|
|
||
|
|
|
|
formoza58
-
Content Count
55489 -
Joined
-
Last visited
-
Days Won
30
Posts posted by formoza58
-
-
-
Sierżanci 2 DPP...
-
-
Ułani Pułku, polegli w boju pod Górkami Kampinoskimi i spoczywający na cmentarzu w Granicy...
St. uł. Karol Blank.
-
23. Stanisław Skwarczyński
Urodził się 17 listopada 1888 w Wierzchni.
Ukończył gimnazjum we Lwowie oraz studia architektoniczne na Politechnice Lwowskiej. Od 1908 był członkiem Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego. W latach 1914–1917 służył w Legionach Polskich. Był komendantem Oleandrów, dowódcą kompanii i batalionu w 1 Pułku Piechoty Legionów. 29 września 1914 awansował na podporucznika, a 15 czerwca 1915 na porucznika. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do cesarskiej i królewskiej armii, z której zdezerterował. Od września 1917 działał w konspiracji, jako komendant Okręgu Łódź Polskiej Organizacji Wojskowej.
W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W grudniu 1918 został dowódcą III batalionu 28 pułku Strzelców Kaniowskich. Na czele tego pododdziału walczył z Czechami na froncie śląskim, a następnie wziął udział w wojnie z Ukraińcami w Małopolsce Wschodniej. 31 sierpnia 1919 został dowódcą batalionu zapasowego, a 15 kwietnia 1920 dowódcą II batalionu 5 pułku piechoty Legionów. W czasie wojny z bolszewikami, od 12 czerwca do 4 lipca 1920 oraz od 23 sierpnia 1920 do 19 marca 1927, dowodził 5 pułkiem piechoty Legionów. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, a w 1924 awansował na pułkownika.
7 grudnia 1926 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu. Od 8 sierpnia 1928 pełnił obowiązki dowódcy 3 Dywizji Piechoty Legionów. 28 stycznia 1929 został mianowany dowódcą tej dywizji[5]. 25 października 1930 został zwolniony ze stanowiska dowódcy 3 DP Leg. i mianowany na stanowisko dowódcy 1 Dywizji Piechoty Legionów Józefa Piłsudskiego w Wilnie.
10 listopada 1930 Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 5. lokatą w korpusie generałów. Jednocześnie zezwolił mu na nałożenie oznak nowego stopnia przed 1 stycznia 1931.
W końcu sierpnia 1939 powrócił do służby czynnej i został wyznaczony na stanowisko dowódcy Korpusu Interwencyjnego. Później wyznaczony na dowódcę Grupy Operacyjnej „Wyszków”(faktycznie nie zdążył objąć dowodzenia). Wyznaczony na dowódcę odwodów Armii „Prusy”, potem dowódca Grupy Operacyjnej jego imienia w ugrupowaniu południowym Armii „Prusy”. Znajdując się w fatalnej kondycji psychicznej nie stanął na wysokości zadania w czasie bitwy pod Iłżą, a następnie nakazał rozproszenie 12 DP, porzucenie całego sprzętu (w tym 50 dział) i przedzieranie się małymi grupkami za Wisłę. Ewakuował się do Rumunii, gdzie został internowany w obozie generalskim w Tŭlcea. 8 lutego 1941 wraz z grupą 11 generałów został wydany Niemcom przez rząd rumuński.
Przebywał od 1941 w oflagu VI E w Dorsten w zagłębiu Ruhry, potem w karnym oflagu w Dössel. Po wyzwoleniu w kwietniu 1945 dostał się do Londynu. W Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie nie służył. Stronił od polityki i działalności publicznej. Pozostał na emigracji w Londynie do ostatnich swoich dni. Zmarł 8 sierpnia 1981 w Londynie. Został pochowany na cmentarzu Elmers End.
----------------------------
3,4. na święcie 1 DP Leg.
-
Kotlarz 2 P.Szwol. Rokitniańskich na uroczystościach Dnia Morza w 1932 roku.
-
Chyba tak, w 1945 roku zwalony " Poniatoszczak" wyglądał inaczej.
