Koloman Napisano 24 Styczeń 2021 Napisano 24 Styczeń 2021 Nr 13. Walery Maryański vel Walerian Marjański ur. 2 stycznia 1875 w Stulsku, zm. 6 maja 1946 w Krakowie – generał brygady inżynier Wojska Polskiego, olimpijczyk. Urodził się w Stulsku, w ówczesnym powiecie żydaczowskim Królestwa Galicji i Lodomerii. W 1894 ukończył C. K. IV Gimnazjum we Lwowie, a trzy lata później Techniczną Akademię Wojskową w Wiedniu. W 1897 rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. Został wcielony do batalionu pionierów nr 15 w Klosterneuburgu, a w następnym roku przeniesiony do batalionu pionierów nr 11 w Przemyślu. W latach 1900–1902 był słuchaczem Wyższego Kursu Inżynieryjnego w Wiedniu (niem. Höherer Genie-Curs). W 1902 wrócił do macierzystego batalionu. W następnym roku został przydzielony do Wojskowego Komitetu Technicznego w Wiedniu[8]. W 1908 wrócił do macierzystego oddziału. Jesienią 1912 został przeniesiony do batalionu saperów nr 11 we Lwowie. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. W czasie I wojny światowej walczył na froncie galicyjskim, karpackim i besarabskim. W listopadzie 1916 został komendantem kursu minerów w Mautern. Do 1917 jego oddziałem macierzystym był nadal batalion saperów nr 11, a następnie batalion saperów nr 22. W 1917 otrzymał tytuł inżyniera. 8 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do Dowództwa „Wschód” na stanowisko zastępcy szefa sztabu i szefa inżynierii. 19 marca 1919 wyznaczony został na stanowisko kwatermistrza Frontu Galicyjskiego, a 1 października tego roku – szefa sztabu 12 Dywizji Piechoty. Od 20 lipca do 20 sierpnia 1920 pełnił obowiązki szefa sztabu 2 Armii, a później szefa sztabu Okręgu Generalnego „Lwów” we Lwowie. 24 września 1921 mianowany został I oficerem sztabu w Inspektoracie Armii Nr 5. 8 czerwca 1922 jako oficer Sztabu Generalnego wcielony został do oddziału macierzystego – 5 pułku saperów w Krakowie. Z dniem 1 października 1924 roku został mianowany dowódcą 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. 1 grudnia 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 17. lokatą w korpusie generałów. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie rządowej. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał w resztówce Ryki w powiecie złoczowskim. W 1924 w Paryżu był uczestnikiem Igrzysk Olimpijskich. Startował w konkurencji strzelania z pistoletu sylwetkowego, zajmując 21. miejsce. Zmarł 6 maja 1946. Został pochowany 10 maja 1946 na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie Awanse podporucznik (leutnant) – 1 września 1897 porucznik (oberleutnant) – 1 listopada 1901 kapitan (hauptmann) – 1 maja 1911 major (major) – 1 maja 1917 pułkownik – zatwierdzony 29 maja 1920 z dniem 1 kwietnia 1920, w inżynierii i saperach, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej, zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 6. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów generał brygady – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 17. lokatą w korpusie generałówOrdery i odznaczenia Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz 1 i 2 w 1922) Odznaka Honorowa „Orlęta” Order Korony Żelaznej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry) Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry) Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry) Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (Austro-Węgry) Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry) Kiepska bo kiepska ale chyba jedyna fotografia na której został uwieczniony Walery Maryański (siedzi po prawej - w stopniu pułkownika) w ekipie na olimpiadę 1924 roku.
formoza58 Napisano 24 Styczeń 2021 Autor Napisano 24 Styczeń 2021 5. Bernard Mond Urodził się w dniu 14 listopada 1887 roku w Stanisławowie; pochodził z inteligenckiej rodziny żydowskiej; od 1905 roku działał w szeregach Organizacji Niepodległościowej Młodzieży Polskiej; podjął studia na wydziale prawa, które potem przerwał; w latach 1911-1913 pracował w Dyrekcji Okręgowej Kolei we Lwowie; podczas I wojny światowej walczył w szeregach armii austro-węgierskiej w 95 Galicyjskim Pułku Piechoty; w 1916 roku dostał się do niewoli rosyjskiej; uciekł z obozu jenieckiego i powrócił do swojej jednostki; w 1918 roku uczestnik obrony Lwowa; uczestnik wojny polsko-bolszewickiej; od maja do października 1921 roku był komendantem miasta Wilna; w 1927 roku objął dowództwo piechoty dywizyjnej w 6 Krakowskiej Dywizji Piechoty; w 1932 roku awansowany na stopień gen. brygady; w tym samym roku powierzono mu stanowisko dowódcy 6 Krakowskiej Dywizji Piechoty; jego dywizja składała się z trzech pułków piechoty (12pp, 16pp, 20pp); w kampanii wrześniowej jego jednostka wchodziła w skład Armii „Kraków”; 6 Krakowska Dywizja Piechoty obsadzała odcinek polskiej obrony w rejonie Pszczyny; podlegała bezpośrednio dowódcy Grupy Operacyjnej „Bielsko”; w dniu 2 września 1939 roku została rozbita przez niemiecką 5 Dywizję Pancerną; po rozbiciu przez Niemców resztek Armii „Kraków” dostał się do niewoli niemieckiej; resztę wojny spędził w obozach jenieckich; w 1946 roku powrócił do Polski, ale nie było dla niego miejsca w szeregach Wojska Polskiego; zamieszkał w Krakowie; przez pewien czas pracował jako kierownik oddziału w Państwowym Biurze Podróży „Orbis”, ale w 1950 roku został zwolniony z pracy; podjął wtedy pracę jako magazynier; był wielkim fanem piłki nożnej i kibicem „Wisły Kraków”; zmarł w dniu 5 lipca 1957 roku w Krakowie, gdzie został pochowany. -------------------------------------------------- 2. W CK armii 3. Jako dowódca " Cytadela" we Lwowie, w 1918 roku. 4,5, W okresie międzywojennym. 6.W Czarnym Dunajcu, w 1938 roku. 7. Dokumenty obozowe.
