Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[formoza58]

Gen. Popowicz na odsłonięcia Pomnika Poległych w koszarach 26 Pułku Piechoty, w 1928 roku.

[otton1]

10 - Wejtko Władysław

[Koloman]

Przyszli generałowie Wojska Polskiego

1 - Józef Dowbor-Muśnicki jako porucznik 11.Pulku Grenadierów

2 - Konstanty Dowbor-Muśnicki

3 - Eugeniusz Rodziewicz

4 - Eugeniusz de Henning Michaelis

[formoza58]

Ciekawe są te portrety przyszłych generałów WP w służbie przed 1918 rokiem... Kilka lat temu na Polonie był na online, w domenie publicznej, " Świat" i to lata przed Iwś. Tam była rewia przyszłych generałów WP ;-). A potem zniknął ...

[formoza58]

Cóż, końcówka alfabetu się zbliża , a więc zaczynamy " W"...

1. Stanisław Wróblewski

 

Ur.  13 grudnia 1868 roku w Skwirze. Służbę odbył w CK armii...Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Od stycznia 1919 do 1920 dowódca 2 pułku Strzelców Podhalańskich. W czasie wojny polsko-bolszewickiej dowódca 1 Brygady Górskiej. Odznaczył się w bojach. 22 maja 1920 został zatwierdzony w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia z 1920. W latach 1921–1924 szef Departamentu I Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych.

         

 

 

W 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, a 1 grudnia 1924 został mianowany generałem dywizji ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 8. lokatą w korpusie generałów.

W latach 1924–1926 dowodził 7 Dywizją Piechoty w Częstochowie. Podczas przewrotu majowego zwolennik J. Piłsudskiego, spacyfikował i opanował Częstochowę oraz postawił garnizon do dyspozycji Marszałka. W latach 1926–1930 był dowódcą Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie. 20 maja 1930 został zwolniony ze stanowiska dowódcy okręgu korpusu z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego, a z dniem 31 sierpnia tego roku przeniesiony w stan spoczynku.

Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 20-7-22)

Edytowane 23 Maj 2021 przez formoza58

[formoza58]

11. Jan Karol Wróblewski

 

Urodził się 23 października 1871 roku w Radowcach na Bukowinie. Służbę odbył w CK armii.

21 sierpnia 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1916 roku i przydzielony do Kancelarii I Wiceministra Spraw Wojskowych. Od kwietnia 1920 roku był kwatermistrzem 1 Armii. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. W latach 1920–1921 dowódca XXXVI Brygady Piechoty wchodzącej w skład 18 DP w czasie bitwy pod Brodami i Beresteczkiem w lipcu/sierpniu 1920 roku. Od 6 listopada 1921 roku dowodził 25 Dywizją Piechoty w Kaliszu.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 17. lokatą w korpusie generałów.

Z dniem 3 lutego 1925 roku został mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. Od 13 maja 1926 roku pełnił obowiązki dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. 7 września 1926 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go dowódcą Okręgu Korpusu Nr I. Z dniem 7 lipca 1931 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego, a z dniem 30 września 1931 roku przeniesiony w stan spoczynku. Zmarł 3 września 1937 roku w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. 

                        -----------------------------------------

3. w 1927 roku

4. w 1926 roku w Krakowie, na podniesieniu bandery na monitorach " Kraków" i " Wilno"

5. w 1927 roku podczas składania raportu Prezydentowi RP.

[formoza58]

Jw.

2. w 1927 roku, przed frontem kompanii honorowej 30 Pulku Piechoty.

 

Edytowane 24 Maj 2021 przez formoza58

[formoza58]

13. Jan Wroczyński

 

Urodził się 6 czerwca 1876 roku w majątku Ozieranyniemieckim, ostatnio jako szef Wojsk Inżynieryjnych 2 Armii. Po rewolucji 1917 czynny w Związku Wojskowych Polaków na Białorusi.

Służbę wojskową odbył w armii rosyjskiej.

 Od 18 kwietnia 1919 roku szef sztabu Dowództwa Głównego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim.

5 maja 1919 roku, na wniosek głównodowodzącego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim generała piechoty Józefa Dowbor-Muśnickiego, Komisariat Naczelnej Rady Ludowejdekretem nr 49 mianował go generałem podporucznikiem ze starszeństwem, które miało być określone później. 30 października 1919 roku Naczelny Wódz tymczasowo zatwierdził mu stopień generała podporucznika nadany przez Naczelną Radę Ludową w Poznaniu, warunkowo, do czasu ułożenia przez Komisję Weryfikacyjną ogólnej listy starszeństwa oficerów Wojsk Polskich.

Podczas wojny polsko-bolszewickiej szef fortyfikacji 1 Armii pozostający w dyspozycji Wojskowego Gubernatora Warszawy, a potem w 1920 kolejno: zastępca komisarza rządu do demilitaryzacji granicy z Niemcami, członek Rady Fortyfikacyjnej i wkrótce inspektor robót fortyfikacyjnych na wszystkich liniach obrony kraju. W lipcu 1920 dowódca Grupy Operacyjnej pod Ostrołęką, wreszcie od sierpnia szef Oddziału Naczelnej Kontroli Wojskowej. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Z dniem 1 lipca 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika, z prawem noszenia munduru.

