II w.ś. - aliancki front SEAC / CBI ● Bronie białe i narzędzia tnące

[Jedburgh_Ops]

Szkoła przetrwania Kobo, Indie.

Lotnik USAAF z lewej z małą maczetą z indyjskiego rynku komercyjnego.

[Jedburgh_Ops]

Był już „największy kaliber” omawianych broni białych i narzędzi tnących (w razie czego też broni), czyli miecze Japończyków i maczety strony alianckiej to teraz kaliber najmniejszy. Taka trochę galanteria w stosunku do tego, z czym przyszło aliantom zderzyć się w przypadku Japończyków, czyli z ich mieczami.

Lotnisko Shingbiwyang w Birmie.

Pilot szybowcowy USAAF ozdabia szybowiec CG-4A. Lotnik pod kaburą pistoletową M1916 ma przytroczony nóż RH-36 1st Pattern amerykańskiej firmy Pal Blade Company. Co to znaczy, że „1st Pattern”?

RH-36 to amerykański przedwojenny nóż myśliwski – jeden z najbardziej eleganckich, jeśli nie najbardziej elegancki. Przez Pal Blade Company był produkowany od roku 1939. Wyglądał wówczas tak samo, jak na poniższej planszy tylko miał polerowaną na wysoki połysk głowicę.

Gdy Stany Zjednoczone przystąpiły do II wojny światowej to oczywiście z dnia na dzień wygenerował się „kryzys nożowy”. Pod broń przez całą wojnę powołano 12,2 mln ludzi, więc skąd nagle wziąć takie ilości noży i to na dodatek sprofilowanych pod wojsko? Ratowano się tak, że poproszono wszystkie firmy produkujące noże myśliwskie, aby coś wykombinowały, jak zwiększyć u nich produkcję i jak zbliżyć ich noże do zastosowań wojskowych.

Pal Blade Company na ten apel odpowiedziała tak, że najpierw w jej eleganckich nożach RH-36 zmatowiła głowice, żeby się w nocy nie błyszczały i był to 1st Pattern, jak z poniższej planszy. Potem w toku wojny ograniczyła liczbę kolorowych przekładek w rękojeści, a wszystko, co metalowe było poddane technologii fosforanowania powolnego w roztworze Parkera, czyli po prostu wszystko było fosforanowane na czarno i był to RH-36 2nd Pattern.

[Jedburgh_Ops]

Lotnisko Shingbiwyang w Birmie.

Na tle szybowca CG-4A stoi amerykański żołnierz z formacji „Airborne Engineers”, czyli z wojsk inżynieryjnych latających szybowcami wraz z maszynami do budowy pasów startowych i budujących te pasy.

Żołnierz ma wojskowy nóż M3 w kompozytowej pochwie M8. Z prawej strony planszy jest nóż M3 produkcji W. R. Case & Sons Company. Firma ta produkowała noże M3 zarówno oksydowane (jak w poniższej tablicy), jak i fosforanowane na czarno.

[Jedburgh_Ops]

Lotnisko Shingbiwyang w Birmie.

Na tle szybowca CG-4A stoi inny żołnierz z ww. formacji „Airborne Engineers”.

Żołnierz ma wojskowy nóż 225Q produkowany przez Cattaraugus Cutlery Company. Ciężki majcher z grubej blachy będący i nożem, i narzędziem. Jego głowicę zwano młotkiem, bo faktycznie jest to kawał mela a i jelec też jest wyjątkowo gruby.

Nóż chyba prawie niezniszczalny. Jak twierdzi Frank Trzaska, historyk broni białej, Cattaraugus 225Q to jedyny amerykański nóż wojskowy, którego nikt nigdy nie widział złamanego. Nie dziwię się, bo mój egzemplarz jest nie do zarąbania. Jest bardzo sprytnie hartowany. Gdy miałem dostęp do twardościomierza Rockwella to zawsze szkoda mi było zbadać twardość głowni tego noża, bo to jednak trochę inwazyjne.

Normalnie noże wojskowe mają twardość 56÷62 HRC. Ile miały te 225Q to nie wiem, ale na pewno więcej – pilnik ślizga się po głowni i niełatwo nóż naostrzyć, ale w zamian też niełatwo go stępić. Przy czym noże te nie były wadliwie zahartowane „na szkło”, jak to się potocznie mówi w technice, żeby stal zrobiła się już krucha. Jest zahartowany po prostu nietypowo jak na noże wojskowe, ale to jak raz nie wada, moim przynajmniej zdaniem.