Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[formoza58]

Gen. Kasprzycki, chyba  we Lwowie. Obok wojewoda lwowski Belina Prażmowski. Może wrzesień 1937 roku i wielka defilada po ćwiczeniach letnich (?).

[formoza58]

Dąb Biernacki w początku lat dwudziestych...

[formoza58]

Gen. Knoll Kownacki, w głębi Abraham.

[formoza58]

Lista wstępna na " O"...

1. Odyniec Wincenty

2. Ostapowicz Gustaw

3. Ostrowski Józef

4. Orlicz Dreszer Gustaw

5. Olszyna Wilczynski Józef

6. Orlik Łukoski Kazimierz

7. Orlik Ruckemann Wilhelm

8. Olbrycht Bruno

9. Osmola Ferdynand.

Jak coś " spsociłem, to poprawcie  ;-) 

[formoza58]

I jeszcze w antrakcie...

Gen. Knoll Kownacki z Gallem w Równem w 1931 roku...

[formoza58]

Jeszcze jeden...

10. Osiński Aleksander.

[Koloman]

Generał Franciszek Krajowski i sztab 18.Dywizji Piechoty.

[Koloman]

Generał Dowbor-Muśnicki w Ostrzeszowie.

[Sedco Express]

11. Osikowski Mikołaj

[formoza58]

To na początek zaczniemy od ostatniego  ;-) 

11. Mikołaj Osikowski

 

 Urodził się 18 grudnia 1873 roku w Skierniewicach, w rodzinie Mikołaja i Jadwigi z d. Patkiewicz. W 1892 wstąpił do Armii Imperium Rosyjskiego. W 1897 został mianowany podporucznikiem. 1 stycznia 1909 w stopniu sztabskapitana, pełnił służbę w 25 Smoleńskim pułku piechoty, który wówczas stacjonował w Kozienicach.

Od grudnia 1918 pełnił służbę w Armii Polskiej we Francji. Do Polski przybył z 1 Dywizją Strzelców Polskich. 27 lipca 1919 został zastępcą dowódcy piechoty dywizyjnej 2 Dywizji Strzelców Polskich, a 20 września 1919 dowódcą XXI Brygady Piechoty. W marcu 1920 ukończył VIII Kurs w Centrum Studiów Artyleryjskich w Warszawie. 1 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej Armii generała Hallera. 12 sierpnia 1920 objął dowództwo Grupy Dolnej Wisły. Od 20 września 1920 dowodził 2 Dywizją Litewsko-Białoruską, która wchodziła w skład Wojska Litwy Środkowej.

Szczególnie odznaczył się działaniami ofensywnymi na froncie Litewsko-Bałoruskim, gdzie „6 VI 1920 pod Kowalami na pierwszej linii działań, osobistym przykładem przyczynił się do zdobycia przez brygadę pozycji nieprzyjaciela”. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

We wrześniu 1921 został dowódcą 29 Dywizji Piechoty w Grodnie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 62. lokatą w korpusie generałów. Z dniem 31 lipca 1923 został przeniesiony w stan spoczynku.

Na emeryturze zamieszkał w majątku Karaciszki, w gminie Troki (obecnie wieś Kariotiškės w rejonie trockim). Później przeniósł się do Wilna. Przed wyborami parlamentarnymi do Sejmu RP w 1935 został mianowany komisarzem wyborczym w okręgu wyborczym nr 45.

Po kampanii wrześniowej 1939 przedostał się do Francji. We Francji przebywał w Ośrodku Oficerskim w Cerizay, a po ewakuacji do Wielkiej Brytanii, od sierpnia 1940 do stycznia 1942, w Stacji Zbornej Oficerów Rothesay. W styczniu 1942 został przeniesiony w stan nieczynny. Po wojnie pozostał w Szkocji. Zmarł 5 czerwca 1950 w Kirkcaldy.

