Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[Koloman]

4 godziny temu, formoza58 napisał:

3. W sierpniu 1939 roku, na święcie 1 Dywizji Piechoty Legionów.... 

Gen. Wincenty Kowalski (z lewej) i gen. Józef Kwaciszewski (z prawej)

[Koloman]

29.  Adam Korytowski 

ur. 27 lipca 1886 w Przemyślanach, zm. 25 sierpnia 1942 w Edynburgu – generał brygady Wojska Polskiego.

 

Adam Korytowski urodził się 27 lipca 1886 w Przemyślanach, w rodzinie Stanisława i Marii z Augustiaków. Był absolwentem Szkoły Kadetów Kawalerii w Mährisch Weißkirchen (obecnie Hranice na Morawach). Od 13 sierpnia 1908 do listopada 1918 pełnił zawodową służbę w cesarskiej i królewskiej armii. W czasie służby w c. i k. armii ukończył Terezjańską Akademię Wojskową w Wiener Neustadt. W czasie I wojny światowej dowodził szwadronem, był oficerem sztabu armii i oficerem do zleceń c. i k. 4 pułku ułanów. W 1916 awansował do stopnia rotmistrza.

28 lutego 1919 został przeniesiony z I Brygady Kawalerii do Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź” na stanowisko zastępcy szefa sztabu^[2]. Do Wojska Polskiego został przyjęty formalnie 18 marca 1919 z „byłej armii austro-węgierskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia (majora), nadanego rozkazem gen. Rydza-Śmigłego z dn. 12 listopada 1918 jako warunkowego, aż do ułożenia przez Komisję Weryfikacyjną ogólnej listy starszeństwa. W lipcu tego roku został wyznaczony na stanowisko szefa sztabu 10 Dywizji Piechoty, a we wrześniu – szefa sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Pomorze”. W czasie wojny polsko-bolszewickiej kolejno: szef sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Lwów”, szef sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Poznań” (do 7 października 1920), szef sztabu i zastępca dowódcy Ekspozytury Dowództwa Okręgu Generalnego „Warszawa” w Białymstoku (z dniem 21 października 1920), szef sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Białystok” i zastępca dowódcy Okręgu Generalnego „Białystok”. Pełniąc służbę w Poznaniu 15 lipca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu majora w kawalerii, w „grupie byłej armii austro-węgierskiej”. 23 października 1920 został awansowany do stopnia podpułkownika kawalerii z dniem 1 kwietnia 1920.

Po zakończeniu działań wojennych pełnił służbę na stanowisku szefa wydziału w Oddziale I Sztabu Generalnego, którego szefem był wówczas pułkownik Straży Granicznej dr Józef Zając. Pełniąc służbę w Sztabie Generalnym pozostawał na ewidencji 10 pułku ułanów w Białymstoku. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 69. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii). W kwietniu 1924 został przeniesiony z 10 do 3 pułku ułanów z pozostawieniem na dotychczasowym stanowisku w Oddziale I SG. Z dniem 1 listopada 1924 został przydzielony do macierzystego pułku z „równoczesnym odkomenderowaniem na roczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej na rok szkolny 1924–1925”. Z dniem 15 października 1925, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Departamentu II Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko szefa Wydziału Ogólnego.

Z dniem 1 września 1926 został przydzielony do Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych i wyznaczony na stanowisko I oficera sztabu generała do prac przy GISZ, gen. bryg. Stefana Dąb-Biernackiego. W listopadzie 1927 objął dowództwo 13 pułku ułanów w Nowej Wilejce. 1 stycznia 1928 awansował do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 4. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. W marcu 1930 został mianowany dowódcą Brygady Kawalerii „Równe”, która 1 kwietnia 1937 została przemianowana na Wołyńską Brygadę Kawalerii. Od 10 listopada 1931 do 15 lipca 1932 był słuchaczem VI Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Wielką jednostką kawalerii dowodził przeszło dziewięć lat. Na stopień generała brygady został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 7. lokatą w korpusie generałów. 5 lipca 1939 objął nowo utworzone stanowisko zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi. Jego bezpośrednim przełożonym został gen. bryg. Wiktor Thommée.

1 września 1939, gdy generał Thommée objął dowództwo Grupy Operacyjnej „Piotrków”, został dowódcą Okręgu Korpusu Nr IV. W początkowym etapie kampanii wrześniowej obowiązki dowódcy okręgu korpusu łączył z funkcją delegata naczelnego kwatermistrza, którego zadaniem było zaopatrywanie Armii „Łódź” i „Poznań” oraz „Prusy”. Wieczorem 5 września ewakuował się wraz z podległym personelem do Lublina

Przedostał się do Francji po zakończeniu działań w Polsce. W obozie szkoleniowym Coëtquidan był jego dowódcą, a następnie dowódcą Okręgu Korpusu Bretania^[1]. Ewakuował się do Wielkiej Brytanii, gdzie nie otrzymał żadnego przydziału. W styczniu 1942 został przeniesiony w stan nieczynny. Zmarł 25 sierpnia 1942 w Edynburgu i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Corstorphine Hill

Opinia

Taktycznie dobrze przygotowany. Bardzo dużo pracuje nad sobą. Nadaje się na dowódcę wielkich jednostek wojskowych w stopniu bardzo dobrym. Może dowodzić większymi związkami. Decyzja ostrożna, ale bardzo konsekwentna i pewna w wykonaniu. Wybitna lojalność służbowa daje pewną gwarancję wykonania rozkazów. Jest to jeden z tych dowódców kawalerii, który na pewno nigdy nie będzie się zasłaniał zmęczeniem oddziałów. Bardzo duże poczucie odpowiedzialności. Bardzo dobry dowódca wyższej jednostki. Stan zdrowotny i fizyczny doskonały
. /-/ gen. Bukacki-Burhardt

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1922)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Złoty Krzyż Zasługi (1937)
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych - 12 maja 1936
• Krzyż Kawalerski Legii Honorowej (Francja)

[formoza58]

Zawody konne o " Srebrną Lancę".Równe, październik, 1935 rok... Płk. Korytowski wręcza nagrodę zwycięskiej ekipie KOP-u.

Przy okazji, Zdrowych, Szczęśliwych Świąt i wszelakiej Pomyślności w Nowym Roku  

[formoza58]

31. Józef Kustroń

 

Urodził się 16 października 1892 r. w Stryju. Rodzina przeniosła się do Nowego Sącza,tam też uczęszczał do gimnazjum. Działał aktywnie w organizacjach niepodległościowych. Już w 1904 r. znalazł się w konspiracyjnej komórce związku młodzieży "Zet". Po uzyskaniu matury z wyróżnieniem w 1910 r. podjął studia prawnicze i filozoficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim,równocześnie studiując w Akademii Handlowej. Założył "Związek Jastrzębi",a w 1912 r. wstąpił do Związku Strzeleckiego.