formoza58 Napisano 24 Styczeń 2021 Autor Napisano 24 Styczeń 2021 6. Gustaw Macewicz Urodził się 3 września 1878 w majątku Prussy, w powiecie czerkawskim, w ówczesnej guberni kijowskiej. Był synem Gustawa Macewicza i Kazimiery z Cywińskich. Po ukończeniu 7 klas szkoły realnej Pankiewicza w Warszawie wstąpił do Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Jelizawetgradzie. Od 1900 oficer zawodowy armii rosyjskiej, służył do 1911 w stopniu korneta w 9 Pułku Kirasjerów w Białej Cerkwi. W 1911 skończył pierwszy kurs pilotażu wojskowego w Rosji. Ukończył szkołę pilotów w Sewastopolu. Początkowo dowodził 7 eskadrą lotniczą, później objął dowództwo 9 dywizjonu lotniczego w Ossowcu. Po wybuchu I wojny światowejobjął stanowisko inspektora wojsk lotniczych w sztabie Rosyjskiego Frontu Zachodniego. W 1916 uległ ciężkiemu wypadkowi lotniczemu, w wyniku którego zapadł na ciężką chorobę płuc. Będąc w stopniu podpułkownika wstąpił w 1917 do I Korpusu Polskiego. W październiku 1918 przyjechał do Polski i wstąpił do Wojska Polskiego. 22 stycznia 1919 został mianowany inspektorem wojsk lotniczych formacji wielkopolskich (dowódcą lotnictwa byłego zaboru pruskiego) z kwaterą w Poznaniu. 23 maja 1919 został oficjalnie przyjęty przez Komisariat Naczelnej Rady Ludowejdo Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim, w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1914[2]. 23 czerwca 1919 Komisariat Naczelnej Rady Ludowej nadał mu starszeństwo w posiadanej szarży pułkownika wojsk lotniczych od dnia 1 stycznia 1913, a dwa dni później, na wniosek głównodowodzącego generała piechoty Józefa Dowbor-Muśnickiego, mianował generałem podporucznikiem w wojskach lotniczych. Od 25 września 1919 roku Naczelny Wódz Wojsk Polskich przyjął go formalnie do Wojska Polskiego i mianował Inspektorem Wojsk Lotniczych[4]. Między innymi, połączył on formacje lotnicze powstałe w centralnej Polsce z lotnictwem wielkopolskim i przybyłym z Francji lotnictwem Armii Hallera. 7 marca 1920 został dowódcą polskiego lotnictwa wojskowego - szefem Departamentu Żeglugi Powietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych. Doprowadził do wzmocnienia lotnictwa polskiego do 20 eskadr (wiosna 1920). 29 maja 1920 Naczelny Wódz zatwierdził go w stopniu pułkownika Wojsk Lotniczych ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920[5], a 4 czerwca 1920 Minister Spraw Wojskowych, generał porucznik Józef Leśniewski zezwolił mu korzystać z tytułu generała podporucznika[6]. Ze stanowiska szefa departamentu został odwołany 20 stycznia 1923, na skutek choroby. Począwszy od 30 września 1925 został przeniesiony w stan spoczynku. Był inicjatorem budowy Pomnika Ku Czci Poległych Lotników oraz brał udział w działalności charytatywnej dla lotników inwalidów oraz rodzin poległych lotników. Za wielkie zasługi, jakie położył na polu organizacji lotnictwa jako pierwszy Inspektor Lotnictwa i Szef Departamentu III Żeglugi Napowietrznej MSWojsk. został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Został pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A18-1-1). Awanse w Armii Imperium Rosyjskiego podporucznik - 1900 porucznik - 1904 podrotmistrz - 1908 rotmistrz - 1916 podpułkownik - 1917 w Siłach Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim pułkownik - 23 maja 1919 ze starszeństwem z 1 stycznia 1913 generał podporucznik - 23 czerwca 1919 w Wojsku Polskim pułkownik - zatwierdzony 29 maja 1920 ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920 tytularny generał podporucznik - 4 czerwca 1920 generał brygady - zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów Ordery i odznaczenia Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923) Krzyż Oficerski Legii Honorowej Order św. Anny z Mieczami kl. 2 Order św. Stanisława z Mieczami kl. 2 Order św. Anny kl. 3 Order św. Stanisława kl. 3 Order św. Włodzimierza kl. 4 Order św. Anny kl. 4
Koloman Napisano 24 Styczeń 2021 Napisano 24 Styczeń 2021 Przyszłe "pierwsze wąsy polskiego lotnictwa" jeszcze w armii rosyjskiej.
otton1 Napisano 25 Styczeń 2021 Napisano 25 Styczeń 2021 W dniu 24.01.2021 o 23:56, Koloman napisał: Przyszłe "pierwsze wąsy polskiego lotnictwa" jeszcze w armii rosyjskiej. Expand Tu już w lotnictwie wielkopolskim.
