Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[formoza58]

Pozycja 17.

Wiktor Jarosz Kamionka

[formoza58]

Pozycja 7.

Jan Jagmin Sadowski

 

Był synem Andrzeja Sadowskiego (zm. 1907), inspektora ubezpieczeń i Kamili Ladachowskiej, nauczycielki. Wychowywał się w Tomaszowie Mazowieckim pod opieką stryja Kazimierza Sadłowskiego, pedagoga, społecznika, malarza. Jego ojciec pochodził z rodziny Sadłowskich. Zapis nazwiska rodowego bez litery Ł był spowodowany pomyłką urzędnika stanu cywilnego. W Tomaszowie tworzył nielegalne struktury harcerskie. Studiował od roku 1912 na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, gdzie zetknął się z konspiracją niepodległościową. Należał do PPS – Frakcja Rewolucyjna, Polskich Drużyn Strzeleckich i Sokolich Drużyn Polowych. Wtedy też zaczął używać pseudonimu Jagmin, który potem był stale uzupełnieniem jego rodowego nazwiska.

Po wybuchu I wojny światowejwstąpił jako ochotnik do 1 pułku piechoty Legionów Polskich. W październiku 1914 odznaczył się w walkach pod Anielinem i Laskami. W 1915 brał także udział w ciężkich walkach pod Łowczówkiem, Konarami, Józefowem. W 1916, w składzie I Brygady Legionów, pod wodzą Józefa Piłsudskiego bił się z Rosjanami w krwawej bitwie pod Kostiuchnówką. W czasie kryzysu przysięgowego został wraz z innymi oficerami internowany w obozie w Beniaminowie.

W czasach II Rzeczypospolitej był jako porucznik instruktorem w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie. W 1919 wstąpił do Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie, skąd wkrótce został skierowany na dwuletnie studia do paryskiej Wyższej Szkoły Wojennej (franc. École Supérieure de Guerre). Po jej ukończeniu z wyróżnieniem został awansowany do stopnia majora i wyznaczony na stanowisko szefa Wydziału Mobilizacyjnego Oddziału I Sztabu Generalnego WP. Z dniem 6 marca 1925 został przydzielony do 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. W maju 1926 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko asystenta z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Biura Ścisłej Rady Wojennej, do 31 października tego roku. W listopadzie 1926 został przydzielony do Oddziału III Sztabu Generalnego na stanowisko szefa wydziału^[6]. 23 grudnia 1927 roku został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku. W styczniu 1928 został przeniesiony do 15 pułku piechoty „Wilków” w Dęblinie na stanowisko dowódcy pułku. 1 stycznia 1929 awansował do stopnia pułkownika. W 1931 przeniesiony został do 23 Dywizji Piechoty w Katowicach, na stanowisko II, a następnie I dowódcy piechoty dywizyjnej. 17 lipca 1936 wyznaczony został na stanowisko tej dywizji. Odpowiadał między innymi za budowę fortyfikacji Obszaru Warownego „Śląsk”.

19 marca 1939 został awansowany do stopnia generała brygady. W kampanii wrześniowej dowodził Grupą Operacyjną „Śląsk”, w składzie Armii „Kraków”. Przygotował linię obrony ciągłej od Świerklańca do Rybnika i Żor, wzmocnioną obsadzeniem 23 Górnośląską Dywizją Piechoty i 55 Dywizją Piechoty, Grupą Forteczną Obszaru Warownego „Katowice”, 95 Dywizjonem Artylerii Ciężkiej i grupą artylerii przeciwlotniczej. Całość ubezpieczała eskadra lotnicza i pociąg pancerny. W odwodzie pozostała kompania tankietek TK.