Przed wybuchem I wojny światowej ukończył studia. Po wybuchu konfliktu wstąpił do Legionów Polskich,został mianowany na stopień chorążego i dowodził plutonem w IV batalionie 2 pułku piechoty Legionów. Walczył na froncie w Galicji Wschodniej,bił się z Rosjanami 29 października 1914 r. w bitwie pod Mołotkowem,gdzie został ranny. Otrzymał awans na podporucznika,a następnie - po powrocie z leczenia w szpitalu - porucznika. W lecie 1915 r. dowodził jedną z kompanii w 4 pułku piechoty Legionów. Wziął udział w kampanii na froncie wołyńskim w grupie Józefa Piłsudskiego. Walczył m.in. pod Jastkowem i w rejonie Kowla. W 1916 r. Kustroń za zasługi bojowe został awansowany na stopień kapitana. Po kryzysie przysięgowym,kiedy legioniści odmówili złożenia przysięgi na wierność cesarzom Niemiec i Austro-Węgier,Kustroń został siłą wcielony do armii austriackiej (niektóre źródła podają,że udało mu się uciec). Działał w konspiracyjnej Polskiej Organizacji Wojskowej,od 31 października 1918 r. brał udział w rozbrajaniu żołnierzy austriackich w Krakowie. Od listopada 1918 r. podjął służbę w odrodzonym Wojsku Polskim,najpierw jako szef Biura Prasowego w Dowództwie Okręgu Generalnego WP w Krakowie. Później zajmował stanowiska m.in. szefa sekcji kultury i oświaty w Oddziale III Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych. W czasie wojny polsko-bolszewickiej od lipca 1920 r. w stopniu podpułkownika kierował przewozami wojskowego transportu kolejowego. Za zasługi w wojnie z bolszewikami został w 1923 r. ponownie odznaczony VM. Po wojnie służył przez jakiś czas na stanowiskach sztabowych,m.in. w intendenturze w MSWojsk. W sierpniu 1922 r. powrócił do służby liniowej. Został zastępcą dowódcy 42 pp w Białymstoku,a od stycznia 1925 r. piastował stanowisko dowódcy 55 pp w Lesznie. W tym samym roku otrzymał awans na pułkownika. Podczas przewrotu majowego - jako legionista i piłsudczyk - nie dopuścił do wyruszenia swego pułku na pomoc rządowi.

W 1928 r. otrzymał Złoty Krzyż Zasługi oraz Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski. W sierpniu 1930 r. płk Kustroń został dowódcą piechoty dywizyjnej w 16 dywizji piechoty. Od października 1935 r. był dowódcą 21 Dywizji Piechoty Górskiej w Bielsku. Wraz z tą jednostką wziął udział w zajęciu Zaolzia. Pułkownik (a od marca 1939 r. generał brygady) w trakcie służby udzielał się społecznie i był zaangażowany w działalność organizacji o polskim charakterze społeczno-politycznym,był prezesem Oddziału Polskiego Związku Zachodniego w Bielsku. Płk/gen. Józef Kustroń był zdolnym oficerem Wojska Polskiego,pełnym zapału,o szerokich horyzontach umysłowych. Dowódca 16 dywizji piechoty płk Kazimierz Sawicki wystawił mu taką opinię: "Wybitny,zdecydowany charakter,stuprocentowy ideowiec i entuzjasta. Całkowicie oddany służbie wojskowej. Wybitnie inteligentny. Posiada rozległe wiadomości fachowe,jak i ogólne - indywidualista,(...) o rozległych zainteresowaniach. Taktycznie bardzo wyrobiony i wykształcony,(...). W opiniowaniu zbyt wyrozumiały". Ze swoją 21 DPG wyruszył na front we wrześniu 1939 r. Jednostka znalazła się w Grupie Operacyjnej "Bielsko" (później "Boruta") w składzie Armii "Kraków",dowodzonej przez gen. Antoniego Szyllinga z zadaniem osłony Krakowa od południowego zachodu. Od 1 września jednostka gen. Kustronia toczyła ciężkie walki z Niemcami i ich 17 Korpusem. 2 września,po walkach pod Cieszynem Bielskiem,Skoczowem i Pszczyną gen. Kustroń otrzymał rozkaz wycofania się za rzekę Sołę,a stąd kolejne rozkazy skierowały jego 21 DPG do rejonu Wadowic. 4 września dywizja osiągnęła rejon Skawiny,organizując obronę na linii Radziszów-Krzywaczka. Miejscem postoju sztabu była miejscowość Mogilany.

Na zachód od tej miejscowości dywizja stoczyła zwycięski bój 5 września - odparto trzy natarcia nieprzyjaciela,zniszczono czołgi. 21 DPG wycofywała się na wschód i w ciągłych walkach odwrotowych dotarła na Lubelszczyznę,pod Biłgoraj. Rozkaz z 13 września 1939 r. gen. Szyllinga,dowódcy Armii "Kraków" nakazywał marsz na odsiecz Lwowa. Rano 13 września w sztabie GO "Boruta" (dowódcą GO był gen. Mieczysław Boruta-Spiechowicz) odbyła się odprawa,na której zadecydowano,że 21 DPG gen. Kustronia będzie przebijać się na kierunku Tarnogród-Lubaczów-Oleszyce. Stany osobowe dywizji w wyniku ciężkich walk toczonych od 1 września stopniały z 17 tys. żołnierzy do 3,5-4 tys. 14 września 21 DPG przemieszczała się na kierunku Oleszyce-Lubaczów-Dachniów. Marsz na Lwów został przerwany na skutek okrążenia dywizji przez Niemców. 15 września gen. Kustroń został ranny,gdy jego kolumna sztabowa dostała się w zasadzkę ogniową niedaleko Starego Dzikowa. 15 września oddziały gen. Kustronia zdobyły Dachniów,który jednak musiały opuścić po silnym kontrataku niemieckim i przeszły do obrony. Toczono ciężkie walki - pod Futorami Niemcy ponieśli ciężkie straty w walce z polskimi żołnierzami,pod Uszkowcami polska artyleria zniszczyła niemieckie wozy amunicyjne i sprzęt przeciwpancerny.

