Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[Koloman]

Dwa w jednym: Szeptycki i Kuliński.

Tydzień Ligi Obrony Powietrznej Państwa w Krakowie, w 1925 roku. Generał Stanisław Szeptycki, Inspektor Armii w Krakowie (z lewej) i generał Mieczysław Kuliński, dowódca OK V (z prawej), zwiedzają wystawę silników lotniczych w Barbakanie.

[Koloman]

Gen.Szeptycki (na pierwszym planie) w Bydgoszczy.

[formoza58]

21 minut temu, Koloman napisał:

Foch, Szeptycki, Sosnkowski.

Ani chybi maj 1923 roku 

[otton1]

Poz. 35

Generał brygady Aureliusz Serda-Teodorski

urodził się 25 kwietnia 1860 r. w Tarnowie, zmarł w Zagrzebiu w 1942 roku.

W 1881 roku został jednorocznym ochotnikiem w 1. pułku ułanów armii austro-wegierskiej, stacjonującym w Krakowie. Po zakończeniu rocznej służby pozostał w wojsku jako żołnierz zawodowy w randze wachmistrza w tym samym pułku. W 1883 r. mianowano go na podporucznika, posiadał już wtedy spore doświadczenie wojskowe i co ważne dobrą znajomość języka niemieckiego nabytą w trakcie pobytu na studiach w Wiedniu. W styczniu 1884 r. awansowany został na porucznika i w tym stopniu służył w 3. szwadronie pułku przez kilka lat.  Był osobistym adiutantem dowódcy XIII Korpusu od maja 1889 r. do połowy 1894 r. W 1891 r. otrzymał Order Żelazny Korony, co dowodzi wyśmienitego wypełniania powierzonych mu obowiązków. W styczniu 1895 r. został słuchaczem Szkoły Wojskowej (Korpuśnej) w Przemyślu. Kilkumiesięczne zajęcia poświęcone były organizacji wyższych związków  wojskowych, zasadom użycia różnych rodzajów broni i organizacji pola walki[4]. Po zakończeniu nauki z wyróżnieniem w tej szkole dostał  w lipcu 1895 r. przydział do 3. pułku ułanów, obejmując w nim stanowisko dowódcy 4. szwadronu oraz mianowano go rotmistrzem. Do wybuchu wojny pełnił służbę w różnych jednostkach na terenie Austrii i na Węgrzech. W 1905 r. zdał egzamin z odznaczeniem na oficera sztabowego i został wykładowcą Szkoły Wojskowej (Korpuśnej) w Wiedniu, prowadząc tam zajęcia z taktyki i jazdy. Swoją przygodę ze Szkołą Wojskową w Wiedniu zakończył w połowie 1909 r. Następnie już w stopniu majora został przeniesiony do 1. pułku dragonów w Wiedniu, w którym objął dowództwo 2 szwadronu. W 1912 r. został  podpułkownikiem, a w 1914 r. już w trakcie wojny mianowano go do stopnia pułkownika i otrzymał stanowisko  dowódcy 12. pułku dragonów.

Dowodzony przez Aureliusza Serdę 12. pułk dragonów  wchodził w skład 9. Dywizji Kawalerii,  która brała udział w kampaniach na froncie rosyjskim (Królestwo Polskie, Galicja, Wołyń). Za ofiarną postawę pod Teodorówką oraz ogólne zasługi bojowe w połowie 1916 r. otrzymał szlachectwo i przydomek Teodorski, który stał się drugą częścią jego nazwiska. Po wyleczeniu kontuzji odniesionej pod Tobołami nad Stochodem otrzymał dowództwo grupy przeszkolenia kawalerii 9. Dywizji  w Kryninie, a od maja 1917 r. dowództwo przeszkolenia uzupełnień jazdy całego frontu. W lutym 1918 r. został inspektorem wyszkolenia 7 Armii i komendantem obozu wojskowego w Hunszt na Węgrzech, gdzie osadzeni byli legioniści polscy z 2. Brygady Legionów Józefa Hallera. Serda-Teodorski okazywał im dużą przychylność, za co został przeniesiony przez swojego zwierzchnika gen. Jana Schilinga na niższe stanowisko do jednostki na terenie Czech, jednocześnie wystawiając mu opinię „szkodliwą”. W lipcu 1918 r. otrzymał przydział na front włoski. Dowodził między innymi  25. Brygadą Strzelców Konnych, 34. Brygadą  Piechoty oraz 12. Dywizją Strzelców Konnych. Jako dowódca tego ostatniego zgrupowania wykazał się dużą odwagą i aktywnością. Po załamaniu się frontu, niektóre oddziały austriackie zostały okrążone przez jednostki włoskie. Właśnie w takiej sytuacji znalazł się Serda-Teodorski ze swoją 12. Dywizją Strzelców Konnych. Jednak nie poddał się Włochom, lecz silnym uderzeniem i forsownym marszem wyszedł z okrążenia i przez Alpy Julijskie przyprowadził dowodzone oddziały do Austrii[5].
W Wojsku Polskim faktycznie służbę rozpoczął od stycznia 1919 r. Pierwszym jego stanowiskiem w armii polskiej było dowództwo rezerw armii „Wschód”. Następnie w czasie walk polsko-ukraińskich został dowódcą oddziału wchodzącego w skład grupy gen. Zygmunta Zielińskiego i skierowany wraz z tymże oddziałem do Przemyśla. Po ciężkich walkach zajął Kiernicę oraz Lubień Mały i Wielki. Po tych wydarzeniach Serda-Teodorski zyskał duże uznanie swego przełożonego gen. Zielińskiego. 
27 stycznia 1919 r. objął dowództwo nad Grupą Operacyjną „Gródek Jagielloński”, której zadaniem była obrona linii kolejowej Przemyśl-Lwów[7]. W trakcie walk 28 lutego 1919 r. został ranny i udał się na leczenie do szpitala wojskowego w Krakowie. 1 czerwca 1919 r. awansował na generała brygady, a następnie wysłany został do Francji z misją wojskową, której celem było sprowadzenie armii gen. Józefa Hallera do Polski. Misja się udała, a gen. Serda-Teodorski został zastępcą dowódcy 3. Dywizji Strzelców Polskich w armii gen. Józefa Hallera. Dywizję tą skierowano na front wołyński, gdzie brała udział w walkach nad Horyniem. We wrześniu 1919 r. 3. Dywizję strzelców rozwiązano, gen. Serda-Teodorski został przydzielony do pracy w Inspektoracie Frontów. Zajmował się tam sprawami administracyjnymi, informacją, przygotowaniem i zaopatrzeniem oddziałów frontowych. Od 22 maja 1920 r. był generałem do zadań szczególnych przy naczelnym dowództwie, jako szef Polskiej Misji Wojskowej przy rządzie Ukraińskiej Republiki Ludowej atamana Semena Petlury. Następnie został powołany na stanowisko Głównego Inspektora Kawalerii, a później zastępcą dowódcy Okręgu Generalnego Nr VII w Poznaniu. 31 maja 1921 r. został awansowany na generała dywizji i przeniesiony w stan spoczynku, lecz pozostał w służbie czynnej do końca września 1925 r. 22 września 1922 r. został powołany na Komendanta Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Jako Komendant tej szkoły dokonał skonsolidowania jej kadry, a także uporządkował finanse i strukturę. 
Od listopada 1925 r. ostatecznie przeszedł na emeryturę.
Zajął się działalnością publicystyczną. Był recenzentem prac o charakterze wojskowym. Został kierownikiem Koła Naukowego Sztabu Generalnego, prezesem Towarzystwa Wiedzy Wojskowej oraz Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej w Poznaniu. Wchodził też w skład Komitetu Honorowego „Przeglądu Kawaleryjskiego”. Na jego łamach publikował artykuły poświęcone organizacji i szkoleniu kawalerii polskiej. Redagował dział wojskowy w „Dzienniku Poznańskim”, pisał też w „Żołnierzu Polskim”, gdzie surowo ocenił armię francuską. Poza tym pisywał na łamach „Życia gospodarczego” i „Bellony”. W 1928 r. został członkiem zarządu Towarzystwa Geograficznego w Poznaniu, a od 1929 r. prezesem Stowarzyszenia Polsko-Jugosłowiańskiego. W 1936 r. wyemigrował do Jugosławii i osiadł w mieście Rijeka. Prowadził korespondencję z członkami Stowarzyszenia Polsko- Jugosłowiańskiego, generałami wojska polskiego oraz przyjaciółmi w Polsce. Interesował się sytuacją polityczną w Polsce i Europie. Zmarł w Zagrzebiu w 1942 r.