-
21. Mieczysław Smorawiński
Urodzony w 1893 r. w Kaliszu
Zaraz po wybuchu I wojny światowej Smorawiński przybył do Krakowa. Już w połowie sierpnia 1914 r. został legionistą 2. pułku piechoty, z którym wyruszył na front w Karpaty. 20 października awansowano go na chorążego i powierzono mu dowodzenie plutonem.
Po kryzysie przysięgowym w 1917 r. pozostał w wojsku. W szeregach Polskiego Korpusu Posiłkowego dowodził batalionem 2. pp. W listopadzie 1918 r., już jako major, wstąpił do odradzającego się Wojska Polskiego i niemal od razu wyruszył na front. Wraz ze swym baonem walczył z Ukraińcami w rejonie Żółkwi, usiłując przebić się do Lwowa. Ranny w boju, po miesiącu wrócił na front i objął dowództwo pułku.
W walkach z Ukraińcami i Rosją Sowiecką dowodził kolejno 8. 9., ponownie 8. oraz 4. Pułkiem Piechoty Legionów, a od sierpnia 1920 r. – IV Brygadą Piechoty. W rejonie Hrubieszowa walczył z Armią Konną Siemiona Budionnego, którą próbował rozbić po ciosie zadanym przez polskie oddziały pod Komarowem. Zaatakowana przez dwie dywizje kawalerii brygada Smorawińskiego poniosła jednak klęskę, a jej ciężko rannego dowódcę żołnierze znieśli z pola walki.
Podczas rekonwalescencji, w październiku 1920 r. ożenił się z Heleną z d. Danielewicz, którą poznał cztery lata wcześniej podczas leczenia jednej z poprzednich ran. Urodziło im się dwoje dzieci.
Wybuch II wojny światowej zastał gen. Smorawińskiego na stanowisku dowódcy Okręgu Korpusu nr II w Lublinie. Zbliżające się szybko działania zbrojne wymusiły sformowanie improwizowanej grupy, broniącej odcinka Dęblin – Sandomierz, nad którą objął dowództwo. Wspierał także organizowanie Armii Lublin.
17 września 1939 r. do przebywającego w Łucku gen. Smorawińskiego dotarła wieść o wkroczeniu wojsk sowieckich. „Żadnej walki nie przyjmować. Ja o zamiarach Rosji nic nie wiem, nie możemy posądzać ZSRR o agresję” – miał odpowiedzieć na meldunek żołnierzy KOP. Podległym oddziałom zakazał walczyć z Sowietami, a po naradzie z generałami Kazimierzem Sawickim i Juliuszem Kleebergiem – obaj opowiedzieli się za walką z bolszewikami lub odwrotem na Węgry – wyjechał do Włodzimierza Wołyńskiego. Po drodze odniósł rany.
Mimo silnego garnizonu i znacznych zapasów broni gen. Smorawiński zgodził się, by oficerowie i żołnierze chcący dalej walczyć wymaszerowali z miasta, po czym poddał je dowódcy 36. Brygady Pancernej kombrygowi Michaiłowi Bogomołowi, z którym wynegocjował odejście podległych żołnierzy bez broni na zachód.
W sowieckiej niewoli
Okoliczności, w jakich dostał się do sowieckiej niewoli relacjonował telefonista 23. pp Michał Komendacki: „17 września z grupą oficerów udaliśmy się w stronę Hrubieszowa. Po drodze spotkaliśmy inną grupę oficerów na czele z gen. Smorawińskim idącą do Włodzimierza […] Dopiero rano zorientowałem się, co się dzieje. Dwa czołgi [sowieckie] stały na szosie […], a generał Smorawiński prowadził rokowania, które trwały dość długo. Gen. Smorawiński tłumaczył Sowietom, że Polacy nie chcą z nimi walczyć tylko z Niemcami i dlatego niech pozwolą nam odejść na zachód. Nie zgodzili się jednak na te propozycje. Dopiero po dłuższych pertraktacjach została zawarta umowa, że szeregowi i podoficerowie mogą odejść bez broni, a oficerowie z bronią krótką.”.
