17 Pułk Ułanów Wielkopolskich

[YARD]

A 17 Pułk Ułanów Wlkp.
No nie widzę.... ;)
[jeśli jest temat to proszę to usunąć]
Pułk został sformowany w 1919 r. jako 3 Pułk Ułanów Wielkopolskich. W sierpniu 1919 r. został przemianowany na 17 Pułk Ułanów Wielkopolskich. Imię zostało nadane 6 maja 1939.
W okresie międzywojennym pułk stacjonował w garnizonach Gniezno i Leszno.
Link na Odkrywcę w temacie Edward Grabski:
http://odkrywca.pl/pokaz_watek.php?id=702398#1503449

[formoza58]

Cieszę się, ze zdecydowałeś się na wątek poświęcony Siedemnastce". Istotnie, ktoś dawno temu próbował rozpocząć na temat stanów osobowych pułku. Zaczął ambitnie, ale nie trwało to długo i zgasło".
Pozdrawiam i życzę Wytrwałości :-)
Trochę odnośnie pierwszego sztandaru pułkowego...

[formoza58]

.

[formoza58]

.

[formoza58]

...

[YARD]

Oficerowie 17 P.U.W.
Foto wykonane w Strzyżewicach k. Leszna.
-W środku siedzi biskup Walenty Dymek,
-Siedzący między biskupami pułkownik to Aleksander Radwan-Pragłowski dowódca 17 p.u. minn. V.M. , 4x K.W.
-Siedzi między biskupem a księdzem mjr. Bolesław Cendrowski
-stoi 2 od lewej- Józef Walicki- ps. Walbach" [Hubalczyk]- rotmistrz
-Stoi 5 od lewej rtm. Stanisław Zakrzewski

[YARD]

Stanisław Wyskota Zakrzewski (Wyssogota), (ur. 1 marca 1902 w Pakości koło Inowrocławia, zm. 8 stycznia 1986 w Grimsby) – potomek Ignacego, prezydenta Warszawy z czasów Stanisława Augusta Poniatowskiego, major kawalerii Polskich Sił Zbrojnych.

Skończył gimnazjum w Poznaniu, a podczas nauki udzielał się w niepodległościowej organizacji konspiracyjnej młodzieży. W 1918 wstąpił do P.O.W., brał udział w powstaniu wielkopolskim jako dowódca patrolu konnego w walkach o Kruszwicę i Strzelno. Od maja 1919 roku służył w 2 Pułku Ułanów. W czerwcu 1920 ukończył Wielkopolską Szkołę Oficerską z awansem na stopień podporucznika z dniem 1 lipca.

W wojnie 1920 roku brał udział jako dowódca plutonu zwiadowców konnych przy 15 Pułku Piechoty „Wilków”. Po wojnie w 1921 został przeniesiony na dowódcę szwadronu w 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich. W 1922 r. awansowany na stopień porucznika, a w 1925 w IX Brygadzie Kawalerii Baranowicze" został oficerem sztabu i następnie otrzymał przydział do 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich w Lesznie. W 1934 roku ukończył w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu kurs dowódców szwadronów i został awansowany na rotmistrza. Od 1936 dowodził Szwadronem Kawalerii KOP „Nowe Święciany”.

W kampanii 1939 roku był dowódcą szwadronu 13 Pułku Ułanów Wileńskich. Ucieka z niewoli, w marcu 1940 przez Węgry przedostał się do Armii Polskiej we Francji. W kwietniu 1940 wyznaczony na zastępcę dowódcy formującego się dyonu rozpoznawczego Brygady Strzelców Karpackich. W maju 1943 awansowany do stopnia majora. 14 maja 1943 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy Pułku Ułanów Karpackich. Pułkiem dowodził do 1947 roku. Walczył w bitwie o Tobruk, bitwie pod Monte Cassino, w kampanii włoskiej. Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl, dwukrotnie Krzyżem Walecznych za rok 1920, dwukrotnie Krzyżem Walecznych za 1939, dwukrotnie Krzyżem Walecznych za kampanię włoską.

Został awansowany do stopnia pułkownika.
Po wojnie osiedlił się w Anglii. Zmarł w szpitalu w Grimsby 8 stycznia 1986 r. Zgodnie z jego ostatnią wolą urnę z prochami sprowadzono do Polski i złożono w grobie matki Emilii Wyskota-Zakrzewskiej na cmentarzu przykościelnym w Kościeszkach.

