Ustawienie tabliczek na grobach żołnierzy W.P. i Powstańców Wlkp.

[YARD]

Przy pracy.
Posadziliśmy też kwiatki. ;)

[YARD]

Pomnik 57 p.p. został oczyszczony i umyty.
Poprawiono napis i Krzyż V.M. Wszystko stało się czytelne ;)

[YARD]

Płyta nagrobna przed czyszczeniem.

[YARD]

I po czyszczeniu i wykonaniu napisów.
Plutonowy 1 pułku panc. Henryk Herman

[YARD]

Ustawiliśmy tabliczkę na grobie Stanisława Szymandery
porucznika Wojska Polskiego i Powstanica Wielkopolskiego.
Napis na kamiennej płycie będzie odnowiony.
Treść na ustawionej tablicy:
Stanisław Szymandera
Porucznik Wojska Polskiego, Powstaniec Wielkopolski
Urodzony 15 kwietnia 1896, zmarł 2 grudnia 1923

Urodzony we wsi Kotów w powiecie śremskim.
Po ukończeniu szkoły (1896-1904) został szoferem i mechanikiem motorów samochodowych. 16 października 1912 roku powołany został do 1. kompanii 20 pruskiego pułku piechoty w Wittenbergu. 2 sierpnia 1914 roku, razem ze swą jednostka wyruszył na front. 27 lutego 1916 roku został ranny w lewą rękę. 30 maja awansowany na dowódcę plutonu karabinów maszynowych w 3 kompanii 20 pułku piechoty. 18 października 1917 roku od granatu ręcznego ranny w lewą rękę. 27 maja 1918 roku zraniony w prawy łokieć i przedramię.
5 stycznia 1919 roku przystąpił do Powstania Wielkopolskiego jako ochotnik. 18 marca mianowany dowódcą i kompanii CKM w 2 Pułku Strzelców Wielkopolskich.
Od 1 stycznia do 3 marca 1921 roku był dowódcą batalionu szkolnego 14 DP. Następnie powrócił do 56 Pułku Piechoty Wielkopolskiej, gdzie pełnił różne funkcje m.in. dowódcy kompanii CKM od 3 marca 1921 roku i oficera sztabowego III baonu od 22 grudnia 1921 roku. Do końca służył w 56 PP, zmarł na gruźlicę.
Odznaczenia:
Virtuti Militari V klasy (nadane 19 grudnia 1920),
Krzyż Walecznych (nadany 1920),
Medal Niepodległości (nadany 1921)
Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ CSWL"

Niestety, nie znaleźliśmy informacji za co oficer otrzymał V.M. i K.W. ;(

[YARD]

Na starym cmentarzu w Kościanie przy ul. Bączkowskiego, ustawiliśmy tabliczkę i umieściliśmy biało-czerwone flagi na grobach Powstańców Wielkopolskich i żołnierzy W.P.
Napis na tablicy:
Leon Kon
Major WP
urodzony 5. września 1888, zmarł 24. listopada 1964

Oficer 2. Pułku Ułanów Grochowskich, instruktor w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu.
Wybitny szkoleniowiec i dusza ówczesnego jeździectwa polskiego, trenował polskich jeźdźców do igrzysk olimpijskich przed II wojną światową. Leon Kon był jednym z współzałożycieli i czołowym działaczem Polskiego Związku Jeździeckiego (PZJ). Pod pseudonimem Hip" brał udział w Powstaniu Warszawskim (Okręg Warszawski Armii Krajowej - Komenda Placu Śródmieście-Południe).
W latach 1952-60 pracował w Państwowym Stadzie Ogierów w Kwidzynie, jako kierownik Zakładu Treningowego. Od 1960 roku pracował w Stadninie Koni Racot. Przygotowywał polskich jeźdźców WKKW do Olimpiady w Rzymie w 1960.

Odznaczenia:
Order Odrodzenia Polski
Krzyż Walecznych
Krzyż Zasługi Srebrny
Medaille Interalliee
Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ CSWL

[YARD]

...cdn...

