Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[formoza58]

10. Mariusz Zaruski

 

Urodził się 31 stycznia 1867 r. W Dumanowie na Podolu. Już jako dziecko wyróżniał się wybitnymi umiejętnościami plastycznymi, literackimi i zdolnościami przywódczymi. Po ukończeniu gimnazjum w Kamieńcu Podolskim rozpoczął studia matematyczno – fizyczne w Odessie (1885). Tam po raz pierwszy zobaczył morze, w którym dozgonnie się zakochał. Po śmierci ojca na stałe wraz z rodziną przenosi się do Odessy, gdzie kończy studia, ale też realizując swą miłość do morza, odbywa szereg podróży morskich, jako prosty marynarz wstępuje do szkoły plastycznej i wreszcie rozwija działalność konspiracyjną. W roku 1894 zostaje aresztowany i jako organizator spisku otrzymuje 1,5 roku więzienia i 5 lat zesłania na Sybir.

Siedząc w odeskim więzieniu regularnie gimnastykował się. Nawyk ten pozostał mu do końca życia. Zesłano go do Archangielska. Tam pracował jako robotnik portowy. Urzeczony Oceanem Lodowatym wyjednał u Gubernatora nieosiągalne pozwolenie na pływanie i zaokrętował się na szkuner "Dierżawa". Służąc, zasłynął z odwagi i zdolności żeglarskich, co skłoniło Simona F. Smietanina, bogatego przedsiębiorcę, do namówienia go na naukę w szkole nawigacyjnej. Zdobył w niej w około pół roku tytuł szturmana żeglugi wielkiej i został kapitanem szkunera "Nadzieja". Podczas licznych podróży do Skandynawii zaraził się nową pasją – wspinaczką górską – wszedł na kilka norweskich (pokrytych lodowcem) szczytów. Na zesłaniu nie ograniczał się jednak tylko do żeglarstwa i wspinaczki. Tam właśnie rozpoczął swą pracę literacką, tłumacząc wiersze rosyjskiego poety Nadsona, jak też pisząc swe własne teksty.

Po powrocie z zesłania ożenił się z Izabelą Kietlińską, córką odeskiego lekarza i wkrótce wyjechał wraz z żoną (1901) do Krakowa. Tam wstąpił na Akademię Sztuk Pięknych. Studia ukończył z wynikiem bardzo dobrym, po czym, z powodu choroby żony, wyjechali do Zakopanego, gdzie w kupionej wilii "Krywań" prowadzili pensjonat. 10 lat pobytu w Zakopanem uczyniły M. Zaruskiego jednego z najbardziej zasłużonych ludzi dla Tatr. Ożywił on taternictwo zimowe poprzez rozpowszechnienie użycia nart (zimowe wejścia na liczne tatrzańskie szczyty). W roku 1909 założył Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe, w którym pracował społecznie. Udzielał się w co najmniej trzydziestu zakopiańskich instytucjach i organizacjach. Kiedy stwierdził, że coś powinno zostać zrobione, robił to sam lub organizował ludzi do wykonania zadania. W międzyczasie pisał do wielu gazet, jak też zaczął pisać książki: "Współczesna żegluga morska" (pierwszy w dziejach piśmiennictwa polskiego fachowy podręcznik żeglarski), "Podręcznik narciarstwa", "Przewodnik po terenach narciarskich Zakopanego i Tatr Polskich"

Po wybuchu I wojny światowej włożył mundur. Swe losy związał z I Brygadą Legionów Polskich. Miał wówczas 47 lat i stopień szeregowca. Jego liczne zdolności i talent organizacyjny sprawiły, że szybko awansował. W grudniu 1917 r. Powraca do Zakopanego, gdzie przez dwa lata pełni funkcję komendanta Polskiej Organizacji Wojskowej. 11 listopada 1918 r. Zapamięta jako najszczęśliwszy dzień swego życia. Wstępuje bowiem do Wojska Polskiego. W stopniu majora zostaje dowódcą 11 Pułku Ułanów, na którego czele w roku 1919, walcząc na froncie litewsko – białoruskim brawurowo zdobywa dworzec kolejowy w Wilnie, za co uhonorowany został Krzyżem Virtuti Militari . Nieustanne boje przyniosły mu wiele odznaczeń i szybki awans. Od marca 1923 r. do końca kwietnia 1926 r. pełnił funkcję adiutanta generalnego Prezydenta Rzeczypospolitej Stanisława Wojciechowskiego. Miał wówczas stopień generała brygady. W "wojskowym" okresie życia nie zaniedbywał działalności literackiej. Napisał w tym czasie między innymi zbiór opowiadań "Na morzach dalekich", opowiadanie "Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe", "Na bezdrożach tatrzańskich". Napisał również podręczniki z dziedziny jeździectwa "Rząd koński" i "Nauka jazdy konnej".

Po zakończeniu kariery wojskowej M. Zaruski miał prawie 60 lat, nie myślał jednak o emeryturze. Za misję życia uznał teraz wprowadzenie Polski na morze. Jeszcze w 1924 r. Założył Yacht Klub Polski. W roku 1927 powołano go na stanowisko sekretarza generalnego Komitetu Floty Narodowej, gdzie z charakterystyczną dla siebie energią zabrał się do pracy. Jego celem było uzmysłowienie wszystkim, że morze stanowi źródło potęgi i bogactwa kraju, a do tego najszerszy i najtańszy gościniec do wszystkich zakątków świata. Jego niezwykłe zaangażowanie w pracę na rzecz KFN już po sześciu latach przyniosło niezwykłe rezultaty – w roku 1929 ze składek od ludzi zakupiono "Dar Pomorza" i wiele innych jachtów pełnomorskich. Poza pracą propagandową szkolił on głównie młodzież, harcerzy na prawdziwych wilków morskich. W roku 1935 objął dowództwo na jachcie "Zawisza Czarny", który harcerze zakupili z własnych składek, jak również sami przeprowadzali jego remont. Okres ten również obfituje w pracę pisarską. Do najważniejszych pozycji należą: "Wśród wichrów i fal", "Z harcerzami na Zawiszy Czarnym".

