Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[Sedco Express]

IWANOWSKI Leon

rosyjski generał podporucznik; ur. 26 czerwca1869 w powiecie brzeskim na Grodzieńszczyźnie, zm. 23 marca 1934

w Warszawie, syn Konstantego i Konstancji; żonaty: Weronika Lebiediewa. Wykształcenie: Wydział Matematyki Uniwersytetu Państwowego w Petersburgu, Szkoła Junkrów Piechoty w Wilnie, Wydział Prawa Aleksandrowskiej Akademii Wojskowej w Petersburgu.

W armii rosyjskiej 1889–1918, m.in. pomocnik prokuratora Sądu Wojskowego Syberyjskiego, a następnie Warszawskiego Okręgu Wojskowego.

Uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej (w sztabie głównodowodzącego Armią Syberyjską) 1904–1905 i I wojny światowej (w sztabie w. ks. Mikołaja i w dowództwie frontu).

Awanse: podporucznik 1890, porucznik 1893,

      sztabskapitan 1899, kapitan 1901, podpułkownik 1905, pułkownik

   1909, generał major 1917. Odznaczenia: Order Świętego Stanisława

(II), Order Świętej Anny (II). W Wojsku Polskim od 1919.

Leon Iwanowski

Leon Iwanowski (ur. 26 czerwca 1869 na Grodzieńszczyźnie, zm. 23 marca 1934 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Ukończył gimnazjum filologiczne w Petersburgu i Wydział Matematyki Petersburskiego Uniwersytetu Państwowego. Następnie ukończył Wileńską Szkołę Junkrów Piechoty, skończył też Wydział Prawa w Aleksandrowskiej Akademii Wojskowej. Początkowo służył w 4 rezerwowym kadrowym batalionie piechoty. W armii carskiej zajmował m.in. stanowiska pomocnika prokuratora sądu wojskowego Syberyjskiego, a następnie Warszawskiego Okręgu Wojskowego. W późniejszym okresie piastował m.in. stanowisko sędziego w tych Okręgach Wojskowych. Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej i I wojnie światowej. W 1918 roku wstąpił do I Korpusu Polskiego.

28 lutego 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika. 1 marca 1919 roku został mianowany prokuratorem Naczelnego Sądu Wojskowego w Warszawie[1]. Rozkazem 1443 z 8 kwietnia 1919 został mianowany przewodniczącym Komisji Kwalifikacyjnej Korpusu Sądowego Wojska Polskiego[2].

Z dniem 31 marca 1924 roku, jako generał brygady rezerwy został przeniesiony w stan spoczynku. Na emeryturze mieszkał przy ulicy Kredytowej 8 m. 9 w Warszawie[3][4][5]. Żonaty z Weroniką z domu Lebiediewa.

Awanse

podporucznik - 1890,

porucznik - 1893,

sztabskapitan - 1899,

kapitan - 1901,

podpułkownik - 1905,

pułkownik - 1909,

generał major - 1917.

Ordery i odznaczenia

Order św. Stanisława 2 klasy - 1908[6]

Order św. Anny 2 klasy - 1913[6]

Order św. Włodzimierza kl. 3 – 24 kwietnia 1915[6]

Order św. Włodzimierza kl. 4 – 15 lutego 1915[6]

[Sedco Express]

Konstanty Ihnatowicz

Konstanty Ihnatowicz (ur. 30 kwietnia 1865 w Tule, zm. 21 września 1944 w Warszawie) – generał major armii Imperium Rosyjskiego, generał brygady Wojska Polskiego.

Syn Witolda i Konstancji z Abramowiczów. Uczył się w wojskowym gimnazjum i szkole marynarki wojennej w Petersburgu, następnie ukończył Nikołajewską Szkołę Inżynieryjną. Od 1 czerwca 1881 roku pełnił służbę w armii carskiej. Ostatnio pracował w Zarządzie Inspektoratu Inżynierii Okręgu Wojennego w Piotrogrodzie. Na pułkownika awansował w roku 1912, stopień generała majora otrzymał w roku 1915.

Do WP przyjęty 20 listopada 1918 roku z zatwierdzeniem posiadanego stopnia. Początkowo zajmował stanowisko szefa sekcji emerytur w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Od 15 marca do 15 lipca 1920 roku był szefem sekcji wojenno-likwidacyjnej Departamentu VIII Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1921 roku przechodzi w stan spoczynku. Zmarł w czasie powstania warszawskiego w Ambulatorium Szpitala Prowizorycznego przy ul. Chmielnej 34 w Warszawie. Jego grób symboliczny znajduje się na warszawskich Powązkach (B-IV-11/12)^[1].