[YARD]

Daliśmy radę przed 1 listopada.
W środę w godzinach wieczornych, 8 osób z Koła Przyjaciół MBP [Poznań] spotkało się na cmentarzu na Górczynie w Poznaniu.
Ustawiliśmy 2 tabliczki. Odnowiliśmy napis na płycie ,ustawiliśmy kwiaty + znicze + biało-czerwone mini flagi.
Napis na tabliczce:
Edmund Hauser
Generał major cesarskiej i królewskiej Armii oraz generał dywizji Wojska Polskiego
Urodzony 23 grudnia 1868 w Bóbrce, zmarł 21 września 1949 w Poznaniu

Kształcił się we Lwowie i w Szkole Kadetów Piechoty w Łobzowie. 22 grudnia 1885 rozpoczął zawodową służbę wojskową w Cesarskiej i Królewskiej Armii. W 1896 ukończył Akademię Sztabu Generalnego w Wiedniu. W 1914, w stopniu pułkownika, pełnił służbę w oddziałach operacyjnych sztabów armii austriackiej. Na froncie rosyjskim i włoskim był dowódcą pułku piechoty i brygady piechoty. Stopień generał majora otrzymał w lutym 1918 r., a pod koniec tego roku, jako jeden z ostatnich w Austro-Węgrzech, został nobilitowany, stąd niekiedy nazwisko w postaci de Hauser".
27 stycznia 1919 przyjęty został do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia. W pierwszej połowie 1919 był przewodniczącym Komisji Etatów Ministerstwa Spraw Wojskowych. W lipcu 1919 powołany został na stanowisko szefa Departamentu Personalnego M.S.Wojsk. 14 stycznia 1920 objął dowództwo Obozu Warownego „Toruń”. 23 września 1921 został dowódcą nowo powstałej 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach. W styczniu 1922 mianowany został zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. 3 maja 1922 zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. 7 listopada 1922 przeniesiony został na równorzędne stanowisko w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. 1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na generała dywizji ze starszeństwem i 1. lokatą w korpusie generałów.

W czasie przewrotu majowego, pod nieobecność dowódcy okręgu gen. Kazimierza Sosnkowskiego, opowiedział się po stronie rządu i energicznie organizował dla niego pomoc, wysyłając do Warszawy wielkopolski 57 i 58 pułk piechoty. Od maja 1926 do marca 1927 był dowódcą Okręgu Korpusu Nr VII Poznań. Józef Piłsudski zaliczył go do generałów zawalidróg". Z dniem 30 kwietnia 1927 przeniesiony w stan spoczynku.
Osiadł w Poznaniu, gdzie zmarł.
Ordery i odznaczenia:
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
Krzyż Walecznych
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918/20
Medal Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości

[YARD]

Napis na tablicy:

Ur. 29.05.1894 r. w Dzierzążnie, zm. 11.05.1976 r.

W kwietniu 1915 r. powołany do służby wojskowej, brał udział w I wojnie światowej jako żołnierz niemiecki. W 1918 r. zakończył służbę w stopniu sierżanta. Na wieść o wybuchu powstania udał się do Poznania, jednak tam sytuacja była już opanowana. Pojechał więc do Wrześni, gdzie formowano kompanię karabinów maszynowych pod dowództwem por. Alojzego Nowaka.
Wrzesińska kompania wyruszyła 7.01.1919 r. do Żnina. Jej zadaniem było zdobycie Szubina. Niestety, wskutek błędów oddziały polskie pod dowództwem Wiewiórowskiego poniosły klęskę. W obliczu tej klęski następny atak na Szubin (11.01.1919) został lepiej przygotowany, a uderzenie wykonano, przy użyciu większych sił, skutecznie.
Moellenbrock następnie pełnił służbę na froncie w Rynarzewie, później w Sokołowie pod Budzyniem i pod Chodzieżą oraz na froncie łabiszyńskim pod Jeżewem. 6.02.1919 r. objął, jako sierżant, dowództwo 2. kompanii ckm-ów w 2. batalionie (budzyńskim) 4. Płk. Strzel. Wlkp. po por. Alojzym Nowaku.
Dekretem nr 43 zamieszczonym w Tygodniku Urzędowym Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu nr 8 z dnia 25.04.1919 r. sierż. Tadeusz Moellenbrock został mianowany podporucznikiem. 26 lipca tego roku rozkazem Dowództwa Głównego Wojsk Polskich 4 P.S.W. wszedł w skład oddziałów walczących na froncie litewsko-białoruskim. Po przybyciu na front pułk wziął udział w ofensywie na Mińsk i Bobrujsk i kampanii gen. Żeligowskiego.
Rozkazem z dnia 31.01.1920 r. Moellenbrock został przeniesiony z batalionu zapasowego 58. pp. do centralnego oddziału zapasowego ciężkich karabinów maszynowych w Poznaniu.
Po wojnie bolszewickiej uzyskał awans na stopień porucznika (25.11.1920).
W roku akademickim 1923/24 ukończył studia w zakresie nauk prawnych na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego, uzyskując w 1924 r. dyplom nauk prawnych. Następnie rozpoczął aplikację sądową w Wejherowie i zdał 23.02.1927 r. egzamin sądowy. W 1931 r. został mianowany asesorem sądowym Sądu Apelacyjnego w Poznaniu.
Brał udział w II wojnie światowej w stopniu kapitana, z przydziałem do Komendy Twierdzy Toruń, następnie Komendy Chełm Lubelski i Kowel.
Po zakończeniu kampanii wrześniowej wrócił do Inowrocławia, skąd po aresztowaniu i jednomiesięcznym pobycie w więzieniu uciekł do Generalnej Guberni, do Szczekocin w województwie kieleckim, później od 8.08.1944 r. w Krzelowie gmina Mstyczów. Wykonywał zawód adwokata aż do zakończenia wojny. Po wojnie wrócił do Inowrocławia, gdzie był adwokatem w kancelarii adwokackiej. Był członkiem Wojewódzkiej Rady Adwokackiej w Bydgoszczy w latach 1945-1950 i 1956-1967, działaczem stowarzyszenia kombatanckiego oraz członkiem ZBoWiD od 19.11.1964 r., gdzie sprawował funkcję przewodniczącego Sądu Koleżeńskiego Oddziału.
Odznaczony:Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski w dniu 10.01.1970 r. Krzyżem Walecznych nr 1982 w dniu 8.10.1921 r., , Krzyżem Powstańczym w dniu 25.01.1968 r.
Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ CSWL

