Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[Sedco Express]

A co o gen. Hallerze pisał szeregowiec w stopniu marszałka (lub na odwrót) w 1922 r.:

"Przy słabym wykształceniu wojskowym [!] i niewielkich zdolnościach przyrodzonych oraz niezwykle nielogicznej pod względem wojskowym [!] głowie, mieszającej rzeczy wyraźne z drobiazgami i czepiającej się jako najłatwiejszej dla niego dziedziny drobiazgów - objętość dowodzenia bardzo mała w piechocie najwyżej pułk, a w artylerii może dywizjon..."

oraz gen. Józef Zając:

" Był to dowódca roztropny, nie lubiacy niepotrzebnie szafować krwią żołnierską, miał duże poczucie rzeczywistości pola walki i wyczucie sytuacji, wydawał rozkazy jasne i wykonalne..."

 

[formoza58]

35 minut temu, Sedco Express napisał:

A co o gen. Hallerze pisał szeregowiec w stopniu marszałka (lub na odwrót) w 1922 r.:

"Przy słabym wykształceniu wojskowym [!] i niewielkich zdolnościach przyrodzonych oraz niezwykle nielogicznej pod względem wojskowym [!] głowie, mieszającej rzeczy wyraźne z drobiazgami i czepiającej się jako najłatwiejszej dla niego dziedziny drobiazgów - objętość dowodzenia bardzo mała w piechocie najwyżej pułk, a w artylerii może dywizjon..."

Być może ów " szeregowiec w stopniu marszałka..." pisał, mając w pamięci słowa jednego pana, który gdzieś kiedyś w ten sposób wspomniał o  Hallerze :  " Przybył w sam raz, w chwili właśnie, kiedy byliśmy w poszukiwaniu wojskowego, którego można było mianować naczelnym wodzem". I ów " szeregowiec..." mógł sobie to wziąć do serca i odreagować złośliwie opinią w 1922 roku  

[Koloman]

Jak szeregowiec w stopniu marszałka zobaczył i przeczytał coś takiego jak niżej to cholera musiała nim trząść solidnie.

[formoza58]

Tak jest... Najpierw oniemiał, potem dostał  nerwo...raczki i po długiej niestrawności  pozostało w pamięci na długie lata . Przynajmniej do 1922  

           -------------------------------------------------------------------------------------------------------

I jeszcze jeden portret konny gen. Hallera. O tyle ciekawy, że występuje w nim pod swoim proporcem.

[Sedco Express]

gen.dyw.biskup polowy Stanisław Gall (właściwie Gała)

W 1931 r. zmarł minister Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Sławomir Czerwiński (ewangelik reformowany.). Biskup Gall celebrował nabożeństwo pogrzebowe lecz nie wziął udziału w pogrzebie a był na nim Prezydent RP.

Marszałek JP w rozmowie z nuncjuszem apostolskim  F.Marmaggim tak skomentował nietaktowne zachowanie się biskupa Galla:

"Nazywam go świnią i to plugawą. Księdza Galla mogło to spotkać, że każdy oficer miałby prawo go bić po pysku i ja nie mógłbym wobec takiego faktu wyciągnąć konsekwencji; taki czyn byłby bezkarny (...) Nie mógłbym go ani chwili trzymać w wojsku, lepiej zabić [!] niż w wojsku trzymać w sprzeczności z honorem".

 

 

[formoza58]

W dniu 21.11.2020 o 12:39, formoza58 napisał:

Cóż, wolniutko zaczynam, zanim się zacznie...

I się zaczęło  

Czy nie zrobimy jednym " cięgiem" chociaż jednej litery bez zakłóceń.  Aktualnie na tapecie jest " H", może skoncentrować się na niej, tym bardziej, że pozostało jeszcze  prawie połowa znanych nazwisk.

Proponuję, aby takie bardzo ciekawe " smaczki"  i " wtręty" do minionych , zamieszczonych już   nazwisk , zamieszczać po skończeniu litery. Przed kolejną. Czy , przy odrobinie dobrych chęci, jest to wykonalne? 

[formoza58]

Stanisław Haller.

Urodził się w 26 kwietnia 1872 r. w rodzinnym majątku w miejscowości Polanka Haller (obecnie Polanka Hallera) koło Skawiny, na terenie ówczesnego powiatu podgórskiego. Był stryjecznym bratem Józefa Hallera, późniejszego dowódcy Błękitnej Armii.

W 1891 r., kiedy zdał maturę w Szkole Realnej w Bielsku, wyjechał do Drezna. Tam rozpoczął studia politechniczne, jednak po ukończeniu dwóch semestrów wstąpił jako ochotnik do armii austriackiej. 1 stycznia 1894 r. został awansowany na podporucznika artylerii, a już kilka miesięcy później został zawodowym oficerem. Służył w artylerii polowej, od 1898 r. w stopniu porucznika.

