YARD

Napis na tablicy: Ur. 29.05.1894 r. w Dzierzążnie, zm. 11.05.1976 r. W kwietniu 1915 r. powołany do służby wojskowej, brał udział w I wojnie światowej jako żołnierz niemiecki. W 1918 r. zakończył służbę w stopniu sierżanta. Na wieść o wybuchu powstania udał się do Poznania, jednak tam sytuacja była już opanowana. Pojechał więc do Wrześni, gdzie formowano kompanię karabinów maszynowych pod dowództwem por. Alojzego Nowaka. Wrzesińska kompania wyruszyła 7.01.1919 r. do Żnina. Jej zadaniem było zdobycie Szubina. Niestety, wskutek błędów oddziały polskie pod dowództwem Wiewiórowskiego poniosły klęskę. W obliczu tej klęski następny atak na Szubin (11.01.1919) został lepiej przygotowany, a uderzenie wykonano, przy użyciu większych sił, skutecznie. Moellenbrock następnie pełnił służbę na froncie w Rynarzewie, później w Sokołowie pod Budzyniem i pod Chodzieżą oraz na froncie łabiszyńskim pod Jeżewem. 6.02.1919 r. objął, jako sierżant, dowództwo 2. kompanii ckm-ów w 2. batalionie (budzyńskim) 4. Płk. Strzel. Wlkp. po por. Alojzym Nowaku. Dekretem nr 43 zamieszczonym w Tygodniku Urzędowym Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu nr 8 z dnia 25.04.1919 r. sierż. Tadeusz Moellenbrock został mianowany podporucznikiem. 26 lipca tego roku rozkazem Dowództwa Głównego Wojsk Polskich 4 P.S.W. wszedł w skład oddziałów walczących na froncie litewsko-białoruskim. Po przybyciu na front pułk wziął udział w ofensywie na Mińsk i Bobrujsk i kampanii gen. Żeligowskiego. Rozkazem z dnia 31.01.1920 r. Moellenbrock został przeniesiony z batalionu zapasowego 58. pp. do centralnego oddziału zapasowego ciężkich karabinów maszynowych w Poznaniu. Po wojnie bolszewickiej uzyskał awans na stopień porucznika (25.11.1920). W roku akademickim 1923/24 ukończył studia w zakresie nauk prawnych na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego, uzyskując w 1924 r. dyplom nauk prawnych. Następnie rozpoczął aplikację sądową w Wejherowie i zdał 23.02.1927 r. egzamin sądowy. W 1931 r. został mianowany asesorem sądowym Sądu Apelacyjnego w Poznaniu. Brał udział w II wojnie światowej w stopniu kapitana, z przydziałem do Komendy Twierdzy Toruń, następnie Komendy Chełm Lubelski i Kowel. Po zakończeniu kampanii wrześniowej wrócił do Inowrocławia, skąd po aresztowaniu i jednomiesięcznym pobycie w więzieniu uciekł do Generalnej Guberni, do Szczekocin w województwie kieleckim, później od 8.08.1944 r. w Krzelowie gmina Mstyczów. Wykonywał zawód adwokata aż do zakończenia wojny. Po wojnie wrócił do Inowrocławia, gdzie był adwokatem w kancelarii adwokackiej. Był członkiem Wojewódzkiej Rady Adwokackiej w Bydgoszczy w latach 1945-1950 i 1956-1967, działaczem stowarzyszenia kombatanckiego oraz członkiem ZBoWiD od 19.11.1964 r., gdzie sprawował funkcję przewodniczącego Sądu Koleżeńskiego Oddziału. Odznaczony:Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski w dniu 10.01.1970 r. Krzyżem Walecznych nr 1982 w dniu 8.10.1921 r., , Krzyżem Powstańczym w dniu 25.01.1968 r. Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ CSWL Grób zadbany, proszę zwrócić uwagę że do tej pory na tych nagrobkach nie było nic oprócz nazwiska i daty . cdn...