 

 

 

 

 

 

 

[Sedco Express]

To wszyscy na "I"

(Iwanowski Wiktor to "ślepy strzał"

[formoza58]

Tak, nawet się ucieszyłem, ze znalazłem, ale " pudlo".

 

[formoza58]

Na " J" również nie za wielu. Wstępnie znalazłem pięciu:

1. Jasiński Albin

2. Jacyna Jan

3. Jarnuszkiewicz Czesław

4. Jur Gorzechowski Jan

5. Jędrzejewski Władysław.

 

[otton1]

1 godzinę temu, formoza58 napisał:

Na " J" również nie za wielu. Wstępnie znalazłem pięciu:

Spoko, nie jest tak źle. 

 6. Jasinski Marian

 7. Jagmin-Sadowski Jan

 8. Jatelnicki-Jacyna Bolesław

 9. Jacynik Kazimierz

10. Jaźwiński Boleslaw

11. Janiszewski Stefan

12. Jaxa-Rożen Wladysław

13. Jung Władysław

14. Jakesch Bronisław

15. Jasieński Roman

16. Januszajtis-Żegota Marian (tu jest pewien problem bo oba nazwiska jako pierwsze używano wymiennie i może być tak, że wywalimy go na szary koniec).

To byłoby na tyle. Moze Kolega Sedco Express doda jeszcze kogoś.

[Sedco Express]

17. Jarosz-Kamionka Wiktor

18. Jastrzębski Tadeusz

Jak sam używał Januszajtis jako pierwszego członu nazwiska to jest na litere "J".(używano, a kto  ?)

Chyba jest pomyłka - nr. 1 Jasiński Albin OK, natomiast nr. 6 Jasiński Marian wg mnie to ten sam, Marian miał na drugie imię.

[formoza58]

Z Albinowskim, to jak  poruszył Sedco, jedna osoba, Albin Marian.

[formoza58]

Korzystając z przerwy między literami wrzucam generała do identyfikacji. Czy to przypadkiem Rozwadowski?

[otton1]

2 godziny temu, Sedco Express napisał:

Chyba jest pomyłka - nr. 1 Jasiński Albin OK, natomiast nr. 6 Jasiński Marian wg mnie to ten sam, Marian miał na drugie imię.

Nie, to nie pomyłka mimo identycznych imion:

Albin Marian Jasiński (ur. 1 marca 1880 w Sandomierzu, zm. kwiecień 1940 w Mińsku Białoruskim) – pułkownik piechoty Armii Imperium Rosyjskiego i generał brygady Wojska Polskiego.
Marian Jasiński (ur. 25 listopada 1859 w Hajworonce, zm. po 1939) – tytularny generał brygady Wojska Polskiego
 

2 godziny temu, Sedco Express napisał:

........używano, a kto  ?

Wystarczy poczytać prasę z epoki.

[Sedco Express]

11 godzin temu, formoza58 napisał:

Korzystając z przerwy między literami wrzucam generała do identyfikacji. Czy to przypadkiem Rozwadowski?

Gen.dyw. Józef Lasocki herbu Dołęga

Edytowane 2 Grudzień 2020 przez Sedco Express

[Sedco Express]

10 godzin temu, otton1 napisał:

Nie, to nie pomyłka mimo identycznych imion:

Albin Marian Jasiński (ur. 1 marca 1880 w Sandomierzu, zm. kwiecień 1940 w Mińsku Białoruskim) – pułkownik piechoty Armii Imperium Rosyjskiego i generał brygady Wojska Polskiego.
Marian Jasiński (ur. 25 listopada 1859 w Hajworonce, zm. po 1939) – tytularny generał brygady Wojska Polskiego
 

Wystarczy poczytać prasę z epoki.

OK.

AD- "Wystarczy poczytać prasę z epoki".'

Prasa, prasa ale ważniejsze są info zawarte w tematycznych publikacjach gdzie  podaje się, że nazwisko zaczynało się od "Januszajtis"

[Koloman]

5 godzin temu, Sedco Express napisał:

Prasa, prasa ale ważniejsze są info zawarte w tematycznych publikacjach........

Zgadza się, bazowanie jedynie na wiadomościach prasowych jest sprawą bardzo zawodną. Już pismacy potrafią odwrócić kota ogonem.

[otton1]

5 godzin temu, Sedco Express napisał:

Prasa, prasa ale ważniejsze są info zawarte w tematycznych publikacjach gdzie  podaje się, że nazwisko zaczynało się od "Januszajtis"

 

4 minuty temu, Koloman napisał:

Zgadza się, bazowanie jedynie na wiadomościach prasowych jest sprawą bardzo zawodną. Już pismacy potrafią odwrócić kota ogonem.

