B-25 zestrzelony przez Rosjan nad Łodzią

[IRONRAT]

Jeszcze jedno. Jak myslicie, co się stało z autorem zestrzelenia?
To w tej chwili tylko przypuszczenie, ale bardzo prawdopodobne. Rozstrzelano go.

Ironrat

[herbstnebel]

ironią losu jest to, że 2 lata później dostałby bohatera ZSRR. ano spróbuję poszukać. Taa te wypadki były pewnie bardzo częste no ale jednak friendly fire w czasie wojny a pokoju to jest trochę co innego.

A jeszcze pytanie - czy to prawda, że z maszyn lecących z Włoch nad Polskę w trybie sos tyle wylądowało po stronie radzieckiej, że po prostu przez pewien czas Amerykanie mieli lotnisko na Ukrainie??

[Gunship!]

Koledzy wiecie nie jestem moderatorem ale chyba ciut zeszliśmy z osi głównej tego wątku :) Może sugerowałbym inny temat poświęcony FF w czasie II wojny.

:)

Gun

[IRONRAT]

Spokojnie Gun. Kręcimy się cały czas wokół tematu, a że niektórym się wydaje, że piloci wylaweli za kołnierz (różnych narodowości)... Czytłem kiedyś pamiętniki pewnego francuskiego pilota. Po wojnie był m.in. oblatywaczem. Miał okazję pić nie raz z chłopakami z 303, których bardzo mile wspominał. Powiedzmy, iż było tam trochę szczegółów, o których Fiedler nie wspomniał :) .

Ironrat

[IRONRAT]

Chodzi m.in o lotnisko w Połtawie, ale to nie miało nic wspólnego z wylądowaniem" - to jakaś legenda. Jeśli chcesz się czegoś więcej dowiedzieć, poszukaj informacji o operacjach/misjach Frantic.

Ironrat

[herbstnebel]

A to o lotach wahadłowych to wiem ;-). I właśnie na jednej stronie o Powstaniu jest napisane o amerykańsko-sowieckiej bazie lotniczej pod Połtawą na Ukrainie". No to ok, ale czy to była 'baza' amerykańska tylko na czas obsługi lotów wahadłowych dla Powstania, czy program lend-lease czy też do obsługi pokiereszowanych bombowców lecących z Włoch, a które już nie mogły dolecieć do Włoch z powrotem :>? Właśnie to mnie frasuje co Amerykańce robili na froncie wschodnim..

[IRONRAT]

Połtawa była lotniskiem użyczonym Amerykanom w ramach oficjalnej umowy i operacji Frantic. Niezależnie od tego, istniała umowa dotycząca pomocy dla postrzelanych lotników amerykańskich, którzy ze względu na uszkodzenia własnych maszyn nie mieli szans na powrót na własne lotnisko i próbowali wtedy dolecieć za linię frontu. Zbierano ich potem z różnych lotnisk, np. również z Lublinka. Przez pewien czas główny punkt zbiorczy tych ocalonych znajdował się na Ukrainie.

Ironrat

[IRONRAT]

To może jeszcze taka ciekawostka, czyli opowieść świadka wydarzeń z Lublinka, opublikowana w Stanach na początku lat 90. Stanowi przy okazji wyjaśnienie niektórych faktów opisanych i poruszonych w tym wątku.
Autorem jest generał major John W. Collens, w czasie wojny latał w 96 Eskadrze 2 Grupy Bombowej (Włochy):
Oddajmy głos generałowi:

What does a 20 year old kid airplane driver think about as he takes off as a group spare? Well, its March 15, 1945 and his crew has already survived a whole bunch of hits from German flak over targets in Austria, Germany and
Italy on the previous 24 missions. So, "spare hell, they seldom go to the target anyway. We'll be back in our comfortable (?) sacks in those palatial tents at Amendola in an hour or two.

OK, copilot Harry, let's get them turning and taxi out with our squadron (96th) for this easy day of flying time. Little did we know that this day would end up being our 25th Mission Bad Day! As the wheels came up into the
well, Collens kept a slight back pressure on the stick to maintain climb and join the formation. His thoughts drifted back to his crew. With the exception of Bill Prescott, the ball turret gunner, all were older than he.
Skipper they called him. A proper term befitting a young, almost smooth faced, Lieutenant.

