Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[otton1]

W dniu 16.03.2021 o 23:18, formoza58 napisał:

Antrakt i uzupełnienie zdjęć generałów od "A" do "P"...

Chwila moment!!!!

Znalazł się nadprogramowy:

Piasecki Karol ur. 3 lutego 1859 w Tudorkowicach, zm. 25 lutego 1947 we Wschowie 

– tytularny generał major cesarskiej i królewskiej armii, tytularny generał dywizji Wojska Polskiego.
Karol Piasecki urodził się 3 lutego 1859 w Tudorkowicach, w powiecie sokalskim, w rodzinie urzędnika państwowego. Po ukończeniu gimnazjum we Lwowie 11 lutego 1876 powołany został do służby w c. i k. 80 pułku piechoty[a]. Następnie uczył się w lwowskiej prowizorycznej szkoły kadetów. Po zakończeniu nauki w 1879 przydzielony z powrotem do tego regimentu. Zajmował w nim m.in. stanowiska oficera uzbrojeniowego batalionu (1881), oficera prowiantowego batalionu i pułku (1886–1889), dowódcy kompanii (1893–1906) i batalionu (1907). W 1904 roku ukończył kurs dla oficerów sztabowych w Wiedniu.
Wziął udział w I wojnie światowej. 6 sierpnia 1914 objął dowództwo c. i k. Brygady Piechoty Landsturmu „Piasecki”. Od września do listopada 1914 na froncie galicyjskim dowodził c. i k. 95 Brygadą Piechoty Landsturmu. Od grudnia 1914 do stycznia 1915 był tymczasowym dowódcą c. i k. 30 pułku piechoty[b]. Od 22 stycznia 1915 pełnił funkcję inspektora szpitali i domów rekonwalescentów przy Dowództwie Wojskowym Kraków. Przeniesiony w stan spoczynku z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku. 20 listopada 1917 został awansowany do stopnia tytularnego generała majora.
27 grudnia 1918 został przyjęty z dniem 1 listopada 1918 do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika. Uznany za niezdolnego do służby w polu, zajmował stanowisko zastępcy dowódcy Okręgu Generalnego „Kraków” do spraw lokalnych w Krakowie.
Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stały stan spoczynku w stopniu generała podporucznika. Od 5 maja 1922, po wejściu w życie ustawy z dnia 23 marca 1922 o podstawowych obowiązkach i prawach oficerów Wojsk Polskich, był generałem brygady. 26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu tytularnego generała dywizji. Zamieszkał w Złoczowie, gdzie przebywał do repatriacji w 1945. Repatriowany do Wschowy, gdzie zmarł 25 lutego 1947.
Awanse
W cesarskiej i królewskiej armii:
porucznik (leutnant) – 1881
nadporucznik (oberleutnant) – 1887
kapitan (hauptmann II kl.) – 1893
kapitan (hauptmann I kl.) – 1895
major (major) – 1 maja 1906
podpułkownik (oberstleutnant) – 1 maja 1910
pułkownik (oberst) – 1 maja 1913
tytularny generał brygady (titular generalmajor) – 20 listopada 1917
W Wojsku Polskim:
generał podporucznik - 1 listopada 1918
generał brygady - 5 maja 1922
tytularny generał dywizji - 26 października 1923
Ordery i odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi - 28 listopada 1938
Krzyż Rycerski Orderu Franciszka Józefa z wojenną dekoracją
Krzyż Zasługi Wojskowej III klasy
Złoty Medal za Odwagę dla Oficerów
 

[formoza58]

Teraz, otton1 napisał:

Znalazł się nadprogramowy

Znależć się może kiedyś generał, np. na " B" i myślę, ze nic złego się nie stanie. Prawda ? Raczej nie gnamy, a takie wypadki mogą się zdążyć w przyszłości. 

[otton1]

2 godziny temu, formoza58 napisał:

Znależć się może kiedyś generał, np. na " B" i myślę, ze nic złego się nie stanie. Prawda ? Raczej nie gnamy, a takie wypadki mogą się zdążyć w przyszłości.

No temu właśnie służy antrakt - zawsze jakiś mundurowy może się zapodziać i ujawnić po czasie.

A wtedy uzupełni się go w antrakcie.