18 czerwca 2010 roku nazwano Szkołę Podstawową w Rzeszynku imieniem Pułkownika.

[YARD]

Jan Goliwąs
Ur. 30.11.1900 r. w Szczepankowie, zm. 2.5.1976 r. w Gryżynie
Powstaniec Wielkopolski, uczestnik kampanii wrześniowej

Najstarszy syn z małżeństwa Antoniego i Katarzyny z Kończaków. 21.6.1918 r. wcielony został przymusowo do armii niemieckiej, z której zdezerterował w listopadzie i ukrył się w rodzinnej wsi. Po wybuchu powstania w Poznaniu uczestniczył w akcjach rozbrajania Niemców oraz ochotniczo wstąpił do formującego się w Gnieźnie 3. Pułku Ułanów Wielkopolskich i otrzymał przydział do 1. szwadronu. Brał udział we wszystkich działaniach pułku na Froncie Północnym Powstania w rejonie Szubina, Żnina i Kcyni.

13.2.1920 r. wraz z pułkiem skierowany został do Wilna na Front Litewsko-Białoruski, awansując w tym czasie kolejno do stopnia starszego ułana, a następnie kaprala. W czasie ofensywy na Kijów walczył pod Horodyszkami, Malinem i wkroczył wraz z pułkiem do Kijowa. W czasie odwrotu brał udział w bitwie pod Starosielcami, a następnie przez Bobrujsk powrócił do Gniezna. 1.2.1921 r. został awansowany do stopnia plutonowego i rozpoczął służbę zawodowego żołnierza, którą pełnił nieprzerwanie do 29.9.1939 r. W 1922 r. wraz z pułkiem przeniesiony został do garnizonu w Lesznie, awansując w 1925 r. do stopnia wachmistrza, a w 1928 r. starszego wachmistrza. 27.1.1931 r. ożenił się z Janiną z Szymańskich.

We wrześniu 1939 r. wyruszył do walki jako szef 2. szwadronu. Brał udział we wszystkich walkach pułku, wykazując troskę o podległych mu żołnierzy i dając przykład osobistą odwagą. Po przebiciu się pułku do oblężonej Warszawy brał udział w jej obronie. Po kapitulacji dostał się do niewoli niemieckiej i do 20.8.1940 r. przebywał w obozie przejściowym dla jeńców wojennych w Pruszkowie. W czasie ewakuacji obozu na teren Niemiec zbiegł z transportu i udał się do Leszna. Został tam zatrzymany i wywieziony na roboty przymusowe w okolice Budziszyna. Po ucieczce z robót zgłosił się do pracy w stadninie koni w Racocie, gdzie zatrudniona była grupa byłych żołnierzy 17 Pułku Ułanów, głównie podoficerów. Nawiązując kontakt z Inspektoratem ZWZ/AK w Lesznie, Goliwąs stał się współzałożycielem i kierownikiem komórki ZWZ w Racocie. We wrześniu 1941 r. stadnina wraz z personelem i ich rodzinami przeniesiona została na teren Niemiec do Grabau i Schonbeken (Schleswig-Holstein). 3.5.1945 r. wyzwolono rejon stadniny i przejęto pod zarząd polski. We wrześniu 1946 r. Goliwąs powrócił do kraju zamieszkując w Gryżynie w pow. kościańskim.
Od 1946 r. do przejścia ma emeryturę w 1966 r. był zatrudniony w Państwowej Stadninie Koni w Racocie, a od 1951 r. jako główny księgowy w gospodarstwie rolnym stadniny w Gryżynie. Od 1946 r. był członkiem PPR, a następnie PZPR, oraz FJN i ZBOWiD, udzielając się przy tym społecznie. Za udział w Powstaniu Wielkopolskim został w 1971 r. mianowany podporucznikiem rezerwy.
Odznaczony był:
Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari
Krzyżem Walecznych
Medalem Niepodległości
Brązowym Krzyżem Zasługi
Medalem Pamiątkowym z Wojną lat 1918-1921;
Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości
Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę
Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym
Odznaką Grunwaldzką

I taka ciekawostka, foto z 1945 roku, mundur Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i na kołnierzu proporczyk 17 Pułku Ułanów Wlkp.