Niemiecki pierścień okrążenia zamknął się 16 września. Przeciwnikiem była niemiecka 45 dywizja piechoty. Gen. Kustroń na czele oddziału złożonego z ok. 200 żołnierzy i 30 oficerów podjął marsz w kierunku lasów moszczanickich,kierując się w stronę lasu na południowy zachód od Ułazowa. Oddział był obserwowany przez lotników niemieckich i ostrzeliwany przez artylerię. Ok. godziny 14 w lesie między Koziejówką i Ułazowem koło Lubaczowa doszło do walki,której poległ gen. Józef Kustroń,prowadząc swoich żołnierzy do ataku podczas próby przebicia się z okrążenia. Tak ostatni atak dowódcy 21DPG zapamiętał por. H. Kożuchowski: "Na czele szedł Generał z resztą swego sztabu (3 of.). Na przeciwległym skraju polany ogień 3 ckm rzucił nas na ziemię. Generał Kustroń otrzymał strzał w policzek pod prawym okiem. Karabiny niemieckie grały bez przerwy,nasze odpowiadały z rzadka. Widziałem jak Generał uniósł się jeszcze na rękach (trzymając Visa),jakby chciał się rzucić naprzód,lecz opadł z powrotem. Dwie serie ckm usadowiły go na wieki,jedna w krzyż,druga w łopatkę. Była to godzina 14.00. Do 14.30 trzymali nas Niemcy pod ogniem,odpowiadając nawałami na każdy nasz strzał lub granat. Z całego oddziału zebrano nas około 60 ludzi. Śp. Generał Kustroń żył jeszcze - mówił coś,lecz nie można było zrozumieć,w końcu ucichł i zesztywniał. Żołnierze niemieccy chcieli nas siłą zabrać od jego ciała,lecz kapitan niemiecki,gdy się dowiedział nad kim płaczą zebrani oficerowie,oddał honory wojskowe i zostawił nas przez chwilę".

Ciało gen. Kustronia Niemcy przewieźli do Ułazowa. Tam pochowano go przy cerkwi greko-katolickiej w asyście żołnierzy niemieckich,którzy salwą honorową uczcili dzielnego polskiego dowódcę. W 1953 r. szczątki generała ekshumowano i przeniesiono na cmentarz w Nowym Sączu. Generał Józef Kustroń został odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari III,IV i V klasy, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, trzykrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi.

[formoza58]

33. Wincenty Kowalski

 

Pochodził z warszawskiej rodziny rzemieślniczej. Po ukończeniu Szkoły im. Konarskiego oraz Szkoły Wawelberga i Rotwanda w Warszawie wyjechał i ukończył studia na Instytucie Politechnicznym w Liège (Belgia) na wydziale budowy maszyn. Od 1905 brał udział w ruchu niepodległościowym, członek Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. Ukończył szkołę podoficerską oraz kurs oficerski Związku Strzeleckiego w Oleandrach.

W okresie sierpień 1914 – lipiec 1917 w Legionach. 6 sierpnia 1914 wymaszerował z Krakowa w składzie IV plutonu 1 Kompanii Kadrowej. Do lipca 1917 pełnił służbę w 1 pułku artylerii Legionów, a po kryzysie przysięgowym, został internowany w Beniaminowie.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Wziął udział w wojnie z Ukraińcami i bolszewikamidowodząc 3 baterią, a następnie (od 20 sierpnia 1919) dywizjonem 1 pułku artylerii polowej Legionów i II batalionem 5 pułku piechoty Legionów (od 15 sierpnia 1920).

W latach 1921–1923 był słuchaczem II Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1923, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do Inspektoratu Armii Nr I w Wilnie na stanowisko I referenta. Z dniem 1 marca 1926 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Biura Ścisłej Rady Wojennej w Warszawie na stanowisko szefa wydziału. W listopadzie tego roku został zatwierdzony na stanowisku zastępcy szefa Oddziału III Sztabu Generalnego w Warszawie. W kwietniu 1928 został mianowany szefem Oddziału III Sztabu Generalnego. W listopadzie tego roku został przeniesiony do składu osobowego inspektora armii, generała dywizji Tadeusza Piskora. W październiku 1930 został przeniesiony do Dowództwa Obszaru Warownego „Wilno” w Wilnie na stanowisko zastępcy dowódcy^[11][12]. W 1934 roku został mianowany II dowódcą piechoty dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty w Wilnie. W maju 1937 roku objął dowództwo 8 Dywizji Piechoty w twierdzy Modlin. 28 stycznia 1938 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie, którą dowodził w czasie kampanii wrześniowej. Od 3 września dowódca GO „Wyszków”. 24 września pod Tarnawatką dostał się do niewoli niemieckiej. Wojnę spędził w obozie jenieckim Murnau. Po uwolnieniu z niewoli został przyjęty do Polskich Sił Zbrojnych.

W maju 1946, po demobilizacji, wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie prowadził wśród Polonii i w środowisku kombatantów ożywioną działalność. Był między innymi prezesem Rady Stowarzyszenia Polskich Kombatantów, prezesem Polskiej Bratniej Pomocy i członkiem Stowarzyszenia Weteranów Armii Polskiej. W latach 1956–1963 był dyrektorem Instytutu Józefa Piłsudskiego. Zmarł 29 listopada 1984 w River Forest. 6 września 1986, zgodnie z wolą zmarłego, jego prochy zostały złożone na cmentarzu wojskowym w Kałuszynie.

Awanse

• chorąży – 15 grudnia 1915
• podporucznik – 1 listopada 1916
• porucznik – 1918
• kapitan – 1919
• major – 1920
• podpułkownik – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 83. lokatą w korpusie oficerów artylerii
• pułkownik – 1 stycznia 1928 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 10. lokatą w korpusie oficerów artylerii
• generał brygady – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 roku i 9. lokatą w korpusie generałów

Order i odznaczeni

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (16 lutego 1921)
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1973)
• Krzyż Niepodległości (6 czerwca 1931)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1933)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka Pamiątkowa „Pierwszej Kadrowej”
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
• Krzyż Komandorski Orderu Lwa Białego (Czechosłowacja)
• Krzyż Komandorski Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa)
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929

[formoza58]

Jw.

1, 2- portrety generała.

3. Lipiec 1939 roku... Delegacja 1 Dywizji Piechoty Legionów u Prezydenta RP. generał oznaczony krzyżykiem.

[Koloman]

43. Adolf Jan Kuczewski 

ur. 14 lipca 1866 w Mińsku, zm. 23 marca 1927 w Warszawie – generał brygady Wojska Polskiego.

•  

Życiorys[

Kształcił się w Korpusie Kadetów w Połocku. Od 1883 służył w 15 Tyfliskim Pułku Grenadierów. Ukończył kurs saperów i kurs wyższej taktyki. Uczestnik wojny rosyjsko-japońskiej. W walkach dwa razy ranny, doznał kontuzji głowy i przestrzału piersi. Walczył w I wojnie światowej na froncie niemieckim jako dowódca pułku piechoty i Brygady Piechoty. 1 sierpnia 1917 przydzielony został do I Korpusu Polskiego w Rosji. Objął dowództwo brygady w 3 Dywizji Strzelców Polskich.

W listopadzie 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego. Wyznaczony na stanowisko dowódcy brygady w Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Od lutego 1919 dowódca odcinka rawickiego w powstaniu wielkopolskim, potem inspektor piechoty w 3 Dywizji Strzelców Wielkopolskich, przemianowanej 1 lutego 1920 na 17 Dywizję Piechoty Wielkopolskiej.

25 czerwca 1919 na wniosek głównodowodzącego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim Komisariat Naczelnej Rady Ludowej dekretem nr 171 mianował go generałem podporucznikiem. 26 października 1923 Prezydent RP zatwierdził go w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919.

Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920, jako dowódca Grupy Operacyjnej „Dokszyce”. Do 24 czerwca 1920 dowodził XXXIII Brygadą Piechoty lecz sukcesów nie odniósł i przeniesiony został do Stacji Zbornej Oficerów w Warszawie. W 1921 zatrudniany w różnych komisjach, m.in. kontroli stanów, potem bez przydziału.

W 1923 przeniesiony został w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie .

Awanse

• podporucznik (Подпоручик) – 1886
• porucznik (Поручик) – 1890
• sztabskapitan (Штабс-капитан) – 1894
• kapitan (Капитан) – 1901
• podpułkownik (Подполковник) – 1911
• pułkownik (Полковник) – 1914

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych
•  
• Na fotografii: inspekcja ćwiczeń w Krotoszynie, lipiec 1919. W samochodzie siedzą (od lewej): gen.ppor.W.Odyniec,
• płk.Adolf Jan Kuczewski, Ludwik Bociański i kierowca. Z tyłu stoi por.Kazimierz Kwieciński.

[Koloman]

P.S.

zbliżenie na płka.Kuczewskiego. Wyglada jak dziadek, mimo iż w momencie wykonywania fotografii miał 53 lata.

[formoza58]

30. Ludwik Kmicic Skrzyński

 

Ludwik Kmicic-Skrzyński (ur. 26 sierpnia 1893 w Odessie, zm. 14 lutego 1972 w Manchesterze) – generał brygady Wojska Polskiego.

 

Po ukończeniu gimnazjum w Tyflisie w Gruzji wyjechał do Francji, gdzie studiował w Nancy na wydziale chemicznym politechniki. W 1911 roku studiował na Politechnice w Liège, w Belgii^[1]. W 1912 roku wstąpił do Związku Strzeleckiego, zorganizował w Nancy pluton Związku Strzeleckiego i został jego dowódcą.

W 1914 roku przyjechał do Krakowa, gdzie był słuchaczem kursu oficerskiego Związku Strzeleckiego. W sierpniu 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich.

Był członkiem tzw. „ułańskiej siódemki” – patrolu Władysława Prażmowskiego „Beliny”, który w nocy z 1 na 2 sierpnia, jako pierwszy przekroczył granicę zaboru austriackiego z zaborem rosyjskim w Kocmyrzowie i 3 sierpnia wieczorem powrócił do Krakowa, a 6 sierpnia wyruszył wraz z 1 Kompanią Kadrową do Miechowa.

Następnie pełnił funkcje: dowódcy plutonu w 1 pułku ułanów Legionów Polskich (1914–1915), dowódcy 7 kompanii w 5 pułku piechoty (od maja 1915 – do lutego 1916^[2]) i ponownie służba w 1 pułku ułanów Beliny-Prażmowskiego. Od 6 lutego do 1 kwietnia 1917 roku wykładał przedmiot „fortyfikacja” na kawaleryjskim kursie podoficerskim przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce^[3]. W lipcu tego roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w obozie w Beniaminowie, gdzie przebywał do sierpnia 1918 roku.

W październiku 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany dowódcą szwadronu, a później zastępcą dowódcy 1 pułku szwoleżerów w Chełmie. Wraz z tym pułkiem uczestniczył w zdobyciu Wilna i wyprawie kijowskiej. W lipcu 1920 został dowódcą 16 pułku Ułanów Wielkopolskich na czele, którego walczył w bitwie warszawskiej, w walkach na Suwalszczyźnie, operacji nad Niemnem i w ostatniej ofensywie na Krzywicze kończącej wojnę polsko-bolszewicką. W marcu 1921 roku został skierowany na kurs dokształcający do Centralnej szkoły Kawalerii w Grudziądzu.

Od października 1921 roku do października 1924 roku w zastępstwie pełnił obowiązki dowódcy 11 pułku Ułanów Legionowych w Ciechanowie. Od października 1924 roku do października 1925 roku studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W maju 1926 roku, w czasie zamachu stanu, opowiedział się po stronie Józefa Piłsudskiego. Po ukończeniu kursu został mianowany szefem sztabu 2 Dywizji Kawalerii w Warszawie. We wrześniu 1926 roku przeniesiony został do Ministerstwa Spraw Wojskowych i wyznaczony na stanowisko szefa Wydziału Ogólnego Departamentu II Kawalerii^[6]. 25 czerwca 1927 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza i przydzielony do dowództwa 5 Brygady KOP na stanowisko oficera instruktora^[7]. W dniach 21–24 marca 1928 roku w Brześciu nad Bugiem wziął udział w grze wojennej, w charakterze dowódcy 4 pułku kawalerii i jednocześnie dowódcy oddziału wydzielonego 44 Dywizji Strzelców (strona czerwona). Kierownik gry, generał dywizji Józef Rybak wystawił mu następującą opinię: „bardzo dobry, bardzo energiczny oficer Sztabu Generalnego. Kawalerzysta o dużym temperamencie i ambicji pracy. Nadaje się na samodzielne stanowisko w zakresie taktycznym i operacyjnym”.

31 maja 1927 roku wojewoda poleski zezwolił mu na zmianę nazwiska rodowego „Skrzyński” na „Skrzyński-Kmicic”.

12 marca 1929 roku został mianowany dowódcą Brygady Kawalerii „Białystok”, która z dniem 1 kwietnia 1937 roku została przemianowana na Podlaską Brygadę Kawalerii. Brygadą dowodził przez dziesięć lat i sześć miesięcy. W międzyczasie, od 10 listopada 1931 roku do 15 lipca 1932 roku był słuchaczem VI Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych.

Wraz z Podlaską Brygadą Kawalerii wziął udział w kampanii wrześniowej początkowo w składzie Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew” a następnie Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”. Wziął udział w bitwie pod Kockiem i 6 października 1939 roku dostał się do niewoli. W niewoli niemieckiej przebywał w Opawie a od 24 stycznia 1942 roku w Oflagu II B Arnswalde. Następnie od połowy maja 1942 roku do kwietnia 1945 roku w Oflagu II D Gross-Born. Po opuszczeniu obozu wyjechał do Włoch i wstąpił do 2 Korpusu Polskiego.

Po rozwiązaniu korpusu wyjechał do Anglii i zamieszkał w Manchesterze, gdzie pracował fizycznie jako robotnik w tamtejszych fabrykach^[11], a następnie jako urzędnik. Niezależnie od pracy zarobkowej działał aktywnie w środowisku kawaleryjskim. Zajmował się również publicystyką dotyczącą historii kawalerii z okresu II Rzeczypospolitej. Opublikował w Londynie na łamach „Przeglądu Kawalerii i Broni Pancernej” szereg artykułów oraz swoich wspomnień i relacji z I i II wojny światowej. Zmarł w dniu 14 lutego 1972 roku w Manchesterze i został pochowany na cmentarzu South End. Prochy przeniesiono na Cmentarz Wojskowy na Powązkach (kwatera A25-18-6).

