YARD

Siedmiu Powstańców Wielkopolskich upamiętnią uczniowie i nauczyciele z Czacza. Na niedzielę (17 września) zaplanowano uroczystości, którym towarzyszyć będzie specjalna oprawa. Przy grobach zmarłych Powstańców staną tabliczki przypominające ich bohaterską postawę. Na cmentarzu parafialnym w Czaczu funkcjonują już cztery tabliczki upamiętniające, teraz będzie ich jedenaście. - Znamy jeszcze kilku uczestników powstania, natomiast mamy problem z udokumentowaniem, a to jest warunek, żeby Muzeum Powstania Wielkopolskiego mogło uhonorować i ch tabliczkami, ponieważ Muzeum jest fundatorem tabliczek - mówi Ilona Konieczna, reklama nauczycielka historii i wiedzy o społeczeństwie w Zespole Szkół w Czaczu - W tej grupie mamy najmniej udokumentowane, bo historia była jaka była, niszczono dokumenty swoich rodzin. W poszukiwaniach brali udział uczniowie klas drugich oraz trzecich, m.in. Agata Kobiałka, Natalia Walachowska i Dominika Kostrzewska. Niektórym rodzinom trzeba było przypominać o tym, że ich przodek brał udział w powstaniu. Uczniowie wspierali się książką "Ziemia kościańska w Powstaniu Wielkopolskim, spisem w księgach parafialnych, zdarzały się także przechowane przez rodziny zdjęcia i inne dokumenty. W uroczystościach wezmą udział rodziny Powstańców, władze samorządowe, członkowie Koła Przyjaciół Muzeum Broni Pancernej w Poznaniu, a także Żeńcy Wielkopolscy. O godz. 11.00 rozpocznie się msza św. w kościele parafialnym w Czaczu, a po mszy uczestniczy przemaszerują na cmentarz. Tablice pamiątkowe staną przy grobach: Ignacego Kobiałki, Józefa Walachowskiego, Piotra Ratajczaka, Stanisława Szczepaniaka, Franciszka Szymańskiego, Tomasza Kaczmarka i Jana Gidaszewskiego. Akcja organizowana jest w ramach projektu "Ocalić od zapomnienia, w którą uczniowie z Czacza angażują się już po raz trzeci. Uczniowie będą kontynuowali poszukiwania, nie tylko Powstańców, bo w ich zainteresowaniu są także rodziny wysiedlone do przymusowych robót, osoby, które walczyły podczas II wojny światowej lub zostały po wojnie rozstrzelane, a związane są z Czaczem." http://elka.pl/content/view/85745/79/

Kurs łączności 7DAK

Reko-ułani w Racocie. W środku wiceprezydent Poznania Maciej Frankiewicz Z Fb Pamięć Powstania Wielkopolskiego"

Stanisław Krzyśko,nieśmiertelnik wygląda na pruski.