[Koloman]

3 godziny temu, otton1 napisał:

Zamieszkał w Złoczowie, gdzie przebywał do repatriacji w 1945. Repatriowany do Wschowy, gdzie zmarł 25 lutego 1947.

Oj, Kolego ottonie1, ponad 30 lat minęło od przełomu a Ty nadal używasz skompromitowanych, kłamliwych komuszych określeń propagandowych; jaka tam repatriacja, jaki tam repatriowany - po prostu WYPĘDZONY !!!!!!

Jeszcze jeden portret generała Karola Piaseckiego oraz akt mianowania Go generałem-majorem i akt nadania Mu Militarverdienstkreuz.

[otton1]

3 minuty temu, Koloman napisał:

Oj, Kolego ottonie1, ponad 30 lat minęło od przełomu a Ty nadal używasz skompromitowanych, kłamliwych komuszych określeń propagandowych; jaka tam repatriacja, jaki tam repatriowany - po prostu WYPĘDZONY !!!!!!

Co racja to racja. To z tego pośpiechu ten błąd. Głupio mi i biję się w piersi Wikipedii bo stamtąd ściągnąłem biografię generała.

[formoza58]

Gen. Bortnowski.

[formoza58]

Generał do identyfikacji.

[formoza58]

Gen. S. Grzmot Skotnicki.

[Koloman]

Gen.Karnicki - drugi od prawej, oparty o pałasz.

[formoza58]

Wstępna lista na kolejną literę...

1. Rozwadowski Tadeusz

2. Raszewski Kazimierz

3. Rządkowski Jan

4. Romiszewski Modest

5. Roja Boleslaw

6. Rodziewicz Eugeniusz

7. Roszkowski Jan Konrad

8. Rybak Jozef

9. Rómmel Juliusz

10. Rutkowski Maksymilian

11. Reyman Robert

12. Rouppert Stanislaw

13. Rachmistruk Wlodzimierz

14. Rayski Ludomił

15. Regulski Bronisław

16. Romiszewski Eugeniusz

17. Radziukinas Maciej

18. Romanowicz Aleksander

19. Romer Jan

20. Rogalski Wojciech.

Edytowane 24 Marzec 2021 przez formoza58

[formoza58]

18. Aleksander Romanowicz

 

Urodził się 1 kwietnia 1871 w majątku rodowym Olekszyszki, w powiecie lidzkim, w rodzinie Romualda, kapitana rosyjskiej artylerii, i Emilii z Jakubowskich. Żonaty z Joanną z Bazarewskich, z którą miał czworo dzieci: Stefana, Zofię, Marię i Helenę.

W 1890 ukończył Korpus Kadetów w Połocku, potem Oficerską Szkołę Kawalerii. Od 1892 oficer zawodowy rosyjskiej kawalerii. W 1914 jako dowódca pułku jazdy walczył w kampanii pruskiej. Uratowany z pogromu na Mazurach objął dowództwo kaliskiego pułku strzelców pogranicznych. W 1916 zatruty niemieckimi gazami bojowymi. Po wyleczeniu uzyskał stopień generała majora i do 1917 dowodził Dywizją Pograniczną w Finlandii.

3 lutego 1920 został przyjęty do Wojska Polskiego z warunkowym zatwierdzeniem posiadanego stopnia generała podporucznika i mianowany dowódcą Pułku Jazdy Tatarskiej im. Mustafy Achmatowicza.

22 kwietnia 1920 powołany na stanowisko dowódcy VII Brygady Jazdy. lipiec 1920 - marzec 1921 w dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych, po czym służył w Centralnej Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie. Uczestnik wojny bolszewickiej. 26 stycznia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej.

Nie potrafił przystosować się do nowego środowiska i podał się do dymisji. Z dniem 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady. Będąc na emeryturze rozwinął ożywioną działalność społeczną i religijną wśród gminy muzułmańskiej, której prezesował. Osiadł w Wilnie, gdzie zmarł 14 listopada 1933. Pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu w Niekraszuńcach, w powiecie lidzkim

[formoza58]

6. Eugeniusz Rodziewicz

 

