicz, wojewoda Władysław Jaszczołt, gen. Juliusz Rómmel, inspektor armii gen. dyw. Daniel Konarzewski
Fot.3 - generał Bolesław Popowicz

[formoza58]

7 godzin temu, otton1 napisał:

Tak się Kolega Koloman wyrywał z rozpoczęciem litery "P" ale chyba zaspał nieco.

Zaczął Kolega formoza58 fotografią gen.Popowicza ale bez opisu.

Nie " zaspał nieco", zaproponował 1 marca, minuta po północy i jest konsekwentny. Ja umieściłem w antrakcie zdjęcie na którym jest min. gen. Stanisław Burhardt Bukacki. Przy okazji nie wypadało wspomnieć  o drugim generale, którego czas nadejdzie. Stąd może lekkie zamieszanie. Jeśli tak , to przepraszam.

[formoza58]

A jeśli jesteśmy przy gen. Popowiczu...

1. W 1919 roku, jako dowódca 6 PP Leg.

2,3. jako dowódca OK VI.

[formoza58]

Jw.

1 Na święcie 14 P.Uł. Jazłowieckich, w drugiej połowie lat dwudziestych.

2. W Biezmiechowej, w latach trzydziestych.

3. Na polowaniu z Beliną Prażmowskim.

4. Na kongresie geodetów, w 1934 roku.

[otton1]

15 godzin temu, formoza58 napisał:

Ja umieściłem w antrakcie zdjęcie na którym jest min. gen. Stanisław Burhardt Bukacki. Przy okazji nie wypadało wspomnieć  o drugim generale, którego czas nadejdzie. Stąd może lekkie zamieszanie. Jeśli tak , to przepraszam.

Nie ma zamieszania; ta fotografia płynnie połączyła antrakt z literą "P". Po pólnocy "doszła" biografia gen.Popowicza i wszystko gra.

[formoza58]

21. Józef Plisowski

 

Ur. 14 marca 1877 roku we wsiNerubajka na Humaniu. Służbę wojskową odbył w armii rosyjskiej...W Wojsku Polskim od listopada 1918. W okresie grudzień 1918 – maj 1919 zastępca szefa, potem szef Sekcji Zaopatrzenia Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych. W czerwcu 1919 został pierwszym dowódcą 9 pułku artylerii polowej i organizatorem tego oddziału. „Doświadczenie wojskowe dowódcy pułku oraz jego takt i opanowanie sytuacji sprawiły, że w tych ciężkich warunkach i przy różnolitości korpusu oficerskiego pułk jednak zdobył się na najwyższy wysiłek pracy żołnierskiej jaki w ówczesnych okolicznościach był możliwy i spełnił chlubnie swój obowiązek w chwilach najcięższych dla Ojczyzny”^[1]. Od lipca do października 1920 pełnił obowiązki dowódcy artylerii Dywizji Górskiej. W okresie od 16 października 1920 do 8 października 1921 trzy razy pełnił obowiązki dowódcy 9 Brygady Artylerii. W lutym 1922 objął dowództwo 10 pułku artylerii polowej. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów artylerii. 1 czerwca 1922 objął dowództwo 2 pułku artylerii polowej Legionów, lecz w tym samym miesiącu został wyznaczony na stanowisko dowódcy 25 pułku artylerii polowej.

20 marca 1925 został mianowany szefem Artylerii i Służby Uzbrojenia Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie (w 1926 przemianowane w 2 Okręgowe Szefostwo Artylerii). Od grudnia 1925 do grudnia 1926 był urlopowany.

1 stycznia 1928 Prezydent RP Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 11. lokatą w korpusie generałów. Na podstawie zarządzenia Prezydenta RP z 12 września 1930 został przeniesiony z dniem 30 listopada tego roku w stan spoczynku. Początkowo zamieszkał w Lublinie, a potem w Warszawie, gdzie zmarł 24 lipca 1966 roku. W Armii Krajowej był członkiem Komisji Kwalifikacyjnej. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A15-3-15).