Awanse

• porucznik – 15 listopada 1918
• kapitan – grudzień 1919^[1]
• major – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów jazdy
• podpułkownik – 31 marca 1924 ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 7. lokatą w korpusie oficerów jazdy
• pułkownik – 1 stycznia 1928 roku ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów kawalerii
• generał brygady – 19 marca 1938 roku został mianowany generałem brygady ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 9. lokatą w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari (Rząd RP na Obczyźnie)
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 652 (za czyny pod miejscowością Mielejczyce; przyznany w 1921)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1936)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (inne źródła podają jedenastokrotnie)
• Medal Niepodległości
• Odznaka za Rany i Kontuzje
• Odznaka Pamiątkowa „Pierwszej Kadrowej”
• Odznaka „Za wierną służbę”
• Odznaka Oficerów Dyplomowanych
• Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii

[formoza58]

Jw.

1. W " Siódemce" Beliny Prażmowskiego.

2. W " Siódemce", w 1917 roku. Bez jednego, który poległ.

3. Na spotkaniu z Komendantem pod Krakowem, w 1924 roku.

4. Zdekompletowana " Siódemka" beliniacka na Zjeździe Legionistów w Krakowie, w sierpniu 1939 roku.

[Koloman]

37.Karol Henryk Kasperlik 

ur. 14 października 1861 w Zarzeczu, zm. 8 stycznia 1937 – tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

•  

Życiorys

Karol Henryk Kasperlik urodził się 14 października 1861 roku w Zarzeczu, w rodzinie Józefa i Marii Wrabel. Miał młodszego brata Wilhelma (1873–1958), późniejszego księdza i wikariusza generalnego dla Śląska Cieszyńskiego.

W 1878 roku, po ukończeniu seminarium nauczycielskiego w Cieszynie, wstąpił do cesarskiej i królewskiej armii. Był w niej młodszym podoficerem artylerii, a od 21 listopada 1882 roku ogniomistrzem. 1 listopada 1897 roku został urzędnikiem wojskowym. W 1911 pełnił służbę w intendenturze 5 Dywizji Piechoty w Ołomuńcu, jako urzędnik wojskowy w stopniu oficjała kontroli rachunkowej, a od 1 listopada tego roku – starszego oficjała kontroli rachunkowej (niem. Militär Rechnungsoberoffiziale), który odpowiadał stopniowi kapitana. W 1918 roku pełnił służbę w Oddziale Kontroli Rachunkowej Ministerstwa Wojny w Wiedniu (niem. Fachrechnungsabteilung).

17 lipca 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, jako urzędnik wojskowy z zatwierdzeniem pod względem poborów w IX randze i przydzielony do Departamentu Gospodarczego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie.

W 1921 roku pełnił służbę w Oddziale IV Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie, a jego oddziałem macierzystym był Wojskowy Okręgowy Zakład Gospodarczy Warszawa-Powązk^].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów administracji, dział kontroli administracyjnej.

Z dniem 31 października 1923 roku został przeniesiony z Wojskowej Kontroli Generalnej w stan spoczynku, w stopniu tytularnego generała brygady. Do 31 grudnia 1923 roku został zatrzymany w służbie czynnej. Na emeryturze mieszkał w Bielsku-Białej, a w 1928 roku w Skoczowie.

Zmarł 8 stycznia 1937 roku. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Cieszynie.

Generał był żonaty z Leopoldyną z Kirchnerów (ur. 6 września 1854, zm. 21 grudnia 1931), z którą miał dwie córki: Kornelię (ur. 1889) i Wilhelminę (ur. 1894).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi Cywilnej z koroną na wstążce Medalu Waleczności
• Odznaka za Służbę Wojskową 2 Klasy dla urzędników wojskowych
• Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912-1913

Rysunek Karola Kasperlika z 1916 roku wykonany przez Wincentego Wodzinowskiego.

[formoza58]

32. Otton Krzisch

 

Był synem Fryderyka i Anny z Holanów. Ukończył pięć klas gimnazjum i Korpus Kadetów w Wiedniu, a później pełnił zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii, osiągając w niej stopień kapitana artylerii. Od listopada do grudnia 1918 był referentem w dowództwie Artylerii Komendy Naczelnej Wojska Polskiego we Lwowie. W grudniu 1918 w garnizonie Lwów zorganizował i objął dowództwo nad 5 pułkiem artylerii polowej. Dowództwo jednostki sprawował do czerwca 1919. Następnie (od grudnia 1919) dowodził dywizjonem w 5 pułku artylerii ciężkiej. 1 marca 1920 wyznaczony został na stanowisko dowódcy II dywizjonu 16 pułku artylerii polowej. Do 17 maja 1919, kiedy to przybył etatowy dowódca pułku, kpt. Emil Krukowicz-Przedrzymirski kierował organizacją jednostki. W 1920 dowodził dywizjonem w czasie wojny z bolszewikami. W 1922 został zastępcą dowódcy 16 pułku artylerii polowej w garnizonie Grudziądz. 1 października 1926 objął dowództwo 9 pułku artylerii polowej w Białej Podlaskie. 18 listopada 1935 mianowany został dowódcą 9 Grupy Artylerii w garnizonie Brześć. Od czerwca 1937 do 24 sierpnia 1939 był komendantem Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu. W kampanii wrześniowej 1939 dowodził artylerią Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Narew”.

We Francji mianowany został szefem artylerii w Sztabie Naczelnego Wodza. Odpowiadał za organizację i wyszkolenie jednostek artylerii Wojska Polskiego we Francji. W lipcu 1940, po ewakuacji na Wyspy Brytyjskie, wyznaczony został na stanowisko dowódcy artylerii w Dowództwie Obozów i Oddziałów Wojska Polskiego w Szkocji. Funkcję tę sprawował krótko, gdyż w tym samym miesiącu zastąpiony został przez gen. bryg. Rudolfa Niemirę i przeniesiony do Stacji Zbornej dla Oficerów „Rothay” na wyspie Bute. 24 stycznia 1941 objął stanowisko dowódcy artylerii 3 Brygady Kadrowej Strzelców. 28 lipca 1941 przeniesiony został do dowództwa Odcinka „Angus”. W sierpniu 1941, po przeformowaniu dowództwa Odcinka „Angus” w dowództwo Brygady Szkolnej, objął w nim stanowisko dowódcy artylerii. W październiku tego roku przeniesiony został na stanowisko komendanta Centrum Wyszkolenia Artylerii. W czerwcu 1942 ponownie znalazł się w dowództwie Brygady Szkolnej, tym razem na stanowisku zastępcy dowódcy brygady. Od września do listopada 1943 przewodniczył Komisji Kwalifikacyjnej Oficerów. W listopadzie 1943 wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy Jednostek Wojska w Wielkiej Brytanii. W październiku 1945 przeniesiony został do rezerwy personalnej. Po demobilizacji osiedlił się w Stanach Zjednoczonych. Zmarł 30 maja 1963 w Los Angeles.

