Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[Koloman]

Nr 13. 

Walery Maryański vel Walerian Marjański 
ur. 2 stycznia 1875 w Stulsku, zm. 6 maja 1946 w Krakowie
 – generał brygady inżynier Wojska Polskiego, olimpijczyk.

Urodził się w Stulsku, w ówczesnym powiecie żydaczowskim Królestwa Galicji i Lodomerii. W 1894 ukończył C. K. IV Gimnazjum we Lwowie, a trzy lata później Techniczną Akademię Wojskową w Wiedniu. W 1897 rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. Został wcielony do batalionu pionierów nr 15 w Klosterneuburgu, a w następnym roku przeniesiony do batalionu pionierów nr 11 w Przemyślu. W latach 1900–1902 był słuchaczem Wyższego Kursu Inżynieryjnego w Wiedniu (niem. Höherer Genie-Curs). W 1902 wrócił do macierzystego batalionu. W następnym roku został przydzielony do Wojskowego Komitetu Technicznego w Wiedniu[8]. W 1908 wrócił do macierzystego oddziału. Jesienią 1912 został przeniesiony do batalionu saperów nr 11 we Lwowie. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. W czasie I wojny światowej walczył na froncie galicyjskim, karpackim i besarabskim. W listopadzie 1916 został komendantem kursu minerów w Mautern. Do 1917 jego oddziałem macierzystym był nadal batalion saperów nr 11, a następnie batalion saperów nr 22. W 1917 otrzymał tytuł inżyniera.

8 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do Dowództwa „Wschód” na stanowisko zastępcy szefa sztabu i szefa inżynierii. 19 marca 1919 wyznaczony został na stanowisko kwatermistrza Frontu Galicyjskiego, a 1 października tego roku – szefa sztabu 12 Dywizji Piechoty. Od 20 lipca do 20 sierpnia 1920 pełnił obowiązki szefa sztabu 2 Armii, a później szefa sztabu Okręgu Generalnego „Lwów” we Lwowie. 24 września 1921 mianowany został I oficerem sztabu w Inspektoracie Armii Nr 5. 8 czerwca 1922 jako oficer Sztabu Generalnego wcielony został do oddziału macierzystego – 5 pułku saperów w Krakowie.  Z dniem 1 października 1924 roku został mianowany dowódcą 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu.

1 grudnia 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 17. lokatą w korpusie generałów. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie rządowej. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał w resztówce Ryki w powiecie złoczowskim.

W 1924 w Paryżu był uczestnikiem Igrzysk Olimpijskich. Startował w konkurencji strzelania z pistoletu sylwetkowego, zajmując 21. miejsce.

Zmarł 6 maja 1946. Został pochowany 10 maja 1946 na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie 

Awanse
podporucznik (leutnant) – 1 września 1897
porucznik (oberleutnant) – 1 listopada 1901
kapitan (hauptmann) – 1 maja 1911
major (major) – 1 maja 1917
pułkownik – zatwierdzony 29 maja 1920 z dniem 1 kwietnia 1920, w inżynierii i saperach, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej, zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 6. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów
generał brygady – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 17. lokatą w korpusie generałów
Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz 1 i 2 w 1922)
Odznaka Honorowa „Orlęta”
Order Korony Żelaznej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry)
Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry)
Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)
Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce (Austro-Węgry)
Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)
Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii (Austro-Węgry)
Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (Austro-Węgry)
Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry)
Kiepska bo kiepska ale chyba jedyna fotografia na której został uwieczniony Walery Maryański (siedzi po prawej - w stopniu pułkownika) w ekipie na olimpiadę 1924 roku.

[formoza58]

5. Bernard Mond

Urodził się w dniu 14 listopada 1887 roku w Stanisławowie; pochodził z inteligenckiej rodziny żydowskiej; od 1905 roku działał w szeregach Organizacji Niepodległościowej Młodzieży Polskiej; podjął studia na wydziale prawa, które potem przerwał; w latach 1911-1913 pracował w Dyrekcji Okręgowej Kolei we Lwowie; podczas I wojny światowej walczył w szeregach armii austro-węgierskiej w 95 Galicyjskim Pułku Piechoty; w 1916 roku dostał się do niewoli rosyjskiej; uciekł z obozu jenieckiego i powrócił do swojej jednostki; w 1918 roku uczestnik obrony Lwowa; uczestnik wojny polsko-bolszewickiej; od maja do października 1921 roku był komendantem miasta Wilna; w 1927 roku objął dowództwo piechoty dywizyjnej w 6 Krakowskiej Dywizji Piechoty; w 1932 roku awansowany na stopień gen. brygady; w tym samym roku powierzono mu stanowisko dowódcy 6 Krakowskiej Dywizji Piechoty; jego dywizja składała się z trzech pułków piechoty (12pp, 16pp, 20pp); w kampanii wrześniowej jego jednostka wchodziła w skład Armii „Kraków”; 6 Krakowska Dywizja Piechoty obsadzała odcinek polskiej obrony w rejonie Pszczyny; podlegała bezpośrednio dowódcy Grupy Operacyjnej „Bielsko”; w dniu 2 września 1939 roku została rozbita przez niemiecką 5 Dywizję Pancerną; po rozbiciu przez Niemców resztek Armii „Kraków” dostał się do niewoli niemieckiej; resztę wojny spędził w obozach jenieckich; w 1946 roku powrócił do Polski, ale nie było dla niego miejsca w szeregach Wojska Polskiego; zamieszkał w Krakowie; przez pewien czas pracował jako kierownik oddziału w Państwowym Biurze Podróży „Orbis”, ale w 1950 roku został zwolniony z pracy; podjął wtedy pracę jako magazynier; był wielkim fanem piłki nożnej i kibicem „Wisły Kraków”; zmarł w dniu 5 lipca 1957 roku w Krakowie, gdzie został pochowany.