26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji.

Osiadł w Warszawie, gdzie prowadził przedsiębiorstwo budowlane, brał udział w budowie Centralnego Okręgu Przemysłowego, wykonał kopiec dowborczyków. Podczas II wojny światowej działał w Towarzystwie Patriotycznym. Rozważano jego kandydaturę na komendanta zjednoczonych sił ruchu oporu, chociaż nie brał w nim udziału. Zmarł 28 kwietnia 1945 roku w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 244-5-28

                    ---------------------------------------

2. w 1920 roku.

3. w 1925 roku, na I Zjedzie Dowborczyków

4,5. na uroczystościach w Bractwie Kurkowym w Warszawie, w 1936 roku.

[formoza58]

2. Bolesław Wieniawa Długoszowski

 

Ur. 22 VII 1881, Maksymówka (Ukraina), zm. 1 VII 1942, Nowy Jork, 

generał, dyplomata, poeta, z zawodu lekarz.

 

Od 1910 w Związku Strzeleckim; podczas I wojny światowej w Legionach Polskich; od 1917 członek Komendy Głównej POW; bliski współpracownik J. Piłsudskiego (IX 1915–X 1916 i od XI 1918 jego przyboczny adiutant, następnie adiutant generalny jako Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza WP); odegrał istotną rolę w przygotowaniu przewrotu majowego 1926; od 1918 w WP, m.in. 1930–38 dowódca brygady, następnie 2. Warszawskiej Brygady Kawalerii; 1938–40 ambasador RP w Rzymie; 21 IX 1939 wyznaczony na prezydenta RP, nie objął urzędu wskutek sprzeciwu Francji; od 1940 w Nowym Jorku; 1942 mianowany przez generała W. Sikorskiego posłem RP na Kubie; w 20-leciu międzywojennym bardzo popularny w kręgu „Wiadomości Literackich ”i „Skamandra”; wiersze, przekłady (m.in. utworów Ch. Baudelaire’a); współautor tekstów piosenek do cyklu szopek „Cyrulika Warszawskiego”; zmarł śmiercią samobójczą; 

                              ------------------------------------

2,3. w Legionach

6. jako dowódca 1 P.Szwol. na ćwiczeniach

7. w 1928 roku z ppłk. karczem

8. w 1930 roku

9. w 1932 roku witający oddziały wracajace z ćwiczeń letnich.

10. w 1932 roku na " Militari" w Krakowie

11. w 1932, podczas wizyty Japończyków min. w 1 P.Szwol.

12. w karykaturze

13. w 1936 roku

14. na derby w 137 roku

15.

[Koloman]

A gdzie się podział numer 12?

14. JAN EMILIAN WOSMEK
ur. 12.11.1868 Winniki k. Lwowa, zm. 4.05.1957 Milanówek
Generał brygady WP, doktor praw.
Studia prawnicze ukończył na UJ w Krakowie.
W 1916 r. był referentem prawnym w dowództwie V Korpusu. Od 22.11.1918 r. w WP; członek i prezydent Najwyższego Sądu Wojskowego. Zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem od 1.06.1919 r. Sędzia Najwyższego Sądu Wojskowego od 1921 r. Położył duże zasługi dla ujednolicenia praktyki sądów wojskowych. Zawodowy oficer służby wymiaru sprawiedliwości warmii austriackiej. Od 1923 r. w stanie spoczynku. Początkowo mieszkał w Warszawie, potem w Milanówku.
Odznaczenia: Order Polonia Restituta III kl.

Brak niestety fotografii.

[otton1]

15. Józef Wencel (ur. 11 marca 1874 we Włocławku, zm. 4 lipca 1943 w Auschwitz)

– generał brygady Wojska Polskiego.
Józef Wencel urodził się 11 marca 1874 roku we Włocławku, w ówczesnej guberni warszawskiej. Ukończył w 1890 roku szkołę realną we Włocławku, następnie w 1893 roku Szkołę Junkrów Piechoty w Odessie, a w 1905 roku Akademię Intendentury w Petersburgu. W latach 1893–1917 pełnił służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. Od grudnia 1917 roku do maja 1918 roku pełnił służbę w dowództwie 3 Dywizji Strzelców Polskich I Korpusu Wschodniego na stanowisku szefa intendentury.

26 listopada 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 6 maja 1911 roku i otrzymał przydział do Departamentu Gospodarczego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. W Departamencie Gospodarczym pełnił służbę na stanowisku szefa Sekcji Żywnościowej. 26 stycznia 1919 roku został szefem Intendentury Dowództwa Okręgu Generalnego „Warszawa” w Warszawie. 20 września 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika intendenta, w grupie oficerów byłych Korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej. 26 stycznia 1921 roku Naczelny Wódz mianował go kierownikiem Wojskowego Kursu Intendenckiego w Warszawie (1 października 1921 roku Kierownictwo Kursu Intendentury zostało przeformowane w Wyższą Szkołę Intendentury, będącą samodzielnym wydziałem Szkoły Sztabu Generalnego, a następnie Wyższej Szkoły Wojennej). W 1921 roku został komendantem Wyższej Szkoły Intendentury w Warszawie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 29. lokatą w korpusie generałów. Z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Na emeryturze mieszkał w Warszawie.