formoza58 Napisano 25 Styczeń 2021 Autor Napisano 25 Styczeń 2021 11. Mieczysław Mackiewicz Urodził się 9 maja 1880 we wsi Kurcieniszki, w gminie Balkuny, powiecie kalwaryjskim, w rodzinie Henryka i Salomei z Birszteinów. Kształcił się w Mariampolu i Szkole Junkrów w Petersburgu. Od 1902 oficer 26 Dywizji Piechoty w Grodnie. Walczył w wojnie rosyjsko-japońskiej 1904–1905. W 1913 nawiązał w Krakowie kontakt z Józefem Piłsudskim i konspiracyjnie został członkiem Związku Strzeleckiego. W 1914 dowódca kompanii na froncie niemieckim. W 1915 dostał się do niewoli niemieckiej. W obozach Helmstedt i Gardenlegen sformował polską szkołę podoficerską. Zwolniony z niewoli w kwietniu 1918 został zatrudniony jako urzędnik cywilny w Komisji Wojskowej Tymczasowej Rady Stanu na stanowisku kierownika Referatu Personalnego. Jednocześnie kierował komórką wywiadowczą Polskiej Organizacji Wojskowej, której głównym zadaniem było udzielenie pomocy Polakom – dezerterom z armii niemieckiej i austro-węgierskiej oraz zdemobilizowanym żołnierzom I Korpusu Polskiego w Rosji. Jako były oficer armii rosyjskiej zwolniony z obozu jeńców reskryptem Rady Regencyjnej z 25 października 1918 roku został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego i mianowany na stopień majora. Od października do grudnia 1918 był szefem Wydziału II Informacyjnego Sztabu Generalnego WP. Od 19 grudnia 1918 do 6 sierpnia 1920 organizator i dowódca 41 pułku piechoty. W międzyczasie, od 6 października 1919 do 12 kwietnia 1920 przydzielony został do Komisji Weryfikacyjnej. 1 stycznia 1920 Józef Piłsudski, jako Naczelny Wódz, mianował go członkiem Kapituły tymczasowej Orderu „Virtuti Militari” i nadał mu Krzyż Srebrny tego orderu. Dowódca Grupy Operacyjnej w walkach o Lidę – zdobył Lidę. W maju – czerwcu 1919 szef Misji Politycznej w Kownie (uważany przez Piłsudskiego za specjalistę od spraw litewskich). Po fiasku misji kwiecień – sierpień 1920 p.o. dowódcy 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Potem dowódca Grupy Operacyjnej i 18 Dywizji Piechoty. Ciężko ranny na froncie bolszewickim. W październiku 1920, po wyleczeniu z ran, został oficerem do zleceń Naczelnego Wodza. Od stycznia 1921 dowodził 30 Dywizji Piechoty. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 87. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W miedzyczasie, od 15 listopada 1923 do 15 sierpnia 1924, był słuchaczem I kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 26 maja 1926 objął dowództwo 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach. 16 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 1. lokatą w korpusie generałów. 8 marca 1935 został zwolniony ze stanowiska dowódcy dywizji, z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego, a z dniem 30 września tego roku przeniesiony w stan spoczynku. Został osadnikiem wojskowym w Żydoml. Był członkiem władz Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich. We wrześniu 1939 zgłosił się do służby, lecz nie otrzymał przydziału. Internowany w Rumunii w obozie w Băile Herculane. Po uwolnieniu formalnie przydzielony do 2 Korpusu we Włoszech. Po przybyciu do Wielkiej Brytanii i demobilizacji osiadł w Walii, gdzie zmarł 6 sierpnia 1954. Mieczysław Mackiewicz miał córkę Irenę i syna Władysława, który poległ w walkach pod Monte Cassino. Ordery i odznaczenia Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1920) Krzyż Niepodległości (23 grudnia 1933) Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1926) Krzyż Walecznych (czterokrotnie: po raz 2, 3 i 4 w 1922) Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931) Odznaka za Rany i Kontuzje Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja, 1922). ----------------------------------------- Zdj.2. Jako dowódca 26 DP w 1929 roku.
formoza58 Napisano 27 Styczeń 2021 Autor Napisano 27 Styczeń 2021 8. Juliusz Malczewski Ur. 4 października 1872 roku w m. Martynów Nowy na Ukrainie. W latach 1893–1918 w armii austro-węg.; od XI 1918 w WP, 1919–21 m.in. szef Oddziału IV Sztabu Generalnego; w czasie wojny pol.-bolszewickiej 1920 gł. kwatermistrz Nacz. Dowództwa, szef Oddziału IV Minist. Spraw Wojsk.; 1921–22 szef Sztabu Minist. Spraw Wojsk.; 1922–26 dow.: Okręgu Korpusu III Grodno (1922–24), VI Lwów (1924–25), I Warszawa (1925–26); 1925 mianowany gen. dywizji; 10–14 V 1926 min. spraw wojsk. w rządzie W. Witosa; po przewrocie majowym 1926 więziony przez rok w Wilnie; 1927 przeniesiony w stan spoczynku; 1939–40 więziony przez NKWD, zamordowany we Lwowie; autor prac taktyczno-historycznych. --------------------------------------------------------------------------------- 2. Podczas służby w CK armii. 3,4. Jako generał w WP. 5. Podczas inspekcji w 1 DAK-u.
formoza58 Napisano 27 Styczeń 2021 Autor Napisano 27 Styczeń 2021 10. Emil Mecnarowski ur. 10 maja 1879 Kraków, zm. 21 lipca 1968 Warszawa . W listopadzie 1918 kierował akcją rozbrajania Niemców w Sosnowcu. Wyznaczony na komendanta miasta Sosnowiec. Od lutego 1919 pełnił służbę w sądownictwie Wojska Polskiego, był prokuratorem Naczelnego Sądu Wojskowego. Generał brygady z 1927. W latach 1930 - 1938 zastępca i w ostatnim okresie służby prezes Najwyższego Sądu Wojskowego. 1,2. Portrety generała. 3,4. Jako przewodniczący sadu w procesie gen. Jaźwińskiego, w 1931 roku.
