Generałowie Wojska Polskiego II RP- zdjęcia

[formoza58]

27. Stanisław Kozicki

 

Urodził się 7 marca 1893 we Lwowie, w ówczesnym Królestwie Galicji i Lodomerii, w rodzinie Adama i Marii z Dymkiewiczów. Po ukończeniu gimnazjum i odbyciu jednorocznej ochotniczej służby wojskowej w cesarskiej i królewskiej Armii rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Był członkiem „Sokoła” i Polskich Drużyn Strzeleckich.

W czasie I wojny światowej walczył w Legionach Polskich. Był oficerem 1 pułku piechotyLegionów. 5 marca 1915 awansował na chorążego, a 1 kwietnia 1916 na podporucznika. W lipcu 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony do c. i k. Armii. We wrześniu 1918 został zwolniony ze służby ze względu na stan zdrowia.

W listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Wziął czynny udział w obronie Lwowa, a następnie walczył na wojnie z Ukraińcami i bolszewikami w szeregach 5 i 1 pułku piechoty Legionów. Dowodził kolejno plutonem, kompanią i batalionem. 16 sierpnia 1920 objął dowództwo 6 pułku piechoty Legionów i sprawował je przez siedem kolejnych lat, do 17 sierpnia 1927^[4][5].

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 205. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a 1 grudnia 1924 awansował do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 52. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W lipcu 1927 został wyznaczony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 8 Dywizji Piechoty w Modlinie. Od 6 grudnia 1930 do 31 lipca 1931 był słuchaczem V Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 8 marca 1935 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go dowódcą 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach, a dwa lata później awansował do stopnia generała brygady ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 w korpusie generałów.

Nominacja ta, a także jego późniejsze przed samą wojną mianowanie (...) było jednym z typowych posunięć «legionowych» (...) w 1937 przeżył koszmarną tragedię. Ordynans-zwyrodnialec, żeby zatrzeć kradzież, wymordował jego rodzinę i domowników: żonę i pięcioletnią córeczkę, jej nianię i kucharkę. Ponura ta zbrodnia wywołała w Skierniewicach i w całej armii wstrząsające wrażenie. Generał, który był w tym czasie w szpitalu, w następstwie zapadł na chorobę serca; po ciężkim zawale płk dr Belina-Prażmowski wywiózł go Rumunii

 

W Skierniewicach generał wraz z żoną Heleną z domu Michoń i córką Alicją, nazywaną zdrobniale Lili, zamieszkał na parterze willi p. Mazarakowej przy ulicy Piłsudskiego 3. W styczniu 1938 w Zakopanem generał Kozicki uległ wypadkowi na nartach i przez sześć tygodni przebywał na leczeniu szpitalnym w Warszawie. W niedzielę 6 marca 1938 wrócił do Skierniewic, lecz nie mógł dostać się do mieszkania. Poprosił o pomoc kapitana Drapsę. Razem, przy użyciu wytrychu, otworzyli drzwi wejściowe. W mieszkaniu zastali zwłoki żony generała i ich pięcioletniej córki Lili oraz szesnastoletniej bony, Zofii Piotrowskiej i osiemnastoletniej służącej, Józefy Olczakówny. Wszystkie ofiary zmarły na skutek obrażeń ciała doznanych w wyniku uderzenia obuchem siekiery w głowę. Zbrodnia została popełniona w nocy z czwartku na piątek 4 marca 1938. Zabójcą był ordynans generała, dwudziestosiedmioletni Bronisław Janowski, analfabeta, urodzony w Nowych Chojnach, przed powołaniem do służby wojskowej zamieszkały we wsi Gałków. Zabójstwo zostało dokonane z chęci zysku. Sprawca zabrał w celu przywłaszczenia biżuterię i odzież należącą do Heleny Kozickiej oraz rewolwer generała, a następnie wyjechał ze Skierniewic razem z konkubiną, Władysławą Kwiatkowską i jej dzieckiem. 9 marca 1938 we wsi Huta Kuflewska funkcjonariusze Policji Państwowej otoczyli dom należący do rodziny Władysławy Kwiatkowskiej, w którym przebywał jej konkubent. Bronisław Janowski popełnił samobójstwo strzelając do siebie z rewolweru generała Kozickiego^[. Ofiary zbrodni zostały pochowane 9 marca 1938 w Skierniewicach.

W marcu tego samego roku Stanisław Kozicki został wyznaczony na stanowisko dowódcy Broni Pancernych Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Funkcję objął po śmierci gen. bryg. Włodzimierza Maxymowicz-Raczyńskiego, który zmarł 24 lutego 1938 w Berlinie. Na stanowisku dowódcy Broni Pancernych pozostawał formalnie do drugiej dekady września 1939. W czasie kampanii wrześniowej był chory. Rozkazy w jego imieniu wydawał gen. bryg. Tadeusz Kossakowski^[16]. W czasie kampanii ewakuował się razem z Ministerstwem Spraw Wojskowych z Warszawy na przedmoście rumuńskie. Przed przekroczeniem granicy rumuńskiej z powodu choroby przebywał w szpitalu w Zaleszczykach..

Od września 1939 do 8 lutego 1941 był internowany w Królestwie Rumunii w obozie w Băile Herculane, a następnie do wiosny 1945 przebywał w niemieckiej niewoli, w oflagach: VI E w Dorsten i VI B Dössel.

W niewoli trzymał się nieźle i zachowywał z wielką godnością i nieustępliwością, tak wobec Niemców, jak i wobec naszego starszego obozu gen. B., którego często doprowadzał do furii swoimi antyhitlerowskimi wystąpieniami. Miał więcej odwagi żołnierza-patrioty niż zmysłu taktycznego na szczeblu dowódcy dywizji.

 

Po uwolnieniu osiedlił się w Anglii. Zmarł 17 czerwca 1948 w Barons Cross pod Leominster i tam został pochowany.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Niepodległości (24 października 1931)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Order Pogromcy Niedźwiedzia III klasy (Łotwa)

[formoza58]

Jw.

1. Jako pułkownik.

2. Zbrodnia rodziny generała w prasie.

3. General z żoną, która w chwili śmierci była w ciąży.

[formoza58]

18. Edmund Knoll Kownacki

 

Syn Kazimierza i Marii baronówny von Eynatten. Urodził się 24 lipca. Po uzyskaniu matury w 1908 w Kałudze, kontynuował naukę na Wydziale Przyrodniczym Uniwersytetu Moskiewskiego. Po pięciu semestrach przeniósł się do Moskiewskiego Instytutu Rolnictwa. Podczas studiów, od września 1912 do września 1913 odbył obowiązkową jednoroczną służbę wojskową w 19 baterii artylerii konnej w Dubnie, po zakończeniu której zdał egzamin oficerski, uzyskując stopień chorążego rezerwy.

W maju 1913 otrzymał dyplom agronoma. Przez rok pracował jako inspektor hodowli w Centralnym Towarzystwie Rolniczym w Warszawie. W tym też czasie wstąpił do Polskich Drużyn Strzeleckich, przyjmując pseudonim Kownacki. Na przełomie lipca i sierpnia 1914 ukończył Szkołę Drużyn Strzeleckich w Nowym Sączu.

I wojna światowa

6 sierpnia 1914 po wybuchu wojny został mianowany dowódcą plutonu w 2 batalionie strzelców. Od 13 września pełnił służbę w 1 szwadronie ułanów rtm. Władysława Beliny-Prażmowskiego. Od października 1914 dowodził zorganizowaną przez siebie baterią konną 1 pułku artylerii, a później dywizjonem. 6 sierpnia 1917, po kryzysie przysięgowym, został internowany w obozie w Beniaminowie. W maju 1918 został urlopowany w celu załatwienia spraw rodzinnych. Do obozu nie powrócił. Jako były wojskowy Polskiego Korpusu Posiłkowegoreskryptem Rady Regencyjnej z 25 października 1918 został przydzielony do podległego jej Wojska Polskiego w stopniu kapitana^[1]. W listopadzie organizował 1 pułk artylerii polowej Legionów, którym dowodził na froncie wschodnim.

Wojna polsko-bolszewicka

1 września 1919 powierzono mu zadanie organizacji i stanowisko dowódcy Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu. W marcu 1920 równocześnie ukończył VIII kurs w Centrum Studiów Artyleryjskich w Warszawie. 6 lipca 1920 zdał obowiązki dowódcy szkoły i powrócił na front, obejmując przejściowo dowództwo I Brygady Artylerii Legionów, od 9 lipca do końca roku natomiast – dowództwo I Brygady Piechoty.

Kilkakrotnie przedstawiany podczas działań wojennych przez swoich dowódców do odznaczenia krzyżem Virtuti Militari otrzymał go na początku 1921 (numer nadania: 176).

Lata międzywojenne

W styczniu 1921 został przeniesiony do Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko zastępcy szefa Sekcji Artylerii Departamentu I Broni Głównych i Wojsk Taborowych. Pracując w tym departamencie, ukończył dwumiesięczny kurs wyższych dowódców w Warszawie oraz kurs wyższych dowódców artylerii w Toruniu. Od listopada 1921 do sierpnia 1922 zajmował stanowisko szefa Artylerii i Służby Uzbrojenia Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. Po ukończeniu trzymiesięcznego kursu informacyjnego dla dowódców dywizji w Warszawie wyjechał na dwuletnie studia do École supérieure de guerre w Paryżu.

15 stycznia 1925 otrzymał tytuł naukowy oficera Sztabu Generalnego i został mianowany pełniącym obowiązki dowódcy 13 Dywizji Piechoty w Równem.

16 marca 1927 Prezydent RP Ignacy Mościcki na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, Marszałka Polski Józefa Piłsudskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 11. lokatą w korpusie generałów.

W 1927 został stałym członkiem Komisji do Spraw Uzbrojenia i Sprzętu. Przygotowując kontrakt na armatę dalekonośną 155 mm, wizytował fabryki broni w: Czechosłowacji, Francji, Włoszech, Szwecji i Wielkiej Brytanii. Od 10 listopada 1932 do 10 sierpnia 1933 był słuchaczem VII Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. 16 lutego 1935 został wyznaczony na stanowisko dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu. Równocześnie pełnił funkcję „generała inspekcjonującego”. W opinii płk. dypl. Mariana Romeyki „należał on do generałów lubianych i szanowanych, promieniował spokojem, dobrym humorem, wrodzoną kulturą i taktem”.

W okresie międzywojennym był prezesem okręgowym Związku Legionistów, przewodniczącym koła 1 pułku artylerii Legionów, prezesem okręgowym Ligi Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej, Wołyńskiego Klubu Jeździeckiego oraz Aeroklubu Poznańskiego.

II wojna światowa

W czasie kampanii wrześniowej dowodził Grupą Operacyjną „Koło” w składzie Armii „Poznań”, przemianowaną 6 września na Grupę Operacyjną gen. Knoll-Kownackiego. Dowodząc tą grupą, poprowadził główne uderzenie Armii „Poznań” w bitwie nad Bzurą (9–12 września). Z uszczuploną grupą przedarł się przez Puszczę Kampinoską do Warszawy, gdzie po kapitulacji dostał się do niewoli. Przebywał w oflagach „generalskich” (kolejno: Hohnstein, Königstein, Johannisbrunn) a od 27 kwietnia 1942 w Oflagu VIIA w Murnau. W obozie Murnau kierował konspiracyjnym wydziałem szyfrów i łączności z krajem.