Grób zadbany, proszę zwrócić uwagę że do tej pory na tych nagrobkach nie było nic oprócz nazwiska i daty .
cdn...

[YARD]

Byliśmy na grobie Powstańca Wielkopolskiego Józefa Kubasia w Chwakowie pow.Gostyń i postawiliśmy tabliczkę pamitkową, znicze i kwiaty.
Napis na tablicy:
Kuba Józef
Ur. 15 sierpnia 1898 r. , zm. 11.09.1969 r. we Wostowie.

Urodził się w Zalesiu Małym (powiat Krotoszyn) w rodzinie Walentego i Marianny z domu Aleksandrzak.
Po ukończeniu szkoły podstawowej pracował wraz z ojcem w rolnictwie, w czerwcu 1917 r. został powołany do Armii Niemieckiej do formacji artylerii ciężkiej w Poznaniu, a w październiku 1917 r. skierowany na front niemiecko -francuski.
Po zakończeniu I wojny światowej, w styczniu 1919 r. zwolniony został z Armii Niemieckiej w stopniu szeregowego.
W dniu 8.02.1919 r. wyjechał do Poznania, gdzie wstąpił ochotniczo w szeregi Powstańców Wielkopolskich przez biuro werbunkowe, mieszczce si na dworcu kolejowym w Poznaniu, z którego został skierowany do 7 Dywizjonu Artylerii Konnej. Kilka dni później przydzielony został do 2 Baterii Artylerii Konnej. Po wyszkoleniu tej baterii pod dowództwem porucznika Alfreda Teofila Milewskiego przydzielony został do 1 Puku Ułanów Wielkopolskich.
W kilka dni później z 1. Pukiem Ułanów Wielkopolskich pod dowództwem pułkownika Władysława Andersa wyruszy na front i walczy w bitwach Powstania Wielkopolskiego pod Krzyżem, Pi i Bydgoszcz.
W maju 1919 z 1. Pukiem Ułanów Wielkopolskich (15. Pukiem Ułanów Poznańskich) rozpoczął szlak bojowy w wojnie polsko-bolszewickiej. Uczestniczy w bitwach pod Mińskiem, Moodecznem i Bobrujskiem. W roku 1921 awansowany do stopnia kaprala. Z Wojska Polskiego dnia 26.11.1921 r. bezterminowo urlopowany, a 20.09.1923 r. przeniesiony do rezerwy .
Za udział w walkach odznaczony został Krzyżem Walecznych i Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.

Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ CSWL

---

Post został zmieniony ostatnio przez moderatora Czlowieksniegu 08:20 02-11-2013

[YARD]

Koledzy ustawili na Cytadeli, przy pomniku 3PSW/57 PP tabliczkę z krótką historią pułku.

