Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[formoza58]

1. Rayski ze swoją maszyną

2. gen. Rómmel na zawodach konnych na hipodromie łazienkowskim.

[otton1]

Dawno nie było mnie w temacie i przeglądając wcześniejsze biografie generałów trafiłem na takie dziwne stwierdzenie dotyczące generała Tinza:

W dniu 10.05.2021 o 14:30, formoza58 napisał:

Odżegnywał się od polskości. Osiadł w Wiedniu, gdzie zmarł. 

Stwierdzenie to ma, nie wiedzieć czemu pewien wydźwięk naganny - przecież jak był Austriakiem to nie miał co na siłę dopucowywać się fałszywie do polskości. Po prostu uczciwie określał swoją narodowość. Nie on jeden będąc obcokrajowcem służył w Wojsku Polskim. Swoje obowiązki spełniał bez zarzutu, z pełnym zaangażowaniem to i awansował dochodząc do stopnia generała (nigdzie nie było ustalone, że nie-Polak nie może być generałem). Nic więc dziwnego, że jak przeszedł na emeryturę to wrócił do Wiednia.

[formoza58]

Z tego co pamiętam, to byłeś chyba najaktywniejszym, Kolego otton1, projektantem konstrukcji tego wątku. Ja miałem  pierwotnie  w planie li tylko zdjęcia, Ty zaproponowałeś chronologicznie biogram i zdjęcia. I poszło po Twojemu. I dobrze... Więc o co chodzi z taką " wstawką", nie pierwszą zresztą ?   

Edytowane 16 Maj 2021 przez formoza58

[formoza58]

Na literę " U", pora zacząć i chwila moment zakończyć...

2. Józef Unrug

 

Józef Unrug, a właściwie Joseph von Unruh, urodził się w 1884 r. w Brandenburgu, nieopodal Berlina. Pochodził z zamożnej, wojskowej rodziny – jego ojciec był generałem gwardii pruskiej, w pewnym sensie wybór kariery żołnierskiej był więc w jego przypadku naturalny. Nie wiadomo jednak, co konkretnie skłoniło go do służby morskiej. 

Służbę odbył  w pruskiej marynarce wojennej.

W 1919 r.  przybył do wolnej już Polski i zgłosił się do służby w armii. Armia zaś przyjęła go z otwartymi ramionami, tym bardziej że polska marynarka w tamtym czasie w zasadzie nie istniała, on z kolei był najlepszym kandydatem na osobę, która mogła ją zorganizować. 

Ze stopniem kapitana rozpoczął służbę jako kierownik Wydziału Operacyjnego w Sekcji Organizacyjnej Departamentu Spraw Morskich w Warszawie, a następnie Szefa Sztabu Dowództwa Floty. Floty, której kondycja musiała być mocno frustrująca dla kogoś, kto miał doświadczenie we flocie niemieckiej. Kpt. Unrug zdobył się w każdym razie na gest i za własne pieniądze kupił pierwszy polski okręt ORP „Pomorzanin”. Gest kapitana został doceniony – w 1925 został dowódcą floty polskiej w Gdyni, od 1932 r. już w stopniu kontradmirała. Funkcję tę pełnił do 24 sierpnia 1939 r., kiedy został Dowódcą Obrony Wybrzeża, podległym bezpośrednio Naczelnemu Wodzowi Polskich Sił Zbrojnych gen. Edwardowi Śmigłemu-Rydzowi.

 

Po zakończeniu działan wojennych we wrzesniu i październiku 1939 roku,

wraz z podległymi sobie żołnierzami został osadzony początkowo w oflagu X B Nienburg, a potem, po kilku zmianach miejsca, od 1941 r. do końca wojny przebywał w oflagu VII A Murnau. Znający go w tamtym czasie gen. Tadeusz Piskor wspominał, że nawet w tych warunkach pozostawał żołnierzem wymagającym pruskiej dyscypliny. Był surowy, ściśle przestrzegał hierarchii służbowej, aż do przesady dbał o schludny wygląd żołnierzy. Nigdy się nie śmiał. Ale był niezwykle dumny. Choć po niemiecku z oczywistych powodów mówił znacznie lepiej niż po polsku, z władzami oflagów komunikował się wyłącznie w swoim drugim języku, twierdząc, że 1 września zapomniał niemieckiego. Odmówił również propozycji podpisania listy Ur-Deutscha (Pra-Niemca), awansu i podjęcia walki w szeregach Kriegsmarine. „Jesteście ludźmi niehonorowymi” – miał odpowiadać na składane niemieckie oferty.