 

• Krzyż Walecznych – trzykrotnie (po raz 2 i 3 w 1921)
• Złoty Krzyż Zasługi

[formoza58]

22. Konstanty Plisowski

 

Urodził się w Nowosiółce, w ówczesnym powiecie bałckim guberni podolskiej, w rodzinie Karola i Marii Ambrożyny z Hołubów^[2]. Pochodził ze szlacheckiej rodziny herbu Odrowąż . Absolwent Korpusu Kadetów w Odessie. W 1911 rozpoczął służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. W czasie I wojny światowej walczył na froncie austriackim. Dowodził szwadronem w 12 Achtyrskim pułku huzarów. W kwietniu 1916 roku awansował na stopień sztabsrotmistrza.

W okresie od 23 stycznia do 2 marca 1918, na czele szwadronu złożonego z Polaków – żołnierzy 12 Dywizji Kawalerii, odbył 1400 kilometrowy marsz z Odessy do Twierdzy Bobrujsk. Tam objął dowództwo 4 szwadronu 3 pułku ułanów. 3 lipca 1918, po rozformowaniu pułku, razem z bratem Kazimierzem udał się na Kubań. Tam 8 września 1918 objął dowództwo dywizjonu 1 Dywizji Jazdy przy 4 Dywizji Strzelców Polskich. W trzeciej dekadzie stycznia 1919 w Odessie objął dowództwo pułku ułanów 1 Dywizji Jazdy. Oddział liczył 98 oficerów oraz 530 podoficerów i ułanów w czterech szwadronach liniowych, szwadronie karabinów maszynowych i plutonie łączności. 1 szwadron pułku walczył u boku wojsk francuskich, greckich i „białych” rosyjskich z bolszewikami w okolicach Odessy i pod Tyraspolem. W kwietniu siły koalicyjne opuściły Odessę, odchodząc do Besarabii w Rumunii. Polacy osłaniali odwrót sojuszników, a pułk ułanów przekroczył graniczny Dniestrjako ostatni. Po dwumiesięcznym pobycie w Besarabii 15 czerwca 1919 roku niedaleko Śniatyniapułk ułanów pod komendą Plisowskiego przekroczył granicę rumuńską i przybył do Polski.

Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej. 11 lipca 1919 roku dowodził szarżą pod Jazłowcem. 12 sierpnia jego oddział przemianowany został na 14 pułk Ułanów Jazłowieckich. 22 sierpnia 1919 roku Naczelny Wódz mianował go z dniem 1 sierpnia 1919 roku pułkownikiem „za wybitne czyny w czasie ostatnich akcji na froncie. W wojnie 1920 dowodził IV i VI Brygadą Jazdy – jako pierwszy jej dowódca. W czasie swojej wieloletniej służby wojskowej zajmował szereg stanowisk dowódczych, sztabowych – będąc też wykładowcą i teoretykiem myśli wojskowej. 29 listopada 1927 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy 6 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Stanisławowie i wyznaczony na stanowisko dowódcy 5 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Krakowie.

1 stycznia 1929 Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku i 6. lokatą w korpusie generałów. 31 marca 1930 został zwolniony ze stanowiska dowódcy 5 Samodzielnej Brygady Kawalerii „z równoczesnym oddaniem do dyspozycji ministra spraw wojskowych i zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego”. Z dniem 31 grudnia 1930 został przeniesiony w stan spoczynku.

Dowodził obroną Twierdzy Brzeskiej w 1939. Po opuszczeniu twierdzy w nocy z 16 na 17 września, poprowadził swój oddział do zgrupowania Franciszka Kleeberga. Sam objął funkcję zastępcy Grupy Operacyjnej Kawalerii Władysława Andersa. W dniach 24-28 września dowodził Nowogródzką Brygadą Kawalerii, która przebijając się na południe, staczała walki tak z Niemcami, jak i Sowietami. 28 września dostał się do niewoli radzieckiej i wkrótce potem został odstawiony do obozu jenieckiego w Starobielsku. Figuruje na Liście straceń nr 2585. Pochowany został na Polskim Cmentarzu Wojennym w Charkowie

[formoza58]

Jw.

2. jako oficer 12 P. Huzarów Achtyrskich

3,4. w Odessie, w 1919 roku

5. jako dowódca 14 P.Uł. Jazlowieckich w 1919 roku.

6,7. jako dowódca 6 Żelaznej Brygady Jazdy.