Odznaczony został w trakcie służby w armii austro-wegierskiej: Orderem Żelaznej Korony, Medalem Jubileuszowym, Krzyżem Oficerskim III klasy, Wojskowym Krzyżem Zasługi III i II klasy i Krzyżem Żelaznym III klasy. Natomiast w Wojsku Polskim otrzymał czterokrotnie Krzyż Walecznych oraz odznaczony został Orderem Virtuti Militari V klasy, Medalem 10-lecia Odzyskania Niepodległości, Odznaką Honorową „Orlęta” za obronę Lwowa. Posiadał też odznaczenia zagraniczne takie jak: Francuska Legia Honorowa III klasy, Wstęga Korony Rumuńskiej I klasy i jugosłowiański Order Orła Białego III klasy.
Syn generała, Józef był aspirantem marynarki wojennej Austro-Węgier i zginął na storpedowanym pancerniku „Szent Istvan” na Adriatyku wraz z 80 członkami załogi.

1. 1919

2. 1925

3. Na zawodach hippicznych w Poznaniu w lipcu 1929r. Gen.Serda Teodorski siedzi pierwszy od prawej. 

    Obok gen.Dzierżanowski.

[formoza58]

Jw.

 

[formoza58]

5. Zygmunt Strzelecki

 

Zygmunt Wiktor Strzelecki herbu Jastrzębiec (ur. 15 października 1864 w Brzeżanach, zm. 12 listopada 1924 we Lwowie) – pułkownik cesarskiej i królewskiej armii, generał dywizji Wojska Polskiego.

 

Jego rodzicami byli Wiktor i Aurelia ze Złotnickich. Po ukończeniu edukacji wstąpił do austriackiej kawalerii. W 1885 ukończył Wojskową Akademię Techniczną w Wiedniu. Brał udział w I wojnie światowej. Dosłużył się stopnia pułkownika.

W WP od listopada 1918 roku. Do maja 1919 pełni funkcje: zastępcy generała Rozwadowskiego, Naczelnego Dowódcy Wojsk Polskich w Galicji Wschodniej, zastępcy, a potem dowódcy załogi Lwowa. Od 7 maja do 7 czerwca 1919 roku dowódca 5 Dywizji Piechoty. Następnie, do stycznia 1921 roku na stanowiskach: inspektora administracji w dowództwach Frontu Litewsko-Białoruskiego, Północno-Wschodniego i Północnego (1 maja 1920 roku awansowany na generała podporucznika). Od stycznia do października 1921 roku I zastępca szefa Sztabu Generalnego i zastępca szefa Oddziału Naczelnej Kontroli Wojskowej. Od października 1921 do maja 1922 roku członek Oficerskiego Trybunału Orzekającego.

Od października 1921^[2] w stanie spoczynku. Zatwierdzony w stopniu generała dywizji dekretem prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego z dnia 26 października 1923 roku. Osiadł we Lwowie, gdzie zmarł.