[KuMas]

Piękna idea ! Odwiedzając grób mojego śp. Ojca na Bluczczowej w Poznaniu przechodzę obok grobu śp. Józefa Lossow i zainteresowałam się ustawioną tam tabliczką. Brat mojej Babci walczył w Armii gen. Hallera i zmarł 27 grudnia 1919r. w wieku 22 lat w szpitalu polowym w Dubnie(na Wołyniu). Ciało sprowadzono do Polski i pochowano na cmentarzu w Ostrowie Wlkp. Był kapralem 13 pułku artylerii ciężkiej. Mało wiem o Nim - dysponuję nekrologiem i jednym zdjęciem. Pomyślałam, że taka tabliczka mogłaby stanąć na Jego grobie. Z kim mogę się bezpośrednio kontaktować w tej sprawie ? Deklaruję się pokryć koszty tabliczki i będąc w Ostrowie tam ją ustawić (to jest zabytkowy cmentarz wcześniej trzeba chyba uzyskać zgodę?)Serdecznie pozdrawiam

[YARD]

W 95. rocznicę podpisania rozejmu w Trewirze [czyli rocznicę zakończenia zwycięskiego Powstania], zorganizowaliśmy szybką akcję na cm. na Junikowie.
Udział brało 6 osób z koła przyjaciół Muzeum Broni Pancernej CSWL +1 z TOWARZYSTWA BYŁYCH ŻOŁNIERZY I PRZYJACÓŁ 15p. Uł. Pozn. i http://www.dawnygarnizonpoznan.fora.pl .

Ustawiliśmy 3 tabliczki przy grobach.
Tabliczka nr 1:
Karol Józef Fischbach (ur. 21 lipca 1902 w Poznaniu, zm. 1 sierpnia 1995 w Poznaniu) – polski adwokat związany z Wielkopolską, starosta kościański w latach 1945–1948.

W 1918 r. jako szesnastoletni chłopak walczył w powstaniu wielkopolskim. W czerwcu 1919 r. złożył egzamin maturalny, a w 1920 r. rozpoczął równoległe studia na Wydziale Prawno-Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego. Podwójne magisterium uzyskał w latach 1923 (ekonomia) i 1924 (prawo). Aplikację sądową odbywał w Pobiedziskach i Jutrosinie. Po złożeniu egzaminów końcowych objął funkcję sędziego w sądzie grodzkim w Lesznie. W 1928 r. osiedlił się w Kościanie, gdzie w latach 1928–1939 prowadził kancelarię adwokacką. Był również radcą prawnym znaczących spółek wielkopolskich (Cukrowni i Monopolu Tytoniowego). W lipcu 1932 r. w Toruniu wziął ślub z kuzynką - Marią Koplińską. Mieli dwie córki: Aleksandrę i Irenę.

W momencie wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany do 55. Poznańskiego Pułku Piechoty w Lesznie. Do Kościana powrócił w październiku 1939 r. po czym ukrywał się we Wrocławiu. Po trzech tygodniach powrócił do rodziny i natychmiast został aresztowany przez Gestapo. Z więzienia wyciągnął go Niemiec z Królewca - dr Paul Simon. Do końca okupacji pracował jako księgowy w niemieckim biurze ds. majątkowych. Po II wojnie światowej związał się ze Stronnictwem Demokratycznym, obejmując 2 lutego 1945 r. funkcję starosty kościańskiego. Oprócz pracy w samorządzie działał społecznie m.in. jako prezes Honorowego Komitetu Ekshumacyjnego Ofiar Wojny w Kościanie. Po trzech latach urzędowania postanowił powrócić do zawodu i 31 lipca 1948 r. złożył rezygnację ze stanowiska starosty. W pierwszej połowie lat 50-tych był systematycznie inwigilowany przez służby UB, jako tzw. element obcy klasowo". Na krótko został zawieszony w czynnościach adwokata.

W latach 1948–1976 ponownie prowadził własną kancelarię adwokacką, do chwili przejścia na emeryturę (1976 r.). W 1977 r. wyprowadził się do Poznania. Zmarł 1 sierpnia 1995 r. w Poznaniu.
Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ CSWL

[YARD]

Cd z niedzieli.
Tabliczka - treść:
Jan Brodzki (ur. 2 lutego 1902, zm. 2 stycznia 1980 w Poznaniu) – rotmistrz kawalerii, oficer Wojska Polskiego, kawaler Krzyża Walecznych.