W 1943 roku został aresztowany, zesłany do obozu koncentracyjnego Auschwitz i tam 4 lipca 1943 roku zamordowany.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Walecznych
Złoty Krzyż Zasługi
Medal Niepodległości (25 lipca 1933)
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
 

[otton1]

16. Ireneusz Wierzejewski (ur. 23 marca 1881 w Kozłowie, zm. 8 marca 1930 w Warszawie)

– polski ortopeda, profesor Uniwersytetu Poznańskiego, polityk, senator II kadencji w II RP, generał brygady Wojska Polskiego.
Urodził się w rodzinie leśniczego Władysława oraz Marii z domu Mojzykiewicz. Maturę zdał w Gimnazjum Bergera w Poznaniu, a następnie przez rok pracował w fabryce Cegielskiego. Począwszy od 1903 studiował medycynę w Gryfii, Berlinie, Würzburgu oraz Monachium. Przez cały okres studiów działał w organizacjach filaretów. Dyplom otrzymał w 1908 na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium. Początkowo pracował w sanatoriach, a następnie klinice chirurgii i ortopedii w Monachium. W 1909 został asystentem w Berlińsko-Brandenburskim Zakładzie Leczniczo-Wychowawczym dla Kalek w Berlinie. W 1910 uzyskał w Lipsku tytuł doktora za pracę O wrodzonym ubytku kości łokciowej. W 1911 przeniósł się do Poznania, gdzie objął stanowisko dyrektora i naczelnego lekarza w powstającym Poznańskim Zakładzie Ortopedycznym im. Gąsiorowskich, pierwszym szpitalu ortopedycznym na ziemiach polskich. Zakład ostatecznie otwarto w 1913.
Gdy wybuchła I wojna światowa, niemieckie ministerstwo obrony mianowało Wierzejewskiego doradczym ortopedą przy V Korpusie. Piastując to stanowisko, kierował szpitalem, specjalizując się w leczeniu amputacji i urazów szczękowych. Sam Wierzejewski specjalizował się natomiast w leczeniu postrzałowych uszkodzeń nerwów obwodowych zostając światowym autorytetem w tej dziedzinie.
Począwszy od listopada 1918 stał na czele lekarsko-wojskowej organizacji związanej z Polską Organizacją Wojskową zaboru pruskiego. W tym okresie kierował również założonym przez siebie Towarzystwem Czerwonego Krzyża w Poznaniu. W 1918 zapobiegł ewakuacji z Poznania zapasów medycznych w głąb Rzeszy. W momencie wybuchu Powstania Wielkopolskiego stanął na czele akcji pomocy medycznej w Poznaniu. W późniejszym okresie Komisariat NRL mianował go naczelnym lekarzem armii wielkopolskiej, a 8 maja 1919 awansował go do stopnia generała podporucznika. Podczas powstania odpowiadał za organizację korpusu sanitarnego.
1 kwietnia 1920 został szefem sanitarnym 1 Armii. Na tym stanowisku 29 maja 1920 został zatwierdzony w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920 w Korpusie Lekarskim, w grupie żołnierzy byłej armii niemieckiej. 23 września 1920 Minister Spraw Wojskowych, generał porucznik Kazimierz Sosnkowski zezwolił mu korzystać z tytułu generała podporucznika lekarza. 9 października 1920 został wyznaczony na stanowisko inspektora sanitarnego Dowództwa Okręgu Generalnego „Poznań„ i ”Pomorze”. W 1923, w rezerwie, został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie generałów.
W 1921 Rada Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego zleciła doktorowi Wierzejewskiemu zorganizowanie pierwszej w kraju kliniki ortopedii. W 1922 Wierzejewski uzyskał habilitację, a w 1923 Uniwersytet Poznański mianował go profesorem nadzwyczajnym. W 1928 założył Polskie Towarzystwo Ortopedyczne i Traumatologiczne (PTOiTR). Był również członkiem-założycielem Towarzystwa Chirurgów i Ortopedów Polski Zachodniej.Na Uniwersytecie Poznańskim był pierwszym seniorem i kuratorem Korporacji Akademickiej Chrobria. Przez wiele lat był również prezesem Towarzystwa Śpiewaczego "Echo". Założył także poradnię sportowo-lekarska, którą kierował do 1928.
Senator II kadencji wybrany w 1928 roku z województwa poznańskiego z Listy Narodowej Partii Robotniczej-Lewicy. W parlamencie należał do BBWR, stanął również na czele Komitetu Regionalnego Narodowo-Państwowego Bloku Współpracy z Rządem w Wielkopolsce, przewodniczył również Zarządowi Wojewódzkiemu Federacji Polskich Związków Obrony Ojczyzny a także należał do sanacyjnego Związku Oficerów Rezerwy.
 Jego imię nosiło Wilkopolskie Centrum Ortopedii i Chirurgii Urazowej przy ul. Gąsiorowskich w Poznaniu. Jest patronem ulic w Poznaniu (Junikowo) i w Opalenicy.

Foto 1 i 2 - w Armii Wielkopolskiej

Foto 3 - generał WP

foto 4 - senator

[formoza58]

Z Dowborem.

