Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

formoza58 · 1 Maj 2021

I zbliżamy się do końca "S"...

16. Filip Siarkiewicz

Urodził się 28 kwietnia 1872 w Żółkwi, w rodzinie Filipa i Marii Łęgowskich. Dojrzałe złożyli we Lwowie. W latach 1891-1892 był jeden rok służby wojskowej w Wiedniu. 1 stycznia 1892 roku na 1 listopada 1918 roku był zawodowym oficerem Cesarskiej i królewskiej armii.

6 listopada 1918 r. był dowódcą taborów obrony Lwowa, a w grudniu tego roku referentem raport armii Taborów "Wschód" i 6 dywizji piechoty morskiej w branży. Podczas polsko-ukraińskiej wojny ratowali i chronili przed zniszczeniem ogromną ilość zasobów wojskowych w branży we Lwowie. 18 marca 1919 roku, został oficjalnie przyjęty do organizującego się wojska i przydzielony do inspektoratu wojsk pociągu. 15 kwietnia 1919 roku został dowódcą nagłych taborów. eskadry 6.

6 czerwca 1919 r., został przeniesiony z drużyny Taborów za pomocą polecenia "Wschód" w szkole Taborów w Warszawie. 26 lutego 1920 roku, został zwolniony z czynnej służby wojskowej, wymagań i przeniesiony do rezerwy. 1 maja 1920 roku, podczas wojny z bolszewikami, został mianowany zastępcą szefa sekcji IV, rozdziału II Ministerstwa spraw wojskowych. 29 maja 1920 r. został zatwierdzony w dniu 1 kwietnia 1920 r. w randze pułkownika w armii pociągu, grupa oficerów byłej armii Austro-Węgierskiej. 1 listopada 1920 r. przeniesiony w rejon sztab Generalny Lwów i został mianowany dowódcą wojskowej taborów kontroli. 1 czerwca 1921 roku został mianowany dowódcą 6 taborów działu we Lwowie.

3 maja 1922 roku, został zatwierdzony w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1. jest to zły sposób na wprowadzenie do organizmu pracowników pociągu. 24 sierpnia 1923 r. minister spraw wojskowych generał Stanisław Szeptycki mianował go szefem dywizji pociąg w wydziale ruchu drogowego II Ministerstwa spraw wojsk w Warszawie. 1 grudnia 1924 roku został mianowany generałem brygady w dniu starszeństwem z 15 sierpnia 1924 roku i 22. jest to zły sposób na wprowadzenie do organizmu generałów. Dnia 27 stycznia 1925 roku został mianowany inspektorem naprawy i generał-inspektor kawalerii. Od 30 listopada, 1926, został przeniesiony w stan spoczynku.

W latach 1926-1932 kierownik stadniny koni w Albigowej. Mieszkał w Łańcucie, gdzie zmarł 21 maja 1932 roku.

---------------------------------------

W tym przypadku nie udało się z choćby jednym zdjęciem.

formoza58 · 1 Maj 2021

Więc teraz krótki antrakt przed dość krótką listą na " Ś"...

1. Ślaski Eugeniusz

2. Śmigły Rydz Edward

3. Śliwieński Stanisław

4. Świrski Jerzy.

formoza58 · 2 Maj 2021

I tak, alfabetycznie...

1. gen. Roman Abraham w Gdyni , w latach trzydziestych

2. gen. Mieczysław Bukowiecki

3. gen. Edward Castellaz

4. gen. Franciszek Fabrycy

5. gen. Józef Haller na uroczystościach w Gdyni

formoza58 · 2 Maj 2021

1,2. gen. Juliusz Kleeberg w rozmowie z oficerami 14 P.Uł. Jazlowieckich na zawodach Podolskiej BK.go

3. gen. Juliusz Kleeberg otrzymuje Znak 14 P.Uł. od płk. Edwarda Godlewskie na uroczystościach w Jazlowcu, w lipcu 1939 roku.

formoza58 · 2 Maj 2021

1. gen. Mieczysław Norwid Negebauer

2. gen. Aleksander Osiński

3. gen. Tadeusz Piskor

4. gen. Marian Przewlocki na święcie 14 P.Uł. Jazłowieckich w 1933 roku

formoza58 · 2 Maj 2021

1. gen. Jan Romer na pogrzebie poległych w zagonie na Koziatyn, w kwietniu 1920 roku.

