Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[formoza58]

Jw, dokończenie...

Awanse

• Porucznik – 1885
• Podpułkownik – 1900
• Generał major – 1911
• Generał lejtnant – 1917
• Generał podporucznik – 1 maja 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920
• Generał porucznik – 1 czerwca 1922 z dniem przeniesienia w stan spoczynku
• Generał dywizji – 26 października 1923 zatwierdzony ze starszeństwem 1 czerwca 1919

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)
• Krzyż Walecznych
• Odznaka Pamiątkowa I Korpusu Polskiego gen. Dowbora-Muścickiego
• Order Korony Włoch II kl. (30 stycznia 1923, Włochy)
• Order Izabeli Katolickiej II kl. (Hiszpania)
• Order Legii Honorowej III kl. (1922, Francja)
• Order Legii Honorowej IV kl. (1921, Francja)
• Medal Zwycięstwa (1925, międzysojuszniczy)
• Order św. Włodzimierza III kl. (1912, Imperium Rosyjskie)
• Order św. Włodzimierza IV kl. (1902, Imperium Rosyjskie)
• Order św. Anny III kl. (1896, Imperium Rosyjskie)
• Order św. Stanisława I kl. (1914, Imperium Rosyjskie)
• Order św. Stanisława II kl. (1897, Imperium Rosyjskie)
• Order św. Stanisława III kl. (1892, Imperium Rosyjskie)
• Srebrny medal pamiątkowy z koronacji Mikołaja II (1896, Imperium Rosyjskie)
• Znak absolwenta Michajłowskiej Akademii Artyleryjskiej (1888, Imperium Rosyjskie)
• Znak 200-lecia Korpusu Morskiego (1901, Imperium Rosyjskie)
• Srebrny znak ukończenia Morskiej Szkoły Inżynieryjnej cesarza Mikołaja I (1910, Imperium Rosyjskie)
• --------------------------------------------------------------
• Na zdjęciu, gen. Jacyna w 1922 roku.

[Sedco Express]

Kiedyś zabawiłem się w identyfikacje orderów i odznaczeń gen.dyw. Jana Jacyny

[otton1]

6 minut temu, Sedco Express napisał:

Kiedyś zabawiłem się w identyfikacje orderów i odznaczeń gen.dyw. Jana Jacyny

 

SUPER!!!!!!!!!!  Coś wspaniałego!!!!!!!!!!

Może udałaby się taka identyfikacja przy innych generałach.

Np. gen.Jung nosił Legię Honorową. A jakie inne jego odznaczenia można rozpoznać?

[Sedco Express]

Gen. Jung - odznaczenia

1 NN - Miecze Hallerowskie ? Chyba nie, ale może ktoś rozpozna

Edytowane 3 Grudzień 2020 przez Sedco Express

[formoza58]

Teraz, Sedco Express napisał:

1 NN - Miecze Hallerowskie ? Chyba nie, ale może ktoś rozpozna

Odznaka pamiątkowa Armii Hallera.

[Sedco Express]

Dzięki . Wiedziałem, że dzwonią ...

[formoza58]

Pozycja 3.

 

Czesław Jarnuszkiewicz herbu Lubicz (ur. 27 sierpnia 1888 w Kochaniu w ziemi Dobrzyńskiej, zm. 19 czerwca 1988 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Działalność niepodległościowa

Od 1906 działał w młodzieżowej Organizacji Bojowej PPS. Uczestnik strajku szkolnego 1905, aresztowany przez władze carskie, skazany na 4 lata zesłania i zesłany na Syberię, skąd w 1910 zbiegł do Krakowa, był członkiem polskich organizacji wojskowo-niepodległościowych. Studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych i działał w Związku Strzeleckim "Strzelec". W czasie I wojny światowej w latach 1914–1917 służył w Legionach Polskich – oficer 5 pułku piechoty – kapitan z 1915 i dowódca batalionu, który wsławił się min. bitwą pod Stochodem. Poza tym był uczestnikiem walk pod Opatowem, w Ksanach, Budach Michałowskich, pod Urzędowem i Jastkowem. Ze służby liniowej został odwołany w listopadzie 1915 roku i skierowany do Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego, w którym zajmował sie min. projektami polskich mundurów, odznak i stopni wojskowych. Po kryzysie przysięgowym internowany w Beniaminowie. Po zwolnieniu wszedł do Polskiej Siły Zbrojnej jako dowódca batalionu – major z 1918, skąd automatycznie w Wojsku Polskim.

Służba w Wojsku Polskim

W listopadzie 1918 wstąpił do Wojska Polskiego, dowódca batalionu w Grupie pułkownika Minkiewicza i Grupie pułkownika Serda-Teodorskiego w walkach na froncie ukraińskim i bolszewickim. Tam czasowo dowódca 8 Pułku Piechoty Legionów. Był w latach 1920-1927 dowódcą 66 Pułku Piechoty. 17 marca 1927 roku mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 16 Pomorskiej Dywizji Piechoty w Grudziądzu.

24 grudnia 1929 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie.