Szkopuł w tym, że tematyczne publikacje też często bazują na wiadomościach prasowych - w wielu wypadkach wystarczy spojrzeć w bibliografię czy spis źródeł.

 

5 godzin temu, Sedco Express napisał:

.........podaje się, że nazwisko zaczynało się od "Januszajtis"

Zgadza się i tego będziemy się trzymać.

[formoza58]

8 godzin temu, Sedco Express napisał:

Gen.dyw. Józef Lasocki herbu Dołęga

Dzięki  

          ----------------------------------------------------------------------------------------------------------

To co, przerwa międzyliterowa", czy zaczynamy na " J" ?

[otton1]

3 godziny temu, formoza58 napisał:

To co, przerwa międzyliterowa", czy zaczynamy na " J" ?

"Co nagle to po diable" - zacznijmy od jutra (03.12) po 20-tej.

[formoza58]

  Dobra, jak dla mnie nie ma pośpiechu.

[formoza58]

W dniu 28.10.2020 o 09:40, Sedco Express napisał:

Wyrobiłem się przed 20- tą  .Uzupełnienienie do biogramu gen. Antoniego Baranowskiego. W WP był min . szefem misji wojskowej na Syberii i  dowódcą znajdujacych się tam oddziałów polskich.Z tego okresu pochodzą te zdjęcia...

[otton1]

Jest godzina 20:05 - zaczynamy literę "J".

Pozycja nr.14

Bronisław Jan Wacław Jakesch (ur. 29 listopada 1866 w Lacku, zm. 5 sierpnia 1935 w Krakowie) – doktor medycyny, podpułkownik lekarz cesarskiej i królewskiej armii, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.

Bronisław Jakesch urodził się 29 listopada 1866 roku we wsi Lacko, w powiecie dobromilskim, w rodzinie Ignacego i Klotyldy ze Stachów. Po uzyskaniu matury w 1886 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego jako stypendysta Ministerstwa Wojny w Wiedniu. W 1890 odbył jednoroczną służbę wojskową w 57 Galicyjskim pułku piechoty w Tarnowie. W latach 1894–1918 jako lekarz pełnił zawodową służbę wojskową w c. i k. armii. W maju 1912 został zastępcą szefa sanitarnego I Korpusu i Komendy Wojskowej Kraków.

30 stycznia 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 maja 1917, i zajmował kolejno stanowiska: zastępcy szefa sanitarnego Dowództwa Okręgu Generalnego Kraków od 1 listopada 1918 i pomocnika szefa Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych od 8 stycznia 1919 roku. 1 września 1921 roku został wyznaczony na stanowisko inspektora zakładów sanitarnych w Wojskowym Instytucie Sanitarnym w Warszawie, pozostając oficerem nadetatowym 5 batalionu sanitarnego w Krakowie. 7 lutego 1924 roku został przeniesiony do 1 batalionu sanitarnego w Warszawie z równoczesnym przydziałem na stanowisko szefa Wojskowego Instytutu Sanitarnego. 31 marca 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 1. lokatą w korpusie generałów. 1 października 1925 roku został komendantem Oficerskiej Szkoły Sanitarnej.

Od 23 października 1925 roku pozostawał w dyspozycji ministra Spraw Wojskowych. Z dniem 28 lutego 1926 roku przeniesiony został w stan spoczynku z prawem do tytułu generała dywizji. Zmarł 5 sierpnia 1935 roku w Krakowie. Pochowany w rodzinnym grobie na cmentarzu Rakowickim. Nie był żonaty.

Awanse
podporucznik (Assistenzarzt) 1894
porucznik (Oberarzt) 1896
kapitan (Regimentsarzt) 1899
major (Stabsarzt) 1912
podpułkownik (Oberstabsartzt 2 Klasse) 1917
pułkownik 1920, zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
generał brygady starszeństwo z dniem 1 lipca 1923
generał dywizji - wyłącznie z prawem do tytułu, z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 28 lutego 1926 – rozporządzenie Prezydenta RP z dnia 11 stycznia 1926.
Ordery i odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi
 

[formoza58]

                                                                                    J

Pozycja 10. Bolesław Jaźwiński

 

Urodził się 30 listopada 1882 w majątku Buczemel, w ziemi grodzieńskiej, pochodził ze staroszlacheckiej rodziny herbu Pomian. Wykształcenie ogólne odebrał w domu, a gimnazjum ukończył w Brześciu Litewskim.