[formoza58]

18 godzin temu, Koloman napisał:

A gdzie się podział numer 12?

Niechaj będzie jako 12...

12. Tadeusz Wiktor

 

Urodził się 27 lipca 1859 w Świrzu, w rodzinie Tadeusza Mikołaja Jana Wiktora z Wiatrowicherbu Brohwicz (ur. 1822) i Izabelli Teofili z Jaroszyńskich (1836-1899). Był młodszym bratem Mieczysława (1855–1926), pułkownika piechoty Wojska Polskiego.

 

Służbę odbył w CK armii.

4 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu generała brygady. 10 listopada 1918 został inspektorem Inspektoratu Lokalnego w Piotrkowie. 21 listopada 1918 generał dywizji Stanisław Szeptycki powierzył mu kierownictwo Wydziału Personalnego przy Sztabie Generalnym Wojsk Polskich^[3]. W styczniu 1919 został szefem Oddziału IX Personalnego Sztabu Generalnego, a w kwietniu tego roku szefem Departamentu Spraw Personalnych Ministerstwa Spraw Wojskowych. Po kolejnej reorganizacji został szefem Departamentu IV Personalnego M.S.Wojsk. W lipcu 1919 został Inspektorem Wojskowo-Technicznym Frontów. W styczniu 1920 został przeniesiony do garnizonu Kraków, gdzie objął stanowisko naczelnika Zarządu Budownictwa Wojskowego w Dowództwie Okręgu Generalnego „Kraków”. W maju 1920 został przeniesiony na analogiczne stanowisko w Dowództwie Okręgu Generalnego „Lublin” w Lublinie. Powodem opuszczenia krakowskiego garnizonu miał być konflikt z przełożonymi. Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu generała porucznik. Zmarł w piątek 3 lutego 1922 w Krakowie. W niedzielę 5 lutego 1922 został pochowany na cmentarzu Rakowickim.

[formoza58]

6. Adolf Mikołaj Waraksiewicz

 

Urodził się 10 lutego 1881 roku w majątku ziemskim Wielki Krzywiec, w ówczesnej guberni czernihowskiej, w rodzinie Karola i Natalii z Trockich.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. W okresie od listopada 1918 do czerwca 1920 był organizatorem i dowódcą 2 pułku ułanów. 11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. 21 czerwca tego roku Minister Spraw Wojskowych generał porucznik Józef Leśniewski zezwolił mu korzystać tytularnie ze stopnia pułkownika. Na froncie bolszewickim: czerwiec – grudzień 1920 dowódca III Brygady Jazdy, grudzień 1920 – lipiec 1921 dowódca I Brygady Jazdy.

W październiku 1921 roku objął dowództwo IX Brygady Jazdy, która w 1924 roku została przemianowana na 9 Samodzielną Brygadę Kawalerii w Baranowiczach. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 18. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii), a jego oddziałem macierzystym był 2 pułk ułanów.

15 lipca 1927 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy 9 SBK i mianowany dowódcą XVIII Brygady Kawalerii w Wołkowysku^[6]. Przejściowo pełnił także obowiązki dowódcy 1 Dywizji Kawalerii.

1 stycznia 1928 roku Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 10. lokatą w korpusie generałów^[7].

12 marca 1929 roku został mianowany dowódcą Brygady Kawalerii „Suwałki”. W dniach 24–28 marca 1931 roku uczestniczył w grze wojennej, w charakterze dowódcy samodzielnej brygady kawalerii. Prowadzący tę grę ówczesny inspektor armii, generał dywizji Edward Śmigły-Rydz wystawił mu następującą opinię: „pracuje na krótką metę. Jako wyższy dca chwiejny, niezdecydowany”. Z dniem 31 stycznia 1932 roku został przeniesiony w stan spoczynku.

We wrześniu 1939 zgłosił się do służby czynnej i otrzymał formalny przydział do Ministerstwa Spraw Wojskowych. W kampanii udziału nie brał. Internowany po przekroczeniu granicy rumuńskiej i przekazany do oflagu na terenie Niemiec. Po uwolnieniu z niewoli wyjechał do Francji, gdzie zaliczono go do rezerwy personalnej Naczelnego Wodza, po czym w stanie nieczynnym.

W lutym 1946 roku razem z generałem broni Leonem Berbeckim powrócił z Francji. Osiadł w swoim przedwojennym majątku Tyliczki, obecnie część wsi Tylice. Tu zajmował się gospodarstwem i produkcją doniczek ceramicznych. Zmarł 13 września 1960 roku w szpitalu w Nowym Mieście Lubawskim. Został pochowany na miejscowym cmentarzu.

                    -------------------------------------------

3. jako pułkownik 2 P.Uł. Grochowskich

4,5 .jako generał WP

6. w latach trzydziestych

7. na święcie 2 P.Uł. Grochowskich w 1932 roku

8. na " Hubertusie" w pierwszej połowie lat trzydziestych

9.

[formoza58]

3. Romuald Wołyncewicz

 

Urodził się 24 sierpnia 1878 roku w majątku Roś, w powiecie wołkowyskim. Służbę wojskową odbył w armii rosyjskiej...