1 września 1939 r. M. Zaruski zgłosił się do wojska, lecz nie przyjęto go z powodu podeszłego wieku. Wówczas wyjechał do Lwowa, gdzie ukrywał się, korzystając z fałszywych dokumentów. W końcu marca 1940 r. wydał go władzom NKWD były porucznik WP Józef Pasek. W wyniku śledztwa M. Zaruski i jego żona, podejrzani o udział w organizacji konspiracyjnej, skazani zostali na 5 lat zsyłki. Generał Zaruski nie wytrzymał jednak nieludzkich warunków więziennych i 8 kwietnia 1941 r. zmarł z wycieńczenia w Chersoniu koło Odessy, gdzie znajduje się jego grób. Żona przeszedłszy 11 sowieckich więzień po wojnie powróciła do kraju i zamieszkała w Warszawie. Zmarła 13 października 1981 roku.

                        ---------------------------

5. w Legionach, w 1 P.Uł.

6,7. jako dowódca 11 P.Uł. w 1919 roku...

8. w 1927 roku

9. w latach trzydziestych.

 

[formoza58]

Jw.

1,2. jako żołnierz...

3,4... taternik...

5,6,7. i żeglarz.

8. Więzień sowiecki.

[formoza58]

4. Tadeusz Zapałowicz

 

Ur. 25 marca 1859 w Wadowicach, zm. 16 maja 1936 w Krakowie) – lekarz, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.

 

 

 

22 lutego 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu generała majora lekarza . Pełnił służbę na stanowisku szefa sanitarnego Dowództwa Okręgu Generalnego "Kraków". 1 maja 1920 został zatwierdzony w stopniu generała podporucznika ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920 w Korpusie Lekarskim . Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu generała podporucznika lekarza . 26 października 1923 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji .

Był członkiem Komitetu Wykonawczego Komitetu Obrony Państwowej w Krakowie w 1920 roku.

Zmarł 16 maja 1936 w Krakowie. Pochowany w Wadowicach.

[formoza58]

13. Sergiusz Zahorski

 Urodził się w r.1886 w Żytomierzu. Był synem Antoniego, pułkownika Armii Rosyjskiej i Heleny z Hulanickich. Od 5 września 1906 roku służył w Armii Rosyjskiej. Absolwent Korpusu Kadetów Marynarki i Nikołajewskiej Szkoły Kawalerii w Sankt Petersburgu. W roku 1912, będąc żołnierzem Zapasowego Pułku Kawalerii Gwardii, wystartował w barwach rosyjskich na Olimpiadze w Sztokholmie na wyhodowanej w Udorzu,w dobrach Aleksandra Moesa, gniadej klaczy Bandura. W indywidualnym konkursie skoków Zahorski zajął 11miejsce na 31 startujących zawodników uzyskując 178 pkt. 9 miejsce z taką samą ilością punktów zajął bardziej znany porucznik Izmaiłowskiego Pułku Piechoty Lejbgwardii por. Karol Rómmel. W latach 1915-1917 był oficerem rosyjskiej kawalerii awansując do stopni porucznika (1915) sztabsrotmistrza (1916) i rotmistrza (1917). 19 września 1917 przeszedł do 1 Pułku Ułanów w I Korpusie Polskim.14 listopada 1918 wstapił do Wojska Polskiego. Był kolejno: zastępcą dowódcy 1 Pułku Ułanów, dowódcą szwadronu zapasowego i ponownie zastępcą dowódcy 1 Pułku Ułanów. W 1919r. awansował do stopnia pułkownika. Od 2 września 1919 kolejno: dowodził samodzielną brygadą kawalerii, był zastępcą dowódcy 1 pułku ułanów, dowódcą tego pułku. Podczas kampanii kijowskiej od 10 kwietnia 1920 r. dowodził 14 Pułkiem Ułanów. W listopadzie powrócił na stanowisko zastępcy dowódcy 1 Pułku Ułanów. Kariera oficerska nie przeszkadzała Zahorskiemu w sukcesach sportowych. Od 16 kwietnia 1922, po ukończeniu kursu oficerów instruktorów jazdy, w szkole jazdy w Pinerollo, trafił do 16 pułku ułanów gdzie został zastępcą dowódcy. Pułk zapoczątkował swe sukcesy w zawodach konnych w 1921 roku dzięki dużej ilości koni zakupionych we Francji. Wybitniejsze z koni jak: Cezar, Jacek, Gedymin, Arwan, Fedor, Kuba, Gabryel, Naczelnik, Ewa, Nagroda-dosiadane przez oficerów tworzą zespół, który pod kierownictwem mjr Winnickiego przez szereg lat stał na pierwszym miejscu pod względem sportowym w kraju. Począwszy od roku 1921 do 1926 pułk urządza coroczne zawody konne, na które zaprasza pułki 3 Dywizji Kawalerii i jeźdźców ze Szkoły Kawalerii w Grudziądzu,ofiarowując zwycięzcom cenne nagrody. Ilość koni startujących w zawodach dochodziła do 40-stu. W roku 1923 ekipa tego pułku w składzie: płk Zahorski na na wyhodowanej w Udorzu klaczy „Zorza“ i por. Pieczyński na wałachu ,,Gabryel” zdobyła w Warszawie I miejsce w Zawodach o Mistrzostwo Armii. W tychże zawodach płk Zahorski zdobył I miejsce w skokach przez przeszkody a por. Pieczyński II miejsce w klasyfikacji ogólnej.W tym samym roku płk.Zahorski w Nicei, na zawodach „Prix Desarnees Etrangeres“, zdobył na "Zorzy" pierwszą nagrodę a na zawodach w Rzymie drugą królewską nagrodę . Do 1927 roku oficerowie tego pułku: rtm.Edmund Chojecki, por.Edmund Nieszkowski, por.Bolesław Pieczyński, por.Kornel Stasiewicz, por.Czesław Dmochowski, por.Janusz Rudnicki, por.Józef Cichocki, por.Florian Zieliński, por.Stefan Skupiński, por. Franciszek Cymerman, por. Kazimierz Paszotta i Sergiusz Zahorski,- brali udział we wszystkich zawodach konnych urządzanych w Warszawie i na prowincji zdobywając około 400-tu nagród,z których część jako nagrody honorowe pozostały własnością pułku i przechowywane były w kasynie oficerskim. W 16 pułku służył do stycznia 1923r. W latach 1923-1924 Zahorski ukończył kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. 19 listopada 1924 roku objął dowodzenie 11 Pułkiem Ułanów, a w rok później, w październiku 1925, I Brygadą Kawalerii w Warszawie. - 1 Brygadą Kawalerii. 26 lipca 1926 został szefem Gabinetu Wojskowego Prezydenta RP. W październiku 1928 objał dowodzenie XII Brygadą Kawalerii w Ostrołęce a w następnym roku Brygadą Kawalerii „Poznań”. 1 stycznia 1931 został otrzymał stopień generała brygady.W 1936 został inspektorem kawalerii ochotniczej Krakusów w Departamencie Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1938r. przeszedł w stan spoczynku. W 1939 został powołany do służby czynnej jednak pozostał bez przydziału. Przez Rumunię przedostał się do Francji. Ewakuowany do Wielkiej Brytanii trafił do obozu karnego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie w Rothsay na wyspie Bute, funkcjonujacego pod nazwą Stacja Zborna Oficerów, w którym gen. Władysław Sikorski przetrzymywał w stanie nieczynnym oficerów uznanych za „niewygodnych“. Był jednym z 20 generałów przetrzymywanych w tym obozie. Od stycznia 1942, po likwidacji obozu w Rothsay, został przeniesiony w stan spoczynku. Po wojnie osiedlił się w Londynie gdzie zmarł 4 czerwca 1962. Pochowany został na cmentarzu w Brompton.