 

 

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5271
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: po raz pierwszy 3 marca 1928)
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée” (1928)

           -------------------------------------------------

1,2. jako generał WP

3. W służbie rosyjskiej.

 

[formoza58]

10. Aleksander Osiński

Urodził się w Pilicy 27 lutego 1870 jako syn Antoniego Osińskiego i Katarzyny Przesmyckiej .
1889 r. ukończył Oficerską Szkołę Piechoty w Petersburgu i służył jako oficer zawodowy w armii carskiej.
1900 - 1901 r. Jako dowódca kompanii i batalionu uczestniczył w interwencji Rosji w Chinach.
1904 - 1905 r. Podczas wojny rosyjsko-japońskiej  walczył na froncie mandżurskim w stopniu  podpułkownika.
1913 r. Mianowany pułkownikiem i dowódcą pułku.
1914 r. Podczas I wojny światowej walczył na froncie austriackim.Był kilkakrotnie  ranny.
1915 r. mianowany generałem majorem i dowódcą brygady piechoty.
od 03.1915 dowódca 131 tyraspolskiego pp a potem do 30.04.1917 dowódca124 woroneskiego pp.
1917 r. Od 30 kwietnia dowódca 133 DP. Po rewolucji włączył się  w formowanie Wojska Polskiego i czasowo przewodniczył Komisji Organizacyjnej przy rosyjskim Sztabie Generalnym. Organizator oddziałów polskich w Rosji, następnie na Ukrainie,
1918 r. Od kwietnia naczelny dowódca Wojska Polskiego na Ukrainie z nominacji Rady Regencyjnej w Warszawie. W listopadzie przyjęty do WP w stopniu generała podporucznika i mianowany dowódcą Okręgu Generalnego "Łódź".
VIII 1919 – VII 1920 r. Generalny Inspektor Piechoty,
VII 1920 – I 1921 r. dowódca 17 Dywizji Piechoty, później Grupy Operacyjnej, a następnie 1 Armii i przejściowo 3 Armii;
I 1921 – VII 1922 r. dowódca Okręgu Generalnego "Kraków", a po przeformowaniu - Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie.
1 maja 1921r. został awansowany do stopnia generała porucznika, a w następnym roku zweryfikowany w stopniu generała dywizji.
VII 1922 – II 1924 r. szef Administracji Armii , w okresie od V do VI 1923 pełni obowiązki kierownika Ministerstwa Spraw Wojskowych,
II 1924 – VI 1926 r. Inspektor Szkół Wojskowych,
VII 1926 – X 1935 r. Inspektor Armii,
od 4 X 1935 r. przechodzi w stan spoczynku.

Po przejściu w stan spoczynku stał się działaczem politycznym. W 1937 szef okręgu Obozu Zjednoczenia Narodowego, w 1938 senator z nominacji Prezydenta Rzeczypospolitej (w wyborach nie przeszedł). Od sierpnia 1939 przebywał w USA, skąd po kampanii wrześniowej przybył do Wielkiej Brytanii, gdzie kierował PCK. W lipcu 1947 wrócił do Polski. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł 10 lutego 1956. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Odznaczenia : Virtuti Militari, Polonia Restituta 2 kl., Krzyż Niepodległości, Krzyż Walecznych czterokrotnie, Krzyż Zasługi złoty dwukrotnie, Order Leopolda (Belgia).Kawaler rosyjskiego Orderu św.Jerzego IV klasy

[formoza58]

Jw.

1. Z wręczenia sztandaru 41 PP w 1923 roku.

2. Generał wręcza szablę nagrodową prymusowi Szkoły Inżynieryjnej w 1927 roku.

3,4,5. Na ćwiczeniach.

6. Rzadko po cywilnemu, z Wieniawą Dlugoszowskim i  orlicz Dreszerem podczas rejsu, na pokładzie " Pilsudskiego".

[formoza58]

I jeszcze portret konny generała, wg. Edwarda Mesjasza...

[formoza58]

Kolejny odnaleziony...

12. Kajetan Olszewski

 

Ur. 7 sierpnia  1858 roku w Kolnie...Od 1879 oficer zawodowy rosyjskiej piechoty. Jako dowódca pułku walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904–1905. W I wojnie światowej dowódca brygady piechoty. Generał major z 1914. Odznaczył się w bitwie pod Zelwą. W okresie wrzesień 1916 – luty 1917 dowódca Brygady Strzelców Polskich przy armii rosyjskiej. Po tym dowodził 153 Dywizją Piechoty.