 Formalnie został przyjęty do Wojska Polskiego dekretem Naczelnego Wodza z 25 maja 1919 roku. 29 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w artylerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Pełnił wówczas służbę w Departamencie Uzbrojenia MSWojsk Od 1921 pełnił służbę w kontroli wojskowej; aspirant w Korpusie Kontrolerów, kontroler Wojskowej Kontroli Generalnej. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 9. lokatą w korpusie oficerów kontrolerów.

1 grudnia 1924 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiegoawansował go na generała brygady ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 34. lokatą w korpusie generałów.

23 kwietnia 1925 został mianowany szefem Oddziału Kontroli Następnej Korpusu Kontrolerów. 29 listopada 1927 został wyznaczony na stanowisko szefa IX Grupy Kontrolnej. 26 kwietnia 1928 został przesunięty na stanowisko szef Biura Kontroli Korpusu Kontrolerów. Zmarł 1 marca 1929 w Warszawie. 6 marca 1929 został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.

Zdjęcia na razie nie znalazłem.

[otton1]

17. Stefan Witkowski (ur. 22 września 1873 w Krakowie, zm. 25 stycznia 1954 w Rybniku)

– generał brygady Wojska Polskiego.
Stefan Witkowski urodził się 22 września 1873 roku w Krakowie, w rodzinie Karola i Marii z Galińskich. 18 sierpnia 1893 roku, po ukończeniu siedmioklasowej wojskowej szkoły realnej, rozpoczął pełnić zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. Na majora został awansowany ze starszeństwem z 1 listopada 1912 roku. W tym samym roku był przydzielony do Korpuśnej Szkoły Oficerów w Ołomuńcu, pozostając oficerem nadetatowym c. i k. 54 pułku piechoty.
Na pułkownika został awansowany ze starszeństwem z 1 listopada 1917 roku i 110. lokatą, pozostając oficerem nadetatowym c. i k. 20 pułku piechoty. W 1918 roku dostał się do niewoli włoskiej. W 1919 roku, po uwolnieniu z niewoli, wstąpił do Armii Polskiej we Francji. W Armii gen. Hallera został przydzielony do 10 pułku strzelców polskich, a następnie do 7 Dywizji Strzelców Polskich.
30 września 1919 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. Rano 23 lipca 1920 roku przybył do Grodna i przejął od generała Adama Mokrzeckiego dowództwo grupy operacyjnej, występującej w składzie Frontu Północno-Wschodniego. Formalnie został mianowany dowódcą grupy operacyjnej dekretem Naczelnego Wodza z 8 sierpnia 1920 roku. Od 15 sierpnia tego roku pełnił służbę w Departamencie I Broni Głównych i Wojsk Taborowych Ministerstwa Spraw Wojskowych, a od 1 września w Centralnej Komisji Wyszkolenia. 9 maja 1921 roku został mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 13. lokatą w korpusie generałów[8]. Z dniem 31 grudnia 1923 roku został przeniesiony w stan spoczynku, w drodze superrewizji.
Na emeryturze mieszkał w Warszawie przy Alei 3 Maja 16. 26 kwietnia 1931 został wybrany wiceprezesem Polskiego Związku Łyżwiarskiego. Pełniąc tę funkcję został wyznaczony sędzią głównym zawodów Mistrzostw Europy w łyżwiarstwie figurowym zaplanowanych na 3–6 lutego 1939 w Zakopanem. Po zakończeniu II wojny światowej był nauczycielem Technikum Górniczego w Rybniku (obecnie Zespół Szkół Technicznych). Zmarł 25 stycznia 1954 roku w Rybniku.
Ordery i odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)
Order Korony Żelaznej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry)
Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami (Austro-Węgry)
Srebrny Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)
Brązowy Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)
Brązowy Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis na czerwonej wstążce (Austro-Węgry)
Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)
Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii (Austro-Węgry)
Krzyż Jubileuszowy Wojskowy (Austro-Węgry)
Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913 (Austro-Węgry)
Medal Pamiątkowy Bośniacko-Hercegowiński (Austro-Węgry)

Na fotografii gen.Witkowski (4-ty od prawej) na posiedzeniu zarządu Oficerskiego Yacht Klubu RP

w grudniu 1934.

 

[formoza58]

5. Stanisław Wieroński

 

Ur.  29 lipca 1883 r. w Żółkwi. Służbę odbyl w CK armii...Po zakończeniu działań wojennych Wieroński znalazł się w niewoli włoskiej toteż do Wojska Polskiego wstąpił dopiero 15 marca 1919. W czasie wojen o niepodległość i granice Polski służył m.in. jako szef wydziału Dowództwa Okręgu Generalnego „Lublin”, szef sztabu Grupy gen. Karnickiego działającej na Wołyniu, szef sztabu 4 Dywizji Piechoty. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej.