Po wyzwoleniu w 1945 r. udał się do Wielkiej Brytanii, gdzie został zastępcą szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej Polskich Sił Zbrojnych. Stanowisko nie oznaczało już walki, lecz udział w likwidacji armii. Do Polski już nie powrócił. 

Kilka pierwszych lat emigracji spędził w Wielkiej Brytanii, potem przebywał w Maroku, by resztę życia spędzić we Francji, w Lailly-en-Val. Rząd brytyjski przyznał mu emeryturę, Unrug odmówił jednak jej pobierania, uznając, że byłoby to nie w porządku wobec setek innych polskich żołnierzy pozbawionych takiego zabezpieczenia. 

Po sprowadzeniu do Wielkiej Brytanii rodziny udał się do Maroka, gdzie pracował w firmie prowadzonej przez przyjaciela, a następnie osiadł we Francji, gdzie dorabiał jako kierowca ciężarówki. Zaczął spisywać wspomnienia, ale ich nie ukończył – zmarł 28 lutego 1973 r. Został pochowany w kaplicy zamku Branickich w Montrésor nad Loarą, ale tylko na czterdzieści pięć lat. 

W wyniku starań strony polskiej doczesne szczątki admirała i jego małżonki Zofii zostały ekshumowane i przewiezione do portu w Breście, skąd na pokładzie fregaty ORP „Kościuszko” dotarły do Gdyni. 2 października 2018 r. zostały pochowane w Kwaterze Pamięci na Cmentarzu Marynarki Wojennej.

               ---------------------------------

3. z gen. Galicą.

[formoza58]

3. Antoni Unrug

 

Urodził się 22 lutego 1860 roku w Mełpinie, w ówczesnej Prowincji Poznańskiej, był synem Wiktora Edwarda Unruga (1831-1915) z rodu Unrugów, żołnierza polskiej Dywizji Kozaków Sułtańskich gen. Władysława Zamoyskiego w czasie wojny krymskiej i Emilii z Bojanowskich (1839-1904). Służbę odbył w armii pruskiej.

11 marca 1919 roku na wniosek głównodowodzącego Komisariat Naczelnej Rady Ludowejdekretem nr 6 przyjął go do Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora i mianował podpułkownikiem, a dekretem nr 7 z tego samego dnia - pułkownikiem w korpusie kawalerii. W Armii Wielkopolskiej pełnił funkcję inspektora Okręgowej Komendy Uzupełnień.

6 października 1919 roku został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego. 1 lutego 1920 roku został zastępcą komisarza rządu w polsko-niemieckiej komisji delimitacyjnej. Z dniem 1 maja 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu pułkownika. Po przejściu na emeryturę mieszkał w dworku, w Piotrowie. Był długoletnim prezesem i członkiem honorowym poznańskiego Towarzystwa Łowieckiego.

2 czerwca 1921 roku Naczelny Wódz Józef Piłsudski mianował go tytularnym generałem podporucznikiem. 26 października 1923 roku został zatwierdzony w stopniu tytularnego generała brygady.

Zmarł na udar serca 16 sierpnia 1939 roku w Piotrowie. Na życzenie Zmarłego ciche spuszczenie Zwłok do grobu rodzinnego w Piotrowie nastąpiło w dniu 18 sierpnia 1939 roku.

[formoza58]

1. Stanisław Ujejski

 

Ur. 14 listopada 1891 w Ropczycach, zm. 31 marca 1980 w Toronto) – generał brygady obserwator Wojska Polskiego.

Stanisław Ujejski urodził się 14 listopada 1891 w Ropczycach. Gimnazjum klasyczne ukończył w 1908 roku w Krakowie, a następnie studiował na Politechnice w Bernie w Szwajcarii. Podczas I wojny światowej był powołany do armii austriackiej. W kwietniu 1918 roku został słuchaczem Szkoły Lotniczej, a później odbywał służbę w wojskach balonowych.