                                             --------------------------------------------------

2. W CK armii

3. Jako dowódca " Cytadela" we Lwowie, w 1918 roku.

4,5,  W okresie międzywojennym.

6.W Czarnym Dunajcu, w 1938 roku.

7. Dokumenty obozowe.

[formoza58]

6. Gustaw Macewicz

 

Urodził się 3 września 1878 w majątku Prussy, w powiecie czerkawskim, w ówczesnej guberni kijowskiej. Był synem Gustawa Macewicza i Kazimiery z Cywińskich. Po ukończeniu 7 klas szkoły realnej Pankiewicza w Warszawie wstąpił do Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Jelizawetgradzie. Od 1900 oficer zawodowy armii rosyjskiej, służył do 1911 w stopniu korneta w 9 Pułku Kirasjerów w Białej Cerkwi. W 1911 skończył pierwszy kurs pilotażu wojskowego w Rosji. Ukończył szkołę pilotów w Sewastopolu. Początkowo dowodził 7 eskadrą lotniczą, później objął dowództwo 9 dywizjonu lotniczego w Ossowcu. Po wybuchu I wojny światowejobjął stanowisko inspektora wojsk lotniczych w sztabie Rosyjskiego Frontu Zachodniego. W 1916 uległ ciężkiemu wypadkowi lotniczemu, w wyniku którego zapadł na ciężką chorobę płuc.

Będąc w stopniu podpułkownika wstąpił w 1917 do I Korpusu Polskiego. W październiku 1918 przyjechał do Polski i wstąpił do Wojska Polskiego. 22 stycznia 1919 został mianowany inspektorem wojsk lotniczych formacji wielkopolskich (dowódcą lotnictwa byłego zaboru pruskiego) z kwaterą w Poznaniu.

23 maja 1919 został oficjalnie przyjęty przez Komisariat Naczelnej Rady Ludowejdo Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim, w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1914^[2]. 23 czerwca 1919 Komisariat Naczelnej Rady Ludowej nadał mu starszeństwo w posiadanej szarży pułkownika wojsk lotniczych od dnia 1 stycznia 1913, a dwa dni później, na wniosek głównodowodzącego generała piechoty Józefa Dowbor-Muśnickiego, mianował generałem podporucznikiem w wojskach lotniczych.

Od 25 września 1919 roku Naczelny Wódz Wojsk Polskich przyjął go formalnie do Wojska Polskiego i mianował Inspektorem Wojsk Lotniczych^[4]. Między innymi, połączył on formacje lotnicze powstałe w centralnej Polsce z lotnictwem wielkopolskim i przybyłym z Francji lotnictwem Armii Hallera. 7 marca 1920 został dowódcą polskiego lotnictwa wojskowego - szefem Departamentu Żeglugi Powietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych. Doprowadził do wzmocnienia lotnictwa polskiego do 20 eskadr (wiosna 1920).

29 maja 1920 Naczelny Wódz zatwierdził go w stopniu pułkownika Wojsk Lotniczych ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920^[5], a 4 czerwca 1920 Minister Spraw Wojskowych, generał porucznik Józef Leśniewski zezwolił mu korzystać z tytułu generała podporucznika^[6].

Ze stanowiska szefa departamentu został odwołany 20 stycznia 1923, na skutek choroby. Począwszy od 30 września 1925 został przeniesiony w stan spoczynku. Był inicjatorem budowy Pomnika Ku Czci Poległych Lotników oraz brał udział w działalności charytatywnej dla lotników inwalidów oraz rodzin poległych lotników.

Za wielkie zasługi, jakie położył na polu organizacji lotnictwa jako pierwszy Inspektor Lotnictwa i Szef Departamentu III Żeglugi Napowietrznej MSWojsk. został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A18-1-1).

Awanse

w Armii Imperium Rosyjskiego

• podporucznik - 1900
• porucznik - 1904
• podrotmistrz - 1908
• rotmistrz - 1916
• podpułkownik - 1917

w Siłach Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim

• pułkownik - 23 maja 1919 ze starszeństwem z 1 stycznia 1913
• generał podporucznik - 23 czerwca 1919

w Wojsku Polskim

• pułkownik - zatwierdzony 29 maja 1920 ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920
• tytularny generał podporucznik - 4 czerwca 1920
• generał brygady - zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Krzyż Oficerski Legii Honorowej
• Order św. Anny z Mieczami kl. 2
• Order św. Stanisława z Mieczami kl. 2
• Order św. Anny kl. 3
• Order św. Stanisława kl. 3
• Order św. Włodzimierza kl. 4
• Order św. Anny kl. 4

[Koloman]

Przyszłe "pierwsze wąsy polskiego lotnictwa" jeszcze w armii rosyjskiej.

[otton1]

19 godzin temu, Koloman napisał:

Przyszłe "pierwsze wąsy polskiego lotnictwa" jeszcze w armii rosyjskiej.

Tu już w lotnictwie wielkopolskim.

[formoza58]

11. Mieczysław Mackiewicz

 

Urodził się 9 maja 1880 we wsi Kurcieniszki, w gminie Balkuny, powiecie kalwaryjskim, w rodzinie Henryka i Salomei z Birszteinów. Kształcił się w Mariampolu i Szkole Junkrów w Petersburgu. Od 1902 oficer 26 Dywizji Piechoty w Grodnie. Walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904–1905. W 1913 nawiązał w Krakowie kontakt z Józefem Piłsudskim i konspiracyjnie został członkiem Związku Strzeleckiego. W 1914 dowódca kompanii na froncie niemieckim. W 1915 dostał się do niewoli niemieckiej. W obozach Helmstedt i Gardenlegen sformował polską szkołę podoficerską.