Daliśmy radę przed 1 listopada. W środę w godzinach wieczornych, 8 osób z Koła Przyjaciół MBP [Poznań] spotkało się na cmentarzu na Górczynie w Poznaniu. Ustawiliśmy 2 tabliczki. Odnowiliśmy napis na płycie ,ustawiliśmy kwiaty + znicze + biało-czerwone mini flagi. Napis na tabliczce: Edmund Hauser Generał major cesarskiej i królewskiej Armii oraz generał dywizji Wojska Polskiego Urodzony 23 grudnia 1868 w Bóbrce, zmarł 21 września 1949 w Poznaniu Kształcił się we Lwowie i w Szkole Kadetów Piechoty w Łobzowie. 22 grudnia 1885 rozpoczął zawodową służbę wojskową w Cesarskiej i Królewskiej Armii. W 1896 ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Wiedniu. W 1914, w stopniu pułkownika, pełnił służbę w oddziałach operacyjnych sztabów armii austriackiej. Na froncie rosyjskim i włoskim był dowódcą pułku piechoty i brygady piechoty. Stopień generał majora otrzymał w lutym 1918 r., a pod koniec tego roku, jako jeden z ostatnich w Austro-Węgrzech, został nobilitowany, stąd niekiedy nazwisko w postaci de Hauser". 27 stycznia 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia. W pierwszej połowie 1919 był przewodniczącym Komisji Etatów Ministerstwa Spraw Wojskowych. W lipcu 1919 powołany został na stanowisko szefa Departamentu Personalnego M.S.Wojsk. 14 stycznia 1920 objął dowództwo Obozu Warownego „Toruń”. 23 września 1921 został dowódcą nowo powstałej 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach. W styczniu 1922 mianowany został zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. 3 maja 1922 zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. 7 listopada 1922 przeniesiony został na równorzędne stanowisko w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. 1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na generała dywizji ze starszeństwem i 1. lokatą w korpusie generałów. W czasie przewrotu majowego, pod nieobecność dowódcy okręgu gen. Kazimierza Sosnkowskiego, opowiedział się po stronie rządu i energicznie organizował dla niego pomoc, wysyłając do Warszawy wielkopolski 57 i 58 pułk piechoty. Od maja 1926 do marca 1927 był dowódcą Okręgu Korpusu Nr VII Poznań. Józef Piłsudski zaliczył go do generałów zawalidróg". Z dniem 30 kwietnia 1927 przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Poznaniu, gdzie zmarł. Ordery i odznaczenia: Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari Krzyż Walecznych Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918/20 Medal Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości

...cdn...

Na starym cmentarzu w Kościanie przy ul. Bączkowskiego, ustawiliśmy tabliczkę i umieściliśmy biało-czerwone flagi na grobach Powstańców Wielkopolskich i żołnierzy W.P. Napis na tablicy: Leon Kon Major WP urodzony 5. września 1888, zmarł 24. listopada 1964 Oficer 2. Pułku Ułanów Grochowskich, instruktor w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Wybitny szkoleniowiec i dusza ówczesnego jeździectwa polskiego, trenował polskich jeźdźców do igrzysk olimpijskich przed II wojną światową. Leon Kon był jednym z współzałożycieli i czołowym działaczem Polskiego Związku Jeździeckiego (PZJ). Pod pseudonimem Hip" brał udział w Powstaniu Warszawskim (Okręg Warszawski Armii Krajowej - Komenda Placu Śródmieście-Południe). W latach 1952-60 pracował w Państwowym Stadzie Ogierów w Kwidzynie, jako kierownik Zakładu Treningowego. Od 1960 roku pracował w Stadninie Koni Racot. Przygotowywał polskich jeźdźców WKKW do Olimpiady w Rzymie w 1960. Odznaczenia: Order Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych Krzyż Zasługi Srebrny Medaille Interalliee Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ CSWL

Ustawiliśmy tabliczkę na grobie Stanisława Szymandery porucznika Wojska Polskiego i Powstanica Wielkopolskiego. Napis na kamiennej płycie będzie odnowiony. Treść na ustawionej tablicy: Stanisław Szymandera Porucznik Wojska Polskiego, Powstaniec Wielkopolski Urodzony 15 kwietnia 1896, zmarł 2 grudnia 1923 Urodzony we wsi Kotów w powiecie śremskim. Po ukończeniu szkoły (1896-1904) został szoferem i mechanikiem motorów samochodowych. 16 października 1912 roku powołany został do 1. kompanii 20 pruskiego pułku piechoty w Wittenbergu. 2 sierpnia 1914 roku, razem ze swą jednostka wyruszył na front. 27 lutego 1916 roku został ranny w lewą rękę. 30 maja awansowany na dowódcę plutonu karabinów maszynowych w 3 kompanii 20 pułku piechoty. 18 października 1917 roku od granatu ręcznego ranny w lewą rękę. 27 maja 1918 roku zraniony w prawy łokieć i przedramię. 5 stycznia 1919 roku przystąpił do Powstania Wielkopolskiego jako ochotnik. 18 marca mianowany dowódcą i kompanii CKM w 2 Pułku Strzelców Wielkopolskich. Od 1 stycznia do 3 marca 1921 roku był dowódcą batalionu szkolnego 14 DP. Następnie powrócił do 56 Pułku Piechoty Wielkopolskiej, gdzie pełnił różne funkcje m.in. dowódcy kompanii CKM od 3 marca 1921 roku i oficera sztabowego III baonu od 22 grudnia 1921 roku. Do końca służył w 56 PP, zmarł na gruźlicę. Odznaczenia: Virtuti Militari V klasy (nadane 19 grudnia 1920), Krzyż Walecznych (nadany 1920), Medal Niepodległości (nadany 1921) Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ CSWL" Niestety, nie znaleźliśmy informacji za co oficer otrzymał V.M. i K.W. ;(

