Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[formoza58]

2. Aleksander Karnicki

 

Urodził się w Łowiczu, do szkoły średniej chodził w Częstochowie i tu zdał maturę. W 1890 roku ukończył Oficerska Szkołę Kawalerii w Twerze i z tym rodzajem broni związał swoją karierę wojskową. Uczestniczył w tłumieniu powstania bokserów oraz wojnie rosyjsko - japońskiej. W 1910 roku został mianowany pułkownikiem i objął komendę nad 2. Zaamurskim Pułkiem Kawalerii. W czasie I wojny światowej awansowano go na generała porucznika, przydzielając dowództwo Zaamurskiej Brygady Kawalerii (1915), a następnie Kaukaskiej Dywizji Kawalerii (1917). Odznaczono go (jako jedynego Polaka w armii rosyjskiej!) Orderem św. Jerzego III klasy.

Po upadku caratu Karnicki zaangażował się w formowanie I Korpusu Polskiego, w którym objął funkcję zastępcy dowódcy. Gdy epopeja Korpusu uległa zakończeniu, trafił na południe Rosji, gdzie organizowała się antybolszewicka Armia Ochotnicza, której dowódcę - gen. Antona Denikina znał osobiście. Jednak już w początkach 1919 roku Karnicki wstępuje do Wojska Polskiego i zostaje mianowany inspektorem kawalerii, by po dwóch miesiącach objąć dowództwo nowoutworzonego Frontu Wołyńskiego, którego jednostki zajmowały pozycje w rejonie Kowel - Włodzimierz Wołyński naprzeciwko sił petlurowskiej Ukraińskiej Republiki Ludowej, tworzących tzw. grupę chełmską atamana Ołeksandra Osećkyja. Ataman Oskiłko wraz z kilkoma wyższymi oficerami ukraińskimi, którzy W następstwie prowadzonej od 14 V 1919 roku ofensywy siły polskie uzyskały zdecydowaną przewagę, dochodząc znad Stochodu nad Styr, zajmując Sokal (15 V), Łuck (16 V), a także ważny (skrzyżowanie linii do Łucka z magistralą Kowel - Żytomierz) węzeł kolejowy w Kiwercach, a do niewoli polskiej trafił sam ataman Osećkyj. Warto tu zaznaczyć, że tuż przed rozpoczęciem uderzenia w ręce oddziałów Frontu gen. Karnickiego oddał się w Maniewiczach inny wysoki rangą wojskowy URL ataman Wołodymyr Oskiłko, który wcześniej próbował dokonać przewrotu i był nastawiony bardzo antybolszewicko. Kawaleria polska przeprawiwszy się następnie przez Styr pod Boratynem odcięła Ukraińcom drogę odwrotu na Dubno i Równe.

Po likwidacji Frontu Wołyńskiego, Karnickiemu powierzono kierownictwo polskiej misji wojskowej przy generale Antonie Denikinie. Przybyła ona do Taganrogu w końcu VIII 1919 roku. Jednak mimo dobrych stosunków osobistych obydwu wojskowych i sympatii dowódcy Armii Ochotniczej do ojczyzny swojej matki, nie udało się uzgodnić zadowalających obydwie strony warunków współpracy z bolszewikami. Rosjanie zgotowali wprawdzie polskim wysłannikom ciepłe przyjęcie, ale nie godzili się na ustępstwa terytorialne na tzw. ziemiach zabranych. Nawet gdy jasne się stało, że ofensywa “białych” na Moskwę załamała się, Denikin zgłaszając do Piłsudskiego pretensje z powodu nieudzielenia im pomocy, domagał się ustąpienia wojsk polskich z Wołynia i Podola, zamiast (jak by to nakazywała “zdroworozsądkowa” logika) zaoferować Rzeczpospolitej “na zachętę” jakieś korzystne rozwiązanie problemu przyszłej granicy. Warto tu przywołać opinię Andrzeja Nowaka z jego studium o polityce wschodniej Józefa Piłsudskiego (2003). Według tego uczonego Denikin do końca traktował Polskę wyłącznie w kategoriach partnerstwa wojskowego, a nie politycznego. Paradoksalnie (zgodnie z twierdzeniem Clausewitza, że wojna jest przedłużeniem polityki) to właśnie przyczyniło się do ograniczonych efektów pobytu polskiej misji wojskowej przy Siłach Zbrojnych Południa Rosji. Do swych sukcesów Karnicki mógł natomiast zaliczyć usprawnienie przepływu do Polski tysięcy rodaków z południa Rosji, których płynące do Rumunii statki zaczęły bezpłatnie przyjmować na pokład. Angażował się też w pomoc Komendzie Naczelnej Polskiej Organizacji Wojskowej w Kijowie

W maju 1920 roku generał ponownie trafił na front, tym razem jako dowódca kombinowanej Dywizji Jazdy, która prowadziła działania zaczepne przeciw bolszewikom na Ukrainie, dochodząc do Kaniowa. Jednak już po kilku dniach od objęcia dowództwa inicjatywa na tym terenie przeszła w ręce przeciwnika i wycofanym do odwodu 2. Armii oddziałom Karnickiego przypadło w udziale toczenie ze zmiennym szczęściem walk odwrotowych pod Rohoźną, Wołodarką i Nowochwastowem, które miały zapobiec przerwaniu polskiego frontu przez napierającą Konarmię. Po miesiącu służby na tym stanowisku został odwołany i zastąpiony generałem Janem Sawickim.

Karnicki wziął udział w decydujących zmaganiach roku 1920 roku jako dowódca VIII Brygady Jazdy (ze składu 5. Armii gen. Władysława Sikorskiego), a przejściowo również kombinowanej Dywizji Jazdy. Jednostka ta, pospiesznie sformowana, dowodzona na początku przez gen. Stefana Suszyńskiego, poniosła w początkach sierpnia ciężkie straty w walce z 3. Korpusem Kawalerii Hajka Byżyszkiana (zwanego Gaj-Chanem): pod Nowogrodem, Łomżą i Nową Wsią - Suskiem. Pod komendą Karnickiego młodej brygadzie zaczęło dopisywać wojenne szczęście. Dość wymienić bitwę pod Milewem, w której naprzód szarżujący 2. Pułk Ułanów rozbił 29. Pułk Strzelców (dowódca zginął), a potem 202. Pułk Ułanów “przejechał się” po 30. Pułku, czy rajd na Ciechanów, w którym zniszczono sowiecką radiostację.

Karnicki przeszedł w stan spoczynku w 1923 roku i zamieszkał w Bydgoszczy. W listopadzie 1939 roku padł ofiarą tzw. dzikich wysiedleń organizowanych przez okupacyjnego nadburmistrza Wernera Kampego. Zmarł po ciężkiej chorobie w Kutnie.

Z czwórki dzieci generała, których doczekał się z młodszą o 17 lat Rosjanką Zofią Agapow obydwaj synowie wybrali karierę wojskową, choć nie w kawalerii. Jerzy został pilotem wojskowym i zginął w katastrofie lotniczej w 1930 roku w Warszawie, pilotując samolot Breuget XIX (stąd śmigło na grobowcu rodzinnym Karnickich w Bydgoszczy), a Borys wybrał służbę w marynarce wojennej, gdzie dosłużył się stopnia komandora porucznika. W czasie II wojny światowej dowodził okrętem podwodnym ORP “Sokół”.