13 lipca 1931 roku został dowódcą tego okręgu korpusu. W 1935 roku przeniesiony na równorzędne stanowisko dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu. W 1939 roku został inspektorem Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego w Państwowym Urzędzie Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie.

We wrześniu 1939 roku, w czasie ewakuacji na wschód został zatrzymany przez NKWD i uwięziony w obozie w Starobielsku, skąd wywieziono go do więzienia na Łubiance w Moskwie. Po zwolnieniu w sierpniu 1941 formalnie w Armii Andersa ale przydziału nie otrzymał i po ewakuacji na Bliski Wschód, od lutego 1942 w stanie nieczynnym w tzw. II grupie w Palestynie. Po zakończeniu II wojny światowej przeniesiony w stan spoczynku. Osiedlił się w Wielkiej Brytanii w m. Londyn, gdzie zmarł. Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Był prezesem Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Perskiej w Anglii. Kolekcjoner starej broni. W 1986 ofiarował Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie cenną historyczną szablę. Wydał Wspomnienia gen. Czesława Jarnuszkiewicza. Od Sybiru do Łubianki (1996), oraz Szabla wschodnia i jej typy narodowe (Londyn 1973).

W okresie międzywojennym był opiekunem grupy oficerów – emigrantów tzw. "kaukazczyków". Znanym kolekcjonerem militariów i miłośnikiem dawnej broni oraz wybitnym znawcą białej broni. Był autorem projektu orła Związku Strzeleckiego i Legionów oraz odznaki pamiątkowej 66 Pułku Piechoty. Prezesem Stowarzyszenia Przyjaciół Muzeum Wojska i komendantem Związku Rezerwistów.

Jeden z dwóch generałów (obok gen. Jerzego Wołkowickiego) ocalałych spośród oficerów przetrzymywanych od 1939 w obozach w Kozielsku, Ostaszkowie i Starobielsku i zamordowanych ostatecznie w 1940 (Zbrodnia katyńska).

Awanse

• porucznik – 29 września 1914
• kapitan – 5 lipca 1915
• pułkownik – 31 marca 1924 ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 15. lokatą
• generał brygady – 24 grudnia 1929 ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 i 2. lokatą w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Niepodległości z Mieczami
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi
• Znak oficerski "Parasol"
• Order Krzyża z Orłem II klasy (Estonia, 1935)
• Order Trzech Gwiazd II klasy

[formoza58]

Jw.

1. Gen. Jarnuszkiewicz jako dowódca OK I, składa raport gen. Zahorskiemu podczas imieni JP w 1933 roku.

2. Na uroczystościach Bożego Ciała w 1933 roku.

3. Na strzelnicy na ul. Zielenieckiej w Warszawie, w 1933 roku.

4. Z biskupem Gawliną  przed kościołem garnizonowym w Warszawie w 1933 roku.

[Koloman]

4 godziny temu, formoza58 napisał:

......Studiował malarstwo w Akademii Sztuk Pięknych......

Krakowska Akademia Sztuk Pięknych - kuźnia kadr wojskowych najwyższych stopni II.RP.

Mój "przyszywany" wujek, absolwent wydziału rzeżby krakowskiej ASP z 1914 roku też o mało co nie został generałem.

Zaczynał w Legionach u Beliny, osiagnął stopień starszego wachmistrza ale porzucił przyszłe wężyki generalskie dla Sztuki (przez duże "S").

[Koloman]

Poza spisem:

Aleksander Walenty Jasiński-Sas herbu Sas (ur. 7 stycznia 1869 we Lwowie, zm. 25 kwietnia 1943)

– tytularny generał brygady Wojska Polskiego.
Aleksander Walenty Jasiński-Sas urodził się 7 stycznia 1869 we Lwowie, w rodzinie Aleksandra i Marii z domu Krzywda. Ukończył gimnazjum we Lwowie, maturę zdał w C. K. Gimnazjum w Brzeżanach w 1886 roku. W tym samym roku rozpoczął trwającą do 1918 roku służbę w kawalerii cesarskiej i królewskiej armii. Kształcił się w Akademii Wojskowej w Wiedniu. Służył m.in. w 7 i 2 pułku ułanów Austro-Węgier, brał udział w I wojnie światowej. W okresie od 1 listopada 1918 roku do 20 maja 1919 roku przebywał w ukraińskiej niewoli.
26 maja 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego i wyznaczony na stanowisko prezesa komisji remontowej w Tarnowie. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodzi 9 pułkiem strzelców granicznych. 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika jazdy, w „grupie byłej armii austro-węgierskiej”. Od lipca 1920 do stycznia 1921 roku pełnił funkcję inspektora jazdy w Dowództwie Okręgu Generalnego „Pomorze”. 1 lutego 1921 roku został dowódcą miasta Lwowa. Od 1 czerwca 1921 roku jego oddziałem macierzystym był 1 pułk strzelców konnych. Z dniem 1 września 1922 roku został przeniesiony w stan spoczynku z prawem noszenia munduru.
26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała brygady.
Na emeryturze mieszkał we Lwowie. Dalsze losy nieznane. Wraz z żoną spoczywa na cmentarzu parafialnym w Bystrej koło Gorlic.
 