Zwolniony z niewoli w kwietniu 1918 został zatrudniony jako urzędnik cywilny w Komisji Wojskowej Tymczasowej Rady Stanu na stanowisku kierownika Referatu Personalnego. Jednocześnie kierował komórką wywiadowczą Polskiej Organizacji Wojskowej, której głównym zadaniem było udzielenie pomocy Polakom – dezerterom z armii niemieckiej i austro-węgierskiej oraz zdemobilizowanym żołnierzom I Korpusu Polskiego w Rosji. Jako były oficer armii rosyjskiej zwolniony z obozu jeńców reskryptem Rady Regencyjnej z 25 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego i mianowany na stopień majora.

Od października do grudnia 1918 był szefem Wydziału II Informacyjnego Sztabu Generalnego WP. Od 19 grudnia 1918 do 6 sierpnia 1920 organizator i dowódca 41 pułku piechoty. W międzyczasie, od 6 października 1919 do 12 kwietnia 1920 przydzielony został do Komisji Weryfikacyjnej. 1 stycznia 1920 Józef Piłsudski, jako Naczelny Wódz, mianował go członkiem Kapituły tymczasowej Orderu „Virtuti Militari” i nadał mu Krzyż Srebrny tego orderu. Dowódca Grupy Operacyjnej w walkach o Lidę – zdobył Lidę. W maju – czerwcu 1919 szef Misji Politycznej w Kownie (uważany przez Piłsudskiego za specjalistę od spraw litewskich). Po fiasku misji kwiecień – sierpień 1920 p.o. dowódcy 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Potem dowódca Grupy Operacyjnej i 18 Dywizji Piechoty. Ciężko ranny na froncie bolszewickim.

W październiku 1920, po wyleczeniu z ran, został oficerem do zleceń Naczelnego Wodza. Od stycznia 1921 dowodził 30 Dywizji Piechoty. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 87. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W miedzyczasie, od 15 listopada 1923 do 15 sierpnia 1924, był słuchaczem I kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 26 maja 1926 objął dowództwo 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach. 16 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 1. lokatą w korpusie generałów. 8 marca 1935 został zwolniony ze stanowiska dowódcy dywizji, z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego, a z dniem 30 września tego roku przeniesiony w stan spoczynku.

Został osadnikiem wojskowym w Żydoml. Był członkiem władz Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich.

We wrześniu 1939 zgłosił się do służby, lecz nie otrzymał przydziału. Internowany w Rumunii w obozie w Băile Herculane. Po uwolnieniu formalnie przydzielony do 2 Korpusu we Włoszech. Po przybyciu do Wielkiej Brytanii i demobilizacji osiadł w Walii, gdzie zmarł 6 sierpnia 1954.

Mieczysław Mackiewicz miał córkę Irenę i syna Władysława, który poległ w walkach pod Monte Cassino.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1920)
• Krzyż Niepodległości (23 grudnia 1933)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1926)
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie: po raz 2, 3 i 4 w 1922)
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)
• Odznaka za Rany i Kontuzje
• Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja, 1922).

-----------------------------------------

Zdj.2. Jako dowódca 26 DP w 1929 roku.

[formoza58]

8. Juliusz Malczewski

Ur. 4 października 1872 roku w m.  Martynów Nowy na Ukrainie. W latach 1893–1918 w armii austro-węg.; od XI 1918 w WP, 1919–21 m.in. szef Oddziału IV Sztabu Generalnego; w czasie wojny pol.-bolszewickiej 1920 gł. kwatermistrz Nacz. Dowództwa, szef Oddziału IV Minist. Spraw Wojsk.; 1921–22 szef Sztabu Minist. Spraw Wojsk.; 1922–26 dow.: Okręgu Korpusu III Grodno (1922–24), VI Lwów (1924–25), I Warszawa (1925–26); 1925 mianowany gen. dywizji; 10–14 V 1926 min. spraw wojsk. w rządzie W. Witosa; po przewrocie majowym 1926 więziony przez rok w Wilnie; 1927 przeniesiony w stan spoczynku; 1939–40 więziony przez NKWD, zamordowany we Lwowie; autor prac taktyczno-historycznych.

                           ---------------------------------------------------------------------------------

2. Podczas służby w CK armii.

3,4. Jako generał w WP.

5. Podczas inspekcji w 1 DAK-u.

[formoza58]

10. Emil Mecnarowski

ur. 10 maja 1879 Kraków, zm. 21 lipca 1968 Warszawa . W listopadzie 1918 kierował akcją rozbrajania Niemców w Sosnowcu. Wyznaczony na komendanta miasta Sosnowiec. Od lutego 1919 pełnił służbę w sądownictwie Wojska Polskiego, był prokuratorem Naczelnego Sądu Wojskowego. Generał brygady z 1927. W latach 1930 - 1938 zastępca i w ostatnim okresie służby prezes Najwyższego Sądu Wojskowego.

1,2. Portrety generała.

3,4. Jako przewodniczący sadu w procesie gen. Jaźwińskiego, w 1931 roku.

[formoza58]

12. Erwin Mehlem

 

Ur. 18 stycznia 1878 we Lwowie, zm. 21 listopada 1938 we Lwowie.