Po 1920 pełnił szereg funkcji sztabowych. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 72. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[3]. W latach 1922–1923 był słuchaczem Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennejw Warszawie. 18 maja 1923 Prezydent RP, „w sprostowaniu formalnych pomyłek w liście starszeństwa oficerów zawodowych” zatwierdził go w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 120,5. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 15 października 1923, po ukończeniu kursu, otrzymał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego. Z dniem 17 grudnia 1923 został przydzielony do Generalnego Inspektoratu Piechoty na stanowisko I oficera sztabu. W 1924 rozpoczął służę w Ministerstwie Spraw Wojskowych na stanowisku szefa Wydziału Poborowego Departamentu I Piechoty. 9 lipca 1925 został mianowany szefem tego departamentu. W 1926 został urlopowany, a następnie czasowo przeniesiony do dyspozycji szefa Sztabu Generalnego. 14 października 1926 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 30 Dywizji Piechoty w Kobryniu. 17 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go dowódcą 22 Dywizji Piechoty Górskiej w Przemyślu. 1 stycznia 1928 został awansowany na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 6. lokatą w korpusie generałów^[8]. 12 października 1934 Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska dowódcy dywizji i z dniem 31 grudnia tego przeniósł w stan spoczynku. Po przejściu na emeryturę mieszkał w Krakowie.

Został osadnikiem wojskowym w osadzie Bystrzyca (gmina Ludwipol). Był członkiem oddziału Polskiego Białego Krzyża w Przemyślu.

Zmarł 19 listopada 1958 w Krakowie. Został pochowany na Cmentarzu

                    Rakowickim w Krakowie.

------------------------------------------------------

zdj. 2. jako dowódca 22 DP Górs.

[formoza58]

7. Franciszek Wład

 

Ur.  17 października 1888 r. w Otyni....W 1907 ukończył Korpus Kadetów w Koszycach i rozpoczął służbę w cesarskiej i królewskiej armii. Podczas I wojny światowej jako dowódca kompanii, brał m.in. udział w walkach z armią rosyjską w Galicji, gdzie w 1914 dostał się do niewoli. Wywieziony na Syberię, zbiegł z niewoli i przez Chiny, Japonię i USA dostał się do Anglii. W 1916, w wyniku wymiany jeńców wojennych, wrócił do c. i k. armii i walczył na froncie włoskim.

29 listopada 1918, razem z Tadeuszem Kutrzebą, został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia kapitana i przydzielony do Sztabu Generalnego. W czasie wojny z bolszewikami na stanowiskach sztabowych. W latach 1919–1921, razem z Tadeuszem Kasprzyckim i Janem Sadowskim, studiował we francuskiej École supérieure de guerre w Paryżu. 1 września 1921, po ukończeniu studiów, otrzymał dyplom francuskiego Sztabu Generalnego „Brevet d'état-major”. Po powrocie do kraju został przydzielony do Oddziału III Sztabu Generalnego. W styczniu 1923 minister spraw wojskowych, na wniosek szefa Sztabu Generalnego, przyznał mu pełne kwalifikacje do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego.

15 października 1926 objął dowództwo 1 pułku strzelców podhalańskich w Nowym Sączu. 18 marca 1927 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 25 Dywizji Piechoty w Kaliszu, a 28 października 1930 dowódcą 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Poznaniu. 21 grudnia 1932 Prezydent RP Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady.

W wojnie obronnej 1939 dowodził 14 DP w składzie Armii „Poznań”. W czasie bitwy nad Bzurą, w nocy z 15 na 16 września rozformował dywizję i wydał rozkaz o przebijaniu się oddziałów do Warszawy wraz ze zgrupowaniem gen. Tadeusza Kutrzeby.

Wład wraz ze swym sztabem i resztkami 58 pułku piechoty postanowił przebijać się przez Bzurę. 17 września jego oddział został zaatakowany ciężkim ogniem artylerii niemieckiej w lasach niedaleko Iłowa nad Bzurą. Generał został ciężko ranny w głowę i zmarł z ran. Przed śmiercią zdążył podyktować list do żony: Myślę o Tobie, Polsce się poświęcam. Chowaj naszego syna, na dzielnego Polaka. Spowiadałem się. Frank. 

Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A21-półkole-1/2)

                    ----------------------------------------

zdj.5. nad mogiłą wojenną podkomendnego, Poznań 1937 rok.

[formoza58]

10. Władysław Wejtko

 

Ur. 1 lutego 1858 r. w Inflantach.Kształcił się w Odessie. Ukończył Nikołajewską Akademię Wojsk Inżynieryjnych w Petersburgu. Uczestnik wojny rosyjsko japońskiej 1904-1905. Od 1916 w Korpusie Technicznym w Moskwie.

Po rewolucji październikowej działał przy organizowaniu oddziałów polskich na Wschodzie, członek Komitetu Wykonawczego Polskiej Konfederacji Wojskowej, przewodniczący komisji formowania przy rosyjskim Sztabie Generalnym w Petersburgu. Potem formował batalion saperów na Mińszczyźnie i wszedł z nim w skład I Korpusu Polski w Rosji. Po kapitulacji Korpusu organizował i dowodził samoobroną Wilna.

28 października 1918 szef Sztabu Generalnego, generał dywizji Tadeusz Rozwadowskimianował go „kierownikiem wszelkich formacyj samoobrony na Litwie i Białorusi”. 8 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem stopnia generała majora ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1916 i mianowany „dowódcą wszystkich formacyj Samoobrony krajowej Litwy i Białorusi oraz wszelkich innych polskich oddziałów wojskowych i milicyjnych na terenie Litwy i Białorusi. 15 maja 1919 roku Minister Spraw Wojskowych mianował go Inspektorem Inżynierii i Saperów. Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, w 1920 fortyfikował Warszawę. Dowódca fortyfikacji 1 Armii.

