YARD

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.837003389652626.1073741973.149612871725018&type=1

Kolejna wizyta na starym Cmentarzu Garnizonowym w Biedrusku. Głównym celem niedzielnej wizyty było postawienie płyt na grobach leżących tam pancerniaków: starszego strzelca panc. Kazimierza Surowca i kaprala Leona Bartoszewskiego ( obaj z Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej ). Tablice ufundował organizator poprzedniej akcji - Jarek Dzikowski. Wizyta była także okazją do drobnych porządków, choć po ostatniej akcji stan cmentarza jest bardziej niż zadowalający.

Dziś na cmentarzu na Junikowie ustawiliśmy tabliczkę o treści: Jan Nepomucen Sławiński podpułkownik Wojska Polskiego. Urodzony 13 maja 1895 r. w Ujeździe od Kcynią, zmarł 28 września 1981 r. w Poznaniu Syn Michała i Wiktorii z domu Szweda. Ukończył szkołę powszechną w Kcyni, a następnie 6 klas gimnazjum męskiego w Nakle. W 1913 r. współtworzył Drużynę Skautową im. Tadeusza Kościuszki. W maju 1915 trafił do batalionu zapasowego 49. PP w Deutsch Krone (Wałcz). Walczył na froncie zachodnim, był dwukrotnie ranny. Odznaczony Krzyżem Żelaznym II kl. Po kursie w Biedrusku awansowany do stopnia podporucznika. 16.12.1918 r. powrócił do domu. Zaangażował się w działalność niepodległościową w Kcyni i nawiązał łączność z polskimi władzami niepodległościowymi w Bydgoszczy i Poznaniu. W noc sylwestrową 1918 r. licząca około 100 ludzi jednostka z Gołańczy, wsparta przez powstańców ppor. Leona Maternowskiego z Czeszewa oraz grupę około 40 powstańców kcyńskich dowodzonych przez ppor. Jana Sławińskiego, jeszcze przed północą zaatakowała dworzec kolejowy i po krótkiej walce rozbiła niemiecki oddział. Rankiem 1.01.1919 r. Sławińskiego obwołano komendantem powstania w Kcyni. W następnych dniach Sławiński wspierał działania zbrojne w okolicach Szubina. Koordynował także działania powstańcze na północ od linii Noteci. W maju 1919 r. baon kcyński, jako 2 batalion, włączony został w skład 9 Pułku Strzelców Wielkopolskich. Od września 1919 r. walczył na froncie ukraińskim i białoruskim wojny polsko-bolszewickiej. W kwietniu 1920 r. awansowany na porucznika. Po zakończeniu działań wojennych w Wojsku Polskim pozostawał do końca 1923 r., nadal dowodząc 2. baonem 62. PP. w Bydgoszczy. W 1922 r. awansowany do stopnia kapitana. Po przejściu do rezerwy poświęcił się życiu rodzinnemu i pracy na własnym majątku ziemskim i młynie w Białośliwiu. Udzielał się społecznie i przez jakiś czas pełnił funkcję miejscowego wójta. Za działalność społeczną i kombatancką w latach 30. awansowany do stopnia majora rez. W sierpniu 1939 r. zmobilizowany, objął dowodzenie nad 82. baonem wartowniczym w Bydgoszczy i jednocześnie dowodzenie Komendą Miasta, odpowiedzialną za obronę i porządek w mieście. Wraz z 82. baonem przeszedł szlak bojowy od Bydgoszczy aż nad Bzurę. Został ranny pod Sochaczewem i dostał się do niemieckiej niewoli. W czasie wojny przebywał w oflagach w Itzehoe, Sandbostel, Lubecka i Woldenberg. 6.02.1945 r. powrócił do domu w Białośliwiu. Pracował fizycznie we własnym młynie, a po jego upaństwowieniu przez jakiś czas pozostawał bez środków do życia lub utrzymywał się z zapomóg. Po kilku latach państwo przyznało mu niewielką emeryturę. 22.12.1973 r. Sławińskiego awansowano do stopnia podpułkownika rez. Ostatnie lata mieszkał w Poznaniu. Za zasługi dla Powstania Wielkopolskiego i na froncie wschodnim odznaczony: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski Krzyżem Niepodległości Krzyżem Walecznych Srebrnym Krzyżem Zasługi Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym Odznaką Powstańca Wielkopolskiego Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ CSWL