Oddziały Jagmina zaangażowały się w ciężkie walki z Niemcami (bój opóźniający), niejednokrotnie miejscami przechodząc do działań zaczepnych. Najbardziej krwawe walki stoczyła 55 DP, gdzie pod Mikołowem i Wyrami, zadała poważne straty 8 i 28 Dywizjiniemieckiej. Jednak wskutek przełamania przez wroga frontu pod Częstochową i Pszczyną, a następnie wobec zbliżającej się groźby oskrzydlenia grupa wycofała się za Przemszę, w ramach ogólnego manewru odwrotowego Armii. Po opuszczeniu wschodniego Górnego Śląska Grupę Operacyjną przemianowano na GO „Jagmin”. Brała udział w dalszych działaniach Armii „Kraków”. 10 września wbrew rozkazom gen. Szylinga o porzuceniu dział u przepraw przez Wisłę podjął decyzję o przerzuceniu ciężkiego sprzętu przez wybudowany naprędce przez 23 Batalion Saperów (w ciągu 9 godzin 11 września) 345–metrowy most saperski pod Baranowem. 17 i 20 września 1939, okrążona przez Niemców pod Tomaszowem Lubelskim Grupa Operacyjna generała uległa rozbiciu, a on sam dostał się do niewoli. Przez pięć lat był jeńcem w Oflagu VII A Murnau. Po jego wyzwoleniu przez aliantów w 1945, wstąpił do PSZ na Zachodzie. Do Polski powrócił w 1946 roku, gdzie natychmiast został przez władze komunistyczne przeniesiony w stan spoczynku.

W proteście przeciw odznaczeniu przez władze PRL radzieckiego przywódcy Leonida Breżniewa Orderem Virtuti Militari I klasy zorganizował w 1976 uroczystość złożenia na Jasnej Górze orderów Virtuti Militari przez żyjących jeszcze przedwojennych dowódców wojskowych.

Jest autorem m.in. prac Działania Grupy Operacyjnej „Śląsk” 1-3 września 1939 r. i „Przygotowanie Centralnego Rejonu Przemysłowego Śląska do obrony w okresie międzywojennym”.

Awanse służbowe

• major – 1920
• pułkownik – 1 stycznia 1929
• generał brygady – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 roku i 13. lokatą w korpusie generałów^[9]

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi – trzykrotnie (po raz trzeci w 1938)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka za Rany i Kontuzje
• Odznaka „Za wierną służbę”
• Krzyż Oficerski Legii Honorowej

[formoza58]

Jw.

1, 2.  jako pułkownik .

3. jako generał brygady, 12 maja 1939 roku.

[formoza58]

Pozycja 8.

Bolesław Jatelnicki Jacyna

 

Służbę wojskową rozpoczął w Armii Imperium Rosyjskiego. W 1911 roku awansował na podporucznika piechoty. Walczył na I wojnie światowej na froncie niemieckim. Dowodził kompanią piechoty i awansował na kapitana.

Od sierpnia 1917 do stycznia 1918 roku komendant Szkoły Chorążych i dowódca Legii Podchorążych w I Korpusie Polskim W Rosji. Po kapitulacji Korpusu, lipiec–listopad 1918 roku dowódca batalionu, a potem 3 pułku piechoty Polskiej Siły Zbrojnej. 30 stycznia 1919 roku w obronie wsi Simoradz dowodzony przez niego III batalion stoczył walkę z pięciokrotnie silniejszymi oddziałami czeskimi. Za męstwo wykazane w tej walce został odznaczony Złotym Krzyżem za Obronę Śląska Cieszyńskiego, które później zamieniono mu na Krzyż Walecznych. 26 lutego na czele III batalionu wkroczył do Cieszyna, dwa dni później wyjechał do Małopolski Wschodniej, a 5 marca przybył z batalionem do Sądowej Wiszni.

Marzec–maj 1919 roku – dowódca Grupy Operacyjnej „Sądowa Wiśnia” w walce z Ukraińcami, a potem przejściowo dowódca 8 pułku piechoty.

17 maja 1919 roku głównodowodzący Siłami Zbrojnymi w byłym zaborze pruskim, generał piechoty Józef Dowbor-Muśnicki mianował go „naczelnikiem formującej się szkoły piechoty” w Poznaniu^[3], która w dniu 14 listopada 1919 roku została przemianowana na Wielkopolską Szkołę Podchorążych Piechoty, w dniu 11 lipca 1920 roku przeniesiona do Bydgoszczy, a w dniu 1 sierpnia 1922 roku przeformowana w Oficerską Szkołę dla Podoficerów. W początkowym okresie istnienia szkoły obowiązki komendanta szkoły łączył z obowiązkami wykładowcy przedmiotu „służba polowa”. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 128. lokatą w korpusie oficerów piechoty.