As Collens' aircraft approached the bomb line over northern Italy en route to the target, one of the 20th squadron aircraft aborted. Collens filled in at the #9 slot (tailend Charlie). Now, they are truly on their way to the target, an oil refinery at Ruhland about 75 miles southeast of Berlin. There they all at at spot #9, a truly unfamiliar position, and they were penetrating deep into Germany. Oh well! The briefing said that Ruhland would
be a lightly defended target.

Events would record that they were shot down over Kolin,
Czechoslovakia. That's where the returning 20th crews last noticed them in their formation as they reached the IP. All Collens knew is that they were on the bomb run
for Ruhland, and all of a sudden one flak round went through a gas tank without exploding. There went the fuel needed to get back to Italy. Another round took out an engine on the right while a subsequent one took out an
engine on the left. With the bombs still in the bay they fell like a "load of bricks. With a flash, the bombs were jettisoned and at 10,000 feet they were able to maintain altitude and head for Lodz, Poland and sanctuary with
the Russian allies. What happened to that lightly defended target? The only answer was that the Russian push to the west and the "Fodderland gave the Germans so many excess 88s that they just stacked them up around Ruhland.

With the exception of Bill Prescott there were no crew injuries. This despite the fact that the aircraft looked like a sieve. Bill had been hit in the forehead by a (fortunately) mostly spent piece of flak. He had been
rendered unconscious with some break in the skin and bleeding. The crew pulled him out of the ball turret and gave him first aid.

Lodz finally comes into sight. Collens circled Lodz looking for the Russian airfield which had been briefed as a refuge. All of a sudden a Yak fighter makes a close pass in front of Collens' B-17 (Collens says very close!).
This provokes the firing of the Very pistol with the colors of the day - the message of course: "we friendly-friendly!. With no more Russian hostile moves, Collens lands his sieved B-17 on the Russian aerodrome. Safe at last but miles from Amendola. While there at the airfield Collens learned that the Yak that buzzed them shot down a B-24 from England that was attempting to make an emergency landing at Lodz. The surviving members of that B-24
crew joined John Collens' crew for their repatriation journey back to Amendola.

The landing roll was short and we were immediately surrounded by a horde of Russians in uniform. Our #2 engine prop had been windmilling when it wouldn't feather. After the engine seized from lack of oil, the stage was
set for a fire once the slipstream was gone. True to form, a fire ensued after we rolled to a stop. Bless those "Russkies, they started throwing dirt at
the cowling to put out the fire (you gotta go with what's available). Fortunately our top turret gunner-engineer jumped out and used the aircraft's hand-held
extinguisher to save our bird.

In the distance we noted a large cloud of black smoke. Soon a couple of other U.S. airmen came walking up with the remains of their chutes. We learned that they were the survivors of that "unfriendly B-24 that the Yak
shot down. Later when we were interrogated by the Russians to determine if we were friend or foe, we learned that the Germans had used captured U.S. bombers against Soviet forces. They took no chances - you had better fire
the colors of the day from your Very pistol or face a shootdown.

After what seemed an eternity, and several shots of potato vodka to make us talk ("what base did you come from; how many airplanes in your raid; what was your target; why did you come to Poland?), we were packed off in a truck to downtown Lodz. Our Russian guards (we were still considered
captives) entered a hotel, herded out a number of civilians, and gave us their rooms. With those guards in the hallway outside, Thompson-style machine guns in hand, we wondered about our fate; when and where do we eat.
Soon we were declared friendly, but the guard remained.

Our two older, regular Army gunners displayed that knack of ingenuity for which peacetime soldiers were famous. Somehow they got some vodka, got the guard pie-eyed, put him in their room, and strolled off in pursuit of a
skirt they eyed upon entering the hotel. The navigator and I also took off to see the sights of Lodz. Those sights included large groups of half-starved German POWs being herded down the street. We encountered a man who offered to take us to his home for ersatz coffee. Upon meeting his wife, we learned that they were Jews who survived the holocaust due to being accomplished concert musicians.