                        --------------------------------------------------------------

1. W 1919 roku, w zajętym Łucku.

2. W 1 Korpusie Polskim w Rosji.

3. Z córkami na spacerze ulicami Bydgoszczy.

4. Z synem Borysem.

 

[formoza58]

3. Antoni Kaczyński

 

Urodził się w rodzinie Wiktora Edwarda Kaczyńskiego, generała armii rosyjskiej, i Kamili z Budzyńskich. Był młodszym bratem generała brygady Wincentego Kaczyńskiego (1870–1932). Po ukończeniu woroneskiego korpusu kadetów i nauce w Michajłowskiej Szkole Artylerii w Petersburgu został w 1895 zawodowym oficerem armii rosyjskiej. W 1902 ukończył studia w Michajłowskiej Akademii Artylerii, po czym powierzono mu dowodzenie – najpierw baterią, a potem 11 dywizjonem artylerii konnej w Dubnie, wchodzącym w skład 11 Dywizji Kawalerii. Od 1911 do 1914 był komendantem poligonów artylerii w Warszawskim Okręgu Wojskowym. W czasie I wojny światowej dowodził brygadą artylerii na froncie rosyjsko-niemieckim. W 1916 awansowany do stopnia generała majora. W lipcu 1917 skierowany do służby w I Korpusie Polskim na stanowisku inspektora artylerii. Po rozwiązaniu korpusu powrócił do Polski.

8 stycznia 1919 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego, w stopniu generała podporucznika i wyznaczony z dniem 7 listopada 1918 na stanowisko szefa Departamentu Techniczno-Artyleryjskiego Ministerstwa Spraw Wojskowych. Od 10 grudnia tego roku, po reorganizacji ministerstwa, piastował urząd szefa Departamentu VI Artylerii, a od 10 grudnia 1919 szefa Departamentu VII Artyleryjskiego. Po kolejnej reorganizacji ministerstwa, z dniem 1 marca 1920 objął stanowisko szefa Departamentu V Uzbrojenia. 1 maja 1920 zatwierdzony został w stopniu generała podporucznika z dniem 1 kwietnia tego roku. 10 sierpnia 1920 roku, po przyjęciu pokojowej struktury przez Ministerstwo Spraw Wojskowych powołany został na stanowisko szefa Departamentu III Artylerii i Uzbrojenia. 9 kwietnia 1922 roku został I zastępcą Generalnego Inspektora Artylerii. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 12. lokatą w korpusie generałów, a jego oddziałem macierzystym był wówczas Oddział V Sztabu Generalnego. W czasie, gdy gen. broni Józef Haller wykonywał mandat posła i pozostawał w stanie nieczynnym (28 listopada 1922 roku – 11 marca 1924 roku), pełnił obowiązki Generalnego Inspektora Artylerii.

31 marca 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 4. lokatą w korpusie generałów.

Był organizatorem poligonów artyleryjskich i szkoły ognia, opracował pierwsze regulaminy i instrukcje dla polskich artylerzystów. Zmarł 4 marca 1925 roku w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie po krótkiej chorobie serca. 7 marca 1925 roku został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B17-8-1/2)^[7].

Antoni Kaczyński był żonaty z Wandą z Popowskich, z którą miał czworo dzieci. Syn Wiktor (1899–1940) był podpułkownikiem artylerii Wojska Polskiego.

Na zdjęciu, generał podczas uroczystości poświęcenia i wręczenia  sztandaru rezerwistów, w 1926 roku.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)

[formoza58]

4. Daniel Konarzewski

 

Daniel Konarzewski (ur. 21 sierpnia 1871 w Petersburgu, zm. 3 kwietnia 1935 w Warszawie) – generał dywizji.

Dnia 16 lipca 1920 r. została 14 Dywizja Piechoty pod miasteczkiem Sieniawką ziemi Mińskiej okoloną przeważającymi siłami wroga. Drogi i szosa na zachód zostały odcięte a mosty spalone. Groźba położenia zwiększyła się jeszcze, gdy Dywizja weszła w bezbrzeżne lasy, a bolszewicy, nie mogąc orężem zmóc Dywizji podpalili lasy. Położenie stawało się rozpaczliwe, żołnierze dusili się od dymu, a przy tym artyleria bolszewicka wytężała wszystkie swe siły, by z płonących lasów uczynić prawdziwe piekło. Wtedy gen. Konarzewski spokojny, pełen otuchy, zjawia się wśród swoich żołnierzy w najbardziej zagrożonym miejscu i prowadzi ich osobiście przez palący się las. Na czele dwóch pułków uderza gwałtownym atakiem na otaczający go pierścień, przepędza pułki bolszewickie i toruje wolną drogę dla Dywizji. (Wniosek na odznaczenie Virtuti Militari, 19 lipca 1922)

• Daniel Konarzewski

 

Absolwent II Korpusu Kadetów w Moskwie i Pawłowskiej Szkoły Wojskowej w Petersburgu. W latach 1888–1907 w armii rosyjskiej, ukończył równolegle studia w Instytucie Archeologicznym Uniwersytetu Petersburskiego i pięć semestrów prawa. Od 1907 administrował własnymi majątkami. W 1914 zmobilizowany do armii rosyjskiej, dowodził na froncie 363 Pułkiem Piechoty i 89 Brygadą Piechoty. Od listopada 1917 w I Korpusie Polskim na Wschodzie, m.in. dowódca brygady w 1 Dywizji Strzelców Polskich. Od stycznia 1919 do kwietnia 1921 dowódca 1 Pułku Strzelców Wielkopolskich, Grupy Wielkopolskiej, 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich (przemianowanej na 14 Dywizję Piechoty). Następnie zastępca dowódcy, później dowódca Wojsk Litwy Środkowej. W latach 1923–1925 dowódca Okręgu Korpusu nr I. Od lipca 1926 I wiceminister spraw wojskowych i szef Administracji Armii. W latach 1931–1935 Inspektor Armii. Pochowany na Litwie, w krypcie kaplicznej w Punżankach. Grób został wpisany do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski (nr ewidencyjny 584).

Awanse: podporucznik (1890), porucznik (1894), podkapitan (1898), kapitan gwardii (odpowiednik podpułkownika w linii – 1902), pułkownik (1907), generał brygady (1920), generał dywizji (1923).

        -------------------------------------------------------------------------------------------------------------

1. jako dowódca Grupy Wielkopolskiej w 1919 roku.

2. w Bobrujsku, w 1919 roku.

3,4,5,6,7. w 1920 roku

8,9 . W 1927 roku, podczas powitania Prezydenta RP w Poznaniu.

10. Podczas odsłonięcia pomnika Ulana Poznańskiego, w 1927 roku.

11. Na świecie 15 P.Uł. Poznańskich.

12. na pogrzebie zony, w 1933 roku

13. w latach trzydziestych.

14. z pogrzebu generała w 1935 roku.

[formoza58]

15. Jan Kubin

 

 Urodził się 19 grudnia 1876 roku w Krakowie, w rodzinie Ernesta i Anny z domu Wenin^]. Był uczniem gimnazjum (1886–1894) oraz słuchaczem Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt (1894–1897) i Akademii Sztabu Generalnego w Wiedniu (1901–1903). Od 1897 podporucznik i oficer zawodowy kawalerii cesarskiej i królewskiej armii. W 1911 służył w 6 pułku ułanów Austro-Węgier. W I wojnie światowej walczył na froncie rosyjskim i rumuńskim.

W grudniu 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego. Grudzień 1918 – czerwiec 1919 dowódca powiatu wojskowego Bielsko-Biała. W czasie wojny z bolszewikami zajmował kolejno stanowiska służbowe:

• adiutanta II Brygady Jazdy od 1 czerwca 1919
• adiutanta Grupy gen. Józefa Lasockiego
• szefa sztabu Grupy gen. Józefa Lasockiego od 1 sierpnia 1919
• szefa sztabu 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej
• zastępcy dowódcy 2 Dywizji Litewsko-Białoruskiej
• szefa sztabu 8 Dywizji Piechoty od 18 stycznia 1920
• szefa sztabu Grupy gen. Józefa Lasockiego
• szefa sztabu 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej od 6 kwietnia 1920
• szefa sztabu 1 Armii od 8 maja 1920
• w dyspozycji Naczelnego Dowództwa od 1 sierpnia 1920
• szefa sztabu Grupy Nadwiślańskiej od 16 sierpnia 1920
• szefa sztabu 4 Armii

9 maja 1921 roku przydzielony został do Inspektoratu Armii Nr II generała broni Tadeusza Rozwadowskiego na stanowisko szefa sztabu Generalnego Inspektoratu Jazdy. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 4. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii). Następnie był szefem sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu nr V w Krakowie, pozostając oficerem nadetatowym 8 pułku ułanów. 27 września 1923 roku został przydzielony do Inspektoratu Armii Nr IV w Krakowie na stanowisko I oficera sztabu. Z dniem 1 czerwca 1924 roku mianowany został dowódcą XVII Brygady Kawalerii w Hrubieszowie, a z dniem 1 grudnia tego samego roku – dowódcą 3 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Wilnie..