2. gen. Tadeusz Rozwadowski we Lwowie.

Koloman · 2 Maj 2021

Gen. Stanisław Szeptycki i gen. Karl von Kuk przed katedrą w Lublinie po ogłoszeniu aktu 5 listopada 1916 r.

Koloman · 2 Maj 2021

W dniu 1.05.2021 o 22:11, formoza58 napisał:

Więc teraz krótki antrakt przed dość krótką listą na " Ś"..

Moment, a poz. 36? Nie znalazłem to wstawiam:

Generał brygady Czesław Szymiczek.

Urodził się się 13 lipca 1861 roku w Tarnowie. W rodzinnym mieście ukończył szkołę powszechną i gimnazjum. Chciał zostać żołnierzem dlatego nie przystąpił do egzaminu maturalnego i w 1879 roku rozpoczął naukę w Szkole Kadetów w Krakowie. Po jej ukończeniu trafił do Zagrzebia. W 1888 roku, już jako porucznik, został przeniesiony do Tarnowa, gdzie służył w 57 pułku piechoty.

W latach 1892-1913 służył we Lwowie, w 80 pułku piechoty. 1 maja 1909 roku został mianowany majorem, a 1 listopada 1912 roku podpułkownikiem. W maju 1913 roku rozpoczął służbę w 78 pułku piechoty w Osiaku.

1 czerwca 1914 roku przeszedł w stan spoczynku, ale w obliczu zbliżającej się wojny został przywrócony do stanu czynnego i podjął służbę jako Komendant Etapów w Cieszynie. Później został dowódcą batalionu w 57 pułku piechoty i walczył na froncie rosyjskim. W listopadzie 1914 roku został ranny w bitwie pod Strzegową.

1 maja 1915 roku został awansowany na stopień pułkownika. Od maja do czerwca 1915 roku był dowódcą batalionu zapasowego w Opawie, a następnie, do 30 listopada 1915 roku, komendantem okręgowym w Końskich. 1 grudnia 1915 roku został przeniesiony na stanowisko dowódcy batalionu zapasowego 13. krakowskiego pp w Nowym Sączu, a w okresie do 27 listopada 1917 do 15 grudnia 1918 roku pełnił funkcję Komendanta Wojewódzkiego Zakładu Karnego w Wiśniczu.

W 1917 roku otrzymał zezwolenie c. k. Namiestnictwa w Tarnowie na zmianę nazwiska z Schimitzek na Szymiczek. W maju 1918 roku otrzymał od ostatniego cesarza Austro-Węgier, Karola I, dyplom nadania szlachectwa.

1 listopada 1918 roku zgłosił się do służby w Wojsku Polskim, ale nadal pozostawał na stanowisku komendanta więzienia w Wiśniczu. 15 grudnia 1918 roku został oficjalnie przyjęty w szeregi Wojska Polskiego. 30 grudnia 1918 roku został przeniesiony na stanowisko komendanta Państwowej Komendy Uzupełnień w Tarnowie. Jednocześnie, od 1 lipca 1919 roku, był dowódcą wojskowej załogi Tarnowa.

3 stycznia 1922 roku został awansowany do stopnia generała brygady i przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał na stałe w Tarnowie, opiekował się między innymi biblioteką i kinem Towarzystwa Szkoły Ludowej w Tarnowie.

Po wybuchu II wojny światowej i po wkroczeniu wojsk niemieckich we wrześniu 1939 roku pozostał w swoim domu, nie doznając żadnych szykan ze strony okupanta. Zmarł 1 stycznia 1942 roku w Tarnowie. Pochowany został w grobowcu rodzinnym na Starym Cmentarzu w Tarnowie.