Odznaczenia generała:

• Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari nr 148 – za kampanię wrześniową
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Niepodległości (23 grudnia 1933)
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja, 1921)
• Krzyż Wojenny (Francja)
• Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)
• Order Świętego Włodzimierza 4 klasy z mieczami i kokardą (Imperium Rosyjskie, 1914)
• Order Świętej Anny 2 klasy z mieczami (Imperium Rosyjskie, 1916)
• Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczych

8. z bratem Kazimierzem w 1921 roku

9. w 1929 roku

10,11. podczas zawodów konnych na Służewcu w warszawie, w 1929 roku. Z kolejnymi dowódcami 14 P.Uł. Jazlowieckich.

12,13,14,15. w stanie spoczynku, po cywilnemu, na obchodach XV- Lecia 14 Pułku Ułanów Jazlowieckich, w lipcu 1933 roku...

[formoza58]

Kolejny Kawalerzysta...

27. Zygmunt Podhorski

 

Urodził się 25 maja 1891 w majątku Popudnia w powiecie lipowieckim guberni kijowskiej na obecnych terenach Ukrainy. Pochodził z rodziny wywodzącej się z kniaziów rosyjskich, osiadłej w Polsce w XVI wieku. Uczył się w Warszawie, w 1909 zdał maturę polską, a następnie eksternistycznie rosyjską. Odbył następnie służbę wojskową w rosyjskim 9 Pułku Bugskich Ułanów w Białej Cerkwi. W latach 1911-1913 studiował na Studium RolniczymUJ w Krakowie. W trakcie studiów, w 1911, został awansowany na chorążego. Pracę dyplomową złożył latem 1914, lecz w obliczu wybuchu wojny opuścił austriacki Kraków, unikając internowania. Dyplom inżyniera rolnika uzyskał dopiero w połowie lat dwudziestych.

Podczas I wojny światowej walczył w kawalerii rosyjskiej. Został dowódcą plutonu w 9 Pułku Bugskich Ułanów, w marcu 1915 awansowany został na korneta (podporucznika). Wyróżnił się podczas szarży przeciw Austriakom pod Krzywoluką 20 października 1915, w której został dwukrotnie ranny. Po leczeniu powrócił w maju 1916 do pułku, w którym walczył do lutego 1917.

Na skutek swoich starań, Podhorski uzyskał przydział do polskiego 1 Pułku Ułanów, gdzie został dowódcą plutonu, a następnie szwadronu. Wyróżnił się podczas szarży pod Krechowcami 24 lipca 1917, za co został odznaczony Oficerskim Krzyżem Św. Jerzego i żołnierskim Krzyżem Św. Jerzego. W sierpniu 1917 awansował na porucznika. Od września 1917 Pułk wchodził w skład 1 Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego. Po rozbrojeniu Korpusu przez Niemców w maju 1918 i jego demobilizacji, Podhorski przebywał w oddziałach polskich na Kubaniu. Czasowo był attaché wojskowym przy polskim przedstawicielstwie w Kijowie. 3 listopada 1918 powrócił do Polski.

Tuż po powrocie, Podhorski był jednym z głównych organizatorów odtworzonego 1 Pułku Ułanów, który uzyskał następnie miano Ułanów Krechowieckich. 11 listopada 1918, dowodząc szwadronem ułanów, zajął koszary przy ul. Koszykowej w Warszawie, rozbrajając żołnierzy niemieckich i uzyskując wyposażenie dla pułku. 6 grudnia 1918 uzyskał awans na rotmistrza oraz został kwatermistrzem 1 Pułku Ułanów. Uczestniczył w walkach pułku pod koniec 1918 na południowy wschód od Przemyśla, w ramach odsieczyLwowa. Od kwietnia 1919 dowodził dywizjonem pułku. Podczas wojny polsko-radzieckiej, w lutym 1920, powierzono mu dowództwo szwadronu zapasowego 1 Pułku Ułanów w Tarnowie, a w lipcu otrzymał awans na stopień majora. 27 lipca 1920 objął dowodzenie 203 Ochotniczego Pułku Ułanów, z którym uczestniczył w walkach bitwy warszawskiej w rejonie Ciechanowa. 9 września 1920 powierzono mu dowództwo 1 Pułku Ułanów Krechowieckich. Pułkiem tym dowodził do 29 lipca 1927.