Po rewolucji 1917 przeszedł do Polski. Jako generał podporucznik armii rosyjskiej reskryptem Rady Regencyjnej z 31 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia. Do 29 listopada 1918 inspektor generalny Wojska Polskiego na Lubelszczyźnie. 28 listopada 1918 – 28 lipca 1919 dowódca Okręgu Generalnego „Kielce” – na tym stanowisku mianowany generałem podporucznikiem. 28 lipca 1919 – 14 lutego 1921 dowódca Okręgu Generalnego „Łódź”. Od 14 lutego 1921 w stanie spoczynku, w stopniu generała porucznika, ale pozostaje zatrzymany w służbie czynnej, jako przewodniczący Centralnej Komisji Kontroli Stanów, a od lipca tego roku przewodniczący Komisji Weryfikacyjnej, a potem Komisji Likwidacyjnej dla Spraw Weryfikacji. W latach 1921–1927 zasiadał w składzie Kapituły Orderu "Odrodzenia Polski". 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała broni. Z dniem 27 sierpnia 1924 Minister Spraw Wojskowych zwolnił go z czynnej służby wojskowej. Do lutego 1925 wojewoda wołyński. Później osiadł w Warszawie. Zmarł podczas powstania warszawskiego. Pochowany razem z żołnierzami pułku AK „Baszta” w Alei Niepodległości. W 1945 ekshumowany i pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A14-6-4/5).

 

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (29 grudnia 1921) - członkowi Kapituły orderu „Odrodzenia Polski”
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (13 lipca 1921) „za zasługi, położone dla Rzeczypospolitej Polskiej na polu organizacji wojskowej”, jako jeden z pierwszych 15 osób odznaczonych Orderem „Odrodzenia Polski”)
• Krzyż Walecznych (1923)
• Krzyż Komandorski Orderu Legii Honorowej (Francja, 8 września 1925

 

[formoza58]

Jw.

1,2. Podczas uroczystości w Łucku, w 1924 roku.

3. Podczas uroczystości w Łucku w 1925 roku.

4. Podczas wizyty u Prezydenta RP, w styczniu 1926 roku.

5. Podczas spotkania oficerów rezerwy w Warszawie, w 1933 roku.

[formoza58]

2. Gustaw Ostapowicz

 

Urodził się w rodzinie Wincentego i Joanny z d. Glińska. Ukończył gimnazjum w Kamieńcu Podolskim. W 1888 ukończył w Kijowie Oficerską Szkołę Piechoty i jako oficer rosyjskiej piechoty służył zawodowo w armii rosyjskiej. W czasie wojny rosyjsko-japońskiej 1904–1905. walczył jako dowódca batalionu, potem dowódca 35 Briańskiego pułku piechoty. Podczas I wojny światowej jako dowódca pułku walczył na froncie z Niemcami. Generał major z 1916 jako dowódca brygady piechoty. W 1917 dowódca 169 Dywizji Piechoty – czterokrotnie ranny pozostawał w szeregu. W okresie lipiec 1917 – maj 1918 dowódca 1 Dywizji Strzelców Polskich w składzie I Korpusu Polskiego w Rosji.

Szczególnie odznaczył się „w pomyślnych walkach dywizji pod Mohylowem, odpierając kilkakrotnie ataki przeważających liczebnie sił bolszewickich. Za dokonania dowodcze w 1 D. Strz. odznaczony Orderem Virtuti Militari”.

Po kapitulacji Korpusu działał w kręgu dowborczyków w Warszawie. 25 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, w stopniu generała podporucznika i mianowany szefem Misji Wojskowej na Ukrainie w Kijowie, Odessie i na Kubaniu. W następstwie konfliktu z gen. Lucjanem Żeligowskim został odwołany do kraju. Po przybyciu do Polski w okresie maj – sierpień 1919 w dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych. Od 28 sierpnia 1919 dowódca 2 Dywizji Strzelców Polskich Armii gen. Józefa Hallera, później przemianowanej na 11 Dywizję Piechoty.