Syn Andrzeja Leopolda Brodzkiego.
W 1925 r. uzyskał promocję w Oficerskiej Szkole Kawalerii w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. Oficer służby stałej 15. Pułku Ułanów Poznańskich.
Wielokrotny mistrz jeździecki:
1926 - tytuł Mistrza Armii 3 DK na koniu ,,Jegomość’’.
1928 - zdobył I miejsce zespołowe w zawodach o Mistrzostwo Korpusu na koniu ,,Łatanym’’.
1929 - zdobył tytuł Mistrza Armii na koniu ,,Nelsonie’’.
1930 - zdobył w Warszawie tytuł Mistrza Armii na koniu ,,Mój’’.
1933 - zdobył III indywidualną nagrodę na koniu ,,Wiking’’.
1937 - zdobył tytuł I – go Wicemistrza Armii A.P. w Białymstoku, na koniu ,,Wiking’’.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. dowodził szwadronem ciężkich karabinów maszynowych w 15. Pułku Ułanów Poznańskich. 8 września podczas ciężkich walk pod Górkami Pęcławskimi został ciężko ranny i przewieziony do szpitala. Na wieść o śmierci dowódcy Pułku ppłk. Tadeusza Mikke, 12 września Brodzki z niezaleczonymi ranami i dodatkowo ciężką anginą, wbrew opinii lekarzy opuścił na własne życzenie szpital i dołączył do Pułku. 14 września został oficerem sztabowym nowo utworzonej Grupy Kawalerii generała Abrahama (połączone Wielkopolska, Pomorska i Podolska BK). 24 września został odznaczony Krzyżem Walecznych. Po przebiciu do Warszawy, walczył w jej obronie aż do kapitulacji 27 września. Później przebywał w niewoli. Po wojnie z uwagi na stan zdrowia został zdemobilizowany i jako inwalida wojenny mieszkał w Poznaniu. Tu też poślubił córkę swojego poległego dowódcy i po wielu latach tu został pochowany.
Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ CSWL i Twierdza i Dawny Garnizon Poznań

foto. widok grobu przed ustawieniem tablicy.

[YARD]

Tabliczka ustawiona.
cdn...

[YARD]

Kolejna tabliczka ustawiona.
Test:
Witold Jeszke (ur. 5 marca 1891 w Ruchocinku, zm. 4 listopada 1970 w Poznaniu) – polski działacz niepodległościowy i społeczny, doktor prawa, polityk, poseł na Sejm i senator w II RP, oficer Wojska Polskiego.

Ukończył gimnazjum w Gnieźnie (zdał maturę w 1911 roku), następnie studiował filozofię i prawo na uniwersytetach w Królewcu, Lipsku i Wrocławiu (gdzie w 1917 roku obronił doktorat z prawa). Egzamin arendarski zdał w 1914 roku, a asesorski – w 1919 roku.

W 1906 roku został wydalony z gimnazjum za udział w strajku szkolnym. Był członkiem Towarzystwa im. Tomasza Zana (w latach 1908–1911 był prezesem oddziału w Gnieźnie) oraz ZMP „Zet”. Był także współredaktorem pisma „Brzask”. Podczas studiów działał w tajnej organizacji „Grupy Narodowe”. Uczestniczył w powstaniu wielkopolskim, w 1919 roku był więziony przez władze niemieckie w Głogowie i Żaganiu.
W latach 1919–1921 pracował jako referendariusz w Ministerstwie byłej Dzielnicy Pruskiej, w latach 1921–1922 był syndykiem Związku Spółek Zarobkowych i Gospodarczych. W 1921 otworzył praktykę adwokacką (od 1926 roku także notarialną) i prowadził aż do wybuchu II wojny światowej jedną z największych kancelarii adwokacko-notarialnych w Poznaniu. Był członkiem i dziekanem Rady Adwokackiej, prezesem Rady Notarialnej (w latach 1934–1936 i 1938–1939) oraz prezesem Zarządu Głównego Koła Adwokatów RP.