                       -------------------------------------------------------

4. na zawodach konnych

5.  w Łowiczu, w 1928 roku

6.  podczas wizyty delegacji 15 P.Uł. Poznańskich u Prezydenta RP

7. jako dowódca 16 P.Uł. Wielkopolskich, na zawodach pułkowych

8. w 1926 roku

9.  w 1932 roku w Gdyni.

10. w 1938 roku.

[formoza58]

12. Józef Kordian Zamorski

 

 Urodził się 1 kwietnia 1890 roku w majątku Kołkówka w parafii Rzepiennik Biskupi. Uczył się w czteroklasowym gimnazjum i seminarium nauczycielskim we Lwowie, gdzie w 1910 zdał maturę. W tym samym roku zdał na krakowską ASP, gdzie studiował malarstwo u Józefa Mehoffera i grafikę u Jana Pankiewicza. Latem 1914 roku uzyskał absolutorium, a ostatecznie ukończył studia dopiero w roku 1918. 
Jeszcze w seminarium nauczycielskim wstąpił do Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego gdzie zajmował kolejno stanowiska komendanta sekcji, plutonu i kompanii. Był kursantem w Szkole Oficerskiej którą ukończył w roku 1912, uzyskując stopień podporucznika, a 1 marca 1913 roku objął stanowisko Komendanta Szkoły Oficerskiej Związku Strzeleckiego w Krakowie.

Zmobilizowany do armii austro-węgierskiej został wyreklamowany, został żołnierzem Legionów Polskich i dowódcą jednej z kompanii. 28 września 1914 roku uzyskał awans na stopień porucznika. Był m.in. instruktorem w Szkole Podchorążych w Jabłonkowie, dowódcą 1 kompanii batalionu zapasowego I Brygady Legionów i dowódcą batalionu w 5 pułku piechoty. 
Po kryzysie przysięgowym, w roku 1917, wcielony został armii austriackiej. Zdezerterował z wojska i rozpoczął działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej w Krakowie jako komendant krakowskiego okręgu POW, a następnie szef sztabu Komendy Głównej.

Od 1 listopada 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim, 10 listopada awansowany został do stopnia kapitana. Zorganizował i dowodził II batalionem 5 pułku piechoty, walczył Ukraińcami o Przemyśl i Lwów. odznaczył się pod Glinno-Nawarją. W grudniu 1918 roku, już jako major, był dowódcą batalionu zapasowego 32 pułku piechoty. W 1920 roku został studentem Wyższej Szkoły Wojennej Sztabu Generalnego w Warszawie. Dyplom oficera Sztabu Generalnego uyskał we wrześniu roku następnego. W czasie wojny polsko-boleszewickiej był m.in. kwatermistrzem 2 Armii WP, szefem I Oddziału Polskiej Ekspozytury Wojskowej przy rządzie ukraińskim Semena Petlury. W sierpniu 1920 roku był dowódcą Ochotniczych Oddziałów Obrony Warszawy. Podczas operacji niemeńskiej i buntu gen. Żeligowskiego był szef Oddziału II Kwatery Naczelnego Wodza. Wojnę polsko-bolszewicką zakończył na jako szef sztabu Grupy Operacyjnej „Bieniakonie”. Mianowany na stopień pułkownika, ze starszeństwem od 1 lipca 1923 roku, otrzymał stanowisko szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu II w Grodnie. 19 kwietnia 1924 przeniesiony na stanowisko dowódcy 76 pułku piechoty w Grodnie. W listopadzie 1925 r. został I oficerem sztabu inspektora Armii w Wilnie.

Po przewrocie majowym, od 5 czerwca 1926 roku, pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych jako szef Departamentu Piechoty, szef Oddziału I Sztabu Generalnego, zastępca szefa Sztabu Głównego. 11 listopada 1930 roku mianowany został na stopień generała brygady e starszeństwem od 1 stycznia roku 1931.

25 stycznia 1935 roku objął stanowisko Komendanta Głównego Policji Państwowej. Podjął szereg inicjatyw organizacyjnych i szkoleniowych mających na celu podniesienie wyszkolenia oraz wzrostu efektywności pracy policji. Utrzymywał szerokie kontakty z policjami innych państw, szczególnie łotewską, estońską, węgierską, włoską i francuską. Latem 1935 roku odwiedził Niemcy, gdzie miał okazję zapoznać się z pracą policji niemieckiej. 
Po agresji hitlerowskiej próbował organizować akcję porządkową na szlakach komunikacyjnych. Internowany ostał w Rumunii, w Baile Herculane, skąd udało mu się zbiec do Palestyny. W 1940 roku służył w Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich jako komendant Ośrodka Zapasowego.

Po wojnie, zwolniony z wojska, osiedlił się w Wielkiej Brytanii i podjął pracę konserwatora dzieł sztuki. 11 listopada 1966 Prezydent RP August Zaleski awansował go na generała dywizji. Zmarł w Londynie 19 grudnia 1983 roku w wieku 93 lat i tam został pochowany. 

                                 ------------------------------

2,3. w Legionach...

4,5,6,7. jako komendant Policji Państwowej...

8. podczas wizyty w niemczech, w 1936 roku roku.

9.  podczas wizyty himmlera w Polsce, w lutym 1939 roku.

[formoza58]

Jw.