Kwiecień 1920 – maj 1921 ponownie w dyspozycji MSWojsk., po czym w Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie. Z dniem 21 maja 1921 przeniesiony został w stan spoczynku. 26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu rzeczywistego generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A18-5-19).

 

 

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6679 (1922)
• Krzyż Walecznych
• Order św. Jerzego IV klasy – 19 maja 1915
• Złota szabla „Za Odwagę” – 9 marca 1915

[formoza58]

W tym przypadku zdjęć nie znalazłem...

1. Wincenty Odyniec

 

Urodził się 20 marca 1865 w Litwinkowie, w rodzinie Jana, ziemianina, i Dominiki ze Stefanowiczów^[4]. W 1883 wstąpił na ochotnika do Armii Imperium Rosyjskiego. W 1888 ukończył Oficerska Szkołę Piechoty w Wilnie, oficer zawodowy rosyjskiej piechoty. Służył w 60 Zamojskim Pułku Piechoty Zamościu. Jako dowódca kompanii walczył na wojnie rosyjsko-japońskiej 1904-1905.

W I wojnie światowej dowódca od batalionu i 417 Ługańskiego pułku piechoty 105 Dywizji Piechoty. W 1915 awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 28 listopada 1913, a 30 kwietnia 1917 na generała majora ze starszeństwem z dniem 28 listopada 1915. W sierpniu 1917 został przydzielony do Sztabu Kijowskiego Okręgu Wojskowego^[3]. 27 kwietnia 1918 został przyjęty do I Korpusu Polskiego w Rosji, w którym dowodził brygadą 1 Dywizji Strzelców Polskich i czasowo pełniący obowiązki dowódcy tej dywizji.

7 grudnia 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłego I Korpusu Polskiego i byłej armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała majora ze starszeństwem z dniem 28 listopada 1915 roku, i przydzielony do Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 20 grudnia 1918 roku szef Sztabu Generalnego, generał dywizji Stanisław Szeptycki wyznaczył go na stanowisko pomocnika dowódcy 1 Dywizji Litewsko Białoruskiej. Do kwietnia 1919 w III Departamencie MSWojsk., po czym zastępca dowódcy 1 Dywizji Litewsko Białoruskiej. Kwiecień - czerwiec 1919 dowódca Okręgu Etapowego Białystok i Wołkowysk. Czerwiec 1919 - maj 1920 dowódca 3 Dywizji Strzelców Wielkopolskich i dowódca Frontu Południowego w Wielkopolsce. Na froncie bolszewickim dowódca 17 Dywizji Piechoty Wielkopolskiej. W marcu 1920 ukończył VIII kurs w Centrum Studiów Artyleryjskich w Warszawie. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[7].

Odwołany z dowództwa wskutek niepowodzeń, pozostał od maja 1920 w dyspozycji Oddziału V Naczelnego Dowódcy, potem w dyspozycji Centralnej Stacji Zbiorczej Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa.

7 grudnia 1920 roku Najwyższa Wojskowa Komisja Opiniująca powzięła jednogłośnie następującą uchwałę: „czasowe zwolnienie gen. ppor. Wincentego Odyńca z zajmowanego stanowiska było ze strony Dowództwa 1 Armii uzasadnione. Wymienionemu Gen[erałowi] jednak nie można uczynić zarzutu z tytułu prowadzenia operacji 17 DP”. 5 kwietnia 1921 roku Naczelny Wódz zatwierdził wspomnianą uchwałę.

W 1921 roku był przewodniczącym Komisji Rehabilitacyjnej dla Oficerów Sztabowych. Z dniem 1 listopada 1921 roku został przeniesiony w stały stan spoczynku z prawem noszenia munduru, w stopniu generała podporucznika^[9].

26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji. Później został zweryfikowany w tym stopniu ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie generałów stanu spoczynku.