I po czyszczeniu i wykonaniu napisów. Plutonowy 1 pułku panc. Henryk Herman

Płyta nagrobna przed czyszczeniem.

Pomnik 57 p.p. został oczyszczony i umyty. Poprawiono napis i Krzyż V.M. Wszystko stało się czytelne ;)

Przy pracy. Posadziliśmy też kwiatki. ;)

... i po poprawieniu napisu. Oczyściliśmy kilkanaście płyt na grobach, poprawiliśmy kilka napisów itp...

Być może się powtarzam, ale.. Dziś (tak jak rok temu), 15 osób z Koła Przyjaciół MBP i SGRH 3 Bastion Grolman" przcowało na Cytadeli. Płyta nagrobna przed...

Treść tabliczki. Gdy zapytałem chłopaków z grupy rekonstrukcji 3 Pułku Strzelców Wielkopolskich o ich komentarz do fotek, odpowiedzieli: ...sama Nasza tam obecność wystarczy za wszelkie słowa " cdn...

Warta honorowa przed grobem pułkownika. Fotki - Stowarzyszenie Grupa Rekonstrukcji Historycznej 3 Bastion Grolman"

Płyta nagrobka została wyczyszczona i ustawiono tabliczkę z info. o pułkowniku.

Rekonstruktorzy udali się na grób płk Arnolda Szyllinga. http://pl.wikipedia.org/wiki/Arnold_Szylling

W dniu 15 sierpnia 2013r wielkopolskie grupy rekonstrukcji historycznej brały udział w defiladzie w Warszawie. Filmik z defilady: http://www.youtube.com/watch?v=X-XAlk7cnBQ Po defiladzie, szczuny z Stowarzyszenia Grupa Rekonstrukcji Historycznej 3 Bastion Grolman" , ruszyli na Powązki.

Napis odnowiony strz. Gendała Józef, 1 Pułk Panc. śmierć w wypadku.

strz.panc. Motus Wincenty 7 Bat. Panc. z Grodna, śmierć w wypadku, prawdopodobnie podczas ćwiczeń na poligonie w Biedrusku.

Odnowiony napis.

Cmentarz Garnizonowy-Cytadela Grób strz. panc. Stanisława Rybarczyka z 1 Bat. Panc.

Napis cdn...

Cmentarz Garnizonowy-Cytadela Grób Powstańca Wielkopolskiego , kpt. W.P. Rocha Wolniewicza Płyta uszkodzona pociskiem w lutym 45r.

Napis na tablicy: Jan Władysław Hubischta Pułkownik dyplomowany Cesarskiej i Królewskiej Armii oraz generał dywizji Wojska Polskiego. ur. 26 lipca 1870 w Stanisławowie, zm. 6 stycznia 1933 w Poznaniu Ukończył Szkołę Kadetów we Lwowie i Wojskową Akademię Techniczną w Wiedniu. Od 1891 służył jako oficer zawodowy w armii austro-węgierskiej. W latach 1904-1905 był członkiem Misji Wojskowej w Rosji. Odbywał służbę w jednostkach w Krakowie i Przemyślu, utrzymując kontakty z Polakami. W czasie I wojny światowej dowodził 25 Pułkiem Artylerii Polowej i brygadą artylerii oraz pełnił obowiązki szefa sztabu artylerii XXV Korpusu, awansując w 1915 do stopnia pułkownika. Po wstąpieniu do Wojska Polskiego, od 25 lipca 1919 do kwietnia 1920 był komendantem Kursu Intendentury w Warszawie. 15 maja 1920 został pomocnikiem szefa Departamentu I Broni Głównych i Wojsk Taborowych M.S.Wojsk., a 30 lipca – zastępcą szefa Polskiej Wojskowej Misji Zakupów w Paryżu.22 sierpnia 1921 został wyznaczony na stanowisko szefa Departamentu X Spraw Poborowych M.S.Wojsk. Zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919. Po likwidacji Departamentu X Spraw Poborowych, 31 lipca 1923 objął kierownictwo Departamentu VII Intendentury M.S.Wojsk. 10 grudnia 1923 został powołany na stanowisko dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu.31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na stopień generała dywizji ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 1 lokatą w korpusie generałów. Podczas przewrotu majowego opowiedział się po stronie rządowej. Polecił internować zwolenników Józefa Piłsudskiego, w tym m.in. gen. bryg. Wiktora Thommée, dowódcę 15 Dywizji Piechoty. 17 lipca 1926 został zwolniony ze stanowiska dowódcy okręgu korpusu, a z dniem 30 kwietnia 1927 – przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Poznaniu, gdzie zmarł. Ordery i odznaczenia: Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Komandorski Orderu św. Sawy Medal Harp Madalyasi (Imperium osmańskie)" Płyta oczyszczona, napis odmalowany"