Awanse

• podpułkownik - zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
• pułkownik - 16 marca 1927 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 9 lokatą w korpusie oficerów artylerii
• generał brygady - ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi
•                           -----------------------------------------------------------------------
• Udało mi się znależć zdjęcie z czasów, kiedy był dowódcą 9 PAP-u. Na zdjęciu, w otoczeniu korpusu oficerskiego pułku.

[otton1]

3 godziny temu, formoza58 napisał:

Udało mi się znależć zdjęcie z czasów, kiedy był dowódcą 9 PAP-u.

Fajnie, gratuluję Kolego.

Mnie się jakoś nie udalo ale szukam. 

[otton1]

14 godzin temu, Koloman napisał:

37.Karol Henryk Kasperlik 

 

14 godzin temu, Koloman napisał:

.......został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów administracji,............

Wreszcie jakiś pożyteczny (nie mówiąc oczywiscie o lekarzach) wyższy oficer a potem generał. W końcu wojaczka to nie tylko machanie szabelką i szczelanie z fuzji - wojsko musi też dostać menaż, czyste gacie i onuce, naboje i sprzęt itp.

Generał Kasperlik zasłużenie zarobił na Krzyż Walecznych.

[Koloman]

W dniu 31.12.2020 o 15:59, otton1 napisał:

Generał Kasperlik zasłużenie zarobił na Krzyż Walecznych.

Jak najbardziej!!!!!!!!!!!

[Koloman]

36. Józef Edward Kruźlewski 

ur. 7 października 1856 w Czerniowcach, zm. 1937 w Czerniowcach – generał brygady Wojska Polskiego.

•  

W 1879 roku ukończył Szkołę Kadetów Piechoty w Budapeszcie. W maju 1880 roku rozpoczął zawodową służbę w piechocie cesarskiej i królewskiej armii. Kapitan i dowódca kompanii w 1892 roku. W 1912 roku wyznaczony został na stanowisko dowódcy 80 pułku piechoty we Lwowie z mianowaniem do stopnia pułkownika. Na jego czele walczył przeciwko Rosji. W 1914 ranny. Po wyleczeniu ran w 1915 roku powierzono mu obowiązki komendanta Komendy Powiatu w Wierzbniku, a później od 1916 roku komendant Komendy Powiatu w Chełmie. Na tym stanowisku, w strukturze Generalnego Gubernatorstwa Lubelskiego, pełnił służbę okupacyjną na terenach Królestwa Kongresowego. 1 lipca 1916 roku wyznaczony został wojskowym zastępcą przewodniczącego komisji świadczeń i szkód wojennych dla powiatów w Rawie Ruskiej i Cieszynowie. W latach 1917–18 służył w centralnej administracji wojskowej w Wiedniu. Zgłosił swój akces do służby w Wojsku Polskim. 15 lutego 1919 roku został kierownikiem oddziału w Polskiej Wojskowej Komisji Likwidacyjnej w Wiedniu.

6 października 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika piechoty, zaliczony do Rezerwy armii, powołany do służby czynnej na czas wojny i przydzielony do Polskiej Wojskowej Komisji Likwidacyjnej w Wiedniu. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. W dalszym ciągu pełnił służbę w PWKL w Wiedniu. 10 sierpnia 1920 roku, w ramach przygotowań do bitwy warszawskiej powierzono mu obronę mostów kolejowych na Wiśle w Warszawie. 15 sierpnia tego roku stanął na czele Inspektoratu Mostów na Wiśle, który powstał w wyniku przekształcenia dotychczasowego dowództwa obrony mostów. We wrześniu 1920 roku został dowódcą Obozu Warownego „Łuck”. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w dowództwie 6 Armii, a jego oddziałem macierzystym był 41 pułk piechoty.

Z dniem 1 października 1921 roku został przeniesiony w stały stan spoczynku z prawem noszenia munduru, w stopniu tytularnego generała podporucznika. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu rzeczywistego generała brygady w korpusie generałów stanu spoczynku. Później został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku w korpusie generałów stanu spoczynku.

Na emeryturze mieszkał w Łucku. W 1935 roku przeniósł się do Czerniowiec, gdzie zmarł. Pochowany w Czerniowcach. Był żonaty. Miał troje dzieci.

Awanse

• Leutnant - 1880
• Oberleutnant - 1885
• Hauptmann - 1892
• Major - 1904
• Oberstleutnant - 1908
• Oberst - 1912
• generał brygady – 26 października 1923

Odznaczenia

W marcu 1915 został odznaczony odznaką honorową Czerwonego Krzyża II klasy .

Fotografii generała póki co nie znalazłem.

[formoza58]

27 minut temu, Koloman napisał:

Fotografii generała póki co nie znalazłem.

Rzeczywiście,  ja również próbowałem wszędzie, bezskutecznie...

            ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Końcówka generałów na " K" będzie  ciężka, pod względem znalezienia jakichkolwiek zdjęć. Tak jak w tym przypadku ...

41. Wincenty Kaczyński

 

Urodził się w rodzinie Wiktora Edwarda Kaczyńskiego, generała armii rosyjskiej, i Kamili z Budzyńskich. Był starszym bratem generała dywizji Antoniego Kaczyńskiego (1874–1925). W 1887 ukończył kijowski korpus kadetów, a bezpośrednio po ukończeniu w 1889 Pawłowskiej Szkoły Wojskowej w Petersburgu został zawodowym oficerem armii rosyjskiej. Uzyskawszy kwalifikacje oficera artylerii, służył w 32. i w 5. Brygadzie Artylerii. Od początku I wojny światowej dowodził dywizjonem, a potem pułkiem artylerii. Ciężko ranny w maju 1915 podczas odwrotu wojsk rosyjskich spod Krosna. W lipcu 1915, po wyzdrowieniu, wraz z całą dywizjąskierowany do obrony twierdzy Modlin. Po jej kapitulacji 19 sierpnia trafił do niewoli niemieckiej.

13 grudnia 1918, po zwolnieniu z obozu jenieckiego, został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu pułkownika i przydzielony do Ministerstwa Spraw Wojskowych. 1 lutego 1919 został oficerem sztabowym do zleceń szefa Departamentu VI Artylerii MSWojsk., czyli swojego brata, Antoniego. 14 maja 1919 został wyznaczony na stanowisko dowódcy V Brygady Artylerii. Jednocześnie pełnił obowiązki na stanowisku: inspektora artylerii we Lwowie (od 28 czerwca 1919), inspektora artylerii Frontu Galicyjskiego (od 8 września 1919), dowódcy artylerii Grupy gen. Jędrzejewskiego (od 8 czerwca 1920), dowódcy artylerii Grupy gen. Żeligowskiego, inspektora artylerii 1 Armii i wreszcie inspektora artylerii Frontu Północnego. 1 maja 1920 zatwierdzony został w stopniu generała podporucznika z dniem 1 kwietnia 1920.