[Sedco Express]

Aleksander Walenty JASIŃSKI-SAS
Generał Brygady Wojska Polskiego,

pułkownik armii austro-węgierskiej

Krzyż Walecznych.

 Od 1886 w kawalerii austriackiej. W czasie I wojny światowej zajmował stanowiska sztabowe i dowódcze. Od 1919 w Wojsku Polskim, dowodził dywizjonem kawalerii w wojnie z bolszewikami. Następnie był inspektorem kawalerii Okręgu Generalnego „Pomorze”, komendantem garnizonu Lwów. W 1923 przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał we Lwowie.

Po wkroczeniu wojsk sowieckich we wrześniu 1939 do Lwowa zaginął.

[formoza58]

Pozycja 5

Władysław Jędrzejewski.

 

W 1880 roku złożył maturę w gimnazjum Petersburgu. Ukończył Warszawską Szkołę Junkrów Piechoty^[1]. Od 1884 zawodowy oficer rosyjskiej piechoty. Brał udział w wojnie rosyjsko– japońskiej 1904–1905. W 1914 był dowódcą 93 Irkuckiego pułku piechoty. Później dowodził 119 Kołomyjskim pułkiem piechoty, brygadą piechoty oraz 30 Dywizją Piechoty. I wojnę światową rozpoczął w stopniu podpułkownika. 22 kwietnia 1917 roku został mianowany generałem majorem ze starszeństwem z dniem 15 grudnia 1916 roku.

9 grudnia 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego w grupie oficerów byłego I Korpusu Polskiego i byłej armii rosyjskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała majora ze starszeństwem z dniem 15 grudnia 1918 roku i przydzielony do rezerwy oficerów^[. Wówczas mianowany komendantem rezerwy oficerów w Warszawie. W 1919 (od marca do maja) był komendantem obrony Lwowa i dowódcą 5 Dywizji Piechoty i załogi obrony Lwowa. Następnie dowodził grupą operacyjną na froncie galicyjskim. Ponownie dowodził 5 DP od sierpnia 1919 do maja 1920. 21 kwietnia 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała porucznika, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej^[. Był dowódcą 1 Armii (maj–sierpień 1920), następnie 6 Armii(sierpień–wrzesień 1920) oraz Grupy Operacyjnej 6 Armii (od września 1920)^{[potrzebny przypis]}. Od stycznia 1921 był dowódcą Okręgu Generalnego Lublin, a od września 1921 dowódcą Okręgu Korpusu nr VI we Lwowie.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 15. lokatą w korpusie generałów. 12 marca 1924 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy OK VI. Z dniem 30 czerwca 1924 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł we Lwowie. Był członkiem zarządu oraz przewodniczącym oddziału Polskiego Towarzystwa Opieki nad Grobami Bohaterów we Lwowie.

We wrześniu 1939 zgłosił się do służby. Organizował Cywilną Straż Obywatelską we Lwowie, której został komendantem 7 września 1939. 4 października 1939 został aresztowany przez NKWD Zmarł prawdopodobnie w więzieniu we Lwowie w marcu 1940 (lub został rozstrzelany jeszcze w 1939). Figuruje na Ukraińskiej Liście Katyńskiej. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 2010(1921)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (1921)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Order Michała Walecznego III klasy (Rumunia, 1922)
• Order Legii Honorowej III klasy (Francja, 1922)
• Order Korony I klasy (Rumunia)

 

 

 

 

• Dyplom członka honorowego Towarzystwa Polskiego Żałobnego Krzyża dla okręgu lwowskiego (10 kwietnia 1924)

[formoza58]

Jw. Kilka zdjęć generała:

1. W 1919 roku.

2. W 1919 roku, wśród żołnierzy.

3. W 1923 roku, na uroczystościach na lwowskim Cmentarzu Orląt.

4. Z wizytą w 1 Pułku Szwoleżerów, w latach dwudziestych.

[Sedco Express]

W 1922 r. tak marszałek JP opiniował generała W.Jędrzejewskiego:

"Bardzo dobry, lojalny oficer. Niestety ani głowa ani wykształcenie nie pozwala być mu niczym więcej jak dowódcą pułku. Wszystko inne przerasta najzupełniej jego możliwości. Przy bardzo dobrym szefie sztabu do DOK [ Dowództwo Okręgu Korpusu ] tyłowych. Żal [!] mi tego przyzwoitego człowieka . ale więcej nic powiedzieć o nim nie mogę"

[otton1]

1 godzinę temu, Sedco Express napisał:

Aleksander Walenty JASIŃSKI-SAS

 

1 godzinę temu, Sedco Express napisał:

Po wkroczeniu wojsk sowieckich we wrześniu 1939 do Lwowa zaginął.

 

2 godziny temu, Koloman napisał:

Na emeryturze mieszkał we Lwowie. Dalsze losy nieznane. Wraz z żoną spoczywa na cmentarzu parafialnym w Bystrej koło Gorlic.