Ur. 28 styczeń 1872r w Tbilisi. W latach 1882-1889 studiował w Tyfliskim korpusu kadetów. W latach 1889-1891 Konstantynowskiej uczył w szkole artylerii w Petersburgu. Carskosielska również ukończył oficerską szkołę artylerii. Początkowo służył w 24 brygady artylerii. Podczas i wojny światowej brał udział w walkach jako dowódca 3 baterii 1 Finlandzkim rifle dywizji artylerii. 11 stycznia 1916 r. dowódca 3 brygady Finlandzkiej artylerii. Od września 1917 do listopada 1918 dowódca batalionu moździerza w obudowie i Polski w Rosji, a następnie w maju 1918 roku dowódca brygady artylerii i korpusu. W maju 1918 r. na rozkaz generała Józefa Dowbor z Musnikovo awansowany do rangi generała-porucznika. I. jako oficer byłych wojsk polskich reskryptem Rady Regencyjnej z dnia 25 października 1918 roku, został mianowany, aby podporządkować jej armii polskiej z potwierdzeniem twojego poziomu. 

W armii polskiej od 11 listopada 1918 do kwietnia 1920 r. pełnił funkcję inspektora artylerii i generał-inspektor artylerii. W czasie wojny polsko-ukraińskiej granicy w czerwcu 1919 r. z rąk Naczelnego dowództwa WP-prezes polskiego rozejmowej delegacja w trakcie negocjacji we Lwowie. 16 czerwca podpisał wojskowy Rodziewicz-Дельвигом porozumienia w sprawie zawieszenia broni i ustalenia linii demarkacyjnej, ale w końcu nie przyszła na świat. 13 kwietnia 1920 generał został na własną prośbę zwolniony do rezerwy. Był członkiem zarządu piwnice amunicji "Shell" w Warszawie. Od początku sierpnia 1920 roku, ponownie w służbie czynnej, był początkowo zespół artylerii, 1 armii, a następnie generał artylerii powiat "Warszawa". 20 maja 1921 r., przeniesiony w stan spoczynku. 7 października 1923 zatwierdzonej przez prezydenta Rp Stanisława Wojciechowskiego, jako wspólnego działu z starszeństwem stanu na 1 czerwca 1919 roku. Będąc na emeryturze, był jednym z organizatorów Dowborczyków Europejskiej "ku chwale Ojczyzny", którego był honorowym członkiem i wiceprezesem FIDAC. 

 Zmarł 7 listopada 1934 roku w Druskiennikach. Pochowany na Powązkach

[formoza58]

9. Juliusz Rómmel

Urodził się 3 czerwca 1881 roku w Grodnia. Pochodził z rodziny o szlacheckich korzeniach. W 1903 roku ukończył Szkołę Artylerii w Petersburgu, po czym podjął się służby w armii carskiej. Dosłużył się tam stopnia pułkownika. Podczas I wojny światowej był żołnierzem 1. Brygady Artylerii w armii rosyjskiej. Od września 1917 roku rozpoczął walkę dla Wojska Polskiego. Wstąpił do II Korpusu Polskiego, gdzie w 1918 roku objął nawet dowództwo nad dywizjonem artylerii konnej oraz brygady z III Korpusu Polskiego. Krótko sprawował tę funkcję, gdyż w kilka tygodni później Rómmel został internowany przez Austriaków, a jego III Korpus Polski został rozwiązany. Do Wojska Polskiego powrócił po odzyskaniu niepodległości w listopadzie 1918 roku. Najpierw dowodził pułkiem artylerii na terenie Rembertowa, a następnie 8. pułkiem artylerii polowej. W marcu 1919 roku objął dowodzenie nad 1. Brygadą Artylerii Legionów, a w czerwcu 920 roku został dowódcą 1. Dywizji Piechoty Legionów. Następnie sprawował funkcję dowódcy 1. Dywizji Kawalerii, z którą walczył przeciwko bolszewikom. Jego talent doceniono szybkim awansem na generała brygady (1922), a następnie na generała dywizji (1928). W międzyczasie służył (1921-1924) jako inspektor jazdy wileńskiej 1. Armii. Od kwietnia 1924 roku do września 1926 roku kierował poczynaniami 1. Dywizji Jazdy i następnie został oddelegowany do służby w Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych. W 1929 roku został inspektorem armii we Lwowie. Od 1935 roku tę samą funkcję pełnił w Warszawie. Podczas kampanii wrześniowej był dowódcą Armii "Łódź". Jego jednostka brała udział w walkach od pierwszych chwil rozpoczęcia boju. Szybko jednak została rozbita przez Niemców, a sam dowódca zmuszony był do wycofania się w kierunku Warszawy. Do stolicy Rómmel dotarł 8 września. Powierzono mu kierowanie obroną Warszawy i twierdzy Modlin. Stanowisko to było jednoznaczne z objęciem dowodzenia nad sformowaną w trakcie walk Armią "Warszawa". Walki o miasto były niezwykle zacięte i dzięki ofiarności żołnierzy i ludności cywilnej Warszawa broniła się do 27 września. Po kapitulacji stolicy Rómmel został wzięty do niewoli. Całą wojnę spędził w obozie jenieckim Murnau VII A. Po wojnie z powrotem znalazł się w kraju, gdzie podjął się początkowo doradztwa ds. szkoleniowych. Niestety, szybko pozbawiono go tego stanowiska na rzecz ludzi, którym sprzyjały ówczesne władze. Generał, mimo iż został przyjęte do Ludowego Wojska Polskiego, przeszedł w stan spoczynku. Rómmel zajął się również pisaniem. Był autorem wspomnień "Za Honor i Ojczyznę" wydanych w latach pięćdziesiątych. Zmarł 3 września 1967 roku w Warszawie.