1 marca 1921 został zwolniony ze stanowiska dowódcy V Brygady Artylerii i mianowany dowódcą XX Brygady Artylerii. 3 czerwca 1921 objął dowództwo artylerii 29 Dywizji Piechoty. Później został zastępcą dowódcy Okręgu Generalnego "Poznań", a we wrześniu 1921 szefem artylerii i uzbrojenia w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 39. lokatą w korpusie generałów, a jego oddziałem macierzystym był wówczas Oddział V Sztabu Generalneg. 1 marca 1923 został komendantem Obozu Szkolnego Artylerii w Toruniu. Z dniem 1 listopada 1924 mianowany szefem artylerii i uzbrojenia w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. 21 maja 1925 powierzono mu pełnienie obowiązków zastępcy dowódcy okręgu. 30 września 1927 został przeniesiony w stan spoczynku, pełnił jednak jeszcze obowiązki służbowe do końca stycznia 1928. Zmarł 9 stycznia 1932 w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B17-8-1/2).

Wincenty Kaczyński był żonaty z Wandą Marią z Kuncewiczów, z którą miał dwoje dzieci: Kazimierę (ur. 1895) i Antoniego (ur. 1905)

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1927)
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie (po raz pierwszy w 1921
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej – 3 marca 1926

[formoza58]

I kolejny generał  "bez twarzy".

39. Jan Kamiński

 

 Ur. 19 stycznia 1870 w Probużnej, zm. 11 grudnia 1929 w Krakowie) – doktor medycyny, tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

Urodził się we wsi Probużna, w ówczesnym powiecie husiatyńskim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Ludwika i Marii z Cozlów. Kształcił się w Stryju. 26 grudnia 1896 roku, po ukończeniu studiów medycznych w Krakowie, rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii. Pełnił ją jako lekarz w szpitalach garnizonowych w Krakowie, Zagrzebiu i Przemyślu.

W czasie I wojny światowej był komendantem szpitala polowego, od 1916 roku szpitala polowego Legionów Polskich w Lublinie.. W latach 1917–1918 szef sanitarny Generalnego Gubernatorstwa w Lublinie. W 1917 roku awansował na podpułkownika.

1 listopada 1918 roku przyjęty został do Wojska Polskiego i wyznaczony na stanowisko szefa sanitarnego Dowództwa Okręgu Generalnego „Lublin”. 1 stycznia 1919 roku został przeniesiony do Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko szefa sekcji regulaminowej. 15 kwietnia 1920 roku został wiceprezesem Wojskowej Rady Sanitarnej. 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w Korpusie Lekarskim, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. 14 października tego roku został mianowany pełniącym obowiązki komendanta Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie.

Od 13 lipca 1921 roku był szefem sanitarnym Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu, a od 15 grudnia tego roku szefem sanitarnym Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 14. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, a jego oddziałem macierzystym była wówczas kompania zapasowa sanitarna Nr 5. Następnie jego oddziałem macierzystym 8 batalion sanitarny w Toruniu.

4 stycznia 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady, wyłącznie z prawem do tytułu, z dniem przeniesienia w stan spoczynku – 28 lutego 1927 roku. Mieszkał wówczas w Toruniu przy ulicy Konopnickiej 25. Następnie osiadł w Krakowie. Tam 11 grudnia 1929 roku zmarł^[. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim.

 

[formoza58]

42. Roman Kawecki Gozdawa

 

Był synem Edwarda i Róży z baronów Brunickich. W 1885 ukończył Gimnazjum św. Anny w Krakowie, a w 1889 – studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim i odbył służbę jednoroczną w armii austriackiej, uzyskując w 1889 stopień podporucznika kawalerii. Praktykę odbył w 1 pułku ułanów w Krakowie. W 1892 przeszedł do rezerwy. Studiował malarstwo – początkowo w Krakowie (w Akademii Sztuk Pięknych), potem w Paryżu u H. Morisseta. W 1895 powołany do służby wojskowej. Rotmistrz z 1901, major z 1913. Pełnił funkcje dowódcze i instruktorskie jazdy, m.in. w Wyższej Szkole Wojennej w Wiedniu.

W czasie I wojny światowej dowódca dywizjonu kawalerii. Podpułkownik z 1915. W okresie listopad 1917 – marzec 1918 dowódca 2 pułku Ułanów Legionowych, a po bitwie II Brygady Legionów Polskich pod Rarańczą zawieszony w pełnieniu obowiązków przez władze austriackie.

W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany dowódcą 1 pułku Ułanów Ziemi Krakowskiej. 14 stycznia 1919 zdał dowództwo ppłk. Adamowi Kicińskiemu i objął stanowisko Inspektora Jazdy w Sztabie Generalnym. W maju 1919 został zastępcą gen. por. Aleksandra Karnickiego, Generalnego Inspektora Jazdy, a później pełniącym obowiązki Generalnego Inspektora Jazdy. Od 9 kwietnia 1920 do 6 maja 1921 był Generalnym Inspektorem Jazdy przy Naczelnym Wodzu. Na tym stanowisku 1 maja 1920 zatwierdzony został w stopniu generała podporucznika z dniem 1 kwietnia 1920. W 1922 w Inspektoracie Armii nr V we Lwowie. 28 marca 1922 został mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. Z dniem 30 września 1925 przeniesiony został w stan spoczynku z powodu trwałej niezdolności do służby wojskowej, stwierdzonej przez komisję wojskowo-lekarską. Osiadł w Krakowie. Zmarł w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera XXXII).

 

Po przeniesieniu do rezerwy poświęcił się malarstwu. Malował portrety, m.in. wybitnych wojskowych, a także pejzaże. Swoje obrazy wystawiał w Krakowie, Lwowie, Warszawie (m.in. w Zachęcie: Portret pani Sz., 1926; Akt, 1929) i Paryżu. 40 jego prac zostało zakupionych przed II wojną światową przez Muzeum Wojska. Jeden z jego obrazów, wystawiony w Paryżu, Filozof i kobieta, po zakupie trafił do Stanów Zjednoczonych.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

• Krzyż Zasługi Wojskowej
• Krzyż Wojskowy Karola
• Order Żelaznej Korony
• Oficer Legii Honorowej (1921 – zezwolenie Naczelnika Państwa)

 

[formoza58]

Jw...Miejsce spoczynku generała na krakowskim Cmentarzu Rakowickim.

[formoza58]

Zbliżamy się powolutku do końca " K", więc jeszcze jeden generał " bez lica". Może się kiedyś wyłoni...