Zaginął, losy nieznane a tu na koniec objawił się w Bystrej koło Gorlic.

[formoza58]

Pozycja 4.

Jan Jur Gorzechowski

 

Urodził się 21 grudnia 1874 w Siedlcach w rodzinie Henryka i Zofii z domu Tonkel - Ślepowron. Był synem powstańca styczniowego z 1863r. Kształcił się w gimnazjum siedleckim, a następnie studiował w Wyższej Szkole Handlowej im. L. Kronenberga w Warszawie, którą ukończył w 1897r. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę na kolei. W latach szkolnych i studenckich był członkiem organizacji konspiracyjnych. Od 1904r. działał w Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej. Jako urzędnik kolejowy był jednym z organizatorów strajku powszechnego w Warszawie w 1905.

W dniu 24 kwietniu 1905 r. Gorzechowski brał udział w uprowadzeniu z carskiego wiezienia z Pawiaka dziesięciu więźniów politycznych skazanych na karę śmierci oraz w napadzie na wagon pocztowy w Celestynowie w dniu 26 lipca 1906 r. Aresztowany w listopadzie 1907 r., początkowo skazany przez władze carskie na zsyłkę ostatecznie został wydalony z granic imperium rosyjskiego i osiedlił się we Lwowie. Był jednym z założycieli Związku Walki Czynnej oraz członkiem Komisji Regulaminowej. W 1908 r. wstąpił do Związku Strzeleckiego we Lwowie, gdzie ukończył kurs oficerski.

Po wybuchu I wojny światowej, w sierpniu 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich,  a w listopadzie 1914 r., został Szefem Żandarmerii Polowej I Brygady Legionów. W trakcie służby w Legionach został awansowany do stopnia kapitana. Jesienią 1915 r. w Zamościu został aresztowany przez władze austriackie za prowadzenie niedozwolonego werbunku młodzieży do Legionów Polskich. Po usunięciu z Legionów przeszedł w kwietniu 1916 r. do utworzonej z inicjatywy J. Piłsudskiego Polskiej Organizacji Wojskowej w Warszawie jako członek Komendy Naczelnej.

Po rozbrojeniu Niemców w listopadzie 1918 r. Gorzechowski został organizatorem i komendantem Policji Państwowej, a następnie Dyrektorem Departamentu Bezpieczeństwa  w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. W styczniu 1919 r. w trakcie nieudanego zamachu dokonanego przez obóz endecji został ciężko ranny. W sierpniu 1919 r. przeszedł do służby w Żandarmerii, gdzie pełnił różne funkcje. W 1927 r. został powołany na stanowisko komendanta miasta w Brześciu nad Bugiem, a następnie przeniesiony na stanowisko komendanta miasta w Warszawie.

12 grudnia 1928 r. płk Gorzechowski został mianowany przez Ministra Skarbu Komendantem Straży Granicznej w Warszawie, zastępując na tym stanowisku gen. bryg. Stefana Pasławskiego. Funkcję Komendanta Głównego Straży Granicznej Gorzechowski pełnił do dnia 1 marca 1939 r. W okresie jego dowodzenia, Straż Graniczna przeszła pełną reorganizację, a istniejąca struktura organizacyjna SG została dopasowana do występujących potrzeb granicznych. W marcu 1938 r. został awansowany przez Prezydenta RP Ignacego Mościckiego na stopień generała brygady. Po zakończeniu służby w SG, przeszedł w stan spoczynku. W czasie kampanii wrześniowej pozostał bez przydziału służbowego. Po zakończeniu kampanii wrześniowej przedostał się na teren Królestwa Rumunii, gdzie został internowany w obozie Ploeszti. Następnie pod koniec 1940 r. uciekł z obozu internowanych  i poprzez Stambuł przedostał się na Bliski Wschód, gdzie przebywał do kwietnia 1943 r.  w Ośrodku Zapasowym Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich w Palestynie.

Za zgodą władz polskich, na zlecenie władz brytyjskich organizował i kierował szkolenie służb porządkowych na terenie Palestyny. Tak jak wielu oficerów i polityków byłych piłsudczyków pozostawał na emigracji bez przydziału służbowego, co przyczyniło się do tego, że egzystował w bardzo ciężkich warunkach.

Po demobilizacji w 1947 r. osiedlił się w Wielkiej Brytanii w Brookwood w hrabstwie Surey. Zmarł 21 czerwca 1948 r. w szpitalu wojskowym w Londynie. Został pochowany na cmentarzu wojskowym Wokking pod Londynem. Był drugim mężem Zofii Nałkowskiej.

 

Odznaczenia:

• Orderem Virtuti Militarii 5kl.
• Orderem Polonia Restituta 3 kl.
• Krzyżem Niepodległości z Mieczami
• 4-krotnie Krzyżem Walecznych

[Sedco Express]

Na kurtce mundurowej gen.bryg. Jana Jura Orzechowskiego - NN odznaka pamiątkowa (?) czeka na swojego "odkrywcę"

[formoza58]

To odznaka Organizacji Młodzieży Pracującej. W 1935 roku Jur był prezesem  Zarządu Głównego tej organizacji.