Na emeryturze osiadł w Milanówku. W okresie okupacji niemieckiej w swoim domu przechowywał Abrahama Szpielmana oraz jego żonę. Zmarł 1 czerwca 1952 roku.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 „Polska Swemu Obrońcy”
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”

[formoza58]

7. Wilhelm Orlik Ruckeman

 

Ur. 1 sierpnia 1894 roku we Lwowie...Służbę w Wojsku Polskim rozpoczął w listopadzie 1918 r. W tym samym roku – po  przegranej bitwie pod Mikulińcami trafił do niewoli ukraińskiej. Zwolniony z niej w czerwcu 1919 r., wrócił do służby w Wojsku Polskim, uzyskując jednocześnie stopień kapitana. Od 1919 do 1921 r. pełnił następujące funkcje: zastępcy dowódcy batalionu zapasowego 6. pułku piechoty Legionów, adiutanta sztabu dowództwa 3. Brygady Piechoty Legionów, dowódcy batalionu, a następnie dowódcy 6.  pułku piechoty Legionów, dowódcy  132. pułku piechoty oraz dowódcy 1. pułku czołgów. W 1920 r. uzyskał awans na podpułkownika. Na przełomie lat 1920 i 1921 r. uczestniczył w kursie informacyjnym dla wyższych dowódców w Warszawie.  
Gen. Orlik - Rückemann był jednym z głównych pionierów polskiej broni pancernej (w czasie wojny z Sowietami dowodził 1. Pułkiem Czołgów), pełnił również funkcję inspektora broni pancernej w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Od marca do listopada 1922 r. był uczestnikiem kursu czołgów we Francji w Wersalu. Po jego ukończeniu ponownie objął dowództwo l. pułku czołgów, sprawując je do 1927 r. W 1924 r. uzyskał awans na stopień pułkownika. Od maja 1927 r. pełnił funkcję szefa wydziału broni pancernej Departamentu Inżynieryjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. W styczniu następnego roku objął stanowisko drugiego dowódcy 23. Dywizji Piechoty w Katowicach. W sierpniu 1931 r. po ukończeniu kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych został   dowódcą piechoty dywizyjnej 23. Dywizji Piechoty w Katowicach. Od lutego 1932 r. do grudnia 1938 r. był dowódcą 9. Dywizji Piechoty w Siedlcach. W 1933 r. uzyskał stopnień generała brygady.         

W grudniu 1938 r. został zastępcą dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP), a w  sierpniu 1939 r. jego dowódcą. Po rozpoczęciu sowieckiej agresji na Polskę 17 września 1939 r., stojąc na czele zgrupowania KOP jako jedyny polski dowódca, potrafił wziąć na siebie ciężar symbolicznej walki z Sowietami. Przy braku łączności, z własnej inicjatywy i na własną odpowiedzialność wydał rozkaz energicznego przeciwstawienia się wszelkim próbom zajmowania polskich terenów przez bolszewików. Z Armią Czerwoną stoczył kilkanaście potyczek i dwie bitwy: pod Szackiem (28 – 29 IX)  i Wytycznem w pow. włodawskim (1 X), po której rozformował podległe mu oddziały. Po przedostaniu się do Warszawy był jednym z założycieli organizacji Komendy Obrońców Polski. Następnie przez Litwę przedostał się do Szwecji. Stamtąd, dzięki pomocy polskiego konsulatu, dotarł w końcu października do Wielkiej Brytanii a później do Francji.  Do końca wojny pozostawał w dyspozycji Naczelnego Wodza nie otrzymując w wojsku żadnego przydziału.
W latach od 1945 r. do kwietnia 1947 r. służył w Generalnym Inspektoracie Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Po demobilizacji zamieszkał w Londynie. W 1972 r. przeniósł się do Kanady. Zmarł 18 października 1986 r. w Ottawie. Pochowany został na miejscowym cmentarzu Notre Dame. 

Za swoją patriotyczną postawę odznaczany był m.in.: Krzyżem  Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari , Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych – czterokrotnie, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Odznaką „Znak Pancerny” nr 243, Odznaką za Rany i Kontuzje, Krzyżem Oficerski Legii Honorowej (Francja).

[Koloman]

8 godzin temu, formoza58 napisał:

W tym przypadku zdjęć nie znalazłem...

1. Wincenty Odyniec

No chyba żartujesz Kolego formoza58 ; prowadzisz temat zwiazany z I.Korpusem Polskim w Rosji i nie znalazłeś fotografii generala Odyńca!!!!!!!!