1 grudnia 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 roku i 10. lokatą w korpusie generałów. Z dniem 1 kwietnia 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia. Z dniem 31 maja 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Wilnie. Tam zmarł 13 sierpnia 1927 roku.

Awanse

• podporucznik (leutnant) – 1897
• porucznik (oberleutnant) – 1902
• rotmistrz (rittmeister II kl.) – 1911
• rotmistrz (rittmeister I kl.) – 1911
• major – 1917

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych – trzykrotnie (po raz 1 i 2 w 1922
•    ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
• Na zdjęciach jako szef sztabu Dywizji Litewsko- Białoruskiej.

[formoza58]

10. Stanisław Kaliszek

 

 Ur. 11 lutego 1863^[a] w Puszczy Mariańskiej, zm. 29 kwietnia 1938 we Włocławku – pułkownik piechoty Armii Imperium Rosyjskiego i generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Był synem Józefa (1830–1917, powstańca styczniowego i nauczyciela szkoły elementarnej w Puszczy Mariańskiej) i Romanii z domu de Verny (1832–1911). Ukończył 6-klasową szkołę realną w Łowiczu, następnie uzyskał maturę i wstąpił do szkoły junkrów w Warszawi^].

Służbę zawodową w armii rosyjskiej rozpoczął w lipcu 1884 r. (służył między innymi w Rostowie nad Donem), a w dniu 14 czerwca 1886 r. otrzymał awans na podporucznika. Przez następne lata sukcesywnie awansował, osiągając w korpusie piechoty kolejno stopnie: porucznika (1891), sztabskapitana (1900) i kapitana. W latach 1904–1905 uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej. W okresie I wojny światowej walczył na froncie niemieckim dowodząc kolejno: batalionem, pułkiem, brygadą i dywizją piechoty. Awansował wówczas do stopnia podpułkownika (1914) i pułkownika(1915).

Po rewolucji październikowej w formacjach polskich na Wschodzie. W latach 1918–1919 służył w 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego, z którą przeszedł jej szlak bojowy i powrócił do kraju. Zajmował wówczas stanowiska prezesa sądu dywizyjnego i komendanta placu w Odessie^[5]. Przyjęty został do Wojska Polskiego i zweryfikowany w stopniu pułkownika piechoty (formalne przyjęcie do Wojska Polskiego nastąpiło dekretem L. 1532 z dnia 30 października 1919 r., opublikowanym w Dzienniku Rozkazów Wojskowych)^[6].

W okresie od lipca 1919 r. do maja 1920 r. dowodził VIII Brygadą Piechoty, a następnie przejściowo (do 21 sierpnia 1920 r.) 4 Dywizją Piechoty. Podczas wojny polsko–bolszewickiej objął w lipcu 1920 roku dowództwo Grupy Operacyjnej, na czele której toczył ciężkie walki odwrotowe pod Berezyną, Ihumeniem i Mińskiem Litewskim. Następnie przydzielony został do dowództwa Frontu Północnego (najpierw jako oficer sztabowy do zleceń dowódcy frontu - gen. Józefa Hallera, potem jako szef referatu odznaczeń i nominacji), po czym objął stanowisko kontrolera w oddziale Najwyższej Kontroli Wojskowej.

Dekretem Wodza Naczelnego z dnia 3 sierpnia 1921 r. (dekret L. 3217) pułkownik piechoty Stanisław Kaliszek został przeniesiony – z dniem 1 października 1921 roku – w stały stan spoczynku z prawem noszenia munduru, w stopniu generała podporucznika.

Pułkownik Stanisław Kaliszek odznaczony został, dekretem L.3420 Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 43 z dnia 27 grudnia 1921 r.), Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari (nr krzyża 4613).

Osiadł we Włocławku, gdzie zmarł w dniu 29 kwietnia 1938 r. i pochowany został na tamtejszym Cmentarzu Komunalnym - sektor 21, rząd 5, grób 161.

Rodzina

Stanisław Kaliszek żonaty był z Heleną z domu Bokszczanin (ur. 1866), z którą miał czworo dzieci (Waleriana ur. 1885, Aleksandra ur.1896, Wiktorię ur. 1897 i Helenę ur. 1902).

Awanse

• podporucznik – 1886
• porucznik – 1891
• sztabskapitan – 1900
• kapitan
• podpułkownik – 1914
• pułkownik – 1915
• generał brygady – 1921

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
• Krzyż Walecznych
• Order św. Jerzego IV klasy
• Broń Złota „Za Waleczność

 

[formoza58]

5. Stefan Kasprzycki de Castenedolo

 

Ukończył szkołę oficerów kawalerii w austriackiej Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt. Mianowany podporucznikiem w 1891, służył zawodowo w c.k. armii. W 1913 ukończył Wyższą Szkołę Wojenną i awansował do stopnia majora.

Podczas I wojny światowej dowodził dywizjonem kawalerii, a także pełnił funkcje sztabowe. Na stopień podpułkownika został mianowany 1 listopada 1915 roku. Jego oddziałem macierzystym był 1 Galicyjski Pułk Ułanów. 23 października 1918 objął dowództwo 11 pułku ułanów. Po dziesięciu dniach dostał się do niewoli włoskiej, w której przebywał do czerwca 1919.

12 lipca 1919 został przyjęty został do Wojska Polskiego w stopniu pułkownika i mianowany szefem Komisji Zakupów w Wiedniu. 30 sierpnia tego samego roku został organizatorem i komendantem Centralnej Szkoły Podoficerów Kawalerii w Przemyślu. W sierpniu 1920 objął stanowisko komendanta Centralnej Szkoły Jazdy w Grudziądzu. Wniósł duży wkład w rozwój tej placówki, za co został udekorowany Krzyżem Komandorskim Orderu Polonia Restituta.

30 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 16. lokatą w korpusie generałów. 1 grudnia 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski awansował go do stopnia generała dywizji ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 4. lokatą w korpusie generałów.

Z dniem 1 marca 1927 został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia tego roku został przeniesiony w stan spoczynku. Nowe władze nie wyraziły zgody na oficjalne uroczyste pożegnanie odchodzącego komendanta CSJ. Jednakże podchorążowie zaprosili generała na pożegnalny obiad, a po jego zakończeniu wyprzęgli konie z jego powozu i stanęli na ich miejscu, żeby następnie, maszerując przez cały Grudziądz, odwieźć generała do domu.

Stefan Kasprzycki nigdy nie wrócił do czynnej służby. Zmarł 26 listopada 1936 roku w Otwocku. Został pochowany na Cmentarzu Garnizonowym w Grudziądzu.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Kawaler Legii Honorowej (Francja, zezwolenie Naczelnika Państwa w 1922)
• Order Korony Żelaznej 3 klasy z dekoracją wojenną
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na czerwonej wstążce^[11]
• Krzyż za 25-letnią służbę wojskową dla oficerów
• Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii
• Krzyż Jubileuszowy Wojskowy
• Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

[formoza58]

Jw.