We were in Lodz but just a few days. A truck took us from Lodz to a Soviet tactical airfield closer to the frontlines. We could hear the artillery in the distance. Our Russian hosts weren't prepared for our arrival and we
spent the first night sleeping on straw in a barn along with other "grunts.
Later we were moved to better accommodations just slightly better than an outhouse. We also got our first taste of how a Soviet soldier/airman got to bathe and change into fresh underwear (but still retaining the outerwear).
They had constructed a steamroom in the barn. When you exited you turned in your dirty underclothes and were given clean longjohns. Our next issue of clothing would await our arrival at the American shuttle base, Poltava, Ukraine SSR.

While at this forward tactical airbase, we were split up-- officer crewmen one place, eating with other Soviet officers, and our enlisted crew elsewhere. The Soviet political officer wore a different color uniform than
the other aircrew officers. His manner was very officious and he alone spoke English. The Russians lived off the land. We observed them leading in a cow on a rope behind the mess hall, shoot it, skin it on the spot and that was
our meat for the meal. Polish peasant women were observed being herded down the road, implements in hand, and they brought in the potatoes for our meal.

Other American airmen were being brought into this forward airbase for repatriation back to U.S. hands. Our proximity to Berlin found us in the company of 8th Air Force crewmen who were also shot down and made their way into Soviet held territory. One, a Major, expressed a desire for a haircut one night following our meal. It was dark, we were loaded into trucks, taken to a nearby village, and the Russians went to the homes of the village barbers, forced them to their shops and demanded they cut our hair. When we
offered to pay for the haircuts, the Soviets said "nyet. We were still under guard.

So controlled were the Russians that when we expressed delight in seeing American jeeps, trucks, C-47 aircraft, etc., they reminded us that these were Soviet-built vehicles and aircraft, not Lend-Lease offerings. We can
now realize after the collapse of the USSR how they were able to keep their people unaware of events and contributions in the free world. Freedom of information is the foe of totalitarian governments.

I lost track of the days, but soon a U.S. Army Air Corps C-47 with a Soviet navigator showed up to take us back into U.S. hands. They gave us a case of C-rations to consume our last night with the "Russkies. We never had better
grub after subsisting on borsch and the like. The candy bars and cigarettes were quickly consumed.

Next day we flew low-level under the direction of the Russian navigator to Poltava. The low-level flight was designed to prevent the American C-47 aircrew from viewing USSR airfields and other military activity. The Cold War
had its beginning even before the hot one (WW II) ended.

While at Poltava, we were issued uniforms and underwear to replace those we had been wearing for two weeks. The trek from Lodz back to Amendola would be via Teheran, Iran; Cairo, Egypt; Athens, Greece and Bari, Italy. Upon arrival back at the 2nd Bomb Group we found our possessions were packed and about to be shipped to our next-of-kin. Our tentmates had removed and consumed our hoarded beverages.
We were, after all, declared missing in action and presumed dead. The dead don't drink, so our stash of booze was gone. Thanks, guys!

By now, Bill Prescott's wound was healed and the Group's medics would not support award of the Purple Heart. They reasoned that since he was not hospitalized nor a wound visible, the request for the award could not be
honored. It would take another 46 years for the Air Force to finally give him that medal that none of us seeks. At its 1991 reunion in Dayton, Ohio, the Second Bombardment Association's program included an awards ceremony at
which former SSgt Bill Prescott received that long overdue Purple Heart!"


Miłej lektury.

Ironrat

[herbstnebel]

Dzięki wielkie. Pozdro

[szym]

Ironrat Twój tekst trochę rozjasnia tło zdarzenia, przyznam że do tej pory byłem sceptyczny, zakładam że było to w marcu a nie w maju, więć trwała jeszcze wojna, to trochę zmienia moje podejście do zdarzenia. Trochę koło tego chodziłem, ktoś mi powiedział że część załogi pochowano przy kościele na Złotnie lub na cmentarzu na Mani, ale po wyzwoleniu kościoły przez jakiś czas nie prowadziły ksiąg zgonów i urodzin i nic tam nie znalazłem.
Poza tym jestem z Łodzi przekażę swe informacje w dobre ręce, byle ktoś konsekwentnie drążył temat, bo zaczynam wierzyć że jest temat