 

W 1895 ukończył szkołę realną we Lwowie, a cztery lata później Techniczną Akademię Wojskową(Oddział Artylerii) w Wiedniu^[1]. Od 1899 podporucznik i oficer zawodowy artylerii cesarskiej i królewskiej armii. W 1914 awansował na kapitana. W czasie I wojny światowej walczył na froncie rosyjskim, rumuńskim i włoskim, jako dowódca baterii, dywizjonu i pułku artylerii konnej. W 1918 awansował na majora.

Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora i przydzielony do Dowództwa Artylerii WP w Krakowie. 25 stycznia 1919 został zatwierdzony na stanowisku dowódcy 1 pułku artylerii ciężkiej^[3]. Do maja 1920 był kolejno dowódcą Stacji Zbornej i Uzupełnień Formacji Artylerii w Krakowie, szefem Wydziału Artylerii Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków”, sztabowym oficerem inspekcyjnym artylerii Dowództwa Okręgu Generalnego „Lublin”. Na froncie bolszewickim: maj 1920 - październik 1921 dowódca 14 pułku artylerii polowej wielkopolskiej i w zastępstwie dowódca XIV Brygady Artylerii. 12 marca 1921 został mianowany dowódcą XV Brygady Artylerii. Wyróżnił się w walkach nad Berezyną i podczas ofensywy znad Wieprza. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej.

W październiku 1921, po likwidacji XV Brygady Artylerii, objął dowództwo 7 pułku artylerii ciężkiej. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 15. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[7]. W lipcu 1922 został szefem Artylerii i Służby Uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu^[4]. Pełniąc służbę w garnizonie Przemyśl pozostawał oficerem nadetatowym 7 pułku artylerii ciężkiej, a następnie 10 dywizjonu artylerii konnej.

Z dniem 20 listopada 1924 został mianowany komendantem Obozu Szkolnego Artylerii w Toruniu^[9]. Na tym stanowisku 1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 24. lokatą w korpusie generałów^[10][11].

W sierpniu 1926 został przeniesiony na stanowisko szefa 3 Okręgowego Szefostwa Artylerii w Grodnie. Z dniem 31 maja 1927 został przeniesiony w stan spoczynk^]. Osiadł we Lwowie, gdzie zmarł. Został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu Łyczakowskim.

                            -----------------------------------------------

Udało mi się znaleźć zdjęcie z czerwca 1920, kiedy jako major objął dowództwo 1 Wielkopolskiej Brygady Artylerii...

[formoza58]

W dniu 24.01.2021 o 02:40, Koloman napisał:

Nr 13. 

Walery Maryański vel Walerian Marjański 
ur. 2 stycznia 1875 w Stulsku, zm. 6 maja 1946 w Krakowie
 – generał brygady inżynier Wojska Polskiego, olimpijczyk.

Urodził się w Stulsku, w ówczesnym powiecie żydaczowskim Królestwa Galicji i Lodomerii. W 1894 ukończył C. K. IV Gimnazjum we Lwowie, a trzy lata później Techniczną Akademię Wojskową w Wiedniu. W 1897 rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. Został wcielony do batalionu pionierów nr 15 w Klosterneuburgu, a w następnym roku przeniesiony do batalionu pionierów nr 11 w Przemyślu. W latach 1900–1902 był słuchaczem Wyższego Kursu Inżynieryjnego w Wiedniu (niem. Höherer Genie-Curs). W 1902 wrócił do macierzystego batalionu. W następnym roku został przydzielony do Wojskowego Komitetu Technicznego w Wiedniu[8]. W 1908 wrócił do macierzystego oddziału. Jesienią 1912 został przeniesiony do batalionu saperów nr 11 we Lwowie. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. W czasie I wojny światowej walczył na froncie galicyjskim, karpackim i besarabskim. W listopadzie 1916 został komendantem kursu minerów w Mautern. Do 1917 jego oddziałem macierzystym był nadal batalion saperów nr 11, a następnie batalion saperów nr 22. W 1917 otrzymał tytuł inżyniera.

8 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do Dowództwa „Wschód” na stanowisko zastępcy szefa sztabu i szefa inżynierii. 19 marca 1919 wyznaczony został na stanowisko kwatermistrza Frontu Galicyjskiego, a 1 października tego roku – szefa sztabu 12 Dywizji Piechoty. Od 20 lipca do 20 sierpnia 1920 pełnił obowiązki szefa sztabu 2 Armii, a później szefa sztabu Okręgu Generalnego „Lwów” we Lwowie. 24 września 1921 mianowany został I oficerem sztabu w Inspektoracie Armii Nr 5. 8 czerwca 1922 jako oficer Sztabu Generalnego wcielony został do oddziału macierzystego – 5 pułku saperów w Krakowie.  Z dniem 1 października 1924 roku został mianowany dowódcą 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu.

1 grudnia 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 17. lokatą w korpusie generałów. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie rządowej. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał w resztówce Ryki w powiecie złoczowskim.

W 1924 w Paryżu był uczestnikiem Igrzysk Olimpijskich. Startował w konkurencji strzelania z pistoletu sylwetkowego, zajmując 21. miejsce.