1. Z uroczystości poświęcenia i wręczenia sztandaru  SPK, w Grudziądzu w 1925 roku... Na mszy polowej.

2. Jw. Gen. Rozwadowski przekazuje sztandar gen. Kasprzyckiemu.

3. Jw. gen. Kasprzycki przekazuje dalej.

4. Na zawodach konnych na terenie CWK, w latach dwudziestych..

[formoza58]

8. Zdzisław Kostecki

 

Urodził się 27 listopada 1864 roku we Lwowie, w ówczesnym Królestwie Galicji i Lodomerii, w rodzinie Macieja i Marii Miksz (Mikosz?) 20 kwietnia 1897 roku w Zarzeczu zawarł związek małżeński z Jadwigą Marią z Markiewczów herbu Dunin. W 1879 roku wstąpił do korpusu kadetów. W latach 1915–1917 był komendantem c. i k. 6 Galicyjskiego pułku ułanów.

Pod koniec listopada 1918 roku objął dowództwo 6 pułku ułanów Jazdy Lwowskiej, a 11 września 1919 roku 6 pułku Ułanów Kaniowskich. 25 września 1919 roku został dowódcą 2 Brygady Jazdy. 29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskie. 11 czerwca 1920 roku, na wniosek Ogólnej Komisji Weryfikacyjnej, Naczelny Wódz nadał mu tytuł generała podporucznika kawalerii. 30 stycznia 1921 roku mianowany dowódcą miasta Krakowa. Od 1 czerwca 1921 roku jego oddziałem macierzystym był Oddział V Sztabu Generalnego. Następnie był komendant Obszaru Warownego „Kraków”. Z dniem 1 czerwca 1922 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Przeniesienie w stan spoczynku miało nastąpić w stopniu rzeczywistego generała podporucznika. 5 maja 1922 roku weszła w życie ustawa z dnia 23 marca 1922 roku o podstawowych obowiązkach i prawach oficerów Wojsk Polskich, na podstawie której w miejsce dotychczasowego stopnia generała podporucznika został wprowadzony stopień generała brygady. Jako oficer w stanie spoczynku został zatrzymany w służbie czynnej i pełnił ją w Departamencie II Jazdy Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady. Z dniem 31 sierpnia 1924 roku został zwolniony z czynnej służby wojskowej. 19 stycznia 1925 roku Prezydent RP, prostując dekret z 26 października 1923 roku, przyznał mu stopień tytularnego generała dywizji^[12]. Na emeryturze mieszkał w Krakowie. Zmarł 22 lutego 1947 roku w Krakowie. Pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Awanse[

• chorąży (niem. Fähnrich ) – 1885
• porucznik (niem. Leutnant) – 1887
• starszy porucznik (niem. Oberleutnant) – 1890
• rotmistrz (rittmeister II kl.) – 1897
• rotmistrz (rittmeister I kl.) – ?
• major (major) – 1910
• podpułkownik (oberstleutnant) – 1914
• pułkownik (oberst) – 1915
• tytularny generał podporucznik – 11 czerwca 1920
• generał brygady – 1 czerwca 1922
• tytularny generał dywizji – 19 stycznia 1925

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych
• Krzyż Oficerski Legii Honorowej
• Order Korony Żelaznej III klasy z dekoracją wojenną (1916)

[formoza58]

Jw.

Z okresu służby w CK Armii...

[formoza58]

9. Jakub Krzemieński

 

Pochodził z rodziny żydowskiej

^]. Ukończył gimnazjum we Lwowie (1900) i studia prawnicze na uniwersytecie we Lwowie, w 1909 obronił doktorat prawa. W 1911 rozpoczął praktykę adwokacką. Od sierpnia 1914 pełnił służbę Legionach Polskich, służył w 1 pułku piechoty I. Brygad. Był sędzią Sądu Polowego przy cesarskiej i królewskiej Komendzie Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym wcielony został do cesarskiej i królewskiej armii i w okresie od 1 sierpnia do 1 września 1917 orzekał w Sądzie przy Komendzie Obwodowej w Piotrkowie. Następnie pełnił służbę w Sądzie Polowym Polskiego Korpusu Posiłkowego. W lutym 1918 został internowany z tą częścią żołnierzy korpusu, którym nie udało się przebić pod Rarańczą linii frontu austriacko-rosyjskiego i połączyć z II Korpusem Polskim w Rosji. Po zwolnieniu z internowania kontynuował służbę w c. i k. armii, zasiadając w sądach 2 Armii i Komendy IV Korpusu.

W listopadzie 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego. Do lutego 1919 był referentem prawnym w Naczelnym Dowództwie WP na Galicję Wschodnią i kierownikiem sądu polowego przy tymże dowództwie. 21 marca 1919 wyznaczony został na stanowisko zastępcy szefa Departamentu Wojskowo-Prawnego Ministerstwa Spraw Wojskowych i zastępcą Naczelnego Prokuratora Wojskowego. 10 marca 1920, w stopniu podpułkownika, powołany został na stanowisko pomocnika szefa Oddziału VI Prawnego Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych. Dekretem Naczelnego Wodza z dnia 1 maja 1920 został zatwierdzony w stopniu generała podporucznika z dniem 1 kwietnia 1920 w grupie oficerów byłych Legionów Polskich.

Równocześnie od 1 kwietnia 1919 do 1 lipca 1923 był doradcą prawnym w sprawach wojskowych Naczelnika Państwa, a następnie Prezydenta RP. 3 maja 1922 został zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 69. lokatą w korpusie generałów.

W 1923 otrzymał nominację na sędziego Najwyższego Sądu Wojskowego, a w styczniu 1926 został wiceprezydentem tego sądu. 10 czerwca 1926 Prezydent RP mianował go Prezydentem Najwyższego Sądu Wojskowego, w miejsce zwolnionego gen. bryg. Aleksandra Pika.

W listopadzie 1924 roku był jednym z oficerów, którzy podali się do dymisji w ramach tzw. strajku generałów.

18 października 1930 przeszedł na stanowisko prezesa Najwyższej Izby Kontroli jako następca Stanisława Wróblewskiego. W związku z pozostawaniem w służbie cywilnej (w stanie nieczynnym) z dniem 31 października 1932 został przeniesiony do rezerwy z prawem do noszenia munduru.

Wraz z władzami państwowymi po wybuchu wojny znalazł się 18 września 1939 w Rumunii. W grudniu 1939 został odwołany z funkcji prezesa NIK. Jego następcą, już w izbie na emigracji, został Tadeusz Tomaszewski. Okres wojny spędził w większości w Palestynie, po 1945 osiadł w Wielkiej Brytanii. Zmarł w Londynie.

Awanse

• porucznik – 1 sierpnia 1915 (z pominięciem podporucznika
• major – 8 marca 1919
• podpułkownik – 8 sierpnia 1919
• pułkownik – ?
• generał podporucznik – 1 maja 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920
• generał brygady – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem 1 czerwca 1919 i 69. lokatą w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1933)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)
• Krzyż Niepodległości (7 lipca 1931)
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)^[14]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal za Długoletnią Służbę (1938)
• Oficer Orderu Legii Honorowej (Francja)
• Kawaler Orderu Franciszka Józefa (Austro-Węgry, 1916)

[Koloman]

4 godziny temu, formoza58 napisał:

Zdzisław Kostecki

Super fotografie - gratuluję!!!!!!!!!

[otton1]

Trzeba Ciebie wspomóc Kolego formoza58 bo inni forumowicze jakoś zaspali.