 

[formoza58]

26. Kazimierz Schally

 

Urodził się 22 lutego 1895 roku w Nowym Sączu...Naukę rozpoczął we Lwowie, maturę zdał w Wiedniu po ukończeniu wojskowej szkoły realnej w 1913. Następnie studiował przez półtora roku w Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt. W końcu sierpnia 1914 porzucił akademię i 6 września 1914 wstąpił do Legionów, objął dowództwo plutonu w 2. kompanii VI batalionu.  

6 grudnia 1918 wstąpił w szeregi Wojska Polskiego. Złożył wówczas Naczelnikowi Państwa Józefowi Piłsudskiemu raport o sytuacji w Rosji i ruchach wojsk niemieckich na terytorium Ober-Ostu. 8 lutego 1919 wysłany z ustnymi rozkazami Piłsudskiego do gen. Józefa Hallera, dowódcy Armii Polskiej we Francji, w sprawie przybycia oddziałów Armii do Polski. W armii Hallera służył w 1 pułku artylerii jako dowódca dywizjonu. 1 marca 1919 rozkazem Naczelnego Dowództwa WP we Francji awansowany na majora. W kwietniu 1919 powrócił z pułkiem do Polski i jako dowódca dywizjonu brał udział w walkach na froncie ukraińskim w rejonie Łucka. Podpułkownik artylerii z 1 czerwca 1919. W okresie kwiecień – październik 1919 dowódca dywizjonu 1 pułku artylerii Armii gen. Hallera. Uczestnik wyprawy kijowskiej, później w odwrocie z Ukrainy. W czasie bitwy pod Borodzianką (12 czerwca) powstrzymał atak Armii Czerwonej. 22 lipca 1920, kierując ogniem pułku, odparł atak kawalerii sowieckiej Armii Konnej na Równe, przyczyniając się w znacznej mierze do utrzymania miasta. Odznaczony za te czyny Krzyżami Walecznych. W sierpniu 1920 walczył w Bitwie Warszawskiej. Za dzielność i odwagę wykazane 22 sierpnia 1920 w boju o Białystok otrzymał Virtuti Militari. W bitwie niemeńskiej, organizował 28 września obronę Lidy, wraz z dowódcą 1 Dywizji Piechoty Legionów, płk. Stefanem Dąb-Biernackim.

W okresie październik 1919 – styczeń 1927 pełniący obowiązki dowódcy, a potem dowódca 1 pułku artylerii polowej Legionów w Wilnie. Pułkownik z 1 lipca 1923. 22 stycznia 1927 roku został przeniesiony służbowo do Samodzielnego Wydziału Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie z zachowaniem stanowiska dowódcy pułku. 5 maja 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przydziałem do Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko zastępcy szefa Departamentu Artylerii.

W marcu 1929 mianowany został dowódcą 1 Grupy Artylerii w Warszawie, a 15 grudnia 1934 – II dowódcą piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach. Z dniem 15 września 1935 został mianowany szefem Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej. Generał brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936.

 

Po agresji ZSRR na Polskę przekroczył wraz z Prezydentem RP granicę rumuńską. Po internowaniu prezydenta przez władze rumuńskie przedostał się z Czerniowiec do Bukaresztu, gdzie początkowo nie mógł uzyskać zgody na wyjazd do Paryża. Prawdopodobnie w grudniu 1939 dotarł do Francji, przebywał w Ośrodku Oficerskim w Vichy w dyspozycji Naczelnego Wodza. Po upadku Francji, 26 czerwca 1940 ewakuowany do Liverpoolu. Przebywał w obozie w Broughton, następnie od sierpnia 1940 do końca 1941 . Od 2 stycznia 1942 w stanie nieczynnym. Po śmierci gen. Władysława Sikorskiego, 1 listopada 1943 przywrócony do służby czynnej, mianowany attaché wojskowym przy Poselstwie RP w Ottawie. Do Kanady nie wyjechał, gdyż gen. Kazimierz Sosnkowski w kwietniu 1944 mianował go szefem Misji Wojskowej przy Naczelnym Dowództwie Sprzymierzonych Ekspedycyjnych Sił Zbrojnych (Supreme Headquarters of Allied Expeditionary Forces – SHAEF), funkcję pełnił do sierpnia 1945. Od 2 sierpnia 1945 do 22 lutego 1947 pozostawał w dyspozycji szefa Sztabu Głównego, a po demobilizacji, do 21 lutego 1949, w Polskim Korpusie Przysposobienia i Rozmieszczenia.

Po demobilizacji osiedlił się w Edynburgu w Szkocji, gdzie zmarł 12 stycznia 1967 roku i tam został pochowany.

                   -----------------------------------

1. w 1937 roku

2. przy Prezydencie RP

3. na polowaniu

4, 5.w 1938 roku.

[otton1]

5 godzin temu, formoza58 napisał:

3. na polowaniu

Niesmaczny widok!!!!!!

[Koloman]

Gen.Schally jako szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta RP. 

[formoza58]

Z wizyty Horthego w 1938 roku, na polowanku ...

[formoza58]

I jeszcze gen. Schally...

[formoza58]

15. Karol Szubert

 

Ur. 1 marca 1864 roku. Służbę odbył w CK armii...12 grudnia 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego. 3 lutego 1920 mianowany dowódcą XIII Brygady Piechoty. 24 marca 1920 objął dowództwo 7 Dywizji Piechoty. Na tym stanowisku 30 lipca 1920 zatwierdzony został w stopniu generała podporucznika z dniem 1 kwietnia tego roku. „Objął 7 DP, gdy była jeszcze jednostką nie wypróbowaną. W czasie odwrotu spod Kijowa stworzył z niej jedną z najlepszych dywizji armii.”^[3] Pod koniec wojny z bolszewikami objął w zastępstwie dowództwo nad Grupą gen. Jędrzejewskiego. 30 czerwca 1921 powierzono mu dowodzenie 14 Dywizją Piechoty. 1 listopada 1922 mianowany został dowódcą Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu. 4 kwietnia 1924 objął stanowisko przewodniczącego Oficerskiego Trybunału Orzekającego. Z dniem 31 maja 1925 został przeniesiony w stan spoczynku.