W 1900 został powołany do służby w Armii Imperium Rosyjskiego. Po roku służby wstąpił do Tyfliskiej Szkoły Wojskowej i Mikołajewskiej Inżynieryjnej Akademii, którą ukończył w 1904. Zawodowy oficer rosyjskich saperów. Uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej 1904–1905, w której wyróżnił się odwagą i bohaterstwem. W latach 1906–1908 dowódca kompanii oddziału ekspedycyjnego na Kretę. W latach 1911–1913 był słuchaczem Wojskowej Akademii Inżynieryjnej w Petersburgu. W czasie I wojny światowej kierował fortyfikowaniem Grodna.

W 1917 roku był członkiem Polskiego Wojskowego Komitetu Wykonawczego. W okresie od kwietnia 1917 do lutego 1918 organizator pułków inżynieryjnych w I Korpusie Polskim w Rosji, luty 1918 – marzec 1918 komendant twierdzy Bobrujsk, marzec – maj 1918 dowódca 2 Dywizji Strzeleckiej I Korpusu Polskiego na Wschodzie. W lutym 1918 na czele swego pułku wyruszył na pomoc 2 Dywizji Strzelców Polskich walczącej w Bobrujsku.

Jako podpułkownik I. byłego korpusu polskiego reskryptem Rady Regencyjnej z 31 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia. Od listopada 1918 do marca 1919 dowódca 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy”, marzec – kwiecień 1919 dowódca Warszawskiego Okręgu Wojskowego Nr I. 15 maja 1919 został mianowany dowódcą XVI Brygady Piechoty. W sierpniu tego roku został dowódcą Grupy Operacyjnej „Wschód”. 23 stycznia 1920 został zwolniony ze stanowiska w XI Brygadzie Piechoty i mianowany szefem Instytutu Wojskowo-Geograficznego w Warszawie. W czasie wojny z bolszewikami w okresie lipiec – październik 1920 dowódca 11 Dywizji Piechoty i odcinka obrony Warszawy. W okresie od października 1920 do maja 1926 szef Wojskowego Instytutu Geograficznego.

Był członkiem Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego, a po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zasiadł w składzie Komisji Orzekającej Odznaki Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego.

W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie rządowej. Po przewrocie spotkała go zemsta ze strony marszałka Piłsudskiego. Aresztowany i więziony bez sądu, a nawet postawienia zarzutów, w Warszawie i Wilnie. Załamał się i nie odzyskał równowagi psychicznej do końca swoich dni. Ciężko chorował, był sparaliżowany. Po zwolnieniu został przeniesiony do dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych. Z dniem 30 listopada 1928 został przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł i zmarł w Warszawie w 1935.

Żonaty z Jadwigą Julią z Fiszerów Makomaską.

Awanse

• sierżant kompanii – 1903
• podporucznik – 1904
• podpułkownik – 1917
• pułkownik – 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1. lokatą w korpusie oficerów geografów, Dekretem L 2919 z 30 kwietnia 1921 zostaje zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920.
• generał brygady – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 23. lokatą w korpusie generałów.

[otton1]

Numer 13.

Władysław Jan Jung (ur. 23 czerwca 1870 w Gorlicach, zm. 1 stycznia 1940 we Lwowie) 
– generał dywizji Wojska Polskiego, kawaler Virtuti Militari.
Od dziecka kształcił się w szkołach wojskowych w Koszycach. W 1888 ukończył Wojskową Wyższą Szkołę Realną w Hranicach na Morawach. Następnie odbył studia na Wydziale Artylerii Akademii Wojskowo-Technicznej w Wiedniu. Mieszkał w Krakowie, a wakacje spędzał we Lwowie.
W 1891 otrzymał nominację na stopień podporucznika i został oficerem zawodowym armii austriackiej. Przeszedł kolejne szczeble dowódcze w jednostkach wojskowych. W 1904 został awansowany do stopnia kapitana. W 1908 służył w pułku armat polowych nr 1 w Krakowie, dowodzonym przez podpułkownika Aleksandra Truszkowskiego, późniejszego tytularnego generała dywizji WP. W latach 1914–1915 – w stopniu majora – brał udział w walkach na froncie rosyjskim. Od 1916 do 1917 już jako pułkownik dowodził pułkiem armat polowych nr 24 (byłym pułkiem armat polowych nr 30) na froncie rumuńskim. W 1918 był dowódcą brygady artylerii na froncie włoskim i tam w listopadzie dostał się do niewoli.
W grudniu 1918 wyjechał do Francji i do stycznia 1919 poszerzał wiedzę na kursie artylerii w Le Maris. Po jego zakończeniu wstąpił do Armii Polskiej dowodzonej przez gen. Józefa Hallera. W lutym został dowódcą 1 pułku artylerii polowej. 2 kwietnia przekazał jednostkę pod dowództwo ppłk. Mikołaja Gomólickiego, a sam objął stanowisko dowódcy I Brygady Artylerii.
Od października 1919 do kwietnia 1920 pełnił funkcję dowódcy VII Brygady Artylerii, a także inspektora artylerii 2 Armii. 1 maja 1920 został zatwierdzony z dn. 1 kwietnia w stopniu generała podporucznika. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Od kwietnia 1920 do czerwca 1924 był dowódcą 15 Dywizji Piechoty. Pozostając na tym stanowisku, w 1921 wszedł w skład Polskiej Misji Wojskowej, a w późniejszym czasie ukończył kurs dla wyższych dowódców.