Kontynuował edukację wojskową. W 1901 r. ukończył wiedeńską Akademię Sztabu Generalnego, a następnie pełnił służbę w sztabie brygady kawalerii. Po otrzymaniu awansu na stopień kapitana, w 1904 r. został dowódcą baterii artylerii polowej. W latach 1907–1912 został ponownie zatrudniony jako oficer sztabowy, początkowo w sztabie korpusu, a następnie w sztabie generalnym.

W 1912 r. awansował na stopień majora, a także przez krótki czas pełnił funkcję szefa sztabu dywizji piechoty. Po upływie pół roku został szefem sztabu twierdzy Kraków. Na tym stanowisku służył do końca 1915 r.

Następnie w latach 1916–1918 był był zastępcą szefa sztabu korpusu oraz dowódcą pułku artylerii. Od maja 1918 r. dowodził brygadą artylerii walczącą na froncie włoskim, tam też zastał go koniec wojny. W wojsku austriackim otrzymał jeszcze stopnień pułkownika.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wrócił do ojczyzny. Zgłosił się do służby w Wojsku Polskim. Do 20 listopada 1918 r. pełnił funkcję zastępcy komendanta miasta Krakowa, a następnie, do 6 lutego 1919 r., szefa sztabu Okręgu Generalnego Kraków. 
Przeszedł do sztabu generalnego, gdzie początkowo był zastępcą szefa, a następnie został pełniącym obowiązki szefa sztabu.
W czasach wojny polsko-bolszewickiej zajmował się pracą sztabową, ale również w przypadku obejmowania przez Piłsudskiego bezpośredniego dowództwa nad operacjami wojskowymi zastępował naczelnego dowódcę, kierując pozostałymi frontami. Sam wziął ponadto udział w wyprawie kijowskiej wiosną 1920 r., pełniąc funkcję szefa ścisłego sztabu marszałka Piłsudskiego.

Pozostał w Żytomierzu, gdzie dowodził armiami Frontu Ukraińskiego. Po reorganizacji frontu i przygotowaniach do obrony przed sowieckim kontratakiem, pod koniec maja 1920 r. wrócił do Warszawy. W 1920 r. otrzymał kolejne awanse: w styczniu na stopień generała podporucznika, a we wrześniu na generała porucznika.

Przybity niepowodzeniami na frontach południowym i litewsko-białoruskim oraz atmosferą sporów politycznych złożył dymisję ze stanowiska p.o. szefa sztabu generalnego oraz wystąpił o przydział do jednostek liniowych. 

Stanął na czele 13. Dywizji Piechoty, wchodzącej w skład 6. Armii Frontu Południowego. W drugiej połowie sierpnia został wyznaczony na dowódcę grupy operacyjnej tworzonej przez 13. Dywizję Piechoty i 1. Dywizję Jazdy. Dowodzona przez niego grupa odegrała kluczową rolę w zwycięstwie wojsk polskich nad 1. Armią Konną Budionnego podczas bitwy pod Komarowem na Lubelszczyźnie, która toczyła się w dniach 30–31 sierpnia 1920 r. 12 września grupa operacyjna gen. Hallera wzięła udział w operacji 3. Armii, która miała na celu uniemożliwienie wojskom sowieckim przegrupowania się i przeprowadzenia kontrofensywy. 20 września 1920 r. stanął na czele 6. Armii (równocześnie zostając członkiem Rady Wojennej), którą poprowadził do jej ostatniej ofensywy. 

W 1922 r. za zasługi podczas wojny polsko-bolszewickiej został odznaczony Orderem Virtuti Militari. W uzasadnieniu do wniosku Józef Piłsudski napisał, że „zwycięstwo to [pod Komarowem], odniesione dzięki energii, przedsiębiorczości i zdolnościom Gen. St. Hallera, należy do pierwszorzędnych aktów wojennych z naszej wojny, gdyż niezwyciężony dotąd przez nikogo nieprzyjaciel, został nadłamany moralnie, a odwrotnie – wojska nasze nabrały pewności siebie i ufności zarówno do dowództwa jak i ostatecznego zwycięstwa”.

W latach 1921–1923 gen. Haller pełnił funkcję inspektora armii we Lwowie. Został ponadto zweryfikowany w stopniu generała dywizji. 

W czerwcu 1923 r. zastąpił Piłsudskiego na stanowisku szefa sztabu generalnego. W ocenie historyków wojskowości to właśnie Haller jest uznawany za rzeczywistego twórcę oraz organizatora sztabu, który w ramach wykonywanych obowiązków z powodzeniem łączył wiedzę zdobytą w okresie służby w armii austriackiej ze znajomością realiów panujących w odradzającym się Wojsku Polskim.

W grudniu 1925 r. podał się do dymisji. Co prawda nie została ona przyjęta, a Haller formalnie dalej pozostawał szefem sztabu, to jednak jego obowiązki pełnił w rzeczywistości jego dotychczasowy zastępca gen. Edmund Kessler. Haller został skierowany na kilkumiesięczny urlop zdrowotny, powrócił do rodzinnej miejscowości.

W trakcie przewrotu majowego w 1926 r. opowiedział się po stronie rządu. Na polecenie ministra spraw wojskowych gen. Juliusza Tarnawy-Malczewskiego przybył do Warszawy, aby po raz kolejny objąć stanowisko szefa sztabu generalnego. Jednak po trzech dniach został zdymisjonowany. Wobec tego poprosił o przeniesienie w stan spoczynku i opuścił stolicę.

Powrócił do majątku rodzinnego. W tym czasie angażował się w działalność Akcji Katolickiej oraz Obozu Wielkiej Polski. W 1926 r. opublikował ponadto dwie książki: „Naród a armja” oraz „Wypadki warszawskie 12 do 15 maja 1926”. Pisał także artykuły do „Czasu” i „Głosu Narodu”.

Po niemieckiej agresji we wrześniu 1939 r. wówczas 67-letni generał zgłosił się do służby oraz oddał się do dyspozycji naczelnego wodza. Ponieważ jednak nie otrzymał przydziału, postanowił opuścić rodzinny majątek. Dotarł na Kresy Wschodnie, gdzie po agresji ZSRS został aresztowany. Na początku był przetrzymywany w Szepetówce na Wołyniu, a następnie został przewieziony do obozu dla polskich oficerów w Starobielsku. W kwietniu 1940 r. został zamordowany w Charkowie strzałem w tył głowy.

[formoza58]

Jan Huber.

Urodził się 13 maja 1865 roku w Podgórzu. Po ukończeniu szkoły średniej w Krakowie jako jednoroczny ochotnik służył w Galicyjskim Pułku Piechoty Nr 56. Następnie ukończył ( w latach 1889–91) Akademię Intendentury w Wiedniu. Od 1 listopada 1914 roku szef intendentury XXV Korpusu. W czasie służby w c. i k. Armii awansował na kolejne stopnie urzędnicze w służbie żywnościowej:

• akcesisty niem. Verpflegs Accessisten – 1883,
• oficjała 3. klasy niem. Verpflegs Officiale 3. Classe – ,

a następnie w korpusie intendentów:

• podintendenta wojskowego niem. Militärunterintendant – 1 listopada 1893,
• intendenta wojskowego niem. Militärintendant – 1 maja 1903,
• starszego intendenta wojskowego II klasy niem. Militäroberintendant 2. Klasse – 1 listopada 1910
• starszego intendenta wojskowego I klasy niem. Militäroberintendant 1. Klasse – 1 listopada 1914.

W Wojsku Polskim od 1 grudnia 1918 roku. Początkowo objął funkcję szefa intendentury Dowództwa „Wschód”. Od 1 marca 1919 był szefem Departamentu IV (X) Gospodarczego Ministerstwa Spraw Wojskowych. 25 października tego roku został zwolniony, na własną prośbę, ze stanowiska szefa departamentu i wyznaczony na stanowisko inspektora służby gospodarczej. Na tym stanowisku 1 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika w Korpusie Intendenckim, w „grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. W lipcu 1920 został szefem intendentury Dowództwa Okręgu Generalnego „Lwów”. Zmarł nagle 4 października 1920 we Lwowie. Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie

Zdjęcia generała nie znalazłem.

[formoza58]

Eugeniusz Hennig de Michaelis.

Rodzina de Michaelisów wywodziła się z północnej Szwecji, skąd na początku XVIII wiekuprzeniosła się do Kurlandii, a następnie – pod koniec tego samego stulecia – do powiatu krzemienieckiego na Wołyniu.

Służba w Armii Imperium Rosyjskiego

18 sierpnia 1881 rozpoczął naukę w Warszawskiej Szkole Junkrów Piechoty. Po jej ukończeniu został mianowany chorążym ze starszeństwem z 16 października 1883 i przydzielony do 29 Rezerwowego batalionu piechoty. W 1884 awansował do stopnia podporucznika ze starszeństwem z 30 sierpnia 1884, a po kolejnych czterech latach – porucznika ze starszeństwem z 30 sierpnia 1888. Wiosną 1889 jego jednostka została przeformowana w 1 Forteczny batalion piechoty, stacjonujący w Twierdzy Modlin. W tym samym roku otrzymał awans na stopień sztabskapitana ze starszeństwem z 11 grudnia 1889 i rozpoczął naukę w Michajłowskiej Akademii Artylerii i Sztabu Generalnego w Petersburgu. Po dwóch latach nauki – w randze kapitana ze starszeństwem z 22 maja 1891 – został przydzielony do sztabu 10 Dywizji Piechoty na stanowisko starszego adiutanta.

W latach 1900–1901 wziął udział w rosyjskiej interwencji w Chinach, w latach 1901–1904 był naczelnikiem sztabu III okręgu Samodzielnego Korpusu Straży Granicznej, a w latach 1904–1905 wziął udział w wojnie z Japonią. Od 22 czerwca 1904 do 16 listopada 1908 dowodził 187 Chełmskim rezerwowym pułkiem piechoty. Przez następne dwa lata pełnił służbę w sztabie Nadamurskiego Okręgu Wojskowego w Chabarowsku na stanowisku generała-kwatermistrza. W 1908 awansował do stopnia generała majora ze starszeństwem z 16 listopada 1908. 2 kwietnia 1910 objął dowództwo 2 Brygady 41 Dywizji Piechoty, a 23 lipca 1911 dowództwo 2 Brygady 18 Dywizji Piechoty. Do 13 sierpnia 1914 obowiązki dowódcy brygady łączył z funkcją komendanta Twierdzy Dęblin.

Podczas I wojny światowej w dniu 21 lutego 1915 wyznaczony został na stanowisko dowódcy 13 Dywizji Piechoty, z którą stacjonował w Karpatach. Walczył na froncie niemieckim i austriackim w walkach na terenach Polski i Ukrainy. 6 grudnia 1915 awansował na generała lejtnanta ze starszeństwem z 2 kwietnia 1915. Od dnia 5 maja 1917 pełnił obowiązku dowódcy 29 Korpusu Armijnego.

Po rewolucji październikowej organizował i dowodził w latach 1917–1918 III Korpusem Polskim na Ukrainie. Po rozbrojeniu III Korpusu przez Austriaków był naczelnym inspektorem Wojska Polskiego na Ukrainie.

Służba w Wojsku Polskim

Z dniem 18 stycznia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała porucznika ze starszeństwem z dniem 2 kwietnia 1915, i przydzielony do Ministerstwa Spraw Wojskowych. 6 marca 1919 został mianowany przewodniczącym Rady Wojskowej. Sprawował tę funkcję do sierpnia 1920. Latem 1919 Józef Piłsudski zaproponował mu funkcję szefa misji wojskowej przy admirale Kołczaku na Syberii, lecz de Henning-Michaelis propozycji nie przyjął. 21 kwietnia 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia owego roku w stopniu generała porucznika. W lipcu i sierpniu 1920 kierował Komitetem Fortyfikacyjnym w obronie Warszawy przed bolszewikami. Od sierpnia 1920 do sierpnia 1921 był wiceministrem spraw wojskowych, a następnie – do maja 1922 – szefem Administracji Armii. W 1922 zweryfikowano go w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. Z dniem 1 lutego 1923 został przeniesiony – na własną prośbę – w stan spoczynku z prawem noszenia munduru.

Ostatnie lata

Mieszkał w Warszawie przy ulicy Batorego 15. Należał do grupy politycznej opozycyjnej wobec sanacji, działał też społecznie. Był człowiekiem o szerokich zainteresowaniach. Zajmował się muzyką, historią oraz pisarstwem. Swoje wspomnienia opisał w oddzielnych tomach: Burza dziejowa i W zamęcie.

Po agresji Niemiec na Polskę, w pierwszej dekadzie września 1939 wraz z żoną ewakuował się z Warszawy. W drodze na wschód zatrzymał się w majątku Sinołęka, położonym 7 km na północny wschód od Kałuszyna, stanowiącym wówczas własność Władysława i Marii Filewiczów.

Późnym popołudniem 14 września 1939 między stawami majątku Sinołęka wolnym krokiem przemierzał groblę dobrze zbudowany starszy pan w szarym garniturze. Szedł w kierunku szosy Kałuszyn-Siedlce, biegnącej w odległości 1 km od Sinołęki. Z dala narastał warkot silników. Gdy spacerowicz zbliżył się do szosy, ukazały się na niej dwa niemieckie motocykle z koszami. Krótka seria z erkaemu oddana do człowieka na grobli położyła go trupem na miejscu. Tak zginął gen. dyw. w stanie spoczynku Eugeniusz de Henning-Michaelis

[Sedco Express]

Pytanie - kiedy dopisywać różne info i poprawki do życiorysów ? Po skończeniu wstawiania na daną literę? Dotyczy to również zdjęć.

[Sedco Express]

Wskazane byłoby trzymanie się kolejności wcześniej utworzonej np. wg listy Haller St. jest na 11 miejscu a został wstawiony jako 9-ty, Haller Józef jest wstawiony jako 8 a na liście jest na 10 -tej pozycji.

[formoza58]

W dniu 23.11.2020 o 00:34, formoza58 napisał:

Proponuję, aby takie bardzo ciekawe " smaczki"  i " wtręty" do minionych , zamieszczonych już   nazwisk , zamieszczać po skończeniu litery. Przed kolejną

I myślę, że dotyczy tego również różne info i poprawki do biogramów już zamieszczanych. Mam np. znalezionego generała na " D", więc po " H" zamieszczę.