Po wojnie Zygmunt Podhorski był jednym z inicjatorów osadnictwa wojskowego na Kresach Wschodnich. 1 grudnia 1924 awansował do stopnia pułkownika ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 10. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. W 1927 ukończył wyższy kurs oficerski we Francji, po czym mianowano go komendantem Obozu Szkolnego Kawalerii w Grudziądzu, przeorganizowanym 1 kwietnia 1928 na Centrum Wyszkolenia Kawalerii. Uważany jest przez wielu za najwybitniejszego komendanta CWK. Szkołą tą komenderował do lipca 1935. Publikował również artykuły poświęcone zagadnieniom organizacji i wyszkolenia kawalerii. W latach 1935-1936 był dowódcą XIII Brygady Kawalerii w Płocku, a następnie Suwalskiej Brygady Kawalerii w Suwałkach. 19 marca 1938 otrzymał awans na generała brygady.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dowodził Suwalską Brygadą Kawalerii, wchodzącą w skład Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Narew". Czasowo, w dniach 9-10 września, sprawował dowództwo SGO "Narew". W tych dniach Brygada uczestniczyła w ciężkich walkach pod Zambrowem. 11 września objął dowodzenie Grupy Operacyjnej Kawalerii, w skład, której weszła Suwalska BK i Podlaska Brygada Kawalerii. Wyprowadził następnie grupę z okrążenia i przebił się do Puszczy Białowieskiej, gdzie 20 września zreorganizował grupę w Dywizję Kawalerii "Zaza", nazwaną tak od jego pseudonimu. Dowodząc dywizją usiłował w walkach przebić się na południe, celem połączenia z pozostającymi siłami polskimi. W ostatnich dniach września 1939, podporządkował Dywizję Samodzielnej Grupie Operacyjnej "Polesie", dowodzonej przez gen. bryg. Franciszka Kleeberga. W składzie SGO "Polesie" wziął udział w ostatnich walkach kampanii wrześniowej, pod Kockiem. Po kapitulacji 5 października 1939, gen. Zygmunt Podhorski dostał się do niewoli niemieckiej. Przez wielu historyków jest oceniany jako jeden z najlepszych polskich dowódców kampanii.

Przebywał początkowo w obozach jenieckich (oflagach) w Königstein, Hohnstein i Johannisbrunn, a następnie od kwietnia 1942 do wyzwolenia 5 kwietnia 1945 w oflagu VIIA Murnau. Wchodził tam w skład kierownictwa konspiracji obozowej, będąc szefem wywiadu i kontrwywiadu.

19 czerwca 1945 został wcielony do służby w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie oraz mianowany zastępcą dowódcy Bazy 2 Korpusu Polskiego we Włoszech. Od 1946 działał w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia w Wielkiej Brytanii. Po demobilizacji zamieszkał z rodziną w Londynie. Uczestniczył w emigracyjnej działalności politycznej, będąc w stronnictwie gen. Władysława Andersa, a także działalności społecznej i kombatanckiej. Był przewodniczącym Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej. Publikował opracowania historyczno-wojskowe na łamach polskiej prasy emigracyjnej. Zmarł 12 września 1960 w Londynie. Pochowany na tamtejszym cmentarzu Brompton.

Odznaczony był m.in.: Orderem Virtuti Militari klasy V i IV, Orderem Odrodzenia Polski kl. IV, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych (kilkakrotnie), Złotym Krzyżem Zasługi, Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami, francuską Legią Honorową, jugosłowiańskim Orderem Małego Orła kl. III i innymi.

          -------------------------------------------------

2. w 1 Pułku Ułanów z Aleksandrem Pajewskim, w 1917 roku

3. w 1 Pułku Ułanów Krechowieckich

4. jako dowódca 1 P.Uł. Krechowieckich

 

 

[formoza58]

Jw.

1. na zawodach konnych w Grudziądzu w 1834 roku.

2. na święcie 1 P.Uł. Krechowieckich w pierwszej połowie lat trzydziestych.

3. w październiku 1939 roku, podczas kapitulacji DK " Zaza".

4,5. we Włoszech, w 1946 roku.

[formoza58]

I nastepny Kawalerzysta...