 

1 października 1925 nabył za gotówkę 8 morgową posiadłość we wsi Prądy koło Bydgoszczy (obecnie dzielnica miasta), gdzie pracował i mieszkał do 1939. 3 września 1939 wraz żoną i innymi uchodźcami opuścił dom i ewakuował się w kierunku Warszawy, w okolice Sochaczewa. 23 września 1939 powrócił do swego majątku. Przed ewakuacją z Bydgoszczy oddał na przechowanie do firmy Rawa ruchomości i wartościowe przedmioty zapakowane do 24 skrzyń, które wskutek działań wojennych zaginęły. Jego dom został całkowicie ograbiony z wszelkich ruchomości, a przy wjeździe do Bydgoszczy Policja niemiecka odebrała mu także posiadaną gotówkę i przedmioty wartościowe wskutek czego pozostał wraz chorowitą żoną bez środków do życia. Przez kilka miesięcy utrzymywał się tylko ze wsparcia życzliwych ludzi. Wobec widma śmierci głodowej zwrócił się do władz niemieckich z prośbą o wysiedlenie do Krakowa lub pozostawienie w dotychczasowym miejscu zamieszkania z prawem do emerytury za służbę w c. k. armii, co było zgodne z ówczesnym stanem prawnym. Prośbę generała poparł przełożony z wielkiej wojny, marszałek polny August Urbanski von Ostrymiecz, Polak z pochodzenia, mieszkający pod Grazem w Austrii. Po 10 dniach otrzymał zawiadomienie z Kancelarii Rzeszy, że jego prośba o emeryturę została skierowana do Wydziału Zaopatrzenia przy Naczelnym Dowództwie niemieckich Sił Zbrojnych. Z braku środków do życia zmuszony był udać się po wsparcie do Urzędu Opieki Społecznej w Bydgoszczy, gdzie otrzymał zapomogę pieniężną w wysokości 20 marek niemieckich miesięcznie z zobowiązaniem zwrotu zapomogi w razie poprawy warunków materialnych. Urząd Zaopatrzenia w Gdańskuuzależnił wypłatę emerytury z czasów austriackich od wykazu niemieckiego. Tak samo postąpiła Kasa Oszczędności, w której miał drobny depozyt. Uzależniła wypłatę depozytu od przedłużenia tegoż dokumentu. Wreszcie władze powiatowe przyrzekły wypłacić odszkodowanie za skradzione względnie utracone we wrześniu 1939 r. ruchomości o ile wnioskodawca wykaże się dowodem niemieckim. Przez cały rok 1940 żył wraz rodziną w absolutnej nędzy po czym został wmieszany dochodzenie karne. Max Dietrich z Lipnik pod Bydgoszczą oskarżył generała wobec komisarza obwodowego Herolda o to, że przed wybuchem wojny miał do niego powiedzieć „Wszystkich Szwabów i łajdaków należałoby wystrzelać, jak bym miał przy sobie pistolet to bym sam jemu w łeb strzelił”. Doniesienie to groziło śmiercią. Komisarz Herold, były student Uniwersytetu Jagiellońskiego, poradził generałowi, że jeżeli chce uniknąć dalszych szykan lub fizycznej likwidacji musi przyjąć obywatelstwo niemieckie. W wigilię roku 1940 miała miejsce kolejna szykana. Tym razem Niemcy zburzyli gołębnik pomalowany w barwy narodowe, do którego zamocowane były biało-czerwone chorągiewki wskazujące kierunki świata. Ponadto wysadzono w powietrze żelazne bramy i furtki, przewracano płoty i grożono generałowi śmiercią. Działając pod przymusem i wbrew swej woli z początkiem roku 1941 podpisał volkslistę. Listę dostarczył komisarz Herbod mówiąc „Pan ma niemieckie nazwisko, polityką się nigdy nie zajmował, był tylko całe życie żołnierzem, więc wręczam Panu niebieski wykaz dla poprawy bytu”. Podpisując volkslistę uważał jedynie za formalność chroniącą go przed biologicznym zniszczeniem i umożliwiającą starania o emeryturę. Do końca wojny nie wstąpił do żadnej organizacji niemieckiej, na żadne zebrania nie uczęszczał, z nikim z Niemców nie obcował, a odwiedzał jedynie swoich sąsiadów, polską rodzinę inż. Mojzesowicza. Po podpisaniu volkslisty uposażenie emerytalne otrzymywał warunkowo na czas zamieszkania w granicach Rzeszy w wysokości około 500 RM. Odszkodowania za utracone mienie i innych świadczeń pieniężnych nie otrzymał. W styczniu 1945 r. odmówił ewakuacji i pozostał w domu.

20 marca 1945 wraz z żoną został zatrzymany przez funkcjonariuszy MO i osadzony w Obozie Pracy w Potulicach. W obozie 2 lipca 1945 umarła żona generała. On sam przez funkcjonariuszy więziennych traktowany był jak zdrajca. Był przesłuchiwany nocami i nakłaniany do samobójstwa. Grożono mu utratą życia. Wyrokiem Sądu Specjalnego w Bydgoszczy mienie generała uległo konfiskacie na rzecz Skarbu Państwa. 29 października 1945 Sąd Grodzki w Bydgoszczy przywrócił mu obywatelstwo polskie i nakazał zwolnienie jego majątku spod zajęcia. Specjalny Sąd Karny w Toruniu na sesji wyjazdowej w Bydgoszczy postanowił zaskarżyć decyzje Sądu Grodzkiego i uchylić wniosek Karola Stanisława Schuberta o rehabilitację. Znaleźli się świadkowie, którzy twierdzili że posiadają dowody obciążające w jego sprawie. Po przesłuchaniu w charakterze świadków byłych urzędników starostwa bydgoskiego Zofii Buczkoskiej, Stanisława Muszyńskiego i Jana Szczukowskiego, których zeznania były dla gen. Schuberta obciążające, postanowił oddalić, pozbawić go na zawsze praw publicznych, obywatelskich i honorowych, uznać całe jego mienie za przepadłe i obciążyć go kosztami postępowania za obie instancje. Po zwolnieniu z obozu schronienie znalazł u córki i jej męża, mjr. Edmunda Pożniaka. Zmarł w 1954 roku.Pochowany na cmentarzu parafialnym w Dąbrówce Nowej w gminie Sicienko.

