RDW60

Zambrów, Rynek.

Teren Zakładu Karnego w Czerwonym Borze. Miejsce pochówku wachmistrza Stefana Panuch z 3 Pułku Strzelców Konnych, poległego we wrześniu 39r

Tyle już lat minęło a nadal dużo się dzieje w temacie poległych żołnierzy 18 DP i poszukiwań sztandaru 71 pp. Odsyłam do linku: http://zambrowiacy.pl/info/odcinek-programu-bylo-nie-minelo-kronika-zwiadowcow-historii-realizowano-w-letownicy-foto/

Powinno się domniemać, że pociągi pancerne ciągnęły opancerzone lokomotywy, ale to jest zgubna uliczka. Czasami lepiej nic nie wyjaśnić niż przekazywać nieprawdę. Dzięki za b. fachową dyskusję. Szkoda, że tylko trzech pasjonatów naszej militarnej historii tutaj się wypowiada.

Napisałem co przeczytałem. Słabo, ale można doczytać oryginalny podpis zdjęcia. Aż nie chce mi się wieżyc, że w 1927-8 roku opisywano propagandowo zdjęcia. To już druga fotka z tego albumu, którą po ok. 90 latach można zweryfikować inaczej. Jeżeli to prawda, to ten album poza tym , że jest przedwojenny, to jest nic nie wart.

Parowóz Danuta" - Zdobyczny parowóz z niemieckiego pociągu pancernego. Niestety, posiadana przeze mnie kopia fotki jest słabej jakości. To też pozyskałem z Księgi Dziesięciolecia Polski Odrodzonej z 1028 r.

Do Krzysztof 115. Hmm, Tak poprawnie wygląda opis oraz nazwa tej improwizowanej jednostki: Generał Konarzewski 1.Dywizji Strzelców Wielkopolskich. Bo istniał także polski regularny pociąg pancerny o nazwie "Generał Konarzewski!" Ja swoja wiedzę zdobyłem w Księdze Pamiątkowej wydanej w 1928 r. Tak to zdjęcie opisano 90 lat temu. Pytam, na podstawie jakich dokumentów, starszych od moich twierdzisz, że niepoprawnie fotkę (2017-08-04 07:42:04) opisałem?

Fot. ppor. F. Peto, Lubawa. Wojna polsko - bolszewicka. Zdobyty w 1919 r. pod Bobrujskiem bolszewicki pociąg pancerny przez 14 dyw. piechoty. (1 dyw. strzelców wielkopolskich) i przechrzczony na polski pociąg pancerny Generał Konarzewski".

Fot. inż. M. Affanasowicz, Bielsko. Walki w Galicji Wschodniej. Pociąg pancerny Śmiały". Wnętrze improwizowanego wagonu pancernego", przerobionego z wagonu towarowego. Charakterystycznym sposobem takich przeróbek dla początkowych działań wojennych było wzmocnienie ścian wagonu warstwami betonu. Niestety taki pancerz" pociski często przebijały. Wewnątrz wagonu widzimy działo kazamatowe z obsługą z fortów krakowskich.

Biogramy c.d.

Lokomotywa pancerna skonstruowana w 1918 roku w fabryce L. Zieleniewskiego w Krakowie dla służby wywiadowczej. Ze zbiorów inż. Affanasowicza.

Oki, ten się zapewne mieści. Proszę moderatora o usunięcie wadliwego" posta.

Biografia, następny odnaleziony" ułan z 5 PUZ

c.d.

N/w ułan zapewne poległ w starciu z ACz. W 1947 r. sąd nie mógł tego napisać. Poprawność polityczna.

Cychos Wincenty - s. Hipolita i Katarzyny Dołęga, ur. w Łomży 19.08.1902 r. Uczestnik kampanii wrześniowej jako żołnierz 10 Pułku Ułanów Litewskich. Dalszy los nieznany. Sygn. SG.Zg.382/1948.

Urynowicz Bazyl – syn Szymona i Anny (?), ur. w 1916 r., zam. b.d. W 1937 r. został powołany do 25 Pułku Ułanów w Próżanach (25 Pułk Ułanów Wielkopolskich), w 1939 r. brał czynny udział w działaniach wojennych – brak dalszych informacji o jego losach. Opublikowano w Dz.U. Min. Spr. Nr 17 z 13.III.1948 r. oraz na tablicy informacyjnej Zarządu Gminy Zabłudów ogłoszenia o wszczęciu postępowania o uznanie go za zmarłego. Za datę zgonu przyjęto 9.V.1946 r. Sygn. Zg. 553/1947 [4/971].

Turcewicz Jan – syn Nikona i Katarzyny (z d. Marcinkiewicz), ur. 9.IV.1915 r. w Bobrowiczach, gm. Święta Wola (istniejąca do 1939 r. gmina w woj. poleskim – obecnie na terenie Białorusi), zam. Jodczyki (?), gm. i pow. Kossów (woj. poleskie, obecnie Białoruś). W marcu 1939 r. zmobilizowany do WP, służył w stopniu kaprala w 2 szwadronie 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich. Zginął 19.IX.1939 r. w czasie walk w okolicach Dąbrowy, gm. Krynice (woj. lubelskie), [pochowany na cmentarzu w Dzierążni (gm. Krynice, woj. lubelskie)]. W aktach znajduje się odpis zawiadomienia o śmierci przesłanego przez Biuro Informacyjne PCK, Warszawa 3.III.1947 r. Sygn. Zg. 578/1948[4/3177].