23. Marian Przewłocki

 

Ur. 27 luty 1888 roku w Kamieńcu Podolskim...Pochodził ze szlacheckiej rodziny legitymującej się herbem Przestrzał. Był synem Mieczysława, ziemianina, pułkownika armii rosyjskiej i Pauliny Trzeciakówny. Od 1909 roku, jako oficer, pełnił zawodową służbę w rosyjskiej kawalerii. W czasie I wojny światowej walczył na froncie niemieckim. W latach 1917–1918 był oficerem sztabu I Korpusu Polskiego w Rosji i szefem sztabu Dywizji Ułanów.

W Wojsku Polskim od 5 grudnia 1918 roku zajmował kolejno stanowiska: szefa sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź” (9–23 XII 1918), szefa sztabu Inspektoratu Jazdy, szefa sztabu Frontu Wołyńskiego (III 1919 – III 1920), dowódcy Dywizji Jazdy Wojsk Litwy Środkowej (I – IX 1921), dyrektora nauk Centralnej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu.

1 listopada 1924 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu Doszkolenia. 15 października 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych. 16 grudnia 1925 został przeniesiony do 14 pułku Ułanów Jazłowieckich we Lwowie na stanowisko dowódcy pułku. 14 kwietnia 1927 Prezydent RP mianował go na stanowisko dowódcy 3 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Wilnie. 21 grudnia 1932 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go na stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 6. lokatą w korpusie generałów. 12 maja 1937 objął dowództwo Kresowej Brygady Kawalerii. W sierpniu 1939 został dowódcą dyspozycyjnej Grupy Operacyjnej Kawalerii Nr 2.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii wrześniowej. W dniach 5-6 września 1939 był dowódcą przedmościa „Wyszogród”, w składzie Armii „Modlin”. Później przebywał w dowództwie Armii „Lublin”. Dostał się do niewoli sowieckiej, z której uciekł i przedostał się na Bliski Wschód do Palestyny, jako jedyny generał Wojska Polskiego. W marcu 1941 znalazł się w Ośrodku Zapasowym Brygady Strzelców Karpackich w Palestynie. W czerwcu 1943 został szefem sztabu Armii Polskiej na Wschodzie. Od czerwca 1944 do marca 1947 był dowódcą Bazy 2 Korpusu.

Po przybyciu 2 Korpusu do Wielkiej Brytanii został zdemobilizowany i osiadł w Londynie. Pracował jako magazynier i portier w firmie Continental Food Supply. Zmarł w szpitalu w Penley 20 grudnia 1966 roku . Został pochowany na cmentarzu w Elmers End.

1.2. jako dowódca 14 P.Uł. Jazłowieckich.

3. Na święcie " Czternastki" w 1933 roku.

4,5,6. jako dowódca Wilńskiej BK.

 

[formoza58]

Kolejny Kawalerzysta...

31. Aleksander Pajewski

 

Urodził się dnia 4 stycznia 1879 roku (nie 5 stycznia, jak podają akta personalne i opracowania) jako syn majora II Pawłogrodzkiego Pułku Huzarów Aleksandra Pajewskiego i Kazimiery z Kwiatkowskich. Pajewscy wywodzili się z rodziny szlacheckiej z Podola o bogatych tradycjach patriotycznych. Udział przodków w powstaniach narodowych nie przeszkodził wstąpieniu ojca Aleksandra do armii zaborczej, być może z pobudek materialnych. Po przejściu w stan spoczynku pułkownik Pajewski wyjechał z rodziną do Warszawy. Tu Aleksander ukończył sześć klas szkoły realnej i w 1898 roku wstąpił do wojska. Jako ochotnik wybrał pułk w Suwałkach, w którym służył ojciec i który został przemianowany na VI Pawłogrodzki Pułk Lejbdragonów Cesarza Aleksandra III (od 1907 roku II Pawłogrodzki Pułk Lejbhuzarów Cesarza Aleksandra III). Również w 1898 roku został skierowany do dwuletniej Junkierskiej Szkoły Jazdy w Elizawetgradzie, którą ukończył z wysoką oceną, W 1900 roku wrócił do macierzystego pułku i awansował do stopnia podporucznika. Dalsza kariera Pajewskiego nie układała się rewelacyjnie. Do 1907 roku był młodszym oficerem szwadronu, do stycznia 1910 roku pełnił funkcję komendanta szkoły podoficerskiej, a do sierpnia 1914 roku jej komendanta. Najpierw awansował co cztery lata, ale rotmistrzem został dopiero po ośmiu latach, w 1916 roku.