[formoza58]

25. Kazimierz Sawicki

 

Ur. 2 czerwca 1888 roku w Grajewie...Od listopada 1918 do kwietnia 1927 był współorganizatorem – a po śmierci majora Zygmunta Bobrowskiego podczas walk pod Macoszynem 9 stycznia 1919 – dowódcą 36 pułku piechoty Legii Akademickiej w Warszawie. W marcu 1927 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 29 Dywizji Piechoty w Grodnie. Obowiązki dowódcy pułku przekazał 13 kwietnia 1927 pułkownikowi Erwinowi Więckowskiemu. 13 maja 1932 objął stanowisko dowódcy 16 Pomorskiej Dywizji Piechoty w Grudziądzu. W lutym 1938 został powołany na funkcję dyrektora Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Warszawie. Od 31 maja 1939 obowiązki dyrektora PUWFiPW łączył z funkcją generała do spraw jednostek Obrony Narodowej – szefa Biura do Spraw Jednostek Obrony Narodowej.

Po agresji Niemiec na Polskę, 10 września 1939 otrzymał od I wiceministra spraw wojskowych, gen. bryg. Janusza Głuchowskiego, rozkaz objęcia dowództwa Odcinka „Włodzimierz” – od Dubienki (wyłącznie) do północnej granicy Okręgu Korpusu Nr VI – oraz zadanie oczyszczenia i uporządkowania tyłów, a także utworzenia oddziałów z ewakuowanych oficerów i błąkających się bez przydziału oficerów. Kolejny rozkaz nakazywał mu zorganizowanie obrony przepraw na Bugu. 11 września przybył z improwizowanym sztabem do Włodzimierza i objął dowództwo nad ośrodkami zapasowymi, znajdującymi się na terenie Okręgu Korpusu Nr II oraz Wołyńską Półbrygadą Obrony Narodowej i Centrum Wyszkolenia Artylerii. 17 września w Łucku dowództwo nad Grupą „Włodzimierz” przejął gen. bryg. Mieczysław Smorawiński. W nocy z 17 na 18 września Sawicki wyjechał z Łucka w kierunku Stanisławowa, a w nocy z 19 na 20 września przekroczył granicę z Węgrami.

Po kampanii wrześniowej, do marca 1941 był internowany na Węgrzech, skąd uciekł i wrócił do Polski. W lipcu 1941 mianowany komendantem Obszaru Armii Krajowej Lwów. Do Lwowa przybył 20 września 1941, funkcję pełnił do 31 lipca 1943. W latach 1943–1944 należał do składu Komendy Głównej AK (komórka „Prusy Wschodnie”). W Powstaniu Warszawskim był szefem III rzutu Sztabu. Po upadku powstania przebywał w niewoli niemieckiej. Po uwolnieniu z oflagu do 1948 przebywał w Nicei, skąd udał się do Anglii i wstąpił do Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia.

Po demobilizacji osiadł w Londynie.  11 października 1955, na własną prośbę, został zwolniony z urzędu. Prezydent RP August Zaleski mianował go generałem dywizji ze starszeństwem z dniem 11 listopada 1966 roku w korpusie generałów. Zmarł 2 marca 1971 roku w Londynie. Został pochowany na cmentarzu Gunnersbury

[formoza58]

20. Bronisław Karol Sikorski

 

Ur. 17 listopada 1880 roku w Rohatynie...Kształcił się we Lwowie, gdzie ukończył gimnazjum klasyczne i studia prawnicze. W czasie studiów działał w organizacjach niepodległościowych. W latach 1901–1902 odbył jednoroczną ochotniczą służbę wojskową w Styryjskim Pułku Piechoty Nr 27 w Lublanie. Na stopień kadeta został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1904 w korpusie oficerów rezerwy piechoty i otrzymał przydział w rezerwie do Galicyjskiego Pułku Piechoty Nr 55 w Tarnopolu. W 1911 został przeniesiony w rezerwie do 35 Pułku Piechoty Obrony Krajowej w Złoczowie.

5 maja 1915 przeniesiony został do Audytoriatu Legionów Polskich i przydzielony do II Brygady. W kwietniu 1917 był audytorem w Sądzie Polowym Polskiego Korpusu Posiłkowego. W lutym 1918 pod Rarańczą przeszedł linię frontu austriacko-rosyjskiego i dołączył do II Korpusu Polskiego w Rosji. Po rozwiązaniu Korpusu działał w organizacjach niepodległościowych i wojskowych.

1 listopada 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do Departamentu Prawno-Wojskowego Ministerstwa Spraw Wojskowych, w którym zajmował stanowiska: referenta, naczelnika Wydziału Sądowego i szefa Sekcji I Organizacyjno Sądowej. 10 marca 1920, po reorganizacji ministerstwa, powołany został na stanowisko szefa Sekcji I Organizacyjno Sądowej Oddziału VI Prawnego. 22 sierpnia 1921 wyznaczony został na stanowisko zastępcy szefa Departamentu X Sprawiedliwości MSWojsk. 6 października 1923 mianowany został sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie. Z dniem 31 grudnia 1930, na własną prośbę, został przeniesiony w stan spoczynku. Zmarł 9 października 1934 w Tuchowie. 13 października 1934 został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

[formoza58]

17. Franciszek Sikorski

 

Ur. 4 X 1889 roku we Lwowie...Ukończył we Lwowie gimnazjum, następnie studia na Politechnice Lwowskiej i filologię na Uniwersytecie Jagiellońskim

W czasie I wojny światowej od 16 sierpnia 1914 do lipca 1917 służył w Legionach Polskich – jako dowódca batalionu w 3 pułku piechoty, a potem 4 pułku piechoty (porucznik z września 1914, kapitan ze stycznia 1915). Po kryzysie przysięgowym został uwięziony w Przemyślu, a następnie wcielony w listopadzie 1917 do armii austro-węgierskiej. Od stycznia 1918 dowódca Okręgu Lwów Polskiej Organizacji Wojskowej. Od października 1918 już w odrodzonym Wojsku Polskim w szeregach 4 Dywizji Strzelców Polskich. W grudniu 1918 został dowódcą 13 pułku strzelców polskich, na czele którego wrócił przez Bukowinę do kraju.