17 marca 1927 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 4 Dywizji Piechoty w Toruniu. Od 6 grudnia 1929 do 10 lipca 1930 roku był słuchaczem IV Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. W międzyczasie (27 lutego 1930 roku) został przewodniczącym Komisji Odbudowy Modlina, a 31 marca 1930 roku zwolniony ze stanowiska dowódcy piechoty dywizyjnej 4 DP. Po ukończeniu kursu został wyznaczony na stanowisko pomocnika dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu do spraw uzupełnień. 27 sierpnia 1931 roku sporządził dla szefa Sztabu Głównego sprawozdanie z całokształtu prac Komisji Odbudowy Modlina, a 15 października 1930 roku przesłał mu ostateczny plan dyslokacji jednostek wojskowych na terenie Twierdzy Modlin^[. 10 grudnia 1931 roku został mianowany generałem brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 1. lokatą w korpusie generałów. 1937 – wrzesień 1939 zastępca dowódcy Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie. Wrzesień 1939 – zastępca dowódcy etapów Armii „Kraków”, dowódca etapów Armii „Karpaty”.

Po wojnie obronnej 1939 przez Węgry przedostał się do Francji, gdzie otrzymał nominację na komendanta Ośrodka Oficerskiego w Cerizay. Po klęsce Francji ewakuował się do Wielkiej Brytanii, gdzie objął komendanturę Stacji Zbornej Oficerów Rothesay. Od kwietnia 1941 do września 1946 roku był zastępcą przewodniczącego Wojskowego Trybunału Orzekającego. Po demobilizacji osiadł w Wielkiej Brytanii.

Zmarł 26 października 1972 roku w Edynburgu. Pochowany na Centralnym Cmentarzu Komunalnym w Gliwicach (sektor D9-1-7).

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (17 maja 1922),
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922),
• Krzyż Walecznych,
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami,
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1935),
• Krzyż za Obronę Śląska Cieszyńskiego I kl. (2 października 1919),
• Medal Pamiątkowy za Obronę Śląska Cieszyńskiego

[formoza58]

Jw.

1.  Jako komendant Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty.

2.  w 1938 roku.

3. 4. na Zjeżdzie Inwalidów Wojennych w Krakowie. w 1938 roku. 

[formoza58]

Pozycja 11.

Stefan Janiszewski

 

Urodził się 20 sierpnia 1868 w Mystkach, w powiecie średzkimówczesnej prowincji poznańskiej. W 1898 uzyskał dyplom lekarza na Uniwersytecie w Greiswaldzie, a następnie odbył obowiązkową jednoroczną służbę wojskową w Armii Cesarstwa Niemieckiego. W latach 1900-1914 praktykował w Żerkowie. W czasie I wojny światowej pełnił służbę w armii niemieckiej.

9 grudnia 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego. Od kwietnia do sierpnia 1920 stał na czele Oddziału Szkolno-Sanitarnego w Poznaniu, który dwa lata później został przekształcony w 7 Batalion Sanitarny. 24 czerwca 1920 został zatwierdzony w stopniu podpułkownika z dniem 1 kwietnia 1920 w Korpusie Lekarskim w „grupie byłej armii niemieckiej”, a 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 31. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy. W latach 1922-1925 był komendantem VII Szpitala Okręgowego w Poznaniu. Wykonując obowiązki komendanta szpitala pozostawał na ewidencji 7 Batalionu Sanitarnego.

25 lipca 1925 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski nadał mu stopień generała brygady „wyłącznie z prawem do tytułu” z dniem 30 września 1925, czyli z dniem przeniesienia w stan spoczynku.

W 1936 pełnił funkcję sekretarza Okręgu Wielkopolskiego Związku Lekarzy Państwa Polskiego. Mieszkał w Poznaniu przy ulicy Patryka Jackowskiego 29 m. 8. Dziesięć lat wcześniej mieszkał przy ulicy Seweryna Mielżyńskiego 26/27. W 1939 mieszkał przy ulicy Płowieckiej 12 m. 1 i nie prowadził już praktyki lekarskiej.

Po kampanii wrześniowej 1939 został wysiedlony do Warszawy, gdzie zmarł.