[formoza58]

- No fajniutki znaczek kolego, ja też chcę taki

- Nie ma sprawy, panie prezesie.

[formoza58]

Poznań, 1935 rok.

Jur i gen. Sergiusz Zahorski.

[formoza58]

Pozycja 9.

Kazimierz Jacynik

 

 Urodził się 8 stycznia 1878 roku w Maciejowie, w rodzinie Konstantego i Marii z Moszczyńskich. W 1899 roku, po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Piechoty w Odessie, został zawodowym oficerem piechoty Armii Imperium Rosyjskiego. W 1906 roku uczestniczył w rosyjskiej wyprawie na Kretę. W czasie I wojny światowej dowódca kompanii i batalionu na froncie. W 1915 roku dostał się do niewoli niemieckiej.

W grudniu 1918 roku, po uwolnieniu z niewoli, rozpoczął służbę w 4 Dywizji Strzelców Polskich. Jako zastępca dowódcy 13 pułku strzelców polskich przybył z nią do Polski.

W okresie od lipca 1919 roku do grudnia 1923 roku dowódca 30 pułku piechoty i XX Brygady Piechoty. Pułkiem i brygadą dowodził na wojnie z bolszewikami. 10 grudnia 1923 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 8 Dywizji Piechoty w Modlinie. 31 lipca 1927 roku został wyznaczony na stanowisko zastępca dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. 24 grudnia 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska służbowego, a z dniem 28 lutego 1930 roku przeniesiony w stan spoczynku.

Został osadnikiem wojskowym w Starych Koszarach

Osiadł w Warszawie i tam 6 lutego 1965 roku zmarł. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A16-8-2).

Awanse

• podporucznik (Подпоручик) – 1901
• porucznik (Поручик) – 1905
• sztabskapitan (Штабс-капитан) – 1909
• kapitan (Капитан) – 1913
• podpułkownik – zatwierdzony 11 czerwca 1920 roku z dniem 1 kwietnia 1920 roku, w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej
• pułkownik – zweryfikowany 3 maja 1922 roku ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 89. lokatą w korpusie oficerów piechoty
• generał brygady – 1 stycznia 1928 roku ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 2. lokatą w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari

 

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1923)
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie, po raz pierwszy w 1921)
• Złoty Krzyż Zasługi

[formoza58]

Warszawa, 1929 rok.

Na poświęceniu grobu gen. Dubiskiego. Gen. Jacynik stoi za gen. Danielem Konarzewskim.

[formoza58]

Pozycja 15.

Roman Jasieński

 

Od 1896 roku był zawodowym oficerem artylerii Armii Imperium Rosyjskiego. Brał udział w interwencji Rosji w Chinach w 1900. Walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904–1905. Bronił Port Artur i na wiadomość o poddaniu twierdzy wysadził się w powietrze. Ciężko rannego znaleźli Japończycy, wyleczyli i uwolnili.

Podczas I wojny światowej był dowódcą dywizjonu na froncie austriackim. Opiekował się polskimi jeńcami z Armii Austro-Węgier i Legionów Polskich. Po rewolucji 1917 aktywnie uczestniczył przy organizacji Wojska Polskiego w Rosji. W 1917 roku był członkiem Polskiego Wojskowego Komitetu Wykonawczego. Był członkiem Naczpolu. Potem służył w I Korpusie Polskim w Rosji. Po jego rozwiązaniu został aresztowany przez bolszewików, którym uciekł w Kijowie i przedostał się do Polski.

Po wstąpieniu do Wojska Polskiego, od listopada 1918 w stopniu pułkownika był komendantem Lwowa. Organizował jego obronę. Od marca 1919 do kwietnia 1920 był oficerem do zleceń w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Został zweryfikowany jako pułkownik z 1 czerwca 1919. Od kwietnia 1920 do października 1921 był zastępcą dowódcy Okręgu Generalnego Lwów. W czasie wojny polsko-bolszewickiej od lipca do listopada 1920 sprawował funkcję dowódcy Grupy Operacyjnej Brody i Obrony Lwowa. Od października 1921 do lipca 1922 był komendantem Obszaru Warownego Brześć, a następnie do lipca 1923 – Obszaru Warownego Równe. W lipcu 1923 objął dowództwo piechoty dywizyjnej 6 Dywizji Piechoty w Krakowie. 1 grudnia 1924 roku awansował na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 3. lokatą w korpusie generałów. Na stanowisku dowódcy piechoty dywizyjnej 6 DP pozostawał do 19 marca 1927 roku. Z dniem 31 maja 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku^[4]. Osiadł w Krakowie i poświęcił się pisarstwu. Dużo publikował, przyjaźnił się z wieloma literatami. Kornel Makuszyński powiedział o nim: „Poeta, co był też żołnierzem”. Zmarł w Krakowie 24 lutego 1937. Został pochowany w Wilnie.

Roman Jasieński był żonaty z Janiną „Niną” Zapolyą-Zapolską.