Składam to na karb jakowejś pomroczności.

A oto i fotografie, takie pierwsze z brzegu, z internetu:

Generał Dowbor-Muśnicki i gen.Wincenty Odyniec, dowodca 3.Dywizji Strzelców Wielkopolskich. Lato 1919.

[formoza58]

Jakowaś pomroczność zdarzyć się może każdemu, wcale się bym nie zdziwił gdyby mnie dopadło. Ale póki co .. nie w tym miejscu i nie teraz  To się nie dotykam do Odyńca, może go uzupełnisz ,Kolego Koloman ;-) 

[Koloman]

2 minuty temu, formoza58 napisał:

Jakowaś pomroczność zdarzyć się może każdemu........

Zdarza się, oczywiscie - mnie dopadla 5 minut temu; intensywnie szukałem koszulki polo, w której chodzę po domu. Okazało się, ze mam je pod założoną polarką.

Teraz gen.Odyniec, siedzi jako 2-gi od lewej. To sztab I-go Korpusu.

[formoza58]

To jeszcze z lata 1919 roku...

[formoza58]

4. Gustaw Orlicz Dreszer

 

Ur. 2 października 1889 roku w Jadowie na Mazowszu...W 1908 r. wyjechał do Lwowa na studia prawnicze na tamtejszym uniwersytecie. Tam niemal natychmiast zaangażował się w działalność Związku Młodzieży Polskiej. Po pół roku wyjechał do Leodium w Belgii, gdzie zaangażował się w działalność Zjednoczenia Młodzieży Polskiej Zagranicą. 

W 1910 r. po powrocie do Kongresówki znalazł zatrudnienie jako księgowy w warszawskim kinematografie „Sfinks”. W listopadzie 1911 r. rozpoczął dwuletnią służbę w armii rosyjskiej.

 

Pierwsze dni Wielkiej Wojny rzuciły go pod Kielce, do których 12 sierpnia 1914 r. wmaszerowały oddziały Józefa Piłsudskiego. Piłsudski przydzielił go do tworzonej przez Władysława Belinę-Prażmowskiego odradzającej się polskiej kawalerii. Przyjął pseudonim Orlicz. 

Do legendy przeszła jego przeprawa przez Wisłę. We wrześniu 1914 r. kawalerzyści Beliny otrzymali rozkaz przeprawy przez rzekę przy ujściu Dunajca. Wbrew początkowym planom Orlicz-Dreszer nie pokonał nurtu wraz z całym plutonem, ale wpław zaledwie czterema ochotnikami. Następnie ruszyli na Nowy Korczyn, gdzie zaatakowali niczego niespodziewających się Rosjan. Atak Polaków spowodował w ich szeregach panikę i ucieczkę z miasta zajętego kilka godzin bez walki. Kilka dni później mimo lekkiej rany nogi Orlicz wziął udział w walkach zakończonych rozbiciem kozackiej sotni.

Latem 1915 r. pragnąc poprawić morale Legionistów, Piłsudski nakazał zajęcie opuszczanego przez Rosjan Lublina przed wojskami austriackimi. Zadanie to otrzymał por. Dreszer. 30 lipca kłusem wjechał do centrum miasta i przedefilował przed lubelską katedrą, wzbudzając podziw mieszkańców.

Podobnie jak większość Legionistów odmówił złożenia przysięgi na wierność władcom państw centralnych. W niewoli niemieckiej spędził ponad rok. Zwolniony w październiku 1918 r. wyruszył do Warszawy, gdzie spotykał się z innymi kawalerzystami Legionów. Rozdzielili między siebie zadania budowania kawalerii w odradzającej się Polsce. Orlicz wziął na siebie jej organizowanie na Lubelszczyźnie zagrożonej przez wojska ukraińskie i siły komunistyczne. W ciągu kilku dni przejął z rąk austriackich całą Chełmszczyznę. Wkrótce musiał odpierać ataki wojsk ukraińskich. W grudniu 1918 r. jego oddziały opanowały również część Wołynia. Za te zasługi został awansowany do stopnia majora.