                            --------------------------------------------------------------------------------------

W tym przypadku nie znalazłem jakiegokolwiek zdjęcia.

[formoza58]

Pozycja 12.

Władysław Jaxa Rożen

 

W latach 1884–1887 uczęszczał do gimnazjum w Ananijowsku, a w latach 1887–1893 uczył się w Nowgorodzkim Korpusie Kadetów grafa Arakczejewa w Niżnym Nowgorodzie. W latach 1893–1895 był junkrem 3 Aleksandryjskiej Szkoły Wojskowej w Moskwie. W latach 1895–1899 jako podporucznik służył w 4 Moździerzowym pułku artylerii polowej.

W 1899 został urlopowany i rozpoczął studia w Warszawskim Instytucie Politechnicznym Mikołaja II jako wolny słuchacz. W 1900 zwolniony do rezerwy, przeniósł się do Lwowa, gdzie kontynuował studia w Szkole Politechnicznej. W 1901 po ukończeniu trzech semestrówprzerwał studia i powrócił do Warszawy.

W tym samym roku wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej i rozpoczął pracę konspiracyjną pod pseudonimem „Harczenko”. Pracował w tajnej drukarni i kolportował bibułę partyjną. 19 sierpnia 1904 otrzymał powołanie do 3 pułku artylerii oblężniczej w Kijowie. Nie chcąc uczestniczyć w wojnie z Japonią, zdezerterował do Galicji. W 1905 w Krakowie został członkiem Organizacji Bojowej PPSoraz wykładowcą w szkołach bojowych. Występował pod pseudonimem „(Towarzysz) Barnaba”^[1]. W następnym roku wstąpił do Frakcji Rewolucyjnej PPS. W 1907 wyjechał do Lwowa, gdzie kontynuował studia w Akademii Rolniczej w Dublanach. W 1908 współtworzył Związek Walki Czynnej. Został członkiem Rady Głównej ZWC i Wydziału Związku. W 1910 skończył studia i uzyskał tytuł inżyniera oraz został członkiem Związku Strzeleckiego. 7 sierpnia 1914 objął kierownictwo ZS we Lwowie.

Służba w Legionach Polskich

We wrześniu 1914, po zajęciu miasta przez Rosjan udał się do Krakowa i wstąpił do Legionów Polskich. W koszarach zlokalizowanych w Przegorzałach objął dowództwo nad organizującą się 4 baterią II dywizjonu artylerii. Na początku października wraz z całym dywizjonem przeniósł się do Borzęcina. 19 października na czele swojej baterii wyruszył na front gdzie dołączył do I Brygady Legionów. Uczestniczył w walkach brygady na Podhalu, pod Krzywopłotami (17–18 listopada), Marcinkowicami (6 grudnia) i Pisarzową (7 grudnia). Po tej walce wraz z baterią przeszedł na odpoczynek do Zaskału, a następnie Osieka. Tam pozostawał do maja 1915. W tym czasie szkolił swój pododdział i przezbroił w nowe armaty. 18–19 maja uczestniczył w bitwie pod Konarami, a 4–8 sierpnia pod Kamionką koło Ożarowa. We wrześniu, w czasie koncentracji Legionów na Wołyniu, objął dowództwo II dywizjonu artylerii, w którego skład weszły baterie 4 i 5. W kwietniu 1916 zachorował i przebywał na leczeniu w Lublinie i Karlsbadzie. Od 20 czerwca do 31 grudnia 1916 dowodził kadrą artylerii w Kozienicach, a od 1 stycznia do 1 czerwca 1917 I dywizjonem artylerii. W lipcu ponownie objął dowództwo II dywizjonu artylerii. Po odmowie złożenia przysięgizostał zwolniony z Legionów i powrócił do Lwowa, gdzie podjął pracę w Galicyjskim Towarzystwie Gospodarczym.