Ordery i odznaczenia[

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (31 grudnia 1923)
• Krzyż Walecznych
• Odznaka I Korpusu Polskiego gen. Dowbora-Muśnickiego

[formoza58]

Pozycja 16.

Marian Januszajtis Żegota

Urodził 3 kwietnia 1889 r. we wsi Mirów (dziś dzielnica Częstochowa), jako syn Konstantego, nauczyciela, a także Marii z rodu Staszewskich. Początki jego działalności patriotycznej i niepodległościowej były związane właśnie z Częstochową. Tutaj uczęszczał najpierw do Gimnazjum Filologicznego (obecnie LO im. Henryka Sienkiewicza), w którym, w 1905 r., wraz m.in. z Gustawem Orlicz-Dreszerem współorganizował strajk szkolny. Pod hasłem „o należne językowi polskiemu prawa” manifestujący walczyli o: wprowadzenie języka polskiego, jako języka wykładowego, zniesienie systemu policyjnego oraz cenzury w szkole, wprowadzenie swobody w tworzeniu organizacji uczniowskich, równouprawnienie kobiet i mężczyzn, a także możliwości współdecydowania społeczeństwa o systemie szkolnictwa.
W latach 1903–1908 należał do częstochowskich kół niepodległościowych ugrupowań młodzieżowych o charakterze narodowym Organizacji Młodzieży Narodowej „Przyszłość” – „PET” oraz „Sokoła”. Swoją patriotyczną tożsamość kształcił, studiując dzieło Romana Dmowskiego „Myśli nowoczesnego Polaka”, a także artykuły „Przeglądu Wszechpolskiego”. W 1906 r. dwukrotnie reprezentował częstochowskie ugrupowania patriotyczne; na zjeździe „PET-u” w Warszawie i na ogólnokrajowym zgromadzeniu Związku Młodzieży Polskiej – „ZET” w Krakowie. Nim zdał maturę, przeniósł się do założonego przez Komitet Szkolny Polski gimnazjum Waleriana Kuropatwińskiego. W 1907 r., w związku ze swoją działalnością niepodległościową, został uwięziony na kilka tygodni w częstochowskim areszcie. Średnie wykształcenie zdobył 1908 r., składając egzamin dojrzałości. W tym samym roku rozpoczął studia na wydziale mechanicznym budowy maszyn Politechniki Lwowskiej.
Jednakże już w 1909 r. przeniósł się do Akademii Rolniczej w Dublanach, kończąc ją trzy lata później. Potem, na tej samej akademii, został asystentem prof. dr. Seweryna Krzemieniewskiego. W międzyczasie akademia ta została przejęta przez Politechnikę Lwowską.
Podczas studiów współtworzył, od 1909 r., tajną organizację paramilitarną o nazwie Polski Związek Wojskowy. Ostatecznie PZW został rozwiązany w 1910 r. W jego miejsce powołano Armię Polską, w której Januszajtis również odgrywał znaczącą rolę, będąc członkiem Naczelnej Komendy. W 1912 r. objął z kolei obowiązki dowódcy AP. Odbywał wizyty do Częstochowy, gdzie dostarczał materiały szkoleniowe i prowadził zajęcia z grupą skautów, uczących się w szkole prywatnej jego ojca Konstantego.
W 1912 r. mianowany został także komendantem Polskich Drużyn Strzeleckich. To stanowisko piastował do wybuchu I wojny światowej. W sierpniu 1914 r. rozpoczął służbę w Legionach Polskich, dowodząc I batalionem 1 pułku piechoty. 15 sierpnia Naczelny Komitet Narodowy oddelegował Mariana Januszajtisa do Krakowa, gdzie w wyniku upadku Legionu Wschodniego współorganizował 2 pułk piechoty.
Wraz z tym pułkiem wyruszył na front w październiku. Wpierw dowodził I batalionem, a od 15 kwietnia 1915 r. całym pułkiem. Stoczył bohaterskie bitwy, m.in. w rejonie Lissowa na Wołyniu (2–4 listopada 1915 r.) czy pod Hruziatynem (20 czerwca 1916 r.). Dzięki swoim niezwykłym zdolnościom wojskowym szybko uzyskał awanse na: kapitana (wrzesień 1914 r.), majora (listopad 1914r.), podpułkownika (marzec 1915 r.) oraz pułkownika (wrzesień 1915 r.).
Januszajtis na czele 2 pułku stawał do 15 września 1916 r. Z kolei po reorganizacji Legionów Polskich mianowany został dowódcą I Brygady, zastępując na tym stanowisku Józefa Piłsudskiego. Funkcję tę przestał pełnić w marcu 1917 r. W czasie urlopu powrócił do Częstochowy, by wziąć na Jasnej Górze ślub z Zofią z Dąbrowskich. Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917 r.) został powołany do nowo powstałej Pilskiej Siły Zbrojnej, gdzie sprawował funkcję szefa sztabu. Jednocześnie wyznaczono go na wicedyrektora Komisji Wojskowej Tymczasowej Rady Stanu, powołanej przez Radę Regencyjną. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości kierował Okręgiem Generalnym Białystok i Grupą Operacyjną „Łapy”.