W czasie służby wojskowej odznaczony został m.in. Krzyżem Oficerskim II klasy Franciszka Józefa, Srebrnym Krzyżem Walecznych III klasy, Brązowym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921 i Medalem „Ojczyzna Swemu Obrońcy”.

formoza58 · 2 Maj 2021

25 minut temu, Koloman napisał:

Moment, a poz. 36? Nie znalazłem to wstawiam:

Miło się przynajmniej spotkać na wątku chociaż przed rozpoczęciem kolejnej litery i i w antrakcie przed kolejną ;-) Nie znalazłeś Kolego Koloman, bowiem ja zrobiłem do nr. 34, z myślą, że obaj z Sedco " obskoczycie swoje choćby te kilka dołożone nazwiska :-(

----------------------------------

1.gen. Aleksander Czcheidze

2. Z defilady w Poznaniu, w 1927 roku

3. gen. Wiktor Jarosz Kamionka

Edytowane 2 Maj 2021 przez formoza58

Koloman · 2 Maj 2021

Godzinę temu, formoza58 napisał:

ja zrobiłem do nr. 34, z myślą, że obaj z Sedco " obskoczycie swoje choćby te kilka dołożone nazwiska :-

Zaraz sprawdzę numerację powyżej numeru 34 kto tam pozostał.

Teraz fotografie:

1 - Bydgoszcz. Koszary 62.PP. Generalowie od prawej: Jung, Skierski, Latour

2. Gen.W.Sikorski w Łodzi

3. Wilanów 7 maja 1919 r. Do ułanów 12.PU przemawia Minister Spraw Wojskowych gen. Józef Leśniewski.

4. Gen.Szeptycki na Śląsku z Korfantym.

Koloman · 2 Maj 2021

Zawody konne w Poznaniu. Widoczni gen. Jan Sawicki (1. z lewej), gen. Józef Haller (3. z prawej), gen. Edmund Hauser (2. z prawej); czerwiec 1926

formoza58 · 3 Maj 2021

1. Rok 1925... Generałowie Haller, W. Sikorski.

2. Rok 1930... Gen . Górecki ( drugi od prawej) na lwowskim Cmentarzu Orląt.

3. Od lewej gen. Sosnkowski, od prawej płk. F. Kleeberg

4. Rok 1928, Biedrusko i powitanie dcy 14 DP, gen. Kędzierskiego

5. Gen . Hauser z Prezydentem RP w Ławicy

6. Drugi gen. Konarzewski, szósty płk. Langner.

formoza58 · 3 Maj 2021

1. gen. Józef Dowbor Muśnicki w 1919 roku.

2,3,4. gen. Józef Haller.

----------------------------------

Ja na tyle w tym antrakcie, jutro o północy ruszam z "Ś".

otton1 · 3 Maj 2021

19 godzin temu, formoza58 napisał:

ja zrobiłem do nr. 34, z myślą, że obaj z Sedco " obskoczycie swoje choćby te kilka dołożone nazwiska :-

Jak sprawdziłem, to Kolega Koloman swoje dodatki obskoczył.

A Kolega Sedco Express to może nie ma czasu bo maturzysta; covidova nie covidowa ta matura ale do matury trzeba się przygotować. Więc może za niego.

Akurat Koloman jak znalazł wstawił wyżej grupową fotografię z gen.Sawickim więc wstawiam:

Poz.37 Jan Sawicki (ur. 24 czerwca 1872 w Telatyczach, zm. w maju 1940 w Jarosławlu) – generał major kawalerii Armii Imperium Rosyjskiego oraz generał brygady Wojska Polskiego.
Kształcił się w Szkole Realnej w Białymstoku. Mając 20 lat wstąpił do kawalerii armii rosyjskiej. W 1894 ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii w Petersburgu w stopniu podporucznika kawalerii. Podpułkownik z 1910, a od 1914 pułkownik i dowódca pułku dragonów. Podczas I wojny światowej dowodził pułkiem oraz brygadą kawalerii na frontach austriackim i niemieckim. 23 lipca 1917 awansował do stopnia generała majora. Po rewolucji październikowej był członkiem Polskiego Komitetu Wojskowego przy rosyjskiej 8 Armii i dowódcą tworzonych w niej oddziałów polskich.
W marcu 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany dowódcą III Brygady Jazdy na froncie galicyjskim i wołyńskim. Przejściowo dowodził także 13 Dywizją Piechoty. 1 maja 1920 został zatwierdzony z dn. 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika. W czasie wojny polsko-bolszewickiej 1919–1920 był dowódcą 1 Dywizji Jazdy (od czerwca) i Grupy Operacyjnej Jazdy (od 15 lipca). Skutecznie walczył z oddziałami Konarmii Siemiona Budionnego na Wołyniu i Podolu.
Po wojnie (sierpień 1920 – czerwiec 1924) służył w Centralnej Komisji Kontroli Stanów. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dn. 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. 1 czerwca 1924 objął dowództwo 3 Dywizji Kawalerii w Poznaniu. 16 listopada 1925 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 2 Dywizji Kawalerii w Warszawie. Przeniesienie miało bezpośredni związek z usunięciem gen. bryg. Gustawa Orlicz-Dreszera ze stołecznego garnizonu przez ówczesnego ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, za wygłoszone dzień wcześniej w Sulejówku przemówienie. 31 grudnia 1925 – po objęciu teki ministra spraw wojskowych przez gen. broni Lucjana Żeligowskiego – został przywrócony na poprzednie stanowisko służbowe. Podczas zamachu stanu w maju 1926 opowiedział się po stronie legalnych władz RP. Z dn. 30 kwietnia 1927 został przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w rodzinnym majątku w Telatyczach.
We wrześniu 1939 był ciężko chory i nie mógł chodzić o własnych siłach. Po agresji sowieckiej na Polskę został wywieziony 10 lutego 1940 roku na wschód. Według relacji naocznego świadka został wraz z synem załadowany do transportu na stacji w Wysokim Litewskim i zmarł w wagonie kilka dni później.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Walecznych

otton1 · 3 Maj 2021

5 godzin temu, formoza58 napisał:

Ja na tyle w tym antrakcie, jutro o północy ruszam z "Ś".

Jak rozumiem, wtorek 4.maja godzina 24:00

Koloman · 3 Maj 2021

1 - kpt.pil.Kalkus - wczesne lata 20-te

2 - płk pil.L.Rayski w Jugoslawii. 1930

formoza58 · 3 Maj 2021

1 godzinę temu, otton1 napisał:

Jak rozumiem, wtorek 4.maja godzina 24:00

Rozumiem... Tak

Koloman · 3 Maj 2021

Ze źródeł rosyjskich.

Przyszli generałowie WP w armii Imperium Rosyjskiego:

1 - Wincenty Kaczyński

2 - Antoni Listowski

3 - Mikołaj Bołtuć

formoza58 · 4 Maj 2021

"Tłoku" nie ma, więc zacznę kolejną literę...

4. Jerzy Świrski

Ur. w 1882 roku w Kaliszu. Służbę odbył w rosyjskiej MW, na krotko w ukraińskiej....Do Paryża przybył (via Turcja) 22 marca 1919 r., wezwany telegraficznie przez gen. Józefa Hallera (1873–1960) – dowódcę Armii Polskiej we Francji. Przydzielono go do Komitetu Narodowego Polskiego (KNP), którego celem była odbudowa państwa polskiego przy pomocy ententy. W Sekcji Wojskowej KNP miał pełnić funkcję eksperta ds. morskich. 11 kwietnia 1919 r., na własną prośbę, wyjechał do Warszawy i rozpoczął starania o przyjęcie do służby w Wojsku Polskim (WP). 20 maja 1919 r. został przyjęty do WP jako pułkownik marynarki (zatwierdzony 30 stycznia 1921 r., 3 maja 1922 r. zweryfikowany do stopnia komandora, ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 r.) i wyznaczony szefem Sekcji Organizacyjnej w nowo utworzonym Departamencie dla Spraw Morskich (DSM) Ministerstwa Spraw Wojskowych (MSWojsk). 10 lipca tego roku rozkazem Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego (1867–1935) otrzymał nominację na zastępcę szefa DSM (jeszcze przed uzyskaniem nominacji pełnił obowiązki zastępcy szefa DSM w miejsce kontradm. Kłoczkowskiego). O jego nominację wnioskował szef DSM kontradm. Porębski, który cenił jego wiedzę oraz doświadczenie morskie i administracyjne. Ponadto Świrski poza dobrą znajomością polskiego biegle władał jęz. rosyjskim, angielskim i francuskim, a słabo – niemieckim i włoskim.