31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na stopień generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 8. lokatą w korpusie generałów. Od czerwca 1924 do lipca 1926 sprawował funkcję dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi, a od lipca 1926 dowódcą Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. 9 października 1928 roku został zwolniony ze stanowiska, a z dniem 30 listopada tego roku przeniesiony w stan spoczynku. 20 marca 1929 roku wraz z małżonką wyjechał z Lublina.

Przed wyborami do Rady Miasta Krakowa z 1938 został wiceprezesem Prezydium Polskiego Bloku Katolickiego. Przed II wojną światową mieszkał w Krakowie z żoną, Seweryną z Mochnackich. Agresja Niemiec na Polskę zastała go na wakacjach w Buczaczu, skąd dotarł do Lwowa, zamierzając następnie dostać się do Krakowa, żeby zabezpieczyć dom i majątek. Po kapitulacji Lwowa pozostał w nim do grudnia 1939, a następnie podjął nieudaną próbę przekroczenia sowiecko-niemieckiej linii demarkacyjnej. W rejonie Rawy Ruskiej zatrzymali go sowieccy strażnicy. Nie został jednak rozpoznany. Podawał się za emerytowanego profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego. Przetrzymywany w szopie, doznał odmrożeń, których skutkiem była gangrena obu stóp. Mimo że przewieziono go do szpitala we Lwowie, wkrótce zmarł. Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Łyczakowskim.

Awanse
Podporucznik (Leutnant) – 1 września 1891
Porucznik (Oberleutnant) – 1 maja 1895
Kapitan (Hauptmann) – 1 listopada 1904
Major (Major) – 1 listopada 1914
Podpułkownik (Oberstleutnant) – 1 sierpnia 1916
Pułkownik (Oberst) –
Generał podporucznik – zatwierdzony 1 maja 1920 z dn. 1 kwietnia 1920
Generał brygady – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dn. 1 czerwca 1919
Generał dywizji – 31 marca 1924 ze starszeństwem z dn. 1 lipca 1923 i 8. lokatą w korpusie generałów
Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1921)
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
Krzyż Walecznych – trzykrotnie (po raz 2 i 3 w 1921)
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Miecze Hallerowskie
Krzyż Komandorski Orderu Legii Honorowej (Francja, 1921)

P.S - na fotografii w owalu.

[formoza58]

Władysław Jung, w 1919 roku.

[formoza58]

Jw.

[formoza58]

Numer 2.

Jan  Jacyna.

[formoza58]

Jw. cd...

W grudniu 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego w stopniu generała majora i mianowany szefem Departamentu Szkolnictwa Wojskowego w Ministerstwie Spraw Wojskowych w Warszawie. Był także członkiem Rady Wojskowej oraz wchodził w skład pierwszego zarządu Ligi Żeglugi Polskiej (która m.in. przyczyniła się do powstania portu w Gdyni). 1 maja 1920 został zatwierdzony w stopniu generała podporucznika z 1 kwietnia tego roku. W 1921 pełnił funkcję szefa Polskiej Wojskowej Misji Zakupów w Paryżu. W latach 1921–1922 był adiutantem generalnym Naczelnika Państwa. Z dniem 1 czerwca 1922 został formalnie przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała porucznika. Zatrzymany w służbie czynnej, był przewodniczącym Oficerskiego Trybunału Orzekającego, był również członkiem Komisji Ustawodawczej oraz Sądu Honorowego dla generałów. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji.

Pod koniec życia zajął się pisarstwem. Był autorem kilku tomów pamiętników, w których przedstawił swoje przeżycia z różnych okresów XIX i XX w. Zmarł 10 grudnia 1930 w Warszawie. 12 grudnia 1931 roku został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Powązkowskim (kwatera PPRK-1-79,80)

Na zdjęciu, w środku w 1921 roku.