Stanisław Krzyśko, urodzony 8 listopada 1895 r. W okresie wojny polsko – bolszewickiej 1919-21 walczył w ramach Dywizjonu Artylerii Konnej Wielkopolskiej w stopniu wachmistrza w 1 baterii. Zasłużył się szczególnie w walkach baterii 14 września 1920 r. pod Zaszkiewiczami i Kołonną oraz w walce pod Nowem Zahorowem. Wachmistrz Stanisław Krzyśko wyjechał z jednem działem na otwartą pozycję na wzgórzu przed ławę szwoleżerów i pod skutecznym ogniem kozackiej artylerji rozproszył kozaków, broniących zajętych pozycji. Działon traci jednego rannego i ponosi straty w koniach, lecz zadanie spełnia. Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V klasy oraz Krzyżem Walecznych. W okresie międzywojennym służył jako ogniomistrz-szef 1 baterii 7 D.A.K. Około 1930 w stopniu starszego ogniomistrza. W II połowie lat 30-tych awansowany na chorażego. Wybijał się na czoło korpusu podoficerskiego dywizjonu. Jak pisał o nim por. Józef Otfinowski „Był żywą historią 7-ego DAKu. Średniego wzrostu. Bezgranicznie oddany służbie. Bardzo lojalny wobec swoich przełożonych. Wzór świetnego podoficera. Zawsze starannie, czysto umundurowany, elegancki. Krótko przycięty wąs nadawał jego skupionej twarzy powagi i szlachetności. Szare, wszystkowidzące oczy zdradzały stanowczość i energię. Powierzonych mu ludzi trzymał krótko, w bezwzględnym posłuszeństwie. Co nie znaczy, że był zimny i bezduszny; w potrzebie wykazywał troskę i gotowość pomocy. Mimo jego surowości nigdy nie słyszałem aby się ktoś na niego żalił. Mówiono o nim często, ale zawsze z nutą życzliwości i szacunku.”. W czasie wojny 1939 r. na stanowisko zastępcy dowódcy kolumny amunicyjnej dywizjonu. 20 września 1939 r. ciężko ranny w szyję w wyniku nalotu niemieckiego lotnictwa. Mimo bardzo poważnego stanu oddaje pierwszeństwo w ewakuacji do Warszawy rannym kanonierom. Dalsze losy nieustalone. Zmarł 10 stycznia 1976 r., pochowany na cmentarzu Junikowo w Poznaniu (pole 27, kwatera 3, rząd 8, numer 8). Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym" Krzyśko, Stanisław Rodzice: Stanisław, Michalina Ur.: 1895-11-08, Mrowino (Poznań PL) Uchwała Rady Państwa nr: 12.17-0.1048 z dnia 1958-12-17 Opis: Krzyśko Stanisław brał czynny udział z bronią w ręku w Powstaniu Wlkp. od dnia 21.01.1919 r. w okolicy Żnina, Janowca, Opalenicy i Leszna. Po zakończeniu działań wojennych w Powstaniu Wlkp. przydzielony został dnia 17.04.1919 r. do I-ej Baterii VII Dyonu Art. Konnej, gdzie jako podoficer zawodowy przebywał do 1939 r. W czasie II wojny światowej brał udział w walkach pod Kutnem i w obronie Warszawy, gdzie został ranny i leczył się w Szpitalu Ujazdowskim. Po wyzwoleniu wrócił do Poznania i pracował jako szofer w różnych firmach, a od 01.07.1958 r. zwolniony został na rentę inwalidzką. Podstawa: arkusz ewidencyjny VII-go Dywiz. Artyl. Konnej z dnia 10.01.1924 r.

1 Pułk Ułanów Poznańskich

Koszary- kużnia?

Małpa bjar_1:) uważaj, może w tej grupie jaki prawnik jest lub redaktor, będą Cie po sądach ciągać" za zniewagę. A tak swoją drogą może fachowcy od reko opiszą takie złe foto" co jest nie tak. Młodzi ekomani", może nie wiedzą co żle robią.

Gen.bryg. Edmund Knoll-Kownacki, dowódca VII Okręgu Poznań (trzeci od lewej), płk. Włodzimierz Kownacki - dowódca 7 Pułku Strzelców Konnych (pierwszy po prawej) w Mystkach 1928 r.

Władysław Anders, w mundurze 15 Pułku Ułanów Poznańskich.[1919-1920]

Z FB Pathe 1939" 7 września 2015 · Dzięki pomocy Towarzystwa Pamięci 7-go Pułku Ułanów Lubelskich im. gen K. Sosnkowskiego prezentuję film przesłany przez Pana Marka Iwańskiego, który nakręcił ojciec Józefa Iwańskiego w Poznaniu najprawdopodobniej 3 maja 1935 r. Uwaga: na filmie oznaczyłem błędną datę - film nagrano najpewniej w 1935 r. Opis filmu dzięki Michałowi Andrzejakowi. 00:24 - hipodrom miejski za Nowym Zakładem Dyakonisek na ówczesnych Błoniach Grunwaldzkich. W ich trakcie zespołowe pokazy strzelców konnych i podoficerów. 03:19 - adiutant pułku na czele orkiestry 7. psk 03:22 - Poczet sztandarowy prowadzi ppłk Janusz Bokszczanin zastępca dowódcy pułku 03:49 - odznaczenie Przew. Ks. Kan. Kruczka Honorowym Członkiem 7. psk przez dowódcę płk Kownackiego 04:48 - Koszary na ul. Grunwaldzkiej ze starym sztandarem 05:34 - zawody i pokazy kawaleryjskie szeregowych na ul. Taborowej http://www.youtube.com/watch?v=gguRL3dG1wg&feature=youtu.be