[formoza58]

Jw.

1. Na ćwiczeniach, zimą 1928 roku

2. Po zawodach konnych z zagraniczną ekipą jeździecką

3. Na zawodach konnych w Zakopanem, w latach trzydziestych

4,5, 6 7 . W nieustalonych okolicznościach...

8. Na święcie 1 P.Szwol. w 1938 roku

9. Po kapitulacji warszawy, we wrześniu 1939 roku

10, 11, 12., 13. W latach powojennych...

 

[formoza58]

4. Modest Romiszewski

 

Ur. 29 lipca 1861 roku w Warszawie.Był synem Władysława, generała piechoty armii rosyjskiej, i Anny z Dżakelich oraz starszym bratem Eugeniusza, lekarza wojskowego, tytularnego generała brygady Wojska Polskiego. 1 września 1878, jako wychowanek cesarskiego Korpusu Paziów w Petersburgu, rozpoczął służbę w armii carskiej i pełnił ją do 30 września 1918. W latach 1886-1889 studiował na Wojskowej Akademii Prawa, a w 1892 ukończył Oficerską Szkołę Artylerii. Pełnił służbę w gwardyjskich brygadach artylerii. Dowodził dywizjonem artylerii konnej i brygadą artylerii 1906-1910. Następnie pełnił służbę na stanowisku inspektora artylerii korpusu armijnego. 

Od 29 grudnia 1918 pełnił służbę w Wojsku Polskim. Wyznaczony został na stanowisko szefa Sekcji II szkół podoficerskich w Departamencie Naukowo-Szkolnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Był twórcą koncepcji korpusu podoficerów w WP. Od 29 kwietnia 1919 był członkiem Rady Wojennej. 21 kwietnia 1920 zatwierdzony został w stopniu generała porucznika z dniem 1 kwietnia tego roku. W czerwcu 1920 powołany został na stanowisko generalnego inspektora artylerii przy Naczelnym Wodzu. Z dniem 1 kwietnia 1921 przeniesiony został w stan spoczynku. 26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. 

Osiadł w Warszawie. Członek Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności oraz Rady Naczelnej, utworzonego w 1921, Klubu Gruzińsko-Polskiego Sakartwelo-Polonetis Klubi. Zmarł 7 października 1930  w Warszawie. Został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie kwatera 6-2-8

[formoza58]

13. Włodzimierz Rachmistruk

Ur. 5 grudnia 1879 Vranceni Bukowina – zm. 5 listopada 1959, Tenczynek k. Krzeszowic). Kapitan austriackiej piechoty i generał brygady Wojska Polskiego. W Wojsku Polskim od listopada 1918, dowódca kompanii i batalionu w 15 Pułku Piechoty. Od lipca 1920 – grudnia 1923 dowódca 145 Pułku Piechoty (później 72 Pułk Piechoty) i przejściowo 36 Brygady Piechoty w manewrze zaczepnym nad Wkrą. Podpułkownik z 1 czerwca 1919. W sierpniu 1920 przejściowo pełniący obowiązki dowódcy 18 Dywizji Piechoty. Ranny pod Ciechanowem. W 1921 ukończył kurs wyższych dowódców, dowódca 72 Pułku Piechoty. Pułkownik z 1922. Grudzień 1923 – luty 1927 dowódca piechoty dywizyjnej 10 Dywizji Piechoty. Luty 1927 – grudzień 1932 dowódca 16 Dywizji Piechoty. Generał brygady z 1 stycznia 1928.