formoza58 Napisano 27 Styczeń 2021 Autor Napisano 27 Styczeń 2021 12. Erwin Mehlem Ur. 18 stycznia 1878 we Lwowie, zm. 21 listopada 1938 we Lwowie. W 1895 ukończył szkołę realną we Lwowie, a cztery lata później Techniczną Akademię Wojskową(Oddział Artylerii) w Wiedniu[1]. Od 1899 podporucznik i oficer zawodowy artylerii cesarskiej i królewskiej armii. W 1914 awansował na kapitana. W czasie I wojny światowej walczył na froncie rosyjskim, rumuńskim i włoskim, jako dowódca baterii, dywizjonu i pułku artylerii konnej. W 1918 awansował na majora. Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia majora i przydzielony do Dowództwa Artylerii WP w Krakowie. 25 stycznia 1919 został zatwierdzony na stanowisku dowódcy 1 pułku artylerii ciężkiej[3]. Do maja 1920 był kolejno dowódcą Stacji Zbornej i Uzupełnień Formacji Artylerii w Krakowie, szefem Wydziału Artylerii Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków”, sztabowym oficerem inspekcyjnym artylerii Dowództwa Okręgu Generalnego „Lublin”. Na froncie bolszewickim: maj 1920 - październik 1921 dowódca 14 pułku artylerii polowej wielkopolskiej i w zastępstwie dowódca XIV Brygady Artylerii. 12 marca 1921 został mianowany dowódcą XV Brygady Artylerii. Wyróżnił się w walkach nad Berezyną i podczas ofensywy znad Wieprza. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. W październiku 1921, po likwidacji XV Brygady Artylerii, objął dowództwo 7 pułku artylerii ciężkiej. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 15. lokatą w korpusie oficerów artylerii[7]. W lipcu 1922 został szefem Artylerii i Służby Uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[4]. Pełniąc służbę w garnizonie Przemyśl pozostawał oficerem nadetatowym 7 pułku artylerii ciężkiej, a następnie 10 dywizjonu artylerii konnej. Z dniem 20 listopada 1924 został mianowany komendantem Obozu Szkolnego Artylerii w Toruniu[9]. Na tym stanowisku 1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 24. lokatą w korpusie generałów[10][11]. W sierpniu 1926 został przeniesiony na stanowisko szefa 3 Okręgowego Szefostwa Artylerii w Grodnie. Z dniem 31 maja 1927 został przeniesiony w stan spoczynk]. Osiadł we Lwowie, gdzie zmarł. Został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu Łyczakowskim. ----------------------------------------------- Udało mi się znaleźć zdjęcie z czerwca 1920, kiedy jako major objął dowództwo 1 Wielkopolskiej Brygady Artylerii...
formoza58 Napisano 27 Styczeń 2021 Autor Napisano 27 Styczeń 2021 W dniu 24.01.2021 o 00:40, Koloman napisał: Nr 13. Walery Maryański vel Walerian Marjański ur. 2 stycznia 1875 w Stulsku, zm. 6 maja 1946 w Krakowie – generał brygady inżynier Wojska Polskiego, olimpijczyk. Urodził się w Stulsku, w ówczesnym powiecie żydaczowskim Królestwa Galicji i Lodomerii. W 1894 ukończył C. K. IV Gimnazjum we Lwowie, a trzy lata później Techniczną Akademię Wojskową w Wiedniu. W 1897 rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. Został wcielony do batalionu pionierów nr 15 w Klosterneuburgu, a w następnym roku przeniesiony do batalionu pionierów nr 11 w Przemyślu. W latach 1900–1902 był słuchaczem Wyższego Kursu Inżynieryjnego w Wiedniu (niem. Höherer Genie-Curs). W 1902 wrócił do macierzystego batalionu. W następnym roku został przydzielony do Wojskowego Komitetu Technicznego w Wiedniu[8]. W 1908 wrócił do macierzystego oddziału. Jesienią 1912 został przeniesiony do batalionu saperów nr 11 we Lwowie. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. W czasie I wojny światowej walczył na froncie galicyjskim, karpackim i besarabskim. W listopadzie 1916 został komendantem kursu minerów w Mautern. Do 1917 jego oddziałem macierzystym był nadal batalion saperów nr 11, a następnie batalion saperów nr 22. W 1917 otrzymał tytuł inżyniera. 8 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do Dowództwa „Wschód” na stanowisko zastępcy szefa sztabu i szefa inżynierii. 19 marca 1919 wyznaczony został na stanowisko kwatermistrza Frontu Galicyjskiego, a 1 października tego roku – szefa sztabu 12 Dywizji Piechoty. Od 20 lipca do 20 sierpnia 1920 pełnił obowiązki szefa sztabu 2 Armii, a później szefa sztabu Okręgu Generalnego „Lwów” we Lwowie. 24 września 1921 mianowany został I oficerem sztabu w Inspektoracie Armii Nr 5. 8 czerwca 1922 jako oficer Sztabu Generalnego wcielony został do oddziału macierzystego – 5 pułku saperów w Krakowie. Z dniem 1 października 1924 roku został mianowany dowódcą 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. 1 grudnia 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 17. lokatą w korpusie generałów. W czasie przewrotu majowego opowiedział się po stronie rządowej. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał w resztówce Ryki w powiecie złoczowskim. W 1924 w Paryżu był uczestnikiem Igrzysk Olimpijskich. Startował w konkurencji strzelania z pistoletu sylwetkowego, zajmując 21. miejsce. Zmarł 6 maja 1946. Został pochowany 10 maja 1946 na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie Awanse podporucznik (leutnant) – 1 września 1897 porucznik (oberleutnant) – 1 listopada 1901 kapitan (hauptmann) – 1 maja 1911 major (major) – 1 maja 1917 pułkownik – zatwierdzony 29 maja 1920 z dniem 1 kwietnia 1920, w inżynierii i saperach, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej, zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 6. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów generał brygady – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 17. lokatą w korpusie generałówOrdery i odznaczenia Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz 1 i 2 w 1922) Odznaka Honorowa „Orlęta” Order Korony Żelaznej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry) Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry) Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry) Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (Austro-Węgry) Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry) Kiepska bo kiepska ale chyba jedyna fotografia na której został uwieczniony Walery Maryański (siedzi po prawej - w stopniu pułkownika) w ekipie na olimpiadę 1924 roku. Expand A mnie się udało trafić generała jako dowódcę 12 DP, na uroczystościach " Strzelca" w Tarnopolu, w lipcu 1926 roku...