Od 23 kwietnia 1920 r. był Dowódcą Wybrzeża Morskiego z siedzibą w Pucku. Obowiązki przejął de facto 29 sierpnia 1920 r., gdyż na początku sierpnia, kiedy Armia Czerwona zagroziła Warszawie, Porębski przekazał mu czasowo kierownictwo DSM, a sam z rozkazu Naczelnego Dowództwa WP organizował podczas bitwy warszawskiej (13–25 sierpnia tegoż roku) żeglugę wojenną na Wiśle i dowodził odcinkiem frontu Zegrze–Dęby, przyczyniając się do skutecznej obrony stolicy. Po powrocie Porębskiego z frontu Świrski pojechał na wybrzeże, gdzie zaangażował się w tworzenie warunków niezbędnych do budowania polskiej MW. Był inicjatorem szkolenia załóg okrętowych oraz utworzenia pierwszej jednostki lotnictwa morskiego i szkoły pilotażu w Pucku. Podjął też starania w kierunku zintegrowania korpusu oficerskiego wywodzącego się z flot państw zaborczych oraz przygotował pierwszy program rozbudowy polskiej floty wojennej. Od 1921 r. wchodził w skład komisji budowy portu gdyńskiego. Z jego inicjatywy w miejsce Dowództwa Wybrzeża Morskiego utworzono Dowództwo Floty, któremu podlegały: flota morska, komenda portu wojennego w Pucku (przeniesiona w 1924 r. do Gdyni), jednostki lądowe MW stacjonujące na wybrzeżu oraz Morski Dywizjon Lotniczy.

1 stycznia 1922 r. Świrski objął stanowisko Dowódcy Floty (DF) na etacie kontradmirała. Nowe możliwości awansu otworzyły się przed nim po odwołaniu wiceadm. Porębskiego ze stanowiska szefa Kierownictwa Marynarki Wojennej (KMW) w wyniku tzw. afery minowej. 1 stycznia 1922 r. w miejsce DSM utworzono KMW, co związane było z przejściem całości sił zbrojnych na tory organizacji pokojowej. 19 maja 1925 r. Świrski objął jego szefostwo. Jako sternik polityki morskiej państwa zabiegał o rozbudowę floty wojennej, doskonalenie wyszkolenia jej personelu we wszystkich specjalnościach i na wszystkich szczeblach, walczył o zachowanie autonomii MW w strukturze sił zbrojnych RP oraz dążył do zacieśnienia współpracy z francuską misją morską. Mimo trudności budżetowych i ciągłych zmian koncepcji rozbudowy floty zdołał przeforsować decyzje umożliwiające harmonijną rozbudowę i przygotowanie polskiej MW do wojny. Zaangażował się też w akcję propagowania w społeczeństwie polskim idei rozbudowy MW i w 1930 r. został wybrany do Rady Głównej Ligi Morskiej i Kolonialnej. 1 stycznia 1931 r. awansował za zasługi na stopień kontradmirała.

Po ataku Niemiec na Polskę przebywał od 1 do 5 września 1939 r. w Warszawie, utrzymując kontakt radiowy z DF kontradm. Józefem Unrugiem (1884–1973). 5 września, na rozkaz Naczelnego Dowództwa WP, zarządził ewakuację KMW do bazy dowództwa Flotylli Rzecznej MW w Pińsku (brus. Пінск), gdzie podzielił personel na dwie grupy. Pierwsza z szefem służb kontradm. Ksawerym Czernickim (1882–1940) udać się miała pociągiem ewakuacyjnym do stacji Brody (ukr. Броди), a druga, z nim samym, dotrzeć miała samochodami do Kwatery Głównej Naczelnego Wodza marszałka Edwarda Śmigłego-Rydza (1886–1941) w Kołomyi (ukr. Коломия). Po agresji ZSRS na Polskę nocą z 17 na 18 września 1939 r. przekroczył granicę polsko-rumuńską w Kutach (ukr. Кути). Po krótkim pobycie w Bukareszcie 6 października dotarł do Paryża i oddał się do dyspozycji premiera Rządu RP na uchodźstwie gen. Władysława Sikorskiego (1881–1943). 11 października 1939 r. został szefem reaktywowanego KMW z kompetencjami ograniczonymi do rekrutacji i szkolenia personelu oraz spraw kadrowych i dyscyplinarnych. Po podpisaniu polsko-brytyjskiej umowy morskiej 18 listopada 1939 r. zainicjował wysiłki na rzecz odbudowy polskiej MW. Operacyjnie „Mała Flota” podlegała brytyjskiej Admiralicji. Dzięki wysiłkom Świrskiego, współdziałając z Royal Navy, zachowała jednak narodową odrębność. Jej okręty uczestniczyły w wielu akcjach bojowych, demonstrując biało-czerwoną banderę na morzach i oceanach oraz tworząc tradycje bojowe polskiej MW. 19 stycznia 1941 r. Świrski otrzymał za zasługi awans na wiceadmirała. Z czynnej służby odszedł Świrski 30 listopada 1946 r. Pozostał na emigracji i zamieszkał w Wembley na przedmieściach Londynu, utrzymując się z emerytury nadanej mu dożywotnio przez brytyjską Admiralicję.