W nocy z 4 na 5 stycznia 1919 r. przeprowadził zamach stanu na rząd Jędrzeja Moraczewskiego. Grupę spiskowców tworzyli też m.in. książę Eustachy Sapieha, Jerzy Zdziechowski i Tadeusz Dymowski. Ponadto Belweder był wówczas otoczony kordonem kadetów Szkoły Podchorążych, którymi kierował mjr Marian Kukiel. Próba przejęcia władzy zakończyła się fiaskiem w wyniku porannej interwencji Józefa Piłsudskiego. Januszajtis został na krótko internowany w areszcie, a po wyjściu na wolność do rezerwy.
Do służby czynnej powrócił 1 lutego 1920, obejmując komendę nad Obozem Warownym „Chełmno”. Dziewięć dni później uczestniczył w słynnych zaślubinach Polski z morzem, którego dokonał generał Józef Haller. 1 marca tego roku Żegotę-Januszajtisa wyznaczono na dowódcę 12 Dywizji Piechoty, wraz z którą zaciekle walczył przeciwko nacierającym oddziałom sowieckim podczas odwrotu z Kijowa. Szczególną odwagą wykazał się podczas bitew pod Mikulińcami (4 sierpnia), Przemyślanami (12 sierpniami) i na przedpolach Lwowa (16–20 sierpnia). W czasie walk z najeźdźcą ze wschodu został jednak ciężko ranny.
Na stanowisku komendanta 12 DP pozostał do 1924 r. Jako zasłużony wojskowy dla odzyskania niepodległości przez Polskę, jak również w walkach o jej granicę awansował w 1922 r. na generała brygady, zaś dwa lata później na generała dywizji. W latach 1924–1926 sprawował urząd wojewody nowogrodzkiego. W 1929 r. przeszedł w stan spoczynku.
W 1939 r. w obliczu zbliżającej się wojny, jako działacz Stronnictwa Narodowego, odbył szereg spotkań z mieszkańcami polskich miast, w tym Częstochowy. Zgromadzenia te miały na celu, poprzez wszelkiego rodzaju przemówienia mobilizujące, przygotować obywateli polskich pod kątem psychicznym, fizycznym, moralnym i politycznym do obrony Ojczyzny. Zależało mu przede wszystkim na zorganizowaniu i zjednoczeniu się narodu polskiego w najcięższych dniach dla Rzeczypospolitej. Po wybuchu II wojny światowej, 14 września 1939 r. dotarł do Lwowa, gdzie wraz z Władysławem Langnerem objął dowództwo obrony miasta. Dzięki jego publicznej odezwie do Ochotniczego Korpusu Obrony Lwowa, zgłosiło się 5000 ludzi i nadmiar oficerów. W obronę miasta angażowały się również kobiety i młodzież. Dzielnie odpierano natarcia niemieckie. Niestety obrona została złamana przez najazd od wschodu Rosji sowieckiej, czym zmuszono do kapitulacji. Marian Januszajtis natomiast ukrył się we Lwowie.
27 października został schwytany przez sowietów, po czym 5 listopada wzięty do niewoli do moskiewskiego więzienia na Łubiance. Został uwolniony w sierpniu 1941 r. w związku z zawarciem układu Sikorski-Majski. Przystąpił do współorganizowania armii polskiej na terenie Związku Sowieckiego. Przymierzany był nawet do objęcia dowództwa nad armią. Ostatecznie komendantem sformowanych Polskich Sił Zbrojnych mianowano Władysława Andersa. Z kolei Januszajtis jesienią 1941 r. wyjechał do Wielkiej Brytanii, gdzie oddał się do dyspozycji Naczelnego Wodza. W latach 1942–1947 zajmował stanowiska Inspektora do Spraw Wojskowych w Londynie oraz przewodniczącego Wojskowego Trybunału Orzekającego. W 1948 r. współzałożył Koło Generałów i Pułkowników byłych Dowódców Wyższych Jednostek.
W 1949 r. osiedlił się w Crawley, gdzie zajął się hodowaniem pieczarek i stanął na czele rady Związku Rolników. Jednocześnie do 1958 r. pełnił funkcję przewodniczącego Związku Pieczarkarzy. Zmarł 24 marca 1973 r. w Royal Tunbridge Wells. W listopadzie 1981 roku jego prochy przewieziono na cmentarz w Zakopanem. Nadano mu ordery Virtuti Militari 5 kl., Polonia Restituta 3 kl. Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi oraz francuską Legią Honorową 4 kl.