W lipcu 1919 objął dowództwo 28 pułku piechoty. Październik 1919 – grudzień 1920 dowódca XIX, a następnie XX Brygady Piechoty. Od maja do listopada 1920 walczył z bolszewikami, najpierw na Froncie Północnym, potem w bitwie warszawskiej na polach Radzymina, a następnie w walkach pościgowych w Małopolsce Wschodniej. Od grudnia 1920 do kwietnia 1921 szkolił się na kursie informacyjnym dla wyższych dowódców w Wyższej Szkole Wojennej. W okresie kwiecień 1921 – styczeń 1922 był dowódcą XIX BP i pełniącym obowiązki dowódcy 10 Dywizji Piechoty.

Szczególnie odznaczył się w walkach „w czerwcu podczas walk nad Dzisną, osobiście dowodząc brygadą, odpierając kilkakrotne ataki nieprzyjaciela i osłaniając odwrót polskich oddziałów”. Za tą waleczność został odznaczony Orderem Virtuti Militari.

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 53. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[3]. 1923 – lipiec 1926 był dowódcą piechoty dywizyjnej 9 Dywizji Piechoty w Siedlcach. W czasie wypadków majowych w 1926 opowiadał się po stronie marsz. Józefa Piłsudskiego. Na czele 22 pułku piechoty szedł na pomoc Warszawie. Od lipca 1926 do marca 1932 dowódca 9 Dywizji Piechoty.

16 marca 1927 mianowany został generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 8 lokatą w korpusie generałów. Razem z nim awans otrzymał dr Bronisław Karol Sikorski (19 lokata). Od marca 1932 do czerwca 1933 w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu. 30 czerwca 1933 został przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał w Warszawie (wg Polaka we Lwowie), działał w Związku Hodowców Drobiu i pisał pamiętnik, który spłonął we wrześniu 1939.

Po agresji III Rzeszy na Polskę 5 września ewakuował się do Brześcia, gdzie miał objąć dowództwo twierdzy. Następnie udał się do Lwowa, gdzie zameldował się do dyspozycji dowództwa Frontu Południowego. 12 września objął dowództwo obrony Lwowa, walczył z zagonami niemieckimi. Po agresji ZSRR na Polskę i kapitulacji Lwowa przed Armią Czerwonązostał wbrew warunkom kapitulacji miasta wzięty do niewoli sowieckiej i przewieziony do obozu w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach.

Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie

                   -----------------------------------------

1,2,3. portrety generala

4. w 1915 roku

5,6,7. w legionach. Na zdj.7 drugi

8,9 . w okresie międzywojnia

10. w środku jako dca 9 DP

11. z rodziną

 

 

[formoza58]

31. Władysław Sikorski

https://wceo.wp.mil.pl/y/pliki/rozne/2020/06/Genera_Sikorski_0AsrDYQ.pdf

                           -------------------------------------

 

[formoza58]

Jw.

1,2. w 1920 roku

3. we Lwowie w 1927 roku

4.  w karykaturze z okresu międzywojnia

5. z gen. Maczkiem w 1940 roku.

 

[formoza58]

9. Stefan Suszyński

 

Ur. 8 stycznia 1872 roku w maj. Bahrynów w pow. orszańskim...Od 1894 w służbie wojskowej. Ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii w Twerze i w 1905 Szkołę Wojskową w Petersburgu. Przeszedł kolejne szczeble dowódcze w jednostkach. Podczas I wojny światowej, w stopniu rotmistrza, dowodził szwadronem, pułkiem i brygadą kawalerii na froncie niemieckim. Pułkownik z 1916. Odznaczył się w walkach, za co był wyróżniany orderami.

W grudniu 1917 jako dowódca przystąpił do organizacji 2 pułku ułanów w I Korpusie Polskimw Rosji. W kwietniu 1918 objął dowództwo 1 pułku ułanów i sprawował je do lipca.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim, początkowo jako szef Sekcji Remontów Departamentu Organizacyjno Mobilizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. 15 czerwca 1919 objął dowództwo V Brygady Jazdy. W kwietniu 1920 otrzymał nominację na stanowisko dowódcy VII Brygady Jazdy, na którym 1 maja 1920 został zatwierdzony w stopniu generała podporucznika z dn. 1 kwietnia 1920 roku. Od sierpnia do grudnia 1920 dowodził VIII Brygadą Jazdy. W styczniu 1921 został wyznaczony na stanowisko komendanta miasta stołecznego Warszawy (jego zastępcą był płk Stanisław Piotr Nowakowski). Równocześnie pełnił funkcję przewodniczącego komisji weryfikacyjnej dla oficerów korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Był także członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. 1 grudnia 1924 awansował na stopień generała dywizji ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 12. lokatą w korpusie generałó. Podczas przewrotu majowego opowiedział się po stronie rządu i organizował w Warszawie opór przeciwko piłsudczykom. Fakt ten zadecydował o jego późniejszej, przedwczesnej dymisji. Z dniem 30 kwietnia 1927 został przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie.