Zmarł 12 czerwca 1959 r. po ciężkiej chorobie. Pochowany został na cmentarzu w Brompton w Londynie.

----------------------------

3. przy podniesieniu bandery na monitorach " Kraków" i " Wilno" w 1926 roku.

4,5. na balu Ligii Morskiej i Kolonialnej, w 1932 roku

6,7. na Dniach Morza w Gdyni w 1932 roku

8. przed frontem harcerzy w 1933 roku

9. w Dniu Morza w 1936 roku, z generałami Sosnkowskim i Orlicz Dreszerem.

formoza58 · 5 Maj 2021

1. Eugeniusz Ślaski

formoza58 · 5 Maj 2021

Jw.

1 .Podczas służby w armii rosyjskiej

2. w służbie w 2 Pułku Ułanów w Korpusie Dowbora, w czerwcu 1918 roku.

formoza58 · 5 Maj 2021

3. Stanisław Śliwieński

Urodził się 22 stycznia 1872 roku w Gorlicach, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Michała i Anieli z Krementowskich.

Działał w tajnym ruchu niepodległościowym na obszarze Galicji. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim. Od 1898 roku pełnił służbę w audytoriacie cesarskiej i królewskiej armii.

W Wojsku Polskim 1918 w służbie sprawiedliwości. W kwietniu 1919 roku stawił się do służby w Sądzie Polowym we Lwowie.

W latach 1919-1921 był szefem Ekspozytury Sądu Wojskowego Okręgu Generalnego Lwów w Przemyślu^[6]. 24 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w Korpusie Sądowym, w grupie oficerów z byłej armii austro-węgierskiej^[7]. 26 marca 1921 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w Korpusie Sądowym, w grupie oficerów z byłej armii austro-węgierskiej.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów sądowych, a jego oddziałem macierzystym był Departament IX Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 16 marca 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 18. lokatą w korpusie generałów. 12 lutego 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski mianował go sędzią w Najwyższym Sądzie Wojskowym w Warszawie.

Z dniem 31 marca 1930 roku został przeniesiony w stan spoczynku. W czasie II wojny światowej znalazł się we Francji. Pozostał tam jako osoba cywilna. Zmarł 20 czerwca 1946 we Francji i został pochowany w Aix-les-Bains

Na zdjęciu siedzi drugi od lewej.