Foto z FB 17 Pułk Ułanów Wielkopolskich. Koszary w Gnieżnie, 6.1.1919r

Foto z FB 17 Pułk Ułanów Wielkopolskich. Koszary w Gnieżnie,

Koszary w Lesznie Foto z FB 17 Pułk Ułanów Wielkopolskich.

Defilada 7 P.S.K. 29 VII 1938 - Orkiestra", mjr. Jabłoński

Defilada 7 P.S.K. 29 VII 1938 - Orkiestra", mjr. Jabłoński

Święto Wojska Polskiego, 15 VIII 1938 Szamotuły - połączone plutony trębaczy 7.P.S.K, 17.PU. i 15.P.U.

15 VIII 1938 Szamotuły - płk. Kowalczewski dowódca 17 Pułku Ułanów. Ignacy Marian Kowalczewski był żołnierzem 1 Kompanii Kadrowej z pseudonimem „Marian Sępiński”. ur. 30 stycznia 1895 w Dąbrowie Górniczej Po zakończeniu I wojny światowej wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. W 1923 służył w stopniu rotmistrza w 3 Pułku Ułanów[1]. W latach 1930–1938 był dowódcą 5 Pułku Strzelców Konnych. Na stopień pułkownika awansowany został 1 stycznia 1934. W kwietniu 1938 objął funkcję dowódcy 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich w Lesznie. Dowodził nim w kampanii wrześniowej 1939 w ramach Wielkopolskiej Brygady Kawalerii aż do kapitulacji Warszawy 28 września. Następnie przebywał w niewoli niemieckiej. Po zakończeniu wojny został dowódcą 4 Pułku Pancernego „Skorpion” w ramach 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej w Wielkiej Brytanii. Zamieszkał w Londynie, a później w Penrhos w Walii. Zmarł 19 grudnia 1976. w szpitalu w Penley. Został pochowany na cmentarzu w Pwllheli (hrabstwo Caernarfonshire, Walia). Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921) Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych – czterokrotnie (1921, 1922) Złoty Krzyż Zasług

ŚWIĘTO JAZDY POLSKIEJ -17 Pułk Ułanów, 6.10.1933 KRAKÓW Druga strona.