formoza58 Napisano 27 Styczeń 2021 Autor Napisano 27 Styczeń 2021 14. Franciszek Meraviglia Crivelli Ur. 23 sierpnia 1871 roku we Lwowie. Był synem Adolfa i Leokadii z Machatków. W 1891 we Lwowie ukończył gimnazjum i złożył maturę. Po odbyciu ochotniczej służby jednorocznej pozostał w służbie zawodowej. W okresie I wojny światowej walczył na frontach: serbskim, rumuńskim i włoskim. Dowodził pułkiem artylerii górskiej i grupą artylerii. 20 marca 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego i przydzielony do Szkoły Artylerii w Rembertowie. 20 kwietnia objął dowództwo 1 pułku artylerii górskiej. 5 marca 1920 – Brygady Artylerii Górskiej. Na jej czele walczył na wojnie z bolszewikami. 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w artylerii, w grupie oficerów oficerów byłej armii austro-węgierskiej[1]. 25 października 1921 został wyznaczony na stanowisko szefa Artylerii i Służby Uzbrojenia Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. 1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 9. lokatą w korpusie generałów. Z dniem 1 marca 1927 został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 został przeniesiony w stan spoczynku. Zmarł 1 grudnia 1934 we Lwowie. Franciszek Meraviglia-Crivelli został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie. --------------------------------------------------------------------- W tym przypadku na razie zdjęcia brak.
formoza58 Napisano 27 Styczeń 2021 Autor Napisano 27 Styczeń 2021 15. Jan Medwanowski Urodził się 21 czerwca 1871 w Gostyninie, w ówczesnej guberni warszawskiej, w rodzinie Antoniego i Walerii z Bagińskich. Kształcił się w Łowiczu. Ukończył Szkołę Junkrów w Kijowie. W 1894 podporucznik i oficer zawodowy artylerii rosyjskiej. W 1912 w stopniu kapitana ukończył Akademię Artylerii w Petersburgu. Podpułkownik z 1913, pułkownik z 1916 na froncie niemieckim, dowódca pułku artylerii. Później dowódca brygady artylerii. Po rewolucji październikowej w formacjach polskich na Wschodzie. Zgłosił się do służby w I Korpusie Polskim w Rosji, ale z braku etatów nie został przyjęty i służył w armii admirała Aleksandra Kołczaka w Kazaniu. Dowódca dywizjonu artylerii lekkiej i brygady artylerii polowej. Generał major z awansu tegoż admirała. W maju 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego na Syberii. Do stycznia 1920 dowódca dywizjonu w 5 pułku artylerii oraz pełniący obowiązki dowódcy 5 Dywizji Strzelców Polskich, dowódca obrony linii kolejowej Tajga–Krasnojarsk. Styczeń 1920 – styczeń 1921 w niewoli bolszewickiej. Do niewoli dostał się po bitwie pod Klukowienką. Z dniem 1 sierpnia 1921 został przyjęty do Wojska Polskiego z zaliczeniem do Rezerwy Armii oraz równoczesnym powołaniem do służby czynnej i wcieleniem do 10 Kaniowskiego pułku artylerii polowej. Następnie wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy X Brygady Artylerii, a później przewodniczącego Komisji Likwidacyjnej WP na Syberii. Zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów artylerii. W okresie 1923 – czerwiec 1924 dowódca 10 pap. W czerwcu 1924 został przydzielony na stanowisko szefa Artylerii i Służby Uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. 1 grudnia 1924 prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego, nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 13. lokatą w korpusie generałów. 22 marca 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i mianowany dowódcą 7 Grupy Artylerii w Poznaniu. W styczniu 1930 roku przeniesiony został do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII, z zachowaniem dotychczasowego dodatku służboweg. Z dniem 30 czerwca 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie. Po wojnie mieszkał i pracował w Łodzi, gdzie zmarł 27 września 1957 roku. Ordery i odznaczenia Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz pierwszy w 1921) Medal Niepodległości – 7 lipca 1931 roku Złoty Krzyż Zasługi – 2 sierpnia 1928 roku Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny – 1931 ------------------------------------------------------- Znalazłem generała w mundurze WP w słabiutkim stanie, ale w rosyjskim , że hoho
formoza58 Napisano 28 Styczeń 2021 Autor Napisano 28 Styczeń 2021 19. Mikołaj Majewski Urodził się 21 listopada 1880 w Kuźniecku, w ówczesnej gubernisaratowskiej, w rodzinie Erazma i Anieli z Nehrebeckich. 31 sierpnia 1899 rozpoczął służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. Po ukończeniu Korpusu Kadetów i Michajłowskiej Szkoły Artylerii w Petersburgu w 1901, będąc podporucznikiem, pełnił służbę w 7 Brygadzie Artylerii w Tambowie. Ukończył dziewięciomiesięczny kurs szermierki. Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej w latach 1904–1905. W czasie I wojny światowej do kwietnia 1915 przebywał na froncie dowodząc baterią artylerii. Z powodu odniesionych ran podczas walk w styczniu 1917, w stopniu pułkownika, został przeniesiony w stan spoczynku. W grudniu 1917 ponownie przyjęto go do służby czynnej w 7 Brygadzie Artylerii, powierzając mu w styczniu 1918 dowodzenie polską baterią artylerii konnej. Aresztowany przez bolszewików, zbiegł podczas transportu do Płoskirowa na Podolu. W lutym przedostał się do Odessy i stamtąd wyjechał do Francji, gdzie wstąpił do Armii Polskiej. Wykorzystując zdobytą wiedzę i doświadczenie, brał udział w organizowaniu polskich jednostek i ich szkoleniu. W sierpniu 1918 został zastępcą dowódcy Obozu Wojska Polskiego, a następnie dowódcą Wyższej Szkoły Wojska Polskiego. W listopadzie 1918 objął funkcję komendanta Kwatery Głównej Naczelnego Dowództwa WP w Paryżu, a dwa miesiące później dowódcy Centrum Wyszkolenia Kawalerii, Artylerii i Inżynierii. 