Nr.46

Piotr Koreywo (ur. 25 listopada 1857 w Sicie w guberni kowieńskiej, zm. 9 października 1923 w Wilnie) 
– generał lejtnant Armii Imperium Rosyjskiego oraz generał dywizji Wojska Polskiego, wiceprezydent Najwyższego Sądu Wojskowego.
Był synem Symforiana i starszym bratem generała lejtnanta Witolda Czesława Koreywo. 11 sierpnia 1874 rozpoczął służbę w armii rosyjskiej. Dwa lata później, po ukończeniu Pawłowskiej Szkoły Wojskowej, został mianowany podporucznikiem i przydzielony do Lejb-Gwardii Pułku Grenadierów w Sankt Petersburgu. W 1986 zweryfikowano go w stopniu chorążego gwardii. W latach 1877-1878 walczył na wojnie z Turcją. Od 1879 do 1882 był słuchaczem Aleksandrowskiej Wojskowej Akademii Prawniczej w Sankt Petersburgu. Następnie przez niemal pięć lat pełnił służbę na stanowisku pomocnika prokuratora wojskowego. W latach 1886-1899 był oficerem śledczym. W 1901 został mianowany generałem majorem ze starszeństwem z 6 grudnia 1901. W latach 1904-1905 – podczas wojny rosyjsko-japońskiej – kierował pracami Oddziału Prawnego 3 Armii Mandżurskiej, dowodzonej przez generała Aleksandra Kaulbarsa. Od 19 lutego 1908 był prokuratorem przy Sądzie Kazańskiego Okręgu Wojskowego w Kazaniu. W 1908 otrzymał także nominację na stopień generała lejtnanta ze starszeństwem z 13 kwietnia owego roku. 4 sierpnia 1911 został przewodniczącym Sądu Turkiestańskiego Okręgu Wojskowego, a 9 marca 1912 – Sądu Odeskiego Okręgu Wojskowego w Odessie. 10 lipca 1916 został przeniesiony w stan spoczynku.
W 1918 służył w armii hetmana Pawła Skoropadskiego. 20 listopada objął funkcję przewodniczącego Kijowskiego Wyższego Sądu Wojskowego. Następnie pełnił służbę w Siłach Zbrojnych Południowej Rosji gen. Antona Denikina. 14 stycznia 1919 przywrócono go na stanowisko przewodniczącego Sądu Odeskiego Okręgu Wojskowego. W Odessie wstąpił do 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego. W 1919 wrócił do Polski i został przyjęty do Wojska Polskiego.
21 kwietnia 1920 zatwierdzono go (z pierwszym dniem tego samego miesiąca) w stopniu generała porucznika w Korpusie Sądowym. W latach 1919-1920 był członkiem Najwyższego Sądu Wojskowego, a w latach 1920-1921 jego wiceprezydentem. Z dn. 1 kwietnia 1921 został przeniesiony w stan spoczynku, w randze generała porucznika. 26 października 1923 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji w korpusie generałów ze starszeństwem z 1 czerwca 1919.
Zmarł 9 października 1923 w Wilnie. Został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Na Rossie.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Walecznych (1921)
odznaczenia Imperium Rosyjskiego
Order Świętej Anny IV klasy (1877)
Order Świętego Stanisława III klasy (1878)
Order Świętego Stanisława z Mieczami II klasy (1878)
Order Świętego Włodzimierza IV klasy (1892)
Order Świętego Włodzimierza III klasy (1896)
Order Świętego Stanisława I klasy (1904)
Order Świętej Anny z Mieczami I klasy (1905)
Order Świętego Włodzimierza z Mieczami i Kokardą III klasy (1907)
Order Świętego Włodzimierza II klasy (1911)
Cesarski i Królewski Order Orła Białego z Mieczami (22 marca 1915)

Trafiłem jedynie na grupową fotografię z generałem i takową zamieszczam.

[otton1]

Nr.47

Edmund (Edward) Kessler (ur. 9 lutego 1880 w Suwałkach, zm. 7 maja 1930 w Warszawie) 
– podpułkownik sztabu generalnego Armii Imperium Rosyjskiego i generał brygady Wojska Polskiego.
Po ukończeniu seminarium nauczycielskiego w Wejwerach, rozpoczął służbę wojskową w armii rosyjskiej w 1899. W styczniu 1905 na własną prośbę zostaje odkomenderowany na wojnę rosyjsko-japońską; w sierpniu 1914 wyrusza na I wojnę światową, jako dowódca szwadronu pogranicznej straży. Kolejno pełni służbę w sztabach 2 i 3-ciej Armii Rosyjskiej. W 1917 kończy Mikołajewską Akademię Sztabu Generalnego w Sankt Petersburgu.
10 grudnia 1917 wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji i mianowany został starszym adiutantem, a następnie szefem sztabu 3 Dywizji Strzelców dowodzonej przez gen. Wacława Iwaszkiewicza; bierze udział w pochodzie dywizji z Jelni do Bobrujska. Uczestniczy w bitwach pod Bołtutinem, Horodcem i Pobołowem.
9 grudnia 1918 przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany szefem sztabu Dywizji Litewsko-Białoruskiej. 19 marca 1919 wyznaczony na szefa sztabu Wojsk Małopolski Wschodniej, a 1 czerwca tego roku szefa sztabu Frontu Galicyjsko-Wołyńskiego, gdzie odegrał istotną rolę podczas obrony Lwowa, (od 23 lipca – Front Galicyjski, a od 2 stycznia 1920 – Front Podolski). Od kwietnia do sierpnia 1920 kierował sztabem 6 Armii utworzonej z oddziałów Frontu Podolskiego. 14 października tego roku, w stopniu pułkownika mianowany został szefem Sztabu Okręgu Generalnego „Warszawa”. W styczniu 1921 został równocześnie członkiem Nadzwyczajnego Sądu Wojskowego. W 1921 awansowany na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919.
1 września 1921 mianowany dowódcą 20 Dywizji Piechoty. 2 czerwca 1924 został I zastępcą szefa Sztabu Generalnego WP, Stanisława Hallera. Od 16 grudnia 1925 do maja 1926 czasowo pełnił obowiązki szefa SG WP. 20 września 1926 powołany na stanowisko komendanta Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie.
30 września 1928 przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł. Pochowany na cmentarzu ewangelicko-augsburskim, a po kilku miesiącach na Cmentarzu Obrońców Lwowa (kwatera II, miejsce 57).
Opinia
„Pod każdym względem wybitny oficer. Nadzwyczaj sumienny, niestrudzenie pracowity, zdolny, dokładny, taktowny. Czysty charakter. Wywiera na podwładnych zbawienny wpływ; utrzymuje w sztabie cenną harmonię i chęć do pracy. Idealny szef sztabu". 1918 r. /-/ gen. dyw. Wacław Iwaszkiewicz
Awanse służbowe
podpułkownik – 1917
pułkownik – 1920
generał brygady – 1921
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5220 (1922)
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1924)
Krzyż Niepodległości
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych
Złoty Krzyż Zasługi
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Amarantowa wstęga I Korpusu Polskiego na Wschodzie
Oficer Legii Honorowej (Francja, 1921 – zezwolenie Naczelnika Państwa)
Krzyż Wolności I kategorii II klasy (Estonia, 1925)
 

Opinia gen.Iwaszkiewicza wydawałoby się nadzwyczaj pozytywna "załatwiała" generała Kesslera jako samodzielnego dowódcę wielkiej jednostki. Choć przez krótki czas dowodził 20.DP to najczęściej służył jako  "idealny szef sztabu" mając nad sobą bezposredniego dowódcę. Chyba musiało to być wielce stresujące dla generała.

Fotografia z nekrologu prasowego.

 

 

[formoza58]

Teraz, otton1 napisał:

Trzeba Ciebie wspomóc Kolego formoza58 bo inni forumowicze jakoś zaspali.

 Wspomóc ?  Od trzech i pół roku jakoś daję radę i nie narzekam. Masz ochotę z innymi Kolegami " pobawić się" z wątkiem", zapraszam...

                            -------------------------------------------------------------------------------------

Uzupełnienie do gen. Kesslera... W sztabie ( drugi od lewej) Dywizji Litewsko- Białoruskiej.

 

 

[Koloman]

2 godziny temu, otton1 napisał:

..........inni forumowicze jakoś zaspali.