[formoza58]

21. Gustaw Zygadłowicz

 

Ur. 13 kwietnia 1869 r. w Szatmarnemeti. Służbę wojskową odbył w CK armii...W styczniu 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Do marca 1920 roku dowódca 10 Dywizji Piechoty, dowódca Grupy Operacyjnej. W czasie wojny polsko-bolszewickiej: marzec – maj 1920 dowódca 7 Armii, sierpień 1920 – lipiec 1921 dowódca Okręgu Generalnego „Kraków”. W styczniu 1921 otrzymał przydział do Centralnego Inspektoratu Wyszkolenia Armii. W tym samym roku, od 12 marca do 21 maja, był członkiem Najwyższej Wojskowej Komisji Opiniującej.

6 lipca 1921 wyznaczony został na stanowisko komendanta Szkoły Sztabu Generalnego (późniejszej Wyższej Szkoły Wojennej). Mimo dużego taktu i dobrej woli nie zdołał osiągnąć porozumienia z francuską kadrą dydaktyczną. W następnym roku zweryfikowany został w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 oraz zezwolono mu (12 lutego) na przyjęcie i noszenie Krzyża Oficerskiego Orderu Legii Honorowej.

22 września 1922 Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz Józef Piłsudski mianował go z dniem 1 stycznia 1923 dowódcą Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu. Zmarł 7 stycznia 1923. Pochowany jest na Cmentarzu Garnizonowym w Toruniu

[formoza58]

7. Józef Zając

 

 Urodził się 14 marca 1891 w Rzeszowie w rodzinie Szymona i Izabeli z Kowalskich. 

W latach 1912–1914 należał do Związku Strzeleckiego, w którym ukończył szkołę oficerską. W sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich, pełniąc początkowo służbę w 3 pułku piechotyjako dowódca plutonu, kompanii, batalionu i pułku. W czerwcu i lipcu 1917 przebywał na kursie szkoleniowym w Ostrowi Mazowieckiej, będąc jednocześnie polskim dowódcą kursu. W lipcu 1917 roku dowodził 6 pułkiem piechoty, a 1 sierpnia 1917 roku objął dowództwo 5 pułku piechoty. We wrześniu został dowódcą 3 pułku piechoty Polskiego Korpusu Posiłkowego w Przemyślu. Odbył kampanię karpacką, besarabską i wołyńską, był dwukrotnie ranny. 15 marca 1918 przeszedł z II Brygadą gen. Józefa Hallera na Ukrainę, po czym pełnił funkcję dowódcy 15 pułku strzelców w II Korpusie Polskim. 11 maja 1918 w bitwie pod Kaniowem dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł, przedostając się do Francji.

W grudniu 1918 został skierowany na kurs doskonalenia oficerów w Quintin z jednoczesnym pełnieniem funkcji dowódcy polskiej grupy. Po ukończeniu kursu w styczniu 1919 został przydzielony do francuskiego dowódcy obozów szkoleniowych Armii Polskiej we Francji. Dwa miesiące później objął dowodzenie pułkiem szkolnym Dywizji Instrukcyjnej. Od maja 1919, po przyjeździe do Polski, przewodniczył Komisji Regulaminów i Tłumaczeń Dyrekcji Wyszkolenia Armii gen. Józefa Hallera, jednocześnie pełniąc funkcję dowódcy grupy szkół piechoty w Modlinie i Rembertowie.

Od sierpnia do października tegoż roku był członkiem Centralnej Komisji Wyszkolenia Ministerstwa Spraw Wojskowych. Pod koniec października 1919 został skierowany na studia do francuskiej Wyższej Szkoły Wojennej (franc. École Supérieure de Guerre) w Paryżu.

Po powrocie z Francji do kraju został od razu skierowany na front toczącej się wojny polsko-bolszewickiej. 17 sierpnia 1920 powierzono mu stanowisko szefa sztabu najpierw Grupy Operacyjnej „Dolna Wisła” 5 Armii, a następnie – Północnej Grupy Operacyjnej 2 Armii. Od 10 października 1920 pełnił funkcję szefa sztabu 3 Armii.

W maju 1921 roku został I oficerem sztabu generała broni Tadeusza Rozwadowskiego, Inspektora Armii Nr II w Warszawie. Od 16 stycznia 1922 roku pełnił funkcję szefa Oddziału I Sztabu Generalnego. W kwietniu 1923 roku ukończył kurs informacyjny przy Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, a w październiku 1924 roku – kurs informacyjny dla generałów i pułkowników w Paryżu. 1 grudnia 1924 roku został awansowany na generała brygady. Od 16 grudnia 1925 roku czasowo pełnił obowiązki I zastępcy szefa Sztabu Generalnego.

12 kwietnia 1926 roku został mianowany dowódcą 23 Dywizji Piechoty w Katowicach. 27 kwietnia 1936 roku powierzono mu pełnienie obowiązków dowódcy Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie, po czym 20 lipca tegoż roku został dowódcą Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. W poniedziałek 3 sierpnia 1936 roku Prezydent RP mianował go Inspektorem Obrony Powietrznej Państwa. Stanowisko inspektora objął po tragicznej śmierci generała dywizji Gustawa Orlicz-Dreszera. Od 5 stycznia 1937 roku był jednocześnie dowódcą Obrony Przeciwlotniczej Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1937 roku ukończył kurs pilotażu w eskadrze sztabowej w Warszawie pod kierunkiem kapitana Henryka Wierszyłły. 4 maja 1939 roku uzyskał prawo noszenia odznaki pilota wojskowego III klasy. Latał na samolotach: RWD-8, PWS-24, Lublin R-XIII i RWD-14 Czapla. Od 21 maja do 1 września 1939 roku pełnił funkcję wiceprzewodniczącego ZHP. Od marca 1939 roku oraz w czasie kampanii wrześniowej był Naczelnym Dowódcą Lotnictwa i Obrony Przeciwlotniczej.

Po przegranej kampanii wrześniowej w 1939 roku przedostał się przez Rumunię do Francji, gdzie 6 października tegoż roku powierzono mu pełnienie obowiązków dowódcy Lotnictwa i Obrony Przeciwlotniczej. 22 lutego 1940 roku został dowódcą Polskich Sił Powietrznych.

 

Po klęsce Francji, w ostatnich dniach czerwca 1940 ewakuował się z portu Bayonne „Batorym” do Plymouth w Wielkiej Brytanii, gdzie 1 lipca 1940 został pozbawiony dotychczasowego stanowiska. We wrześniu 1940 roku otrzymał nominację na zastępcę dowódcy I Korpusu w Szkocji. Rok później objął dowództwo Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie. 3 maja 1942 roku został awansowany do stopnia generała dywizji.