ŚWIĘTO JAZDY POLSKIEJ -17 Pułk Ułanów, 6.10.1933 KRAKÓW

Mam życiorys pisany przez Goliwąsa: GOLIWĄS Jan /1900-1976/, powstaniec wlkp. ppor. WP. działacz społeczny. Ur. 30.11 w Szczepankowie pow. mogileński w rodzinie chłopskiej jako najstarszy syn z czworga dzieci małżeństwa Antoniego i Katarzyny z Kończaków. 21.6.1918 r. wcielony został przymusowo do armii niemieckiej , po wybuchu rewolucji w listopadzie w Niemczech zdezerterował z wojska ukrywając się w rodzinnej wsi. Po wybuchu powstania w Poznaniu uczestniczył w akcjach rozbrajania Niemców, wstępując ochotniczo do formującego się w Gnieżnie 3 p.uł. Wlkp. / póżniejszego 17 p.uł. Wlkp./ , otrzymał przydział do 1 szwadronu ppor. Kazimierza Jaczyńskiego. G. brał udział we wszystkich działaniach pułku na Froncie Północnym Powstania w rejonie Szubina, Żnina i Kcyni. 13.2..1920 r. wraz z pułkiem skierowany został do Wilna na Front Litewsko-Białoruski, awansując w tym czasie kolejno do stopnia st. uł. , a następnie kpr. W czasie ofensywy na Kijów walczył pod Horodyszkami i Malinem, wkraczając 7.5.1920 r. wraz z pułkiem do Kijowa. W czasie odwrotu brał udział w bitwie pod Starosielcami, a następnie przez Bobrujsk powrócił wraz z pułkiem do Gniezna. Od 1.2.1921 r. awansowany do stopnia plut., rozpoczął służbę zawodowego żołnierza, którą pełnił nieprzerwanie do 29.9.1939 r. W 1922 r. wraz z pułkiem przeniesiony został do garnizonu w Lesznie Wlkp., awansując w 1925 r. do stopnia wachmistrza, a w 1928 r. st. wach. Na wojnę we wrześniu 1939 r. wyruszył jako szef 2 szwadronu biorąc udział we wszystkich walkach pułku poczynając od boju pod Walewicami, Piotrowicami i na terenie Puszczy Kampinoskiej, wykazując dużą dbałość o powierzonych mu żołnierzy i dając przykład osobistą odwagą. Po przebiciu się pułku 20.9. do oblężonej Warszawy brał udział w jej obronie. Po kapitulacji dostał się do niewoli niemieckiej przebywając do 20.8. 1940 r. w obozie przejściowym dla jeńców wojennych w Pruszkowie. w czasie ewakuacji obozu na teren Niemiec zbiegł z transportu w Gródku Maz.., udając się do Leszna, gdzie został zatrzymany i wywieziony na roboty przymusowe w rej. Budziszyna. Po ucieczce z robót zgłosił się do pracy w stadninie koni w Racocie w pow. kościańskim, gdzie zatrudniona była grupa b, żołnierzy 17 pułku uł. ,głównie podoficerów. Nawiązując kontakt z Inspektoratem ZWZ/AK w Lesznie G. był współzałożycielem i kierownikiem komórki ZWZ w Racocie. We wrześniu 1941 r. stadnina wraz z personelem i ich rodzinami przewieziona została na teren Niemiec do Grabau i Schonbeken /Schleswig-Holstein/, gdzie przebywała do wyzwolenia w dniu 3.5.1945 r. i przejęta została pod zarzą polski / Polisch 2 Remount beor./ We wrześniu 1946 r. G. wraz z stadniną powrócił do kraju zamieszkując w Gryżynie w pow. kościańskim. Od 18.2.1946 r. do przejścia 15.7.1966 r. na emeryturę zatrudniony był w Państwowej Stadninie Koni w Racocie, a od 1951 r. jako gł. księgowy w gospodarstwie rolnym stadniny w Gryżynie. ył członkiem FJN i ZBOWiD, udzielająć się przy tym społecznie. Zmarł 20.5.1976 r. w Gryżynie, pochowany został na miejscowym cmentarzu parafialnym. G. należał do czołowych i zasłużonych podoficerów 17 p.uł. uczestnicząc w jego organizacji i walkacch na Froncie Północnym Powstania Wielkopolskiego, na Froncie Wschodnim oraz we wrześniu 1939 r.. za udział w Powstaniu Wielkopolskim mianowany został przez RP w 1971 r. ppor. rez. OOdznaczony był następującym orderami i medalami: Medalem Pamiątkowym z Wojną lat 1918-1921; Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości /1928 r/; Medalem Niepodległości /1937 r./; Brązowym Krzyżem Zasługi /1938 r./ Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę /1939 r./ Krzyżem Srebrnym Orderu VM i Krzyżem Walecznych /za 1939 r./ Odznaką Grunwaldzką /po 1946 r./ oraz Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym /1958 r./ Związek małżeński zawarł 27.1.1931 r. z Janiną z Szymańskich /24.1.1905 - 22.3.1967 r. z którego urodziło się dwoje dzieci: córka Krystyna /ur. 27.6.1944 r. / i syn Zdzisław /ur. 5.4.1946