6 stycznia 1919 został dowódcą instrukcyjnego (szkolnego) pułku artylerii w składzie Dywizji Instrukcyjnej. 2 kwietnia 1919 został wyznaczony rozkazem gen. Józefa Hallera na stanowisko dowódcy 3 pułku artylerii polowej, na czele którego powrócił do kraju. We wrześniu 1919 ukończył kurs czołgów w Łodzi, a w marcu 1920 – VIII kurs w Centrum Studiów Artyleryjskich w Warszawie. Od listopada do sierpnia 1920 dowodził m.in. 113 Brygadą Artylerii w Grupie Taktycznej gen. Louisa Bonnina, 11 Kresowym pułkiem artylerii polowej oraz – w zastępstwie – 11 Brygadą Artylerii. 7 sierpnia 1920 powierzono mu dowodzenie 13 Brygadą Artylerii. W lutym 1921 ukończył miesięczny kurs dowódców pułków i brygad we Lwowie. Od lutego do kwietnia 1921 pełnił obowiązki – w zastępstwie – dowódcy 13 Dywizji Piechoty. 28 lipca 1921 został zwolniony ze stanowiska dowódcy 13 BA i wyznaczony na stanowisko dowódcy Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu, a następnie komendanta Obozu Szkół Artylerii w Toruniu. W marcu 1923 został szefem artylerii i uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. W okresie od 1 grudnia 1924 do 20 sierpnia 1925 był słuchaczem II Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. We wrześniu 1925 został mianowany dowódcą 18 Dywizji Piechoty. 28 stycznia 1929 zwolniony został ze stanowiska dowódcy 18 DP i mianowany dowódcą 6 Grupy Artylerii we Lwowie[2]. Na tym stanowisku pozostał do końca służby. 31 marca 1930 został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Warszawie. Został osadnikiem wojskowym w powiecie grodzieńskim. Zginął 14 września 1944 w powstaniu warszawskim podczas bombardowania Szpitala Ujazdowskiego. Po ekshumowaniu jego szczątki zostały złożone na Cmentarzu Wolskim w Warszawie. Na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie znajduje się jego symboliczny grób (kwatera A36-4-26)
Koloman Napisano 28 Styczeń 2021 Napisano 28 Styczeń 2021 W dniu 27.01.2021 o 14:42, formoza58 napisał: A mnie się udało trafić generała jako dowódcę 12 DP, na uroczystościach " Strzelca" w Tarnopolu, w lipcu 1926 roku... Expand Brawo!!!!!!! Gratuluję!!!!!!!! W dniu 27.01.2021 o 21:50, formoza58 napisał: 14. Franciszek Meraviglia Crivelli Expand Już był - patrz ostatnia biografia na str.26 W dniu 28.01.2021 o 00:06, formoza58 napisał: I tym optymistycznym akcentem kończymy kolejną literę. Expand Żaden optymistyczny akcent, żaden koniec - jedziemy dalej. Mamy marcowego generała. Karol Masny (ur. 27 grudnia 1887 w Wadowicach, zm. 27 marca 1968 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej i Polskich Sił Zbrojnych. Karol Masny urodził się 27 grudnia 1887 w Wadowicach, w rodzinie Józefa i Wiktorii z d. Białek. Uczył się w c. i k. Gimnazjum Wyższym w Wadowicach. Od 28 sierpnia 1914 pełnił służbę w Legionach Polskich. Walczył w szeregach 3, a następnie 2 pułku piechoty Legionów Polskich na stanowisku oficera rachunkowego. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. W lutym 1918, po bitwie pod Rarańczą, został internowany w Wiedniu. W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Powierzono mu zadanie zorganizowania Głównej Kasy Wojskowej Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. W następnym miesiącu został przeniesiony do Łodzi, na stanowisko szefa intendentury Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź”. W marcu 1919 został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa intendentury Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków” w Krakowie. W następnym miesiącu wrócił do Ministerstwa Spraw Wojskowych i objął stanowisko szefa Sekcji Żywnościowej w Departamencie Gospodarczym, a później szefa Komisji Żywnościowej w Departamencie VII Intendentury. W sierpniu 1923 został zastępcą szefa Departamentu Intendentury MSWojsk. W grudniu 1927 powierzono mu pełnienie obowiązków na stanowisku szefa Departamentu Intendentury. Później został zatwierdzony na stanowisku szefa tegoż departamentu i zajmował je do września 1939. W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w koloniach Iwanie, Iwanówka, Bożkiewicze (osada Janówka, gmina Młynów, powiat dubieński). W czasie kampanii wrześniowej 1939 pełnił służbę na stanowisku szefa intendentury w Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego. Internowany w Rumunii w obozie w Băile Herculane. Do 1942 roku pozostawał bez przydziału, w obozie na wyspie Bute. W 1942 został szefem Intendentury i Służby Pieniężnej w Ministerstwie Obrony Narodowej. We wrześniu 1945 został wyznaczony na stanowisko szefa Służby Pieniężnej. 6 września 1946 został wraz z 75 innymi oficerami pozbawiony obywatelstwa polskiego, które przywrócono mu pośmiertnie w 1971 roku. Od grudnia 1948 pełnił służbę w Biurze Rozrachunkowym Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Zmarł 27 marca 1968 w Londynie. Został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie. Awanse chorąży – 26 maja 1916 podporucznik – 1 kwietnia 1916 podpułkownik – zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1. lokatą w korpusie oficerów intendentów pułkownik – 31 marca 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 1. lokatą w korpusie oficerów intendentów generał brygady – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 Ordery i odznaczenia Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości” Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia Jest i na fotografii (jeszcze w stopniu pułkownika): Marszałek Polski Józef Piłsudski w otoczeniu członków delegacji wręczającej mu odznakę II.Brygady. Widoczni m.in. generał Roman Górecki (trzeci z prawej), pułkownik Karol Masny (pierwszy z prawej), inżynier Marian Szydłowski (czwarty z lewej, marszałek Polski Józef Piłsudski (piąty z prawej).