Wbrew umowie, gen. Smorawiński i jego oficerowie zostali zatrzymani przez Sowietów. Kolejne tygodnie spędził w obozach jenieckich i w Moskwie, gdzie był przesłuchiwany. Ostatecznie w listopadzie 1939 r. znalazł się w obozie w Kozielsku. Napisał wówczas list, pierwszy i jedyny który dotarł do rodziny. Zaczął słowami: „Nareszcie piszę do Was i to z głębokim przekonaniem , że te parę słów do was dojdzie. Co najważniejsze, jestem zdrów, zapewniam Cię, najzupełniej zdrów. Pobyt tutaj mamy zupełnie znośny.”.
7 kwietnia 1940 r. został wywieziony w grupie wyższych oficerów, wspólnie m.in. z generałami Bronisławem Bohatyrewiczem i Henrykiem Minkiewiczem, a także mjr. Adamem Solskim, który w swym notesie zanotował z datą 9 kwietnia: „Piąta rano. Od świtu dzień rozpoczął się szczególnie. Wyjazd karetką więzienną w celkach (straszne!). Przywieziono gdzieś do lasu; coś w rodzaju letniska. Tu szczegółowa rewizja. Zabrano zegarek, na którym była godzina 6.30 (8.30). Pytano mnie o obrączkę (...) Zabrano ruble, pas główny, scyzoryk”.
Ciało gen. Smorawińskiego zidentyfikowano w 1943 r. podczas prac ekshumacyjnych prowadzonych przez Niemców, o czym poinformowała m.in. gadzinówka „Goniec Krakowski”. Bohatera pochowano ponownie w trumnie w osobnym grobie, zlikwidowanym w 1944 r. przez Sowietów. Miejsce ponownego pochówku odnalazł w 1995 r. zespół polskich archeologów i doprowadził do kolejnego, uroczystego pogrzebu na terenie Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu. Mieczysława Smorawińskiego awansowano pośmiertnie do stopnia generała dywizji.
-------------------
2. Z Śmigłym Rydzem
3. z rodziną.
-
Godzinę temu, Catadero napisał:
Gen. Brygady Janusz Gąsiorowski 1889-1949.
Jeszcze nie skończyliśmy generałów na " S". Minionych generałów wrzucamy w antrakcie między skończoną literą ,a następną.
-
-
Ułani Pułku, polegli we wrześniu ...
-
Jw.
1. na jesieni 1918 roku
2,3. w 1919 roku
4,5,6. w 1920 roku
7. w 1923 roku, dekorowany przez marszałka Focha Legią Honorową
8. w 1928 roku, na święcie 15 P.Uł. Poznańskich.
-
19. Stanisław Sochaczewski
Urodził się 27 sierpnia 1877 w Steblowie, w powiecie kaniowskim ówczesnej guberni kijowskiej
W czasie I wojny światowej na froncie austriackim. Po rewolucji październikowej od listopada 1917 – lutego 1918 dowódca dywizjonu jazdy polskiej przy rosyjskiej 8 Armii, potem organizator i dowódca 5 pułku ułanów w II Korpusie Polskim w Rosji (na Wschodzie). Awansowany na podpułkownika w grudniu 1917. Na Ukrainie organizował i dowodził 5 pułkiem ułanów. Walczył pod Kaniowem i dostał się do niewoli niemieckiej. Internowany w Brześciu n. Bugiem.
W Wojsku Polskim od listopada 1918 w stopniu podpułkownika. Odtworzył 5 pułk ułanów i dowodził nim do października 1920 w wojnie polsko-bolszewickiej.
30 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Październik 1920 – wrzesień 1921 dowódca V Brygady Jazdy, wrzesień 1921 – maj 1929 dowódca VII Brygady Jazdy i VII Brygady Kawalerii w Poznaniu. Pułkownik kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Podczas przewrotu majowego 1926 opowiedział się po stronie rządu i przechwalał się, że przyprowadzi Józefa Piłsudskiego na „lassie”. Od stycznia 1927 pełniący obowiązki dowódcy 3 Dywizji Kawalerii. 16 marca 1927 został mianowany generałem brygady ze starszeństwem z 1 stycznia 1927 i 13. lokatą w korpusie generałów. Z dniem 31 maja 1929 został przeniesiony w stan spoczynku.