Po markerowaniu" Józef Sroka, kapral, komenda garnizonowa Gniezno, ur.12.3.1887r zm.12.8.1931r- śmierć w wyniku choroby. stopień KAPITAN" sprawdziłem w mądrych księgach

ur. 24.3.1902r , napis czytelny.

Poznań, Cm. Garnizonowy. Wesołowski Każimierz, sierżant 55 P.P.Wielkopolskiej , +29.1.1935, śmierć samobójcza

Po markerowaniu".

Poznań, Cmentarz Garnizonowy. Kapral Marceli Mikołaj Kochan, 7 pułk saperów Wlkp.

Na tym cmentarzu jest pochowanych co najmniej 6 Powstańców Wielkopolskich. Napis poprawiony. cdn...

Cmentarz w Parzęczewie [pow. Grodzisk Wlkp]. Grób Powstańca Wielkopolskiego.

W tej małej uroczystośći udział brali: -ksiądz proboszcz parafi czempińskiej -pani burmistrz m. Czempinia -rodzina Antoniego Kiełbasiewicza -prezes O.S.P. + dwóch zastępców -lokalne media -mieszkańcy Czempinia -kilka osób z Stowarzyszenia Przyjaciół i Sympatyków Ziemi Czempinskiej -osóby z Koła Przyjaciół Muzeum Broni Pancernej cdn...

W dniu 29,06 [niedziela] o godz. 12:30 na cmentarzu w Czempiniu ustawiliśmy, przy grobie Powstańca Wielkopolskiego, pamiątkową tabliczkę. Antoni Kiełbasiewicz ur. w Wągrowcu 13.1.1899r., zm. 29.6.1959r. w Czempiniu. Plutonowy Wojska Polskiego, Strażak Ochotniczej Straży Pożarnej w Czempiniu W 1918r. w armii pruskiej. Brał udział w Powstaniu Wielkopolskim a następnie w wojnie polsko-bolszewickiej. W Wojsku Polskim dosłużył się stopnia plutonowego. W okresie międzywojennym był kierownikiem młyna w Czempiniu. Po wybuchu wojny Niemcy prześladowali go z powodu uczestnictwa w Powstaniu Wielkopolskim. Po wojnie działał w Ochotniczej Straży Pożarnej w Czempiniu. Odznaczony: Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 Wielkopolski Krzyż Powstańczy Odznaka Pamiątkowa Wojsk Wielkopolskich Krzyż pamiątkowy „Powstańca Broni” TPW Tabliczka ustawiona przez Koło Przyjaciół Muzeum Broni Pancernej Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych i Stowarzyszenie Przyjaciół i Sympatyków Ziemi Czempińskiej Na foto Antoni Kiełbasiewicz w 1918 w pruskim mundurze.

Płyta ustawiona i oczyszczona, literki poprawione. cdn...

Płyta była częściowo zakopana, bardzo ciężka i popękana.

Wczoraj na cmentarzu w Kościanie odkopaliśmy i ustawiliśmy płytę nagrobną na grobie rotmistrza W.P. o nazwisku Stanisław Sarnek.