Koloman Napisano 28 Styczeń 2021 Napisano 28 Styczeń 2021 Kolejny z "marcowych" generałów i to z jednego z ulubionych przeze mnie, pożytecznych (są to: intendentura, medycyna wojskowa, saperzy, sądownictwo wojskowe) rodzajów broni. Teofil Karol Maresch (ur. 1 sierpnia 1888 w Brzeżanach, zm. 18 października 1972 w Liverpoolu) – generał brygady Wojska Polskiego. Teofil Karol Maresch urodził się 1 sierpnia 1888 roku w Brzeżanach, w rodzinie Ferdynanda, powstańca styczniowego, i Marceli z Wereszczyńskich. W 1907 zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum w Brzeżanach. W 1912 ukończył studia we Lwowie, gdzie działał w Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim. Pracował potem jako adwokat. W okresie sierpień 1914 – lipiec 1917 w I Brygadzie Legionów Polskich. Podporucznik z października 1914. Po kryzysie przysięgowym powrócił do praktyki adwokackiej. 12 czerwca 1919 roku został przyjęty do Korpusu Sądowego Wojska Polskiego z byłych Legionów Polskich z zatwierdzeniem w stopniu kapitana. 20 czerwca tego roku został przydzielony do Sądu Wojskowego Okręgu Generalnego w Warszawie[4]. W styczniu 1921 został kierownikiem Wojskowego Sądu Rejonowego Modlin. W 1922 został zweryfikowany w stopniu majora, w korpusie oficerów sądowych ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Z dniem 1 sierpnia 1926 został przeniesiony do Prokuratury przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr I w Warszawie na stanowisko podprokuratora. Posądzany o udział w zatuszowaniu sprawy gen. Włodzimierza Zagórskiego. 12 kwietnia 1927 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów sądowych[6]. 24 kwietnia 1928 roku Prezydent RP mianował go sędzią orzekającym w wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł z Prokuratury przy WSO Nr I do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr I na stanowisko sędziego orzekającego. W 1930 roku został przeniesiony z Departamentu Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr I w Warszawie na stanowisko szefa sądu. 29 stycznia 1932 roku został awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów sądowych. 10 marca 1932 roku prezydent RP mianował go sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego, a minister spraw wojskowych przeniósł z Wojskowego Sądu Okręgowego Nr I do Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie na stanowisko sędziego. 20 maja tego samego roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Departamentu Sprawiedliwości MSWojsk. 27 stycznia 1933 roku został mianowany z dniem 1 stycznia 1933 roku szefem Departamentu Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych i Naczelnym Prokuratorem Wojskowym. W latach 30. był prezesem podolskiego koła Towarzystwa Rozwoju Ziem Wschodnich. Na generała brygady został awansowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 roku i 16. lokatą w korpusie generałów. We wrześniu 1939 był naczelnym szefem służby sprawiedliwości w Naczelnym Dowództwie WP. Po kampanii wrześniowej internowany w Rumunii w obozie w Băile Herculane. W 1941 rząd I. Antonescu wydał go znalazł się w niewoli niemieckiej. Jeden z jedenastu polskich generałów więzionych przez Niemców w Dorsten i Dössel podczas II wojny światowej. Po uwolnieniu z oflagu w 1945 do kwietnia 1948 mieszkał we Francji. Potem został przeniesiony do Anglii, gdzie po demobilizacji osiadł i gdzie zmarł 18 października 1972 w Liverpoolu. Uczęszczał do gimnazjum w Brzeżanach razem z Edwardem Rydzem-Śmigłym. Ordery i odznaczenia Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (27 września 1972) Krzyż Niepodległości (20 stycznia 1931) Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1933) Krzyż Walecznych (czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi
Koloman Napisano 28 Styczeń 2021 Napisano 28 Styczeń 2021 Jeszcze jeden "marcowy": Maksymilian Jan Milan-Kamski (ur. 18 października 1895 w Trzebieńczycach, zm. 8 października 1979 w Warszawie-Włochach) – generał brygady Wojska Polskiego. W latach 1907–1910 uczył się w gimnazjum oświęcimskim, a następnie do 1914 w c. i k. Gimnazjum Wyższym w Wadowicach. Maturę wojenną zdał 26 marca 1915. W 1911 jako członek Związku Strzeleckiego ukończył kurs podoficerski. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do kompanii Strzelców Podhalańskich w Zakopanem, skąd został skierowany do szkoły podchorążych w Krakowie, gdzie także zdał eksternistyczną maturę i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1915 objął dowództwo kompanii 6 pułku piechoty. W latach 1915–1916 brał udział w kampanii wołyńskiej. Od 31 stycznia do 9 marca 1917 był słuchaczem Kursu Oficerów Sztabowych i Adiutantów Wyższych Dowództw w Warszawie. 22 marca 1917 został skierowany do macierzystego 6 pułku piechoty. 