Osiadł w Poznaniu. Po kampanii wrześniowej przedostał się do Francji, nie otrzymał tam jednak przydziału. Po ewakuacji do Anglii przebywał bez przydziału w Stacji Zbornej Oficerów Rothesay. Uczestniczył w spisku gen. Stefana Dęba-Biernackiego. Konsekwencji nie poniósł. Po wojnie osiedlił się w Wielkiej Brytanii. Zmarł 14 lipca 1953 w Penley w Walii. Został pochowany na cmentarzu we Wrexham
-
Uzupełnienie do ww. londyńskiej listy poległych, o których wiadomo, gdzie spoczywają...
St. ul. Eugeniusz Mazur z 3 szwadronu. Poległ 17 września w boju pod Górkami Kampinoskimi. Spoczywa na cmentarzu w Granicy.
-
Plut. Wiktor Jefimow z 7 P.Uł. Lubelskich.
-
-
-
68. Ppor. Zbigniew Panesz, dowódca 1 szwadronu, śmiertelnie ranny 19 września podczas boju pod Sierakowem. Z pobojowiska wyniósł go wachm. Gracjan Świątkiewicz. Po dotarciu do Warszawy nie odzyskał przytomności i zmarł 5 października w Szpitalu Ujazdowskim.
Spoczywa na warszawskich Powązkach Wojskowych.
-
22. Antoni Szyling
Ur. 31 sierpnia 1884 roku w Płoniawach.Ukończył Szkołę Handlową w Warszawie (1904), a w latach 1910–1912 Wyższą Szkołę Rolniczą tamże. Był aktywnym działaczem PPS. W 1905 powołany do wojska, a jako przestępca polityczny, mimo cenzusu naukowego, przez dwa lata służył jako szeregowiec, później podoficer 90 Pułku Piechoty. Od 1907 w rezerwie. Zmobilizowany, w latach 1914–1917 w armii rosyjskiej, dowódca kompanii i batalionu. Od grudnia 1917 dowódca 5 Pułku Strzelców w II Korpusie Polskim. Po bitwie pod Kaniowem od maja 1918 w niewoli niemieckiej. W Wojsku Polskim od listopada 1918. Od maja 1919 do września 1921 dowódca 44 Pułku Strzelców Kresowych (przejściowo dowodził XXV Brygadą Piechoty), następnie dowódca piechoty dywizyjnej 13 Dywizji Piechoty. W lutym 1922 na własną prośbę przeniesiony do rezerwy, od grudnia 1925 ponownie w służbie. W latach 1926–1928 dowódca piechoty dywizyjnej 23 Dywizji Piechoty, 1928–1937 dowódca 8 Dywizji Piechoty. Od maja 1937 generał do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych, od 23 marca 1939 dowódca Armii „Kraków”, którą skutecznie dowodził kampanii polskiej 1939. Od 20 września 1939 do 30 kwietnia 1945 w niewoli niemieckiej (oflag VII A Murnau). Pozostał na emigracji. Początkowo we Francji, później Wielkiej Brytanii i ostatecznie w Kanadzie. Zmarł 17 czerwca 1971 roku.Pochowany na cmentarzu Saint-Sauveur-des-Monts. Grób został wpisany do ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski (nr ewidencyjny 480).
Na zdjęciu drugim , podczas uroczystości CWSanit. w 1932 roku, podczas wręczania złotych odznak strzeleckich.
-
Teraz, Tyr napisał:
Do polowych faktycznie jak kwiatek do kożucha.
Podobnie jak kokarda na piersi ochotnika w 1920 roku
. W przypadku tej klamry " rembertowskiej" wręcz " prezent dla snajpera". Tyle, że była ona na etapie eksperymentu, dalsze testowanie przerwał wybuch wojny. Pytanie, czy po mobilizacji były w użyciu w oddziałach ?. Oprócz 12 P.Uł. wiem o nieustalonej ilości w 9 i 21 P.Uł.
-
Na Oksywiu w 1930 roku... na pierwszym planie wizytujący duński okręt szkolny.