49. Gustaw Kuchinka

 

Był synem Józefa i Izabelli z domu Pfeiffer. Kształcił się w Koszycach i Wojskowej Szkole Realnej w Hranicach Morawskich. W 1895 został wcielony do Morawsko-Galicyjskiego Pułku Artylerii Fortecznej Nr 2 w Krakowie. W latach 1898-1900 był słuchaczem Szkoły Wojennej w Wiedniu. Po ukończeniu studiów wrócił do macierzystego pułku w Krakowie. W 1901, z tytułem „oficer przydzielony do Sztabu Generalnego”, został przeniesiony Komendy Portu Wojennego w Poli. W latach 1903–1905 dowódca batalionu, potem instruktor w szkole kadetów. Od 1908 profesor Wojskowej Akademii Technicznej w Wiedniu. Odbył podróże naukowe do Serbii, Turcji i Bułgarii. W czasie I wojny światowej dowódca kombinowanego batalionu artylerii w porcie bazie Pola. W 1915 dowódca dywizjonu artylerii ciężkiej - walczył w Karpatach. Ranny. Po wyleczeniu ran dowódca odcinka na froncie włoskim. Potem dowódca pułku artylerii ciężkiej na Wołyniu i w Rumunii. W 1918 ponownie na froncie włoskim. W czasie służby w c. i k. Armii awansował na kolejne stopnie w korpusie oficerów artylerii fortecznej (ze starszeństwem): podporucznika (1 września 1895), porucznika (1 maja 1899), kapitana 2. klasy (1 listopada 1903), kapitana (1908), majora (1914) i podpułkownika (1 lutego 1916).

8 grudnia 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany szefem sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Łódź”. 29 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. 25 września 1921 został dowódcą 27 Dywizji Piechoty w Kowlu. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 26. lokatą w korpusie generałów. W listopadzie 1923 został odkomenderowany w charakterze słuchacza na I Kurs w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Zmarł nagle w czasie trwania kursu. Pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Był wszechstronnie wykształcony, znał 5 języków. Żonaty z Antoniną z Kuhnów, miał dwoje dzieci.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 2 maja 1923

w czasie służby w c. i k. Armii otrzymał:

• Order Korony Żelaznej 3. klasy z dekoracją wojenną i mieczami,
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami,
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy,
• Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej,
• Krzyż Wojskowy Karola,
• Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii,
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy

Edytowane 2 Styczeń 2021 przez formoza58

[otton1]

17 minut temu, formoza58 napisał:

Zbliżamy się powolutku do końca " K", więc jeszcze jeden generał " bez lica"

Zgadza się, ten poniżej wstawiony to nie ma nawet hasła w wikipedii. A jest to generał z rodzaju tych najbardziej pożytecznych. Jedynie Czesi (!!!!) na forum.valka wstawili kilka dat z życia generała.

 

45.  Karol Karowski,  

Generał, lekarz medycyny

Urodził się w 1868 roku w Krakowie jako syn chirurga, ukończył tamże gimnazjum i zdobył dyplom lekarski Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1893 rozpoczął służbę jednorocznego ochotnika, a następnie został zawodowym oficerem armii austriackiej. W 1909 roku awansował na majora, a w 1914 na podpułkownika. Służbę w armii austriackiej zakończył jako komendant zapasowego szpitala wojskowego w Jarosławiu w stopniu pułkownika. W czasie służby wojskowej złożył egzaminy na stopień doktora nauk lekarskich. Służbę w Wojsku Polskim rozpoczął 3 listopada 1918 roku, kontynuując swój poprzedni przydział jako komendant szpitala wojskowego w Jarosławiu. Od 31 grudnia 1918 roku był naczelnym lekarzem Okręgu Wojskowego Przemyśl, następnie od 16 marca 1919 do 14 listopada 1920 roku pierwszym szefem samodzielnego Działu Sanitarnego DOG Kielce. Później został ordynatorem Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie i szefem Oddziału Kontroli Administracji Sanitarnej w Ministerstwie Spraw Wojskowych. 1 maja 1921 roku przeszedł w stan spoczynku i powrócił do Kielc, gdzie prowadził gabinet jako lekarz. W 1923 otrzymał nominację na tytularnego generała brygady. Zmarł w Kielcach 5 stycznia 1928 roku i pochowany został uroczyście przy udziale całego garnizonu na cmentarzu wojskowym

[formoza58]

52. Henryk Koiszewski

 

Henryk Koiszewski urodził się 28 lipca 1857 roku w Grodnie. Ogólne wykształcenie otrzymał w Niżnonowogrodzkim Korpusie Kadetów grafa Arakczejewa (ros. Нижегородский графа Аракчеева кадетский корпус) w Niżnym Nowogrodzie. 18 sierpnia 1874 roku rozpoczął służbę w Armii Imperium Rosyjskiego wstępując do 1 Pawłowskiej Szkoły Wojskowej w Petersburgu. 10 sierpnia 1876 roku awansował na chorążego i został przydzielony do 37 Jekaterynburskiego Pułku Piechoty (ros. 37-й пехотный Екатеринбургский полк). W dalszej służbie wojskowej awansował kolejno na: podporucznika (28 lipca 1878), porucznika(28 lipca 1879), sztabskapitana (1 stycznia 1885), kapitana (25 marca 1890) i w końcu podpułkownika ze starszeństwem z 26 lutego 1897 roku. 1 stycznia 1909 roku pełnił służbę 182 Grochowskim Rezerwowym Pułku Piechoty, który wchodził w skład 46 Rezerwowej Brygady Piechoty i stacjonował w Warszawie. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z 6 grudnia 1910 roku. Od 16 października 1912 roku do 25 sierpnia 1915 roku dowodził 26 Mohylewskim Pułkiem Piechoty (ros. 26-й пехотный Могилевский полк), na którego czele walczył podczas I wojny światowej. Następnie znajdował się w rezerwie oficerów przy Sztabie Dźwińskiego Okręgu Wojskowego (ros. Двинский военный округ).

Z dniem 9 grudnia 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika ze starszeństwem z 6 grudnia 1910 roku^[4]. 10 stycznia 1919 roku został wyznaczony na stanowisko komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź. 7 stycznia 1920 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień 1 Pułku Piechoty Legionów w Warszawie na stanowisko komendanta. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika piechoty, w grupie oficerów byłych korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej. W 1920 roku był dowódcą Batalionu Zapasowego 30 Pułku Strzelców Kaniowskichw Tomaszowie Mazowieckim. Z dniem 1 maja 1921 roku został przeniesiony w stan spoczynku w stopniu pułkownika piechoty.

26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady. Następnie został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku Na emeryturze mieszkał w Warszawie przy ulicy Nowogrodzkiej 13. Zmarł 7 lutego 1942 roku w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie(kwatera A21-2-3). Henryk Koiszewski był żonaty i miał dwoje dzieci.

Ordery i odznaczenia

• Order św. Stanisława kl. 2 - 1901
• Order św. Anny z Mieczami kl. 2 - 1 sierpnia 1916
• Order św. Anny kl. 2 - 1905
• Order św. Włodzimierza z Mieczami kl. 3 - 3 lutego 1915
• Order św. Włodzimierza kl. 4 - 19

[formoza58]

I toby było na tyle.

50. Robert Kurelka... nie znalazłem

51. Eugeniusz Korbut... wg. informacji był generalem rosyjskim, zmarł w okresie międzywojnia w Bydgoszczy.

[formoza58]

Uzupełnienie zdjęć generałów od " A" do " K", przed wprowadzeniem nowej litery...

Gen. Bronisław Jakesch.