W sobotę 1,06 po spotkaniu na imprezie zorganizowanej w C.S.W.Ląd. (święto 1 Batalionu Pancernego i Dzień Dziecka - fotki tu: http://muzeumbronipancernej.pl/mbp/impr ... lacja.html ), 8 osób z Koła Przyjaciół Muzeum Broni Pancernej udało się na Cytadelę. Postanowiliśmy odnowić napisy na nagrobkach i uporządkować mogiły pancerniaków, żołnierzy i Powstańców Wielkopolskich. Mieliśmy wyznaczonych wcześniej 12 grobów. Na foto: początek pracy Grób generał dywizji Wojska Polskiego Jana Władysława Hubischty

W niedzielę byliśmy na Junikowie. Ustawiliśmy tabliczkę o treści: Edward Gorzkowski ur. 6 marca 1908 r. w Łodzi, zm. 8 lutego 1982 r. w Poznaniu Edward Gorzkowski ukończył studia medyczne i uzyskał stopień doktora medycyny w Uniwersytecie Poznańskim w 1932 r. W latach 1934-1935 pracował na Oddziale Wewnętrznym Szpitala Międzykomunalnego w Kaliszu. W latach 1932-1933 odbył obowiązkową służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Sanitarnych w Warszawie. W 1935 został powołany do zawodowej służby wojskowej i w stopniu podporucznika przydzielony do 7 Szpitala Okręgowego w Poznaniu. Odbył staż na Oddziale Wewnętrznym. W 1939 pełnił służbę w 15. Pułku Ułanów Poznańskich w Poznaniu na stanowisku lekarza. Przed wybuchem II wojny światowej awansował na kapitana w korpusie oficerów służby zdrowia. W czasie kampanii wrześniowej walczył w szeregach 15. Pułku Ułanów Poznańskich między innymi w bitwie nad Bzurą. Po wojnie, na wniosek dowódcy Wielkopolskiej Brygady Kawalerii, gen. bryg. Romana Abrahama został odznaczony Krzyżem Srebrnym Virtuti Militari. W latach 1939–1945 był jeńcem w obozach Brunszwik i Oflag II C Woldenberg. W 1945, po uwolnieniu z obozu, został przyjęty do Wojska Polskiego, zweryfikowany w stopniu majora i wyznaczony na stanowisko naczelnego terapeuty 69. Szpitala Okręgowego w Lublinie, a później naczelnego internisty Lubelskiego Okręgu Wojskowego w Lublinie. Od marca do lipca 1946 był szefem Katedry Medycyny Wojskowej przy Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Następnie awansował na podpułkownika. Po zwolnieniu z wojska rozpoczął pracę w I Klinice Chorób Wewnętrznych UMCS w Lublinie. W latach 1947–1950 pracował jako adiunkt w II Klinice Chorób Wewnętrznych Uniwersytetu Poznańskiego. W roku 1951 Edward Gorzkowski przeniósł się do Szczecina, gdzie powstawała nowa uczelnia – Pomorska Akademia Medyczna. W roku 1954 otrzymał stanowisko docenta, a w 1967 – profesora zwyczajnego. W latach 1953–1956 zajmował funkcję prorektora PAM ds. klinicznych. Poza pracą w Klinice tworzył oddziały chorób wewnętrznych w szpitalach powiatowych województwa i szkolił kadrę medyczną tych oddziałów, utworzył ośrodek naukowy w Połczynie-Zdroju, doprowadził do reaktywacji lecznictwa sanatoryjno-szpitalnego w Świnoujściu i Kamieniu Pomorskim. Był członkiem Towarzystwa Internistów Polskich (założycielem Oddziału Szczecińskiego), należał też do wielu innych specjalistycznych towarzystw krajowych i zagranicznych. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari i Krzyżem Walecznych. Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ CSWL cdn...