Po ewakuacji Armii Polskiej w ZSRR na Bliski Wschód od dnia 12 września tegoż roku do marca 1943 był zastępcą dowódcy Armii Polskiej na Wschodzie, a potem (do sierpnia 1943) – dowódcą I Korpusu Pancerno-Motorowego w Szkocji. Następnie do 1946 r. pełnił funkcję Inspektora Wyszkolenia Wojska.

Po demobilizacji w 1948 roku osiedlił się w Edynburgu w Szkocji, gdzie rozpoczął studia z dziedziny psychologii i historii sztuki, otrzymując w 1951 roku po raz drugi stopień naukowy doktora filozofii z zakresu psychologii. Do 1957 roku pracował na Uniwersytecie Edynburskim. W 1954 roku odbył podróż naukową do Stanów Zjednoczonych, gdzie wygłosił odczyty na kilku uczelniach. Członek Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie. Rozpoczął współpracę z zagranicznymi czasopismami naukowymi („British Journal of Psychology”, „American Journal of Psychology”, a po 1956 roku – także z krajowymi („Przegląd Psychologiczny”, „Estetyka”).

W 1957 roku Józef Zając przeprowadził się do Kanady.

Zmarł w Ottawie po kilkudniowej chorobie 12 grudnia 1963 roku, gdzie został pochowany na cmentarzu Notre Dâme.

[Koloman]

3 godziny temu, formoza58 napisał:

7. Józef Zając

1 - jako kapitan Legionów

2 - jako dowódca 23.DP

3 - na ćwiczeniach 23.DP czwarty od prawej w 1-ym rzędzie.

[formoza58]

Jw. na ćwiczeniach w 1936 roku.

[formoza58]

14. Juliusz Zulauf

 

Urodził się 20 sierpnia 1891 we Lwowie, w rodzinie Józefa i Marii z Małuszyńskich. 

W sierpniu 1914 w stopniu podporucznika wstąpił do Legionów Polskich, dowodził kompanią w 2 pułku piechoty. W lipcu jako porucznik dowodził kompanią w 5 pułku piechoty. 6 sierpnia 1916 w walkach pod Optową został ranny granatem w nogę i dostał się do niewoli rosyjskiej. Z niewoli udało mu się uciec jeszcze w tym samym roku. W 1917 roku pełnił służbę w 4 pułku piechoty. 15 września 1917 roku na własną prośbę został zwolniony ze służby w Polskim Korpusie Posiłkowym i wcielony do cesarskiej i królewskiej armii.

W odrodzonym Wojsku Polskim został najpierw wysłany do dywizji gen. Żeligowskiego na Kubań, a po powrocie do kraju walczył w obronie Lwowa (listopad 1918 – styczeń 1919), a od 11 maja 1919 dowodził 4 pułkiem piechoty Legionów. Poważnie ranny w sierpniu 1919. 25 listopada 1920 został przydzielony do baonu zapasowego 3 pułku piechoty Legionów w Radomiu na stanowisko dowódcy batalionu z jednoczesnym pełnieniem obowiązków dowódcy garnizonu Radom.

Od 23 marca 1921 dowodził 28 pułkiem Strzelców Kaniowskich, a od 28 września 1921 19 pułkiem piechoty we Lwowie. W marcu 1927 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej5 Dywizji Piechoty we Lwowie^[6]. 24 maja 1930 został mianowany dowódcą 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach^[7]. 10 grudnia 1931 prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 2. lokatą w korpusie generałów oraz zezwolił na nałożenie odznak nowych stopni przed 1 stycznia 1932^[8]. 15 czerwca 1938 został uroczyście pożegnany przez oddziały kieleckiej dywizji^[9], po czym objął dowództwo 5 Dywizji Piechoty we Lwowie.

W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w powiecie łuckim.

Podczas kampanii wrześniowej dowódca tejże dywizji i Grupy Operacyjnej swojego imienia. Od 14 września do 28 września w oblężonej stolicy dowodził odcinkiem obrony „Warszawa-Wschód” (Praga).

Po kapitulacji Warszawy w niewoli niemieckiej. Przebywał w oflagach VIIA Murnau i X A Itzehoe, gdzie był przez pewien czas komendantem ruchu oporu w oflagu. Zmarł w Oflagu VII A Murnau 21 maja 1943

[formoza58]

Tutaj portretu nie znalazłem, na razie...

15. Antoni Zawadzki

 

Urodził się 18 marca 1859 roku w Wiedniu. Służbę odbył w CK armii.

18 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika. Z dniem 30 listopada 1918 roku został przeniesiony z rezerwy personalnej do dowództwa miasta Warszawy na stanowisko dowódcy. 28 czerwca 1919 roku został przeniesiony, jako oficer nadliczbowy, do 3 Pułku Ułanów " Dzieci Warszawy" z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku komendanta miasta Warszawy. 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. 11 czerwca 1920 roku Naczelny Wódz, na wniosek Ogólnej Komisji Weryfikacyjnej, przyznał mu tytuł generała podporucznika. Z dniem 1 kwietnia 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu rzeczywistego generała podporucznika z prawem noszenia munduru. Od 5 maja 1922 roku, po wejściu w życie ustawy z dnia 23 marca 1922 roku o podstawowych obowiązkach i prawach oficerów Wojsk Polskich, przysługiwał mu tytuł generała brygady.

26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygada. Na emeryturze mieszkał w miejscowości Rokitna^[. Zmarł 24 stycznia 1928 roku w Siarach, w gminie Sękowa

[Koloman]