Lata powojenne

Po wyzwoleniu wiosną 1945 znalazł się na krótko w południowej Francji. Później pełnił służbę w dowództwie 2 Korpusu Polskiego we Włoszech. Od 30 października 1945 był generałem do zleceń Naczelnego Wodza. Po przybyciu do Wielkiej Brytanii i demobilizacji osiedlił się w Walii, gdzie gospodarował na niewielkiej farmie.

Zmarł 2 września 1953. Został pochowany na cmentarzu w Beaumaris (Anglesey) w północnej Walii. Był żonaty z Janiną Chramiec, miał córkę Marię Barbarę.

 

Awanse

• chorąży – 15 września 1913
• porucznik – 15 maja 1915
• kapitan – 1 listopada 1916
• major – 13 października 1918
• pułkownik – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 19. lokatą w korpusie oficerów zawodowych artylerii
• generał brygady – 16 marca 1927 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 i 11. lokatą w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Odznaka za Rany i Kontuzje
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (16 lutego 1921)
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1938)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)
• Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1926)
• Krzyż Walecznych (sześciokrotnie)
• Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Państwowa Odznaka Sportowa
• Wielki Oficer Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
• Komandor Orderu Legii Honorowej (Francja)
• Medal Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)

[formoza58]

13. Karol Krauss

 

 Urodził się 6 czerwca 1871 roku w Szkle, w powiecie jaworowskim, w rodzinie Henryka i Marii z Woszczyńskich. Kształcił się we Lwowie. Ukończył Szkołę Kadetów Piechoty w Łobzowie. Od 18 sierpnia 1890 roku był zawodowym oficerem piechoty cesarskiej i królewskiej Armii. Walczył w I wojnie światowej. W 1914 roku został ranny pod Buskiem i wzięty do niewoli rosyjskiej. Uciekł z niej w 1917 roku i jako dowódca batalionu, a później 109 pułku piechoty walczył na froncie włoskim.

24 listopada 1918 roku został organizatorem i pierwszym dowódcą 30 pułku piechoty im. Króla Jana Sobieskiego, na czele którego walczył w obronie Lwowa przed Ukraińcami. Pułkiem dowodził do 1 lipca 1919 roku (w międzyczasie jednostka dwukrotnie zmieniła nazwę na 3 pułk Strzelców Lwowskich i 40 pułk piechoty Strzelców Lwowskich).. Następnie był komendantem szkoły oficerskiej w obozie ćwiczebnym Frontu Galicyjskiego.

W czasie wojny z bolszewikami, od 25 lutego do 14 czerwca 1920 roku, dowodził 13 pułkiem piechoty oraz XV Brygadą Piechoty w 8 Dywizji Piechoty i XXXII Brygadą Piechoty.

1 września 1921 roku mianowany został dowódcą piechoty dywizyjnej 16 Dywizji Piechoty. 1 listopada 1923 roku został mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie Jego ówczesny przełożony, generał dywizji Jan Romer napisał o nim w swoich „Pamiętnikach”: „człowiek to wyjątkowej obowiązkowości, sumienności, zdolności i pracy, wyróżnia się wiedzą, doświadczeniem, sądem w pracy, energii moralnej i fizycznej; należy do jednostek wyjątkowych”. 19 października 1924 roku został mianowany dowódcą 27 Dywizji Piechoty w Kowlu^[5].

1 grudnia 1924 roku Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 6. lokatą w korpusie generałów.

Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku. Rozporządzenie Prezydenta RP Ignacego Mościckiego w sprawie przeniesienia generała Kraussa w stan spoczynku zostało opublikowane w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 5 lutego 1927 roku. Przez cały okres dowodzenia dywizją jego zastępcą (dowódcą piechoty dywizyjnej) był pułkownik Stanisław Tarabanowicz, także oficer byłej c. i k. Armii. 11 lutego 1927 roku inspektor armii, generał broni Lucjan Żeligowski w piśmie do Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, marszałka Polski Józefa Piłsudskiegostwierdził: „poczuwam się do obowiązku zameldowania Panu Marszałkowi, że podczas moich inspekcji miałem możność stwierdzenia wyjątkowo gorliwej i wydatnej pracy gen. Kraussa, stawiającej go w rzędzie generałów o dużym autorytecie i wysokich zaletach żołnierskich. Gdybym był z tytułu mojego stanowiska pytany o opinię wypowiedziałbym się za pozostawieniem gen. Kraussa w służbie czynnej, za zwolnieniem natomiast dowódcy piechoty dywizyjnej 27 DP, płk. Tarabanowicza, który istotnie, według mego zdania, żadnych wartości służbowych nie reprezentuje”. Opinia generała Żeligowskiego, oficera byłej armii rosyjskiej, nie wpłynęła na zmianę decyzji o przeniesieniu generała Kraussa w stan spoczynku, jednak niewątpliwie przyczyniła się do spensjonowania pułkownika Tarabanowicza, co nastąpiło pięć miesięcy później.

Generał Karol Krauss został osadnikiem wojskowym w kolonii Markowicze (gmina Chorów, powiat horochowski). Po agresji sowieckiej na Polskę w 1939 przeniósł się do Krakowa. Tam 25 lipca 1945 roku zmarł. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie.

Awanse

• podporucznik (leutnant) – 1892
• porucznik (oberleutnant) – 1896
• kapitan (hauptmann II kl.) – ?
• kapitan (hauptmann I kl.) – 1906
• major (major) – 1915
• podpułkownik (oberstleutnant) – 1917
• pułkownik – 1920, zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
• generał brygady – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 6. lokatą

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2401 – 19 lutego 1922 roku
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz pierwszy w 1921 roku „za męstwo i osobistą odwagę okazane w walce z nieprzyjacielem w obronie Ojczyzny”

[formoza58]

24. Jan Kruszewski

 

 Ur. 18.06.1888 r. we wsi Aleksandrowo pow. Ciechanów, woj. warszawskie. W latach 1898-1905 uczęszczał do gimnazjum w Płocku, skąd został wyrzucony za udział w strajku. W 1906 r. kontynuował naukę w gimnazjum Polskiej Macierzy Szkolnej, które ukończył w 1907 r. Następnie wyjechał do Szwajcarii, gdzie podjął studia na wydziale medycyny Uniwersytetu w Genewie. W 1908 r. przeniósł się na Uniwersytet w Krakowie (także na wydział medyczny). W 1913 r. ponownie udał się na Uniwersytet w Genewie, gdzie wstąpił do Związku Strzeleckiego. W 1914 r. skończył kurs podoficerów. Od sierpnia 1914 r. do lipca 1917 r. służył w Legionach Polskich, był m.in. dowódcą  4 plutonu 1 kompanii III baonu 1 pułku piechoty, dowódcą kompanii w II baonie 1 pułku, dowódcą 2 kompanii I baonu 1 pułku piechoty, dowódcą niższej szkoły oficerskiej w I baonie 1 pułku piechoty oraz dowódcą 2 kompanii 6 kursu wyszkolenia Legionów Polskich. Brał udział w walkach podczas I wojny światowej m.in. w bitwach i potyczkach : pod Kielcami, Uciskowem, Korczynem, Opatowem, Policzną, Laskami, Uliną Małą, Pisarzową i Limanową  (1914 r.) oraz nad Nidą i pod Konarowem (1915 r.). W czasie walk został ciężko ranny, po okresie rekonwalescencji powrócił do 1 pułku. W czerwcu 1917 roku zawarł związek małżeński z Ireną Leszczyńską. Dnia 29 lipca 1917 r. za odmowę złożenia przysięgi na wierność cesarzowi Wilhelmowi I został internowany w obozie w Benjaminowie, z którego zwolniono go w kwietniu 1918 roku. Po uwolnieniu wstąpił do Wojska Polskiego, w którym zajmował wiele różnych stanowisk służbowych, był m.in. dowódcą kompanii w 2 Pułku Piechoty Polskiej Siły Zbrojnej (IV-XI 1918 r.), dowodził obozem rekrutacyjnym „Jabłonna” (XI 1918 r.-I 1919 r.), był dowódcą grupy „Jabłonna” w Warszawie (I-III 1919 r.). W okresie od czerwca 1919 r. do października 1926 r. dowodził baonem w 1 pułku piechoty, a następnie objął stanowisko dowódcy tegoż pułku. Od października 1926 r. do marca 1928 r. był dowódcą piechoty dywizyjnej 1 Dywizji Piechoty Legionów, a następnie dowódcą tej dywizji. Od dnia 14 października 1930 r. do sierpnia 1939 r. był dowódcą Korpusu Ochrony Pogranicza. Podczas wojny obronnej 1939 roku dowodził Grupą Operacyjną własnego imienia, znajdującą się w składzie armii obwodowej „Prusy”. W trakcie działań wojennych 27 września 1939 r. dostał się do niewoli niemieckiej do Oflagu Murnau VIIA, gdzie przebywał do chwili uwolnienia przez wojska amerykańskie w kwietniu 1945 r. Po uwolnieniu osiedlił się we Francji. Zmarł 28 marca 1977 r.  w Domu Spokojnej Starości Polskiego Funduszu Humanitarnego w Lailly-en-Val.

 

Awanse:

• porucznik (1915)
• kapitan (1918)
• podpułkownik (1919)
• pułkownik (1923)
• generał brygady (1931)

Odznaczenia:

• Order Virtuti Militari klasy V
• Order Polonia Restituta klasy III i IV
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych - czterokrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi

[formoza58]

35. Władysław Kalkus

 

ur. 8 czerwca 1882 we Lwowie – zm. 23 lutego 1945 w Blackpool, w Anglii – polski prawnik, podoficer piechoty Cesarskiej i Królewskiej Armii i generał brygady Wojska Polskiego II RP.

Życiorys

Ukończył prawo na Uniwersytecie Lwowskim. W 1913 powołany do armii austriackiej, skierowany był do szkoły podoficerską piechoty. Walczył na frontach I wojny światowej. Dwukrotnie ranny.

W czasie wojny polsko-ukraińskiej od listopada 1918 walczył w obronie Lwowa jako dowódca kompanii. W lutym 1919 został skierowany do Krakowskiej Szkoły Pilotów gdzie przebywał do stycznia 1920 roku. W czasie pobytu w szkole uzyskał awans na kapitana. Po ukończeniu szkolenie został skierowany jako pilot i dowódca eskadr do 581, 5, 17 i 6 Eskadry Wywiadowczej. Od lipca 1921 do lutego 1923 pełnił obowiązki dowódcy dywizjonu i zastępcy dowódcy 2 Pułku Lotniczego. Od lutego 1923 do września 1926 w Centralnych Zakładach Lotniczych (CZL). Od września 1926 do kwietnia 1928 był szefem wydziału w Departamencie IV Lotnictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych.

W 1929 był słuchaczem czteromiesięcznego kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Od kwietnia do czerwca 1929 był zastępcą dowódcy 1 Pułku Lotnictwa, a później (do listopada 1935) dowódcą 3 Pułku Lotniczego. Od listopada 1935 do stycznia 1938 dowodził I Grupą Lotnictwa, później do czerwca 1938 dowódca 3 Grupy Lotnictwa. W okresie od czerwca do grudnia 1938 kurs w Centrum Wyszkolenia Piechoty. Czerwiec – wrzesień 1939 zastępca dowódcy Lotnictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych.