[IRONRAT]

Szym,
tekst powyżej dotyczy faktycznie marca 1945 i B-17 Collensa oraz zawiera wzmiankę o zestrzelonym tego samego dnia innym samolocie.
Natomiast, nasz przewoźnik penicyliny", wg. posiadanych przeze mnie informacji, został zestrzelony już po wojnie i zgadza się to z tym, co pisałeś. Prawdopodobnie czerwiec 1945, opierając się na informacjach o penicylinie na czarnym rynku. I tu się kończą na dobrą sprawę wiarygodne informacje na ten temat. Pozostałe są niepotwierdzone lub za takie muszę je traktować.
Znam 2 osoby, które tu na miejscu w Łodzi okazjonalnie się tym tematem zajmowały, ale nie widzialem obydwu panów od roku i nie wiem w tej chwili, co u nich słychać. Czas chyba to zmienić.

Proponowałbym kontakt na prv. Mój adres e-mail to ironrat@ na onecie.

Ironrat

[IRONRAT]

Z księgami parafialnymi, to czasami bywa tak, iż po prostu zbywają człowieka. To jest w końcu najstarsza biurokracja na świecie - 2000 lat doświadczeń i, choć mogę się mylić, nie chce mi się wierzyć, że nie prowadzili takiej dokumentacji. Pożyjemy, zobaczymy.

Ironrat

[szym]

Niestety facet z którym rozmawiałem o samolocie zmarł 3 mies. temu, jednak rodzina znalazła i przekazała mi gałkę precyzera o której pisałem. Oto zdjęcie

[szym]

precyzer ma przekładnię, wskazówkę i gałkę blokującą, na niej jest jedyny napis BLOCAGE",
Ironrat nie mogłem się dodzwonić na podany adres, proponuję imax@o2.pl

[IRONRAT]

Jakoś pechowy ten ostatni okres. Niedawno zmarł pan, który był zamieszany" w sprawę, którą badam. W czasie wojny przeprowadzał przez linię frontu alianckich pilotów, zestrzelonych nad Holandią. Na szczęście żyje jeszcze jego żona.
Szkoda. Ciekawe, czy on znał dokładne miejsce upadku?

Dziękuję za zdjęcie.

Ironrat

[IRONRAT]

Mogę w tej chwili powiedzieć tylko tyle, że w czerwcu 1945 roku wydano jednoznaczny rozkaz bezwzględnego zestrzeliwania maszyn amerykańskich (i innych), które bezczelnie zapędazły się nad nasze terytorium od zakończenia wojny, o co zresztą Wściekał się strasznie Rokossowski. Przypadków zestrzeleń było więcej. Rozkaz zawieszono po zrzuceniu przez Amerykanów bomby atomowej.
Resztę prześlę dzisiaj na priv.

[wicja1]

Witam,
Dla zainteresowanych lotniczymi wykopkami mapka terenu gdzie wychodzą samolotowe szczątki.Podobno niemieckie,ale kto wie......może to była forteca ???? Podobno maszyna była 4 motorowa a Luftwaffe chyba miała takich jak na lekarstwo.
Pozdrawiam,
wicja1.

[wicja1]

Jak na lekarstwo,nomen-omen :))))))))

[IRONRAT]

Wicja1,
jakieś szczegóły?

Ironrat

[wicja1]

Mój znajomy był w tych okolicach na pierwszych powojennych koloniach.W roku chyba 1946.Człowiek żyje więc mogę datę zweryfikować.Ale twierdzi,że maszyna była niemiecka i 5 motorowa (???!!!).
Ile miała silników trudno stwierdzić ale faktem jest,że wychodzi w tym miejscu masa,niestety drobnych,szczątków przeważnie z aluminium.
W miejscu które zaznaczyłem jest leśny parking.Od parkingu idzie się scieżką w górę.Od pierwszego skrzyżowania leśnych dróg jakieś 200 metrów w prawo-skos".
Próbowałem tym tematem kogoś zainteresować-bez skutku.
Może dzięki forum historia się wyjaśni??
Pozdrawiam,
wicja1.