5. Franciszek Zwierzchowski (ur. 15 kwietnia 1873 w Sieniawie, powiat wasylkowski, ziemia kijowska, zm. 24 grudnia 1949 w Łodzi)
 – polski lekarz-stomatolog, komendant Oficerskiej Szkoły Sanitarnej w Warszawie oraz jeden z twórców i profesor Akademii Medycznej w Łodzi (kierownik Katedry Stomatologii Zachowawczej), generał brygady Wojska Polskiego.
Urodził się w roku 1873 na ziemi kijowskiej kijowskiej. Uczył się w gimnazjum klasycznym w Kijowie; egzamin dojrzałości zdał w roku 1891. W następnych latach pracował jako chirurg w klinice prof. Ratimowa, od roku 1899 był asystentem w katedrze stomatologii w Instytucie Wielkiej Księżnej Heleny (ros. Клинический институт Великой княгини Елены Павловны), gdzie uzyskał doktorat, przebywał za granicą, a w latach 1902-1905 był docentem w klinice chirurgicznej Instytutu Medycznego dla Kobiet w Petersburgu.
Po wybuchu I wojny światowej, od sierpnia 1914 roku, jako oficer sztabowy Zarządu Wojskowo-Sanitarnego organizował specjalistyczne szpitale wojskowe dla chorych z urazami szczęki i przeprowadzał inspekcje tych szpitali. Od roku 1916 do wybuchu rewolucji lutowej pełnił funkcję komendanta takiego szpitala na froncie rumuńskim, a następnie został dyrektorem kliniki stomatologicznej w Wojskowej Akademii Medycznej w Petersburgu. Wiosną 1918 roku, po przewrocie październikowym, przyjechał do Polski.
18 stycznia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu pułkownika lekarza i mianowany komendantem Szpitala Zapasowego Nr 1 w Warszawie. 17 stycznia 1920[2] powierzono mu pełnienie obowiązków szefa Departamentu Sanitarnego M.S.Wojsk., a 20 lutego tego roku został mianowany przewodniczącym Przygotowawczej Subkomisji Weryfikacyjnej dla oficerów lekarzy, podlekarzy i oficerów sanitarnych. Naczelny Wódz, marszałek Józef Piłsudski dekretem L. 2171 z dnia 11 czerwca 1920 mianował go generałem podporucznikiem lekarzem. W następnym roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 (w 1924 r. zajmował 39 lokatę). Po zatwierdzeniu na stanowisku, obowiązki szefa departamentu pełnił do stycznia 1924. . Z dniem 20 stycznia 1924 mianowany I zastępcą szefa Administracji Armii. Z dniem 31 grudnia 1924 został przeniesiony w stan nieczynny na 12 miesięcy z prawem do uposażenia. W latach 1925–1926 był komendantem Oficerskiej Szkoły Sanitarnej. Z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku.
Po zakończeniu II wojny światowej został skierowany do Łodzi, gdzie już w styczniu 1945 roku rozpoczęto – z jego aktywnym udziałem – starania o organizację Uniwersytetu Medycznego.
 Z Wydziałem Stomatologicznym Akademii Medycznej był związany do końca życia, od roku 1946 jako profesor zwyczajny, a w latach 1947–1949 jako dziekan. Zmarł 24 grudnia 1949 roku.

Ordery i odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)
Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej (Francja, zezwolenie Naczelnika Państwa w 1922)
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Gwiazdy Rumunii
Krzyż Komandorski Orderu Orła Białego (Jugosławia, 1925)
Medal Wojskowy (Francja)

Na fotografii jako komendant Oficerskiej Szkoły Sanitarnej (1925)

[formoza58]

Jw.

Jako komendant szpitala wojskowego w Warszawie, w 1919 roku.

[formoza58]

16. Bolesław Zaleski

 

Urodził się 13 stycznia 1866 w Borszczowie, mieście powiatowym ówczesnego Królestwa Galicji i Lodomeri. Służbę wojskową odbył w CK armii.

W sierpniu 1914 na czele Polskich Drużyn Strzeleckich ze Lwowa wstąpił do Legionu Wschodniego. W trzeciej dekadzie września 1914, po rozwiązaniu Legionu Wschodniego, wstąpił w szeregi 3 pułku piechoty Legionów Polskich. Objął dowództwo 13. kompanii IV batalionu.

Dowodził 15 pułkiem piechoty „Wilków”, a od lipca 1921 XVII Brygadą Piechoty.

12 stycznia 1921 Naczelny Wódz „w uwzględnieniu nienagannego prowadzenia się i wybitnych zasług bojowych, zarówno w wojnie światowej, jako też obecnej przywrócił” mu „w drodze łaski” stopień oficerski, którego utrata orzeczona została wspomnianym wyżej wyrokiem Sądu Garnizonowego w Przemyślu. 16 lutego 1921 został zatwierdzony w stopniu pułkownika z dniem 1 kwietnia 1920, w „grupie byłych Legionów Polskich”. W październiku został wyznaczony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 28 Dywizji Piechoty w Warszawie. Z dniem 31 października 1923 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu tytularnego generała brygady, z powodu przekroczonego wieku 57 lat. Zmarł 20 lutego 1933 w majątku Muncewicze, w powiecie wołożyńskim. Pochowany na cmentarzu parafialnym w miejscowości Bakszty.

 

[formoza58]

17. Zdzisław Załuski

 

Ur.  17 luty 1870 roku w Otwinowie, pow. dabrowski. Słuzbę wojskową odbył w CK armii...W listopadzie 1918, w Wiedniu, zgłosił akces do Wojska Polskiego. Do marca 1919 pozostawał w rezerwie Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków”. 13 marca 1919 objął dowództwo III batalionu 16 pułku piechoty, na czele którego bronił Śląska przed zakusami Czechów. W latach 1919–1920 na froncie bolszewickim dowódca 16 pułku piechoty oraz XXVI i XXXVI Brygady Piechoty (od 22 maja do 20 września 1920^[6]). Pułkownik z 1920. Odznaczył się i mimo pomówień o niepolskie pochodzenie wysoko ceniony jako dowódca i doświadczony oficer.

Po wojnie bolszewickiej dowódca 62 pułku piechoty. 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i bardzo wysoką – 3 lokatą w korpusie oficerów piechoty. Następnie pełnił służbę na stanowisku Powiatowej Komendy Uzupełnień Bydgoszcz. 23 maja 1923 został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu na stanowisko Szefa Poborowego. W grudniu 1924 został przesunięty ze zlikwidowanego Szefostwa Poborowego na stanowisko inspektora poboru DOK IX. Z dniem 15 kwietnia 1925 został przydzielony do macierzystego 62 pułku piechoty z równoczesnym odkomenderowaniem na III trzymiesięczny kurs oficerów sztabowych piechoty w Grupie^[10]. W sierpniu tego roku został przeniesiony służbowo do Dowództwa 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach, do dyspozycji dowódcy^[11]. Później został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 20 DP. Pełniąc służbę w Brześciu i Baranowiczach pozostawał oficerem nadetatowym 62 pp. 14 października 1926 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i przeniesiony służbowo do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX.

5 lutego 1927 Prezydent RP mianował go generałem brygady, wyłącznie z prawem do tytułu, z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 30 kwietnia 1927. Na emeryturze mieszkał w Cieszynie przy ulicy 3 Maja 8. Zmarł w Krakowie, w 1944 roku.