Po wojnie obronnej polski z '39 przedostaje się przez Rumunię do Francji. Październik 1939 – marzec 1940 pełniący obowiązki dowódcy Lotnictwa we Francji, Marzec – kwiecień 1940 dowódca Lotnictwa Polskiego w Wielkiej Brytanii. Kwiecień – sierpień 1940 inspektor polskich jednostek Royal Air Force, sierpień 1940 – kwiecień 1942 bez przydziału – obóz Rothsay, wyspa Bute (tzw. wyspa Wężów) w Szkocji. Kwiecień 1942 – styczeń 1944 komendant Bazy Polskich Sił Powietrznych w Blackpool. Styczeń 1944 – luty 1945 w dyspozycji dowódcy polskich Sił Powietrznych. Mieszkał w Blackpool, gdzie zmarł.

Awanse

• podporucznik
• porucznik
• kapitan – zweryfikowany ze starszeństwem z 1 VI 1919
• major – 31 III 1924 ze starszeństwem z 1 VII 1923 i 8. lokatą w korpusie oficerów zawodowych aeronautycznych
• podpułkownik – 23 I 1929 ze starszeństwem z 1 I 1929 i 2. lokatą w korpusie oficerów zawodowych aeronautycznych
• pułkownik – 5 III 1934 ze starszeństwem z 1 I 1934 i 1. lokatą w korpusie oficerów zawodowych aeronautyki
• generał brygady – 19 III 1939

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi – dwukrotnie
• Polowa Odznaka Pilota

[formoza58]

44. Mieczysław Kuliński

 

Ur. 22 października 1871 w Wicyniu, zm. 22 czerwca 1958 w Krakowie– generał dywizji Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Od 1892 oficer zawodowy austriackiej piechoty. Był absolwentem Akademii Sztabu Generalnego w Wiedniu. Przeszedł kolejne stanowiska liniowe i sztabowe. Podczas I wojny światowejdowodził batalionem, a potem pułkiem na froncie rosyjskim.

Z dniem 1 listopada 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika i mianowany dowódcą Okręgu Wojskowego „Tarnów”. Od stycznia 1919 dowodził brygadą piechoty w Grupie Operacyjnej „Bug”, walcząc z Ukraińcami i odnosząc znaczące sukcesy taktyczne. 17 kwietnia 1919 objął stanowisko pierwszego zastępcy szefa Sztabu Generalnego.

1 stycznia 1920 Józef Piłsudski, jako Naczelny Wódz, mianował go członkiem Kapituły tymczasowej orderu „Virtuti Militari” i nadał mu Krzyż Srebrny tego orderu^[2].

1 maja 1920 został zatwierdzony z dn. 1 kwietnia w stopniu generała podporucznika. W dniach 29–30 lipca 1920 dowodził w zastępstwie 1 Armią. We wrześniu–październiku 1920 uczestniczył w rozmowach polsko-sowieckich w kwestii zawieszenia broni w wojnie polsko-bolszewickiejjako przedstawiciel Naczelnego Dowództwa. 2 czerwca 1921 otrzymał nominację na stanowisko dowódcy Okręgu Generalnego „Warszawa”^[3]. W listopadzie DOG „Warszawa” zostało przeformowane w Dowództwo Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. W kwietniu i maju 1922 był słuchaczem kursu wyższych dowódców we Francji. 3 maja 1922 zweryfikowano go w stopniu generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919.

26 marca 1923 został zwolniony – na własną prośbę, ze względu na stan zdrowia – ze stanowiska dowódcy OK I^[4], ale 15 listopada otrzymał nową nominację – na funkcję dowódcy Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie.

Przeciwstawiał się atakom Józefa Piłsudskiego kierowanym przeciwko kadrze oficerskiej z byłej armii austriackiej. Podczas przewrotu majowego w 1926 opowiedział się za rządem, co przekreśliło jego karierę. 28 maja 1926 został zwolniony ze stanowiska dowódcy DOK V i przeniesiony – najpierw do dyspozycji ministra spraw wojskowych^[6], a z dn. 31 października – w stan spoczynku^[7]. Osiadł w Warszawie.

Po przejściu w stan spoczynku czynnie wspierał endecję – współpracował z Romanem Dmowskim. Działał w Obozie Wielkiej Polski. Po II wojnie światowej, od 1945 znajdował się we władzach naczelnych PCK. Pracował społecznie także w innych dziedzinach. Był jednym z nielicznych generałów Wojska Polskiego II RP, który otrzymał emeryturę wojskową w Polsce Ludowej. W ostatnich latach życia mieszkał w Krakowie, gdzie zmarł.

Mieczysław Kuliński był żonaty z Emilią z Hubisztów. Miał z nią córkę, Władysławę Annę Około-Kułak (ur. 17 grudnia 1907 we Lwowie), która – będąc sanitariuszką – poległa w Powstaniu Warszawskim.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1920)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie
• Oficer Legii Honorowej (1921 – zezwolenie Naczelnika Państwa)
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Korony Rumunii
• Wielki Oficer Orderu Korony Włoch

[formoza58]

Jw.

Podczas przemówienia nad grobem ułanów 8 Pułku, poległych w bratobójczych walkach na ulicach Krakowa, 6 listopada 1923 roku.

[formoza58]

11. Marian Kukiel

 

Urodził się 15 maja 1885 roku w Dąbrowie Tarnowskiej. Był synem powstania styczniowego Adolfa Kukiela. W Tarnowie uczęszczał do gimnazjum, które ukończył w roku 1903 i rozpoczął studia na Wydziale Humanistycznym uniwersytetu we Lwowie. Już w czasach gimnazjalnych zaangażował się w działalność konspiracyjnych organizacji niepodległościowych, był członkiem tarnowskiego koła organizacji „Promienistych”. W roku następnym, już we Lwowie, współtworzył „Organizację Nieprzejednanych”. Wówczas też przeszedł pierwsze szkolenie wojskowe.

Brał udział w rewolucji 1905 roku. Z ramienia Polskiej Partii Socjalistycznej wyjechał do Częstochowy. Tam został zdekonspirowany, aresztowany i osadzony w więzieniu w Piotrkowie Trybunalskim, w którym spędził pół roku.

Po powrocie do Lwowa był w roku 1908 współzałożycielem, obok m. in. Władysława Sikorskiego, Kazimierza Sosnkowskiego i Józefa Piłsudskiego , Związku Walki Czynnej, dwa lata później współtworzył struktury Związku Strzeleckiego. Równolegle pracował naukowo, uzyskując w roku 1909 tytuł doktora na Wydziale Filozoficznym lwowskiego uniwersytetu. Rozpoczął pracę w zawodzie nauczyciela w jednej lwowskich szkół średnich, publikował prace historyczne „Próby powstańcze po trzecim rozbiorze 1795-1797”, „Dzieje oręża polskiego w epoce napoleońskiej”, przechodził te kolejne etapy szkolenia wojskowego, ukończone wyższymi egzaminami oficerskimi.

Po wybuchu wojny w roku 1914 od sierpnia do października był szefem sztabu, a następnie komendantem Okręgu Lwowskiego Związku Strzeleckiego. Do stycznia 1915 pracował, w stopniu porucznika, w Departamencie Wojskowym Naczelnego Komitetu Narodowego. 
W styczniu 1915 roku wyruszył na front, walczył w szeregach I Brygady Legionów Polskich. W roku następnym, jako dowódca batalionu, uczestniczył w bitwie pod Kostiuchnówką. W lutym i marcu 1917 roku uczestniczył w kursie oficerów sztabu generalnego, a po kryzysie przysięgowym był żołnierzem Polskiej Siły Zbrojnej (Polnische Wehrmacht), utworzonej z żołnierzy legionów.

We wrześniu 1917 roku został pierwszym komendantem Szkoły Podchorążych w Ostrowi Mazowieckiej i na tym stanowisku rozpoczął również służbę w odrodzonym Wojsku Polskim. W listopadzie 1918 roku Marian Kukiel, już w stopniu majora, uczestniczył na czele podchorążych w rozbrajaniu oddziałów niemieckich w Warszawie. W grudniu 1918 roku mianowany został zastępcę szefa Sztabu Generalnego WP, w następnym roku uzyskał awans na stopień podpułkownika.

Podczas wojny polsko-bolszewickiej dowodził początkowo 51 pułkiem piechoty, a następnie, już jako pułkownik, 24 Brygadą Piechoty w składzie 12 dywizji. 
We wrześniu roku 1920 objął stanowisko zastępcy szefa Oddziału III Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych, w roku następnym objął kierownictwo Oddziału III Sztabu Generalnego. W roku 1923 był przez krótki czas równocześnie szefem Biura Historycznego Sztabu Generalnego, a następnie dowodził 13 Dywizją Piechoty. Rok później prezydent Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, generała Władysława Sikorskiego awansował go do stopnia generała brygady ze starszeństwem z 1 lipca 1923 roku. W roku 1925 ponownie został szefem Biura Historycznego Sztabu Generalnego. Zajmował to stanowisko do przewrotu majowego w roku 1926.

W maju 1926 opowiedział się po stronie rządowej, przeciwko Józefowi Piłsudskiemu. W efekcie jeszcze w tym samym roku przeniesiony został w stan nieczynny, a w roku 1930, na własną prośbę, w stan spoczynku. W tym okresie pracował naukowo na Uniwersytecie Jagiellońskim, był również dyrektorem Biblioteki i Muzeum Czartoryskich w Krakowie.
 W 1939 roku zgłosił się do wojska, nie uzyskał jednak przydziału służbowego. Brał udział w obronie Lwowa, później przedostał się przez Rumunię do Francji, gdzie został mianowany zastępcą ministra spraw wojskowych w rządzie generała Władysława Sikorskiego. 3 maja 1940 roku uzyskał awans na generała dywizji. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii był m. in. dowódcą oddziałów Polskich w Szkocji, a od września 1942 roku Ministrem Obrony Narodowej. Na tym stanowisku pozostał również po śmierci Sikorskiego, w rządzie Stanisława Mikołajczyka i kolejnych rządach polskich na emigracji do roku 1949.
Po wojnie, na emigracji, wciąż prowadził badania naukowe i publikował kolejne prace. Był współzałożycielem Instytutu Historycznego im. generała Sikorskiego, prezesem zarządu Instytutu Polskiego i Muzeum im. generała Sikorskiego, a także współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Historycznego, Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie i Polskiego Uniwersytetu na Obczyźnie.

Generał Marian Kukiel był kawalerem Krzyża Srebrnego Orderu Wojskowego Virtuti Militari, czterokrotnie Krzyża Walecznych, Złotego Krzyża Zasługi z Mieczami, Orderu Legii Honorowej, Krzyża Komandorskiego Orderu Łaźni.  

Zmarł w Anglii 15 sierpnia 1973, pochowany został na cmentarzu w Londynie.

[formoza58]

21. Juliusz Kleeberg

 

Urodził się 30 marca 1890 roku w Trembowli, w rodzinie Emila, oficera cesarskiej i królewskiej armii, i Józefy Kuschée, jako młodszy brat Franciszka, późniejszego generała dywizji WP. Żonaty z Haliną Przejmo-Olszyńską, z którą miał syna Andrzeja (ur. 1920).

Ukończył Akademię Wojskową W Wiener Neustadt. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 września 1910 i wcielony do 4. Galicyjskiego Pułku Ułanóww Żółkwi (od 1912 w Wiener Neustadt). W 1913 został przeniesiony do Pułku Dragonów Nr 3 w Wiedniu. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 sierpnia 1914.

