toyotomi

Czołem. Pruska, oficerska - Löwenkopf-Säbel. pzdr. stani

Czołem Waszmościom. Może i "ość" - ja spotkałem się z potocznym określeniem m 98/05 - "liść" Występującego z piłą na tylcu, nazywano "rzeźnik". Moim zdaniem ta głownia jest ułamana i zaostrzona na sztych - nie kojarzę "krótkich" wersji tego modelu. A poza tym, okładziny wtórnie (trochę nieudolnie) dorobione. Jak najbardziej. pzdr. stani

Czołem. Dokładniej - jest to - M 1898 n/A 98/05 - był to bagnet potocznie nazywany "liściem". pzdr. stani

Czołem. Bo jest zwyczajnie prymitywny - nic więcej. Nie spotkałem się z tureckimi formacjami huzarów, tym bardziej noszącymi europejskie czako. Była by to informacja na miarę odkrycia grobowca Tutenchamona. Po drugie - Ktoś - współcześnie - doskrobał na płazach głowni (wszystkie zdjęcia) jakieś bohomazy i usiłuje "pisać" historię na nowo. Nie daj się na to nabierać.

Czołem. Francuska "huzarka" / kawaleria lekka - okres Rewolucji, przełom XIX-XX w. (Turcja niema nic wspólnego z tą szablą) pzdr. stani

Czołem. Rosyjska "huzarka" z 1798 roku. pzdr. stani

Czołem Robercie. No pewnie że duńska szabla - dziękuję za sprostowanie moich bzdur. (bezmyślnie - nie przyłożyłem się do atrybucji) pzdr. stani

Czołem. Szabla tzw. "huzarka węgierska", przełom XVIII-XIX wiek. Dosyć ciekawa, bo przyjęta na stan pruskiej armii - o tym świadczą nabicia własnościowe. Co najmniej kilku formacji, począwszy od Landwehr'y, przez kawalerię, do artylerii polowej. (jeszcze nie widziałem tak "oklepanej" szabli z pochwą) pzdr. stani

Czołem Waszmościom. Jak najbardziej - dla stoczni - Howaldtswerke-Deutsche Werft (HDW) - z Kilonii. Przed rokiem 2012, kiedy to stocznia zmieniła nazwę na - ThyssenKrupp Marine Systems GmbH (TKMS) pzdr. stani

Czołem. Na mój gust - Garnizon Służby Ochrony Stoczni.

Czołem. Klasyczna garażowa samoróbka. Niemożliwa do przypisania żadnemu modelowi / armii / czy kręgowi kulturowemu. pzdr. stani.

Czołem Waszmościom. Czytam i czytam....i oczy otwierają mi sie na oścież. Marcinie - albo zaczniesz poważnie traktować temat, albo - jestem w stanie - usunąć Twój nick z mojego forum. Kilka lat obecności, bez - jakiegokolwiek - przyswojenia wiedzy w temacie. Zagadnienie traktujesz - okrutnie wybiórczo - jednocześnie kompilując własne - niczym nie poparte - teorie. Które zakrawają o totalne dyletanctwo. Na domiar wszystkiego "posyłasz" to w świat - co jest niedopuszczalne. Wiedza na temat japońskiego kowalstwa - tego starego i nowego - funkcjonuje w rzetelnych opracowaniach i dokumentach. Jeżeli nie masz ochoty tego zgłębiać - Twoja wola, ale nie wypisuj bredni, będących - tylko - Twoimi pomysłami, nie mających pokrycia w rzeczywistości. Znasz mnie - i potraktuj ten wpis poważnie. Nie schładzały się wolniej - a nagrzewały mniej - a to jest technologicznie kolosalna różnica Poza tym - głownię pokrywano w całości glinką - nie odsłaniając żadnego fragmentu, żeby cienka krawędź tnąca miecza nie ulegała utlenieniu podczas nagrzewania. Jedynie używano różnego rodzaju / składu glinki, jak i grubości - nakładanej na ostrze. Jedburgh_Ops - rozpatrując technologie produkcji mieczy japońskich, musisz porzucić myślenie współczesnego technologa. Przy - jakimkolwiek - zmechanizowanym procesie produkcji mieczy. Możemy mówić - jedynie - o młotach parowych i szlifierkach mechanicznych. Materiał - czyli ostrze miecza - obrabiany był z użyciem rąk, a mechanizacja pozwalała ten proces przyspieszyć. "Magnesówki" - to połowa XX-go wieku, tak jak wszelkie zmechanizowane / zautomatyzowane, procesy wytwórcze. pzdr. stani

Czołem Waszmościom. Marcinie - bardzo Cię proszę - nie kompiluj nowych "prawd objawionych" bo - znowu - ciężko będzie z nimi walczyć w przestrzeni publicznej. Jesteś osobą inteligentną i oczytaną....ale potrafisz pisać takie bajki jak - co najmniej - bracia Grimm. Trochę mnie to dziwi, bo jesteś na moim forum już kilka ładnych lat - co powinno dać Ci dobry obraz japońskiego miecza. A kompilujesz fakty - jak byś z tym mieczem miał do czynienia od wczoraj. Ale do rzeczy - Odnosząc się do Twojego "poematu" - temat solidnie rozbudowany z kilkoma wątkami i - tutaj - niema szans na konkretne rozbudowanie (zbyt obszerny) Wystarczy jak - ze zrozumieniem - przeczytasz temat - http://www.szabla.org.pl/phpBB3/viewtopic.php?f=23&t=930 - to rozwiąże problem Tematem jest - broń II WŚ - i nijak podpinać pod ten temat kilkuset-letniej historii japońskiego kowalstwa, bo mija się to z celem tematu To nadaje się do tematu - broń sieczna Japonii na przestrzeni wieków - Co w jednym temacie forum niema szans ogarnąć. Bzdury. Jeszcze większe bzdury - gdy używano - tachi, - wakizashi jeszcze nie istniał. Zgodnie z faktami to - szabla kawaleryjska - Typ-25, oraz szabla podoficerska Typ-32 - Kō dla podoficerów kawalerii, Otsu dla podoficerów transportu Jedynie typ 25 i 32 - oprawy wzorowane były na broni pruskiej, a dla oficerskiej - oprawy wzorowane były na broni francuskiej. To nie było przyjęcie wzorów broni obcych - jedynie niektóre elementy opraw posiadaja analogię do broni pruskiej lub francuskiej. Broń brytyjska nie była brana pod uwagę przez Japończyków. Dodatkowo - Musisz zgłębić temat różnic pomiędzy - Kyū-Guntō - starym mieczem wojskowym a - Shin-Guntō - nowym mieczem wojskowym. Bo będziesz wypisywał jeszcze większe banialuki. Typy japońskich mieczy oficerskich - Typ-94 / Typ-Tachi Guntō (nazywany Typ-97) / Typ-98 / Typ-3 / oraz Typ-95 NCO / Nie różniły się - praktycznie - niczym od wcześniejszych mieczy - katana, czy jeszcze starszych mieczy - tachi. Poza stylistyką jednorodnych historycznie opraw - były to te same, odkuwane zgodnie z tradycyjnym kształtem ostrza. A co do odwzorowania sposobu noszenia, to jedynie - Typ-Tachi Guntō (nazywany Typ-97) marynarki wojennej, noszony była jak "stary" - tachi. Marcinie - nie tutaj, zbyt obszerna zawartość materiału, na jeden temat, o broni japońskiej II WŚ. Mogę - jedynie - skupić się na konkretnych egzemplarzach i typach, dotyczących tematu - reszta - u mnie na forum, jest wszystko co dotyczy japońskiej broni. Jak nie zawęzimy tematu do II WŚ - to z tego tematu powstanie typowy gniot z mieszanką bardziej lub mniej wiarygodnych informacji. pzdr. stani