                 ------------------------------------------------

2. Na święcie 66  Kaszubskiego Pułku Piechoty.

[formoza58]

12. Stanisław Rouppert

 

Urodził się 15 kwietnia 1887 roku w Warszawie.

Kształcił się w Warszawie, gdzie rozpoczął swoje badania. Relegowany z uczelni za udział w strajku szkolnego w 1905 roku. Przeniósł się do Krakowa. Pracował tam w wyniku aktywnych działań bojowych i podczas robienia zdjęć. W sierpniu 1914 roku, w trakcie oficerów wzięli udział w Oleandrach w pobliżu Krakowa. 

Od sierpnia 1914 do lipca 1917 r., lider w dziedzinie zdrowia, głównego lekarza i brygady legionów polskich, i lekarz 1-go pułku piechoty na froncie. Po kryzysie przysięgowym internowany w Beniaminowie. 

Od listopada 1918 roku w służbie zdrowia armii polskiej, do marca 1919 r. zastępca głównego sanitarnego powiat dowództwem generała "Lublin", marzec-listopad sanitarno-technicznym 1919 szef garnizonu Warszawa. Pułkownik doktor od 1 czerwca 1919 roku. Od listopada 1919 do lutego 1924 r zastępca szefa sanitarno powiat dowództwem generała "Warszawa" / powiatu i dowództwa korpusu i w Warszawie. Od lutego 1924-sierpień 1926 wykładowca w akademii wojskowej, kanalizacja w Warszawie. 

23 sierpnia 1926 roku został mianowany szefem oddziału sanitarnego VIII Ministerstwa spraw wojsk w Warszawie. 16 marca 1927 prezydenta Rp Ignacego Mościckiego mianował go generałem brygady starszeństwem z 1 stycznia 1927 roku i 16. jest to zły sposób na wprowadzenie do organizmu generałów. Obsługa na szefa Departamentu MSWojsk zdrowia. służył do września 1939 roku. 

Był przewodniczącym rady nadzorczej Stowarzyszenia lekarzy zagranicznych graczy. Oprócz pracy zarobkowej, w szczególności, zastępca przewodniczącego rady Naukowej wychowania fizycznego i przewodniczącego komisji lekarskiej, 1927-1939, ciągnięcia i Kongres polskiej lekarzy sportowych w Worochta 1937 roku, pierwszy członek honorowy Stowarzyszenia lekarzy sportowych. W latach 1931-1945 członkiem Międzynarodowego komitetu olimpijskiego. Na początku czerwca 1935 r. został wybrany na przewodniczącego komisji rewizyjnej wojskowych wiedzy. 

Podczas śmiertelne choroby marszałka Józefa Piłsudskiego, który zmarł w 1935 roku, był przewodniczący stałej komisji lekarskiej, był także ppłk dr Stefan Mozolowski, major doktor Henry Cianciara i mjr dr Wiktor Tukanowicz. 

Po kampanii wrześniowej przeniósł się do Francji. Od listopada 1939 do czerwca 1940 roku w oficerskim obozie Серизе. 14 sierpnia 1940 roku był oficerów stacji Zbornej Rothesay. W styczniu 1942 roku został przeniesiony do zamkniętego stan. Osiadł w Szkocji. Zginął 13 sierpnia 1945 roku w Edynburgu.

         ----------------------------------------------------

2. w 1915 roku.

3. w 1933 roku, przy otwarciu basenu Jacht Klubu w Warszawie.

4. w Zakopanem.

 

[otton1]

46 minut temu, formoza58 napisał:

wykładowca w akademii wojskowej, kanalizacja w Warszawie. 

i dobrze, że szef sanitarny wziął się za kanalizację w Warszawie.

Taki generał z następnej litery, "S" zabrał się za kanalizację na prowincji.