Po agresji Niemiec na Polskę we wrześniu 1939 wyruszył na wschód. 7 listopada 1939 w Wilnie został aresztowany przez NKWD. Był więziony w Białymstoku, Mińsku, Orszy i Witebsku, a następnie został przewieziony do łagru Dolinka, wchodzącego w skład Karłagu. W obozie pracował w cegielni. W sierpniu 1941 przebywał w szpitalu obozowym. 9 grudnia 1941 odwiedził go tam ppłk Henryk Jacyna z dowództwa PSZ w ZSRR. Dwa tygodnie później, 22/23 grudnia 1941 zmarł w szpitalu tamże. Został pochowany na cmentarzu położonym kilometr od Dolinki.

               ---------------------------------------------

2,3. w 1918 roku, u Dowbora

4. 1 grudnia 1924... podczas sadzenia drzewek na stokach warszawskiej Cytadeli

5. w 1932 roku, na święcie 2 P.Uł. Grochowskich

6,. w 1 P.Uł. Krechowieckich, z " Krechowiakiem"

7,8,9 . w 1932, na święcie 1 P.Uł. Krechowieckich.

 

[formoza58]

Kolejny Kawalerzysta, min. jeden z tych co z szablą w garści dawali zajęcie tym, co leczą i zszywają rany...

24. Stefan Strzemieński

Absolwent rosyjskiej Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Elizawietgradzie (1905), następnie w Twerskim Pułku Dragonów w armii rosyjskiej. Od grudnia 1917 dowódca szwadronu3 Pułku Ułanów w I Korpusie Polskim, od lutego do maja 1918 dowódca tego pułku. Od października 1918 w Wojsku Polskim, organizator i dowódca 3 Pułku Ułanów do 16 lipca 1920, następnie dowódca III Brygady Jazdy, a od 7 września do grudnia 1920 dowódca II Brygady Jazdy. Od maja 1921 dowódca VIII Brygady Jazdy w Białymstoku. Od czerwca 1924 dowódca XII Brygady Kawalerii w Ostrołęce, a od września 1926 dowódca I Brygady Kawalerii w Warszawie. Od 11 listopada 1926 jednocześnie pełnił obowiązki dowódcy 2 Dywizji Kawalerii w Warszawie. Od listopada 1930 do listopada 1932 komendant garnizonu i placu miasta stołecznego Warszawy, po czym przeniesiony w stan spoczynku. Od kwietniu 1933 przebywał kilka miesięcy w Brazylii, jako przedstawiciel Zarządu Głównego Ligi Morskiej i Kolonialnej z zadaniem zbadania możliwości osadniczych w stanie Parana. W kampanii 1939 dowódca Grupy „Dubno”, następnie internowany w Rumunii. Wraz z innymi generałami w lutym 1941 przekazany Niemcom, do maja 1945 był w niewoli. Po wojnie pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. Pochowany na cmentarzu Pullheli. Grób został wpisany do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski 

[formoza58]

Kolejny Kawalerzysta... 

34. Piotr Szymanowski

 

Wychowanek Korpusu Kadetów w Orle i Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Petersburgu. Od 1878 oficer zawodowy rosyjskiej kawalerii. Służył głównie na terenach Królestwa Polskiego. Pułkownik z 1907 i dowódca Izumskiego pułku huzarów. W 1910 przeniesiony na emeryturę z awansem na stopień generała. Reaktywowany wraz z wybuchem I wojny światowej. Zaangażował się w organizowanie ochotniczych jednostek polskich przy armii rosyjskiej jako przeciwwagi Legionów Polskich przy armii austro-węgierskiej. Był skarbnikiem Komitetu Organizacyjnego Legionów Polskich, formowanych u boku wojsk rosyjskich w 1915 roku^[1]. W 1915 organizował Legion Puławski, potem był kierownikiem biura werbunkowego dla Polaków w Rosji, a od lipca 1915 do kwietnia 1916 dowódcą Brygady Strzelców Polskich w Rosji.

W Wojsku Polskim od grudnia 1918. Od grudnia 1918 do marca 1921 był komendantem Stacji Zbornych dla oficerów. Z dniem 1 kwietnia 1921 przeniesiony został w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika. 26 października 1923 zweryfikowany jako tytularny generał dywizji. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł.

[formoza58]

32. Jan Słupski

 

Ur. 9 wrzesnia 1869 roku...Z dniem 1 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika i przydzielony do Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków”. W kwietniu 1919 został dowódcą Okręgu Etapowego „Przemyśl”. 1 czerwca 1919 roku objął dowództwo 32 pułku piechoty. 1 października 1919 roku powołany został na stanowisko sztabowego oficera inspekcyjnego piechoty przy Dowództwie Okręgu Generalnego „Warszawa” w Warszawie. 1 maja 1920 mianowany został dowódcą XXXII Brygady Piechoty, a 22 maja tego roku zatwierdzony z 1 dniem kwietnia 1920 w stopniu pułkownikapiechoty, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. 26 sierpnia 1920 roku mianowany został dowódcą Obozu Warownego „Dęblin”. 16 grudnia 1920 roku został kierownikiem wyszkolenia dywizyjnego w Dowództwie Okręgu Generalnego „Kraków”.

20 kwietnia 1922 roku wyznaczony został na stanowisko komendanta Obozu Warownego „Przemyśl” w Przemyślu. 3 maja 1922 roku zweryfikowany został w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Z dniem 1 sierpnia 1925 roku zastąpił płk. SG Kazimierza Ścibora-Rylskiego na stanowisku dowódcy piechoty dywizyjnej 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu. Pełniąc służbę w Przemyślu, a następnie w Jarosławiu pozostawał na ewidencji 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich jako oficer nadetatowy. Mieszkał w Jarosławiu przy ulicy Jezuickiej 8.

8 października 1926 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu tytuł generała brygady z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 31 grudnia 1926 roku. Zmarł w 1948 roku.