Służba w Wojsku Polskim

Od 1 listopada 1918 po wybuchu wojny polsko-ukraińskiej uczestniczył w walkach o Lwów, chwilowo pełniąc obowiązki komendanta naczelnego, a następnie dowodząc załogą Szkoły Konarskiego i kadrą piechoty. 2 grudnia został awansowany do stopnia majora i mianowany dowódcą artylerii Okręgu Wojskowego Przemyśl. Organizował 3 pułk artylerii polowej w Jarosławiu i 11 pułk artylerii polowej w Przemyślu. 22 stycznia 1919 objął dowództwo 3 pułku artylerii polowej. 15 maja był przydzielony do dowódcy X Brygady Artylerii. 25 maja 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z dniem 1 listopada 1918 z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika i mianowany dowódcą 3 pap^[4]. 10 sierpnia objął dowództwo 4 pułku artylerii polowej. 4 grudnia został zastępcą szefa Kierownictwa Organizacji Żandarmerii. 20 lutego 1920 wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy Żandarmerii Wojskowej, a po reorganizacji zastępcy Inspektora Żandarmerii Wojskowej Ministerstwa Spraw Wojskowych. 16 lutego 1921 został dowódcą Żandarmerii Wojskowej w Warszawie. 22 sierpnia 1921 otrzymał nominację na szefa Wydziału 2 Żandarmerii Departamentu I Piechoty MSWojsk. 1 lipca 1922 został komendantem głównym Baonów Celnych^[5], a 1 września 1922, po przemianowaniu formacji – komendantem głównym Straży Granicznej. Z tego ostatniego stanowiska odwołany z dniem 30 czerwca 1923^[6] i ponownie wyznaczony na stanowisko szefa Wydziału 2 Żandarmerii Departamentu Piechoty MSWojsk. Od 19 września 1926 do 19 marca 1929 był komendantem garnizonu i placu Miasta Stołecznego Warszawy.

16 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, Pierwszego Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego, awansował go do stopnia generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 2. lokatą w korpusie generałów^[7].

Od 26 marca 1929 do śmierci był komendantem Związku Strzeleckiego. 1 kwietnia 1930 został przeniesiony do dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych. Zmarł 24 czerwca 1931 w Warszawie^[8]. Spoczął w alei głównej Cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie (kwatera A15-5-1/2)^[9].

Rodzina

• Ojciec Władysława, Witold Jaxa-Rożen, był sztabskapitanem armii rosyjskiej, zdymisjonowanym i skazanym na karę śmierci za okazywanie pomocy powstańcom styczniowym. Ułaskawiony przez cara Aleksandra II, został osadzony w twierdzy w Benderach.
• Matka, Maria z Matuszewskich, była córką Stanisława Matuszewskiego, członka Rządu Narodowego. Po śmierci Witolda wyszła za Szymona Kossobudzkiego.
• Siostra, Ludmiła, działaczka PPS, była pierwszą żoną Stanisława Grabskiego.
• Władysław Jaxa-Rożen był żonaty z Wiktorią z Kossobudzkich (1905), działaczką partyjną. Miał z nią troje dzieci:

• Stanisława (1906–1985, płk. saperów, w kampanii wrześniowej 1939 w stopniu kapitana, dowódca kompanii przeprawowej Batalionu Saperów Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej)

• Marię (ur. 20 sierpnia 1907, działaczka PLAN-u, rozstrzelana 14 czerwca 1940 w Palmirach)

• Bohdana (ur. 19 lutego 1915, student Wydziału Prawa UW, redaktor i wydawca pisma „Orka na Ugorze”, utonął w Dunajcu w czasie spływu kajakowego)

Awanse

• Podporucznik – 8 sierpnia 1895
• Porucznik – 1898
• Porucznik – 29 września 1914
• Kapitan – 15 maja 1915 (1 lokata na liście starszeństwa oficerów Legionów Polskich z dnia 12 kwietnia 1917)
• Major – 2 grudnia 1918
• Podpułkownik – 1919
• Pułkownik – 11 czerwca 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920, w artylerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich^[10], 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 1. lokatą w korpusie oficerów żandarmerii^[
• Generał brygady – 16 marca 1927 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 2. lokatą w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7187 (1922)^[13]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1927)^[14]
• Krzyż Niepodległości z Mieczami (20 stycznia 1931)^[15]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1931)^[16]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka „Za wierną służbę”
• Order Krzyża Orła II klasy (Estonia, 1930)^[17][18]
• Order Przywódcy (Sardar-i-A'ala) (Afganistan)

[formoza58]

Jw.