[formoza58]

Patrzę na to grupowe zdjęcie oficerów pułku i wydaje mi się, że poznaję niektórych. I tak, od prawej:
- pierwszy, por. Janusz Chrzanowski
- czwarty, por. Dzidek
- piąty por. Stanisław Czerniawski
- szósty, ppor. Dowbor.
I pytanie odnośnie st. wachm. Goliwąsa. Czy po wojnie nie był przed powrotem do kraju w 24 P.Ul. 1 Dywizji Pancernej, do demobilizacji w 1947 roku ?. Pytam, ponieważ Jego proporczyki na kołnierzu kurtki bardziej odpowiadają układowi barw biały- żółta żyłka- biały , niż biały- szkarłatna zyłka- żółty. Chyba, ze mam za bardzo jasny ekran monitora ?

[YARD]

Mam życiorys pisany przez Goliwąsa:
GOLIWĄS Jan /1900-1976/, powstaniec wlkp. ppor. WP. działacz społeczny. Ur. 30.11 w Szczepankowie pow. mogileński w rodzinie chłopskiej jako najstarszy syn z czworga dzieci małżeństwa Antoniego i Katarzyny z Kończaków.
21.6.1918 r. wcielony został przymusowo do armii niemieckiej , po wybuchu rewolucji w listopadzie w Niemczech zdezerterował z wojska ukrywając się w rodzinnej wsi. Po wybuchu powstania w Poznaniu uczestniczył w akcjach rozbrajania Niemców, wstępując ochotniczo do formującego się w Gnieżnie 3 p.uł. Wlkp. / póżniejszego 17 p.uł. Wlkp./ , otrzymał przydział do 1 szwadronu ppor. Kazimierza Jaczyńskiego. G. brał udział we wszystkich działaniach pułku na Froncie Północnym Powstania w rejonie Szubina, Żnina i Kcyni. 13.2..1920 r. wraz z pułkiem skierowany został do Wilna na Front Litewsko-Białoruski, awansując w tym czasie kolejno do stopnia st. uł. , a następnie kpr. W czasie ofensywy na Kijów walczył pod Horodyszkami i Malinem, wkraczając 7.5.1920 r. wraz z pułkiem do Kijowa. W czasie odwrotu brał udział w bitwie pod Starosielcami, a następnie przez Bobrujsk powrócił wraz z pułkiem do Gniezna.
Od 1.2.1921 r. awansowany do stopnia plut., rozpoczął służbę zawodowego żołnierza, którą pełnił nieprzerwanie do 29.9.1939 r. W 1922 r. wraz z pułkiem przeniesiony został do garnizonu w Lesznie Wlkp., awansując w 1925 r. do stopnia wachmistrza, a w 1928 r. st. wach.
Na wojnę we wrześniu 1939 r. wyruszył jako szef 2 szwadronu biorąc udział we wszystkich walkach pułku poczynając od boju pod Walewicami, Piotrowicami i na terenie Puszczy Kampinoskiej, wykazując dużą dbałość o powierzonych mu żołnierzy i dając przykład osobistą odwagą. Po przebiciu się pułku 20.9. do oblężonej Warszawy brał udział w jej obronie. Po kapitulacji dostał się do niewoli niemieckiej przebywając do 20.8. 1940 r. w obozie przejściowym dla jeńców wojennych w Pruszkowie. w czasie ewakuacji obozu na teren Niemiec zbiegł z transportu w Gródku Maz.., udając się do Leszna, gdzie został zatrzymany i wywieziony na roboty przymusowe w rej. Budziszyna. Po ucieczce z robót zgłosił się do pracy w stadninie koni w Racocie w pow. kościańskim, gdzie zatrudniona była grupa b, żołnierzy 17 pułku uł. ,głównie podoficerów. Nawiązując kontakt z Inspektoratem ZWZ/AK w Lesznie G. był współzałożycielem i kierownikiem komórki ZWZ w Racocie. We wrześniu 1941 r. stadnina wraz z personelem i ich rodzinami przewieziona została na teren Niemiec do Grabau i Schonbeken /Schleswig-Holstein/, gdzie przebywała do wyzwolenia w dniu 3.5.1945 r. i przejęta została pod zarzą polski / Polisch 2 Remount beor./ We wrześniu 1946 r. G. wraz z stadniną powrócił do kraju zamieszkując w Gryżynie w pow. kościańskim.
Od 18.2.1946 r. do przejścia 15.7.1966 r. na emeryturę zatrudniony był w Państwowej Stadninie Koni w Racocie, a od 1951 r. jako gł. księgowy w gospodarstwie rolnym stadniny w Gryżynie. ył członkiem FJN i ZBOWiD, udzielająć się przy tym społecznie. Zmarł 20.5.1976 r. w Gryżynie, pochowany został na miejscowym cmentarzu parafialnym.
G. należał do czołowych i zasłużonych podoficerów 17 p.uł. uczestnicząc w jego organizacji i walkacch na Froncie Północnym Powstania Wielkopolskiego, na Froncie Wschodnim oraz we wrześniu 1939 r.. za udział w Powstaniu Wielkopolskim mianowany został przez RP w 1971 r. ppor. rez.
OOdznaczony był następującym orderami i medalami:
Medalem Pamiątkowym z Wojną lat 1918-1921;
Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości /1928 r/;
Medalem Niepodległości /1937 r./;
Brązowym Krzyżem Zasługi /1938 r./
Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę /1939 r./
Krzyżem Srebrnym Orderu VM
i Krzyżem Walecznych /za 1939 r./
Odznaką Grunwaldzką /po 1946 r./
oraz Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym /1958 r./
Związek małżeński zawarł 27.1.1931 r. z Janiną z Szymańskich /24.1.1905 - 22.3.1967 r. z którego urodziło się dwoje dzieci: córka Krystyna /ur. 27.6.1944 r. / i syn Zdzisław /ur. 5.4.1946