[formoza58]

4. Leonard Skierski

 

Ur 26 kwietnia 1866 roku w Stopnicy. Slużbę wojskową odbył w armii rosyjskiej.... Po rewolucji lutowej starał się stworzyć IV Korpus Polski w Rosji, został jednak pojmany przez bolszewików. Udało mu się zbiec i dołączyć do II Korpusu Polskiego w Rosji generała Eugeniusza de Henning-Michaelisa. Jednostka została rozbrojona przez wojska austriackie, zaś Skierski stanął po stronie Białej Gwardii.

W 1919 r. został przyjęty do Wojska Polskiego. W odstępie kilku miesięcy oddalono go do rezerwy i ponownie powołano. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowodził 4 Armią. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie obozu Piłsudskiego.

Po przewrocie do 1931 r. był inspektorem armii w Warszawie, potem przeniesiono go w stan spoczynku. Na emeryturze działał w stowarzyszeniach Kościoła Ewangelicko-Reformowanego.

W trakcie kampanii wrześniowej przebywał gościnnie u generała Stanisława Sołłohuba-Dowoyno. Po inwazji ZSRR, Sołłohuba zabiło NKWD, zaś Skierskiego aresztowano i przetrzymywano kolejno w Starobielsku i Charkowie, gdzie zamordowano go w 1940 r.

                       --------------------------------------

5. na manewrach w 1925 roku.

[formoza58]

2 Kazimierz Sosnkowski

Ur. 19 listopada 1885 roku w Warszawie...Ukończył gimnazjum w Petersburgu (1904), studiował architekturę w Warszawie i Lwowie (zaplanowanej na wrzesień 1914 obrony dyplomu nie przeprowadził z powodu wybuchu wojny. Od 1904 działacz niepodległościowy, twórca Związku Walki Czynnej (1908). W latach 1910–1914 szef sztabu i zastępca komendanta Związku Strzeleckiego, 1914–1916 szef sztabu i zastępca dowódcy I Brygady Legionów Polskich, od lipca 1917 w więzieniach niemieckich. Zwolniony z Józefem Piłsudskim z twierdzy w Magdeburgu, 10 listopada 1918 wrócili do Warszawy. Od 16 listopada tr. dowódca Okręgu Generalnego Warszawa, od 3 marca 1919 II wiceminister spraw wojskowych, od 10 sierpnia 1920 do 19 lutego 1924 minister spraw wojskowych (z przerwą 28 V–15 VI 1920 gdy na froncie dowodził Armią Rezerwową). Współtwórca odrodzonego Wojska Polskiego i zwycięstwa 1920. W latach 1925–1927 dowódca Okręgu Korpusy nr VII, 1927–1939 Inspektor Armii. W kampanii 1939 dowódca Frontu Południowego, od października tr. we Francji. W latach 1939–1941 komendant ZWZ i minister bez teki, 1939–1944 następca prezydenta RP, 1943–1944 Naczelny Wódz Polskich Sił Zbrojnych. Zdymisjonowany z powodu nieugiętej postawy w obronie niepodległości i całości Polski. Od 1944 na emigracji w Kanadzie. Przywódca emigracji niepodległościowej. Początkowo pochowany na Les Champeaux w Montmorency pod Paryżem, w listopadzie 1992 ekshumowany do krypty katedry św. Jana w Warszawie.

                ---------------------------

3. Wojciech Kossak przy portrecie generała.

[formoza58]

Jw.

1. na imieninach Komendanta w 1920 roku. Od prawej gen. Leśniewski

2,3 . w maju 1923 roku, podczas wizyty w Polsce marszałka Focha

4. na XV- Leciu 15 P.Uł. Poznańskich

5,6. podczas odsłonięciu pomnika czynu legionowego w Kielcach, w 1938 roku.

[formoza58]

8. Paweł Szymański

 

Ur. 3 kwietnia 1867 roku w kamionce...Od 1886 ochotniczo służył w wojsku rosyjskim. Ukończył Oficerską Szkołę Piechoty. Od 1888 oficer zawodowy piechoty. Przeszedł kolejne szczeble dowodzenia do dowódcy pułku podczas I wojny światowej. Walczył na froncie austriackim i rumuńskim, ostatnio jako dowódca dywizji piechoty. W tym roku włączył się do działań organizacyjnych Wojska Polskiego na Ukrainie. 4 stycznia 1919 przyjęty został do Legii Oficerskiej przy 4 Dywizji Strzelców Polskich. W marcu tego roku został szefem Komisji Zaopatrzenia Wojska Polskiego w Południowej Rosji. W następnym miesiącu objął dowództwo dywizjonu samochodów pancernych. Przeszedł jej bojowy i tułaczy szlak z Kubania i Odessy do Polski.

 

Mogiła gen. dyw. Pawła Szymańskiego na Cmentarzu Starym w Radomsku.

Od 16 lipca 1919 do 16 sierpnia 1920 dowodził X Brygadą Piechoty. 1 maja 1920 zatwierdzony został w stopniu generała podporucznika z dniem 1 kwietnia tego roku. Do 30 sierpnia 1921 dowodził 5 Dywizją Piechoty. W międzyczasie, od 8 października do 15 grudnia 1920 dowodził Grupą Operacyjną (Grupą Południową). 27 sierpnia 1921 Naczelny Wódz zezwolił mu na zmianę nazwiska rodowego „Szymczuk” na „Szymański”. 1 września 1921 objął dowództwo 13 Dywizji Piechoty i sprawował je do marca 1922. Na podstawie dekretu Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza z dnia 18 lutego 1922 przeniesiony został w stan spoczynku z dniem 1 czerwca tego roku, w stopniu generała porucznika. Osiadł w Łucku. 26 października 1923 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji.

Po wkroczeniu Armii Czerwonej przeniósł się do Warszawy. Po powstaniu warszawskim wysiedlony do Radomska, gdzie zmarł. Pochowany na Cmentarzu Starym w Radomsku – kwatera B04/0163.

1. generał w 1921 roku.