1. Jako pułkownik.

2. Jako generał.

3. Na wigilii w warszawskiej komendzie garnizonu, w 1926 roku.

[formoza58]

Tak więc wyczerpałem generałów z litery " J". Jeśli ktoś zna innych, proszę o biogram.Od czwartku rano zaczynam " K".

[Koloman]

3 godziny temu, formoza58 napisał:

Tak więc wyczerpałem generałów z litery " J".

Ja też myślę, że to wszyscy. Ale do czwartku rano może się jeszcze ktoś niespodziewanie objawić.

A pisząc "rano" jaką masz na myśli godzinę Kolego formoza58? 

Rozumiem też, że mozna wstawić uzupełnienia litery "J" z czego korzystam wstawiając dwie fotografie generała Junga z okresu wojny 1919-20; jedna to generał z Piłsudskim, druga to generał na kwaterze.

[formoza58]

Teraz, Koloman napisał:

Ale do czwartku rano może się jeszcze ktoś niespodziewanie objawić.

Jak znam życie, to pewnie tak. Ruszam o 11- tej. A teraz pewnie, w przerwie między literami  jest czas na uzupełnienie zdjęć generałów od " A" do " J"  

 

[Koloman]

10 minut temu, formoza58 napisał:

Ruszam o 11- tej

Doskonała godzina; świt ale nie blady.

A wstępnie wstawiam spis generałów na literę "K". Jest ich trochę a pewnie będzie wiecej. Taki w miarę uzupełniony, "ostateczny" (choć ostateczny to bywa tylko "Sąd") spis proponuję wstawić w czwartek o godzinie 10:59 (prośba do Kolegi formoza58).

1.  Krajowski Franciszek
2.  Karnicki Aleksander
3.  Kaczyński Antoni
4.  Konarzewski Daniek
5.  Kasprzycki de Castendolo Stefan
6.  Kasprzycki Tadeusz
7.  Kutrzeba Tadeusz
8.  Kostecki Zdzisław
9.  Krzemi(e)ński Jakub
10.Kaliszek Stanislaw
11.Kukiel Marian
12.Kraupa Bolesław
13.Krauss Karol
14.Kalicki Jozef
15.Kubin Jan
16.Kiciński Adam
17.Kowalewski Aleksander
18.Knoll-Kownacki Edmund
19.Kwaśniewski Stanisław
20.Kleeberg Franciszek
21.Kleeberg Juliusz
22.Krok-Paszkowski Henryk
23.Kołłątaj-Srzednicki Jan
24.Kruszewski Jan
25.Krukowicz-Przedrzymirski Emil
26.Kostecki Mikołaj
27.Kozicki Stanisław
28.Kwaciszewski Józef
29.Korytowski Adam
30.Kmicic-Skrzyński Ludwik
31.Kustroń Józef
32.Krzisch Otton
33.Kowalski Wincenty
34.Kossakowski Tadeusz
35.Kalkus Władysław
36.Kruźlewski Józef
37.Kasperlik Karol
38.Kurz Szymon
39.Kamiński Jan
40.Kłoczkowski Wacław
41.Kaczyński Wincenty
42.Kawecki Roman
43.Kuczewski Adolf
44.Kuliński Mieczysław

[formoza58]

Dobra robota, Kolego Koloman .Tak myślę, że trzeba będzie tak zrobić. I jeszcze jedna mała moja refleksja.  ...  Ostatnim razem przed " J", szczegóły były dopięte na tradycyjny " ostatni guzik", ach och ajajajaj, kilka aforyzmów i mów rozprężających Kolegów, ostatnie poprawienie w siodle i...  skończyło się jak skończyło. Oby tak nie było przy kolejnej literze, tym bardziej, ze lista jest sakramencko długa. Z tendencją chyba  nawet zwyżkową...

[Sedco Express]

45. Karowski Karol

46.Koreywo Piotr

47. Kessler Edmund

48. KIędzierski Anatol

49. Kuchinka Gustaw

PS -  nr. 5  Kasprzycki de Castenedolo

        nr. 42  Kawecki-Gozdawa Roman

       nr. 43 Kuczewski-Poraj-Różyc Adolf

 

[Koloman]

Interesująca fotografia legionistów z 1916 roku. 

Pokazani są na niej jeszcze pułkownicy a w przyszłości generałowie, których biografie zostały już zamieszczone na forum czyli:

Berbecki, Januszajtis, Grzmot-Skotnicki i Zieliński.

A oprócz tego nie przedstawieni jeszcze na forum, komendant Legionów Polskich gen.Puchalski i płk.Roja.

[formoza58]

To ja również skorzystam z przerwy między literami i umieszczę portrety generałów, którzy już byli:

Leon Berbecki, z czasów legionowych.

[formoza58]

Juliusz Bijak, w CK armii

[formoza58]

Roman Górecki...

[formoza58]

Stanisław Haller.

[Koloman]

Kwiecień 1919, Front Lwowski. 

Generał Iwaszkiewicz. Na jednej fotografii z gen.Iwaszkiewiczem uwieczniony został ppłk.Kessler (pisany jako Kesler), późniejszy generał.

[Koloman]

22 minuty temu, formoza58 napisał:

Juliusz Bijak, w CK armii

Doskonałe przedstawienie pułkownika (jeszcze), w końcu autorem jest Jacek Malczewski.

Mam pytanie do Kolegi formozy58; czy to cały obraz czy fragment (akurat z gen.Bijakiem)? 

[Sedco Express]

Cały obraz namalowany ok. 1890 r.

[formoza58]

W " rzeczy samej"

                                     ---------------------------------------------------------------------

Albin Jasiński , w początku lat dwudziestych.

 

[formoza58]

                                                                                     K

 

1. Franciszek Krajowski

 

Urodził się 30 września 1861 w czeskim Weleszynie. Był synem Wacława i Katarzyny Werwiče. Podjął naukę w Szkole Kadetów Piechoty w Łobzowie. Potem został absolwentem Akademii Sztabu Generalnego w Wiedniu. Od 1883 jako zawodowy oficer służył w jednostkach piechoty armii austro-węgierskiej. W randze majora pełnił funkcję dowódcy batalionu 45 pułku piechoty Austro-Węgier w Sanoku. Pierwotnie miał zostać przeniesiony do Przemyśla, jednak ostatecznie od 1912 nadal służył w Sanoku. W maju 1912 został awansowany do stopnia podpułkownika.

Podczas I wojny światowej – w latach 1914–1915 – dowodził pułkiem w obronie Twierdzy Przemyśl. Po jej kapitulacji dostał się do niewoli rosyjskiej. Uwolniony w wyniku działań rewolucji lutowej 1917, powrócił do służby i objął dowództwo brygady piechoty. 12 czerwca 1918 awansował do stopnia generała majora ze starszeństwem z dniem 1 maja 1918.

Po rozpadzie monarchii habsburskiej w listopadzie 1918 zgłosił się do Wojska Polskiego. Został wyznaczony na stanowisko dowódcy VII Brygady Piechoty w 4 Dywizji Piechoty. 20 września 1919, po uzyskaniu zezwolenia Namiestnictwa Galicyjskiego, w ewidencji wojskowej zmieniono mu nazwisko rodowe „Kraliczek” na „Krajowski”.

Uczestniczył w wojnach – polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej, dowodząc Grupą gen. Bonnina oraz grupą operacyjną swojego imienia (przeformowaną następnie w 18 Dywizję Piechoty) w bitwach pod Brodami i rejonie Modlina, bojach nad Wkrą, a następnie w działaniach pościgowych na Polesiu i Wołyniu.

Został zweryfikowany w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z czerwca 1919. W 1921 objął dowództwo Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu nad Bugiem. Z dn. 1 listopada 1922 został zwolniony ze stanowiska dowódcy DOK IX, a z dn. 1 stycznia 1923 – przeniesiony w stan spoczynku. Po zakończeniu służby pozostał w Brześciu. Tam zmarł 22 listopada 1932.

3 marca 1894 poślubił w Sanoku Teodozję Janeczek. Jego synem był Wielisław Krajowski.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Walecznych czterokrotnie
• Oficer Orderu Legii Honorowej – III Republika Francuska (1921)

[formoza58]

Jw.

1 Jeszcze przy swoim rodowym nazwisku, w Stanisławowie  1919 roku.

2. Jako generał WP.