Szlaga Franciszek – syn Jana i Marianny (z d. Smołko/Smółko), ur. 13.IX.1909 r. we wsi Kruszyn, gm. Krypno, zam. tamże. We wrześniu 1939 r. zmobilizowany do WP (przydzielony do Szwadronu Zapasowego 2 Pułku Ułanów) i wysłany na front. Walczył w okolicach Grodna, tuż przed kapitulacją skierowany do walki pieszej pod Skidlem (18.IX. 1939 r., w wyniku natarcia nieprzyjaciela, oddział został rozproszony) – brak dalszych informacji o jego losach. Opublikowano w Dz.U. Min. Spr. Nr 49 z 8.XI.1948 r. oraz na tablicy informacyjnej Zarządu Gminy Krypno ogłoszenia o wszczęciu postępowania o uznanie go za zmarłego. Za datę zgonu przyjęto 31.XII.1946 r. Sygn.Zg.40/1948 [4/2655].

Pytel Jan – syn Jana i Agnieszki (z d. b.d.), ur. w 1901 r. w Seroczynie, pow. Sokołów, zam. Białystok, zawodowy podoficer (plutonowy) 14 DAK-u w Białymstoku. Wraz z oddziałem brał czynny udział w działaniach wojennych, zginął na początku września 1939 r. pod Nową Wsią (w okolicach Szepietowa), tam też pochowany. Sygn. Zg. 99/1948[4/2713].

Popławski Mieczysław – syn Józefa i Apolonii (zKuryszów),ur.1.X.1912 r., zam. we wsi Ogrodniczki, gm. Dobrzyniewo. 24.VIII.1939 r. powołany do Wojska Polskiego (14 DAK) i wysłany na front. W drugiej połowie września 1939 r. oddział stacjonował pod Skidlą (?), w nocy nastąpił atak wojsk radzieckich – M. Popławski prawdopodobnie zginął w wyniku podpalenia stodoły, w której spał. Sąd postanowił o opublikowaniu w Dz.U. Min. Spr. Nr 11 z 15.X.1947 r. ogłoszenia o wszczęciu postępowania o uznanie go za zmarłego. Za datę zgonu przyjęto 31.XII.1946 r. Sygn. Zg. 184/1947 [4/612].

Mickiewicz Józef – syn Józefa i Nadziei (z Oziębłów), ur.12.XII.1907 r. w Michałowie, zam. b.d. 17.IX.1939 r.529 zmobilizowany do 14 Dywizjonu Artylerii Konnej Wojska Polskiego i wysłany na front w kierunku Łomży. Wraz z jednostką walczył pod Ostrołęką, następnie wycofał się do Zambrowa. Tam też jednostki polskie zostały otoczone przez wojska niemieckie. Józef Mickiewicz zginął przy próbie przedarcia się przez pierścień wojsk nieprzyjaciela. Sygn.Zg.68/1946 [4/345].

Łoszakiewicz Jan – syn Wasyla i Akuliny (z d. Niegerysz), ur. 13.XI.1914 r. w Kol. Mieleszki, gm. Gródek, zam. tamże. W 1939 r. (20 sierpnia) zmobilizowany do 10 Pułku Ułanów w Białymstoku i wysłany na front. Naoczny świadek (ułan) zeznał: „...Byliśmy razem w wyprawie na Prusy Wschodnie, poczem wycofaliśmy się w okolice Pietkowa koło wsi Domanowo. Zostaliśmy tam otoczeni przez Niemców i dużo ludzi tak zginęło, między innymi Jan Łoszakiewicz. Ja nie widziałem zabitego Jana Łoszakiewicza. Po powyższym obstrzale poszliśmy w rozsypkę i dopiero nocą zebraliśmy się z naszym dowódcą Wachmistrzem Stankiem, który odczytał nam listę poległych. Było tam wymienione nazwisko Jana Łoszakiewicza...” Inny uczestnik wydarzeń podał natomiast odmienne okoliczności: „...15 października, gdy następowaliśmy na Niemców na Mazurach w okolicy Grajewa i dotarliśmy do Palinowa (?) nadleciały samoloty niemieckie i nas zbombardowały. [...] Łoszakiewicz Jan był zabity...” Sygn. Zg. 529/1947 [4/947].

Klepacki Henryk – syn Aleksandra i Zofii (z d. Bierdzien (?)), Polak, ur. 24.X.1916 r. we wsi Rekli, gm. Krypno, pow. Białystok, zam. b.d. W 1937 r. powołany do Wojska Polskiego (do 14 Dywizjonu Artylerii Konnej w Białymstoku) jako poborowy. 12.IX.1939 r. zginął na froncie w okolicy Nowej Wsi (pow. mazowiecki) w czasie walk z czołgami niemieckimi. Sygn. Zg. 63/1947 [4/491]. Źródło: Bartłomiej Samorski. Zaginieni 1939-1945. W świetle akt Sądu Grodzkiego w Białymstoku tom II - powiat białostocki

Chamera Tomasz – syn Michała i Kunegundy (z d. Hamer), ur. 4.IV.1904 r. w Prusinowicach, pow. Opatów, zam. Wilno, doktor nauk medycznych. Od roku 1931 zajmował stanowisko asystenta zakładu anatomii przy Uniwersytecie Wileńskim [prawdopodobnie Uniwersytet im. Stefana Batorego w Wilnie]. Następnie od 1934 r. pełnił obowiązki lekarza wojskowego (w randze porucznika) w 4 Pułku Ułanów w Wilnie. Z chwilą wybuchu II wojny światowej, wysłany na front – ranny w rękę dostał się do szpitala polowego. 26.IX. 1939 r. zginął w niewyjaśnionych okolicznościach w Grabowcu koło Hrubieszowa (prawdopodobnie zabity podczas rozbrajania pacjentów wspomnianego szpitala). Sygn. Zg.60/1946 [4/337]. Źródło: Bartłomiej Samorski. Zaginieni 1939-1945. W świetle akt Sądu Grodzkiego w Białymstoku tom II - powiat białostocki