W Wojsku Polskim od 8 listopada 1918 roku. W 1919 ukończył kurs w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego, a po jej ukończeniu będąc oficerem dyplomowanym w latach 1919 – 1920 służył w Oddziale Operacyjnym Naczelnego Dowództwa i w Sztabie Naczelnego Wodza. Ukończył w okresie 1922 – 1923 Kurs Doszkolenia Szkoły Sztabu Generalnego. W 1926 roku brał udział w konferencji rozbrojeniowej w Genewie jako ekspert ds. lotnictwa. Był przydzielony do 2 Pułku Lotniczego. W Wyższej Szkole Wojennej był wykładowcą taktyki lotnictwa. Szef wydziału i pierwszy zastępca szefa Departamentu Aerodynamiki MSWojsk. i komendant Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie. Dowódca 3. i 1. Grupy Lotnictwa oraz w latach 1938 – 1939 szef Sztabu Lotnictwa przy Sztabie Głównym.

W czasie kampanii wrześniowej szef sztabu naczelnego dowódcy lotnictwa i OPL. Po kapitulacji przedostał się przez Rumunię do Francji. Od marca do lipca 1940 roku zastępca dowódcy Polskich Sił Powietrznych, a od 18 lipca do 19 września 1943 Generalny Inspektor PSP.

Wyjechał po demobilizacji do Kanady i zamieszkał w Toronto, gdzie zmarł.

 

[formoza58]

I to by było chyba na tyle w temacie " U".

[otton1]

22 godziny temu, formoza58 napisał:

Z tego co pamiętam, to byłeś chyba najaktywniejszym, Kolego otton1, projektantem konstrukcji tego wątku. Ja miałem  pierwotnie  w planie li tylko zdjęcia, Ty zaproponowałeś chronologicznie biogram i zdjęcia. I poszło po Twojemu. I dobrze... Więc o co chodzi z taką " wstawką", nie pierwszą zresztą ?   

Projektantem tego wątku może byłem i najaktywniejszym choć potem, co samokrytycznie przyznaję, z różnych względów ta moja aktywność zmalała. 

Nie ma co ukrywać, główną siłą pociągową tego wątku jesteś Ty, Kolego formoza58 za co Ci Cześć i Chwała!!!!!!!

Jeśli chodzi o moje "wstawki" (rzadkie zresztą) to wynikają one z tego, że publikujemy biografie generałów już wcześniej przez kogoś opracowane. A bywa, że w tych biografiach wypisują różne głupoty. Zazwyczaj staram się zachować powściągliwość i nie komentować różnych dyrdymałów ale nie zawsze mi się udaje. Tak wyszło przy okazji generała Tinza.

Nawiasem mówiąc  niejaka nieścisłość zawarta jest w biografii admirała Unruga;

19 godzin temu, formoza58 napisał:

Kpt. Unrug zdobył się w każdym razie na gest i za własne pieniądze kupił pierwszy polski okręt ORP „Pomorzanin”.

To, że kpt. Unrug kupił "Pomorzanina" jako osoba prywatna wynikało z faktu, że żaden Niemiec nic by nie sprzedał jakiejkolwiek instytucji w tym momencie mitycznego dla nich Państwa Polskiego.

Podobnie por.pil.Wiktor Willmann kupowal w Gdańsku samoloty jako osoba prywatna choć dla naszego lotnictwa.

W tym okresie transakcje z Niemcami zawierane były  między osobami prywatnymi i za gotówkę.

 

[Koloman]

6 godzin temu, formoza58 napisał:

Stanisław Ujejski

Jeśli chodzi o generała Ujejskiego to był to wybitny sztabowiec, nigdy nie dowodził liniową jednostką lotniczą nie licząc bardzo krótkiego okresu na stanowisku zastępcy dowódcy 2.Pułku Lotniczego.

Co ciekawe, z uwagi na ten typ służby wojskowej jest bardzo mało fotografii generała Ujejskiego z okresu przedwojennego (oczywiscie w różnych stopniach). Chyba tylko jedna fotografia portretowa w stopniu pułkownika i tyle.

A co do jego działalności:

 

Jego zasługą dla lotnictwa wojskowego II Rzeczypospolitej było to miedzy innymi, że należał do współtwórców Regulaminu Lotnictwa (1931r.), zorganizowanie Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa ( Dęblin ), Sztabu Lotniczego przy Sztabie Głównym

Stanisław Ujejski był twórcą planów użycia naszego lotnictwa w działaniach wojennych 1939 r. Dzięki jego umiejętnościom zostały uratowane nasze lotnictwo wojskowe przed zniszczeniem na lotniskach stałego bazowania. W swoim rozkazie nakazywał pułkom lotniczym przebazowanie na polowe lotniska. Rozkaz wykonano 31 sierpnia 1939 r. Dzień później Luftwaffe nie zbombardowało bardzo skutecznie tak jak podawała to hitlerowska propaganda polskiego lotnictwa na ziemi.