Zmarł 6 maja 1946. Został pochowany 10 maja 1946 na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie 

Awanse
podporucznik (leutnant) – 1 września 1897
porucznik (oberleutnant) – 1 listopada 1901
kapitan (hauptmann) – 1 maja 1911
major (major) – 1 maja 1917
pułkownik – zatwierdzony 29 maja 1920 z dniem 1 kwietnia 1920, w inżynierii i saperach, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej, zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 6. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów
generał brygady – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 17. lokatą w korpusie generałów
Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz 1 i 2 w 1922)
Odznaka Honorowa „Orlęta”
Order Korony Żelaznej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry)
Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry)
Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)
Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce (Austro-Węgry)
Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)
Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii (Austro-Węgry)
Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (Austro-Węgry)
Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry)
Kiepska bo kiepska ale chyba jedyna fotografia na której został uwieczniony Walery Maryański (siedzi po prawej - w stopniu pułkownika) w ekipie na olimpiadę 1924 roku.

A mnie się udało trafić generała jako dowódcę 12 DP, na uroczystościach " Strzelca" w Tarnopolu, w lipcu 1926 roku...

[formoza58]

14. Franciszek Meraviglia Crivelli

 

Ur. 23 sierpnia 1871 roku we Lwowie. Był synem Adolfa i Leokadii z Machatków. W 1891 we Lwowie ukończył gimnazjum i złożył maturę. Po odbyciu ochotniczej służby jednorocznej pozostał w służbie zawodowej. W okresie I wojny światowej walczył na frontach: serbskim, rumuńskim i włoskim. Dowodził pułkiem artylerii górskiej i grupą artylerii.

20 marca 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do Szkoły Artylerii w Rembertowie. 20 kwietnia objął dowództwo 1 pułku artylerii górskiej. 5 marca 1920 – Brygady Artylerii Górskiej. Na jej czele walczył na wojnie z bolszewikami. 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w artylerii, w grupie oficerów oficerów byłej armii austro-węgierskiej^[1]. 25 października 1921 został wyznaczony na stanowisko szefa Artylerii i Służby Uzbrojenia Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie.

1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 9. lokatą w korpusie generałów. Z dniem 1 marca 1927 został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 został przeniesiony w stan spoczynku. Zmarł 1 grudnia 1934 we Lwowie.

Franciszek Meraviglia-Crivelli został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie. 

                         ---------------------------------------------------------------------

W tym przypadku na razie zdjęcia brak.

[formoza58]

15. Jan Medwanowski

 

Urodził się 21 czerwca 1871 w Gostyninie, w ówczesnej guberni warszawskiej, w rodzinie Antoniego i Walerii z Bagińskich. Kształcił się w Łowiczu. Ukończył Szkołę Junkrów w Kijowie. W 1894 podporucznik i oficer zawodowy artylerii rosyjskiej. W 1912 w stopniu kapitana ukończył Akademię Artylerii w Petersburgu. Podpułkownik z 1913, pułkownik z 1916 na froncie niemieckim, dowódca pułku artylerii. Później dowódca brygady artylerii.

Po rewolucji październikowej w formacjach polskich na Wschodzie. Zgłosił się do służby w I Korpusie Polskim w Rosji, ale z braku etatów nie został przyjęty i służył w armii admirała Aleksandra Kołczaka w Kazaniu. Dowódca dywizjonu artylerii lekkiej i brygady artylerii polowej. Generał major z awansu tegoż admirała.

W maju 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego na Syberii. Do stycznia 1920 dowódca dywizjonu w 5 pułku artylerii oraz pełniący obowiązki dowódcy 5 Dywizji Strzelców Polskich, dowódca obrony linii kolejowej Tajga–Krasnojarsk. Styczeń 1920 – styczeń 1921 w niewoli bolszewickiej. Do niewoli dostał się po bitwie pod Klukowienką.

Z dniem 1 sierpnia 1921 został przyjęty do Wojska Polskiego z zaliczeniem do Rezerwy Armii oraz równoczesnym powołaniem do służby czynnej i wcieleniem do 10 Kaniowskiego pułku artylerii polowej. Następnie wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy X Brygady Artylerii, a później przewodniczącego Komisji Likwidacyjnej WP na Syberii. Zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów artylerii. W okresie 1923 – czerwiec 1924 dowódca 10 pap. W czerwcu 1924 został przydzielony na stanowisko szefa Artylerii i Służby Uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu.

1 grudnia 1924 prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego, nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 13. lokatą w korpusie generałów.

22 marca 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i mianowany dowódcą 7 Grupy Artylerii w Poznaniu. W styczniu 1930 roku przeniesiony został do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII, z zachowaniem dotychczasowego dodatku służboweg. Z dniem 30 czerwca 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie. Po wojnie mieszkał i pracował w Łodzi, gdzie zmarł 27 września 1957 roku.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz pierwszy w 1921)
• Medal Niepodległości – 7 lipca 1931 roku
• Złoty Krzyż Zasługi – 2 sierpnia 1928 roku
• Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny – 1931

                         -------------------------------------------------------

Znalazłem generała w mundurze WP w słabiutkim stanie, ale w rosyjskim , że hoho  

[formoza58]

19. Mikołaj Majewski

 

Urodził się 21 listopada 1880 w Kuźniecku, w ówczesnej gubernisaratowskiej, w rodzinie Erazma i Anieli z Nehrebeckich. 31 sierpnia 1899 rozpoczął służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. Po ukończeniu Korpusu Kadetów i Michajłowskiej Szkoły Artylerii w Petersburgu w 1901, będąc podporucznikiem, pełnił służbę w 7 Brygadzie Artylerii w Tambowie. Ukończył dziewięciomiesięczny kurs szermierki.

Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej w latach 1904–1905. W czasie I wojny światowej do kwietnia 1915 przebywał na froncie dowodząc baterią artylerii. Z powodu odniesionych ran podczas walk w styczniu 1917, w stopniu pułkownika, został przeniesiony w stan spoczynku. W grudniu 1917 ponownie przyjęto go do służby czynnej w 7 Brygadzie Artylerii, powierzając mu w styczniu 1918 dowodzenie polską baterią artylerii konnej. Aresztowany przez bolszewików, zbiegł podczas transportu do Płoskirowa na Podolu. W lutym przedostał się do Odessy i stamtąd wyjechał do Francji, gdzie wstąpił do Armii Polskiej.

Wykorzystując zdobytą wiedzę i doświadczenie, brał udział w organizowaniu polskich jednostek i ich szkoleniu. W sierpniu 1918 został zastępcą dowódcy Obozu Wojska Polskiego, a następnie dowódcą Wyższej Szkoły Wojska Polskiego. W listopadzie 1918 objął funkcję komendanta Kwatery Głównej Naczelnego Dowództwa WP w Paryżu, a dwa miesiące później dowódcy Centrum Wyszkolenia Kawalerii, Artylerii i Inżynierii. 6 stycznia 1919 został dowódcą instrukcyjnego (szkolnego) pułku artylerii w składzie Dywizji Instrukcyjnej. 2 kwietnia 1919 został wyznaczony rozkazem gen. Józefa Hallera na stanowisko dowódcy 3 pułku artylerii polowej, na czele którego powrócił do kraju.

We wrześniu 1919 ukończył kurs czołgów w Łodzi, a w marcu 1920 – VIII kurs w Centrum Studiów Artyleryjskich w Warszawie. Od listopada do sierpnia 1920 dowodził m.in. 113 Brygadą Artylerii w Grupie Taktycznej gen. Louisa Bonnina, 11 Kresowym pułkiem artylerii polowej oraz – w zastępstwie – 11 Brygadą Artylerii. 7 sierpnia 1920 powierzono mu dowodzenie 13 Brygadą Artylerii.

W lutym 1921 ukończył miesięczny kurs dowódców pułków i brygad we Lwowie. Od lutego do kwietnia 1921 pełnił obowiązki – w zastępstwie – dowódcy 13 Dywizji Piechoty. 28 lipca 1921 został zwolniony ze stanowiska dowódcy 13 BA i wyznaczony na stanowisko dowódcy Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu, a następnie komendanta Obozu Szkół Artylerii w Toruniu. W marcu 1923 został szefem artylerii i uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. W okresie od 1 grudnia 1924 do 20 sierpnia 1925 był słuchaczem II Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. We wrześniu 1925 został mianowany dowódcą 18 Dywizji Piechoty. 28 stycznia 1929 zwolniony został ze stanowiska dowódcy 18 DP i mianowany dowódcą 6 Grupy Artylerii we Lwowie^[2]. Na tym stanowisku pozostał do końca służby.

31 marca 1930 został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Warszawie. Został osadnikiem wojskowym w powiecie grodzieńskim.

Zginął 14 września 1944 w powstaniu warszawskim podczas bombardowania Szpitala Ujazdowskiego. Po ekshumowaniu jego szczątki zostały złożone na Cmentarzu Wolskim w Warszawie. Na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie znajduje się jego symboliczny grób (kwatera A36-4-26)

[Koloman]

W dniu 27.01.2021 o 15:42, formoza58 napisał:

A mnie się udało trafić generała jako dowódcę 12 DP, na uroczystościach " Strzelca" w Tarnopolu, w lipcu 1926 roku...

Brawo!!!!!!! Gratuluję!!!!!!!!

 

21 godzin temu, formoza58 napisał:

14. Franciszek Meraviglia Crivelli

Już był - patrz ostatnia biografia na str.26

 

19 godzin temu, formoza58 napisał:

I tym optymistycznym akcentem kończymy kolejną literę.

Żaden optymistyczny akcent, żaden koniec - jedziemy dalej.

Mamy marcowego generała.

Karol Masny (ur. 27 grudnia 1887 w Wadowicach, zm. 27 marca 1968 w Londynie) 
– generał brygady Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej i Polskich Sił Zbrojnych.
Karol Masny urodził się 27 grudnia 1887 w Wadowicach, w rodzinie Józefa i Wiktorii z d. Białek. Uczył się w c. i k. Gimnazjum Wyższym w Wadowicach. Od 28 sierpnia 1914 pełnił służbę w Legionach Polskich. Walczył w szeregach 3, a następnie 2 pułku piechoty Legionów Polskich na stanowisku oficera rachunkowego. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. W lutym 1918, po bitwie pod Rarańczą, został internowany w Wiedniu.
W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Powierzono mu zadanie zorganizowania Głównej Kasy Wojskowej Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. W następnym miesiącu został przeniesiony do Łodzi, na stanowisko szefa intendentury Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź”. W marcu 1919 został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa intendentury Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków” w Krakowie. W następnym miesiącu wrócił do Ministerstwa Spraw Wojskowych i objął stanowisko szefa Sekcji Żywnościowej w Departamencie Gospodarczym, a później szefa Komisji Żywnościowej w Departamencie VII Intendentury. W sierpniu 1923 został zastępcą szefa Departamentu Intendentury MSWojsk. W grudniu 1927 powierzono mu pełnienie obowiązków na stanowisku szefa Departamentu Intendentury. Później został zatwierdzony na stanowisku szefa tegoż departamentu i zajmował je do września 1939.
W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w koloniach Iwanie, Iwanówka, Bożkiewicze (osada Janówka, gmina Młynów, powiat dubieński).
W czasie kampanii wrześniowej 1939 pełnił służbę na stanowisku szefa intendentury w Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego. Internowany w Rumunii w obozie w Băile Herculane. Do 1942 roku pozostawał bez przydziału, w obozie na wyspie Bute. W 1942 został szefem Intendentury i Służby Pieniężnej w Ministerstwie Obrony Narodowej. We wrześniu 1945 został wyznaczony na stanowisko szefa Służby Pieniężnej. 6 września 1946 został wraz z 75 innymi oficerami pozbawiony obywatelstwa polskiego, które przywrócono mu pośmiertnie w 1971 roku. Od grudnia 1948 pełnił służbę w Biurze Rozrachunkowym Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Zmarł 27 marca 1968 w Londynie. Został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie.
Awanse
chorąży – 26 maja 1916
podporucznik – 1 kwietnia 1916
podpułkownik – zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1. lokatą w korpusie oficerów intendentów
pułkownik – 31 marca 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 1. lokatą w korpusie oficerów intendentów
generał brygady – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939
Ordery i odznaczenia
Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia

Jest i na fotografii (jeszcze w stopniu pułkownika):
 Marszałek Polski Józef Piłsudski w otoczeniu członków delegacji wręczającej mu odznakę II.Brygady. Widoczni m.in. generał Roman Górecki (trzeci z prawej), pułkownik Karol Masny (pierwszy z prawej), inżynier Marian Szydłowski (czwarty z lewej, marszałek Polski Józef Piłsudski (piąty z prawej).
 

[Koloman]

Kolejny z "marcowych" generałów i to z jednego z ulubionych przeze mnie, pożytecznych (są to: intendentura, medycyna wojskowa, saperzy, sądownictwo wojskowe) rodzajów broni.

Teofil Karol Maresch (ur. 1 sierpnia 1888 w Brzeżanach, zm. 18 października 1972 w Liverpoolu) 
– generał brygady Wojska Polskiego.
Teofil Karol Maresch urodził się 1 sierpnia 1888 roku w Brzeżanach, w rodzinie Ferdynanda, powstańca styczniowego, i Marceli z Wereszczyńskich. W 1907 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum w Brzeżanach. W 1912 ukończył studia we Lwowie, gdzie działał w Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim. Pracował potem jako adwokat. W okresie sierpień 1914 – lipiec 1917 w I Brygadzie Legionów Polskich. Podporucznik z października 1914. Po kryzysie przysięgowym powrócił do praktyki adwokackiej.
12 czerwca 1919 roku został przyjęty do Korpusu Sądowego Wojska Polskiego z byłych Legionów Polskich z zatwierdzeniem w stopniu kapitana. 20 czerwca tego roku został przydzielony do Sądu Wojskowego Okręgu Generalnego w Warszawie[4]. W styczniu 1921 został kierownikiem Wojskowego Sądu Rejonowego Modlin. W 1922 został zweryfikowany w stopniu majora, w korpusie oficerów sądowych ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Z dniem 1 sierpnia 1926 został przeniesiony do Prokuratury przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr I w Warszawie na stanowisko podprokuratora. Posądzany o udział w zatuszowaniu sprawy gen. Włodzimierza Zagórskiego.
12 kwietnia 1927 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów sądowych[6]. 24 kwietnia 1928 roku Prezydent RP mianował go sędzią orzekającym w wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł z Prokuratury przy WSO Nr I do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr I na stanowisko sędziego orzekającego. W 1930 roku został przeniesiony z Departamentu Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr I w Warszawie na stanowisko szefa sądu. 29 stycznia 1932 roku został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów sądowych. 10 marca 1932 roku prezydent RP mianował go sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego, a minister spraw wojskowych przeniósł z Wojskowego Sądu Okręgowego Nr I do Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie na stanowisko sędziego. 20 maja tego samego roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Departamentu Sprawiedliwości MSWojsk. 27 stycznia 1933 roku został mianowany z dniem 1 stycznia 1933 roku szefem Departamentu Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych i Naczelnym Prokuratorem Wojskowym. W latach 30. był prezesem podolskiego koła Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich. Na generała brygady został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 roku i 16. lokatą w korpusie generałów. We wrześniu 1939 był naczelnym szefem służby sprawiedliwości w Naczelnym Dowództwie WP.
Po kampanii wrześniowej internowany w Rumunii w obozie w Băile Herculane. W 1941 rząd I. Antonescu wydał go znalazł się w niewoli niemieckiej. Jeden z jedenastu polskich generałów więzionych przez Niemców w Dorsten i Dössel podczas II wojny światowej.
Po uwolnieniu z oflagu w 1945 do kwietnia 1948 mieszkał we Francji. Potem został przeniesiony do Anglii, gdzie po demobilizacji osiadł i gdzie zmarł 18 października 1972 w Liverpoolu.
Uczęszczał do gimnazjum w Brzeżanach razem z Edwardem Rydzem-Śmigłym.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (27 września 1972)
Krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1933)
Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi
 

[Koloman]

Jeszcze jeden "marcowy":