6 sierpnia 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony jako poddany austriacki do pułku strzelców Nr 32 w Nowym Sączu (w stopniu szeregowego). Tam rozpoczął konspiracyjną działalność w POW, w której został wkrótce komendantem Okręgu. Aresztowany przez Austriaków w maju 1918 za ćwiczenie peowiaków. Po ucieczce z aresztu zameldował się u komendanta POW, płk. Edwarda Śmigłego-Rydza, który mianował go szefem wyszkolenia wojskowego Okręgu POW w Kijowie. Tam organizował lotne oddziały POW. We wrześniu 1918 z rozkazu komendanta głównego POW przedostał się na Kubań do formowanej tam 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego. Początkowo objął funkcję oficera operacyjnego Oddziału Polskiego, a następnie szefa łączności w sztabie. Po przetransportowaniu drogą morską Dywizji z Noworosyjska do Odessy, objął w listopadzie 1918 dowództwo batalionu w 13 pułku strzelców, późniejszym 28 pułku Strzelców Kaniowskich. W szeregach Dywizji przeszedł w 1919 z Odessy do Stanisławowa. Wziął udział w walkach przy forsowaniu Seretu i oczyszczaniu terenu aż po rzekę Zbrucz (wrzesień 1919). Przerzucony następnie pod Wilno, na polsko–litewską linię demarkacyjną, pozostał na pozycjach do stycznia 1920. Od 1920 pełni służbę w Oddziale V Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych. Z dniem 1 stycznia 1924 został przesunięty z Oddziału V Sztabu Generalnego do Oddziału Kontroli Administracji na etatowe stanowisko podpułkownika. Z dniem 1 listopada 1924 został przeniesiony z Biura Szefa Administracji Armii do 28 pułku Strzelców Kaniowskich z „równoczesnym odkomenderowaniem na roczny Kurs Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie”. Z dniem 15 grudnia 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie na stanowisko szefa sztabu. W maju 1927 objął dowództwo 49 pułku piechoty w Kołomyi. Od 2 maja 1929 do 26 sierpnia 1930 pełnił funkcję komendanta Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. We wrześniu 1930 został dowódcą piechoty dywizyjnej 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach. W czerwcu 1933 został przeniesiony do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III. We wrześniu 1935 został wyznaczony na stanowisko pomocnika dowódcy Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. 4 kwietnia 1936 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie. W sierpniu 1939 został zastępcą generała brygady Władysława Langnera, dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie. Został osadnikiem wojskowym w Brześciu. Z polecenia gen. Langnera 14 września 1939 rozpoczął formowanie Grupy Operacyjnej „Dniestr”, której zadaniem miała być obrona 170 km odcinka Dniestru. Do jego dyspozycji oddano jedynie batalion saperów, Pułk KOP "Podole" i pułk kawalerii ppłk. Włodzimierza Gilewskiego. W skład tej grupy miały wejść także ośrodki lwowskiego i przemyskiego DOK. 17 września podległe mu oddziały, zgodnie z rozkazem Naczelnego Wodza, nie podjęły walki. 18 września w południe GO „Dniestr” przekroczyła granicę rumuńską. Został internowany w obozie Băile Herculane, skąd uciekł wiosną 1940 i przez Turcję przedostał się na Bliski Wschód. Nie otrzymał żadnego przydziału i resztę wojny spędził w Ośrodku Zapasowym Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich w Latrun, w Palestynie. W latach 1945–1952 przebywał w Wielkiej Brytanii, a następnie przeniósł się do Kanady. W 1958 powrócił do kraju i zamieszkał we Włochach pod Warszawą. Zmarł 8 października 1979. Awanse chorąży – 1915 kapitan – 1918 podpułkownik – czerwiec 1920 z pominięciem majora pułkownik – 1 stycznia 1928 ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 10. lokatą w korpusie oficerów piechoty generał brygady – 19 marca 1939 Odznaczenia Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari (za 1939) Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości z Mieczami (6 czerwca 1931) Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923) Krzyż Walecznych (ośmiokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: po raz pierwszy 19 marca 1936) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy) Odznaka pamiątkowa 37 pułku piechoty Ziemi Łęczyckiej (1931)
formoza58 Napisano 28 Styczeń 2021 Autor Napisano 28 Styczeń 2021 Świetna sprawa Trzech ponadplanowych.... Jak się okaże, że koniec z tą literą,, to wyprostuję ciągłość. Tylko niech już, dalibóg, nikt nie chowa takich niespodzianek
otton1 Napisano 28 Styczeń 2021 Napisano 28 Styczeń 2021 W dniu 28.01.2021 o 00:06, formoza58 napisał: Jest wprawdzie poz.18, ale poszukać osoby, chyba niewykonalne Expand Ten kto wstawił w listę niech sie teraz pogimnastykuje z biografią.
formoza58 Napisano 29 Styczeń 2021 Autor Napisano 29 Styczeń 2021 Wyrównałem ciągłość literową, " cisza na morzu" odnośnie kolejnych biogramów na "M", a więc w ramach antraktu międzyliterowego... Dwaj generałowie dywizji z lat 1921- 1923, do identyfikacji
formoza58 Napisano 29 Styczeń 2021 Autor Napisano 29 Styczeń 2021 Gen. Jacyna Jatelicki w 84 Pułku Piechoty.
Rekomendowane odpowiedzi
Temat został przeniesiony do archiwum
Ten temat przebywa obecnie w archiwum. Dodawanie nowych odpowiedzi zostało zablokowane.