 

[formoza58]

I w ramach antraktu międzyliterowego.

Wizyta gen. Raszewskiego w 3 PL, w 1922 roku...

[formoza58]

Gen. Szeptycki w Grodnie, w 1919 roku.

[otton1]

4 godziny temu, formoza58 napisał:

Gen. Szeptycki w Grodnie, w 1919 roku.

A kto to jest ten wąsaty pan z ręką na pałaszu co wepchnął się przed gen.Szeptyckiego po jego lewej stronie?

[Koloman]

Byłby to nasz dobry znajomy z innego tematu na forum, Alfons Szymyślik (ten w owalu)?

A w prawo za gen.Raszewskim Wiktor Pniewski.

[formoza58]

Teraz, otton1 napisał:

A kto to jest ten wąsaty pan z ręką na pałaszu co wepchnął się przed gen.Szeptyckiego po jego lewej stronie?

Może tutaj znajdziesz odpowiedź na trapiące Ciebie pytanie, bowiem o tego "wąsatego pana" chodzi...

 

[formoza58]

Jw.

O i jeszcze w tym wątku...

 

[formoza58]

Teraz, Koloman napisał:

Byłby to nasz dobry znajomy z innego tematu na forum, Alfons Szymyślik (ten w owalu)?

A w prawo za gen.Raszewskim Wiktor Pniewski.

Ten pierwszy od lewej bardzo podobny do Adama Haber Włyńskiego, tyle, ze tamten zginął w lipcu 1921 roku. A może zdjęcia są mylnie datowane na 1922 rok?

[formoza58]

Gen. Osiński na otwarciu przystani w Warszawie, w 1928 roku.

[Koloman]

1 godzinę temu, formoza58 napisał:

A może zdjęcia są mylnie datowane na 1922 rok?

Raczej nie. Akurat tak wypadło, że Haber zginął 21.lipca 1921 a jako datę utworzenia 3.PL przyjmuje się

20.lipca 1921.

Zresztą z fotografii wynika, że nie był to lipiec czy inny miesiąc letni. Jakkolwiek oficerowie są odziani jedynie w mundury to gen.Raszewski nosi płaszcz z futrzanym kołnierzem. 

Jeżeli fotografie są datowane na 1922 rok (a nie ma przesłanek aby traktować datowanie jako błędne) to czas ich wykonania byłby moim zdaniem przełom lutego i marca 1922.

A to dlatego, że na ostatniej fotografii obok generała stoi płk.Serednicki, dowódca 3.PL, który dowódcą przestał być 9.marca 1922. 

[formoza58]

W takim razie, to tylko moje mylne przypuszczenie, ale przyznać trzeba ,że podobny.

                              ---------------------------------

1. Gen. Kasprzycki na pokazach z okazji wizyty głównodowodzącego armii litewskiej

2. Ze spotkania z wodzem armii litewskiej... Śmigły Rydz i Kasprzycki.

[formoza58]

Gen. Fabrycy wręcza świadectwa ukończenia szkoły podoficerskiej 38 PP Legii Akademickiej, w 1928 roku.

[formoza58]

Wstępna lista na " W"...

1. Wróblewski Stanisław

2. Wieniawa Długoszowski Bolesław

3. Wołyncewicz Romuald

4. Wołkowicki Jerzy

5. Wieroński Stanisław

6. Waraksiewicz Adolf

7. Wład Franciszek

8. Windakiewicz Mieczysław

9. Wereszczyński Edward

[formoza58]

Generałowie Popowicz i Górecki we Lwowie, w 1930 roku.

[Koloman]

W dniu 19.05.2021 o 20:43, formoza58 napisał:

A może zdjęcia są mylnie datowane na 1922 rok?

Jednak nie - sprawa wyjaśniła się jednoznacznie: znalazłem w swoim archiwum fotografię gen.Raszewskiego z lotnikami 3.PL wstawioną przez Kolegę formoza58 jako trzecia z kolei. Fotografia jest precyzyjnie datowana jak niżej:

 

[otton1]

1 - gen.Józef Dowbor Muśnicki

2 - gen.Dowbor Muśnicki z przedstawicielami Komisji Międzysojuszniczej, którzy przyjechali do Poznania w dniu 1.marca 1919 dla nadzorowania rozejmu zawartego w Trewirze.

[formoza58]

Generałowie Skierski i Popowicz we Lwowi, w 1928 roku.