Maksymilian Jan Milan-Kamski (ur. 18 października 1895 w Trzebieńczycach, zm. 8 października 1979 w Warszawie-Włochach) 
– generał brygady Wojska Polskiego.
W latach 1907–1910 uczył się w gimnazjum oświęcimskim, a następnie do 1914 w c. i k. Gimnazjum Wyższym w Wadowicach. Maturę wojenną zdał 26 marca 1915. W 1911 jako członek Związku Strzeleckiego ukończył kurs podoficerski.
Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do kompanii Strzelców Podhalańskich w Zakopanem, skąd został skierowany do szkoły podchorążych w Krakowie, gdzie także zdał eksternistyczną maturę i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1915 objął dowództwo kompanii 6 pułku piechoty. W latach 1915–1916 brał udział w kampanii wołyńskiej. Od 31 stycznia do 9 marca 1917 był słuchaczem Kursu Oficerów Sztabowych i Adiutantów Wyższych Dowództw w Warszawie. 22 marca 1917 został skierowany do macierzystego 6 pułku piechoty.
6 sierpnia 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony jako poddany austriacki do pułku strzelców Nr 32 w Nowym Sączu (w stopniu szeregowego). Tam rozpoczął konspiracyjną działalność w POW, w której został wkrótce komendantem Okręgu. Aresztowany przez Austriaków w maju 1918 za ćwiczenie peowiaków. Po ucieczce z aresztu zameldował się u komendanta POW, płk. Edwarda Śmigłego-Rydza, który mianował go szefem wyszkolenia wojskowego Okręgu POW w Kijowie. Tam organizował lotne oddziały POW.
We wrześniu 1918 z rozkazu komendanta głównego POW przedostał się na Kubań do formowanej tam 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego. Początkowo objął funkcję oficera operacyjnego Oddziału Polskiego, a następnie szefa łączności w sztabie. Po przetransportowaniu drogą morską Dywizji z Noworosyjska do Odessy, objął w listopadzie 1918 dowództwo batalionu w 13 pułku strzelców, późniejszym 28 pułku Strzelców Kaniowskich. W szeregach Dywizji przeszedł w 1919 z Odessy do Stanisławowa. Wziął udział w walkach przy forsowaniu Seretu i oczyszczaniu terenu aż po rzekę Zbrucz (wrzesień 1919). Przerzucony następnie pod Wilno, na polsko–litewską linię demarkacyjną, pozostał na pozycjach do stycznia 1920.
Od 1920 pełni służbę w Oddziale V Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych. Z dniem 1 stycznia 1924 został przesunięty z Oddziału V Sztabu Generalnego do Oddziału Kontroli Administracji na etatowe stanowisko podpułkownika. Z dniem 1 listopada 1924 został przeniesiony z Biura Szefa Administracji Armii do 28 pułku Strzelców Kaniowskich z „równoczesnym odkomenderowaniem na roczny Kurs Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie”. Z dniem 15 grudnia 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie na stanowisko szefa sztabu. W maju 1927 objął dowództwo 49 pułku piechoty w Kołomyi. Od 2 maja 1929 do 26 sierpnia 1930 pełnił funkcję komendanta Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. We wrześniu 1930 został dowódcą piechoty dywizyjnej 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach. W czerwcu 1933 został przeniesiony do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III. We wrześniu 1935 został wyznaczony na stanowisko pomocnika dowódcy Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. 4 kwietnia 1936 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie. W sierpniu 1939 został zastępcą generała brygady Władysława Langnera, dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie.
Został osadnikiem wojskowym w Brześciu.
Z polecenia gen. Langnera 14 września 1939 rozpoczął formowanie Grupy Operacyjnej „Dniestr”, której zadaniem miała być obrona 170 km odcinka Dniestru. Do jego dyspozycji oddano jedynie batalion saperów, Pułk KOP "Podole" i pułk kawalerii ppłk. Włodzimierza Gilewskiego. W skład tej grupy miały wejść także ośrodki lwowskiego i przemyskiego DOK. 17 września podległe mu oddziały, zgodnie z rozkazem Naczelnego Wodza, nie podjęły walki. 18 września w południe GO „Dniestr” przekroczyła granicę rumuńską. Został internowany w obozie Băile Herculane, skąd uciekł wiosną 1940 i przez Turcję przedostał się na Bliski Wschód. Nie otrzymał żadnego przydziału i resztę wojny spędził w Ośrodku Zapasowym Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich w Latrun, w Palestynie.
W latach 1945–1952 przebywał w Wielkiej Brytanii, a następnie przeniósł się do Kanady. W 1958 powrócił do kraju i zamieszkał we Włochach pod Warszawą. Zmarł 8 października 1979. 
Awanse
chorąży – 1915
kapitan – 1918
podpułkownik – czerwiec 1920 z pominięciem majora
pułkownik – 1 stycznia 1928 ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 10. lokatą w korpusie oficerów piechoty
generał brygady – 19 marca 1939
Odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari (za 1939)
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
Krzyż Niepodległości z Mieczami (6 czerwca 1931)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
Krzyż Walecznych (ośmiokrotnie)
Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: po raz pierwszy 19 marca 1936)
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy)
Odznaka pamiątkowa 37 pułku piechoty Ziemi Łęczyckiej (1931)

[formoza58]

Świetna sprawa   Trzech ponadplanowych.... Jak się okaże, że koniec z tą literą,, to wyprostuję ciągłość. Tylko niech już, dalibóg, nikt nie chowa takich niespodzianek 

[otton1]

22 godziny temu, formoza58 napisał:

Jest wprawdzie poz.18, ale poszukać osoby, chyba niewykonalne  

Ten kto wstawił w listę niech sie teraz pogimnastykuje z biografią.

[formoza58]

To co, wszyscy na " M"? 

[formoza58]

Wyrównałem ciągłość literową, " cisza na morzu" odnośnie kolejnych biogramów na "M", a więc w ramach antraktu międzyliterowego...

Dwaj generałowie dywizji z lat 1921- 1923, do identyfikacji

[formoza58]

Gen. Dowbór Muśnicki.

[formoza58]

Gen. Dubiski.

[formoza58]

Haller.

[formoza58]

Gen. Fabrycy na ćwiczeniach.

[formoza58]

Gen. Jacyna Jatelicki w 84 Pułku Piechoty.