[formoza58]

1.Tadeusz Rozwadowski

 

Urodził się w 1866 roku w Babinie (obecnie Ukraina). Jego przodkowie walczyli z Turkami pod Wiedniem, brali udział w insurekcji kościuszkowskiej czy w powstaniach: listopadowym i styczniowym. Nim Polska odzyskała niepodległość, ukończył Szkołę Wojenną w Wiedniu, a w armii Austro-Węgier dosłużył się stopnia marszałka polnego porucznika. Rozwadowski utrzymywał kontakty z Radą Regencyjną, która z końcem października 1918 roku powołała go na stanowisko Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Gdy Józef Piłsudski objął władzę cywilną i wojskową, nasz bohater poróżnił się z “Ziukiem” i zrezygnował z pełnionej dotychczas funkcji. Został natomiast Naczelnym Dowódcą Wojsk Polskich w Galicji Wschodniej, a jego zadaniem była obrona Lwowa, w którym trwały już polsko-ukraińskie walki.  Zreorganizował pod względem wojskowym szczupłe siły obrońców, wykazując się niezwykłym poświęceniem, niezłomnością i hardością ducha.

Wiosną 1919 roku Rozwadowski został szefem Polskiej Misji Wojskowej w Paryżu. Gdy opuszczał Lwów,  owacyjnie żegnały go tłumy mieszkańców miasta i żołnierze. W stolicy Francji skutecznie zabiegał o polskie interesy w Galicji Wschodniej, uzyskał dostawy broni dla Wojska Polskiego, negocjował zręby sojuszu z Rumunią. To również dzięki niemu powstał Legion Amerykański, którego żołnierze bili się za Polskę.

Po powrocie do Polski, kiedy ojczyzna ponownie była w potrzebie, stanął na czele Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Kiedy wojska bolszewickie parły na Warszawę, i wydawało się, że nic ich nie pokona, stworzył plan kontruderzenia oraz koncepcję bitwy, znanej dziś jako Bitwa Warszawska. Po zwycięstwie cała chwała spłynęła na Józefa Piłsudskiego. Rozwadowski, prywatnych zatargów z Marszałkiem, nasz bohater nie próbował podważać autorytetu “Ziuka”. Czyniły to jednak środowiska przeciwne Piłsudskiemu. Spór o to, który z dowódców zasługuje na miano zwycięzcy w Bitwie Warszawskiej, pomimo upływu 100 lat, trwa do dziś.

Po wojnie polsko-bolszewickiej gen. Tadeusz Rozwadowski sprawował wysokie stanowiska w Wojsku, jednak jego spór z obozem piłsudczyków, upolityczniających armię przybierał na sile. Krytycznym momentem był przewrót majowy w maju 1926 roku. Nasz bohater stanął na czele sił wiernych rządowi RP. W obliczu zagrożenia wojną domową prezydent Wojciechowski złożył urząd, kończąc tym samym bratobójcze walki w stolicy, a Rozwadowski został internowany. Ostatecznie został oskarżony i skazany na więzienie. Karę odsiadywał w Warszawie a następnie w Wilnie.Fatalne warunki sprawiły, że generał podupadł na zdrowiu. Całości dopełniało uderzenie w honor oficera, który więziony był pośród pospolitych przestępców. Po niecałym roku, wobec protestów w obronie skazanych po przewrocie generałów, którzy do końca bronili legalnych władz, Rozwadowski opuścił więzienie. Nie był to jednak koniec. Środowisko piłsudczyków rozpoczęło na niego nagonkę, podważając jego dokonania. Niedługo przed śmiercią, która nastąpiła jesienią 1928 roku, Rozwadowski będący już w stanie spoczynku, napisał pracę poświęconą kwestiom obronnym państwa, zwaną nieraz „Testamentem wojskowym generała Rozwadowskiego”.

 

Zgodnie z wolą zmarłego, pochowano go na cmentarzu Obrońców Lwowa. Uroczystości pogrzebowe zgromadziły tysiące ludzi, a trumnę nieśli na swoich barkach generałowie, którzy zostali wydaleni ze służby razem z naszym bohaterem. Śmierć Rozwadowskiego była szeroko dyskutowana zarówno w II RP jak i obecnie. Podejrzewano nawet otrucie oficera, a odmowa przeprowadzenia sekcji zwłok tylko uwiarygadniała tę wersję wydarzeń.

             ---------------------------------------------

2. podczas służby w CK armii

3. we Lwowie w 1919 roku.

4, 5. w 1920 roku.

6, 7. jako inspektor kawalerii.

[Koloman]

41 minut temu, formoza58 napisał:

1.Tadeusz Rozwadowski

Fotografia z roku 1915. Spotkanie dwóch generałów, Sándora Szurmaya (dowódcy Grupy Szurmaya oraz generała Rozwadowskiego

[Koloman]

Gen.Rozwadowski i Wojciech Kossak

[Koloman]

46 minut temu, formoza58 napisał:

3. we Lwowie w 1919 roku.

Doskonała fotografia, poniżej jej opis:

Misja aliancka we Lwowie, luty 1919. Od lewej Stanisław Wańkowicz, Robert Lord, gen. Joseph Barthelemy, gen. Tadeusz Rozwadowski, płk Adrian Carton de Wiart, mjr Giuseppe Stabile

[formoza58]

Jw.

Jako podporucznik i pułkownik CK armii...

[formoza58]

2 godziny temu, Koloman napisał:

Gen.Rozwadowski i Wojciech Kossak

Jako generał wg. Wojciecha Kossaka.

[formoza58]

2. Kazimierz Raszewski

 Ur. 29 luty 1864 roku w Jasieniu. Służbę wojskową rozpoczął w 1885 r. wstępując do pruskiego 6 Pułku Huzarów im. Hrabiego Goetzena w Prudniku, następnie od 1896 r. w 4 Pułku Huzarów im. von Schilliego w Oławie. Awansowany na rotmistrza w 1901, a na majora w 1913 i w tym samym roku został przeniesiony do 16 Szlezwicko-Holsztyńskiego Pułku Huzarów Cesarza Austrii. W czasie I wojny światowej był zastępcą dowódcy 16 Szlezwicko-Holsztyńskiego Pułku Huzarów Cesarza Austrii Franciszka Józefa I stacjonującego w Szlezwiku. W styczniu 1915 został dowódcą tego pułku. Jesienią 1917 pod Dyneburgiem mianowany został dowódcą spieszonej Brygady Strzelców Konnych. 27 stycznia 1918 awansował na podpułkownika. W kwietniu tego roku przeniesiony na front francuski i mianowany zastępcą dowódcy pułku piechoty, a następnie dowódcą Samodzielnej Brygady Piechoty. Koniec wojny zastał go w Lotaryngii. W styczniu 1919 powrócił do Poznania, a od lutego w Wojsku Polskim brał udział w Powstaniu Wielkopolskim.
Do Armii Wielkopolskiej przyjęty został w stopniu pułkownika i 15 stycznia mianowany dowódcą 3 Pułku Ułanów Wielkopolskich. 20 marca tego roku mianowany szefem Wydziału Wojskowego Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu. 1 kwietnia dekretem NRL mianowany generałem podporucznikiem. 19 sierpnia 1919 został wyznaczony na stanowisko generała do zleceń przy głównodowodzącym Wojsk Polskich byłego zaboru pruskiego. 11 września 1919 został mianowany dowódcą Okręgu Generalnego „Pomorze”. 19 września 1919 – 2 czerwca 1920 dowódca 6 Dywizji Piechoty, a potem do lipca 1920 Grupy Operacyjnej złożonej z 6 i 17 Dywizji Piechoty. Od lipca do sierpnia 1920 dowódca 2 Armii na froncie bolszewickim. Zawiódł jako dowódca operacyjny. W sierpniu 1920 usunięty ze stanowiska dowódcy armii i mianowany dowódcą Grupy Operacyjnej Pomorze i linii Wisły. Od końca sierpnia 1920 był dowódcą Okręgu Generalnego Poznań, a później Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu.
W 1921 został zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku. 25 marca 1925 Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska dowódcy OK Nr VII, 28 maja 1925 awansował go na generała broni, a z dniem 31 maja tego roku minister spraw wojskowych przeniósł go w stan spoczynku.
Na emeryturze zamieszkał w Poznaniu. Przewodniczył organizacji polskich monarchistów, utrzymywał kontakty z towarzyszami broni z armii niemieckiej i uczestniczył w ich zjazdach w Niemczech. Po wkroczeniu Niemców w 1939 do Poznania aresztowany i uwięziony przez gestapo. Uwolniony w styczniu 1941, wkrótce zmarł. Pochowany 17 stycznia 1941 na cmentarzu górczyńskim.