formoza58

Pluton trębaczy nieustalonego oddziału.

...

Sztandar 18 Pułku Piechoty...

Jazda Tatarska w 1792 roku

Pocztowy, oficer i trębacz III Pułku Straży Przedniej w 1792 roku.

Poczet proporcowy 6 Dywizjonu Artylerii Konnej podczas defilady na ulicach Stanisławowa.

Woltyżerka w nieustalonym pułku kawalerii.

Ołtarz polowy podczas uroczystości X- Lecia 21 Pułku Ułanów Nadwiślańskich.

Nieustalony oficer w pięknym skoku przez przeszkodę.

Taczanki 6 PSK na terenie koszar.

Taczanki 6 PSK w marszu na ćwiczeniach.

Tymczasem Bielak gorączkowo zbierał swoje rozproszone nad granicą oddziały.Punktem zbornym był Borysów. Rosjanie chcieli dopaść i osaczyć Tatarów w mieście, ale Bielak przejrzawszy ich zamiary wycofał się stamtąd, paląc mosty na Berezynie.Następnie zostawił mały szwadron obserwacyjny pod sztabsrotmistrzem Bilałem Kryczyńskim w rejonie Borysławia, a sam z brygadą wycofał się do Mińska.Rosjanie nie pozwolili oderwać się od nich ludziom Kryczyńskiego i walce wzięli dowódcę do niewoli. Poleglo kilku Tatarów, a od całkowitej klęski uratowało przybycie chorągwi tatarskiej rotmistrza Józefowicza z IV pułku, która z brawurą zaszarżowała Kozaków. 29 maja generał Bielak, mając pod komendą 400 jazdy tatarskiej i 300 kawalerii narodowej stanął w Mińsku. reorganizował i uzupełniał uszczuplone walkami na granicy chorągwie.Po opuszczeniu jako ostatni miasta w dniu 31 maja,pozostawiony został jako pozoracja pod Stołpcami. tam 7 czerwca doszło do bitwy z przeprawiającymi się tam przez Niemen 10 szwadronami dragonów rosyjskich. Bielak pozostawiając kawalerię narodową Sulistrowskiego na pozycjach, z Tatarami zaatakował wroga, rozpraszając wroga calkowicie. Za uciekającymi ruszyli rownież Litwini z lekkich chorągwi. Tymczasem przez dolny bieg rzeki przeprawił się niespodziewanie kolejny pułk kawalerii rosyjskiej, atakując lewą flankę atakujących.Nastapiło chwilowe zamieszanie , zawisło widmo porazki. Jednak Bielak nie straciwszy krwi, zebrał wokół siebie setkę szabel i osobiście poprowadził ich na wroga, który mimo wyrażnej przewagi zaczął ustepować w kierunku Niemna. W trakcie nadciągnęły inne chorągwie tatarskie i wielu Rosjan poniosło smierć w walce i w nurtach rzeki. Od całkowitej klęski kawalerię uratowała piechota i artyleria.W takiej sytuacji Bielak zdając sobie sprawę z bezsilności swej słabej liczebnie jazdy wobec nowych oddziałów wroga nakazał odwrót pod Mir.

Po wybuchu walk w 1792 roku, trzypułkowa brygada jazdy tatarskiej, licząca 900 szabel,została ( mimo protestów Bielaka) została rozdzielona na małe pododdziały i rozstawiona wzdłuż granicy litewsko- rosyjskiej, w celach wywiadoczych i ostrzegawczych. Kiedy dnia 22 maja wojska rosyjskie przekroczyły granicę, opór stawiły im owe małe grupy. nastąpiły walki opóżniające, min.zebrany pułk Kirkora pod Opsa stoczył bój z przeważającym oddziałem kozaków dońskich płk. Kirejewa.Otoczony w Opsie, przebił się przez otaczajągych go dońców.W walce, w której po obu stronach padło około 300 ludzi, Kirkor przebił się ze swoim mocno nadszarpniętym pułkiem.

Oficerowie pułku... Kapelmistrz pułku, kpt. Walter.

...

na zajęciach...

...

...

...

Cekaemiarze pułku...

Kanonierzy z artylerii pułkowej.

...

...

Strzelcy pułku...

Płk. Kotwicz z oficerami na Sowińcu.