formoza58 · 5 Maj 2021

2. Edward Śmigły Rydz

Urodził się 11 marca 1886 roku w Łapszynie. Jego ojciec był wachmistrzem policji i pracował w Brzeżanach. Niestety, Edward szybko stracił oboje rodziców, dlatego jego wychowaniem zajęła się babcia. . W 1912 roku wstąpił do Związku Strzeleckiego. Wtedy też przybrał pseudonim "Śmigły", który wkrótce włączył do swojego nazwiska. Rydz-Śmigły był również jednym z redaktorów czasopisma "Strzelec". W 1911 roku ukończył Szkołę Oficerów Rezerwy w Wiedniu. W 1913 roku został komendantem Związku Strzeleckiego w Okręgu Lwowskim. W lipcu 1914 roku powołany został do armii austriackiej, następnie rozpoczął służbę w I Brygadzie Legionów (znalazł się w niej 1 sierpnia 1914 roku). Szybko awansował, był dowódcą 3 batalionu, 1 pułku, zastępcą dowódcy brygady, a potem majorem, podpułkownikiem i pułkownikiem. Ostatni stopień osiągnął już w 1916 roku. Po kryzysie przysięgowym rozpoczął działalność na rzecz Polskiej Organizacji Wojskowej. W latach 1917-18 był jej komendantem głównym. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wszedł w skład rządu Ignacego Daszyńskiego. W listopadzie 1918 roku otrzymał stanowisko ministra spraw wojskowych. W tym samym miesiącu został dowódcą Okręgu Generalnego Warszawa. Następnie dowodził Grupą Operacyjną "Kowel". Należy wspomnieć, iż był zaufanym współpracownikiem Józefa Piłsudskiego, którego znał z czasów przedwojennych. W kwietniu 1919 roku powierzono mu operację zajęcia Wilna na czele 1. Dywizji Piechoty Legionów. Podczas wojny polsko-bolszewickiej dał się poznać jako świetny dowódca i równie dobry strateg. Dowodził grupą uderzeniową, w której skład wchodziły 1. DPL, 7. DP i 1. brygada kawalerii. Udało się mu rozbić 12. armię bolszewików i 7 maja 1920 roku zająć Kijów. Miasto musiał opuścić na rozkaz Piłsudskiego. Podczas odwrotu udało się mu zachować świetny szyk i odeprzeć ataki wojsk bolszewickich. W czasie bitwy warszawskiej dowodził prawym skrzydłem grupy uderzeniowej nacierającej znad Wieprza, a następnie 2. Armii. Udało się mu pokonać 16. armię radziecką i odciąć drogę odwrotu marszałka Tuchaczewskiego. Za osiągnięcia wojenne awansowano go do stopnia generała dywizji. W latach 1921-26 pełnił funkcję Inspektora Armii w Wilnie. Następnie, do 1935 roku, powierzono mu stanowisko Inspektora Armii w Warszawie. 13 maja 1935 roku, zgodnie z ostatnią wolą zmarłego Piłsudskiego, desygnowany przez prezydenta i rząd na Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych.

9 listopada 1936 roku Śmigły awansował na generała broni. Następnego dnia otrzymuje buławę marszałkowską. Prezydent Ignacy Mościcki mianuje go jedną z najważniejszych postaci w państwie, powierzając mu to zaszczytne stanowisko. Obozu Zjednoczenia Narodowego. Pod koniec sierpnia 1939 roku zarządził mobilizację sił polskich, spodziewając się lada dzień agresji niemieckiej. W czasie kampanii wrześniowej pełnił funkcję Wodza Naczelnego. W ciągu kilku dni mit idealnego dowódcy prysł, gdyż już 7 września Rydz-Śmigły opuścił Warszawę, udając się do Brześcia. Jego wahanie nieomal doprowadziło do całkowitej klęski Armii "Łódź". 17 września, po wkroczeniu wojsk sowieckich na teren Polski, wydaje dyrektywę ogólną odnośnie zachowania wobec nowego najeźdźcy, a sam przekracza wraz z rządem granicę polsko-rumuńską. Zostaje internowany w Craiova. 27 października zrzeka się swojej funkcji Naczelnego Wodza i Głównego Inspektora Sił Zbrojnych. Internowany był do 10 grudnia 1940 roku, kiedy to udało się mu zbiec i przedostać przez Węgry do Polski. 30 października 1941 roku przybył do Warszawy, gdzie poprosił o wcielenie w szeregi Związku Walki Zbrojnej w stopniu szeregowca. W konspiracji używał pseudonimu "Adam Zawisza" i pod takim też nazwiskiem został pochowany na Powązkach przez żołnierzy batalionu AK "Baszta". Zmarł 2 grudnia 1941 roku, a przyczyną zgonu był najprawdopodobniej zawał serca lub zapalenie płuc. Dopiero w 1994 roku jego grób zmieniono, uzupełniając go o właściwe dane osobowe.

-----------------------------------------

5 . w Legionach

6. w 1919 roku

7. w 1932 roku, pod krzyżem Traugutta

8. w 1932 roku

9. z gen. Rayskim

10. z żoną

11. w Biskupinie

12. W Nowosielcach.