Kolejna tabliczka ustawiona. Test: Witold Jeszke (ur. 5 marca 1891 w Ruchocinku, zm. 4 listopada 1970 w Poznaniu) – polski działacz niepodległościowy i społeczny, doktor prawa, polityk, poseł na Sejm i senator w II RP, oficer Wojska Polskiego. Ukończył gimnazjum w Gnieźnie (zdał maturę w 1911 roku), następnie studiował filozofię i prawo na uniwersytetach w Królewcu, Lipsku i Wrocławiu (gdzie w 1917 roku obronił doktorat z prawa). Egzamin arendarski zdał w 1914 roku, a asesorski – w 1919 roku. W 1906 roku został wydalony z gimnazjum za udział w strajku szkolnym. Był członkiem Towarzystwa im. Tomasza Zana (w latach 1908–1911 był prezesem oddziału w Gnieźnie) oraz ZMP „Zet”. Był także współredaktorem pisma „Brzask”. Podczas studiów działał w tajnej organizacji „Grupy Narodowe”. Uczestniczył w powstaniu wielkopolskim, w 1919 roku był więziony przez władze niemieckie w Głogowie i Żaganiu. W latach 1919–1921 pracował jako referendariusz w Ministerstwie byłej Dzielnicy Pruskiej, w latach 1921–1922 był syndykiem Związku Spółek Zarobkowych i Gospodarczych. W 1921 otworzył praktykę adwokacką (od 1926 roku także notarialną) i prowadził aż do wybuchu II wojny światowej jedną z największych kancelarii adwokacko-notarialnych w Poznaniu. Był członkiem i dziekanem Rady Adwokackiej, prezesem Rady Notarialnej (w latach 1934–1936 i 1938–1939) oraz prezesem Zarządu Głównego Koła Adwokatów RP. W latach 1918–1919 współorganizował Związek Młodej Polski w Wielkopolsce (w roku 1923 był jego prezesem), w 1926 roku zainicjował utworzenie Związku Naprawy Rzeczypospolitej, który w 1928 roku połączył się z Partią Pracy tworząc Związek Polskiej Młodzieży Demokratycznej. W latach 1930–1935 był prezesem Rady Wojewódzkiej BBWR w Poznaniu, od 1931 – przewodniczącym Grupy Regionalnej posłów i senatorów BBWR w województwie poznańskim. Ponadto pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Polsko-Duńskiego oraz działał w zarządzie Towarzystwa Opieki nad Polakami za Granicą i Zjednoczeniu Pracy Wsi i Miast. W 1930 roku został posłem na Sejm III kadencji (1930–1935) – mandat uzyskał z listy nr 1 (BBWR) z okręgu wyborczym w Gnieźnie, a w 1935 roku został senatorem IV kadencji (1935–1938) z województwa poznańskiego. W III kadencji pracował w komisjach: budżetowej, konstytucyjnej (referent), prawniczej (referent), spraw zagranicznych (sekretarz i referent). W IV kadencji – w komisjach: administracji (1937–1938), opieki społecznej (1935–1936, zastępca przewodniczącego), prawniczej i spraw zagranicznych (1937–1938). Po wybuchu II wojny światowej od września 1939 roku przebywał w Rumunii, od 1940 roku – na Cyprze i od 1941 roku – w Ośrodku Zapasowym Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich w Palestynie i Egipcie. W latach 1944–1945 uczestniczył w kampanii włoskiej w szeregach 2. Korpusu Polskiego (w stopniu porucznika). Od 1947 roku mieszkał w Londynie, gdzie był zarządcą polskiego hotelu „Princes Conot Hotel” i wiceprezesem Komisji Badania Spraw Polsko-Niemieckich (do 1959 roku). W 1961 roku powrócił do kraju i zamieszkał u córki w Warszawie. Odznaczenia: Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Niepodległości (1931) Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ CSWL

Tabliczka ustawiona. cdn...