Wiosną 1919 r. wziął udział w zajęciu Wilna. Dowodzony przez niego szwadron z 1. Pułku Szwoleżerów pierwszy przejechał przez Ostrą Bramę. Rok później został ranny w trakcie wyprawy kijowskiej. Podczas Bitwy Warszawskiej dowodził kawalerią na północnym odcinku frontu dowodzonym przez gen. Władysława Sikorskiego. Jego oddziały starły się m.in. z potężnym korpusem kawaleryjskim Gaj-chana. Niemal do końca wojny dowodzona przez niego dywizja brała udział w walkach z bolszewikami. Szlak bojowy Orlicza zakończył się 13 października 1920 r. w Zwiahelu na Wołyniu. Tam odebrał ostatnią w tej wojnie defiladę po zdobyciu miasta. 

Gustaw Dreszer-Orlicz za odwagę w wojnach lat 1914-1920 został odznaczony Krzyżem Walecznych, Krzyżem Niepodległości z Mieczami i czterokrotnie Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari oraz innymi orderami.

 

W 1921 r. został mianowany inspektorem jazdy przy Inspektorze Armii Nr 2 w Warszawie. Od 1924 r. dowodził 2. Dywizją Kawalerii w Warszawie. 31 marca 1924 r. awansował na generała brygady ze starszeństwem z 1 lipca 1923 r. i drugą lokatą w korpusie generałów. 

 

Na rok 1924 przypadają jego pierwsze działania na rzecz powrotu Józefa Piłsudskiego do czynnej polityki. W tym czasie obok gen. Bolesława Wieniawy-Długoszowskiego był jednym z najbliższych współpracowników Marszałka. W maju 1925 r. wziął udział w spotkaniu w Święcicy pod Chełmem. Wówczas stał się przywódcą wojskowym planowanego zamachu stanu.

Kluczowym momentem w przygotowaniach do przewrotu był 15 listopada 1925 r., gdy pod pretekstem oddania hołdu Komendantowi w siódmą rocznicę odzyskania niepodległości wraz z liczną grupą oficerów przybył do Sulejówka. Wygłosił wówczas słynne przemówienie, będące zapowiedzią otwartego wsparcia Piłsudskiego przez wojsko. Karą za przemówienie była decyzja ministra spraw wojskowych Władysława Sikorskiego o przeniesieniu Orlicza do Poznania. Kilka miesięcy później została cofnięta. Pozwoliło to generałowi na zdobywanie poparcia wśród stacjonujących w Warszawie oddziałów i przygotowywanie operacji zajęcia stolicy.

11 maja 1926 r. Dreszer rozmawiał z Piłsudskim w jego dworku w Sulejówku. Wówczas podjęta została decyzja o rozpoczęciu przewrotu następnego dnia. Towarzyszył Piłsudskiemu podczas słynnej rozmowy z prezydentem Wojciechowskim na moście Poniatowskiego. Jego postać uwieczniona została na słynnym zdjęciu dokumentującym ten moment.

We wrześniu 1926 r. wyznaczony został na stanowisko generała do prac przy nowo utworzonym stanowisku Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych. Jego zadaniem była praca nad uzdrowieniem wojska i jego rozwojem. Nie angażował się w politykę. 

 

8 listopada 1930 r. został wybrany na prezesa Zarządu Głównego Ligi Morskiej i Rzecznej. Kilka dni później podczas zjazdu Ligi w Gdyni pod wpływem przemówienia Orlicza poświęconego potrzebie posiadania przez Polskę zamorskich kolonii organizacja zmieniła nazwę na Ligę Morską i Kolonialną. 

16 maja 1935 na Polu Mokotowskim w Warszawie Dreszer poprowadził wielką defiladę wojskową na cześć zmarłego marszałka Józefa Piłsudskiego. 9 lipca 1936 r. decyzją prezydenta Ignacego Mościckiego generał został nominowany Inspektorem Obrony Powietrznej Państwa.