W latach 1918–1919 współorganizował Związek Młodej Polski w Wielkopolsce (w roku 1923 był jego prezesem), w 1926 roku zainicjował utworzenie Związku Naprawy Rzeczypospolitej, który w 1928 roku połączył się z Partią Pracy tworząc Związek Polskiej Młodzieży Demokratycznej. W latach 1930–1935 był prezesem Rady Wojewódzkiej BBWR w Poznaniu, od 1931 – przewodniczącym Grupy Regionalnej posłów i senatorów BBWR w województwie poznańskim. Ponadto pełnił funkcję prezesa Towarzystwa Polsko-Duńskiego oraz działał w zarządzie Towarzystwa Opieki nad Polakami za Granicą i Zjednoczeniu Pracy Wsi i Miast.
W 1930 roku został posłem na Sejm III kadencji (1930–1935) – mandat uzyskał z listy nr 1 (BBWR) z okręgu wyborczym w Gnieźnie, a w 1935 roku został senatorem IV kadencji (1935–1938) z województwa poznańskiego. W III kadencji pracował w komisjach: budżetowej, konstytucyjnej (referent), prawniczej (referent), spraw zagranicznych (sekretarz i referent). W IV kadencji – w komisjach: administracji (1937–1938), opieki społecznej (1935–1936, zastępca przewodniczącego), prawniczej i spraw zagranicznych (1937–1938).

Po wybuchu II wojny światowej od września 1939 roku przebywał w Rumunii, od 1940 roku – na Cyprze i od 1941 roku – w Ośrodku Zapasowym Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich w Palestynie i Egipcie. W latach 1944–1945 uczestniczył w kampanii włoskiej w szeregach 2. Korpusu Polskiego (w stopniu porucznika).
Od 1947 roku mieszkał w Londynie, gdzie był zarządcą polskiego hotelu „Princes Conot Hotel” i wiceprezesem Komisji Badania Spraw Polsko-Niemieckich (do 1959 roku). W 1961 roku powrócił do kraju i zamieszkał u córki w Warszawie.
Odznaczenia:
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski,
Krzyż Niepodległości (1931)

Tablica ustawiona przez KOŁO PRZYJACIÓŁ MUZEUM BRONI PANCERNEJ CSWL

[YARD]

Wczoraj na cmentarzu w Kościanie odkopaliśmy i ustawiliśmy płytę nagrobną na grobie rotmistrza W.P. o nazwisku Stanisław Sarnek.

[YARD]

Płyta była częściowo zakopana, bardzo ciężka i popękana.

[YARD]

Płyta ustawiona i oczyszczona, literki poprawione.
cdn...

[sladami1]

Wspaniała inicjatywa, podziwiam tego typu działania - oby tak dalej!

[YARD]

W dniu 29,06 [niedziela] o godz. 12:30 na cmentarzu w Czempiniu ustawiliśmy, przy grobie Powstańca Wielkopolskiego, pamiątkową tabliczkę.
Antoni Kiełbasiewicz
ur. w Wągrowcu 13.1.1899r., zm. 29.6.1959r. w Czempiniu.
Plutonowy Wojska Polskiego, Strażak Ochotniczej Straży Pożarnej w Czempiniu

W 1918r. w armii pruskiej. Brał udział w Powstaniu Wielkopolskim a następnie w wojnie polsko-bolszewickiej. W Wojsku Polskim dosłużył się stopnia plutonowego.
W okresie międzywojennym był kierownikiem młyna w Czempiniu. Po wybuchu wojny Niemcy prześladowali go z powodu uczestnictwa w Powstaniu Wielkopolskim.
Po wojnie działał w Ochotniczej Straży Pożarnej w Czempiniu.
Odznaczony:
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
Wielkopolski Krzyż Powstańczy
Odznaka Pamiątkowa Wojsk Wielkopolskich
Krzyż pamiątkowy „Powstańca Broni” TPW

Tabliczka ustawiona przez Koło Przyjaciół Muzeum Broni Pancernej Centrum Szkolenia Wojsk Lądowych i Stowarzyszenie Przyjaciół i Sympatyków Ziemi Czempińskiej


Na foto Antoni Kiełbasiewicz w 1918 w pruskim mundurze.

[YARD]

W tej małej uroczystośći udział brali:
-ksiądz proboszcz parafi czempińskiej
-pani burmistrz m. Czempinia
-rodzina Antoniego Kiełbasiewicza
-prezes O.S.P. + dwóch zastępców
-lokalne media
-mieszkańcy Czempinia
-kilka osób z Stowarzyszenia Przyjaciół i Sympatyków Ziemi Czempinskiej
-osóby z Koła Przyjaciół Muzeum Broni Pancernej
cdn...

[YARD]

Cmentarz w Parzęczewie [pow. Grodzisk Wlkp].
Grób Powstańca Wielkopolskiego.

[YARD]

Na tym cmentarzu jest pochowanych co najmniej 6 Powstańców Wielkopolskich.
Napis poprawiony.
cdn...

[YARD]

Poznań, Cmentarz Garnizonowy.
Kapral Marceli Mikołaj Kochan, 7 pułk saperów Wlkp.