 

22 minuty temu, Sedco Express napisał:

Wskazane byłoby trzymanie się kolejności wcześniej utworzonej np. wg listy Haller St. jest na 11 miejscu a został wstawiony jako 9-ty, Haller Józef jest wstawiony jako 8 a na liście jest na 10 -tej pozycji.

W przypadku " H" próbowałem, do czasu. Chyba to niemożliwe, ponieważ zdjęcia znajdują się niestety niechronologicznie , czasem niemal przypadkiem. Oby zestaw na daną literę będzie w " kupie", to będzie dobrze i raczej przystępnie.

[formoza58]

Jan Hubischta.

[formoza58]

Jw.

1 Na święcie 66 Pułku Piechoty . Od Prawej generalowie: Hubischta, Zemanek, Ładoś.

2. Na święcie 66 Pułku Piechoty. Gen. Hubischta jako dowódca okręgu przyjmuje defiladę kompanii honorowej pułku.

3 Grób generała.

[formoza58]

Kazimierz Habicht.

Kazimierz Marian Habicht urodził się 4 grudnia 1868 w Odporyszowie, w rodzinie Wilhelma i Wandy z Fihauserów. Ukończył gimnazjum w Tarnowie i Wydział Lekarski Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1 kwietnia 1892, jako lekarz wojskowy służył w cesarskiej i królewskiej armii. W 1904 przeszedł w stan spoczynku i rozpoczął praktykę lekarską w Krakowie. W 1914 został powołany do służby czynnej i wziął udział w I wojnie światowej.

W WP od 15 maja 1919. Początkowo pełnił służbę w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie, następnie w Polskiej Wojskowej Misji Zakupów w Paryżu. Od 4 listopada 1920 był członkiem Komisji Rozjemczej w Mińsku, później był w składzie polskiej delegacji pokojowej prowadzącej pertraktacje w Rydze. Następnie służył w Departamencie III Ministerstwa Spraw Wojskowych. Później przeniesiony do Szkoły Inwalidów Wojskowych w Krakowie, następnie w latach 1923–24 w Szpitalu Okręgowym nr 5 w Krakowie.

Z dniem 1 lipca 1924 został przemianowany na oficera zawodowego w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 i 2. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy. 16 marca 1925 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski nadał mu stopień generała brygady „wyłącznie z prawem do tytułu” z dniem 31 maja 1925, czyli dniem przeniesienia w stan spoczynku.

Prowadził praktykę lekarską w Krakowie. Żonaty z Adą z Jakeszów, miał dzieci: Kazimierza, Mieczysława i Wandę Teresę. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Awanse

• porucznik - 1894,
• młodszy kapitan lekarz - 1898,
• starszy kapitan lekarz - 1902,
• major - 1917,
• podpułkownik - 1919 (WP),
• pułkownik - 1920 (WP),
• tytularny generał brygady - z dniem 31 maja 1925 (WP).

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)

[formoza58]

Jw.

1. Kazimierz Habicht w młodości.

2. Kreta 1896 rok, trzeci od prawej.

[formoza58]

 

Kazimierz Horoszkiewicz.

Kazimierz Horoszkiewicz urodził się pod Złoczowem w 1867 r. Był synem zarządcy majątku ziemskiego. Uczęszczał do Gimnazjum w Brzeżanach, gdzie zdał maturę w 1888 r. Następnie udał się do Lwowa, na Uniwersytecie Jana Kazimierza rozpoczął studia prawnicze. W międzyczasie odbył jednoroczną, ochotniczą służbę w C.K. armii. W 1891 r. został podporucznikiem. W tym czasie służył w 55. Pułku Piechoty we Lwowie (jako rezerwista), a następnie w 19. Pułku Piechoty Obrony Krajowej Lwów. W 1898 r. został porucznikiem. Jego kariera wojskowa nabierała rozpędu.

W 1901 r. Horoszkiewicz trafił do Rzeszowa, do 17. Pułku Piechoty Obrony Krajowej. W 1913 r. wrócił do 19 pp we Lwowie. Tam zastała go I wojna światowa. W czasie walk dowodził kompanią, a następnie batalionem. W 1914 r. został ranny, ale szybko wrócił na front walki. W 1915 r. został awansowany do stopnia majora, a w 1917 r. na podpułkownika. Tak zastała go wolna Polska. Horoszkiewicz był już sprawdzonym dowódcą, bowiem pod koniec działań wojennych kierował pułkiem.

Początkowo trafił do pułku piechoty w Krakowie. Od stycznia 1919 r. kierował 1 psp w Nowym Sączu. Nie było to zadanie łatwe – przygraniczny teren był pełen napięć narodowościowych i społecznych. We Florynce powstała samozwańcza Łemkowska Republika, którą żołnierze 1 psp kontrolowali. Horoszkiewicz nie zajmował się tylko wojskiem. Wpłynął na działalność podhalańczyków na wiele sposobów, próbując angażować żołnierzy w wiele aktywności. Z jego inicjatywy powstał Oficerski Klub Sportowy 1 Pułku Strzelców Podhalańskich (1921 r.). Dowódca zabiegał także o kształcenie w zakresie czytania i pisania żołnierzy, którzy tych umiejętności nie posiadali. Horoszkiewiczowi przyszedł także w udziale zaszczyt powitania w Nowym Sączu Józefa Piłsudskiego. W imieniu władzy wojskowej witał go na dworcu kolejowym, a następnie w koszarach wygłosił okolicznościową mowę.

Horoszkiewicz z pułkiem stoczył ciężkie boje w 1920 r. Brał udział zdobyciu Kijowa i w słynnej zwycięskiej defiladzie. Po zdobyciu dzisiejszej stolicy Ukrainy przebijał się przez formacje Armii Czerwonej. Został ranny 20 czerwca 1920 r. podczas okrążenia przez bolszewików w lasach nad rzeką Żołoń. Mimo to nadal dowodził swoimi żołnierzami. Następnie dowódca 1 psp brał udział w walkach o Brześć nad Bugiem i w uderzeniu znad Wieprza. W czasie wojny został podniesiony do stopnia pułkownika. Ze swoją jednostką Horoszkiewicz przemierzył cały szlak bojowy roku 1920. W maju 1921 r. został uhonorowany Krzyżem Srebrnym Orderu Virtiti Militari.

 

W 1921 r. dowódca podhalańczyków udał się do Warszawy na kurs doskonalący, ale potem wrócił na swoje stanowisko do Nowego Sącza. 1 psp kierował do sierpnia 1921 r.Horoszkiewicz w kolejnych miesiącach był przenoszony służąc jako dowódca dywizji piechoty. W końcu, w 1922 r. został dowódcą 23. Dywizji Piechoty w Katowicach. W tym samym roku został podniesiony do stopnia generała brygady. Horoszkiewicz zajmował na Śląsku ziemie, które przyznano Polsce po plebiscycie. Jego kariera wojskowa zakończyła się w 1926 r. Został wówczas przeniesiony w stan spoczynku, jednocześnie decyzją Prezydenta RP podniesiony do rangi generała dywizji.

Jako emerytowany wojskowy, Horoszkiewicz zamieszkał w Katowicach. Jego życie przerwała kolejna wojna. W 1939 r., tak jak tysiące Polaków, po ataku Niemiec uciekał w kierunku wschodnim. Trafił do Lwowa, do którego wkroczyła Armia Czerwona. W 1940 r. wraz z rodziną został wywieziony w głąb ZSRR. Horoszkiewicz ucieszył się z tworzącej się armii gen. Andersa i postanowił się do niej zapisać. Niestety nie dotarł do miejsca rekrutacji. Zmarł po drodze, 12 grudnia 1942 r. w Tobolsku. Tam też go pochowano. 

 

[formoza58]

Jw.

[formoza58]

Edward Hein.

Urodził się w rodzinie Ferdynanda i Antoniny z Gadomskich. Ukończył gimnazjum w Stanisławowie i Wydział Lekarski Uniwersytetu Jagiellońskiego. W armii austriackiej od 1895 roku^[1]. Początkowo służy w Szpitalu Garnizonowym w Krakowie, następnie służy w jednostkach polowych jako lekarz. Wziął udział w mobilizacji przeprowadzonej w latach 1912–1913 w związku z wojną na Bałkanach oraz I wojnie światowej. W latach 1914–1918 był lekarzem Pułku Dragonów Nr 8^[a]. W czasie służby w c. i k. armii awansował kolejno na stopień: lekarza pułku (niem. Regimentsarzt) – 1 maja 1898, lekarza sztabowego (niem. Stabsarzt) – 1 maja 1914 roku, starszego lekarza sztabowego 2. klasy (niem. Oberstabsartzt 2. Klasse) – 1 listopada 1917 roku.

W Wojsku Polskim od 1 lutego 1919 roku był komendantem Szpitala Zapasowego w Wadowicach. 24 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w korpusie lekarskim, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. W 1921 roku został kierownikiem Rejonu Sanitarnego Gniezno, pozostając oficerem nadetatowym 7 batalionu sanitarnegow Poznaniu. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 51. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy, a jego oddziałem macierzystym była Kompania Zapasowa Sanitarna Nr 4^[8]. W kwietniu 1924 roku został przydzielony do Szefostwa Sanitarnego Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisko kierownika Wydziału Superrewizyjno-Inwalidzkiego. 16 marca 1925 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski nadał mu z dniem 31 maja 1925 roku stopień generała brygady, wyłącznie z prawem do tytułu. Z dniem 31 maja 1925 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał w Krakowie, gdzie pracował jako lekarz Kasy Chorych. Zmarł 18 stycznia 1928 roku w Gnieźnie Został pochowany na cmentarzu św. Piotra i Pawła w Gnieźnie.

Edward Hein był żonaty z Emmą z Schaefferów, z którą miał córki: Emanuelę (ur. 1916) i Małgorzatę (ur. 1918).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Rycerski Orderu Franciszka Józefa z dekoracją wojenną
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej
• Złoty Krzyż Zasługi z Koroną
• Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii^[
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913..

                            -----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Tutaj niestety bez choćby jednego zdjęcia.

[formoza58]

Stanisław Hlawaty.

Stanisław Józef Hlawaty urodził się 15 marca 1868 roku we Lwowie, w rodzinie Albina i Stanisławy Petroleli z Kislingerów. Kształcił się w Stanisławowie. W 1890 został powołany do służby w cesarskiej i królewskiej armii. Do 1904 roku pełnił służbę w c. i k. 57 pułku piechoty w Tarnowie, jako jednoroczny ochotnik, a następnie aspirant oficerski i oficer kompanii. W latach 1904–1909 studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie. Wiele podróżował po Europie. W 1910 jako stypendysta wojska austriackiego studiował w Greenwich Observatory w Londynie.

W latach 1915–1917, w czasie I wojny światowej, walczył na froncie bałkańskim, jako dowódca kompanii i batalionu. W 1916 roku awansował na majora. Od 1917 powrócił do pracy dydaktycznej w Wojskowej Szkole Realnej w Krakowie-Łobzowie. Podpułkownik z 1918.

30 października 1918 roku, jako Polak i najstarszy oficer sztabowy c. i k. Wojskowej Wyższej Szkoły Realnej w Łobzowie, przejął nad nią dowództwo i podporządkował się brygadierowi Bolesławowi Roji, który nadał jej nazwę - „Szkoła Podchorążych". 11 czerwca 1920 został zatwierdzony w stopniu podpułkownika w piechocie z dniem 1 kwietnia 1920, w „grupie byłej armii austro-węgierskiej”. Służbę na stanowisku komendanta Szkoły Podchorążych pełnił do 1 września 1920 roku, kiedy to został przeniesiony do Oddziału V Personalnego Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. W Ministerstwie objął kierownictwo komisji podstawowych obowiązków i praw oficerskich, której zadaniem było opracowanie założeń ustawy pragmatycznej. W międzyczasie Szkoła Podchorążych w Łobzowie została przemianowana na Korpus Kadetów Nr 1. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 11. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W latach 1923–1924 był szefem Szefostwa Poborowego, a następnie inspektorem poboru w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie, pozostając na ewidencji 40 pułku piechoty. 16 marca 1925 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski nadał mu stopień generała brygady „wyłącznie z prawem do tytułu” z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 30 czerwca 1925.

Po zwolnieniu ze służby osiadł w Stanisławowie, gdzie we wrześniu 1939, na wieść o wkroczeniu wojsk sowieckich do Polski, popełnił samobójstwo.

                                --------------------------------------------------------------------------------------

" Wyłuskałem" generała jako pułkownika, z fotografii z uroczystości  w dowodzonej przez niego Szkole Podchorążych w Łobzowie.

[formoza58]

Edward Hejdukiewicz.

Urodził się w rodzinie Mikołaja i Marii z domu Fink. Ukończył kurs w Korpusie Kadetów w Jarosławiu oraz Wileńską Szkołę Junkrów Piechoty. Służył w armii rosyjskiej, od 1887 był oficerem zawodowym piechoty. Jako dowódca kompanii walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej1904–1905. W 1910 ukończył szkołę strzelań w Oranienburgu i objął stanowisko dowódcy batalionu. W lipcu 1914 został awansowany do stopnia podpułkownika. Dowodził batalionem na froncie, następnie objął dowództwo pułku piechoty. Pułkownik z 1915. Walczył na frontach I wojny światowej, m.in. jako dowódca 56 pułku piechoty. Odznaczył się w boju, był kilkakrotnie ranny i kontuzjowany.

Od 2 listopada 1917 był dowódcą 3 pułku strzelców w I Korpusie Polskim w Rosji (gen. Dowbora-Muśnickiego). Za walki pod Bobrujskiem w lutym 1918 został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. W 1918 był dowódcą polskiej samoobrony i komendantem placu w Odessie. W czerwcu 1918 współorganizował w Odessie 4 Dywizję Strzelców Polskichgen. Żeligowskiego, w której był przewodniczącym sądu, i z którą przybył do Polski.

Od czerwca do grudnia 1919 dowodził 12 pułkiem strzelców (później: 54 pułk Strzelców Kresowych) armii gen Hallera i krótko – 24 Brygadą Piechoty. Od grudnia 1919 do sierpnia 1920 sprawował stanowisko dowódcy Ekspozytury Okręgu Generalnego Lublin w Kowlu. Następnie do listopada był okręgowym inspektorem Armii Ochotniczej w Lublinie, a potem – do kwietnia 1921 – dowódcą XXVIII Brygady Piechoty Wielkopolskiej. Od kwietnia do września dowodził 20 Dywizją Piechoty. Później – do marca 1923 był zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu IX w Brześciu. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszwickiej, dowodząc XXVIII Brygadą Piechoty i 2 Dywizją Litewsko-Białoruską.

14 października 1920 zatwierdzono go w stopniu generała podporucznika z dn. 1 kwietnia 1920. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Od marca 1923 do maja 1927 wchodził w skład Oficerskiego Trybunału Orzekającego. 5 lutego 1927 został mianowany tytularnym generałem dywizji z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 30 kwietnia 1927. Zmarł 1 stycznia 1932 we wsi Pogorzelec w powiecie dubieńskim (według innego źródła w osadzie Krzywucha).

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6677
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Odznaka I Korpusu Polskiego gen. Dowbora-Muśnickiego.

 ---------------------------------------------------------------------------------------------

W tym przypadku zdjęcia brak.

[formoza58]

I  litera " H"  wg. listy zakończona, z wyjątkiem  umieszczonego pod nr.16  przez Kolegę Ottona , Wiktora Horodyńskiego. Ja na niego nie znalazłem żadnej informacji i zdjęcia.

To pora na " smaczki" i uzupełnienia do osób do tej pory wymienionych. Póki nie pojawi się lista na " I".

[otton1]

29 minut temu, formoza58 napisał:

z wyjątkiem  umieszczonego pod nr.16  przez Kolegę Ottona , Wiktora Horodyńskiego.

Pomyliłem się w imieniu; mea culpa!!!!!!!!!!!

A tak jest  w rzeczywistości:

Witold Horodyński
ur. 4 grudnia 1865 w majątku Niedźwiadka k. Łukowa, zm. 1 grudnia 1954 w Siedlcach – lekarz chirurg, tytularny generał brygady Wojska Polskiego.
Był synem Witolda Eustachego, ziemienina, i Zofii z Krzywoszewskich. W latach 1877–1884 uczył się w gimnazjum w Warszawie, a następnie studiował medycynę na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. W 1889 uzyskał dyplom lekarza medycyny. 6 grudnia 1898 po raz pierwszy w Polsce przeprowadził operację polegającą na zaopatrzeniu kłutej rany serca. Wynik był niepomyślny – operowana przez niego pacjentka zmarła w 22 dniu po zabiegu. W 1900 pogłębiał wiedzę lekarską w klinice chirurgicznej w Dublinie.
21 czerwca 1919 roku, jako lekarz cywilny, został przyjęty do Wojska Polskiego w randze majora lekarza i zatwierdzony na stanowisku starszego ordynatora Szpitala Zapasowego Nr 1 w Warszawie. Następnie pełnił służbę w Szpitalu Ujazdowskim na stanowisku starszego ordynatora i kierownika naukowego Oddziału Chirurgii. Zatrzymany w służbie czynnej do października 1923. Z dniem 31 października 1923 został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu tytularnego generała brygady.
Mieszkał w Warszawie przy ulicy Nowogrodzkiej 34. Praktykował, jako lekarz kontraktowy, w Oddziale Chirurgicznym 1 Szpitala Okręgowego im. Marszałka Piłsudskiego w Warszawie przy ulicy 6 Sierpnia 33/35.
W czasie kampanii wrześniowej uczestniczył w obronie Warszawy, jako lekarz szpitala polowego. Do sierpnia 1944 praktykował w Szpitalu Ujazdowskim jako starszy ordynator Oddziału Chirurgii.
W poniedziałek 28 sierpnia 1944 Niemcy kazali wszystkim pracownikom sanitarnym zaraz opuścić Warszawę. Opiekę nad pozostałymi chorymi i rannymi przejął dr. Horodyński, który w końcu października 1944 ewakuował ich do jednego ze szpitali w Krakowie niemieckim pociągiem sanitarnym. Po krótkim pobycie pod Krzeszowicami, we wrześniu 1944 razem z żoną zamieszkał w Siedlcach. W Siedlcach podjął pracę w Ubezpieczalni Społecznej. 
Zmarł 1 grudnia 1954 w Siedlcach. Pochowany 4 grudnia 1954 na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Ordery i odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych
Złoty Krzyż Zasługi (trzykrotnie: 13 maja 1933, 19 marca 1937, 25 lutego 1939)

[formoza58]

Nie ma za co przepraszać   Dobrze, że się odnalazł. Co wrzucałem dane, to mi wyskakiwał stale... Hordyński Juchniewicz i zacząłem tracić nadzieję, że istnieje Horodyński.

Noo... " Tośmy Bohuna usiekli"  

[Sedco Express]

 Hausner Ryszard (dodatkowe zdjęcie)