Cd z niedzieli. Tabliczka - treść: Jan Brodzki (ur. 2 lutego 1902, zm. 2 stycznia 1980 w Poznaniu) – rotmistrz kawalerii, oficer Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych. Syn Andrzeja Leopolda Brodzkiego. W 1925 r. uzyskał promocję w Oficerskiej Szkole Kawalerii w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Oficer służby stałej 15. Pułku Ułanów Poznańskich. Wielokrotny mistrz jeździecki: 1926 - tytuł Mistrza Armii 3 DK na koniu ,,Jegomość’’. 1928 - zdobył I miejsce zespołowe w zawodach o Mistrzostwo Korpusu na koniu ,,Łatanym’’. 1929 - zdobył tytuł Mistrza Armii na koniu ,,Nelsonie’’. 1930 - zdobył w Warszawie tytuł Mistrza Armii na koniu ,,Mój’’. 1933 - zdobył III indywidualną nagrodę na koniu ,,Wiking’’. 1937 - zdobył tytuł I – go Wicemistrza Armii A.P. w Białymstoku, na koniu ,,Wiking’’. Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził szwadronem ciężkich karabinów maszynowych w 15. Pułku Ułanów Poznańskich. 8 września podczas ciężkich walk pod Górkami Pęcławskimi został ciężko ranny i przewieziony do szpitala. Na wieść o śmierci dowódcy Pułku ppłk. Tadeusza Mikke, 12 września Brodzki z niezaleczonymi ranami i dodatkowo ciężką anginą, wbrew opinii lekarzy opuścił na własne życzenie szpital i dołączył do Pułku. 14 września został oficerem sztabowym nowo utworzonej Grupy Kawalerii generała Abrahama (połączone Wielkopolska, Pomorska i Podolska BK). 24 września został odznaczony Krzyżem Walecznych. Po przebiciu do Warszawy, walczył w jej obronie aż do kapitulacji 27 września. Później przebywał w niewoli. Po wojnie z uwagi na stan zdrowia został zdemobilizowany i jako inwalida wojenny mieszkał w Poznaniu. Tu też poślubił córkę swojego poległego dowódcy i po wielu latach tu został pochowany. Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ CSWL i Twierdza i Dawny Garnizon Poznań foto. widok grobu przed ustawieniem tablicy.

W 95. rocznicę podpisania rozejmu w Trewirze [czyli rocznicę zakończenia zwycięskiego Powstania], zorganizowaliśmy szybką akcję na cm. na Junikowie. Udział brało 6 osób z koła przyjaciół Muzeum Broni Pancernej CSWL +1 z TOWARZYSTWA BYŁYCH ŻOŁNIERZY I PRZYJACÓŁ 15p. Uł. Pozn. i http://www.dawnygarnizonpoznan.fora.pl . Ustawiliśmy 3 tabliczki przy grobach. Tabliczka nr 1: Karol Józef Fischbach (ur. 21 lipca 1902 w Poznaniu, zm. 1 sierpnia 1995 w Poznaniu) – polski adwokat związany z Wielkopolską, starosta kościański w latach 1945–1948. W 1918 r. jako szesnastoletni chłopak walczył w powstaniu wielkopolskim. W czerwcu 1919 r. złożył egzamin maturalny, a w 1920 r. rozpoczął równoległe studia na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Podwójne magisterium uzyskał w latach 1923 (ekonomia) i 1924 (prawo). Aplikację sądową odbywał w Pobiedziskach i Jutrosinie. Po złożeniu egzaminów końcowych objął funkcję sędziego w sądzie grodzkim w Lesznie. W 1928 r. osiedlił się w Kościanie, gdzie w latach 1928–1939 prowadził kancelarię adwokacką. Był również radcą prawnym znaczących spółek wielkopolskich (Cukrowni i Monopolu Tytoniowego). W lipcu 1932 r. w Toruniu wziął ślub z kuzynką - Marią Koplińską. Mieli dwie córki: Aleksandrę i Irenę. W momencie wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany do 55. Poznańskiego Pułku Piechoty w Lesznie. Do Kościana powrócił w październiku 1939 r. po czym ukrywał się we Wrocławiu. Po trzech tygodniach powrócił do rodziny i natychmiast został aresztowany przez Gestapo. Z więzienia wyciągnął go Niemiec z Królewca - dr Paul Simon. Do końca okupacji pracował jako księgowy w niemieckim biurze ds. majątkowych. Po II wojnie światowej związał się ze Stronnictwem Demokratycznym, obejmując 2 lutego 1945 r. funkcję starosty kościańskiego. Oprócz pracy w samorządzie działał społecznie m.in. jako prezes Honorowego Komitetu Ekshumacyjnego Ofiar Wojny w Kościanie. Po trzech latach urzędowania postanowił powrócić do zawodu i 31 lipca 1948 r. złożył rezygnację ze stanowiska starosty. W pierwszej połowie lat 50-tych był systematycznie inwigilowany przez służby UB, jako tzw. element obcy klasowo". Na krótko został zawieszony w czynnościach adwokata. W latach 1948–1976 ponownie prowadził własną kancelarię adwokacką, do chwili przejścia na emeryturę (1976 r.). W 1977 r. wyprowadził się do Poznania. Zmarł 1 sierpnia 1995 r. w Poznaniu. Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ CSWL