 

16 lipca 1936 r. gen. Orlicz-Dreszer leciał awionetką z Grudziądza do Gdyni. Miał tam oczekiwać na żonę Olgę, wracającą z Nowego Jorku na pokładzie statku „Piłsudski”. Pasażerowie samolotu prawdopodobnie widzieli nadpływającego „Piłsudskiego”, a pilot chciał przelecieć nad statkiem, ale z powodu nieznanego uszkodzenia skierował się w stronę lądu. W wyniku nagłego podmuchu wiatru samolot stracił równowagę i spadł do wody. Mimo błyskawicznej akcji ratunkowej nie udało się uratować żadnego z pasażerów.

Pogrzeb generała odbył się 20 lipca na Cmentarzu Marynarki Wojennej na Oksywiu w Gdyni. W uroczystościach wzięli udział prezydent Mościcki i marszałek Edward Rydz-Śmigły.

                                  --------------------

1. Portret generała.

2. Jako Beliniak w LP w 1916 roku.

3. Jako dowódca 1 Pułku Szwoleżerów w 1919 roku.

4. Jako generał brygady.

5. Ze Świrskim i Sosnkowskim w 1936 roku.

6. Rzadko po cywilnemu.

7. Z pogrzebu generała.

[otton1]

Totalnie olany przez krajowe źródła generał (pewnie dlatego że z intendentury).

Wspomnieli jedynie o nim Czesi na portalu Valka.cz.

Nr 9  Ferdynand Ignacy OSMOLA (1866 - 1936)

General brygady (tytularny)

1918 - ?: Intendant, Krakow Military District
? - 1923: Intendant, V. Corps District
1923: Retired, with rank of General brygady (tytularny)

Jest i jego fotografia z czasów młodości austro-wegierskiej.

[otton1]

Taki był wysyp wśród wojskowych Orlików, Orliczów, itp.

Ciekawe, czy można było w ich obecności otwierać okno.

Tym razem kolejny "parasolnik".

Nr 6. Orlik-Łukoski Kazimierz 
ur. 13 września 1890 w Sokole, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie 
– generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Był synem Ignacego i Władysławy z Kwasieborskich. W 1910 ukończył gimnazjum realne w Warszawie. W latach 1911–1914 studiował w Wyższej Szkole Rolniczej w Wiedniu. Był członkiem (od 1912) i ostatnim komendantem placu w Wiedniu Polskich Drużyn Strzeleckich. W latach 1914–1917 służył w Legionach Polskich. Od 31 stycznia do 9 marca 1917 był słuchaczem kursu oficerów Sztabu Generalnego w Warszawie. 22 marca 1917 roku został skierowany do 2 pułku piechoty. 3 czerwca 1917 przydzielony został do Inspekcji Wyszkolenia Polskiej Siły Zbrojnej na stanowisko adiutanta gen. Feliksa von Bartha. W latach 1917–1918 m.in. w Polskim Korpusie Posiłkowym, następnie w II Korpusie Polskim w Rosji. Był dowódcą 6 pułku strzelców polskich w Armii Polskiej we Francji, który 1 września 1919 po powrocie do kraju i zjednoczeniu z Wojskiem Polskim, przemianowany został na 48 pułk piechoty Strzelców Kresowych.
48 pułkiem piechoty dowodził do 25 sierpnia 1920, a następnie objął dowództwo XXI Brygady Piechoty. Przejściowo dowodził również XXII Brygadą Piechoty. W październiku 1921 wyznaczony został na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 98. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W sierpniu 1925 przeniesiony został do 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej. 7 marca 1927 został mianowany na stanowisko dowódcy 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie. 1 stycznia 1928 Prezydent RP Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 4. lokatą w korpusie generałów. Na stanowisku dowódcy dywizji pozostawał do 7 lipca 1939.
W kampanii wrześniowej 1939 dowodził Grupą Operacyjną „Jasło” (przemianowaną na Grupę Operacyjną „Południową”) w Armii „Karpaty”. Po agresji ZSRR na Polskę wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 zamordowany w Charkowie przez NKWD.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1922)
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)
Krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 17 marca 1930[14], 13 maja 1933
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”
Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia
Znak oficerski „Parasol”
Wielki Oficer Orderu Korony Rumunii (1929, Rumunia)

I kilka fotografii związanych z generałem.