Czołem. Miecze produkcji masowej, to miecze podoficerskie - produkowane maszynowo z kuciem jednowarstwowym i hartowaniem olejowym. Dla oficerów - nie możemy mówić o produkcji masowej - sensu stricto - ale o różnej jakości wykonania. Miecze które mają słabą jakość wykonania, ponieważ ważny był czas i nie można było przeznaczyć odpowiednią ilość godzin na podniesienie jakości. To miecze - quasi masowe - czyli, dużo i szybko bo na linii frontu brakuje, a oficer bez miecza - to dupa nie taternik. Typowa produkcja fabryczna, odkuwki mechaniczne z jednego gatunku stali, szlifowane maszynowo na szlifierkach i hartowane w całości w oleju. Potem składane z oprawą, dokompletowana pochwa - i na front. Była to stal hutnicza, wytapiana w składzie odpowiadającym - mniej więcej - naszej stali sprężynowej. Stal produkowana w wielkich piecach - praktycznie - zachowuje swoje parametry i można z niej odkuwać ostrza o porównywalnej jakości. Inną historią są miecze - oficerskie. Z założenia miały to być miecze odpowiadające jakością i rodzajem wytwórczym - mieczom Nihon-tō. A "normy" mówiły o stali japońskiej tj. tamahagane, o kuciu warstwowym i o hartowaniu selektywnym w wodzie. Z tym to - różnie bywało - poniżej masz spis rodzajów głowni, oraz ich sposobów wytwórczych - dla mieczy oficerskich. Wszystko zaczęło się w 1876-tym - cesarz - Meiji wysmażył edykt o zakazie noszenia mieczy i nakazał wygaszenie piecy - tatara. Produkcję mieczy oficerskich oparto na stali importowanej - namban-tetsu - Rosja / Holandia / Szwecja. No a że to nie była "rodzima" stal - zaczęto kombinować technologie, aby dopasować do - mieczy Nihon-tō. 1890 (Meiji-23) - Murata-tō 村田刀 - miecze Muraty. Głownie mieczy projektu ge.maj. Tsuneyoshi Murata opracowane dla masowej produkcji przez Arsenały. Z minimum zasad dla - Nihon-tō. Konstrukcja głowni oparta na mieszance stali szwedzkiej i japońskiej - w stosunku 6:4 odkuwanej jednowarstwowo - Ichimai-Gitae przy użyciu szablonów kształtu i rozmiaru. Produkcja - Arsenał - Tōkyō Hōhei Kōshō. 1898 (Meiji-31) - Zohei-tō 造兵廠刀 – „miecz z arsenału” Głownie mieczy podoficerskich produkowane w arsenałach, w systemie maszynowym, jednowarstwowe kucie, hartowanie olejowe. Dla mieczy oficerskich głownie wykonywali akredytowani kowale, według ustalonej specyfikacji konstrukcyjnej. Arsenał sprawował funkcję kontrolną i odbiorczą. Miecze kute według zasad dla - Nihon-tō. 1928 (Showa-3) - Mikasa-tō 三笠刀 Głownie mieczy oficerskich produkowanej ze stali – tamahagane odzyskanej z uzbrojenia pancernika "Mikasa" zniszczonego w wojnie Japońsko-Rosyjskiej w 1904 roku. Głownie te produkowano do 1932 roku. Manufaktura - Muroran Industrial Factory’s Zuisen Sword Workshop. 1934 (Showa-9) - Yasukuni-tō 靖国刀 Głownie mieczy oficerskich kute w technice Nihon-tō, przez kowali "zrzeszonych" przy świątyni - Yasukuni. Miecze wysokiej jakości, poszukiwane przez kolekcjonerów. 1938 (Showa-13) - Mantetsu-tō 満鉄刀 Głownie laminowane wykonywane ze stali Mandżurskiej. Praktycznie - najlepszy technicznie miecz oficerski DWŚ. Mimo tego nie uznawany za miecz - Nihon-tō. (sprawka japońskich nacjonalistów) Manufaktura - South Manchuria Railway. Arsenał – Mukden. 1938 (Showa-13) - Sunobe-tō 素延べ刀 Głownie wykonywane ze stali sprężynowej – jednowarstwowe. Technologia kucia zbliżona do Nihon-tō – maru-kitae. Jednocześnie nie zaliczana do głowni tradycyjnych z powodu stosowania technologii walcowania stali. Hartowania mieszane, wodno-olejowe. 1938 (Showa-13) - Shōwa-tō 昭和刀 Głownie wykonywane przez korporacje produkcyjne zrzeszające kowali z prowincji - Shōwa Różnorodna klasa głowni. Od Nihon-tō, do kutych jednowarstwowo. Dla armii podlegały odbiorowi. Dla faktorii handlowych, nie podlegały. Najczęstsze "składaki" w handlu - głownie cywilne, oprawiane w oficerskie oprawy - Shin-guntō. 1940 (Showa-15) - Gunsui-tō 群水刀 Konstrukcja głowni oparta na technologii laminowania stali pochodzącej z różnych wytopów - o różnej twardości. Głownie uznawane za jeden z rodzajów kucia - Nihon-tō. Manufaktura - Denka Kogyo Co., Ltd. 1941 (Showa-16) - Shinbu-tō 振武刀 Głownie odkuwane z jednego gatunku stali, o składzie dającym mieczowi odporność na niskie temperatury. Manufaktura - Tōyō Hamono Co., Ltd Współcześnie - rzadkie artefakty. 1941 (Showa-16) – Seki-tō - 関刀 - „nowoczesny miecz” (kindai-gatana 近代刀) Głownie wykonywane techniką tzw. "Szkoła-Seki" przez korporację w prowincji Seki. Technologia laminowania i hartowania w wodzie. Proces wytwórczy w pełni zmechanizowany - młot parowy, szlifierki, polerki. 1942 (Showa-17) - Emura-tō 江村刀 Głownie manufaktury więziennej w Okayama. Technologia laminowania i hartowania w wodzie. Proces wytwórczy częściowo zmechanizowany. Daty podane przed rodzajem ostrza, to rok wprowadzenia do wytwórczości. pzdr. stani

Czołem Waszmościom. Najgorsza z możliwych opcji wyboru - dla dobrego ostrza. Jeżeli przyjęli takie parametry stali jw. - to fakt - były to miecze japońskie ale - nigdy - prawdziwie starożytne. Całkowicie nowoczesny wynalazek, który może - jedynie - wisieć na ścianie i pachnieć. Strach je do ręki brać - szczególnie do bitki - bo można nimi sobie samemu krzywdę zrobić. pzdr. stani