3 stycznia 1921 mianowany generałem porucznikiem z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 1 kwietnia 1921. 26 października 1923 zatwierdzony został w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z diem 1 czerwca 1919.

Po przeniesieniu w stan spoczynku osiadł w Warszawie, rozpoczął działalność w Towarzystwie Wiedzy Wojskowej i publikował. W 1923 w Pogotowiu Patriotów Polskich, brał udział w przygotowaniu faszystowskiego przewrotu w Polsce. Po aresztowaniu działaczy organizacji w 1924, Wejtko konsekwencji za to nie poniósł.Zmarł  16 listopada 1933 r. w Nałęczowie.

[formoza58]

9. Edward Wereszczyński

 

Urodził się 7 kwietnia 1870 w Ustrzykach Dolnych, w rodzinie Jana i Joanny z Matzgerów. Kształcił się we Lwowie. Służył w cesarskiej i królewskiej armii. Po ukończeniu Wojskowej Akademii Technicznej w Wiedniu w 1892 oficer zawodowy austriackich wojsk technicznych. W latach 1893–1896 pracował przy fortyfikowaniu Lwowa, potem odbył krótką praktykę w pułku piechoty. W 1897 przeniesiony do rezerwy. W 1901 ukończył Politechnikę we Lwowie i pracował jako budowniczy dróg i mostów w przedsiębiorstwach cywilnych.

Po wybuchu I wojny światowej reaktywowany do wojska. Dowódca kompanii i inspektor wyszkolenia w sztabie armii w stopniu kapitana.

W Wojsku Polskim od listopada 1918. Szef sekcji w IV Departamencie Ministerstwa Spraw Wojskowych. Major z 1920. W l. 1921 – 1924 szef sekcji wojskowej w Ministerstwie Komunikacji. Podpułkownik z 1921, pułkownik z 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Potem dowódca 2 pułku saperów kolejowych.

5 lutego 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady, wyłącznie z prawem do tytułu, z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 30 kwietnia 1927^[2]. Na emeryturze zamieszkał w Piotrkowie. Zmarł 23 września 1929 w Krakowie

[formoza58]

4. Jerzy Wołkowicki

Ur. 22 styczeń 1883.Syn Tadeusza Wołkowickiego i Marii z domu Muchlińska.
Ukończył Gimnazjum klasyczne w Grodnie, gdzie w 1901 r. uzyskał maturę, w latach 1901-1904 był słuchaczem Korpusu Morskiego w Sankt Petersburgu (Imperium Rosyjskie). Od 1904 r. służył na pancerniku "Imperator Nikołaj I" będącym jednostką eskadry admirała Nikołaja Niebogatowa, która wchodziła w skład Floty Bałtyckiej, a później we Flocie Oceanu Spokojnego. 
Brał udział w rejsie wokół Afryki na pomoc oblężonemu Port Arturowi i Bitwa pod Cuszimą, starcie zbrojne, które miało miejsce w dniach 27-28.05.1905 r. pomiędzy flotą rosyjską a japońską podczas wojny rosyjsko-japońskiej (1904-1905), stoczone w Cieśninie Cuszimskiej (położonej pomiędzy Japonią a Koreą) w pobliżu wyspy Cuszima, zakończone miażdżącym zwycięstwem Japończyków. Podczas narady odbytej na pancerniku "Imperator Nikołaj I" u admirała Niebogatowa razem z innymi młodszymi oficerami sprzeciwił się kapitulacji niedobitków Floty Rosyjskiej, stał się bohaterem narodowym Rosji. W okresie 1905-1906 przebywał w niewoli japońskiej w Kioto. Jako jeniec podejmował próby ucieczki, za co został skazany przez Japończyków na dwa lata więzienia. Po uwolnieniu z niewoli był słuchaczem Morskiej Szkoły Artyleryjskiej w Kronsztadzie (1907-1908) i Morskiej Szkoły Inżynieryjnej w Petersburgu (1909-1912). W latach 1914-1917 pełnił służbę we flotylli na Dunaju, a następnie we Flocie Czarnomorskiej. Gdy w Rosji zapanował "czerwony rewolucyjny terror", opuścił szeregi carskiego wojska i po wielomiesięcznej wędrówce dotarł w 1918 r. do Francji, gdzie wstąpił do Armii Polskiej we Francji gen. Józefa Hallera, został d-cą batalionu w 3 Pułku Strzelców Polskich 1 Dywizji Strzelców Polskich. W drugiej dekadzie kwietnia 1919 r. ze swoim pułkiem przybył do Polski. W Wojsku Polskim zajmował kolejno stanowiska, szefa Sekcji Organizacyjnej Departamentu Spraw Morskich Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie (1919-1920), d-cy Flotylli Pińskiej w Pińsku (1920), d-cy I batalionu Wileńskiego Pułku Strzelców w Wilnie (1920), d-cy Wileńskiego Pułku Strzelców (1920-1921) w Wilnie, szefa sztabu 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej w Wilnie. Potem słuchaczem kursu doszkolenia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego w Warszawie (1921-1922), następnie zajmował stanowiska, szefa Sztabu Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu, szefa Sztabu Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie, I oficera sztabu Inspektoratu Armii Nr V we Lwowie (1924-1925), II zastępcy szefa Administracji Armii w Warszawie (1925). W październiku 1925 r. mianowany został szefem Departamentu VII Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych, w maju 1926 r. mianowany został d-cą piechoty dywizyjnej 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie, 07.03.1927 r. został d-cą 27 Dywizji Piechoty w Kowlu. W 1932 r. zwolniony ze stanowiska dowódcy dywizji i wyznaczony na stanowisko generała do prac specjalnych przy ministrze spraw wojskowych (na prawach dowódcy Okręgu Korpusu). W 1938 r. przeniesiony został w stan spoczynku.
W sierpniu 1939 r. został powołany do służby czynnej i wyznaczony na dowódcę Etapów Armii "Prusy" (d-ca gen. dyw. Stefan Dąb-Biernacki). 10.09.1939 r. wyznacony przez dowódcę Armii "Prusy" na d-cę obwodu miasta Chełm. Od 28.09.1939 r. był jeńcem sowieckim, przebywał w obozie przejściowym w Putywlu, a od listopada 1939 r. w obozie w Kozielsku, w okresie od kwietnia do czerwca 1940 r. przebywał w obozie Pawliszczew Bor (Juchnowo), a od czerwca 1940 r. do sierpnia 1941 r. w obozie jenieckim NKWD w Griazowcu, gdzie pełnił funkcję starszego obozu. Po podpisaniu układu Sikorski-Majski i ogłoszeniu amnestii dla obywateli polskich w ZSRS, został zwolniony z obozu, był jednym z dwóch generałów polskich, uratowanych od śmierci w zbrodni katyńskiej, drugim był gen.bryg. WP II RP Wacław Jan Przeździecki (1883-1964). Prawdopodobnie powodem ocalenia od śmierci mógł być Jego udział w wojnie rosyjsko-japońskiej, gdy w maju 1905 r. po poddaniu okrętu japończykom przez rosyjskiego admirała, jako jedyny oficer sprzeciwił się kapitulacji okrętu. Podobno, NKWD nie chciało rozstrzelać swojego bohatera. 27.08.1941 r. został mianowany z-cą d-cy 6 Lwowskie Dywizji Piechoty Polskich Sił Zbrojnych (d-ca gen. bryg. Michał Tokarzewski-Karaszewicz) w ZSRR. W maju 1942 r. po rozformowaniu dywizji przeniesiony do II grupy oficerów bez przydziału.
Po wojnie pozostał na emigracji, osiedlił się w osiedlu polskich oficerów w Penrhors (Walia), a następnie w polskim domu starców "Antokol" w Chislehurt (hrabstwo Kent).
Zmarł 2 stycznia 1983 roku w polskim domu starców "Antokol" w Chislehurt (miasto w gminie London Borough of Bromley), został pochowany na Cmentarzu Elmer's End w Londynie.