[YARD]

ŚWIĘTO JAZDY POLSKIEJ -17 Pułk Ułanów, 6.10.1933 KRAKÓW

[YARD]

ŚWIĘTO JAZDY POLSKIEJ -17 Pułk Ułanów, 6.10.1933 KRAKÓW
Druga strona.

[YARD]

15 VIII 1938 Szamotuły - płk. Kowalczewski dowódca 17 Pułku Ułanów.
Ignacy Marian Kowalczewski był żołnierzem 1 Kompanii Kadrowej z pseudonimem „Marian Sępiński”.
ur. 30 stycznia 1895 w Dąbrowie Górniczej
Po zakończeniu I wojny światowej wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego. W 1923 służył w stopniu rotmistrza w 3 Pułku Ułanów[1]. W latach 1930–1938 był dowódcą 5 Pułku Strzelców Konnych. Na stopień pułkownika awansowany został 1 stycznia 1934. W kwietniu 1938 objął funkcję dowódcy 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich w Lesznie. Dowodził nim w kampanii wrześniowej 1939 w ramach Wielkopolskiej Brygady Kawalerii aż do kapitulacji Warszawy 28 września. Następnie przebywał w niewoli niemieckiej. Po zakończeniu wojny został dowódcą 4 Pułku Pancernego „Skorpion” w ramach 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej w Wielkiej Brytanii. Zamieszkał w Londynie, a później w Penrhos w Walii. Zmarł 19 grudnia 1976. w szpitalu w Penley. Został pochowany na cmentarzu w Pwllheli (hrabstwo Caernarfonshire, Walia).
Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych – czterokrotnie (1921, 1922)
Złoty Krzyż Zasług

[YARD]

Święto Wojska Polskiego, 15 VIII 1938 Szamotuły - połączone plutony trębaczy 7.P.S.K, 17.PU. i 15.P.U.

[formoza58]

W nawiązaniu do zdjęcia plutonu trębaczy pułku na ulicach Krakowa, w pażdzierniku 1933 roku. Fanfarzyści pułku...

[formoza58]

... i kotlarz, plut. Franciszek Zakan na karym Łobuzie", na czele plutonu trebaczy.

[formoza58]

I kilka fotografii przedstawiających plutonowego, potem wachmistrza Franciszka Zakana z karym Łobuzem"...

[formoza58]

.

[formoza58]

.

[formoza58]

Pluton trębaczy pułku, w 1919 roku...

[formoza58]

... i fanfarzysta pułku z tego okresu.

[formoza58]

Pluton trębaczy pułku w 1937 roku. Od lewej widoczny kotlarz pułku na siwym Congo". Na czele długoletni kapelmistrz por. Marian Dzidek.

[formoza58]

Por. Marian Dzidek.
Jako oficer liniowy, walczący przy maszynkach" został uhonorowany za walk z bolszewikami Krzyżem Walecznych. Długoletni kapelmistrz pułku, jako jeden z dwóch oficerów kapelmistrzów w kawalerii.

[formoza58]

Pluton trębaczy pułku pod Pomnikiem Poległych, znajdującym się na terenie koszar.

[formoza58]

.