                ---------------------------------------------

W tym przypadku zdjęcia na razie brak.

[formoza58]

Kolego Ottonie, przerzucisz biogram Zielińskiego?

[formoza58]

Więc póki co zdjęcia gen. Zielińskiego...

[otton1]

21 godzin temu, formoza58 napisał:

Kolego Ottonie, przerzucisz biogram Zielińskiego?

Nie, niech zostanie tam gdzie był. Natomiast jako uzupełnienie tej suchej biografii wstawiam (w miejscu własciwym) artykuł na temat generała Zielińskiego. Uważam, że lepiej opisuje generała niż biografia z Wikipedii.

 

10 godzin temu, formoza58 napisał:

Więc póki co zdjęcia gen. Zielińskiego..

Bardzo dobre!!!!! Dzięki!!!!

A teraz rzeczony artykuł:

Maciej Zakrzewski - historyk, pracownik IPN Oddział w Krakowie

Honor oficera. Zapomniane dzieje generała Zygmunta Zielińskiego

  

 

 

 

 

Na kamienicy przy ulicy Garncarskiej 4 w Krakowie widnieje tablica poświęcona dawnemu właścicielowi nieruchomości, a jednocześnie jednemu z najbardziej charyzmatycznych oficerów legionowych - Zygmuntowi Zielińskiemu. Skrótowa informacja o tej postaci robi duże wrażenie: Generał Zygmunt Zieliński 1858-1925, dowódca 2 Pułku Piechoty Legionów Polskich, II i III Brygady L.P., Polskiego Korpusu Posiłkowego, Grupy Operacyjnej walczącej z wojskami ukraińskimi w rejonie Przemyśla, 3 Armii W.P. w wojnie 1920 r. Kawaler Orderu Orła Białego i Komandorii Orderu Wojennego Virtuti Militari.

W służbie cesarza

Wszystkie te piękne karty życiorysu Zieliński zapisał w ostatnich dziesięciu latach życia. Większość służby wojskowej odbył bowiem w mundurze armii austro-węgierskiej. Urodził się w Rzeszotarach koło Świątnik Górnych, ukończył gimnazjum w Nowym Sączu, jako siedemnastolatek w 1875 r. zgłosił się na ochotnika do służby w cesarsko-królewskiej armii.

Ukończył szkołę oficerską i przez niemal dwie dekady służył w 20. Pułku Piechoty Księcia Pruskiego Henryka. Szybko zdobywał kolejne stopnie oficerskie, w 1907 r. uzyskał awans na podpułkownika, a w 1910 r. na pułkownika i otrzymał dowodzenie 13. Pułkiem Piechoty, zwanym z racji przewagi Polaków pułkiem „krakowskich dzieci”. Po awansie szybko jednak, był już wtedy po pięćdziesiątce, przeszedł w stan spoczynku. Osiadł w Krakowie i zaangażował się w działalność miejscowego „Sokoła”. Dla emerytowanego oficera CK Armii rysowała się względnie stabilna i dostatnia przyszłość.

W legionowym mundurze

Historia jednak zdecydowała inaczej. W sierpniu 1914 r. wybuchł wyczekiwany przez Polaków konflikt pomiędzy zaborcami - pierwsza wojna światowa. W Galicji sprawa polska nabrała rozpędu. 6 sierpnia z krakowskich Oleandrów wyruszyła I Kompania Kadrowa, w dziesięć dni później powstał Naczelny Komitet Narodowy - ponadpartyjny organ będący politycznym zapleczem dla idei legionowej. Pułkownik Zieliński zgłosił się do komendanta legionów gen. Rajmunda Baczyńskiego we wrześniu 1914 r. Jako doświadczony oficer objął dowodzenie nowopowstałym 2. Pułkiem Piechoty, wraz z nim odbył słynną zimową kampanię w Karpatach, jeden z najcięższych epizodów w historii legionowej.

W docenieniu tego wysiłku, II Brygadę, w skład której wszedł m.in. 2. Pułk, określono mianem „żelaznej”. W warunkach wojennych Zieliński imponował profesjonalizmem, a przede wszystkim szacunkiem dla żołnierzy i ich życia. Wymowny jest obraz z czasów walk Brygady na Bukowinie i w Besarabii, kiedy doszło do sławnej, ale tragicznej w skutkach szarży pod Rokitną (15 czerwca 1915 r.). W czasie pogrzebu poległych ułanów, kapelan ksiądz Panaś wspominał pułkownika: mimo cechującej go surowości łzy padały mu jak groch z oczu. Swoją rolę jako dowódcy postrzegał nie tylko przez pryzmat sukcesu, ale jego kosztów. Daleki od żądzy chwały cudzym kosztem, czuł oficerskie brzemię odpowiedzialności.

Trudne wybory

Był doceniany przez zwierzchników i podwładnych. Żołnierze nadali mu określenie „dziadek”, podobnie jak legioniści z I Brygady nazywali Józefa Piłsudskiego. W 1916 r. stanął na czele Grupy Komendy Legionów (organizującej m.in. werbunkowe i szkoleniowe zaplecze dla legionów), a w grudniu objął dowództwo III Brygady. Jednak dzieje legionów to również historia sporów pomiędzy Piłsudskim a bardziej lojalistycznie nastawioną Komendą Legionów.

Zieliński wobec tych konfliktów kierował się priorytetem, jakim było budowanie przyszłego wojska polskiego, gdyż to ono miało być najcenniejszym kapitałem sprawy polskiej. Cenił Piłsudskiego, ale nie popierał jego linii. W lipcu 1917 r., już jako Komendant Legionów, musiał zmierzyć się z najpoważniejszym kryzysem wojskowym. Większość żołnierzy I i III Brygady odmówiła złożenia przysięgi, w której zawarte było zobowiązanie do braterstwa broni z wojskami państw centralnych. Zieliński uparcie trwał przy idei budowania struktur wojskowych mimo wszystko. Zbuntowani legioniści rzucali mu w twarz zarzut zdrady.

Kolejny dramatyczny moment nastąpił kilka miesięcy później. Zieliński próbował ratować polskie formacje, był autorem projektu powrotu w nowej formie Polskiego Korpusu Posiłkowego pod dowództwo austriackie. Jesienią 1917 r., awansowany do stopnia generała, sam stanął na jego czele. Po zawarciu przez państwa centralne traktatu z Ukrainą oddającego tej ostatniej Chełmszczyznę w Korpusie zawrzało, generał nie podzielał jednak chęci do działań nieprzemyślanych. Sprzeciwił się planowi przejścia przez front na stronę rosyjską w lutym 1918 r. Został internowany przez własnych żołnierzy, którzy zdecydowali przebić się na drugą stronę. Rotmistrz Okołowicz transportujący generała miał w oczach łzy.