-
Ułani szkoły podoficerskiej 12 P.Uł. Podolskich, przy 1 szwadronie, w drugiej połowie lat trzydziestych. W środku rtm. Jerzy Hollak.
-
18. Wacław Scaevola Wieczorkiewicz
Ur. 25 czerwca 1890 roku w Polanówce...Absolwent gimnazjum w Lublinie (1910) i Akademii Ziemiańskiej w Wiedniu (1914). W latach 1911–1914 w Polskich Drużynach Strzeleckich, 1914–1917 w Legionach Polskich (dowódca kompanii i batalionu 1 pułku I Brygady). Po kryzysie przysięgowym internowany w Beniaminowie. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Od grudnia tr. dowódca I batalionu 23 Pułku Piechoty, od września 1919 dowódca 9 Pułku Piechoty Legionów. W 1920 przejściowo dowódca VI Brygady Piechoty Legionów i 3 Dywizji Piechoty Legionów. W latach 1921–1923 komendant Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia Armii, 1923–1925 w francuskiej Wyższej Szkole Wojennej. W latach 1926–1935 dowódca 24 Dywizji Piechoty i Garnizonu Jarosław. Od 12 października 1935 do września 1939 dowódca Okręgu Korpusu nr X. W kampanii 1939 dowódca etapów najpierw Armii „Kraków”, a następnie Armii „Karpaty”. Przedostał się do Francji, gdzie od listopada 1939 do czerwca 1940 Inspektor Wyszkolenia Naczelnego Wodza. Po klęsce Francji działał tam w ruchu oporu. Zagrożony aresztowaniem w 1943 przedostał się do Szwajcarii, gdzie pozostał na emigracji. Zmarl 25 czerwca 1969 roku w Genewie. Pochowany na cmentarzu świętego Józefa w Genewie.
--------------------------------
2. w Legionach
3,4. w 127 roku
5. w 1938 roku
6. w 1939 roku.
-
28. Piotr Skuratowicz
Ur. 1 sierpnia 1891 roku w Filipkowiczach k. Bobrujska... Ukończył Suworowski Kurs Kadetów w Połocku. Następnie został przydzielony do 6 pułku huzarów i wraz z nim od 1914 walczył na fronach I wojny światowej w Armii Imperium Rosyjskiego. W 1916 przeszedł do lotnictwa[1]. Następnie do maja 1918 w I Korpusie Polskim w Rosji. Po kapitulacji Korpusu w maju 1918 przedostał się samolotem do Murmańska, a następnie w sierpniu przez Anglię do Francji[1] do Armii gen. Hallera z którą powrócił w czerwcu 1919 do kraju. W armii Hallera służył w latach 1919 – 1920 dowodząc dyonem strzeleckim, szwadronem instruktorskim szwoleżerów oraz szwadronem zapasowym szwoleżerów.
3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 61. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii. Pełnił służbę w 6 pułku strzelców konnych (1920 – 1922), 8 pułku ułanów (1922 – 1924) jako dowódca dywizjonu i Centrum Wyszkolenia Kawalerii (1924 – 1929). 1 grudnia 1924 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 13. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. W marcu 1929 ogłoszono jego przeniesienie do 10 pułku strzelców konnych w Łańcucie na stanowisko dowódcy pułku. We wrześniu 1932 został mianowany dowódcą XII Brygady Kawalerii w Ostrołęce. W kwietniu 1937 został mianowany szefem Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 19 marca 1939 został awansowany na generała brygady.
Podczas kampanii wrześniowej dowodził Grupą „Łuck”. Po agresji ZSRR na Polskę (17 września 1939) i okupacji wschodnich terenów II Rzeczypospolitej zatrzymany przez NKWD i wywieziony do obozu w Starobielsku. W 1940 zamordowany w siedzibie NKWD w Charkowie.
Pochowany został na Polskim Cmentarzu Wojennym w Charkowie.
------------------------------------------------
Na zdjęciu trzecim, podczas inspekcji w 1 PSK w Garwolinie.
Ciekawostki z aukcji- " Kawaleria w fotografii" Romana Medwicza
in IIRP - Wojsko Polskie 1918-1939
Posted
...