 

                             ----------------------------------------------

zdj.3. w 1939 roku.

[formoza58]

8. Mieczysław Windakiewicz

 

Urodził się 11 listopada 1861 roku w Drohobyczu, w rodzinie Wiktora, nadkontrolera telegrafu w Krakowie i Stefanii Herbst.

Służbę odbył w CK armii.

19 września 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego, w stopniu pułkownika, i przydzielony do Generalnego Inspektoratu Artylerii^[1]. W październiku otrzymał przydział do powstającej Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu. Pełnił tam funkcję wykładowcy balistyki, a od marca 1920 roku prowadził również zajęcia z teorii strzelania. 6 lipca 1920 roku objął stanowisko dowódcy szkoły, którą pełnił do 6 sierpnia 1921 roku. Od 6 czerwca 1921 roku jego oddziałem macierzystym był 14 Wielkopolski pułk artylerii polowej w Poznaniu. Po przekazaniu dowództwa szkoły płk. Mikołajowi Teodorowi Majewskiemu pełnił jednocześnie funkcję kierownika szkolenia teoretycznego i wykładowcy. W latach 1922–1923 był wykładowcą w Obozie Szkół Artylerii w Toruniu.

12 sierpnia 1923 roku Prezydent RP przeniósł go w stan spoczynku z dniem 31 października 1923 roku, w stopniu tytularnego generała brygady.

Będąc na emeryturze, pracował jako wykładowca balistyki na Politechnice Warszawskiej. Zmarł 27 sierpnia 1945 roku w Rzeszowie. Został pochowany na Cmentarzu Pobitno w Rzeszowie.

               ------------------------------------------

Póki co zdjęcia nie znalazłem.

I to by było chyba na tyle na " W".

[formoza58]

I tradycyjnie antrakt międzyliterowy, przed ostatnim " skokiem"...

Gen. Dowbor Muśnicki i kilku innych do identyfikacji.

 

[formoza58]

 

1. Zygmunt Podhorski jako oficer 1 P.Uł. Krechowieckich, w I poł. lat dwudziestych

2. gen. Aleksander Pajewski

3. Zygmunt Piasecki jako pułkownik 7 P.Uł. Lubelskich

4,5 .gen. Sosnkowski w Toruniu w początku lat dwudziestych, na uroczystości dekoracji marynarzy Flotylli Wiślanej,