Proszę mi tu snu w środku dnia nie amputować.

 

Godzinę temu, formoza58 napisał:

Uzupełnienie do gen. Kesslera... W sztabie ( drugi od lewej) Dywizji Litewsko- Białoruskiej.

 

Wstawiałem, choć gorszej jakości przy uzupełnieniach dotyczacych gen.Iwaszkiewicza (Kesslera pisano przez jedno "s").

Ale przy grupowych fotografiach warto je powtarzać

[Koloman]

Teraz, Koloman napisał:

amputować.

P.S.

Miało być "imputować".

[formoza58]

28 minut temu, Koloman napisał:

Ale przy grupowych fotografiach warto je powtarzać

Pewnie, że tak. Można by kadrować omawianego , ale jeśli można go zidentyfikować w grupie, to czemu nie.

[Koloman]

Przekraczamy 50-ciu generałów na literę "K".

50. Kurella Robert

51. Korbut Eugeniusz

52. Koiszewski Henryk

[formoza58]

48. Anatol Kędzierski

 

W 1898 roku, po zakończeniu nauki w Korpusie Kadetów w Moskwie, wstąpił do Konstantynowskiej Szkoły Artylerii w Sankt Petersburgu. 21 sierpnia 1899 roku został mianowany podporucznikiem. W latach 1904–1905 walczył na wojnie rosyjsko-japońskiej, a w latach 1914–1917 na I wojnie światowej, jako dowódca dywizjonu artylerii na froncie niemieckim. Został w jej trakcie ciężko ranny. Dowódca dywizjonu, potem dowódca III Brygady Artylerii, w okresie od sierpnia 1917 do maja 1918 roku w I Korpusie Polskim w Rosji, w stopniu podpułkownika.

Od grudnia 1918 roku w Wojsku Polskim. W styczniu 1919 roku wraz z grupą oficerów byłego I Korpusu Polskiego na czele z generałem Józefem Dowbor-Muśnickim skierowany został do Poznania celem organizacji Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim. 19 stycznia 1919 roku został mianowany czasowo inspektorem artylerii w Księstwie Poznańskim i dowódcą 1 pułku artylerii lekkiej wielkopolskiej. 5 maja 1919 roku na wniosek głównodowodzącego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim, generała piechoty Józefa Dowbor-Muśnickiego Komisariat Naczelnej Rady Ludowej mianował go pułkownikiem, a 3 czerwca 1919 roku – generałem podporucznikiem. Od września 1919 roku dowodził XV Brygadą Artylerii. Na jej czele wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

29 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w artylerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. 4 czerwca 1920 roku Minister Spraw Wojskowych zezwolił mu korzystać z tytułu generała podporucznika.

26 lipca 1920 roku dostał się do niewoli bolszewickiej, z której uciekł 12 września. Po powrocie udzielono mu urlopu zdrowotnego.

Dowódca Obozu Warownego „Brześć Litewski”. 12 marca 1921 roku został zwolniony, na własną prośbę, z czynnej służby i przeniesiony do Rezerwy armii w stopniu tytularnego generała podporucznika. Z dniem 1 maja 1921 roku powołany został do służby czynnej. We wrześniu 1921 roku został szefem Artylerii i Uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VIIw Poznaniu. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 57. lokatą w korpusie generałów..

Z dniem 1 czerwca 1924 roku mianowany został dowódcą 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu.

Podczas przewrotu majowego w 1926 roku opowiedział się po stronie rządu i domagał się energicznych akcji przeciw rebelii. Dowodził grupą zaczepną sił rządowych^[8]. Później sprzeciwił się kapitulacji wojsk rządowych. Konsekwencji nie poniósł. W październiku 1930 roku przekazał dowództwo dywizji płk. SG Franciszkowi Władowi. Z dniem 31 stycznia 1931 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Poznaniu. Tam zmarł 11 lipca 1964 roku. Pochowany na cmentarzu św. Jana Vianneya w Poznaniu.

                                --------------------------------------------------------------------------

Na drugim zdjęciu jako dowódca 14 Dywizji Piechoty.

[Koloman]

20 godzin temu, otton1 napisał:

Opinia gen.Iwaszkiewicza wydawałoby się nadzwyczaj pozytywna "załatwiała" generała Kesslera jako samodzielnego dowódcę wielkiej jednostki.

Zgadza się, udupiony na amen!!!!!!!!

[formoza58]

19. Stanisław Kwaśniewski

 

Urodził się 14 listopada 1886 roku w Krakowie, w rodzinie Józefa Romana, sekretarza Uniwersytetu Jagiellońskiego, i Marii z domu Collet. Kształcił się w Krakowie. Po ukończeniu Szkoły Kadetów został oficerem piechoty cesarskiej i królewskiej armii. W 1917 roku, w stopniu kapitana został przydzielony na własną prośbę do Polskiej Siły Zbrojnej, ale wkrótce odwołany za popieranie idei niepodległościowych i przeniesiony na front włoski.

W Wojsku Polskim od listopada 1918 roku, pełnił służbę w Oddziale Personalnym Sztabu Generalnego, do stycznia 1919. Od stycznia 1919 do lipca 1920 szef sztabu Grupy Operacyjnej gen. Kulińskiego, ranny. Po wyleczeniu wraca do Sztabu Generalnego, gdzie jest p.o. szefa Oddziału VII Naukowego oraz zastępcą szefa Oddziału IV Sztabu. W latach powołany 1919–1921 na Kurs Wojenny Szkoły Sztabu Generalnego. Po tym, do lipca 1923 szef Oddziału IV Sztabu Generalnego. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 132. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Z dniem 1 lipca 1923 mianowany został dowódcą piechoty dywizyjnej 29 Dywizji Piechoty w Grodnie Z dniem 20 marca 1925 wyznaczony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie. Od stycznia do września 1926 pełnił obowiązki II zastępcy szefa Administracji Armii. W okresie październik 1926 – listopad 1928 dowódca 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu.

1 stycznia 1928 Prezydent RP, Ignacy Mościcki awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 8. lokatą w korpusie generałów.

Od listopada 1928 do 1932 pełnił funkcję I zastępcy szefa Sztabu Głównego w Warszawie. Z dniem 1 lutego 1932 mianowany został generałem do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych. W okresie 1936 – wrzesień 1939 obowiązki służbowe łączył z funkcją prezesa Ligi Morskiej i Kolonialnej.

W okresie II RP został osadnikiem wojskowym w kolonii Juszkowszczyzna (Junkowszczyzna), w powiecie grodzieńskim.

We wrześniu 1939 mianowany inspektorem Wojsk Etapowych w Sztabie Naczelnego Wodza. Po kampanii wrześniowej przedostał się do Francji. Od listopada 1939 do kwietnia 1940 przebywał w Ośrodku Oficerskim w Cerizay, a po ewakuacji do Anglii pozostawał bez przydziału, w Stacji Zbornej Oficerów Rothsay, na wyspie Bute, w Szkocji (VII 1940 – I 1942). W styczniu 1942 przeniesiony w stan nieczynny. Po wojnie na emigracji w USA, gdzie zmarł.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1922)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie: po raz 2 i 3 w 1922)
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 19 marca 1931, 13 maja 1933)
• Medal Niepodległości (23 grudnia 1933)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych (12 maja 1936)
• Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia
• Krzyż Komandorski Orderu Legii Honorowej (Francja)
• Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej (Francja)
• Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja, 1922)
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu św. Sawy (Jugosławia)

[formoza58]

38. Szymon Kurz

Ur. 20 maja 1868 we wsi Jaworze, zm. 1940) – tytularny generał brygady Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Szymon Kurz urodził się 20 maja 1868 we wsi Jaworze, w powiecie pilzneńskim. W latach 1878–1884 uczył się w czteroklasowym gimnazjum rządowym w Tarnowie, a następnie w prywatnym, dwuklasowym gimnazjum w Jaśle. W 1888 rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej Armii. W 1902 awansował na porucznika, w 1908 – nadporucznika, a 1 listopada 1914 – kapitana. Uczestniczył w I wojnie światowej, pracował w służbach kwatermistrzowskich.