Jan Goliwąs Ur. 30.11.1900 r. w Szczepankowie, zm. 2.5.1976 r. w Gryżynie Powstaniec Wielkopolski, uczestnik kampanii wrześniowej Najstarszy syn z małżeństwa Antoniego i Katarzyny z Kończaków. 21.6.1918 r. wcielony został przymusowo do armii niemieckiej, z której zdezerterował w listopadzie i ukrył się w rodzinnej wsi. Po wybuchu powstania w Poznaniu uczestniczył w akcjach rozbrajania Niemców oraz ochotniczo wstąpił do formującego się w Gnieźnie 3. Pułku Ułanów Wielkopolskich i otrzymał przydział do 1. szwadronu. Brał udział we wszystkich działaniach pułku na Froncie Północnym Powstania w rejonie Szubina, Żnina i Kcyni. 13.2.1920 r. wraz z pułkiem skierowany został do Wilna na Front Litewsko-Białoruski, awansując w tym czasie kolejno do stopnia starszego ułana, a następnie kaprala. W czasie ofensywy na Kijów walczył pod Horodyszkami, Malinem i wkroczył wraz z pułkiem do Kijowa. W czasie odwrotu brał udział w bitwie pod Starosielcami, a następnie przez Bobrujsk powrócił do Gniezna. 1.2.1921 r. został awansowany do stopnia plutonowego i rozpoczął służbę zawodowego żołnierza, którą pełnił nieprzerwanie do 29.9.1939 r. W 1922 r. wraz z pułkiem przeniesiony został do garnizonu w Lesznie, awansując w 1925 r. do stopnia wachmistrza, a w 1928 r. starszego wachmistrza. 27.1.1931 r. ożenił się z Janiną z Szymańskich. We wrześniu 1939 r. wyruszył do walki jako szef 2. szwadronu. Brał udział we wszystkich walkach pułku, wykazując troskę o podległych mu żołnierzy i dając przykład osobistą odwagą. Po przebiciu się pułku do oblężonej Warszawy brał udział w jej obronie. Po kapitulacji dostał się do niewoli niemieckiej i do 20.8.1940 r. przebywał w obozie przejściowym dla jeńców wojennych w Pruszkowie. W czasie ewakuacji obozu na teren Niemiec zbiegł z transportu i udał się do Leszna. Został tam zatrzymany i wywieziony na roboty przymusowe w okolice Budziszyna. Po ucieczce z robót zgłosił się do pracy w stadninie koni w Racocie, gdzie zatrudniona była grupa byłych żołnierzy 17 Pułku Ułanów, głównie podoficerów. Nawiązując kontakt z Inspektoratem ZWZ/AK w Lesznie, Goliwąs stał się współzałożycielem i kierownikiem komórki ZWZ w Racocie. We wrześniu 1941 r. stadnina wraz z personelem i ich rodzinami przeniesiona została na teren Niemiec do Grabau i Schonbeken (Schleswig-Holstein). 3.5.1945 r. wyzwolono rejon stadniny i przejęto pod zarząd polski. We wrześniu 1946 r. Goliwąs powrócił do kraju zamieszkując w Gryżynie w pow. kościańskim. Od 1946 r. do przejścia ma emeryturę w 1966 r. był zatrudniony w Państwowej Stadninie Koni w Racocie, a od 1951 r. jako główny księgowy w gospodarstwie rolnym stadniny w Gryżynie. Od 1946 r. był członkiem PPR, a następnie PZPR, oraz FJN i ZBOWiD, udzielając się przy tym społecznie. Za udział w Powstaniu Wielkopolskim został w 1971 r. mianowany podporucznikiem rezerwy. Odznaczony był: Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari Krzyżem Walecznych Medalem Niepodległości Brązowym Krzyżem Zasługi Medalem Pamiątkowym z Wojną lat 1918-1921; Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym Odznaką Grunwaldzką I taka ciekawostka, foto z 1945 roku, mundur Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i na kołnierzu proporczyk 17 Pułku Ułanów Wlkp.