W listopadzie 1915 roku, jako porucznik Pułku Ułanów Nr 4 został przydzielony do Legionów Polskich, a następnie do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Pełnił służbę w 2 pułku ułanów, później w c. i k. Komendzie Legionów. Od 31 stycznia do 9 marca 1917 roku był słuchaczem Kursu oficerów sztabowych i adiutantów wyższych dowództw w Warszawie. Po ukończeniu kursu otrzymał tytuł oficera przydzielonego do Sztabu Generalnego i został wyznaczony na stanowisko oficera sztabu w c. i k. Komendzie III Brygady Legionów Polskich. Na stopień rotmistrza został mianowany ze starszeństwem z 1 maja 1917.

Od września 1917 roku był instruktorem wyszkolenia i dowódcą szwadronu na kursie szkoleniowym Polskiej Siły Zbrojnej. Był pracownikiem Komisji Przygotowującej Ustawę i Program Szkoły Rycerskiej im. Tadeusza Kościuszki Tymczasowej Rady Stanu.

W listopadzie 1918 roku przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany attaché wojskowym przy Poselstwie Polskim w Kijowie. W lutym następnego roku został szefem sztabu 1 Dywizji Piechoty Legionów. W czerwcu 1919 został szefem sztabu Inspektoratu Jazdy i wykładowcą taktyki kawalerii w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego w Warszawie. W marcu 1920 został wysłany do Paryża, z przydziałem do Polskiej Misji Zakupów na stanowisko szefa sekcji. Od października 1920 do lutego 1922 był słuchaczem francuskiej Wyższej Szkoły Wojennej (École Supérieure de Guerre) w Paryżu. Razem z nim studiowali między innymi późniejsi generałowie WP: Władysław Bortnowski i Józef Jaklicz. Od lutego 1922 dyrektor nauk w Centralnej Szkole Jazdy w Grudziądzu. 11 października 1923 roku został przydzielony do macierzystego 2 pułku szwoleżerów z równoczesnym odkomenderowaniem do Oddziału II SG. Od listopada 1923 do stycznia 1928 attaché wojskowy w Paryżu. W styczniu 1928 roku został przeniesiony do 5 pułku strzelców konnych w Tanowie na stanowisko dowódcy pułku. W marcu 1930 roku został mianowany dowódcą 6 Samodzielnej Brygady Kawaleriiw Stanisławowie. Na tym stanowisku został awansowany na generała brygady ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 3. lokatą w korpusie generałów. 1 kwietnia 1937 roku dowodzona przez niego wielka jednostka została przemianowana na Podolską Brygadę Kawalerii. W sierpniu 1939 roku został mianowany zastępcą dowódcy Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie.

Po kampanii wrześniowej przedostał się do Francji. Od listopada 1939 do czerwca 1940 attaché wojskowy i komendant placu Paryż. Po upadku Francji założył na terenie Vichy Organizację Wojskową, która zajmowała się ewakuacją i opieką nad żołnierzami Wojska Polskiego, którzy pozostali we Francji i był jej dowódcą do kwietnia 1943, kiedy zagrożony aresztowaniem opuścił Francję i udał się do Włoch. Od stycznia do grudnia 1944 piastował stanowisko przedstawiciela Rządu Stanisława Mikołajczyka do Spraw Opieki Nad Uchodźcami we Włoszech, a potem był szefem Wojskowej Delegacji Rzeczypospolitej przy Sztabie Wojsk Sprzymierzonych. Od grudnia 1944 w dyspozycji Ministra Obrony Narodowej.

Po demobilizacji osiadł w Australii, gdzie zginął 4 lipca 1970 roku w wypadku samochodowym.

Awanse

• rotmistrz – 26 listopada 1916
• major – 12 października 1918
• podpułkownik – 11 czerwca 1920 zatwierdzony ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920, zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
• pułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 7. lokatą w korpusie oficerów kawalerii
• generał brygady – 19 marca 1937

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz 1 i 2 w 1922)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka „Znak Pancerny”
• Order Legii Honorowej II i V klasy (Francja)
• Order Sławy „Nichan Iftikhar” II klasy (Tunezja)
• Krzyż Zasługi Wojskowej 3 klasy z dekoracją wojenną i mieczami
• Signum Laudis Srebrny Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej^[
• Krzyż Wojskowy Karola

[formoza58]

Jw.

Z uroczystości koronacji Pani Jazłowieckiej 9 lipca 1939 roku w Jazłowcu.

1. Przybycie generała do klasztoru w Jazłowcu. raport składa dowódca 14 Pułku Ułanów Jazłowieckich, płk. Edward Godlewski.

2, 3, 4. Na koronacji. Za generałem adiutant rtm. dypl. hr. Stanisław Łubieński z 14 P.Uł.

5. W towarzystwie dcy 14 P.Ul i kard. Hlonda w drodze na obiad w ogrodach klasztoru.

6. Na obiedzie. W rozmowie z płk. Godlewskim.

[formoza58]

7. Tadeusz Kutrzeba

 

 Urodził się 15 kwietnia 1886 r. w Krakowie (część źródeł jako datę urodzenia podaje rok 1885). Jego ojciec był oficerem armii austriackiej.

W wieku dziesięciu lat Tadeusz został uczniem wojskowej szkoły realnej w Wiedniu.

Po uzyskaniu matury w 1903 r. rozpoczął studia w Wojskowej Akademii Technicznej w Moedling na wydziale inżynieryjno-saperskim. Ukończył ją w 1906 r. z wynikiem celującym.

Od 1906 do 1910 r. służył w 9. batalionie saperów w Krakowie. Następnie studiował w Akademii Sztabu Generalnego w Wiedniu.

W 1913 r. rozpoczął służbę w szefostwie inżynierii w Sarajewie.

Po wybuchu I wojny światowej walczył w armii austriackiej, początkowo na froncie serbskim, a następnie rosyjskim jako oficer łącznikowy w sztabie XXIV Korpusu.

Po przeniesieniu na front włoski od lutego do lipca 1916 r. był szefem sztabu wojsk technicznych w grupie arcyksięcia Eugeniusza w Tyrolu. Następnie jako austriacki oficer łącznikowy pełnił służbę w sztabie 9. Armii niemieckiej w Siedmiogrodzie.

W czerwcu 1917 r. został przeniesiony ponownie na front rosyjski, gdzie był zastępcą szefa ekspozytury 4. Armii austriackiej przy dowództwie niemieckiej grupy operacyjnej na Wołyniu. Od marca 1918 r. był szefem sztabu austriackiej bazy w mieście Braiła na terenie Rumunii.

Do Wojska Polskiego wstąpił w listopadzie 1918 r. Początkowo skierowany został do pracy w I, a następnie III Oddziale Sztabu Generalnego.

Od listopada 1919 r. pełnił kolejno funkcje: szefa sztabu 1. Dywizji Piechoty Legionów, a następnie Grupy Operacyjnej gen. Edwarda Śmigłego-Rydza, szefa sztabu 3. Armii i jednocześnie dowódcy 1. Dywizji Piechoty Legionów, razem z którą uczestniczył w walkach na Ukrainie i wyprawie na Kijów (IV-VI 1920).

W czerwcu 1920 r. został szefem sztabu Frontu Południowo-Wschodniego, a następnie Frontu Środkowego. Od Bitwy Warszawskiej do zakończenia działań wojennych był szefem sztabu 2 Armii.

W styczniu 1921 r. został wykładowcą taktyki ogólnej w Szkole Sztabu Generalnego i członkiem Komisji Regulaminowej. Od maja 1921 r. sprawował funkcję szefa sekcji planów, a od grudnia tego roku szefa Oddziału IIIa Biura Ścisłej Rady Wojennej. Równolegle od grudnia 1924 r. pełnił obowiązki drugiego zastępcy szefa Sztabu Generalnego.

W listopadzie 1925 r. został mianowany szefem Biura Ścisłej Rady Wojennej i drugim zastępcą szefa Sztabu Generalnego.

Podczas zamachu majowego w 1926 r. opowiedział się po stronie rządowej.

W grudniu 1926 r. został zastępcą szefa Sztabu Generalnego. Do stopnia generała brygady awansował w 1927 r.

W listopadzie 1928 r. objął stanowisko komendanta Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Funkcję tę pełnił do września 1939 r.

Jednocześnie od 1935 r. był generałem do prac przy Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych. W marcu 1939 r. awansował do stopnia generała dywizji i został inspektorem armii.

W notatkach sporządzonych w maju 1939 r. płk Stefan Rowecki tak charakteryzował gen. Kutrzebę w kontekście dowodzenia w czasie wojny: "Ma opinię wybitnego operatora. Wyróżnia się inteligencją i bystrością umysłu. Ma wszystkie dane na dowódcę armii z wyjątkiem doświadczenia osobistego w dowodzeniu. Czy to nie stworzy mu trudności jako dowódcy armii, można mieć obawy. W każdym razie powinien dobrać sobie szefa sztabu, który by go hamował w rzucaniu pomysłów i zmuszał do ostatecznego zrealizowania jednego z nich; również ten szef sztabu, dobry i doświadczony oficer liniowy, musiałby bezapelacyjnie określić możliwości wykonawcze wojsk, inaczej łatwo o katastrofę armii dowodzonej przez Kutrzebę". ("Stefan Rowecki. Wspomnienia i notatki autobiograficzne (1906-1939)")

W czasie kampanii polskiej 1939 r. gen. Kutrzeba dowodził Armią "Poznań". Był inicjatorem zwrotu zaczepnego nad Bzurą. W opinii dr. Marka Piotra Deszczyńskiego z Instytutu Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego: "9 września otworzył nową kartę zmagań. Wycofujące się ze wschodniej Wielkopolski bez nacisku ze strony nieprzyjaciela oddziały Armii +Poznań+ rozpoczęły w pasie Łęczyca-Łowicz uderzenie w kierunku południowym, na lewe skrzydło 8. Armii niemieckiej, która toczyła walki z resztą sił Armii +Łódź+. W ten sposób nad Bzurą, rozpoczęła się największa batalia polskiego Września i początkowego etapu II wojny światowej w Europie".

"Sukces wstępnego natarcia sił polskich - stwierdzał dr Deszczyński - zmusił Niemców do poniechania prób szybkiego zdobycia Warszawy i przegrupowania się w celu zlikwidowania niespodziewanego zagrożenia. Przez następne dwa tygodnie na obszarze pomiędzy Wisłą i Bzurą toczyły się krwawe i nadzwyczaj zacięte walki połączonych Armii +Poznań+ i +Pomorze+ z 4. i 8. Armią niemiecką. Pozwoliło to stronie polskiej ustabilizować środkowy odcinek frontu na linii Wisły, osłaniany przez zaimprowizowaną Armię +Lublin+".

Po zakończeniu bitwy gen. Kutrzeba wraz z ocalałą częścią armii przebił się do walczącej stolicy, gdzie 22 września został mianowany zastępcą dowódcy Armii "Warszawa". 27 września z upoważnienia dowództwa obrony Warszawy brał udział w rozmowach kapitulacyjnych.

Od października 1939 r. do kwietnia 1945 r. przetrzymywany był w niemieckiej niewoli w obozach IVA Hohenstein, IVB Koenigstein i VIIA Murnau. Po wyzwoleniu przez armię amerykańską wyjechał do Londynu, gdzie został przewodniczącym Komisji Historycznej Kampanii Wrześniowej. Kontynuowanie pracy uniemożliwiła mu nieuleczalna choroba nowotworowa.

Analizując po zakończeniu wojny kampanię polską 1939 r. i bitwę nad Bzurą gen. Kutrzeba pisał: "Gdy przyszłe roczniki Wyższej Szkoły Wojennej Polski dla studiów taktycznych wyjeżdżać będą na pole bitwy nad Bzurą niech nie przeoczą, że formy działań wojennych ulegają zmianom i zależą od techniki uzbrojenia, ale że prawa wojny pozostają niezmienne. Spośród wielu tych praw najbardziej zasadnicza jest tak prosta, a tak trudna do zrealizowania prawda, że nie ma zwycięstwa bez bitwy. A przechodząc koło grobów poległych nad Bzurą żołnierzy polskich, niech ci, którzy kształcą się na przyszłych dowódców, wspomną, że leżą tu żołnierze, którzy starali się wykonać niewykonalny wówczas obowiązek obrony Polski". (T. Kutrzeba "Wojna bez walnej bitwy")

Gen. Tadeusz Kutrzeba zmarł w Londynie 8 stycznia 1947 r. Dziesięć lat później jego prochy przewieziono do Polski i pochowano w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.

"Kutrzeba, to bez wątpienia jeden z najbardziej inteligentnych i najskuteczniejszych generałów. Na bardzo wysoka ocenę zasługuje jego działalność wychowawcza jako komendanta Wyższej Szkoły Wojennej. Bardzo pozytywnie należy ocenić jego rolę w 1939 r. Co prawda nie udało mu się wygrać bitwy nad Bzurą, ale osiągnął zamierzony cel, jakim było oderwanie wojsk polskich od atakujących wojsk niemieckich" - stwierdził w rozmowie z PAP dr Deszczyński.

"Jak mało który z generałów potrafił krytycznie ocenić swoje działania. W szkicu historycznym +Bitwa nad Bzurą+ napisał wprost, że przegrał bitwę, która mogła być do wygrania. Taka postawa zasługuje na wysoką ocenę. Oczywiście, jak każdy, nie był człowiekiem bez skazy. Krytykowali go jednak głównie zawistni koledzy po fachu, a jak wiemy nie trudno wygrywa się bitwy po czasie, gdy zna się wszystkie uwarunkowania i ruchy, które wykonał przeciwnik" - dodał dr Deszczyński.

Generał Kutrzeba pozostawił po sobie wiele publikacji z dziedziny taktyki, organizacji wojsk, regulaminów oraz obszernych prac wojskowo-historycznych.

Odznaczony był m.in.: Orderem Virtuti Militari kl. II, III i V, Orderem Polonia Restituta kl. III i IV, trzykrotnie Krzyżem Walecznych oraz Złotym Krzyżem Zasługi.

[formoza58]

34. Tadeusz Kossakowski

 

Szkołę realną ukończył w Chersoniu. Następnie wraz z rodziną przeprowadził się do Lwowa, gdzie podjął i ukończył studia na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej. Tam też rozpoczął się jego kontakt z ruchem niepodległościowym.

W 1909 wstąpił do Związku Walki Czynnej, w roku następnym do Związku Strzeleckiego. W okresie tym używał pseudonimu „Kirgiz”. Ukończył kurs oficerski „Strzelca” i z rąk Józefa Piłsudskiego otrzymał znak oficerski „Parasol”.

W 1914 został zmobilizowany do armii rosyjskiej i przydzielony do Czugujewskiej Szkoły Wojskowej w Czuhujiwie. 1 września 1915 uzyskał stopień chorążego, po czym został skierowany na front. Dowodził kompanią a następnie batalionem piechoty. W lutym 1917, w stopniu podporucznika, przeniesiony został do wojsk inżynieryjnych.

Po rewolucji w Rosji, we wrześniu. 1917 przeszedł do oddziałów polskich, podejmując służbę w 2 kompanii telegraficznej 1 pułku inżynierii I Korpusu Polskiego w Rosji, gen. J. Dowbor-Muśnickiego, gdzie służył do rozbrojenia korpusu przez Niemców. Od maja 1918 działał w Polskiej Organizacji Wojskowej.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w listopadzie 1918 podjął służbę w Wojsku Polskim, początkowo w 1 pułku telegraficznym, także na krótko w Oddziale Wywiadowczym w Łodzi. Od marca 1919 służył w wojskach inżynieryjnych. Podczas wojny polsko-bolszewickiejod kwietnia do października 1919 był dowódcą kompanii saperów 2 Dywizji Piechoty Legionów. Następnie, do końca 1921 był dowódcą 2 batalionu saperów, po czym do 1924 dowódcą batalionu maszynowego saperów w Nowym Dworze Mazowieckim. W międzyczasie, w 1921 ukończył kurs inżynieryjny, w 1923 specjalistyczne studia we Francji, a w 1922 został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919.

23 października 1924 otrzymał przeniesienie do 2 pułku Saperów Kaniowskich w Puławach na stanowisko dowódcy pułku. W grudniu 1925 został przeniesiony do kadry oficerów korpusu inżynierii i saperów przy Departamencie V MSWojsk. z równoczesnym przydzieleniem do Głównych Zakładów Inżynierii i Saperów w Warszawie na stanowisko zastępcy kierownika z jednoczesnym powierzeniem obowiązków kierownika.

24 kwietnia 1927 powołany na stanowisko zastępcy szefa Departamentu Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych. 1 stycznia 1928 awansował do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 3 lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów.

31 stycznia 1929 powołany na stanowisko szefa Departamentu Zaopatrzenia Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych. Od 23 września 1930 obowiązki szefa departamentu łączył z funkcją dowódcy Broni Pancernych. Był zwolennikiem rozwoju polskiej broni pancernej i inicjatorem rozwoju przemysłu samochodowego. Za jego kadencji wdrożono do masowej produkcji tankietki TK-3 i TKS, zakupiono czołgi Vickers E i opracowano własny czołg 7 TP. Był także członkiem Rady Nadzorczej Państwowych Zakładów Inżynierii.

26 marca 1936 ustąpił ze stanowiska dowódcy Broni Pancernych w wyniku różnicy poglądów na zadania produkcyjne PZInż (dążył do priorytetu produkcji wojskowej nad potrzebami rynku cywilnego), po czym został dowódcą Saperów MSWojsk. Na stopień generała brygady został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 12. lokatą w korpusie generałów.

W dniach 3–7 września 1939 wziął udział w przygotowaniach do Obrony Warszawy. Internowany w Rumunii w obozie w Băile Herculane. Następnie przez Rumunię dotarł do Paryża, gdzie został dowódcą saperów w Sztabie Naczelnego Wodza. Od września 1940 do października 1941 pełnił funkcję zastępcy dowódcy 1 Brygady Strzelców do spraw motoryzacji. W 1941 brał równolegle udział w kursie wyższych dowódców armii sprzymierzonych w Brytyjskiej Wyższej Szkole Wojennej w Cumberly. Od października 1941 do czerwca 1942 był zastępcą dowódcy I Korpusu Polskiego do spraw motoryzacji oraz dowódcą saperów korpusu.

Przeniesiony na Bliski Wschód objął stanowisko zastępcy dowódcy 2 Korpusu Strzelców do spraw motoryzacji, a następnie stanowisko dowódcy broni pancernej, motorowej i służby elektromechanicznej Armii Polskiej na Wschodzie. Przez krótki okres (do października 1942) był zastępcą dowódcy formowanej w II połowie 1942 2 Brygady Czołgów na Środkowym Wschodzie. Jednostki, w których służył w okresie 1940–1943, nie brały w tym czasie udziału w walkach.

Od grudnia 1943 w dyspozycji Naczelnego Wodza. Po przeszkoleniu we Włoszech został przerzucony do okupowanej Polski w dniu 30 maja 1944, w trakcie operacji lotniczej znanej jako „Most II”. Był najstarszym z „cichociemnych”. W dniu przerzutu miał ponad 56 lat. Przyjął pseudonim „Krystynek” . W dniu przelotu do kraju awansowany został na generała dywizji.

Przydzielony do Wydziału Broni Szybkich Oddziału III Operacyjnego Komendy Głównej Armii Krajowej. Został także dowódcą Zakładów Produkcji Uzbrojenia AK. W pierwszych dniach Powstania Warszawskiego walczył jako zwykły strzelec w drużynie szturmowej, a później przeniesiony został do pionu produkcji uzbrojenia. We wrześniu 1944 został równocześnie dowódcą kilkunastoosobowej Legii Oficerskiej. Po kapitulacji Warszawy dostał się do niewoli i przebywał w niemieckich oflagach XVIII-73 w Landwasser, IV C w Colditz, XVIII-317 C w Markt Pengau w Austrii.

Po wyzwoleniu zgłosił się do Polskich Sił Zbrojnych i powrócił do Londynu. W grudniu 1945 wrócił jednak do Polski. Pracował w biurach projektów. Zmarł 24 listopada 1965 w wieku 77 lat. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 2 rz. 3 m. 13).

 

Awanse

• podpułkownik – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku
• pułkownik – 1928 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku lokata 3
• generał brygady – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 roku i 12. lokatą w korpusie generałów
• generał dywizji – 30 maja 1944

[formoza58]

25. Emil Krukowicz Przedrzymirski

 

Urodził się 25 stycznia 1886. Był synem Karola Jakuba, farmaceuty i właściciela apteki w Niemirowie, oraz Wandy Marii Smirzitz, z pochodzenia Czeszki. Ukończył niższą wojskową szkołę realną w Kassie (Koszyce) i wyższą – w Mährisch-Weisskirchen (Hranice). Następnie studiował w Wojskowej Akademii Technicznej w Mödling. W 1906 został mianowany na stopień podporucznika. Od 1 października 1907 do 30 kwietnia 1908 był słuchaczem kursu w Szkole Jazdy Konnej. 18 sierpnia 1908 został przydzielony do 32 pułku armat polowych we Lwowie. W 1911 awansował do stopnia porucznika.

I wojna światowa

W czasie I wojny światowej dowodził baterią w macierzystym pułku. 26 sierpnia 1914 został ranny w nogę w walkach pod Buskiem koło Lwowa. W latach 1915–1916 był wykładowcą, a następnie dowódcą kompanii szkolnej w Szkole Kadetów Artylerii w Traiskirchen pod Wiedniem. W połowie 1915 jako oficer 32 pułku artylerii dział polowych został mianowany na stopień nadporucznika c. k. armii^[1]. Następnie powrócił do macierzystego pułku, w którym kolejno pełnił funkcje: adiutanta pułku, dowódcy dywizjonu oraz II oficera sztabu pułku.

10 listopada 1918 zgłosił się do służby w Wojsku Polskim. Początkowo pełnił funkcję delegata wojskowego w Misji Specjalnej w Jugosławii i na Węgrzech. Od 1 kwietnia do 20 maja 1919 dowodził dywizjonem w 6 pułku artylerii polowej, a od 20 maja 1919 do 30 kwietnia 1920 był szefem Sekcji Artylerii Oddziału I Naczelnego Dowództwa. W czasie wojny polsko-rosyjskiej w 1920 objął dowodzenie tworzącym się w Grudziądzu 16 pułkiem artylerii polowej. Był wówczas (w lipcu i sierpniu 1920) również dowódcą południowego odcinka obrony Grudziądza. Od 12 sierpnia do 31 października 1920 dowodził pułkiem na Froncie Północno-Wschodnim. Za walki o Horodec na Polesiu został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari, a w 1935 miasto nadało mu honorowe obywatelstwo. Po ukończeniu kursu informacyjnego dla wyższych dowódców w Poznaniu ponownie objął obowiązki dowódcy 16 pułku artylerii polowej i sprawował je do 21 października 1922.

Dwudziestolecie międzywojenne

Jerzy Kirchmayer, który był w 1922 dowódcą baterii w 16 pułku artylerii polowej, tak wspomina swego dowódcę: Pułkownik Przedrzymirski, późniejszy generał, szef Departamentu Artylerii, a we wrześniu 1939 dowódca Armii Modlin, był oficerem [...] eleganckim, doskonale zrównoważonym, wytwornym w obejściu [...]. Nadzwyczaj taktowny, [...] bardzo lubiany.

22 października 1922 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza II Kursu Doszkolenia. 15 października 1923, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie na stanowisko szefa sztabu. Z dniem 1 sierpnia 1924 został mianowany na stanowisko I oficera sztabu Inspektoratu Armii nr IV w Krakowie (etat generała). Z dniem 13 września 1926 został przeniesiony służbowo do Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko szefa Samodzielnego Wydziału Artylerii. 14 kwietnia 1927 został mianowany na stanowisko szefa Departamentu Artylerii MSWojsk. W tym okresie prowadził pertraktacje o zakup moździerzy czeskiej firmy Škoda dla 1 pułku artylerii najcięższej oraz doprowadził do ujednolicenia kalibrów armat (75 mm). Wyjeżdżał również do Turcji i na Węgry jako przewodniczący komitetu sprowadzenia do kraju zwłok gen. Józefa Bema.

W 1929 wdał się w spór z gen. bryg. Olgierdem Pożerskim w sprawie zasadności użycia armat polowych do strzelań przeciwlotniczych. W wyniku tego konfliktu 29 października 1929 został zwolniony ze stanowiska szefa departamentu i mianowany na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 7 Dywizji Piechoty w Częstochowie^[7]. W czasie gry wojennej w Wilnie został wyróżniony przez marszałka Józefa Piłsudskiego^[6]. 13 października 1931 został mianowany na stanowisko dowódcy 30 Dywizji Piechoty w Kobryniu^[8]. 10 grudnia 1931 Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady z dniem 1 stycznia 1932 i 4. lokatą w korpusie generałów oraz zezwolił na nałożenie odznak nowego stopnia przed 1 stycznia 1932^[9]. 28 stycznia 1938 ponownie został mianowany szefem Departamentu Artylerii Ministerstwa Spraw Wojskowych. 24 marca 1939 marszałek Edward Śmigły-Rydz, w obecności szefa Sztabu Głównego gen. bryg. Wacława Stachiewicza, zakomunikował mu, że na wypadek wojny przewiduje się go na dowódcę Armii „Modlin”. Stanowisko przyszłego dowódcy armii miało na razie pozostać zakonspirowane, a na zewnątrz miał dalej figurować jako szef Departamentu Artylerii i funkcję tę – obok nowej – nadal sprawować. 20 lipca 1939 Prezydent RP mianował go generałem do prac przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych. Obowiązki szefa departamentu zdał swemu następcy płk. Brunonowi Romiszewskiemu dopiero 16 sierpnia.

II wojna światowa

Podczas inwazji niemieckiej dowodzona przez niego Armia „Modlin” stoczyła trzydniową bitwę pod Mławą (1–3 września 1939), stawiając czoła niemieckiej 3 Armii gen. Georga von Küchlera. Następnie w ciągłych walkach Armia „Modlin” wraz z podporządkowaną jej Grupą Operacyjną „Wyszków” dokonała odwrotu i broniła się na linii Narwi i Bugu. 10 września na rozkaz Naczelnego Wodza oddała część swych sił (8 i 20 DP oraz Warszawską Brygadę Obrony Narodowej) Armii „Warszawa” i rozpoczęła odwrót znad Bugu na Kałuszyn. Z reszty oddziałów Armii „Modlin” i Grupy Operacyjnej „Wyszków” została utworzona tzw. Armia gen. Przedrzymirskiego.

11 września na rozkaz Naczelnego Wodza weszła ona w skład nowo tworzonego Frontu Północnego. Podczas przebijania się do południowo-wschodniej Polski wzięła udział w II bitwie pod Tomaszowem Lubelskim z niemieckim VII Korpusem Armijnym. Po rozwiązaniu Frontu Północnego i porzuceniu wojsk przez jego dowódcę gen. dyw. Stefana Dęba-Biernackiego nie skorzystał z upoważnienia do złożenia kapitulacji i kontynuował walkę. Dopiero w rejonie Krasnobrodu i Tereszpola, gdy oddziały polskie zostały okrążone przez przeważające siły nieprzyjaciela, doszedł do wniosku, że ze względu na katastrofalne położenie oraz brak amunicji i żywności, przebijanie się na południowy wschód nie ma żadnych szans powodzenia. Kapitulację podpisał dopiero 26 września 1939 o godz. 17.30 w lesie pod Góreckiem Kościelnym, umożliwiając oddziałom zniszczenie sprzętu.

Gen. Przedrzymirski podzielił los swych żołnierzy. 27 września 1939 w Piaskach został wzięty do niemieckiej niewoli. 5 października 1939 przybył do Oflagu VII A Murnau. Później przebywał w Oflagu IV A Hohnstein, w Oflagu VIII E Johannisbrunn (od 30 października 1940) i ponownie w Oflagu VII A Murnau (od 27 kwietnia 1942). W międzynarodowym generalskim Oflagu VIII E Johannisbrunn nawiązał bliskie stosunki z generałami holenderskimi, odbywając na ich zaproszenie częste spotkania, w czasie których komentował przebieg działań na froncie niemiecko-radzieckim.

Po pięciu latach niewoli doczekał się wyzwolenia przez Amerykanów 29 kwietnia 1945. Najpierw udał się do Paryża, a następnie do Nicei, gdzie pełnił funkcję reprezentanta przebywających tam 18 generałów brygady wobec polskich władz wojskowych w Londynie. Na wezwanie Naczelnego Wodza gen. dyw. Tadeusza Bora-Komorowskiego przybył do Londynu, gdzie dokonał oceny powstałego wśród generałów sporu w kwestii tworzenia Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia (PKPR) z żołnierzy zwalnianych z Polskich Sił Zbrojnych.

1 lipca 1945 gen. dyw. Tadeusz Bór-Komorowski mianował go generałem dywizji ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1946. O nominacji tej został powiadomiony przez gen. Władysława Andersa dopiero w lutym 1955.

Lata powojenne[edytuj | edytuj kod]

W roku 1947 połączył się z rodziną w Wielkiej Brytanii, a w 1949 przeniósł się z żoną do Kanady, gdzie wcześniej osiadła jego córka Małgorzata z mężem inż. Tadeuszem Świderskim. Po rocznym pobycie w Montrealu zamieszkał w Toronto, gdzie pozostał do końca życia.

Założył tam przedsiębiorstwo eksportowo-importowe „Euro-Trade”, które umożliwiło mu niesienie pomocy wielu jego dawnym żołnierzom. Działał tu m.in. w Związku Narodowym Polskim, Stowarzyszeniu Polskich Kombatantów, Kongresie Polonii Kanadyjskiej, Komisji Skarbu Narodowego w Kanadzie, Kole Przyjaciół Harcerstwa. Będąc przewodniczącym Komisji Pomocy Inwalidom Wojennym interesował się ich losem. Założył dla nich fundusz pomocy, który po jego śmierci otrzymał nazwę Funduszu Inwalidzkiego Generała Przedrzymirskiego. Przewodniczył także Komitetowi Obchodów Setnej Rocznicy Śmierci Adama Mickiewicza.

Zmarł nagle na zawał serca 29 maja 1957 w Toronto, gdzie został pochowany na cmentarzu Holy Cross.

23 sierpnia 2006 Minister Obrony Narodowej nadał jego imię 16 Pomorskiemu pułkowi artylerii w Braniewie.

Rodzina

Był dwukrotnie żonaty. Z pierwszą żoną Klarą Riedl (1889–1916) miał troje dzieci: Henryka Mariana (1911–1975) – kapitana artylerii, bliźniaków: Zofię (1916–1987) i Macieja Stefana (1916–1993) – majora artylerii. Z drugiego związku, z Reginą Marią Magdaleną Jarochowską I voto Zarzycką (1888–1963) miał córkę Małgorzatę Marię Celinę (1921–1987) – plutonową AK. Jego pasierb, ppor. AK Ryszard Zarzycki (1919–1944), harcmistrz Szarych Szeregów, zginął 4 sierpnia 1944 na Mokotowie w powstaniu warszawskim. Braćmi generała byli Stefan (1884–1918), buchalter, i Henryk (1889–1944), także oficer artylerii oraz sportowiec, m.in. brązowy medalista Mistrzostw Europy w Łyżwiarstwie Figurowym.

Awanse

• podporucznik – 18 sierpnia 1906 ze starszeństwem z dniem 1 listopada 1905,
• porucznik – 1 listopada 1911
• kapitan – 1 lipca 1915
• major – 15 lipca 1920 ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920
• podpułkownik – 26 stycznia 1922
• pułkownik – zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
• generał brygady – 10 grudnia 1931 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932
• generał dywizji – 1 lipca 1945 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1946

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2403 – 19 lutego 1922
• Krzyż Komendorski Orderu Odrodzenia Polski – 1938
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1928 „za zasługi na polu wyszkolenia, organizacji i zaopatrzenia technicznego artylerii”
• Złoty Krzyż Zasługi – 1925
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Srebrny Medal za Długoletnią Służbę
• Złota Odznaka Honorowa Stowarzyszenia Polskich Kombatantów
• Krzyż Komandorski Orderu Gwiazdy Rumunii
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Zasługi (Węgry)

[formoza58]

12. Bolesław Kraupa

 

W latach 1887-1891 kształcił się w Szkole Kadetów Piechoty w Łobzowie. Od 1892 roku oficer zawodowy austriackiej piechoty, na kolejnych stanowiskach dowódczych. Jako dowódca kompanii walczył w 1914 na froncie rosyjskim. W styczniu 1915 roku dostał się do niewoli. W 1918 roku po wymianie jeńców powrócił do służby i jako dowódca batalionu walczył na froncie włoskim.

Od listopada 1918 roku w Wojsku Polskim. Organizator i dowódca 13 pułku piechoty. Luty 1920 – styczeń 1921 dowódca XVI Brygady Piechoty. Na tym stanowisku 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej^[1]. Od 23 stycznia 1921 roku dowodził 8 Dywizją Piechoty w zastępstwie pułkownika Stanisława Burhardt-Bukackiego. W tym samym roku, po przejściu 8 Dywizji Piechoty na organizację pokojową, został wyznaczony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej, pozostając oficerem nadetatowym 32 pułku piechoty. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 23. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 13 pułk piechoty. Z dniem 10 grudnia 1923 roku został mianowany dowódcą 28 Dywizji Piechoty w Warszawie. 11 marca 1924 roku został przeniesiony na stanowisko dowódcy 27 Dywizji Piechoty w Kowlu.

31 marca 1924 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski, na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na generała brygady ze starszeństwem z 1 lipca 1923 roku i 12. lokatą w korpusie generałów.

19 października 1924 roku został zwolniony ze stanowiska dowódcy 27 DP i przeniesiony do dyspozycji Ministra Spraw Wojskowych.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – 26 marca 1921 roku
• Krzyż Walecznych po raz pierwszy
• Krzyż Walecznych po raz drugi – 12 lipca 1921 roku „za męstwo i osobistą odwagę okazane w walce z nieprzyjacielem w obronie Ojczyzny”

[Koloman]

13 godzin temu, formoza58 napisał:

12. Bolesław Kraupa

Zmarł 15.12.1924 w Warszawie.