23 stycznia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego „z zatwierdzeniem posiadanego stopnia kapitana rachunkowego ze starszeństwem od 
1 listopada 1914” i z dniem 15 listopada 1918 przydzielony do Departamentu Gospodarczego Ministerstwa Spraw Wojskowych. W czasie wojny polsko-bolszewickiej zarządzał centralnymi magazynami wojskowymi. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 
1 czerwca 1919 i 1. lokatą w korpusie oficerów administracyjnych, dział gospodarczy. W 1923 pełnił służbę w Departamencie VII Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisku kierownika Referatu Emerytalnego, pozostając w ewidencji Okręgowego Zakładu Gospodarczego Nr I. 31 marca 1924 awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 1. lokatą w korpusie oficerów administracji, dział gospodarczy.

17 lipca 1925 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski nadał mu stopień generała brygady „wyłącznie z prawem do tytułu” z dniem 31 sierpnia 1925. 31 sierpnia 1925 został przeniesiony w stan spoczynku. Na emeryturze zamieszkał w Warszawie.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 ewakuował się z Warszawy do rodziny do Lwowa. W listopadzie 1939 został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu „Brygidki”. Zamordowany wiosną 1940 na terytorium ówczesnej Ukraińskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Figuruje na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Ordery i odznaczenia
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”

[formoza58]

40. Wacław Kłoczkowski

 urodził w rodzinie szlacheckiej. 
Początkowo uczył w szkole oo. Jezuitów w Tarnopolu n/Seretem (obecnie miasto na Ukrainie), następnie kontynuował naukę w gimnazjum w Wilnie, gdzie w 1893 r. zdał egzamin maturalny. Podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, lecz w 1894 r. został relegowany z uczelni i zesłany w głąb Rosji za udział w demonstracji w rocznicę insurekcji kościuszkowskiej. Naukę kontynuował w Demidowskim Liceum Prawniczym w Jarosławiu n/Wołgą. W latach 1898-1918 służył w Imperatorskiej Marynarce Wojennej Rosji, dowodząc okrętami podwodnymi oraz brygadą okrętów podwodnych. Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej i I wojnie światowej. Po powrocie do Polski w 1919 r. został przyjęty w szeregi Wojska Polskiego i umieszczony w rezerwie oficerskiej, został mianowany zastępcą szefa Departamentu Spraw Morskich, potem włączono Go jako rzeczoznawcę ds. morskich w skład delegacji polskiej na konferencję pokojową w Paryżu. Po zakończeniu misji na konferencji pokojowej w lipcu 1919 r. został pełnomocnikiem wojskowym i morskim przy Poselstwie II RP w Londynie i równocześnie przedstawicielem rządu polskiego ds. morskich przy Dowództwie Głównym Armii Sprzymierzonych w Paryżu. Podczas pobytu na placówce, wykazując duże zdolności dyplomatyczne, zdołał wyjednać zgodę Admiralicji brytyjskiej na przysłanie do Polski misji morskiej, odegrał również istotną rolę przy wyborze i przejęciu poniemieckich torpedowców przyznanych Rzeczypospolitej. Po odwołaniu do Polski w 1921 r. otrzymał przydział poza Marynarką WojennA (MW). W marcu 1922 r. uzyskał nominację na szefa Oddziału Administracyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, a w 1923 r. wyznaczony został drugim z-cą szefa Administracji Armii. Po odbyciu kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie w 1924 r. został ponownie skierowany do służby w MW, gdzie objął stanowisko z-cy szefa Kierownictwa MW, nadzorując pracę referatów, artylerii, uzbrojenia i broni podwodnej oraz służb: technicznej, gospodarczej i sanitarnej. Jako wybitny znawca broni podwodnej kierował komisją, której zadaniem było opracowanie założeń taktyczno-technicznych serii okrętów podwodnych. Na podstawie propozycji przedstawionych przez Jego komisję Polska zamówiła we francuskiej stoczni w Hawrze serię podwodnych stawiaczy min "Wilk", "Ryś" i "Żbik". W maju 1925 r., po zawieszeniu w czynnościach szefa Kierownictwa MW został przeniesiony w stan nieczynny. Jego ostatni przydział to dowództwo piechoty dywizyjnej w 15 Dywizji Piechoty w Toruniu, 30.09.1927 r. przeszedł w stan spoczynku. 
Zmarł w Warszawie, został pochowany na stołecznych Powązkach (kw. 227, rząd 2, miejsce 15).



Odznaczenia


Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych
Oficer Legii Honorowej (Francja)
Kawaler Orderu św. Michała i św. Jerzego (Wlk. Brytania)
Order św. Stanisława III kl. (Imperium Rosyjskie)
Order św. Włodzimierza IV kl. z mieczami i kokardą (Imperium Rosyjskie)
Order św. Stanisława II kl. (Imperium Rosyjskie)
Order św. Anny II kl. (Imperium Rosyjskie)
Order św. Włodzimierza III kl. z mieczami (Imperium Rosyjskie)

[formoza58]

6. Tadeusz Kasprzycki

 

 Urodził się 16 stycznia 1891 r. w Warszawie. Kształcił się w gimnazjum w Chełmie, jednak po wzięciu udziału w strajku szkolnym w 1905 r. musiał przenieść się do stołecznego gimnazjum im. gen. Wojciecha Chrzanowskiego, gdzie w 1909 r. złożył egzamin maturalny.

W latach 1910-1912 studiował na wydziale nauk ścisłych na Sorbonie oraz równolegle w Wyższej Szkole Nauk Społecznych w Paryżu. W 1912 r. przeniósł się na wydział nauk społecznych i prawa międzynarodowego Uniwersytetu Genewskiego.

Od roku 1911 działał w Związku Walki Czynnej, najpierw jako komendant oddziału paryskiego, później oddziałów obwodu południowa Francja i Szwajcaria. W 1913 r. ukończył kurs oficerskiej letniej szkoły Związku Strzeleckiego w Stróży pod Limanową, a następnie zdał egzamin oficerski.

W sierpniu 1914 r. został dowódcą I Kompanii Kadrowej Legionów Polskich i wraz z nią wyruszył z Krakowa w kierunku granicy Królestwa Polskiego. Następnie pracował w sztabie I Brygady Legionów Polskich.

W roku 1915 objął Komendę Naczelną Polskiej Organizacji Wojskowej (POW) w Warszawie.

Po utworzeniu Tymczasowej Rady Stanu od stycznia do czerwca 1917 r. był jednocześnie szefem sekcji ogólnej i organizacyjnej jej Komisji Wojskowej. W lipcu 1917 r. przeniósł Komendę Naczelną POW do Lublina.

Po aresztowaniu Józefa Piłsudskiego przez władze niemieckie brał udział w tworzeniu tajnej "organizacji A", w skład której wchodzili współpracownicy Komendanta.

Od listopada 1918 r. przez rok pełnił funkcję szefa adiutantury generalnej Naczelnika Państwa i Naczelnego Wodza Józefa Piłsudskiego.

Od 1919 do 1921 r. kształcił się w paryskiej Wyższej Szkole Wojennej oraz odbył studia dyplomatyczne w Ecole Libre des Sciences Politique.

Po powrocie do kraju piastował kolejno funkcje: szefa Wydziału Planów, zastępcy a następnie szefa Oddziału III (Operacyjnego) Biura Ścisłej Rady Wojennej (1922-1925), szefa Biura Ścisłej Rady Wojennej (1926) oraz szefa Oddziału III Sztabu Generalnego (1927).

Następnie mianowany został dowódcą wileńskiej 19. Dywizji Piechoty.

