Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[formoza58]

18. Jerzy Zwierkowski

 

Ur. 24 kwietnia 1873 roku. Służbę wojskową odbył w CK armii...Jeszcze w 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego, zweryfikowany jako podpułkownik marynarki i wyznaczony do Biura Prac Kongresowych w Warszawie. 18 stycznia 1919 wyjechał do Paryża, gdzie pełnił funkcję rzeczoznawcy wojskowego i morskiego w Polskim Biurze Kongresowym, a od 1 sierpnia także delegata Wojska Polskiego przy Dowództwie Armii Sprzymierzonych. Doradzał Delegacji Polskiej na konferencję pokojową, w której działali m.in. pełnomocnik Ministerstwa Spraw Wojskowych, gen. por. Tadeusz Rozwadowski, ekspert wojskowy i morski gen. por. mar. Konstanty Biergiel i delegat Ministerstwa Spraw Wojskowych, gen. ppor. mar. Wacław Kłoczkowski.

Od 3 grudnia 1919 członek delegacji na konferencję pokojową w Wersalu, w 1920 pełnił obowiązki attaché wojskowego i morskiego w Wielkiej Brytanii. 16 marca 1920 został przeniesiony do rezerwy na własną prośbę. Jednak już 25 kwietnia wrócił do służby czynnej i 4 lipca otrzymał stanowisko szefa Sekcji Organizacyjnej w Departamencie dla Spraw Morskich w Warszawie. 13 lipca ponownie wyjechał do Paryża i wszedł w skład Komisji do Spraw Gdańska przy Delegacji Polskiej na Konferencję Ambasadorów, w ramach której, z upoważnienia przewodniczącego Józefa Wielowieyskiego, kierował podkomisją do spraw podziału majątku niemieckiego na terenie Wolnego Miasta Gdańska. W styczniu 1921 wyznaczono go zastępcą szefa Departamentu dla Spraw Morskich.

30 stycznia 1920 został zatwierdzony w stopniu generała podporucznika ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920 i 2. lokatą w korpusie morskim, co wywołało niezadowolenie m.in. ówczesnego dowódcy Wybrzeża Morskiego Jerzego Świrskiego, który został zatwierdzony w stopniu pułkownika marynarki. Styczeń – marzec 1921 zastępca szefa Departamentu Spraw Morskich M.S.Wojsk. Od lutego 1921 do kwietnia 1922 uczestniczył w konferencjach Ligi Narodów w Paryżu i Barcelonie oraz w Kongresie Ligi Narodów w Genewie.

Następnie był asystentem szefa Sztabu Generalnego, gen. dyw. Władysława Sikorskiego i kierownikiem Referatu Spraw Gdańskich przy Sztabie Generalnym w Warszawie. 20 stycznia 1923 został szefem Biura Wojskowego Ligi Narodów przy Sztabie Generalnym w Warszawie, a od 16 maja 1924 sprawował jednocześnie funkcję generalnego pełnomocnika Kierownictwa Marynarki Wojennej rządu do spraw Westerplatte. Na początku maja 1925 został zwolniony go ze stanowiska szefa Biura Wojskowego, a pod koniec roku przestał być generalnym pełnomocnikiem na Westerplatte. Do momentu przejścia w stan spoczynku 30 kwietnia 1927 pozostawał w dyspozycji szefa Administracji Armii, spełniając różne misje dyplomatyczne. Odszedł z wojska wraz z grupą wielu oficerów Marynarki Wojennej, w której byli także wiceadm. Kazimierz Porębski, kontradm. Wacław Kłoczkowski i gen. bryg. Tadeusz Bobrowski. Zwierkowski twierdził, że w stan spoczynku przeniesiono go bezprawnie, fałszując jego rok urodzenia.

Podczas służby w polskiej Marynarce Wojennej zajmował się głównie sprawami Gdańska. Był autorem licznych publikacji i ekspertyz na ten temat, z których do najważniejszych można zaliczyć opracowania: „Wisła jako najkrótsza i najtańsza komunikacja państwa polskiego z Morzem Bałtyckim”, „O okrętach wojennych niemieckich dla floty polskiej”, „Memoriał w sprawie bandery marynarki handlowej w Gdańsku” oraz „Gdańsk jako port polski”.

 

 

Będąc na emeryturze, mieszkał w Warszawie. Zajmował się heraldyką i historią. Odbył wiele podróży zagranicznych. We Francji wplątał się w aferę gospodarczą, związaną z drukowaniem dla Polski papierów wartościowych. Po ujawnieniu sprawy doznał załamania psychicznego i 10 czerwca 1932 popełnił samobójstwo w Casablance/

    ------------------------------------------------------

Zdjęcia brak.

[Koloman]

2 godziny temu, formoza58 napisał:

Zdjęcia brak.

Eeeeeee, nie jest tak źle:

1 - Jerzy Zwierkowski

2 - Wręczenie marszałkowi Polski Józefowi Piłsudskiemu Wielkiej Wstęgi Orderu Maltańskiego przez delegację kawalerów maltańskich. Admirał Jerzy Zwierkowski pierwszy z lewej, oznaczony nr 4.

[formoza58]

Jw.

Dzięki za " trop maltański"  

    --------------------------------------------------

1. w większej rozdzielczości

2. w 1928r

3. w 1930 r.

 

[formoza58]

I ostatnie " Ż"...

3. Roman Żaba

 

Urodził się 9 sierpnia 1864 w Zbylitowskie Górze w powiecie tarnowskim, w majątku rodzinnym, gdzie wychował się, jako jedno z pięciorga dzieci Stanisława, oficera armii brytyjskiej, i hrabianki Marii Moszczeńskiej. W 1874 zdał egzamin z zakresu czterech klas szkoły ludowej i rozpoczął naukę w I Gimnazjum w Tarnowie.

W sierpniu 1885 rozpoczął pełnić zawodową służbę wojskową w Cesarskiej i Królewskiej Armii. Służbę pełnił m.in. w garnizonie Stockerau pod Wiedniem, w 7 Pułku Ułanów Arcyksięcia Franciszka Ferdynanda (niem. Ulanenregiment Erzherzog Franz Ferdinand Nr. 7), wchodzącym w skład 10 Brygady Kawalerii. 31 grudnia 1916 mianowany został dowódcą 3 Pułku Ułanów Arcyksięcia Karola (niem. Ulanenregiment Erzherzog Carl Nr. 3).

Z dniem 1 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika, i przydzielony do Komendy 2 Pułku Ułanów w Krakowie. Został pierwszym dowódcą i organizatorem wspomnianego oddziału, który w styczniu 1919 przemianowany został na 2 Pułk Szwoleżerów Rokitniańskich. Od stycznia 1919 służył na froncie czeskim pod dowództwem bardzo cenionego przez siebie brygadiera Franciszka Latinika. W lipcu 1919 objął dowództwo IV Brygady Jazdy. 10 stycznia 1920 mianowany został Inspektorem Wyszkolenia Frontu Pomorskiego i komendantem Centrum Wyszkolenia Oficerów w Grudziądzu. Od 15 marca do 25 sierpnia 1920 przebywał w Londynie jako szef Polskiej Misji Zakupów. Po powrocie do kraju wyznaczony został na stanowisko zastępcy szefa Naczelnej Kontroli Wojskowej. 14 października 1920 zatwierdzony został z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika. Następnie pełnił służbę na stanowisku zastępcy Generalnego Inspektora Jazdy, gen. dyw. Tadeusza Rozwadowskiego, a od 1 października 1921 do 30 maja 1922 – zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie. Z dniem 1 czerwca 1922 przeniesiony został w stały stan spoczynku z prawem noszenia munduru, w stopniu generała porucznika. 26 października 1923 roku Prezydent RP zatwierdził go w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie generałów. Po przejściu na emeryturę osiadł w Krakowie.

W latach 30. był prezesem rady wyższej Towarzystwa św. Wincentego à Paulo w Krakowie oraz członkiem zamiejscowym rady wyższej w Warszawie.

Zmarł 3 października 1945 w Krakowie-Górce Narodowe. Pierwotnie został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie 5 października 1945. Później szczątki przeniesiony do grobowca rodzinnego na cmentarz w Zbylitowskiej Górze.

        --------------------------------------------------

3. jako porucznik 13 CK Pułku Ulanów ze swoim " Jeromem"

4,5. w CK armii

6. jako ppłk i dowódca CK 7 Pułku Ułanów

7. w 1919 roku  ( drugi od prawej) na Śląsku Cieszyńskim

 

[Koloman]

4 godziny temu, formoza58 napisał:

I ostatnie " Ż"...

Momento, momento, a gdzie zwyczajowa przerwa na uzupełnienia?

Wszakże litera "Ż" jest samodzielną, osobną literą alfabetu (polskiego oczywiście).

[formoza58]

" Nic się nie stało, Polacy, nic się nie stało..."   Podobnie jak Ty świadom jestem, że " Ż" jest osobną literą polskiego alfabetu, ale ...

Pojechałem " jednym cięgiem" ostatnią literę z trzema nazwiskami, by zakończyć przegląd biogramów w tym wątku. W międzyczasie uzbierało się materiału ikonograficznego, że starczy spokojnie na drugą część, całkowicie zdjęciową . Nie wiem jak u Ciebie, Kolego Koloman, u mnie wystarczy na kolejną  odsłonę ...

Tutaj , ze względu na obfitą pojemność, trafią się jakieś przegapione biogramy. W drugiej części same zdjęcia.

 

[formoza58]

2. Lucjan Żeligowski

Ur. 17 października 1865 w Oszmianie, zm. 9 lipca 1947 w Londynie) –



 

W kwietniu 1919 dywizja weszła w skład francuskiego korpusu interwencyjnego. W kwietniu i maju 1919 prowadziła ona walki z jednostkami Armii Czerwonej i wraz z korpusem wycofała się do Odessy, skąd przeszła do Besarabii. 23 maja 1919 dywizja została wycofana z linii frontu, a następnie skierowana do Polski, dokąd przybyła w czerwcu 1919.

W Wojsku Polskim był najpierw dowódcą Frontu Litewsko-Białoruskiego, potem grupy operacyjnej oraz dowódcą 10 Dywizji Piechoty (1919) w wojnie polsko-bolszewickiej.



Ciesząc się przyjaźnią i zaufaniem Józefa Piłsudskiego, od października 1920 dowodził 1 Dywizją Litewsko-Białoruską. Na jej czele w 1920 zajął Wilno i utworzył Litwę Środkową jako samodzielne i niezależne od Polski państwo. Na czas tej operacji "wypowiedział posłuszeństwo" Naczelnemu Wodzowi. W rzeczywistości była to akcja, której pomysłodawcą był Józef Piłsudski i miała na celu przyłączenie Wilna do Polski poprzez stan pośredni. W ówczesnej skomplikowanej sytuacji politycznej państwu polskiemu oficjalne działania zbrojne były bardzo nie na rękę. W październiku 1920 Żeligowski otrzymał honorowe obywatelstwo miasta Warszawy.

Z dniem 1 grudnia 1921 został awansowany do stopnia generała porucznika. W okresie od 20 listopada 1921 do 27 listopada 1925 był inspektorem armii w Warszawie. Kierował pracą Inspektoratu Armii nr 2.

31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała broni ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 1 lokatą[2].

27 listopada 1925 otrzymał tekę ministra spraw wojskowych w gabinecie Aleksandra Skrzyńskiego. Na tym stanowisku ułatwił Piłsudskiemu przygotowanie i przeprowadzenie zamachu stanu. Urząd ministra sprawował do 10 maja 1926. Do czasu reorganizacji naczelnych władz wojskowych w dalszym ciągu stał na czele Inspektoratu Armii nr 2. W między czasie, od 18 maja do 15 lipca 1926 był przewodniczącym Komisji Likwidacyjnej powołanej przez Piłsudskiego w celu:

1. zakończenia wszelkich operacji wojskowych,
2. doprowadzenia oddziałów wojskowych biorących udział w wypadkach do stanu normalnego,
3. rozbrojenia oddziałów cywilnych zaangażowanych w wydarzeniach,
4. uregulowania wszelkich strat w materiale stanowiącym zapas mobilizacyjny wojska i wyposażenia pokojowego oddziałów oraz strat materialnych poszkodowanych osób cywilnych w wyniku działań,
5. uspokojenia oddziałów wojskowych i korpusu oficerskiego.

W sierpniu 1926 po utworzeniu Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych mianowany został inspektorem armii. 31 sierpnia 1927 przeszedł w stan spoczynku.

Po przejściu na emeryturę osiadł w mieście Andrzejów. Zajmował się polityką, uczestniczył w życiu społecznym i gospodarczym. W latach 1935–1939 był posłem na Sejm IV i V kadencji. W 1930 opublikował książkę pt. Wojna w roku 1920. Wspomnienia i rozważania.

Bezpośrednio przed wojną zwrócił się do marszałka Rydza-Śmigłego o powołanie do czynnej służby wojskowej. Prośba generała pozostała bez odpowiedzi. W wojnie obronnej w 1939 nie brał czynnego udziału. W nocy z 7 na 8 września 1939 wyjechał z Warszawy do Brześcia razem z gen. Sosnkowskim i dwoma oficerami jego sztabu. 9 września rano wymieniona czwórka wyjechała z Brześcia do Przemyśla przez Włodawę, Zamość, Rawę Ruską i Jaworów. Gen. Sosnkowski przyjechał do Przemyśla wieczorem 9 września w charakterze generała do zleceń Naczelnego Wodza z zadaniem ustalenia faktycznego położenia Armii „Małopolska”. 10 września obaj generałowie wyjechali do Lwowa, gdzie gen. Sosnkowski dowiedział się, że został mianowany dowódcą Grupy Armii południowych. Generał towarzyszył dowódcy Frontu Południowego do 13 września, kiedy to gen. Sosnkowski odleciał ze Lwowa do Przemyśla.

Po kapitulacji Lwowa ewakuował się przez Rumunię do Francji, a po jej kapitulacji do Wielkiej Brytanii. Na emigracji był członkiem Rady Narodowej RP i przewodniczącym jej Komisji Wojskowej oraz Kanclerzem Kapituły Orderu Virtuti Militari. Z tej ostatniej funkcji został w styczniu 1945 zwolniony przez prezydenta Raczkiewicza, ponieważ nie wyraził zgody na odznaczenie gen. Bora-Komorowskiego Krzyżem Wielkim Orderu VM.

Po zakończeniu wojny zadeklarował powrót do kraju, ale w trakcie przygotowań do podróży zmarł 9 lipca 1947 w Londynie. Zgodnie z wolą zmarłego zwłoki przewieziono do Warszawy i pochowano na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie. Transport organizował gen. bryg. Stanisław Tatar, wykorzystując tę okazję do przywiezienia do Polski zdeponowanej w Wielkiej Brytanii części zasobów Funduszu Obrony Narodowej.

[formoza58]

Jw.

1.w 1920 roku

2. w dywizji Litewsko- Białoruskiej

3. w 14 P.Ul. Jazłowieckich, w 1925 roku.

[formoza58]

1. Aleksander Żabczyński

 

Ur. 22 lipca 1866 roku w Petersburgu. Służbę wojskową odbył w armii rosyjskiej...Od 1918 roku służył w I Korpusie Polskim w Rosji.

25 czerwca 1919 roku został mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Generalnego „Warszawa” i zatwierdzony na tym stanowisku od dnia 1 kwietnia 1919 roku. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłych Korpusów wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Od sierpnia 1920 roku na stanowisku zastępcy Wojskowego Gubernatora Warszawy, jego zadaniem było też zorganizowanie i zabezpieczanie przepraw przez Wisłę w rejonie Jabłonny, Warszawy i Góry Kalwarii. 14 października 1920 roku został zwolniony ze stanowiska zastępcy dowódcy Okręgu Generalnego „Warszawa”. Później zasiadał w Oficerskim Trybunale Orzekającym. Od 1 czerwca 1921 roku jego oddziałem macierzystym był Oddział V Sztabu Generalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. Z dniem 1 czerwca 1922 roku został przeniesiony w stały stan spoczynku z prawem noszenia munduru w stopniu generała porucznika. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała dywizji.

Po przejściu w stan spoczynku mieszkał w Warszawie, gdzie zmarł 26 maja 1934 roku.

[formoza58]

I toby było na tyle z biogramami. Jest wprawdzie Żymierski, ale ja tego nie zrobię...

Natomiast, gdyby ktoś z Kolegów znalazł biogram , który został pominięty, to tutaj jak najbardziej.

[Koloman]

Dwa fragmenty z pamiętników gen.Żaby - mając takie poglądy nie dziwota, że nie dostał żadnego odznaczenia w WP. 

pierwszy:

"Z wyjątkiem wszystkich prawie generałów austryackiego pochodzenia i kilku rosyjskiego jest reszta generałów polskich towarzystwem z dawnych legionów, które się raczej nadaje do tragikomicznej operetki. Tylko, że ta operetka Polskę drogo kosztuje. Francuzi nazywają tych legionowych generałów »as generaux amateurs«. I mają rację. Nie przeczę, że ci generałowie podczas wojny bardzo odważnie, a czasem nawet zręcznie dowodzili kompaniami, batalionami, a może nawet i pułkami, ale o organizacji i administracji armii nie mają zielonego pojęcia. I przede wszystkim nie są wychowani w duchu wojskowym. Sukcesy »generałów« polskich Rydzów-Śmigłych, Sikorskich i innych były spowodowane jedynie pracą tęgich szefów sztabów, dawnych oficerów sztabu generalnego austriackiego jak: Kutrzeby, Kuchinki, Tyszkiewicza, Tinza, Czikla i wielu innych".

i drugi:
"Bo w tej dzisiejszej Polsce są cztery klasy Polaków. Pierwsza to dawni legioniści, a szczególniej legioniści pana Piłsudskiego, dawni rozbijacze kas rządowych i nie rządowych. Druga klasa to Polacy z pod zaboru rosyjskiego, nie umiejący po polsku, o zrusyfikowanej mowie, ale także o zrusyfikowanych etycznych pojęciach. Naturalnie, że i między legionistami i dawnymi rosyjskimi oficerami są porządni, zacni i prawi ludzie, ale na ogół jedni i drudzy próżniaki, ignoranty i nicponie. Trzecia klasa to Poznaniacy. Boją się ich w Warszawie, ale ich nie lubią. A na koniec czwarta klasa - to my z Galicyi. Nas także nie lubią, a przytem się nas nie boją". 

Ale co racja to racja!

[formoza58]

No to miał facet cochones Inna sprawa, że te jego pamiętniki wyszły długo  po jego śmierci.

   ---------------------------------------------------------

Swego czasu na łamach wątku były ustalania, czy np. Wieniawa Długoszowski  na " W" czy " D". Czy... I w tym wszystkim chyba zapomniało się o Mieczysławie Borucie Spiechowiczu?

[Koloman]

55 minut temu, formoza58 napisał:

Inna sprawa, że te jego pamiętniki wyszły długo  po jego śmierci.

Ale z tymi poglądami obnosił się za życia i raczej wszyscy je znali.

[formoza58]

W dniu 6.03.2021 o 01:22, formoza58 napisał:

Jw.

Uzupełnienie do biogramu gen. Michała Pakosza. Z jego  pogrzebu i  Śmigły Rydz z generalicją nad trumną .

[formoza58]

I zapomniany  biogram...

Mieczysław Boruta Spiechowicz

Ur. 20 lutego 1894 roku w Rzeszowie.

W Wojsku Polskim od listopada 1918 roku.  W obronie Lwowa był dowódcą II Odcinka Grupy Operacyjnej, następnie Pułku Strzelców Lwowskich. Skierowany do Francji dowodzi 1 Pułkiem Strzelców Polskich, potem 3 PS Pol. Po powrocie do kraju w kwietniu 1919 roku dowodzi początkowo batalionem, potem 143 Pułkiem strzelców Kresowych, przekształconym wkrótce na 4 Pułk Strzelców Podhalańskich.

Po wojnie skierowany na kurs Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego. We wrześniu obejmuje funkcję szefa sztabu  8 DP. W listopadzie 1922 roku zostaje dowódcą 32 Pułku Piechoty. W październiku 1924 roku przeniesiony do Dowództwa OK VII, na stanowisko zastępcy szefa sztabu. W maju 1925 roku zostaje dowódcą 71 Pulku Piechoty, następnie dowódcą piechoty dywizyjnej 20 DP.

W październiku 1934 roku zostaje dowódcą 22 DP Górskiej.

We wrześniu 1939 roku dowodził Grupą Operacyjną " Bielsko". Po klęsce dostaje się do Lwowa, gdzie zostaje aresztowany przez sowietów w grudniu 1939 roku. Do 1941 roku przebywał w więzieniu. Zwolniony zostaje dowódcą 5 Wileńskiej Dywizji Piechoty, potem  wojsk polskich ewakuowanych do Iranu. Od października 1942 dowodzi 1 Korpusem Pancerno- Motorowym w Szkocji. Wojnę kończy w dyspozycji Ministra Obrony Narodowej.

Do Polski powrócił w grudniu 1945 roku. W lipcu 1946 przeniesiony do rezerwy, następnie w stan spoczynku.

Zmarł 13 października 1985 roku w Zakopanem i tamże pochowany w Kwaterze Legionistów.

                 ---------------------------------------------

2. w 1918 roku

3. jako dowódca 4 PSPodh.

4. jako generał w drugiej połowie lat trzydziestych

5. w drugiej połowie lat trzydziestych

6,7. w roku 1979.

 

[Koloman]

Kolejny z zapomnianych:

Edward PIOTROWSKI

Generał Brygady Wojska Polskiego.

Generał armii rosyjskiej.

Od 1886 w armii rosyjskiej. Na stanowiskach dowódczych w piechocie brał udział w wojnie z Japonią i w I wojnie światowej. Po rewolucji 1917 kierował komitetem wojskowym formacji polskich na Wołyniu i Podolu. W 1920 przybył do Polski. Pracował w administracji wojskowej. W 1924 uzyskał status gen. rez. WP. Zamieszkał w Kamieniu Koszyrskim w woj. poleskim.

Po zajęciu Polesia przez wojska sowieckie w 1939 został aresztowany. Zesłany do obwodu archangielskiego zmarł z wyczerpania zmuszany do katorżniczego rąbania lasu.

[Tosiek16]

Gen. Mieczysław Boruta-Spiechowicz na pogrzebie gen. Chmurowicza  - Kraków 1965

[formoza58]

I kolejny pominięty...

Mieczysław Poniatowski

Ur. 20 stycznia 1867 roku. Od 1887 kształcił się w szkole oficerskiej piechoty w Wilnie. Od 1893 był zawodowym oficerem piechoty armii rosyjskiej. Walczył w jej szeregach w I wojnie światowej, awansując od dowódcy kompanii do zastępcy dowódcy pułku piechoty. W 1914 odniósł ciężką ranę. W tym samym roku awansował na stopień podpułkownika, zaś w 1917 - pułkownika. Od 1917 do 1918 dowodził 2 pułkiem strzelców 1 Korpusu Polskiego. Od listopada 1918 r. służył w Wojsku Polskim. Początkowo pracował w Komisji Emerytur Ministerstwa Spraw Wojskowych. Od grudnia 1919 do czerwca 1920 dowodził 10 pułkiem Strzelców Wielkopolskich. Następnie objął stanowisko dowódcy XXXIII Brygady Piechoty. Nosił stopień generała brygady ze starszeństwem z 1 czerwca 1919^[1]. Od 27 sierpnia 1920 do 23 października 1921 był komendantem garnizonu w Lesznie. 1 września 1922 przeszedł w stan spoczynku i zamieszkał w Poznaniu. W późniejszych latach był dyrektorem Cmentarza Wojskowego na Powązkach i sporządził plan jego uporządkowania. Od 1943 współpracował z Narodowymi Siłami Zbrojnymi pod pseudonimem "Krukowski". Zmarł 4 czerwca 1961 roku w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A18-7-20)

[mikeofPosen]

On 28.10.2020 o 01:13, otton1 napisał:

Zgadza się, to Dowbor. Za nim idzie salutujący Billewicz jako dowódca 11 Pułku Strzelców Wielkopolskich (jeszcze nie był generałem).

Z pośpiechu nie opisałem zdjęcia.

Tyle, że to zdjęcie zrobiono 1 marca 1920 roku w Chodzieży i widzimy tu kompanię  7. psw.
Billewicz jako dowódca 11. psw, nie mógł to być. Nie ta dywizja nie ta impreza.