Poznań 1945r, ul.Półwiejska, widok w kier. ul. Ogrodowej. Fot. Z archiwum Miejskiego Konserwatora Zabytków

Kasyno oficerskie na Golęcinie , naprzeciwko wejścia do koszar. Spalone w lutym 1945r.

Is-y na Rynku Wildeckim, po prawej powinna być Pantera. ;)

Koledzy ustawili na Cytadeli, przy pomniku 3PSW/57 PP tabliczkę z krótką historią pułku.

Foto znane, ale jakoś ciężko z lokalizacją było. ;) Wykonane w Poznaniu na [dzisiejszej] ul 26 czerwca 56r skrzyż. z ul. Traugutta. Czołg jedzie w kier. Zakł. H. Cegielski. Proszę zwrócić uwagę na brak kółek ;)

Byliśmy na grobie Powstańca Wielkopolskiego Józefa Kubasia w Chwakowie pow.Gostyń i postawiliśmy tabliczkę pamitkową, znicze i kwiaty. Napis na tablicy: Kuba Józef Ur. 15 sierpnia 1898 r. , zm. 11.09.1969 r. we Wostowie. Urodził się w Zalesiu Małym (powiat Krotoszyn) w rodzinie Walentego i Marianny z domu Aleksandrzak. Po ukończeniu szkoły podstawowej pracował wraz z ojcem w rolnictwie, w czerwcu 1917 r. został powołany do Armii Niemieckiej do formacji artylerii ciężkiej w Poznaniu, a w październiku 1917 r. skierowany na front niemiecko -francuski. Po zakończeniu I wojny światowej, w styczniu 1919 r. zwolniony został z Armii Niemieckiej w stopniu szeregowego. W dniu 8.02.1919 r. wyjechał do Poznania, gdzie wstąpił ochotniczo w szeregi Powstańców Wielkopolskich przez biuro werbunkowe, mieszczce si na dworcu kolejowym w Poznaniu, z którego został skierowany do 7 Dywizjonu Artylerii Konnej. Kilka dni później przydzielony został do 2 Baterii Artylerii Konnej. Po wyszkoleniu tej baterii pod dowództwem porucznika Alfreda Teofila Milewskiego przydzielony został do 1 Puku Ułanów Wielkopolskich. W kilka dni później z 1. Pukiem Ułanów Wielkopolskich pod dowództwem pułkownika Władysława Andersa wyruszy na front i walczy w bitwach Powstania Wielkopolskiego pod Krzyżem, Pi i Bydgoszcz. W maju 1919 z 1. Pukiem Ułanów Wielkopolskich (15. Pukiem Ułanów Poznańskich) rozpoczął szlak bojowy w wojnie polsko-bolszewickiej. Uczestniczy w bitwach pod Mińskiem, Moodecznem i Bobrujskiem. W roku 1921 awansowany do stopnia kaprala. Z Wojska Polskiego dnia 26.11.1921 r. bezterminowo urlopowany, a 20.09.1923 r. przeniesiony do rezerwy . Za udział w walkach odznaczony został Krzyżem Walecznych i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ CSWL