Brał udział w misjach wojskowo-dyplomatycznych, będąc m.in. delegatem rządu RP na konferencję rozbrojeniową i komisję wojskową przy Lidze Narodów (1927-1931).W roku 1934 otrzymał tekę wiceministra spraw wojskowych. Dwa lata później, po śmierci marszałka Józefa Piłsudskiego, przejął po nim urząd ministra, który pełnił do wybuchu II wojny.

W maju 1939 r. doprowadził do podpisania układu pomiędzy sztabami polskim i francuskim, który dotyczył działań obu armii w sytuacji agresji niemieckiej na Polskę.

We wrześniu 1939 r., po napaści sowieckiej, wyjechał wraz z rządem RP do Rumunii, gdzie został internowany.

W 1944 r. przez Turcję dotarł do Wielkiej Brytanii.

Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji. Odciął się wówczas od polityki i nie pełnił żadnych funkcji we władzach na uchodźstwie. W roku 1954 przeniósł się do Kanady, gdzie pozostał do końca życia.

Gen. Tadeusz Kasprzycki zmarł 4 grudnia 1978 r. w Montrealu.

Odznaczony był m.in.: Orderem Virtuti Militari kl.V, Krzyżem Niepodległości, Orderem Polonia Restituta kl.III, trzykrotnie Krzyżem Walecznych oraz Złotym Krzyżem Zasługi. 

[formoza58]

20. Franciszek Kleeberg

 

 Urodził się 1 lutego 1888 r. w Tarnopolu.

Po ukończeniu wojskowej szkoły realnej w Hranicach i złożeniu cywilnej matury w Wiedniu studiował w Akademii Wojskowo-Technicznej w Moedling na wydziale artylerii (1905-1908).

W 1908 r. został przydzielony do 2 pułku haubic polowych armii austriackiej w Wiedniu.

Pięć lat później rozpoczął studia w Wyższej Szkole Wojennej w Wiedniu, których nie ukończył z powodu wybuchu I wojny światowej.

Po rozpoczęciu działań wojennych w 1914 r. początkowo przydzielony został do sztabu 5 Brygady Górskiej i walczył na froncie serbskim.

W styczniu 1915 r. przeniesiono go do VIII Korpusu na front galicyjski. Od marca w składzie XXV Brygady Piechoty brał udział w walkach w Karpatach.

W maju 1915 r. awansował na stopień kapitana i dzięki podjętym staraniom otrzymał przydział do Legionów Polskich.

Początkowo był oficerem sztabu II Brygady, a od czerwca 1915 r. do maja 1916 r. oficerem sztabu i zastępcą szefa sztabu Komendy Legionów.

W czerwcu 1916 r. został szefem Sztabu III Brygady Legionów.

Od lutego do lipca 1917 r., podczas szkolenia Legionów Polskich przez Niemców, był zastępcą dowódcy 1 pułku artylerii w Górze Kalwarii.

Od lipca 1917 r. służył w Inspektoracie Wyszkolenia Polskiej Siły Zbrojnej, później zaś pełnił funkcję komendanta Kursu Wyszkolenia Artylerii w Garwolinie.

W związku z prośbą o zmianę obywatelstwa austriackiego na polskie, w czerwcu 1918 r. został postawiony przed sądem i karnie przeniesiony na front włoski.

Do Wojska Polskiego wstąpił w listopadzie 1918 r. Otrzymał przydział do Sztabu Generalnego.

Następnie do marca 1919 r. był szefem Sztabu Dowództwa „Wschód", na czele którego stał gen. Tadeusz Rozwadowski.

W kwietniu 1919 r. objął funkcję szefa Sekcji Organizacyjnej, dwa miesiące później - zastępcy szefa Departamentu I Mobilizacyjno-Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, a po reorganizacji ministerstwa w marcu 1920 r. - zastępcy szefa Oddziału I Mobilizacyjno-Organizacyjnego Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych.

Gen. Kazimierz Sosnkowski, ówczesny przełożony płk. Kleeberga w Ministerstwie Spraw Wojskowych, oceniał go w następujący sposób: „ zdolny, pracowity i sumienny oficer. Posiada duże wykształcenie teoretyczne”.

W lipcu 1920 r. płk Kleeberg został szefem Sztabu 1 Armii, a 15 sierpnia tego roku otrzymał nominację na szefa Sztabu Grupy Operacyjnej gen. Kazimierza Raszewskiego.

Po zakończeniu działań wojennych w październiku 1920 r. objął stanowisko szefa Sztabu Okręgu Generalnego Poznań (później Okręgu Korpusu nr VII), które zajmował do października 1922 r.

Następnie do maja 1924 r. pełnił obowiązki dowódcy 14 Dywizji Piechoty. W tym okresie ukończył kurs informacyjny dla wyższych dowódców.

Od czerwca 1924 do października 1925 r. przebywał we Francji, gdzie studiował w Ecole Superieure de Guerre, Centrum Wyszkolenia Piechoty w Wersalu oraz w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Metzu.

Po powrocie do Polski został dyrektorem nauk w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie.

W 1927 r. powrócił do służby liniowej, obejmując dowodzenie  nad 29 Dywizją Piechoty stacjonującą w Grodnie.

W 1928 r. uzyskał awans na generała brygady.

W 1936 r. mianowany został dowódcą Okręgu Korpusu nr III w Grodnie, a w roku 1938 objął funkcję dowódcy Okręgu Korpusu nr IX w Brześciu nad Bugiem. Stanowisko to zajmował do 8 września 1939 r.

Po wybuchu wojny rozkazem Naczelnego Wodza gen. Kleeberg został 9 września 1939 r. mianowany dowódcą Grupy Operacyjnej „Polesie" (od 27 IX SGO „Polesie) z zadaniem obrony Polesia od Brześcia do granicy polsko-sowieckiej.

Po agresji ZSRS na Polskę oraz przekroczeniu granicy rumuńskiej przez Naczelnego Wodza i rząd RP gen. Kleeberg wydał rozkaz marszu w kierunku oblężonej Warszawy.

Pod Jabłonią (19 IX) i Milanowem (30 IX) dowodzone przez niego jednostki pobiły wysunięte kolumny oddziałów Armii Czerwonej.

5 października 1939 r., po pięciodniowych walkach z Wehrmachtem pod Kockiem, gen. Kleeberg podjął decyzję o kapitulacji.

W pożegnalnym rozkazie do swoich żołnierzy pisał: „(…) Wykazaliście hart i odwagę w czasie zwątpień i dochowaliście wierności Ojczyźnie do końca. Dziś jesteśmy otoczeni, a amunicja i żywność na wyczerpaniu. Dalsza walka nie rokuje nadziei, a tylko rozleje krew żołnierską, która jeszcze przydać się może. Przywilejem dowódcy jest brać odpowiedzialność za siebie. Dziś biorę ją w tej najcięższej chwili – każąc zaprzestać dalszej bezcelowej walki, by nie przelewać krwi żołnierskiej nadaremnie. Dziękuję Wam za Wasze męstwo i Waszą karność, wiem, że staniecie, gdy będziecie potrzebni. Jeszcze Polska nie zginęła.”

Po zakończonej bitwie gen. Kleeberg dostał się do niewoli niemieckiej. Przetrzymywany był w Oflagu IVB w twierdzy Koenigstein koło Drezna. Ciężko chorował na serce.

Zmarł 5 kwietnia 1941 r. w szpitalu wojskowym w Weisser Hirsch. Pochowany został na cmentarzu w Neustadt w Dreźnie.

W trzydziestą rocznicę bitwy pod Kockiem szczątki gen. Kleeberga przewiezione zostały do Polski i złożone na cmentarzu wojennym w Kocku.

Gen. Franciszek Kleeberg odznaczony był m.in.: Orderem Virtuti Militari kl. III i V, Orderem Polonia Restituta kl. IV oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych.