Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[formoza58]

2. Jan Thullie

Urodził się w roku 1876, został wychowany w najlepszych tradycjach polskich. Początkowo odbywał służbe w armii austriackiej, gdzie szybko wyróżnił się dzięki zdolnościom jako oficer Sztabu Generalnego. Wówczas to otworzyły się przed nim bramy Akademii Wojennej w Wiedniu. I wojnę światową, która ukształtowała jego osobowość dowódczą, spędził niemal całą na froncie. Odbył m.in. w randze majora ciężką kampanię karpacką w zimie 1915 roku zyskując uznanie i szacunek swoich żołnierzy. Po zajęciu przez Austriaków części Królestwa Polskiego pełnił funkcję komendanta w Lublinie. Po traktacie brzeskim, oddającym Chełmszczyznę Ukraińcom, złożył dymisję, za co został karnie przeniesiony na front włoski z degradacją na dowódcę baonu. Wówczas to został ciężko ranny w jednej z bitew. Gdy powstały warunki do odrodzenia się Wojska Polskiego, Thullie, wówczas w randze pułkownika, zgłosię się jako jeden z pierwszych do służby w armii polskiej i jako sztabowiec - podobnie jak generał Edmund Kessler - stał się jednym z jej najcenniejszych nabytków. Był wszak człowiekiem dużej wiedzy wojskowej, stroniącym od tak częstego wówczas w armii politykierstwa.
W czasie obrony Lwowa był szefem sztabu przy generałach Bolesławie Roi i Tadeuszu Rozwadowskim. Później był jednym z organizatorów frontu białoruskiego. W dramatycznych miesiącach 1920 roku, gdy ważyły się losy wojny polsko-radzieckiej, był szefem sztabu generała Roberta Lamezana-Salins, a później przez 6 lat dowódcą lwowskiej 5 Dywizji Piechoty i komendantem garnizonu lwowskiego. Po wojnie odbył w Paryżu specjalne studia i po powrocie do kraju otrzymał stanowisko komendanta Centralnych Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Mieszkał we Lwowie przy ulicy Szaszkiewicza 2.
Jego życie przecięła śmierć nagle i wręcz z niespodziewanego powodu. Otóż w drodze na manewry zatruł się rybą. Mimo troskliwej opieki serce nie wytrzymało. Zmarł 23 października 1927 roku w wieku 52 lat. Osierocił dwóch synów i żonę Walerię z Capińskich. Był kawalerem licznych orderów, m.in. Virtuti Militari, belgijskiego Orderu Króla Leopolda III i francuskiej Legii Honorowej. Odznaczono go też czterokrotnie Krzyżem Walecznych. Kondolencje na ręce wdowy przesłał m.in. marszałek Piłsudski. Nad otwartą mogiłą na cmentarzu Orląt przemawiali generał Zawistowski i szef francuskiej misjii wojskowej generał Charpy."

 

Edytowane 10 Maj 2021 przez formoza58

[formoza58]

W tym przypadku, zdjęcia choćby jednego nie znalazłem...

3. Antoni Towiański

 

Ur. 4 lutego 1857 roku w Kownie. Ukończył Szkołę Junkrów w Czugajewie i Oficerską Szkołę Piechoty w Oranienbaumie k. Petersburga. W 1877 roku podporucznik i oficer zawodowy piechoty rosyjskiej. Po promocji wysłany na front turecki do Bułgarii. Odznaczył się w walkach i awansował. Pułkownik z 1904 roku i dowódca 128. Pułku Piechoty 60. Dywizji Piechoty, w czasie wojny rosyjsko-japońskiej.

W okresie I wojny światowej na stanowiskach dowódczych na froncie niemieckim: dowódca brygady, później dywizji piechoty. 11 listopada 1914 roku został awansowany na generała majora ze starszeństwem z 13 sierpnia 1914 roku. Od 21 sierpnia 1915 roku pozostawał w rezerwie oficerskiej przy Sztabie Mińskiego Okręgu Wojskowego. Od 1916 roku dowódca LXXX Brygady Pospolitego Ruszenia.

14 października 1920 roku przyjęty został do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika piechoty, zaliczony do Rezerwy armii z jednoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny oraz przydzielony służbowo do Powiatowej Komendy Uzupełnień 21 Pułku Piechoty „Dzieci Warszawy”.

Od 17 września 1920 roku pełnił tymczasowo obowiązki komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień 24 Pułku Piechoty w Opatowie. 1 grudnia 1920 roku został oddany do dyspozycja Sekcji Poboru i Uzupełnień Oddziału I Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych. 19 marca 1921 roku został komendantem Powiatowej Komendy Uzupełnień 21 Pułk Piechoty „Dzieci Warszawy”.

Z dniem 1 października 1921 roku został przeniesiony w stały stan spoczynku, w stopniu generała podporucznika, z prawem noszenia munduru. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu generała brygady. Zmarł 12 marca 1924 w Warszawie.

[formoza58]

5.Wiktor Thommee

 

Ur. 30 grudnia 1881 roku w Święcianach. Młodzieńcze lata nauki spędził w Lidze, Dyneburgu i Petersburgu. W 1904 r. ukończył szkołę oficerską w Petersburgu. Brał udział w wojnie rosyjsko-japońskiej. Następnie studiował w Wyższym Instytucie Handlowym w Charkowie i Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego w Petersburgu.

W czasie I wojny światowej dowodził wieloma oddziałami rosyjskimi. W 1918 r. dołączył do sztabu Wojska Polskiego na Wschodzie. Po powrocie dowodził różnymi oddziałami Wojska Polskiego, również w czasie wojny polsko-bolszewickiej.

W latach 1921-1939 podejmował różne kursy i studia oficerskie w Polsce i za granicą. Powierzano mu też dowództwo nad wieloma jednostkami. W czasie kampanii wrześniowej dowodził Grupą Operacyjną „Piotrków”, a po wycofaniu się generała Rómmla przejął dowództwo nad Armią „Łódź”. Po nieudanej próbie przebicia się do Warszawy do 29 września bronił bohatersko Twierdzy Modlin.

Warunki kapitulacji wymuszały na Niemcach zwolnienie żołnierzy polskich do domów, czego nie dotrzymano. Żołnierzy zwolniono dopiero w połowie listopada, a samego generała osadzono w obozie jenieckim. Po wyzwoleniu udał się do Wielkiej Brytanii, gdzie służył w Polskich Siłach Zbrojnych.

W 1947 r. wrócił do Polski. Przeniesiono go w stan spoczynku bez emerytury.

Żył w nędzy w Gdyni, pracując jako dozorca domu. Dopiero Konstanty Rokossowski przekonał władze do przyznania mu należnej emerytury i przedwojennego mieszkania w Warszawie.Zmarł 13 listopada 1962 roku.

[Koloman]

Andrzej Tupalski (ur. 20 lipca 1862 w Brześciu Litewskim, zm. 16 kwietnia 1928 w Wilnie) –

pułkownik armii rosyjskiej, tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys
Pochodził z rodziny tatarskiej, wyznania rzym. kat. Syn generała artylerii armii rosyjskiej Władysława (1831-1894), jego bracia pułkownik Karol Bolesław (1870 – 1943) i sztabs-rotmistrz Konstanty (1875-1924) także byli oficerami Armii Imperium Rosyjskiego.

Ukończył korpus kadecki w Pskowie, Mikołajewską Szkołę Kawalerii w Petersburgu oraz z pierwszą lokatą Michajłowską Szkołę Artylerii w Petersburgu. Był także absolwentem Oficerskiej Szkoły Artylerii w Carskim Siole. Od 31 sierpnia 1879 służył w armii rosyjskiej, początkowo w 27 brygadzie artyleryjskiej w Wilnie, jako chorąży i gdzie awansował kolejno na ppor. (1881), por. (1885), sztabs-kapitana (1891) i kapitana (1896). 21 czerwca 1904 awansowany na ppłk. został d-cą 5 baterii 40 brygady artyleryjskiej, z którą wziął udział w wojnie japońsko-rosyjskiej. Został w niej ranny 22 lutego 1905 г. w bitwie pod Mukdenem. 14 września 1906 mianowany pułkownikiem przeszedł w stan spoczynku. Po wybuchu I wojny światowej z powrotem służył w armii ros. dowodząc tyłowymi bazami zaopatrzenia artylerii.

Po rewolucji lutowej na zjeździe Wojskowych Polaków w  Piotrogrodzie (7-22 VI 1917) został członkiem Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego, oraz członkiem jego Komisji Wojskowej, którą wspierał także finansowo. Potem służył w I Korpusie Polskim w Rosji w stopniu pułkownika był komendantem Legii Podchorążych oraz Szkoły Podchorążych tej formacji. Od 1917 do 1918 był delegatem gen. Józefa Dowbora-Muśnickiego do Rady Regencyjnej. Następnie w pod koniec 1918 dowódca Wschodniej Brygady Ułanów w dywizji Lucjana Żeligowskiego w Odessie. Po powrocie do kraju w grudniu 1918 był jednym z organizatorów oddziałów wojskowych Samoobrony Ziemi Litewskiej. Potem wojskowy komendant Wilna (1919-1921) Między październikiem 1920 a czerwcem 1921 był przewodniczącym Komisji Perlustracyjnej 2 Armii WP. Delegat Rządu RP w Wilnie (czerwiec 1921 - luty 1922). Od 1923 w stanie spoczynku. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała brygady. Zasiadał w składzie Komisji Orzekającej Odznaki Naczelnego Polskiego Komitetu Wojskowego. W tym czasie pracował jako delegat okręgowej rady kolejowej województwa nowogródzkiego. W późniejszym czasie lat 20. sprawował stanowisko prezesa w instytucjach społeczno-charytatywnych. Zmarł 16 kwietnia 1928 roku w Wilnie. Pochowany na Cmentarzu Bernardyńskim w Wilnie.

Ordery i odznaczenia
(ros.) Order św. Stanisława kl. 4 (1894), 2 kl. (1905), 2 kl. z mieczami (1906)
(ros.) Order św. Anny kl. 3 (1901), 2 kl. (1916)
(ros.) Order św. Włodzimierza kl. 4 (1915)
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
Krzyż Niepodległości – pośmiertnie 3 maja 1932[13]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923)

Fotografia niestety tylko z okresu służby w armii rosyjskiej.

[formoza58]

6. Gustaw Truskolaski

 

Urodził się 2 lutego 1870 w Jasionowie w regionie brzozowskim wtedy Królestwo Galicji i Lodomerii, w rodzinie Henry, buntownik w styczniu, i Panna z Rubczyńskich.

Z 1892 roku zajmował w Cesarskiej i królewskiej armii. W maju 1898 roku został awansowany na stopień porucznika. Armia osiągnęła stopień podpułkownika od инфантерии. 

2 listopada 1918 roku został przyjęty do polskiej armii. 16 grudnia 1918 był dowódcą okręgu wojskowego nie. IV w Radomiu i w tym samym czasie dowódcą pułku piechoty ziemi Radomsko, później 24-go pułku piechoty. Dnia 20 maja 1919 roku został przeniesiony do 24. pułk piechoty 2 pułk Strzelców dom na stanowisko dowódcy zapasowego batalionu. Wraz z ключником sanockim Tadeusz Wrześniowskim był inicjatorem organizacji w połowie 1919 orzeczeniu komisji wojskowej polskiej Sanoka. Następnie był dowódcą IV brygady piechoty legionów. 25 lutego 1920 roku został mianowany dowódcą 36-go pułku piechoty Legionu akademickiego. Z 16 kwietnia 1920 r. do 28 lutego 1922 r. dowodził 2-x knurów dom Strzelców z siedzibą w Sanoku. W tym poście, 22 maja 1920 roku, został zatwierdzony w dniu 1 kwietnia 1920 roku, w stopniu pułkownika, służył w armii w "grupa z byłej armii Austro-Węgierskiej". W tym randzie w pułk brał udział w polsko-bolszewickiej wojnie, za co otrzymał Srebrny krzyż orderu Wojennego "Virtuti Militari". Następnie służył jako dowódca piechoty dywizyjnej 2 górnictwa, pozostając oficerem w pułku Strzelców Siczowych nadetatowym 2 dom w Sanoku. 3 maja 1922 roku został zatwierdzony w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r. i 21. jest to zły sposób na wprowadzenie w sprawy oficerów piechoty. W okresie od 15 listopada 1923-15 sierpnia 1924 roku został pełniącym obowiązki dowódcy dywizji zamiast wydziału ogólnego placu Wacława, kościół, położony na boisku Centrum wyższych wojskowych badań. 

3 grudnia 1924 r. został mianowany dowódcą 2 dywizji górskiej przemysłu. 14 kwietnia 1925 objął ją duży blok został przemianowany na 22-ej dywizji piechoty górskiej. 

17 marca 1927 roku prezydenta Polski Ignacego Mościckiego zwolnił go ze stanowiska dowódcy dywizji i został mianowany dowódcą okręgu korpusu III w Grodnie. 15 lipca 1927 r. polski prezydent zwolnił go ze stanowiska dowódcy powiat budynku nr III, na jego miejsce został mianowany generał brygady Aleksander Litwinowicza. Od 30 września 1927 r. został przeniesiony w stan spoczynku. 

 

 

Zmarł 4 maja 1934 roku. Został pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu w Besku.

[formoza58]

7. Mieczysław Trojanowski

Ur. 21 października 1881 roku w Krośniewicach. Działał w Związku Strzeleckim – ukończył w nim kursy oficerskie. Uczestnik Rewolucji 1905 roku, aresztowany w związku z podejrzeniami o udział w przygotowaniach zamachu na generał-gubernatora warszawskiego. Od 1908 w ścisłym kierownictwie Związku Walki Czynnej, organizator organizacji strzeleckich. Znalazł się w grupie 66 strzelców, którzy jako pierwsi zdali egzamin oficerski. Od początku I wojny światowej w Legionach Polskich. Walczył m.in. w bitwach pod Krzywopłotami, Konarami, Kostiuchnówką. W 1918 zgłosił się do Wojska Polskiego. Organizował oddziały wojskowe w Lublinie i Chełmie. W wojnie polsko-bolszewickiej walczył w bitwie warszawskiej jako dowódca pułku piechoty. Po wojnie dowodził 9 Dywizją Piechoty, następnie był dowódcą Okręgu Korpusu w Brześciu nad Bugiem i w Warszawie.
We wrześniu 1939 miał dowodzić obroną linii Wisły od Modlina do Dęblina, ale w związku z szybkimi postępami ofensywy niemieckiej nie mógł przystąpić do wykonania zadania. Opuścił Warszawę, wraz z Naczelnym Dowództwem w dniu 9 września.
Po wkroczeniu armii sowieckiej przedostał się na Węgry, gdzie został internowany. W marcu 1941 Węgrzy przekazali internowanych polskich oficerów Niemcom. Wbrew prawu międzynarodowemu, został osadzony w obozie koncentracyjnym w Mauthausen. Zamordowany w 1945.

[formoza58]

Jw.

1,2 . Warszawa 1936 rok...po nabożeństwie w rocznicę szarży pod Rokitną

3. w 1936 roku, w X- Lecie Prezydentury Mościckiego

4. w 1938 roku

5, w czwartą rocznicę śmierci JP 

6. w czerwcu 1939 roku generał Trojanowski odsłania pomnik ks. Skorupki w Ossowie.

[formoza58]

Jw.

Z 1937 roku...

[formoza58]

8. Józef Tokarzewski

 

Ur. 23 stycznia 1879 roku w Krzepicach.Od 1899 w służbie rosyjskiej. Ukończył Oficerską Szkołę Kawalerii w Twerze i akademię Wojskowa w Petersburgu. W 1900 podporucznik i oficer zawodowy huzarów rosyjskich. Walczył w wojnie rosyjsko japońskiej1904-1905. Odznaczył się i był awansowany do stopnia porucznika. Podczas I wojny światowej dowódca dywizjonu na froncie niemieckim, rotmistrz z 1915, podpułkownik z 1916, pułkownik z grudnia 1917. W latach 1917-1918 organizator i dowódca 2 pułku ułanów w I Korpusie Polskim na Wschodzie (w Rosji).

W Wojsku Polskim od listopada 1918. Do marca 1919 dowódca 2 pułku Ułanów Grochowskich. Z dniem 5 kwietnia 1919 roku został mianowany dowódcą 12 pułku Ułanów Podolskich. Czerwiec 1920 – listopad 1921 dowódca 6 Brygady Jazdy, listopad 1921 – kwiecień 1922 dowódca Dywizji Jazdy Wojska Litwy Środkowej. Od kwietnia 1922 dowodził III Brygadą Jazdy. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 9. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 – kawalerii). 1 czerwca 1924 został dowódcą 3 Samodzielnej Brygady Kawalerii w Wilnie. Z dniem 21 października 1924 został wyznaczony na stanowisko inspektora formacji konnych Korpusu Ochrony Pogranicza

1 grudnia 1924 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 21. lokatą w korpusie generałów. 7 września 1926, po śmierci generała brygady Aleksandra Pajewskiego, został szefem Departamentu II Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 29 listopada 1927 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 3 Dywizji Kawalerii w Poznaniu. Z dniem 30 listopada 1928 został przeniesiony w stan spoczynku. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł 9 kwietnia 1931 roku Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera B17-2-18).

                        --------------------------------

3,4. z pogrzebu generała.

[formoza58]

10. Stanisław Tessaro

 

Urodził się 24 czerwca 1891 w Białej, mieście powiatowym ówczesnej guberni siedleckiej Królestwa Polskiego.  W latach 1909–1913 studiował na Wydziale Budowy Maszyn Szkoły Politechnicznej we Lwowie.

 

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Legionów. 6 sierpnia 1914 wyruszył z Krakowa na czele drugiej kompanii kadrowej, która następnie weszła w skład III batalionu. Do kwietnia 1917 dowodził kompanią, a do lipca tego roku batalionem 1 pułku piechoty. 29 września 1914 awansował na porucznika, a 15 czerwca 1915 na kapitana. 22 października 1914 został ranny w bitwie pod Anielinem. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie. Do obozu udał się na ochotnika, w mundurze sierżanta, razem z szeregowymi żołnierzami Legionów. W Szczypiornie pełnił funkcję konspiracyjnego komendanta obozu. Zadenuncjowany został wywieziony do Niemiec. Był więziony w Havelbergu, Rastatt i Werl. W połowie października 1918 powrócił do Królestwa Polskiego i został komendantem Okręgu VIIIa Polskiej Organizacji Wojskowej w Zamościu. 1 listopada 1918, wykonując rozkaz generała Edwarda Śmigłego-Rydza, przeprowadził mobilizację POW na terenie okręgu zamojskiego. 4 listopada awansował na majora i został mianowany komendantem Okręgu Wojskowego „Zamość”. Był jednym z organizatorów Chełmskiego Pułku Piechoty, który został później przemianowany na 35 pułk piechoty.

Następnie pełnił służbę na stanowisku dowódcy batalionu zapasowego 35 pułku piechoty. W maju 1919 został przeniesiony do 2 Dywizji Piechoty Legionów, w której objął dowództwo grupy operacyjnej złożonej z trzech baonów piechoty, szwadronu kawalerii i baterii artylerii. Od 19 lipca 1919 do 23 lipca 1920 dowodził 2 pułkiem piechoty Legionów. Na tym stanowisku 22 maja 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w piechocie, „w grupie byłych oficerów Legionów Polskich”. 3 maja 1922 zweryfikowany został w tym stopniu ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty. Od lipca do października 1921 dowodził II Brygadą Piechoty Legionów i jednocześnie, od września 1920 do 1921, pełnił obowiązki dowódcy 2 Dywizji Piechoty Legionów. Od 1923 do maja 1926 był dowódcą piechoty dywizyjnej 30 Dywizji Piechoty. 31 lipca 1926 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 30 Dywizji Piechoty w Kobryniu.

16 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 12. lokatą w korpusie generałów.

12 maja 1929 zwolniony został ze stanowiska dowódcy dywizji i mianowany dowódcą Korpusu Ochrony Pogranicza. 14 października 1930 został mianowany dowódcą Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu. W poniedziałek 10 listopada 1930 roku przybył do Przemyśla i objął obowiązki dowódcy okręgu korpusu.

W sobotę 4 marca 1933 zachorował na zapalenie płuc i opłucnej. W poniedziałek 6 marca przewieziony został do 10 Szpitala Okręgowego w Przemyślu. Zmarł w szpitalu, w czwartek 9 marca 1933 o godz. 13:50. Bezpośrednią przyczyną zgonu był udar serca.

 

14 marca 1933 został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A5-7-6).

                    -----------------------------------------------

2,3,4. w legionach

5.portret

6.jako dca OK X

7.z płk. Dindorfem.

[formoza58]

I ostatni z listy...

9. Jan Tabaczyński

 

Ur. 10 grudnia 1878 w Brzeżanach.W latach 1889-1893 uczył się w C. K. Gimnazjum w Stryju, a przez kolejne cztery lata w Szkole Kadetów Piechoty w Łobzowie. W 1897 rozpoczął zawodową służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej armii z przydziałem do węgierskiego 6 pułku piechoty w Budapeszcie.

W czasie I wojny światowej na froncie rosyjskim. Od 1917 instruktor w Polskiej Sile Zbrojnej, skąd automatycznie wszedł w skład Wojska Polskiego w stopniu pułkownika.

W Wojsku Polskim od listopada 1918. 24 października 1919 objął dowództwo 28 pułku Strzelców Kaniowskich i sprawował je do 25 czerwca 1920. W czasie wojny z bolszewikami(20 sierpnia 1920) objął dowództwo 42 pułku piechoty i sprawował je do 18 września tego roku. Czasowo pełnił też obowiązki dowódcy XXXV i XXXVI Brygady Piechoty. 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty. W październiku 1922 przeniesiony został na stanowisko dowódcy 61 pułku piechoty. Nowa jednostka stacjonowała w garnizonie Bydgoszcz i była jednym z trzech pułków wchodzących w skład 15 Dywizji Piechoty. W lipcu 1923 wyznaczony został na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 15 Dywizji Piechoty. Był zastępcą gen. bryg. Wiktora Thommée. Na tym stanowisku 1 grudnia 1924 awansował na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 33. lokatą w korpusie generałów. W maju 1925 został dowódcą 20 Dywizji Piechoty w Słonimiu. Stanowisko to objął po zmarłym 16 lutego gen. bryg. Józefie Beckerze. 3 listopada 1926 zwolniony został ze stanowiska dowódcy dywizji i mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego. Z dniem 31 maja 1927 przeniesiony został w stan spoczynku. Osiadł w majątku Komarówka koło Buczacza. Zmarł w Warszawie. Pochowany w alei głównej na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A23-tuje-2).

 

[formoza58]

10 godzin temu, formoza58 napisał:

I ostatni z listy...

Jednak nie. Gen. Tupalski nr.11 przedstawiony przez Kolegę Kolomana, a więc...

12. Juliusz Tarnawa Malczewski

 

Ur. 4 października 1872 roku w Martynowie Nowym.

 Wiedzę wojskową uzyskał służąc w CK armii.

W grudniu 1918 wrócił do kraju i wstąpił do Wojska Polskiego. Od grudnia 1918 szef Oddziału IV Technicznego Sztabu Generalnego. W lutym 1919 mianowany został II zastępcą szefa Sztabu Generalnego–głównym kwatermistrzem. 1 maja 1920 zatwierdzony został z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu generała podporucznika (3 maja 1922 zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919). 17 lipca 1920 został zwolniony ze stanowiska. 14 października 1920 roku powierzono mu pełnienie obowiązków szefa Oddziału IV Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych.

W marcu 1921 został szefem sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych, a później I zastępcą szefa Sztabu Generalnego.  31 marca 1924 został mianowany generałem dywizji ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 2. lokatą w korpusie generałów. 21 grudnia 1925 został mianowany dowódcą Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie oraz inspektorem armii.

10 maja 1926 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski mianował go ministrem spraw wojskowych w rządzie Wincentego Witosa. Jedną z jego pierwszych decyzji był rozkaz nakazujący jednostkom wiernym Piłsudskiemu powrót z manewrów w Rembertowie do garnizonów, ponieważ podejrzewał, że oddziały te zamierzały przeprowadzić przewrót polityczny podczas nieobecności prezydenta Wojciechowskiego w Warszawie. Wojskowi jednak tego polecenia nie wykonali. Dodatkowo, w nocy z 11 na 12 maja zaczęły przemieszczać się w kierunku Warszawy inne pułki. Generał nie mógł przeciwdziałać, ponieważ oddziały, którymi wcześniej dowodził, zostały wycofane daleko poza miasto na wniosek poprzedniego ministra spraw wojskowych – gen. Lucjana Żeligowskiego, który był zwolennikiem Piłsudskiego.

W trakcie przewrotu majowego, w dniu 12 maja o godz. 14:45 spotkał się z gen. Tadeuszem Rozwadowskim, który po rozmowie zgodził się objąć stanowisko dowódcy obrony Warszawy. Następnie odbył naradę z płk. Władysławem Andersem, gen. Rozwadowskim oraz nowo powołanym szefem Sztabu Generalnego gen. Stanisławem Hallerem, podczas której podjęto decyzję o przeniesieniu dowództwa do Belwederu. Generał skapitulował na polecenie prezydenta Wojciechowskiego w celu przerwania rozlewu krwi. 14 maja, wraz z resztą ministrów, złożył w pałacu w Wilanowie na ręce marszałka Sejmu Macieja Rataja prośbę o dymisję ze stanowiska. 15 maja Maciej Rataj, w zastępstwie Prezydenta RP, zwolnił go z urzędu ministra spraw wojskowych.

Malczewski został przez stronników Piłsudskiego aresztowany i uwięziony, początkowo w drewutni w Wilanowie. 26 maja 1926 został przeniesiony do Wojskowego Więzienia Śledczego nr III na Antokolu w Wilnie. Razem z nim więzieni tam byli generałowie: Tadeusz Rozwadowski, Włodzimierz Zagórski i Bolesław Jaźwiński. Oskarżono ich o przestępstwa kryminalne. W tym czasie piłsudczycy rozpętali w prasie nagonkę przeciwko osadzonym. W społeczeństwie nasiliła się jednak akcja petycyjna w obronie uwięzionych wojskowych. W kwietniu 1927 roku sympatyk Piłsudskiego, rektor Uniwersytetu Wileńskiego prof. Marian Zdziechowski napisał w ich obronie broszurę „Sprawa sumienia polskiego”. Przed sądem Malczewski został uniewinniony i wkrótce uwolniony. Z dniem 31 stycznia 1927 został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał we Lwowie przy ul. Czarneckiego 10.

Po agresji ZSRR na Polskę i rozpoczęciu okupacji Lwowa przez Armię Czerwoną (22 września 1939) generał został aresztowany już 27 września 1939 r. przez NKWD. W grupie wówczas aresztowanych znaleźli się także prezydent Lwowa – Stanisław Ostrowski i gen. Wojciech Rogalski. W okresie 1939-1940 był więziony przy ul. Łąckiego we Lwowie, a potem w wieku 68 lat zamordowany.

                        --------------------------

5,6,7. na inspekcji w 1 Dywizjonie Artylerii Konnej

8,9. w Sulejówku.

[formoza58]

A więc kolejny antrakt międzyliterowy...

[formoza58]

Gen. Anders.

1. w 1936 roku

2. na wystawie koni arabskich we Lwowie, w 1930 roku

3,4 . z gen. J. Rommlem na zawodach konnych w Zakopanem w 1934 roku

5 w 1943 roku.

[formoza58]

1. gen. Dembiński w 1936 roku

2.gen. Jarnuszkiewicz na warszawskich derbach, w 1935 roku

3.gen. Konstanty Plisowski na Służewcu w 1929 roku

4. gen. J. Rómmel w 1927 roku

5,6. gen Śmigly Rydz na wystawie koni w Lublinie w 1937 roku...

[Koloman]

1924

[Koloman]

1 - zbiorowe

2 - gen.Tarnawa Malczewski

3, 4, 5 - gen.Roman Jasieński

[formoza58]

1,2. gen. Dowbor Muśnicki

3.gen. J. Rómmel na zawodach konnych w Zakopanem, w 1934 roku

4.gen. J. Rómmel na XV- Leciu 14 P.Ul. Jazłowieckich otrzymuje Znak Pułku od ppłk. dypl. Andrzeja Kunachowicza

5. portret gen. Śmigłego Rydza

6. generałowie Śmigły Rydz i Sosnkowski na warszawskich uroczystościach pogrzebowych " Dziadka".

7. gen. Taczak.

[Koloman]

Przyszli generałowie WP we wrażych mundurach:

1 - Teofil Świrski

2 - Stanisław Suryn

3, 4 - Adam Sławoczyński

[formoza58]

1.gen. Stanisław  Dowoyno Sołłohub

2,3 . gen. Jaxa Rożen i jego pierwotny grób

4. gen. Śmigły Rydz na zawodach na warszawskim hipodromie łazienkowskim, w 1938 roku

5.  generalicja na krakowskich uroczystościach pogrzebowych " Dziadka"

6. zbiorowe z 1938 roku

7,8 . gen. Scaevola  Wieczorkiewicz w 2 Pułku Łączności

9. generalicja na odsłonięciu pomnika Artylerii Konnej, na terenie koszar 1 DAK, w 1933 roku. Od lewej: gen. Wieniawa Długoszopwski, NN, j. Rómmel.

[formoza58]

1. gen. Szubert w 1922 roku

2.gen. Haller na " imienniku".

[formoza58]

Chyba nam umknął jeden generał. Sprawdzałem w " K', nie ma go w " T", więc może , niejako w ostatniej chwili ;-)...

Michał Tokarzewski Karaszewicz

Urodził się 5 stycznia 1893 roku we Lwowie.  W okresie nauki postanowił zaangażować się w działalność niepodległościową. Działał w Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckim. W drugiej z wymienionych organizacji ukończył w 1913 roku kurs oficerski. Od 1910 roku był członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej-Frakcja Rewolucyjna. Przed 1914 roku na krótko w armii austriackiej. W czasie I wojny światowej służył w Legionach Polskich i POW (Polskiej Organizacji Wojskowej). Najpierw dowodził V batalionem z 5. Pułku Piechoty Legionów, następnie II batalionem w tej samej jednostce. Później powierzono mu dowództwo III batalionu w 6. Pułku Piechoty Legionów i wreszcie w 1915 roku został dowódcą 5. Pułku Piechoty Legionów. Na polu walki wykazał się ofiarnością i bitnością. W październiku 1914 roku odniósł pierwszą ranę. Rok później uzyskał awans do stopnia majora, co było wyrazem zaufania, jakim darzył go Józef Piłsudski. W Legionach Karaszewicz-Tokarzewski służył do 1917 roku, a po kryzysie przysięgowym został internowany w Beniaminowie. Po zwolnieniu angażował się w działalność w ramach Polskiej Organizacji Wojskowej, przede wszystkim na Kresach Wschodnich, gdzie popadł w konflikt z miejscowymi władzami. Od 1918 roku był w Wojsku Polskim, obejmując funkcję dowódcy 5. Pułku Piechoty Legionów. Natychmiast zaangażował się w działania przeciwko Ukraińcom i w listopadzie 1918 roku przygotował odsiecz dla broniącego się Lwowa. Następnie, w kwietniu brał udział w walkach o Wilno wraz z podległa mu 1. Dywizją Piechoty Legionów. W czerwcu 1919 roku uzyskał awans do stopnia pułkownika. Potem był kolejno inspektorem i szefem w Departamencie Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych i dowódcą 19. i 25. dywizji piechoty. W dniu 1 grudnia 1924 roku został generałem, najmłodszym zresztą w polskiej armii. Szybki awans zawdzięczał w dużej mierze wstawiennictwu Piłsudskiego, który oczywiście dostrzegł duży talent dowódczy i organizacyjny młodego generała Wojska Polskiego. W latach 1926-28 był szefem Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. Następnie rozpoczął służbę w różnych jednostkach. Pełnił funkcję dowódcy 25. Dywizji Piechoty, a w 1932 roku został mianowany dowódcą Okręgu Korpusu Nr III na terenie Grodna. Później przenoszono go na podobne stanowiska i w latach 1936-38 pełnił funkcję dowódcy Okręgu Korpusu NR VI we Lwowie, a w 1938 roku został dowódcą Okręgu Korpusu NR VIII w Toruniu. Podczas kampanii wrześniowej dowodził Grupą Operacyjną w Armii "Pomorze", walcząc m.in. nad rzeką Bzurą. Po kapitulacji stolicy zdecydował się na rozpoczęcie działalności konspiracyjnej. 27 września 1939 roku tworzy w stolicy Służbę Zwycięstwu Polski, tajną organizację konspiracyjną, która miała na celu podjęcie zbrojnej walki przeciw okupantowi. Był to zalążek Polskiego Podziemia i pierwsza tak znaczących rozmiarów organizacja niepodległościowa działająca w czasie okupacji. Zwierzchnictwo nad Karaszewiczem-Tokarzewskim formalnie objął ośrodek emigracyjny powiązany z gen. Władysławem Sikorskim, który starał się podporządkować sobie niepodległościowe organizacje działające w okupowanym kraju. Po utworzeniu Związku Walki Zbrojnej i przemianowaniu SZP Karaszewicz-Tokarzewski został komendantem Obszaru nr 3 Lwów. Napotkał tam rozmaite trudności w organizowaniu sieci struktur podziemnej organizacji. Jego środowisko mocno inwigilowali Sowieci. W marcu 1940 roku został aresztowany przy przekraczaniu granicy niemiecko-sowieckiej przez NKWD. Więziony w Związku Sowieckim. Po ogłoszeniu amnestii dla polskich więźniów, na mocy układu Sikorski-Majski, został zwolniony i wstąpił do Wojska Polskiego w ZSRS. Tam mianowano go dowódcą 6. dywizji piechoty "Lwów". W marcu 1943 roku otrzymał nominację na zastępcę dowódcy Armii Polskiej na Wschodzie, gen. Władysława Andersa. Wraz z żołnierzami przebył trudny szlak bojowy wiodący przez Bliski Wschód, a następnie Półwysep Apeniński. W 1946 roku został dowódcą II Korpusu Polskiego. Później kierował poczynaniami Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia. Po zakończeniu II wojny światowej pozostał w Wielkiej Brytanii, gdzie czynnie działał na rzecz polskich kombatantów. W 1954 roku objął stanowisko Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych w Wielkiej Brytanii i ministra obrony narodowej. Zmarł 22 maja 1964 roku w Casablance. W 1992 roku jego prochy spoczęły na warszawskich Powązkach.

[formoza58]

Kolejna litera " U", nie jest porażająco duża...

1. Ujejski Stanisław

2. Unrug  Józef.

[formoza58]

Czy ktoś pamięta, czy robiony był Boruta Spiechowicz?

[formoza58]

I jeszcze w ramach antraktu międzyliterowego...

1. gen. Skierski wręcza świadectwo ukończenia podchorążym

2. Ludomił Rayski