W czasie I wojny światowej, jako dowódca szwadronu, uczestniczył w walkach na terenie Prus Wschodnich, w Królestwie Polskim, w Kurlandii i Besarabii. Z nader pochlebną opinią swego przełożonego oraz po awansie 12 czerwca 1917 roku do stopnia podpułkownika i pułkownika przeniósł się dnia 17 tegoż miesiąca do Pułku Ułanów Polskich pułkownika Bolesława Mościckiego. Podczas bitwy pułku pod Krechowcami dnia 24 lipca 1917 roku był kwatermistrzem i przebywał z taborami. We wrześniu 1917 roku wraz z pułkiem trafił do I Korpusu Polskiego generała Józefa Dowbora-Muśnickiego na Białorusi, a po jego rozwiązaniu (maj - lipiec 1918 roku) znalazł się w Królestwie Polskim.

Już 30 października 1918 roku Pajewski wstąpił do odradzającego się Wojska Polskiego, a konkretnie znów do I Pułku Ułanów Krechowieckich. Dnia 10 grudnia 1918 roku na stanowisku dowódcy dywizjonu wyruszył z pułkiem na odsiecz Lwowa. Przeciwko Ukraińcom w Małopolsce Wschodniej walczył do stycznia 1919 roku. Jeszcze w tym miesiącu wraz z generałem Dowborem-Muśnickim został skierowany do wojsk powstańczych w Wielkopolsce. Tu otrzymał zadanie formowania kawalerii. Mianowany pierwszym dowódcą I Pułku Ułanów Wielkopolskich był jednocześnie jego organizatorem. Sprawne działania organizacyjne Pajewskiego zostały docenione. Dnia 18 kwietnia 1919 roku awansował na dowódcę I Brygady Jazdy Wielkopolskiej, a 23 czerwca tegoż roku decyzją Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu do stopnia generała podporucznika. Generał Dowbór-Muśnicki oceniając go, podkreślał, że jest oficerem otwartym, stanowczym, taktownym, o rozwiniętym intelekcie i szlachetnym charakterze, doskonałym kawalerzystą i sprężystym organizatorem. Wskazywał też, że Pajewski nadaje się na dowódcę dywizji kawalerii.

Dowódcą wspomnianej brygady Pajewski pozostawał do marca 1929 roku. Wtedy przeniesiono go do Ministerstwa Spraw Wojskowych na szefa Departamentu IV Uzupełniania Koni. We wrześniu 1921 roku został skierowany do Lwowa na inspektora kawalerii w Inspektoracie Armii Nr 5. Marszałek Józef Piłsudski wiązał z nim pewne nadzieje i podzielając opinię swego antagonisty generała Muśnickiego przygotowywał go na dowódcę dywizji kawalerii.

W 1924 roku Pajewski wrócił do Warszawy i objął stanowisko szefa Departamentu II Kawalerii w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Był uważany za bliskiego współpracownika generała Władysława Sikorskiego, ale jednocześnie miał wiele uznania i sympatii dla Piłsudskiego. W krytycznych dniach maja 1926 roku, gdy Marszałek w drodze zamachu stanu sięgał po władzę, dochował wierności dotychczasowym władzom i przebywał w dowództwie obrony Warszawy. Wypadki majowe były dlań prawdziwym wstrząsem. Nie dotknęły go żadne represje i nadal pracował w ministerstwie. Poważnie się jednak rozchorował na zapalenie nerek i zmarł, jeszcze w sile wieku, dnia 1 września 1926 roku.

Otrzymał szereg odznaczeń rosyjskich, polskich i innych. Wniosek o nadanie mu po raz drugi Krzyża Walecznych złożył w 1921 roku dowódca I Pułku Ułanów Krechowieckich, późniejszy generał i dowódca Suwalskiej Brygady Kawalerii, Zygmunt Podhorski.

2. w szeregach 15 P.Uł. Poznańskich, w 1919 roku.

[formoza58]

I jeszcze jeden Kawalerzysta i nie byle jaki. trzykrotny kawaler VM...

25. Zygmunt Piasecki

ur. w 1893 r. w Szafarni, swoją wojskową karierę rozpoczął w Legionach Polskich w sierpniu 1914 r. służąc w 1 Pułku Ułanów. W 1916 r. awansowany został na pierwszy stopień oficerski (podporucznik), a już w 1919 r. dosłużył się rangi rotmistrza. W 1918 r, współorganizował 7 Pułku Ułanów Lubelskich, którego dowódcą pozostawał w latach 1920-1929. W 1938 r. awansowany został do rangi generała brygady. Kampanię wrześniową odbył jako dowódca Krakowską Brygadę Kawalerii. Dostał się do niemieckiej niewoli, a czas wojny spędził w obozie jenieckim Oflag VII A w Murnau . Po zakończeniu wojny pozostał we Francji. Zmarł w Nicei w 1954 r.

1. jako dowódca 7 P.Uł. Lubelskich

2. jako dowódca Krakowskiej BK

3. w niewoli.

[formoza58]

Jw.

1,2,3. w 1920 roku

4,5,6. jako dowódca Krakowskiej BK

7,8. We Włoszech w 1946 rok, dekoruje Andersa odznaką pamiątkową 7 P.Uł. Lubelskich.

 

 

[formoza58]

Jw.

1. W początku lat dwudziestych

2. Podczas wizytacji w 5 DAK- u, w 1937 roku.

[formoza58]

11. Olgierd Pożerski

 

Ur. 8 grudnia 1880 w Kursku. Słuzbę wojskową odbył w armii rosyjskiej...Od listopada 1918 w Wojsku Polskim, początkowo w Komisji do Opracowania Planów Organizacji Artylerii. Z dniem 28 listopada 1918 mianowany został dowódcą Twierdzy Zegrze i jednocześnie w Komisji Organizacyjno – Kwalifikacyjnej Artylerii. 15 maja 1919 został mianowany dowódcą VIII Brygady Artylerii. Czasowo pełnił również obowiązki dowódcy XVI Brygady Piechoty. Styczeń – marzec 1920 dowódca artylerii Grupy Operacyjnej gen. Józefa Lasockiego, kwiecień – maj 1920 inspektor wyszkolenia artylerii 1 Armii, maj – czerwiec 1920 dowódca artylerii Grupy Operacyjnej gen. J. Lasockiego, czerwiec – lipiec 1920 dowódca 8 Dywizji Piechoty, lipiec – sierpień 1920 dowódca artylerii Grupy Operacyjnej pułkownika Stanisława Burhardta-Bukackiego. W bitwie o Warszawę – sierpień 1920 dowódca artylerii odcinka Ząbki. Od sierpnia 1920 do stycznia 1921 dowodził 8 Dywizją Piechoty.

W styczniu 1921 objął stanowisko szefa artylerii i uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr Iw Warszawie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 18. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Od 15 listopada 1923 do 15 sierpnia 1924 był słuchaczem I Kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 17. lokatą w korpusie generałów.

Z dniem 1 października 1924 został mianowany dowódcą 18 Dywizji Piechoty w Łomży. 1 lipca 1925 został wyznaczony na stanowisko komendanta Obozu Warownego „Wilno”. Po przeformowaniu dowództwa objął w nim stanowisko dowódcy Obszaru Warownego „Wilno”. 3 listopada 1926 Prezydent RP mianował go dowódcą 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach. Od października 1926 pełnił obowiązki dowódcy Obszaru Warownego „Wilno”, a następnie dowódcy 20 Dywizji Piechoty łączył z funkcją generała inspekcjonującego. 30 września 1926 zostały mu przydzielone pod względem inspekcji wielkie jednostki i oddziały stacjonujące na terenie Okręgu Korpusu Nr IX, w tym 9 Dywizja Piechoty i 9 Samodzielna Brygada Kawalerii. W 1927 ukończył kurs doskonalący dla wyższych dowódców w Wersalu. Zmarł 23 sierpnia 1930 w Obozie Ćwiczeń Leśna k. Baranowicz. 27 sierpnia 1930 został pochowany na Cmentarzu Bernardyńskim w Wilnie