[formoza58]

14. Józef Kalicki

 

Urodził się w 1876 roku. Uczył się w Gimnazjum św. Anny w Krakowie, a następnie w Szkole Kadetów Piechoty w Łobzowie. 16 sierpnia 1895 roku został mianowany chorążym i rozpoczął służbę w c. i k. armii. Mianowany nadporucznikiem (niem. oberleutnant) ze starszeństwem z 1 listopada 1900^[2]. W latach 1905–1907 studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Wiedniu. Po ich ukończeniu w 1907 służył w c. i k. 36 pułku piechot^] a następnie w Bośni, gdzie został odznaczony Wojskowym Medalem Zasługi Signum Laudis. W latach 1910–1914, po awansie na stopień kapitana i uzyskaniu tytułu oficera Sztabu Generalnego, pełnił służbę w Biurze Kartografii c. i k. Sztabu Generalnego. Podczas I wojny światowej walczył w latach 1914–1915 na froncie rosyjskim, pełniąc funkcje w sztabie dywizji i armii. Od 1915 do 1917 brał udział w działaniach na froncie włoskim, dowodząc w lutym 1917 grupą bojową. Wojnę zakończył w randze podpułkownika.

21 sierpnia 1919 roku został przydzielony (do czasu reaktywacji) do Departamentu Gospodarczego Ministerstwa Spraw Wojskowych. 3 września 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika. Do kwietnia 1920 był wykładowcą na I Kursie intendenckim w Warszawie. W czasie wojny polsko-bolszewickiej od kwietnia 1920 pełnił służbę w Ścisłym Sztabie Naczelnego Wodza, a następnie objął funkcję szefa Centralnej Stacji Rozdzielczej 2 i 3 Armii. Na tym stanowisku 22 maja 1920 został zatwierdzony w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920 w korpusie oficerów piechoty. Później został kwatermistrzem Frontu Środkowego i 2 Armii, którymi dowodził generał porucznik Edward Śmigły-Rydz. Po zawieszeniu broni od listopada 1920 kierował pracami demobilizacyjnymi w 2 Armii.

21 stycznia 1921 został skierowany w charakterze wykładowcy do Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. Po jej przemianowaniu na Wyższą Szkołę Wojenną objął stanowisko zastępcy komendanta i dyrektora nauk (obok płk Ludwika Faury'ego). 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty.

1 grudnia 1924 Prezydent RP, Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go do stopnia generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 7. lokatą w korpusie generałów.

Z dniem 3 grudnia tego roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 14 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Poznaniu. Termin przeniesienia ze stanowiska zastępcy komendanta Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 14 DP został przesunięty na dzień 20 lutego 1925 roku. 5 marca wyjechał z Warszawy do Poznania. Po zmianach kadrowych w WP, będących konsekwencją przewrotu majowego, 31 maja 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku.

Mieszkał w Poznaniu do lutego 1928 roku, kiedy to przeprowadził się do Rawicza. Zaangażował się w życie miasta i parafii katolickiej, był członkiem wielu stowarzyszeń. Po utworzeniu w 1933 lokalnego oddziału Akcji Katolickiej został jego przewodniczącym^[12]. Był również prezesem miejscowego Koła Przyjaciół Harcerstwa oraz radnym miejskim. Przewodniczył także Komitetowi Ratowania Bazyliki Wileńskiej po powodzi w 1933.

Zmarł 11 sierpnia 1934 roku w Rawiczu. Został pochowany na tamtejszym cmentarzu parafialnym.

Gen. Kalicki był żonaty z Zofią Kynclową, z którą miał dwie córki: Marię (ur. 1918) i Rafaelę.

 

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych dwukrotnie – 1922^[15]
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Zasługi Wojskowej Signum Laudis (Austro-Węgry)
• Order Medżydów IV klasy (Imperium Osmańskie)
• Oficer Legii Honorowej (Francja)

[formoza58]

16. Adam Kiciński

 

Ur. 11 kwietnia 1872 w Lechanicach w powiecie wareckim, zm. 13 czerwca 1959 w Poznaniu) – podpułkownikkawalerii cesarskiej i królewskiej armii, generał brygady Wojska Polskiego.

 

Był synem Kazimierza, właściciela majątku ziemskiego, i Urszuli z Łempickich oraz chrześniakiem Piotra Wysockiego. Żonaty z Józefą Morawską. Miał pięcioro dzieci: Kazimierza, Jana, Stanisława, Teresę i Annę (żonę Eugeniusza Romiszewskiego).

Ukończył studia na Wydziale Artylerii Technicznej Akademii Wojskowej w Wiedniu. Od 1893 był oficerem artylerii cesarskiej i królewskiej Armii, a od 1899 kawalerii. W 1901 był oficerem ordynansowym Franciszka Józefa I. Służył w 1 pułku ułanów w Krakowie i Lwowie, a następnie (od 1912) w 13 pułku ułanów w Złoczowie. Został ciężko ranny w bitwie po Jarosławicami 2 sierpnia 1914. Następnie skierowany do 6 pułku ułanów, walczył na froncie wschodnim (podpułkownik z 1917).

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Do stycznia 1919 zastępca dowódcy, a potem dowódca 8 pułku ułanów (do 4 lutego 1920).

Od lutego 1920 był zastępcą szefa sekcji kawalerii w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Później dowodził X Brygadą Jazdy (w 1924 przeformowaną w X Brygadę Kawalerii). 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 5. lokatą w korpusie oficerów jazdy^[1]. Z dniem 1 czerwca 1924 został mianowany dowódcą XVI Brygady Kawalerii we Lwowie^[2]. W lipcu 1924 minister Spraw Wojskowych zmienił swoje rozporządzenie i pozostawił go na stanowisku dowódcy X Brygady Kawalerii w Przemyślu^[3]. Pełniąc służbę na stanowisku dowódcy brygady pozostawał na ewidencji 8 pułku ułanów Księcia Józefa Poniatowskiego.

1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego awansował go na generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 11. lokatą w korpusie generałów^[4].

W październiku 1925 został mianowany członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego. Z dniem 31 grudnia 1926 został przeniesiony w stan spoczynku. Mieszkał w Krakowie przy ul. Wolskiej 9 (obecnie ul. J. Piłsudskiego).

Zmarł 13 czerwca 1959 w Poznaniu. Został pochowany 16 czerwca 1959 na Cmentarzu Junikowo w Poznaniu (pole 9, kwatera 3-11-11.

Awanse

• podporucznik – 1893
• porucznik – 1905
• rotmistrz – 1907
• major – 1915
• podpułkownik – 1917
• pułkownik – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 5. lokatą w korpusie oficerów jazdy
• generał brygady – 1 grudnia 1924, ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 11. lokatą w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Walecznych
• Złoty Krzyż Zasługi (13 maja 1933)
• Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (Francja)
• Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry)
• Krzyż Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry)
• Wojskowy Medal Zasługi (Austro-Węgry)

                                -----------------------------------------------------

W tym przypadku zdjęcie jak na lekarstwo.

[Koloman]

1 godzinę temu, formoza58 napisał:

W tym przypadku zdjęcie jak na lekarstwo.

Lekarstwa może nie ma ale fotografie są.

Spóźniłem się tylko nieco więc nie bedę czekał z ich wstawieniem aż zakończy sie litera "K".

16. Adam Kiciński

Foto 1 - w środku, jeszcze jako pułkownik w 8.PU

Foto 2 - w wieku 88 lat

[formoza58]

Jakoś można zaradzić, w miarę moich ograniczonych możliwości  Siup i biogram i zdjęcia gen. Kicińskiego są razem.

                     --------------------------------------------------------------------------------------------

 

17. Aleksander Kowalewski

 

Urodził się 22 marca 1879 w rodzinie Wiktora i Zygmunty z Chylińskich. W 1897 ukończył Szkołę Junkrów, a trzy lata później Oficerską Szkołę Artylerii w Moskwie (Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa podała, iż ukończył Korpus Kadetów w Niżnym Nowogrodzie i Konstantynowską Szkołę Artyleryjską w Petersburgu)

Od 1900 zawodowy oficer armii carskiej. Do 1908 na stanowiskach dowódczych w artylerii, potem w szkole podoficerskiej i od 1909 inspektor poboru koni oraz komendant szkoły kucia koni w Warszawie. Od 1914 ponownie na stanowiskach dowódczych w 3 Brygadzie Artylerii Gwardii na froncie w walce z Niemcami (intendent baterii, dowódca parku artyleryjskiego, dowódca baterii). W 1916 dowódca dywizjonu na froncie – podpułkownik. W 1917, po rewolucji lutowej, wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji, a następnie przeniesiony został do III Korpusu Polskiego w Rosji. W 1918 w Inspektoracie Polskich Sił Zbrojnych na Ukrainie przy gen. Michaelisie jako pułkownik. Po rozwiązaniu Korpusu przedarł się do Polski.

W grudniu 1918 rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. 15 lutego 1919 objął dowództwo 6 pułku artylerii polowej (w maju tego roku przemianowany na 7 pułk artylerii polowej). 6 października 1919 został mianowany szefem Biura Rady Wojennej. W 1920 podczas wojny z bolszewikami zajmował się na froncie sprawami uzbrojenia. Później szef biura w Komendzie Uzupełnień i członek komisji weryfikacji artylerzystów z armii carskiej.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W latach 1922–1924 był szefem Szefostwa Artylerii i Służby Uzbrojenia Dowództwa Okręgu Korpusu Nr IV w Łodzi. W międzyczasie (od 15 listopada 1923 roku do 15 sierpnia 1924 roku był słuchaczem I Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych. 1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, generała dywizji Władysława Sikorskiego, awansował go na stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 12. lokatą w korpusie generałów. 3 lutego 1925 został mianowany dowódcą 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie. Od 21 stycznia do 10 kwietnia 1925 był odkomenderowany do generalnego inspektora artylerii, w charakterze komendanta kursu dla wyższych dowódców artylerii^[15]. 7 marca 1927 został zwolniony ze stanowiska dowódcy dywizji. Z dniem 31 października 1928 przeniesiony został w stan spoczynku. Zamieszkał w Warszawie.

We wrześniu 1939 powołany do służby wojskowej i wyznaczony na dowódcę zgrupowania w Brzeżanach. Z gen. L. Billewiczem organizował kombinowaną Grupę Operacyjną na Podolu. Na wieść o napaści sił sowieckich na Polskę zarządził wycofanie się w kierunku południowo-zachodnim. 19 września przyjął walkę z oddziałami sowieckimi pod Żurawnem koło Stryja. Po powzięciu wiadomości o dyrektywie ogólnej marszałka Rydza-Śmigłego skapitulował. Dostał się do niewoli radzieckiej. Był przetrzymywany w obozie starobielskim. W 1940 wraz z jeńcami osadzonymi w Starobielsku został przewieziony do Charkowa i rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Charkowie oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 (część zbrodni katyńskiej). Figuruje w wykazie poz. 1388. Pochowany został na Polskim Cmentarzu Wojennym w Charkowie.

Edytowane 21 Grudzień 2020 przez formoza58

[formoza58]

22. Henryk Krok Paszkowski

 

Urodził się 1 kwietnia 1887 roku w majątku Rudnia Pilańska (powiat Stołpce, województwo nowogrodzkie). Był synem Stanisława Paszkowskiego i Jadwigi z domu Straszyńskiej. W latach 1897-1902 uczęszczał do Szkoły Realnej w Pińsku. Studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, gdzie związał się ze Związkiem Walki Czynnej i „Strzelcem”.

W okresie od sierpnia 1914 do listopada 1915 roku pełnił służbę w Legionach Polskich. Był dowódcą I plutonu w 1. Kompanii Kadrowej, potem jej dowódcą oraz dowódcą 4. kompanii w 2. i 5. Pułku Piechoty Legionów Polskich. W listopadzie 1915 roku został odkomenderowany do Polskiej Organizacji Wojskowej. Był komendantem Obwodu POW w Siedlcach oraz komendantem Szkoły Podoficerskiej w Warszawie. W maju 1917 roku ponownie w służbie liniowej. Dowodził batalionem w 5. Pułku Piechoty Legionów. Po kryzysie przysięgowym internowany w Beniaminowie.

2 listopada 1918 roku przyjęty został do Wojska Polskiego i mianowany dowódcą I batalionu 5. Pułku Piechoty Legionów. W styczniu 1919 roku objął dowództwo I batalionu 22. Pułku Piechoty. Walczył w wojnie z bolszewikami. W maju 1920 roku został dowódcą 22. Pułku Piechoty. Przejściowo dowodził także XVII Brygadą Piechoty. Po demobilizacji i przejściu wojska na organizację pokojową, w dalszym ciągu dowodził 22. Pułkiem Piechoty.

Na jego czele wziął czynny udział w przewrocie majowym 1926 roku po stronie Józefa Piłsudskiego. Zmiany personalne w wojsku przeprowadzone przez Pierwszego Marszałka Polski po zamachu stanu miały bezpośredni wpływ na dalszą karierę pułkownika Krok-Paszkowskiego. Wyznaczenie gen. bryg. Mieczysława Rysia-Trojanowskiego, dotychczasowego dowódcy 9. Dywizji Piechoty, na stanowisko dowódcy Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu umożliwiło objęcie stanowiska dowódcy dywizji przez płk. Franciszka Sikorskiego, dotychczasowego dowódcę piechoty dywizyjnej 9. Dywizji Piechoty. Na zwolnione przez pułkownika Sikorskiego stanowisko Henryk Krok-Paszkowski wyznaczony został z dniem 9 sierpnia 1926 roku.

Piechotą 9. Dywizji Piechoty dowodził niecałe dwa lata. 18 lutego 1928 roku został mianowany dowódcą Obszaru Warownego „Wilno” w Wilnie. Pełniąc służbę w wileńskim garnizonie, awansował na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1929 roku w korpusie generałów. 9 października 1930 roku został mianowany dowódcą 20. Dywizji Piechoty w Baranowiczach. Dywizją dowodził ponad siedem lat. W styczniu 1938 roku przeniesiony został do Warszawy na stanowisko zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu nr I.

W kampanii wrześniowej 1939 miał dowodzić 45. Dywizją Piechoty Rezerwowej, lecz nie zdołał jej zmobilizować. Od 12 do 17 września był komendantem punktu zbornego w Brzeżanach. Od września 1939 do lutego 1941 roku internowany w Rumunii, w obozie w Băile Herculane, potem do kwietnia 1945 roku przebywał w niewoli niemieckiej, w oflagach Dorsten i VI B Dössel. Po uwolnieniu osiadł w Anglii. Zmarł 7 czerwca 1969 roku w szpitalu Joyce Green w Dartford.

                        ---------------------------------------------------------------------------------------------------------

1. Portret generała.

2. Na Centralnych Zawodach Strzeleckich Kobiet w Warszawie, w maju 1938 roku.

3. Na uroczystości przekazania 10 ckm-ów 30 PP , w dniu 23 października 1938 roku w Warszawie.

4. Na strzelnicy, w 525 rocznicę powstania warszawskiego Bractwa Kurkowego. 25 czerwiec 1939 rok.

5. Podczas uroczystości Dnia Żolnierza w Warszawie, w dniu 15 sierpnia 1939 roku.

[formoza58]

23. Jan Kołłątaj Srzednicki

 

1883–1944; lekarz generał brygady Wojska Polskiego; szef Centrum Wyszkolenia Sanitarnego i Inspektoratu Służby Zdrowia Wojska Polskiego, szef Inspektoratu Służby Zdrowia w Departamencie Zdrowia Ministerstwa Spraw Wojskowych (od 21.08.1939); legionista, internowany w Szczypiornie; prezes Towarzystwa Budowy Szkół Powszechnych.

Działalność parlamentarna

Senator w 1935.

Losy wojenne, okoliczności śmierci

Na początku wojny internowany na Węgrzech oraz krótko aresztowany w 1941; prezes PCK i naczelny lekarz Polskiej Służby Medycznej na Węgrzech, wchodził w skład Przedstawicielstwa Wojska Polskiego przy węgierskim MON; organizował akcję opieki nad uchodźcami z Polski, inicjował transporty leków do okupowanej Polski, zaangażowany w działalność polskich kurierów na Węgrzech, współorganizował przerzuty polskich żołnierzy na Zachód, współuczestniczył w akcji ratowania polskich Żydów; 21.03.1944 zastrzelony przez Niemców w swoim gabinecie w Budapeszcie; pośmiertnie uhonorowany medalem i dyplomem Instytutu Yad Vashem. Pochowany na polskiej parceli cmentarza Rakoskeresztur w Kobenya pod Budapesztem.

[formoza58]

Jw.

1 W Legionach.

2. Na święcie Służby Sanitarnej, w 1927 roku.

3. Rok 1928 .Podczas obchodów warszawskich rocznicy szarzy pod Rokitną.

4. Warszawa, 1934 rok. Podczas   uroczystości na uniwersytecie.

5. Belweder, 11 listopad 1934 rok.

6. Podczas pogrzebu płk. Osmólskiego, w 1935 roku.

7. Podczas Zjazdu Legionistów w Krakowie, w sierpniu 1939 roku.

[formoza58]

26. Mikołaj Kostecki

 

Urodził się w Srokach w Małopolsce Wschodniej. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim i do wybuchu I wojny światowej pracował w sądownictwie cywilnym w Stryju.

Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1908 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Otrzymał przydział w rezerwie do pułku piechoty Nr 24, który wówczas stacjonował w Wiedniu. W 1911 roku został przeniesiony w rezerwie do 35 pułku piechoty Obrony Krajowej w Złoczowie. W składzie tego pułku walczył podczas I wojny światowej. Na stopień porucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 1 listopada 1914 roku. W 1915 roku, po kapitulacji Twierdzy Przemyśl, wraz z całą załogą znalazł się w niewoli rosyjskiej. W styczniu 1918 roku udało mu się zbiec z niewoli, ale wkrótce został internowany w Żydaczowie przez nacjonalistów ukraińskich. Po kolejnej ucieczce włączył się do walk w obronie Lwowa przed zakusami Ukraińców.

Wszedł do służby w Wojsku Polskim. W wojnie polsko-bolszewickiej dowódca batalionu w 4 pułku Strzelców Podhalańskich w stopniu majora. Walczył na froncie litewsko-białoruskim. Ciężko ranny podczas działań odwrotowych 1920, odcięty na prawym brzegu Niemna. Uznany za martwego i porzucony przez oddziały sowieckie został uratowany przez miejscową ludność. Po wyleczeniu powrócił do służby. 10 lipca 1922 roku został przeniesiony z dowództwa 28 Dywizji Piechoty do 28 pułku Strzelców Kaniowskich na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. 10 listopada 1922 roku został przeniesiony do 85 pułku piechoty na stanowisko dowódcy. 21 sierpnia 1926 roku został przeniesiony do 23 pułku piechoty we Włodzimierzu na stanowisko dowódcy pułku.

14 października 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go sędzią orzekającym przy wojskowych sądach okręgowych, a Minister Spraw Wojskowych przeniósł z korpusu oficerów piechoty do korpusu oficerów sądowych i mianował szefem Wojskowego Sądu Okręgowego Nr V w Krakowie. W kwietniu 1929 roku został przeniesiony do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr I w Warszawie na stanowisko szefa sądu. 4 czerwca 1930 roku Prezydent RP mianował go sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie, a Minister Spraw Wojskowych przeniósł go z WSO Nr I do Najwyższego Sądu Wojskowego na stanowisko sędziego. 26 marca 1931 roku został przeniesiony do Departamentu Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko zastępcy szefa departamentu. Zmarł 20 marca 1932 roku, w Warszawie, w czasie pełnienia obowiązków służbowych^[11]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kw.A15-2-3).

Mikołaj Kostecki był osadnikiem wojskowym w powiecie włodzimierskim^[.

Awanse

• kapitan – 1918 r.
• major – 1919 r.
• podpułkownik – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r.
• pułkownik – 31 marca 1924 r. ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 r. i 20 lokatą w korpusie oficerów piechoty (w październiku 1927 r. sklasyfikowany został z tym samym starszeństwem i 1,01 lokatą w korpusie oficerów sądowych)
• generał brygady – 29 stycznia 1932 r. ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 r. i 7 lokatą

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz pierwszy w 1921)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)
• Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej

[formoza58]

28. Józef Kwaciszewski

 

Był współorganizatorem Związku Strzeleckiego w Białobrzegach w dzielnicy Krosna. Po przejściu większości Strzelców w ramach mobilizacji wraz z dowódcą krośnieńskiego oddziału do armii austriackiej w pierwszych dniach I wojny światowej, został dowódcą uzupełnionych resztek kompanii po złożeniu przysięgi o „obronie Ojczyzny do ostatniej kropli krwi” i otrzymaniu sztandaru.

16 września 1914 wyjechał z Krosna pociągiem wraz z kompanią do Krakowa i wszedł w skład II batalionu Legionów. 18 października 1914 pociągiem wyruszył z wojskiem na Węgry do Chustu. Od gen. Karola Durskiego w siedzibie Legionów w Königsfeld otrzymał nominację oficerską.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Był komendantem Centralnej Szkoły KM i Broni Specjalnej w Chełmie, a 22 sierpnia 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy oddziałów szkolnych Centralnej Szkoły Strzelniczej w Toruniu. 22 grudnia 1925 roku został przeniesiony do 35 pułku piechoty w Brześciu na stanowisko dowódcy pułku. 26 kwietnia 1928 został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 18 Dywizji Piechoty w Łomży z jednoczesnym przeniesieniem macierzyście do kadry oficerów piechoty. W 1936 objął dowództwo 19 Dywizji Piechoty w Wilnie.

W kampanii wrześniowej dowodził 19 Dywizją Piechoty w składzie Armii „Prusy”. W czasie bitwy pod Piotrkowem 6 września 1939 dostał się do niewoli niemieckiej.

Po wyzwoleniu wrócił do kraju. Pracował w Warszawie. W dniu 30 marca 1958 wracając pociągiem z sanatorium w Zakopanem, do rodziny w Krośnie, zmarł nagle na serce. Spoczywa na krośnieńskim cmentarzu w żołnierskiej kwaterze.

Awanse

• chorąży – 1914
• podporucznik – 1916
• porucznik – 1916
• kapitan – 1918
• podpułkownik – 1920
• pułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 40. lokatą w korpusie oficerów piechoty
• generał brygady – ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1934)
• Krzyż Walecznych (czterokrotnie, po raz pierwszy w 1921)^[7]
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Zwycięstwa „Médaille Interalliée” (zezwolenie Naczelnika Państwa w 1921)

                                 -------------------------------------------------------------------------------------------

1 Podczas służby  w Legionach

2. Jako generał brygady w drugiej połowie lat trzydziestych.

3. W sierpniu 1939 roku, na święcie 1 Dywizji Piechoty Legionów....