W trakcie późniejszego procesu schwytanych legionistów w Marmaros-Sziget Zieliński konsekwentnie bronił swoich podwładnych. Boruta-Spiechowicz wspominał: wszedł na salę już w mundurze austriackim, wymizerowany i wyraźnie zgnębiony, wszyscy oskarżeni wstali z czcią i uszanowaniem.

W Wojsku Polskim

Jednak w 1918 r. nie było wątpliwości, że armia odrodzonego państwa musi był zbudowana nie tylko na entuzjazmie ochotników, ale też na doświadczeniu oficerów dawnych armii zaborczych. Zieliński, obok m.in. gen. Dowbora-Muśnickiego czy Tadeusza Rozwadowskiego, należał do najwybitniejszych. Już w listopadzie 1918 r. został dowódcą okręgu krakowskiego, brał udział w walkach z Ukraińcami o Lwów i Przemyśl, następnie otrzymał od ówczesnego Naczelnika Państwa Józefa Piłsudskiego dowództwo okręgu poznańskiego.

W czasie wojny polsko-bolszewickiej kierował od czerwca 1920 r. działaniami 3. Armii, która po wycofaniu się z Kijowa, zmagała się z ofensywą 1. Armii Konnej Budionnego, a następnie osłaniała od południa kontruderzenie Piłsudskiego znad Wieprza. Sam Piłsudski doceniał rolę sędziwego generała: „Nie mogę pominąć wielkiej siły woli, decyzji, spokoju, specjalnie zasługujących na wyróżnienie wobec powszechnego zdenerwowania, którym odznaczył się w tej bitwie gen. Zieliński, osłaniając niezwykle małymi siłami flankę i tyły grupy kontratakowej dowodzonej przeze mnie osobiście”.

Po krótkim okresie dowodzenia okręgiem wojskowym na Pomorzu z dniem 1 stycznia 1923 r. przeszedł w stan spoczynku w stopniu generała broni. Mimo przejścia po raz drugi na emeryturę generał do końca swoich dni wspomagał wiedzą i doświadczeniem armię. Zmarł 11 kwietnia 1925 r. Pochowano go na Cmentarzu Rakowickim, tak jak sobie życzył w testamencie, wśród legionistów - tych szczególnie bliskich jego sercu ułanów poległych pod Rokitną. Walery Sławek, jeden z najbliższych współpracowników Piłsudskiego, powiedział wtedy o generale: „Są zasady moralne tak proste i twarde, że trzeba wielkiej siły ducha i wielkiej mocy charakteru, aby nie uczynić z nich ustępstw na rzecz wymogów życia. Istnienie tych prawd i tej siły ducha w Tobie Generale, instynktownie czuł każdy żołnierz”.

 

 

[otton1]

Kilka fotografii Zygmunta Zielińskiego:

1 - jako pułkownik armii austro-węgierskiej

2 i 3 - w Legionach

4 - Rokitno,  pułkownik Zygmunt Zieliński dekoruje ułanów po ataku

5 - w czasie internowania

6 - legitymacja generalska

[formoza58]

Jw.

1. w służbie w CK armii

2. w Legionach

3, w 1923 roku, podczas otwarcia akademii górniczej

4,5,6. z pogrzebu generała w maju 1925 roku...

[formoza58]

2. Jan Zarako Zarakowski

 

Ur. 8 lutego  1857 na Wileńszczyźnie, 

 

Z dniem 23 grudnia 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała porucznika ze starszeństwem z 4 marca 1913, i przydzielony do Rezerwy Oficerskiej . Pozostawał w Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie. Przydziału nie otrzymał ze względu na wiek i stan zdrowia. Przyjęty do Wojska Polskiego ze względu na przydział gaży na utrzymanie. Od 1921 w stanie spoczynku, osiadł w Warszawie.

26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu generała dywizji. Zmarł 2 stycznia 1930 roku w Warszawie.

                 ----------------------------------------

I w tym przypadku nie znalazłem choćby zdjęcia.

[formoza58]

Kolejny generał bez choćby jednego zdjęcia...

20. Tadeusz Zachariewicz

Ur. 13 lutego 1872 roku w Cieszowie. Służbę wojskową odbył w CK armii...12 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i wyznaczony sędzią w Sądzie Dywizyjnym w Cieszynie. 1 lutego 1919 przeniesiony został do Departamentu Wojskowo-Prawnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. 26 lutego 1919 mianowany szefem Sądu Okręgu Generalnego w Lublinie. Od 8 kwietnia 1919 do przejścia na emeryturę był sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie. Od 24 grudnia 1919 pełnił obowiązki przewodniczącego Najwyższego Sądu Wojskowego. 1 lipca 1926 ze względu na stan zdrowia przeniesiony w stan spoczynku. Po przejściu na emeryturę mieszkał w Wadowicach, Radomiu i Krakowie. Zmarł 28 lutego 1953 roku w Krakowie.

[formoza58]

Powolutku zbliżamy się do końca litery, więc wstępnie generałowie na " Ż" ...

1. Żabczyński Aleksander

2. Żeligowski Lucjan

3. Żaba Roman.

[formoza58]

6. Włodzimierz Zagórski

Ur. 22 lipca 1882 roku... Służbę wojskową odbył w CK armii.

W Wojsku Polskim, w kampanii 1920 roku dowodził Dywizją Ochotniczą, następnie pełnił funkcję szefa sztabu  Frontu Północnego.

Po wojnie był do kwietnia 1921 roku dowódcą 4 Dywizji Piechoty. Od sierpnia 1924 roku był szefem IV Departamentu Żegługii Powietrznej.

W czasie bratobójczych walk w maju 1926 roku dowodził grupą lotniczą walczącą po stronie rządowej. Internowany po zakończeniu walk . Ostatni raz widziany 6 sierpnia 1927 roku.

                 ----------------------------------------

3. jako dowódca artylerii w 1917 roku

4. z generałami Sikorskim i Rozwadowskim

5. w Barcelonie w 1925 roku

6. na majówce w 1925 roku

7.  w 1925 roku

8. podczas wręczania nagród w zawodach tenisowych, w 1925 roku