Ustawienie tabliczek na grobach żołnierzy W.P. i Powstańców Wlkp.

[YARD]

Po markerowaniu".

[YARD]

Poznań, Cm. Garnizonowy.
Wesołowski Każimierz, sierżant 55 P.P.Wielkopolskiej , +29.1.1935, śmierć samobójcza

[YARD]

ur. 24.3.1902r , napis czytelny.

[YARD]

Po markerowaniu"
Józef Sroka, kapral, komenda garnizonowa Gniezno, ur.12.3.1887r zm.12.8.1931r- śmierć w wyniku choroby.

stopień KAPITAN" sprawdziłem w mądrych księgach

---

Post został zmieniony ostatnio przez moderatora Czlowieksniegu 20:24 24-08-2014

[YARD]

Dziś na cmentarzu na Junikowie ustawiliśmy tabliczkę o treści:

Jan Nepomucen Sławiński podpułkownik Wojska Polskiego.
Urodzony 13 maja 1895 r. w Ujeździe od Kcynią, zmarł 28 września 1981 r. w Poznaniu

Syn Michała i Wiktorii z domu Szweda. Ukończył szkołę powszechną w Kcyni, a następnie 6 klas gimnazjum męskiego w Nakle. W 1913 r. współtworzył Drużynę Skautową im. Tadeusza Kościuszki.
W maju 1915 trafił do batalionu zapasowego 49. PP w Deutsch Krone (Wałcz). Walczył na froncie zachodnim, był dwukrotnie ranny. Odznaczony Krzyżem Żelaznym II kl.
Po kursie w Biedrusku awansowany do stopnia podporucznika.
16.12.1918 r. powrócił do domu. Zaangażował się w działalność niepodległościową w Kcyni i nawiązał łączność z polskimi władzami niepodległościowymi w Bydgoszczy i Poznaniu.
W noc sylwestrową 1918 r. licząca około 100 ludzi jednostka z Gołańczy, wsparta przez powstańców ppor. Leona Maternowskiego z Czeszewa oraz grupę około 40 powstańców kcyńskich dowodzonych przez ppor. Jana Sławińskiego, jeszcze przed północą zaatakowała dworzec kolejowy i po krótkiej walce rozbiła niemiecki oddział. Rankiem 1.01.1919 r. Sławińskiego obwołano komendantem powstania w Kcyni. W następnych dniach Sławiński wspierał działania zbrojne w okolicach Szubina. Koordynował także działania powstańcze na północ od linii Noteci. W maju 1919 r. baon kcyński, jako 2 batalion, włączony został w skład 9 Pułku Strzelców Wielkopolskich.
Od września 1919 r. walczył na froncie ukraińskim i białoruskim wojny polsko-bolszewickiej. W kwietniu 1920 r. awansowany na porucznika. Po zakończeniu działań wojennych w Wojsku Polskim pozostawał do końca 1923 r., nadal dowodząc 2. baonem 62. PP. w Bydgoszczy. W 1922 r. awansowany do stopnia kapitana.
Po przejściu do rezerwy poświęcił się życiu rodzinnemu i pracy na własnym majątku ziemskim i młynie w Białośliwiu. Udzielał się społecznie i przez jakiś czas pełnił funkcję miejscowego wójta.
Za działalność społeczną i kombatancką w latach 30. awansowany do stopnia majora rez.
W sierpniu 1939 r. zmobilizowany, objął dowodzenie nad 82. baonem wartowniczym w Bydgoszczy i jednocześnie dowodzenie Komendą Miasta, odpowiedzialną za obronę i porządek w mieście.
Wraz z 82. baonem przeszedł szlak bojowy od Bydgoszczy aż nad Bzurę. Został ranny pod Sochaczewem i dostał się do niemieckiej niewoli. W czasie wojny przebywał w oflagach w Itzehoe, Sandbostel, Lubecka i Woldenberg.
6.02.1945 r. powrócił do domu w Białośliwiu. Pracował fizycznie we własnym młynie, a po jego upaństwowieniu przez jakiś czas pozostawał bez środków do życia lub utrzymywał się z zapomóg. Po kilku latach państwo przyznało mu niewielką emeryturę. 22.12.1973 r. Sławińskiego awansowano do stopnia podpułkownika rez. Ostatnie lata mieszkał w Poznaniu.
Za zasługi dla Powstania Wielkopolskiego i na froncie wschodnim odznaczony:
Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski
Krzyżem Niepodległości
Krzyżem Walecznych
Srebrnym Krzyżem Zasługi
Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym
Odznaką Powstańca Wielkopolskiego

Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ CSWL

[YARD]

Kolejna wizyta na starym Cmentarzu Garnizonowym w Biedrusku. Głównym celem niedzielnej wizyty było postawienie płyt na grobach leżących tam pancerniaków: starszego strzelca panc. Kazimierza Surowca i kaprala Leona Bartoszewskiego ( obaj z Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej ). Tablice ufundował organizator poprzedniej akcji - Jarek Dzikowski. Wizyta była także okazją do drobnych porządków, choć po ostatniej akcji stan cmentarza jest bardziej niż zadowalający.

[YARD]

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.837003389652626.1073741973.149612871725018&type=1

[YARD]

W sobotę w godzinach popołudniowych, ekipa z koła przyjaciół Muzeum Broni Pancernej CSWL, ustawiła trzy tabliczki na grobach Powstańców Wielkopolskich na cmentarzu na Miłostowie w Poznaniu.

[YARD]

Napis na tablicy:
Józef Gościński
Ur. 28.11.1894 w m. Gułtowy, zm. w 1977 w Poznaniu.

Powołany na I wojnę światową w składzie 6 Pułk Grenadierów im. Hrabiego Kleista von Nollendorfa, w stopniu gefreitera i wysłany na front zachodni. Brał udział w bitwie pod Verdun. Za wzorową służbę odznaczony został Krzyżem Żelaznym. Został ranny w walce i przeniesiony do jednostki wartowniczej.

Uczestniczył w Powstaniu Wielkopolskim i Śląskim. Był żołnierzem żandarmerii polowej wojsk Wielkopolskich. Został zawodowym podoficerem żandarmerii wojskowej w stopniu sierżanta. Brał udział w wojnie polsko - bolszewickiej i bronił Warszawy w sierpniu 1920. Po kilku latach odszedł z wojska i zaczął pracę kierowcy oraz taksówkarza.
Pod koniec życia honorowo awansowany na stopień podporucznika Wojska Polskiego.

Odznaczony:
- Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski
- Śląskim Krzyżem Powstańczym
- Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym
Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ CSWL

Treść napisu i zgoda na ustawienie, uzgodniona z rodziną Powstańca .

[YARD]

Kolejna tabliczka ustawiona na cmentarzu na Miłostowie.
Jak widać na płycie tylko imię, nazwisko i daty.
Jan Stanisław Kaczmarek, pułkownik WP.

[YARD]

Foto ppłk. Jana Kaczmarka z czasów II R.P.

[YARD]

Napis na tablicy zredagowany" z tego textu:
Jan Stanisław Kaczmarek (ur. 21 grudnia 1894 w Stęgoszy, zm. 25 kwietnia 1981 w Poznaniu) – pułkownik łączności Wojska Polskiego.
Biografia

Jan Stanisław Kaczmarek urodził się 21 grudnia 1894 w Stęgoszy, w powiecie jarocińskim, na terytorium ówczesnej prowincji poznańskiej, w rodzinie Michała i Heleny z domu Sołtysiak. W latach 1905-1914 uczęszczał do Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. W roku szkolnym 1910/1911 został członkiem tajnego stowarzyszenia „Towarzystwo Tomasza Zana”.

6 sierpnia 1914, po rozpoczęciu I wojny światowej, został wcielony do Armii Cesarstwa Niemieckiego i przydzielony do Fortecznego Oddziału Telefonicznego (niem. Festungs Fernsprach Abteilung) stacjonującego w Poznaniu, w Forcie Winiary. Dwa dni później, w mundurze pruskiego szeregowca, złożył maturę. W grudniu 1914 zakończył szkolenie podstawowe i został przeniesiony do Fortecznego Oddziału Telefonicznego w Metz (Lotaryngia). W twierdzy Metz służył do wiosny 1915 awansując na kaprala. Do jego obowiązków należała obsługa głównej centrali telefonicznej fortecznej. Następnie został przeniesiony do Oddziału Telegraficznego Zapasowego w Koblencji, z którego jako aspirant oficerski miał być skierowany do kurs oficerski dla piechoty w Döberitz (Dobrzyca Mała). Ostatecznie nie został skierowany na kurs, gdyż został uznany za „politycznie niepewnego” (młodsze rodzeństwo uczestniczyło w strajku szkolnym). Z Brandenburgii wyjechał na powrót do Lotaryngi z przydziałem do Oddziału Zapasowego Telegraficznego w Verdun. Tam objął dowództwo drużyny telegraficznej, z którą został przeniesiony na front wschodni, do Baranowicz. Po rocznej służbie razem ze swoją drużyną został przeniesiony do zachodniej Flandrii. W 1917 ukończył kurs oficerów łączności w Königs Wusterhausen. Po ukończeniu kursu został przydzielony do kompanii telegraficznej jednej z dywizji rezerwowych, zajmującej pozycje w rejonie Metz. Na początku 1918 awansował na podporucznika i objął dowództwo plutonu. W sierpniu 1918 objął w zastępstwie obowiązki dowódcy kompanii. W listopadzie 1918 na czele kompanii pomaszerował z linii frontu do Lotaryngii, a następnie do Gießen w Hesji. Tam przeprowadził demobilizację kompanii po czym został urlopowany do czasu oficjalnego zwolnienia ze służby wojskowej. W grudniu 1918 powrócił do Jarocina i wziął udział w powstaniu wielkopolskim. W czasie służby w armii niemieckiej został odznaczony Krzyżem Żelaznym I i II klasy.

8 stycznia 1919 objął dowództwo fortecznego oddziału telegraficznego, późniejszego I batalionu telegraficznego wielkopolskiego. 22 stycznia 1919 przekazał dowództwo oddziału kpt. Andrzejowi Miączyńskiemu, a sam objął dowództwo 3 kompanii telegraficznej w nowopowstałym batalionie. Trzecia kompania baonu telegraficznego była złożona w 80% z ochotników, uczniów gimnazjów. 27 lutego 1919 oficerowie i żołnierze trzeciej kompanii złożyli na ręce głównodowodzącego Siłami Zbrojnymi w byłym zaborze pruskim, generała porucznika Józefa Dowbor-Muśnickiego 402 marki i 18 feningów „na głodnych Lwowian”[1]. 30 marca 1919 awansował na porucznika. W maju 1919, razem z trzecią kompanią, został skierowany do dyspozycji dowódcy Grupy II Zachodniej, pułkownika Michała Milewskiego. Stacjonował w Posadowie, w siedzibie dowództwa grupy, skąd utrzymywał łączność telefoniczną z Poznaniem, Pniewami i Lwówkiem. Następnie był szefem łączności 3 Dywizji Strzelców Wielkopolskich, szefem łączności VII Brygady Jazdy i dowódcą 7 kompanii telegraficznej jazdy, oficerem telegrafii w Dowództwie 7 Armii i w końcu szefa łączności 4 Armii[2]. 14 października 1920 został zatwierdzony w stopniu kapitana. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Inspektoracie Armii Nr IV w Krakowie, pozostając na ewidencji 2 baonu zapasowego telegraficznego. W listopadzie 1921 został przeniesiony do Obozu Wyszkolenia Wojsk Łączności na stanowisko dowódcy kompanii szkolnej, a następnie instruktora Oddziału Szkolnego.

W marcu 1923 został przeniesiony do Szefostwa Łączności Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie[3], a 23 maja 1923 do 3 pułku łączności w Grudziądzu z „odkomenderowaniem” do Szefostwa Łączności DOK I na okres czterech miesięcy z dniem 1 kwietnia 1920[4]. Po „ukończeniu odkomenderowania” został przydzielony do Szefostwa Łączności Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisko I oficera[5][6][7]. W kwietniu 1926 został przeniesiony do 7 samodzielnego batalionu łączności w Poznaniu na stanowisko pełniącego obowiązki kwatermistrza[8]. Następnie pełnił służbę w Departamencie Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[9]. W kwietniu 1929 został wyznaczony na stanowisko I oficera sztabu w Dowództwie 1 Grupy Łączności w Warszawie[10]. We wrześniu 1930 został przeniesiony do 2 pułku łączności w Jarosławiu na stanowisko dowódcy IV batalionu telegraficznego[11]. Jeszcze tego samego roku, po rozformowaniu 2 pułku łączności został dowódcą 4 batalionu telegraficznego w Przemyślu[12]. W 1931 objął obowiązki komendanta Kadry 2 batalionu telegraficznego w Przemyślu[13][14]. 12 marca 1933 awansował na podpułkownika. W tym samym roku został dowódcą 6 batalionu telegraficznego w Jarosławiu[15]. Od 1 grudnia 1934 do 17 maja 1939 był komendantem Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu[16]. Od września do grudnia 1938, w czasie rewindykacji Zaolzia, pełnił służbę w Sztabie Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Śląsk” na stanowisku dowódcy łączności. Na pułkownika został awansowany ze starszeństwem z 19 marca 1939. W maju 1939 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 2 Grupy Łączności w Warszawie, a w sierpniu 1939 na stanowisko dowódcy łączności Armii „Pomorze”.

Jako dowódca łączności Armii „Pomorze” walczył w kampanii wrześniowej. 22 września 1939 w czasie bitwy pod Łomiankami został ranny i dostał się do niemieckiej niewoli.

W niewoli przebywał od zimy 1940 do wiosny 1945, kolejno w obozach oficerskich (niem. Oflagach): XII A Hadamar (6 luty 1940 - maj 1942), II E Neubrandenburg (czerwiec 1942 - styczeń 1944) i II D Gross-Born (luty 1944 - styczeń 1945). Od 18 stycznia do 28 marca 1945 wraz z innymi jeńcami oflagu II D maszerował do Stalagu X B w Sandbostel. Tam 29 kwietnia 1945 został oswobodzony przez oddziały kanadyjskiej 1 Armii[17]. W Sandbostel, funkcjonującym jako Polski Ośrodek Wojskowy, pozostawał do czerwca 1945. Kolejny miesiąc spędził w ośrodku wojskowym w Verden, w Dolnej Saksonii. Od września do grudnia 1945 przebywał w ośrodku wojskowym w Delmenhorst, a od stycznia 1946 w Lubece. 9 kwietnia 1946 powrócił do kraju.

18 października 1967 ppłk mgr Czesław Kołodziejczak, w zastępstwie Wojskowego Komendanta Rejonowego Poznań-Wilda wydał mu legitymację oficera rezerwy serii AF 0119891.

Żonaty z Ireną Walczyńską (1904-1948), z którą miał dwie córki: Teresę Sacha (1927-1980) i Annę Mencel (ur. 1931), profesor nauk ekonomicznych. Zmarł 25 kwietnia 1981 w Poznaniu. Pochowany 30 kwietnia 1981 na cmentarzu na Miłostowie.

Pułkownik Jan Stanisław Kaczmarek za zasługi w powstaniu wielkopolskim i III powstaniu śląskim oraz w służbie w Wojsku Polskim został odznaczony następującymi orderami i odznaczeniami:
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari - 15 marca 1921[19]
Krzyż Niepodległości - 9 listopada 1932[20]
Krzyż Walecznych - 23 lipca 1973 przez Radę Państwa
Złoty Krzyż Zasługi - 21 marca 1929 „za zasługi położone w powstaniu wielkopolskim”[21]
Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi I klasy - 6 marca 1931
Krzyż Armii Krajowej - 1979 „za pracę konspiracyjną w obozach jenieckich”
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy” - 1928
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości - 1928

Natomiast za zasługi w służbie Armii Cesarstwa Niemieckiego w latach 1914-1918 został odznaczony:
Krzyż Żelazny I klasy (niem. „Eisernes Kreuz I Klasse”).
Krzyż Żelazny II klasy (niem. „Eisernes Kreuz II Klasse”)
cdn...

[YARD]

I trzecia tablica ustawiona na Miłostowie.

Kąkolewski Jan Zdzisław
Urodzony 23 XII 1893 w Pobiedziskach, zmarł 22 IX 1977 w Poznaniu.
Powstaniec wielkopolski, oficer piechoty WP, w konspiracji w ZWZ/NOW/AK/PAL

Syn Bronisława i Stanisławy. Ukończył gimnazjum w Poznaniu, następnie studiował w Królewskiej Wyższej Szkole Budowy Maszyn w Poznaniu oraz w Essen. Z obu tych uczelni wydalony za działalność niepodległościową. Od 1908 działał w Tajnej Organizacji Młodzieżowej w zaborze pruskim. Był m.in. komendantem organizacji niepodległościowej „Żuaw”. Od 1911 w Towarzystwie Kształcenia Młodzieży „Iskra”. Ukończył pierwszy kurs harcerski 08 IX 1912, był także organizatorem I Drużyny Harcerskiej im. W. Jagiełły w Poznaniu. W 1913 więziony przez władze pruskie. Po wybuchu I wojny światowej zbiegł na teren zaboru austriackiego z zamiarem wstąpienia do Legionów Polskich. Aresztowany w I 1915 i wydany władzom pruskim. Wcielony w V 1915 do pruskiego 19 pułku piechoty. Uczestniczył w walkach na froncie zachodnim. Podczas urlopu w 1918 złożył przysięgę w POW ZO Poznań.
Uczestniczył w Powstaniu Wielkopolskim od momentu wybuchu. Po oswobodzeniu Poznania brał udział w walkach na froncie północnym jako komendant pododcinka. W Biedrusku ukończył kurs podchorążych i został awansowany do stopnia podporucznika. W IV 1919 jako adiutant poznańskiego baonu śmierci wyruszył na front wojny polsko–bolszewickiej pod Wilno. Od 16 IV 1919 dowódca 2. kompanii. Od 18 X 1919 służy w 6 PP Leg. na stanowisku dowódcy 2. kompanii. Awansowany 25 VI 1920 do stopnia porucznika służby stałej Od VI 1921 do I 1922 przebywa na kursie aplikacyjnym dla oficerów piechoty w Grudziądzu. W tym samym roku zweryfikowany przez MSW w stopniu kapitan służby stałej piechoty ze starszeństwem 1 VI 1919. Po powrocie do 6 PP Leg. mianowany dowódcą Szkoły Podoficerskiej 6 PP Leg. w Wilnie. Awansowany do stopnia majora służby stałej ze starszeństwem od 1 I 1928. Z dniem 1 II 1933 przeniesiony w stan spoczynku.
Działał w wielu organizacjach kombatanckich m. in. w Towarzystwie Powstańców Wielkopolskich.
W kampanii wrześniowej uczestniczył w obronie Warszawy gdzie 18 IX 1939 został ranny. Po zwolnieniu ze szpitala podejmuje działalność konspiracyjną w ZWZ. W okresie okupacji był między innymi: Komendantem Obwodu ZWZ Siedlce, w okresie VIII 1941 - IV 1943 Komendantem Okręgu „Cyryl” Narodowej Organizacji Wojskowej, Komendantem Inspektoratu Rejonowego AK Piotrków Trybunalski, od 1944 działał w Polskiej Armii Ludowej. Brał udział, w stopniu pułkownika, w Powstaniu Warszawskim. Ostatni stopień wojskowy generał bryg. – 1944 (w PAL).
Jan Kąkolewski jest patronem Szkoły Podstawowej w Pomarzanowicach.
Odznaczony:
Krzyżem Złotym Orderu Wojennego Virtuti Militari
Virtuti Militari kl.5
Krzyżem Niepodległości z Mieczami
Krzyżem Walecznych – 4 razy
Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym
Złotym Krzyżem Zasługi

Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ CSWL
cdn...

[takafura]

Temat zacny i na czasie, daję link do strony gdzie można odszukać info o konkretnym żołnierzu Legionów (mapa, wyszukiwarka,miejsca pochówku, lokalizacja bitew,zdjęcia, itp.)a co ciekawsze jest także możliwość dodania własnych materiałów.

http://mjp.najlepszemedia.pl/wykaz-legionistow

[takafura]

Solidna tablica na grobie ufundowana przez wójta Miedzichowa

[YARD]

W niedzielę 28 grudnia 2014 roku na cmentarzu w m. Wyskoć [gm. Kościan] o godz. 12:30 odbyło się uroczyste ustawienie tabliczki pamiątkowej na grobie Powstańca Wielkopolskiego, kpt. Zygmunta Galińskiego.

[YARD]

[treść tabliczki]:
Zygmunt Galiński,
5.04.1885 - 29.05.1933
Powstaniec Wielkopolski, oficer Wojska Polskiego.

Urodził się w Będzieszynie, z rodziców Franciszka Galińskiego i Ludwiki z Brodzkich, właścicieli majątku ziemskiego w Będzieszynie.
Ukończył gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim oraz Wydział Rolny na Uniwersytecie w Lipsku.
Podczas nauki należał do tajnych, polskich organizacji patriotycznych.
Służył w wojsku niemieckim na froncie zachodnim i był w tych walkach wielokrotnie ranny.
Po wybuchu Powstania Wielkopolskiego, w grudniu 1918 roku, utworzył oddziały powstańcze w Szamotułach.
Był komendantem powiatowym sił powstańczych. Wraz ze swoimi żołnierzami rozbroił załogę niemiecką we Wronkach oraz zajął obóz ćwiczebny w Biedrusku. Brał udział w walkach na obszarach: Wieleń, Czarnków i Chodzież.
Za udział w powstaniu został odznaczony Medalem Niepodległości i pośmiertnie Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.
W 1919 roku został awansowany na dowódcę II Okręgu Wojskowego, a od 1920 r. został komendantem obozu jenieckiego w Kaliszu.
W Wojsku Polskim służył do 15 listopada 1921 roku.

Od roku 1922 z ramienia Skarbu Państwa został administratorem klucza baszkowskiego w powiecie krotoszyńskim.
W lipcu 1923 przejął dzierżawę majątku państwowego Wyskoć, znajdującego się pod patronatem Fundacji Sułkowskich w Rydzynie.
Społecznik i działacz lokalny, kierował Kółkiem Rolniczym, był członkiem Związku Ziemian, oraz prezesem Powiatowego Związku Oficerów Rezerwy.
Za pracę społeczną został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Zmarł nagle w Poznaniu.

Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ CSWL

Tą małą uroczystośc uświetnili swoją obecnością:

-burmistrz m. Kościana i wójt gminy Kościan
-ksiądz proboszcz parafii w Wyskoci
-rodzina Zygmunta Galińskiego
-przedstawiciel O.S.P. z Wyskoci i Turwi
-sołtys Wyskoci
-przedstawiciele szkoły podstawowej i mieszkańcy.
-rekonstruktorzy w mundurach Powstańców Wielkopolskich
-kibice Obry Kościan
-lokalne media oraz trębacz ;)

[YARD]

Część artykułu w lokalnej gazecie Fakty Kościańskie".
cdn...

[kitolif]

Szczytna inicjatywa!
Dobrze, że media ją zauważają. Dzięki temu będzie można dotrzeć do większej liczby ludzi i zdobyć więcej informacji o kandydatach do następnych tabliczek ;)

Oby tak dalej!

[YARD]

W niedzielę na cmentarzu na Junikowie w Poznaniu, ustawiliśmy pamiątkową tabliczke przy grobie bohatera.
Życiorys [skrócony]
Jakubowicz Stanisław - podoficer zawodowy Wojska Polskiego, bohater Powstania Wielkopolskiego, wojny 1920 roku oraz Powstania Śląskiego.
ur. 5 maja 1897 r. we wsi Ujazd (powiat Grodzisk Wlkp.), zm. 19 maja 1972 r. w Poznaniu.

Syn Feliksa i Łucji z domu Ignaczak. Wraz z rodziną wyemigrował do Niemiec, gdzie ukończył szkołę elementarną i rozpoczął pracę w kopalni.

W styczniu 1916 r. powołany do armii pruskiej. Od stycznia do kwietnia 1916 r. służył w 117. pułku piechoty, a następnie w 118. pułku piechoty im. Księcia Karola. Za uczestnictwo i odniesione rany w walkach nad Sommą, pod Verdun, Ypres i Arras został odznaczony Krzyżem Żelaznym II klasy. Od maja do grudnia 1918 r. przebywał w szpitalu, gdzie został odznaczony medalem waleczności.

Brał czynny udział w Powstaniu Wielkopolskim. Walczył na ulicach Poznania, gdzie po raz kolejny został ranny. Od lutego 1919 roku w Armii Wielkopolskiej. Przydzielony do 6 kompanii 2. Pułku Strzelców Wielkopolskich (56 Pułk Piechoty Wielkopolskiej). Od kwietnia 1919 r. przebywał na froncie zachodnim (w okolicach Wolsztyna), gdzie walczył z Grenzschuztem.

We wrześniu 1919 r. wyruszył z 2. Pułkiem Strzelców Wielkopolskich na front wschodni.
1 listopada 1919 roku został awansowany na stopień kaprala. 6 kwietnia 1920 r. w wyniku odniesionych ran został wycofany z frontu.

3 lipca brał udział w zorganizowanym z rejonu Bobrujska wypadzie na pozycje bolszewickie (znanym jako wypad na Stołpiszcze). Podczas starcia z nieprzyjacielem uzbrojonym w trzy samochody pancerne, po ciężkim zrannieniu dowódcy i rozproszeniu kompanii, kpr. Stanisław Jakubowicz obejmuje dowództwo i w zaciętych walkach doprowadza do zdobycia samochodu pancernego oraz ciężarowego. Jakubowicz wielokrotnie odznaczył się w walkach, m.in nad Bugiem. Przypisane mu zostaje wzięcie do niewoli dowódcy pułku bolszewickiego i wielu innych jeńców.

Po zakończonej wojnie bolszewickiej udaje się na Górny Śląsk , gdzie bierze udział w Powstaniu Śląskim. Wielokrotnie dając świadectwo męstwa i odwagi w walce, będąc ponownie ranny, w listopadzie 1920 r. zostaje odznaczony Orderem Wojennym Virtuti Militari kl. V.

W 1922 r. awansowany do stopnia sierżanta. Od lutego 1922 r. służył w 4. kompanii 57 Pułku Piechoty. W dniu 24 listopada 1922 r. w Belwederze został osobiście udekorowany przez Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego Orderem Wojennym Virtuti Militari kl. IV. Był członkiem Kapituły Orderu Virtuti Militari.

Po powrocie do Wielkopolski, 10 listopada 1920 r. zawarł związek małżeński z Stanisławą Wyrwińską w Rakoniewicach. Po śmierci pierwszej żony 29 sierpnia 1937 r. w Czempiniu, zawarł związek z Marianną Krzeszczakówną.
W lutym 1945 roku zgłosił się na ochotnika i był dowódcą polskiego ochotniczego oddziału wartowniczego strzegącego niemieckich jeńców wojennych w forcie VIIa w Poznaniu.
Dwukrotnie odznaczony Orderem Wojennym Virtuti Militarii (kl. V i IV), Krzyżem Niepodległośći, Krzyżem Walecznych, Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi, odznaką Wojsk Wielkopolskich, odznaką pułkową 56 i 57 p.p. i innymi.

[YARD]

W tej małej uroczystości brali udział:
- SGRH 3 Bastion Grolman" czyli grupa kultywująca tradycje " 3 Pułku Strzelców Wielkopolskich - 57 Pułku Piechoty Wielkopolskiej Karola II Króla Rumunii.
- Stowarzyszenie Grupa Rekonstrukcji Historycznej 7 D.A.K.
- rekonstyuktorzy reprezentujący 2 Pułk Strzelców Wielkopolskich - 56 Pułk Piechoty Wielkopolskiej
- żołnierze z C.S.W.Ląd.
- przedstawiciele rodziny Jakubowiczów
- ekipa z Koła Przyjaciół Muzeum Broni Panc.
- trębacz z Orkiestry Wojsk Lot.
- mieszkańcy Poznania
- przedstawiciele lokalnych mediów
Uroczystość odbyła sie w ramach obchodów święta 3 Pułku Strzelców Wielkopolskich.
Relacja Radio Merkury:
http://www.radiomerkury.pl/informacje/pozostale/pamiec-o-zolnierzach-powstania-wielkopolskiego.html

[YARD]

I relacja TV - Teleskop: 15.02.2015 godz.18:30 od 4 minuty
http://poznan.tvp.pl/18877278/15022015-godz1830
Zapalono znicze przy Krzyżu Katyńskim i przy grobie podporucznika Wojska Polskiego II RP Zdzisława Kręgielskiego, obrońcy Westerplatte.

[YARD]

W dniu 15.08.2015 na cm. na Powązkach w Warszawie, ustawiliśmy pamiątkową tabliczkę na grobie generała dowódcy 1 Dyw. Strz. Wlkp.
W wydarzeniu tym brali udział członkowie S.G.R.H. 3 Bastion Grolman i Koła Przyjaciół Muzeum Broni Panc. oraz przedstawiciel rodziny gen. Dubiskiego.
Tekst na tablicy:
Filip Stanisław Dubiski (ur. 5 września 1860 w Dubiszczach na Wołyniu, poległ 28 września 1919 koło Bobrujska) – generał porucznik Armii Imperium Rosyjskiego i generał dywizji Wojska Polskiego, uczestnik trzech wojen: rosyjsko-japońskiej, I wojny światowej i polsko-bolszewickiej oraz uczestnik powstania wielkopolskiego.
Filip Stanisław Dubiski ukończył Kijowski Korpus Kadetów i wraz z początkiem września 1879 rozpoczął zawodową służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. Do okresu służby wliczone mu zostały dwa lata nauki w 2. Konstantynowskiej Szkole Wojskowej w Petersburgu.
W roku 1881, po ukończeniu szkoły wojskowej, awansowany został na podporucznika ze starszeństwem z 8 sierpnia tego roku i przydzielony do Wołyńskiego Pułku Gwardii stacjonującego w Warszawie, który wchodził w skład 3 Dywizji Piechoty Gwardii. Z chwilą przeniesienia do Gwardii otrzymał stopień chorążego gwardii z zachowaniem starszeństwa z 8 sierpnia 1881.
Trzy lata później ponownie mianowany został podporucznikiem gwardii ze starszeństwem z 30 sierpnia 1884.
Po roku 1896 przeniesiony został z gwardii do armii, w stopniu podpułkownika. Służył wtedy w jednostce piechoty w Puławach. Przechodził kolejne szczeble dowódcze i sztabowe na Dalekim Wschodzie i na Kaukazie.
25 marca 1914 awansował na generała majora i objął dowództwo II brygady 39 Dywizji Piechoty. Odznaczył się na froncie tureckim i w operacji nad rzeką Eufrat. W 1916 roku formował w Tyflisie 5. Kaukaską Dywizję Strzelecką, w której służyło wielu Polaków i dowodził nią od 2 kwietnia do 16 września. W tym czasie przejściowo dowodził również I Korpusem na Froncie Kaukaskim. W 1917 roku został zdymisjonowany przez rząd Aleksandra Kiereńskiego, z awansem na generała lejtnanta, i powrócił do Polski.
Z dniem 23 grudnia 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała porucznika ze starszeństwem z 6 sierpnia 1916, i równocześnie przydzielony został do Rezerwy Oficerskiej.
Od stycznia 1919, po wybuchu Powstania Wielkopolskiego, organizował i dowodził 1. Dywizją Strzelców Wielkopolskich. W czerwcu tego roku objął dowództwo Okręgu Zachodniego Wojsk Wielkopolskich. 12 września 1919 ponownie objął dowództwo 1 DSW, walczącej w tym czasie w rejonie Bobrujska. Poległ 28 września 1919 pod m. Rynia k. Bobrujska, na froncie bolszewickim. Spoczął na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
W roku 1922 pośmiertnie odznaczony został Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari.

Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ W POZNANIU i Stowarzyszenie Grupa Rekonstrukcji Historycznej 3 Bastion Grolman"
.

[YARD]

Jakiś czas temu odszukaliśmy grób kpt. Wiktora Skotarczaka.

ur. 13.10.1891r. w Kamińskich Olędrach koło Rogoźna, zm. 22.05.1974r. w Poznaniu
Powstaniec Wielkopolski, oficer Wojska Polskiego

Syn Antoniego i Antoniny. Po ukończeniu szkoły handlowej odbył obowiązkową służbę wojskową w 3 Pułku Gwardii w Berlinie. W sierpniu 1914r. został zmobilizowany do 2 Pułku Gwardii. Walczył najpierw we Francji, a następnie w Rosji. Pod koniec wojny awansowano go na sierżanta w 84 PP. Zdemobilizowany w grudniu 1918r. Wraz z bratem Antonim, Antonim Biskupskim i Aleksandrem Dykiem zorganizował oddział powstańczy w Rogoźnie. Uczestniczył w zajęciu Budzynia 5 stycznia 1919r., następnie zajęciu Sokołowa i Ryczywołu. 8 stycznia brał udział w bitwie o Chodzież, a 16 stycznia w walkach pod Czarnkowem. W lutym 1919r. uczestniczył w walkach o Radwanki i Podstolice. Żołnierze jego kompanii zdobyli pod Budzyniem niemiecki samochód pancerny, przez co dowództwo niemieckie wyznaczyło nagrodę 50 tys. marek za jego ujęcie lub zlikwidowanie.

Dekretem Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu 24 czerwca 1919r. został mianowany podporucznikiem. Objął dowództwo 5 kompanii w 4 pułku strzelców wlkp. Armii Wielkopolskiej (późniejszy 58 pułk piechoty Wojska Polskiego). Brał udział w wojnie z Rosją Sowiecką w 1920r. Początkowo dowodził 10 kompanią, a następnie grupą wydzieloną pułku. W trakcie walk został trzykrotnie ranny. Po wyleczeniu mianowano go porucznikiem i dano pod dowództwo 3 batalion pułku. Za męstwo w trakcie walk na froncie litewsko - białoruskim otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari oraz dwukrotnie Krzyż Walecznych. Po wojnie objął dowództwo batalionu karnego przy Dowództwie Okręgu w Poznaniu. Następnie dowodził kolejno 1, 2 i 3 batalionem w 58 PP. W marcu 1923r. przeniesiony do rezerwy. Zamieszkał w Poznaniu, gdzie prowadził sklep obuwniczy przy ówczesnej ul. Kraszewskiego. Działał w Związku Weteranów Powstań Narodowych i był radnym miasta Poznania. W latach trzydziestych otrzymał Krzyż Niepodległości. We wrześniu 1939r. zmobilizowany do 58 PP. Walczył nad Bzurą, w Puszczy Kampinoskiej i w obronie Warszawy, gdzie został awansowany do stopnia kapitana. Po kapitulacji wrócił do Poznania, ale ostrzeżony przed aresztowaniem przez Gestapo, zmienił nazwisko i wyjechał do Warszawy. Za działalność w AK został aresztowany i przebywał na Pawiaku. Dzięki dobrze podrobionym dokumentom nierozpoznany przez Niemców wyszedł na wolność. Walczył w powstaniu warszawskim.
Jako inwalida wojenny w 1945r. wrócił do Poznania. Rodziny nie założył. Został odznaczony orderem wojennym Virtuti Militari V klasy, Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.
...tak w skrócie....wygląd grobu latem tego roku.

[YARD]

Teraz tak wygląda grób kpt. Skotarczaka.
Ale to nie koniec....
W 1919r Powstańcy spiewali Kolędę o pancerniku" :
http://www.youtube.com/watch?v=2ext0VOxGA0
cdn...