Stanisław Wyskota Zakrzewski (Wyssogota), (ur. 1 marca 1902 w Pakości koło Inowrocławia, zm. 8 stycznia 1986 w Grimsby) – potomek Ignacego, prezydenta Warszawy z czasów Stanisława Augusta Poniatowskiego, major kawalerii Polskich Sił Zbrojnych. Skończył gimnazjum w Poznaniu, a podczas nauki udzielał się w niepodległościowej organizacji konspiracyjnej młodzieży. W 1918 wstąpił do P.O.W., brał udział w powstaniu wielkopolskim jako dowódca patrolu konnego w walkach o Kruszwicę i Strzelno. Od maja 1919 roku służył w 2 Pułku Ułanów. W czerwcu 1920 ukończył Wielkopolską Szkołę Oficerską z awansem na stopień podporucznika z dniem 1 lipca. W wojnie 1920 roku brał udział jako dowódca plutonu zwiadowców konnych przy 15 Pułku Piechoty „Wilków”. Po wojnie w 1921 został przeniesiony na dowódcę szwadronu w 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich. W 1922 r. awansowany na stopień porucznika, a w 1925 w IX Brygadzie Kawalerii Baranowicze" został oficerem sztabu i następnie otrzymał przydział do 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich w Lesznie. W 1934 roku ukończył w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu kurs dowódców szwadronów i został awansowany na rotmistrza. Od 1936 dowodził Szwadronem Kawalerii KOP „Nowe Święciany”. W kampanii 1939 roku był dowódcą szwadronu 13 Pułku Ułanów Wileńskich. Ucieka z niewoli, w marcu 1940 przez Węgry przedostał się do Armii Polskiej we Francji. W kwietniu 1940 wyznaczony na zastępcę dowódcy formującego się dyonu rozpoznawczego Brygady Strzelców Karpackich. W maju 1943 awansowany do stopnia majora. 14 maja 1943 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy Pułku Ułanów Karpackich. Pułkiem dowodził do 1947 roku. Walczył w bitwie o Tobruk, bitwie pod Monte Cassino, w kampanii włoskiej. Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl, dwukrotnie Krzyżem Walecznych za rok 1920, dwukrotnie Krzyżem Walecznych za 1939, dwukrotnie Krzyżem Walecznych za kampanię włoską. Został awansowany do stopnia pułkownika. Po wojnie osiedlił się w Anglii. Zmarł w szpitalu w Grimsby 8 stycznia 1986 r. Zgodnie z jego ostatnią wolą urnę z prochami sprowadzono do Polski i złożono w grobie matki Emilii Wyskota-Zakrzewskiej na cmentarzu przykościelnym w Kościeszkach. 18 czerwca 2010 roku nazwano Szkołę Podstawową w Rzeszynku imieniem Pułkownika.

Oficerowie 17 P.U.W. Foto wykonane w Strzyżewicach k. Leszna. -W środku siedzi biskup Walenty Dymek, -Siedzący między biskupami pułkownik to Aleksander Radwan-Pragłowski dowódca 17 p.u. minn. V.M. , 4x K.W. -Siedzi między biskupem a księdzem mjr. Bolesław Cendrowski -stoi 2 od lewej- Józef Walicki- ps. Walbach" [Hubalczyk]- rotmistrz -Stoi 5 od lewej rtm. Stanisław Zakrzewski

A 17 Pułk Ułanów Wlkp. No nie widzę.... ;) [jeśli jest temat to proszę to usunąć] Pułk został sformowany w 1919 r. jako 3 Pułk Ułanów Wielkopolskich. W sierpniu 1919 r. został przemianowany na 17 Pułk Ułanów Wielkopolskich. Imię zostało nadane 6 maja 1939. W okresie międzywojennym pułk stacjonował w garnizonach Gniezno i Leszno. Link na Odkrywcę w temacie Edward Grabski: http://odkrywca.pl/pokaz_watek.php?id=702398#1503449