[formoza58]

Pozycja 18.

Tadeusz Jastrzębski

 

Był synem Józefa Szczepana Konstantego Jastrzębskiego i Marii z d. Bohdanowicz. W wieku 14 lat rozpoczął naukę w Korpusie Kadetów w Moskwie. W 1896 został przyjęty do Konstantynowskiej Szkoły Artylerii w Petersburgu. Po ukończeniu Szkoły skierowano go do pełnienia służby w 5 Brygadzie Artylerii. W 1905 podjął studia w petersburskiej Michajłowskiej Akademii Artylerii, które ukończył w 1908 z oceną bardzo dobrą. W 1913 uczestniczył w 7-miesięcznym kursie w Wyższej Oficerskiej Szkole Artylerii w Carskim Siole.

W styczniu 1914 objął dowodzenie baterią w 7 Brygadzie Artylerii, z którą pół roku później wyruszył na wojnę. Do sierpnia 1916 walczył na froncie austro-węgiersko-niemieckim, dowodząc 2 baterią w 7 Brygadzie Artylerii. Jesienią 1916 został dowódcą dywizjonu artylerii ciężkiej w Carskim Siole, przy którym formowano pododdziały artylerii ciężkiej, a następnie inspektorem artylerii Petersburskiego Okręgu Wojskowego. Od początku 1917 dowodził brygadą artylerii ciężkiej. W tymże roku, przebywając w Carskim Siole, zorganizował Związek Wojskowych Polaków.

17 października 1917 powierzono mu funkcję dowódcy 2 Brygady Artylerii w I Korpusie Polskim gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego, którą pełnił do 15 marca 1918. Następnie został mianowany naczelnikiem Szkoły Podchorążych Artylerii im. Tadeusza Kościuszki w Bobrujsku. Jednakże z powodu demobilizacji korpusu nie doszło do jej otwarcia, mimo zakończenia prac przygotowawczych.

16 stycznia 1919 wstąpił w szeregi odrodzonego Wojska Polskiego, w którym został dowódcą, a następnie inspektorem artylerii w Dowództwie Okręgu Generalnego „Łódź”. W styczniu 1920 powierzono mu dowodzenie 10 Brygadą Artylerii, na czele której walczył z bolszewikami, a następnie – dowództwo artylerii 7 Armii. 29 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w artylerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. W grudniu 1920 został komendantem Centrum Wyszkolenia Artylerii w Poznaniu.

W 1921, po ukończeniu kursu wyższych dowódców artylerii, objął stanowisko szefa Artylerii i Służby Uzbrojenia Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi, które pełnił do kwietnia 1922. 28 marca 1922 został mianowany dowódcą 18 Dywizji Piechoty w Łomży.. Marszałek Józef Piłsudski, opiniując w 1922 generalicję polską, tak wyraził się o gen. Jastrzębskim: „Jeden z dobrych artylerzystów w naszej armii. (...) Prawdopodobnie jeden z lepszych kandydatów na DOK”. W marcu 1923 objął funkcję zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu nad Bugiem. Nowe stanowisko objął prawdopodobnie w lipcu, o czym może świadczyć fakt wyznaczenia jego następcy na stanowisku dowódcy 18 DP z dn. 1 lipca 1923. Od 1 grudnia 1924 do 20 sierpnia 1925 był słuchaczem II kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Z dniem 15 kwietnia 1925 został mianowany I zastępcą generalnego inspektora artylerii z pozostawieniem na odkomenderowaniu, na kursie w CWSW. 24 listopada 1926 Prezydent RP mianował go szefem Departamentu Uzbrojenia Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Z dniem 1 kwietnia 1927 został mu udzielony dwumiesięczny urlop, a z dniem 31 maja tego roku został przeniesiony w stan spoczynku z powodu poparcia strony rządowej podczas przewrotu majowego oraz antysanacyjnych poglądów.

W czasie okupacji niemieckiej związał się z konspiracją obozu narodowego. Początkowo objął funkcję I zastępcy komendanta głównego – szefa sztabu w KG Organizacji Wojskowej Związek Jaszczurczy. Po powstaniu Narodowych Sił Zbrojnych we wrześniu 1942 wszedł w skład – wraz z gen. bryg. w stanie spoczynku Mieczysławem Poniatowskim, pseud. „Kruk”, „Krukowski”, i gen. bryg. w stanie spoczynku Józefem Plisowskim, pseud. „Znicz” – Komisji Weryfikacyjnej NSZ (zwanej też komisją trzech generałów). 24 lipca 1944 Rada Polityczna NSZ powołała go na stanowisko komendanta głównego NSZ, które sprawował do wybuchu powstania warszawskiego. Okres walk powstańczych przetrwał w mieście.

Po wojnie, będąc na emeryturze, pracował w Urzędzie Patentowym RP, a także wykładał na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej. Zmarł 29 września 1949 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A18-8-1).

Rodzina

Tadeusz Jastrzębski był żonaty z Zofią Kosacką. Miał dwie córki: Irenę i Marię.

Awanse

• Podporucznik – sierpień 1899
• Porucznik – sierpień 1901
• Sztabskapitan – sierpień 1905
• Kapitan – maj 1908
• Podpułkownik – styczeń 1914
• Pułkownik – wrzesień 1914
• Generał brygady – maj 1922

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych (1921)^[9]
• Kawaler Legii Honorowej (Francja)
• Order Świętej Anny II i III klasy (Imperium Rosyjskie)
• Order Świętego Stanisława II i III klasy (Imperium Rosyjskie)
• Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie)